Ἀνάγνωσμα Τρίτης 19 Νοεμβρίου
Σμηνίτης βουτάει σέ πηγάδι
καί σώζει 5χρονο στή Νέα Σμύρνη
Η ΑΥΤΟΘΥΣΙΑ ἑνός περαστικοῦ σμηνίτη ἀπό τήν ὁδό Ἑλλησπόντου, στή Νέα Σμύρνη, ἔσωσε ἀπό βέβαιο θάνατο ἕνα 5χρονο ἀγοράκι, πού ἄθελα του εἶχε πέσει σ' ἕνα πηγάδι, βάθους 10 μέτρων.
Τό μικρό ἀγοράκι, ὁ Ἀντώνης Λαδόπουλος, ἔπαιζε μέ ἄλλους δύο φίλους του, στήν αὐλή τοῦ σπιτιοῦ τῆς γιαγιᾶς του, στήν ὁδό Ἑλλη-σπόντου 55. Τά μικρά παιδιά, χωρίς νά ὑποπτευθοῦν τόν κίνδυνο πού παραμόνευε, σήκωσαν τό κάλυμμα τοῦ πηγαδιοῦ. Ὁ Ἀντωνάκης ἔσκυψε νά κοιτάξει μέσα. Γλύστρησε ὅμως καί ἔπεσε στό πηγ΄δι βάθους 10 μέτρων. Μέσα στό πηγάδι ὑπάρχει νερό τουλάχιστον 3 μέτρα.
Μόλις τό μικρό παιδί ἔπσε μέσα στό πηγάδι, τό τί ἐπακολούθησε δέν περιγράφεται. Μέσα σέ λίγα λεπτά ὅλη ἡ γειτονιά εἶχε φθάσει μέχρι τήν αὐλή τῆς γιαγιᾶς τοῦ Ἀντωνάκη. Κανένας ὅμως δέν ἔκανε κάτι τό οὐσιαστικό, γιά νά σώσει τό μικρό παιδί, πού, πρός ἔκπληξη ὅλων, δέν εἶχε χτυπήσει καθώς ἔπεφτε καί τό βασικότερο διατηροῦσε τήν ψυχραιμία του. Ἡ μητέρα του, Ζωή, βρισκόταν στό στόμιο τοῦ πηγαδιοῦ καί περίμενε βοήθεια ἀπό τήν Πυροσβεστική Ὑπηρεσία. Εἶχε πετάξει μάλιστα μέσα στό πηγάδι ἕνα λάστιχο. Ἀπό αὐτό κρατιόταν ὁ Ἀντωνάκης, γιά νά μή χάσει τίς δυνάμεις του.
Ἡ ὥρα ὅμως περνοῦσε καί βοήθεια δέν ἐρχόταν. Συμπτωματικά στήν περιοχή αὐτή βρισκόταν ἕνας νεαρός σμηνίτης. Εἶχε πάει νά ἐπι-σκεφθεῖ ἕνα φίλο του. Βλέποντας τόν κόσμο μαζεμένο, πλησίασε νά δεῖ τί συμβαίνει.
Μόλις ἔμαθε γιά τόν μικρό πού βρισκόταν μέσα στό πηγάδι, συγκινήθηκε. Χωρίς νά πεῖ τίποτα σέ κανένας, δέθηκε μ' ἕνα χοντρό καλώδιο καί μπῆκε στό πηγάδι. Σιγά - σιγά κατέβηκε μέχρι τό νερό. Μίλησε μέ τόν μικρό Ἀντωνάκη. Τόν ἔβαλε πάνω στούς ὤμους του. Καί σέ λίγα λεπτά βρισκότανἐπάνω κρατώντας σφιχτά τό παιδί. Ὅλοι χειροκροτοῦσαν τόν σμηνίτη, γιά τή γενναία του πράξη. Καί αὐτός, χωρίς νά πεῖ οὔτε τό ὄνομά του, ἔφυγε, ἀφοῦ πρῶτα χάιδεψε τά μαλλιά τοῦ Ἀντωνάκη. Ὕστερα ἀπό πολλή ὥρα ὁ φίλος τοῦ σμηνίτη, πού μένει κοντά στήν ὁδό Ἑλλησπόντου, μᾶς ἔδωσε τά στοιχεία τοῦ ἡρωϊκοῦ παλληκαριοῦ.
Τό μικρό ἀγοράκι, ὁ Ἀντώνης Λαδόπουλος, ἔπαιζε μέ ἄλλους δύο φίλους του, στήν αὐλή τοῦ σπιτιοῦ τῆς γιαγιᾶς του, στήν ὁδό Ἑλλη-σπόντου 55. Τά μικρά παιδιά, χωρίς νά ὑποπτευθοῦν τόν κίνδυνο πού παραμόνευε, σήκωσαν τό κάλυμμα τοῦ πηγαδιοῦ. Ὁ Ἀντωνάκης ἔσκυψε νά κοιτάξει μέσα. Γλύστρησε ὅμως καί ἔπεσε στό πηγ΄δι βάθους 10 μέτρων. Μέσα στό πηγάδι ὑπάρχει νερό τουλάχιστον 3 μέτρα.
Μόλις τό μικρό παιδί ἔπσε μέσα στό πηγάδι, τό τί ἐπακολούθησε δέν περιγράφεται. Μέσα σέ λίγα λεπτά ὅλη ἡ γειτονιά εἶχε φθάσει μέχρι τήν αὐλή τῆς γιαγιᾶς τοῦ Ἀντωνάκη. Κανένας ὅμως δέν ἔκανε κάτι τό οὐσιαστικό, γιά νά σώσει τό μικρό παιδί, πού, πρός ἔκπληξη ὅλων, δέν εἶχε χτυπήσει καθώς ἔπεφτε καί τό βασικότερο διατηροῦσε τήν ψυχραιμία του. Ἡ μητέρα του, Ζωή, βρισκόταν στό στόμιο τοῦ πηγαδιοῦ καί περίμενε βοήθεια ἀπό τήν Πυροσβεστική Ὑπηρεσία. Εἶχε πετάξει μάλιστα μέσα στό πηγάδι ἕνα λάστιχο. Ἀπό αὐτό κρατιόταν ὁ Ἀντωνάκης, γιά νά μή χάσει τίς δυνάμεις του.
Ἡ ὥρα ὅμως περνοῦσε καί βοήθεια δέν ἐρχόταν. Συμπτωματικά στήν περιοχή αὐτή βρισκόταν ἕνας νεαρός σμηνίτης. Εἶχε πάει νά ἐπι-σκεφθεῖ ἕνα φίλο του. Βλέποντας τόν κόσμο μαζεμένο, πλησίασε νά δεῖ τί συμβαίνει.
Μόλις ἔμαθε γιά τόν μικρό πού βρισκόταν μέσα στό πηγάδι, συγκινήθηκε. Χωρίς νά πεῖ τίποτα σέ κανένας, δέθηκε μ' ἕνα χοντρό καλώδιο καί μπῆκε στό πηγάδι. Σιγά - σιγά κατέβηκε μέχρι τό νερό. Μίλησε μέ τόν μικρό Ἀντωνάκη. Τόν ἔβαλε πάνω στούς ὤμους του. Καί σέ λίγα λεπτά βρισκότανἐπάνω κρατώντας σφιχτά τό παιδί. Ὅλοι χειροκροτοῦσαν τόν σμηνίτη, γιά τή γενναία του πράξη. Καί αὐτός, χωρίς νά πεῖ οὔτε τό ὄνομά του, ἔφυγε, ἀφοῦ πρῶτα χάιδεψε τά μαλλιά τοῦ Ἀντωνάκη. Ὕστερα ἀπό πολλή ὥρα ὁ φίλος τοῦ σμηνίτη, πού μένει κοντά στήν ὁδό Ἑλλησπόντου, μᾶς ἔδωσε τά στοιχεία τοῦ ἡρωϊκοῦ παλληκαριοῦ.
Ἀνάγνωσμα Δευτέρας 18 Νοεμβρίου
Ποικίλη ἀγάπη
ΕΓΚΥΟΣ ΧΗΡΑ! ... Νά περιμένει παιδάκι καί νά χάσει τόν σύντροφό της - τόν πατέρα!... Μιά τραγική ὥρα. Δυσκολότατη. Καί μιά ὥρα πού ὑποχρεώνει νά προστατέψεις τή ζωούλα, πού ἔρχεται, μέ ψυχαιμία, ὑπομονή, γαλήνη,μέ κάθε θυσία.
Ἀλλά εἶναι καί τ' ἄλλα προβλήματα, πού φέρνει ἡ ἔλλειψη τοῦ προστάτη καί δουλευτῆ πατέρα. Τά οἰκονομικά καί τά τῆς συμπαραστάσεως. Κι αὐτά πῶς νά τά ἀντιμετωπίσει ἡ γυναίκα στήν κατάσταση πού εἶναι;
Ἐδῶ ἔλυσε τό πρόβλημα ἡ ἀγάπη τῶν κυριῶν τῆς περιοχῆς της. Τά οἰκονομικά καί τά τῆς συμπαραστάσεως. Καθημερινή συντροφιά καί ὅλα ὅσα χρειάζονται στό σπίτι, ὥσπου νά 'ρθει ἡ καινούργια ζωούλα καί ἀρκετό καιρό μετά. Γιά κατόπιν, ἔχει ὁ Θεός.
Ἀλλά εἶναι καί τ' ἄλλα προβλήματα, πού φέρνει ἡ ἔλλειψη τοῦ προστάτη καί δουλευτῆ πατέρα. Τά οἰκονομικά καί τά τῆς συμπαραστάσεως. Κι αὐτά πῶς νά τά ἀντιμετωπίσει ἡ γυναίκα στήν κατάσταση πού εἶναι;
Ἐδῶ ἔλυσε τό πρόβλημα ἡ ἀγάπη τῶν κυριῶν τῆς περιοχῆς της. Τά οἰκονομικά καί τά τῆς συμπαραστάσεως. Καθημερινή συντροφιά καί ὅλα ὅσα χρειάζονται στό σπίτι, ὥσπου νά 'ρθει ἡ καινούργια ζωούλα καί ἀρκετό καιρό μετά. Γιά κατόπιν, ἔχει ὁ Θεός.
Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 17 Νοεμβρίου
Νοσοκομεῖο καί γηροκομεῖο
δωρίζουν δύο ἀδελφές
ΔΥΟ ΑΔΕΛΦΕΣ χαρίζουν ἡ μία στό λαό τῆς Ν. Ἰωνίας ἕνα ὑπερσύγχρονο νοσοκομεῖο καί ἡ ἄλλη ἕνα γηροκομεῖο στήν Πάτρα, στή μνήμη τῶν γονιῶν τους.
Ἡ πρώτη δωρεά ξεπερνᾶ τά 400.000.000 καί ἡ δεύτερη τά 100.000.000.
Ἡ εἴδηση κι ἔτσι ἁπλά, χωρίς ἐπεξηγήσεις, εἶναι ἐντυπωσιακή.
Ποιός ὅμως δέν θά 'θελε νά ξέρει σήμερα στήν ἐποχή μας, ποιές εἶναι αὐτές οἱ δύο κυρίες πού χαρίζουν τόσα χρήματα, σεμνά, δίχως κανένα κομπασμό ἤ θόρυβο γύρω ἀπ' τό ὄνομά τους:
Ἡ μία εἶναι ἡ κ. Α.Π., μητέρα μιᾶς κόρης καί νεαρή γιαγιά μέ δύο μικρά ἐγγόνια. Ἡ πτέρυγα τοῦ νοσοκομείου Ἁγια Ὄλγα στή Ν. Ἰωνία, πού τελειώνει πολύ σύντομα, ἐξοπλισμένη μέ 204 κλίνες, 2 χειρουργικές κλινικές καί ἀπό μία μαιευτική, οὐρολογική, παθολογική, καρδιολογική, ὀρφθαλμολογική καί ὠτορινολαρυγγολογική κλινική θά 'χει τ' ὄνομα τοῦ πατέρα της.
"Κωνταντοπούλειος" πτέρυγα θά ὀνομαστεῖ. Εἶναι ὁ ὄρος τῆς δωρεᾶς της, μαζί μέ ἄλλον ἕνα. Ἡ κ. Α.Π. θάπροσφέρει ἐθελοντική ἐργασία στό νοσοκομεῖο τῆς Ν Ἰωνίας.
"Οἱ φτωχοί ἄρρωστοι χρειάζονται πολλή ἀγάπη", λέει ἁπλά.
"Εἶχα σκοπό νά κτίσω στήν Πάτρα", ἐξηγεῖ. "Εἶναι ἡ πατρίδα τοῦ πατέρα μου. Ὅταν ὅμως ὁ οἰκογενειακός μου φίλος καί χειρουργός - διευθυντής, ἐδῶ καί 22 χρόνια, τοῦ Ἁγία Ὄλγα, μοῦ ἔδειξε τό ἑτοιμόρροπο αὐτό νοσοκομεῖο, ἄλλαξα ἀπόφαση... Στήν "Κωνταντοπούλειο" πτέρυγα δέν θά ὑπάρχουν θάλαμοι μέ 28 κρεβάτια σάν αὐτά πού νοσηλεύουν σήμερα τούς ἀσθενεῖς τῆς περιοχῆς στό "Ἁγία Ὄλγα". Ὅλα τά μονόκλινα, δίκλινα καί τρίκλινα δωμάτια διαθέτουν μπάνια καί θά νοσηλεύουν τούς ἀσθενεῖς, χωρίς νά τούς κατατάσσουν σέ κατηγορίες καί θέσεις. Σ' αὐτό ἤμουν κατηγορηματική... Ἐγώ τό μόνο πού ζητῶ εἶναι ἕνας δρόμος τῆς Ν. Ἰωνίας νά πάρει τ' ὄνομα τοῦ πατέρα μου. Καί ἐλπίζω ὄτι θά γίνει. Ὁ ὑπουργός Ὑγείας καί Πρόνοιας κ. Γεννηματᾶς μέ διαβεβαίωσε ὅτι ὁ μεγάλος δρόμος τῆς περιοχῆς θά μετονομαστεῖ σέ ὁδό Κωνταντοπούλου".
Ρωτήσαμε τήν κ. Π. σχετικά μέ τό γηροκομεῖο τῆς Πάτρας, πού εἶναι δωρεά τῆς ἀδελφῆς της, κ. Π.Κ.
"Τελειώνει κι αὐτό", ἀπάντησε.
"Πρίν ἀπό μερικά χρόνια εἶχε φτάσει τά 100.000.000. Ἡ ἀδελφή μου, πού εἶναι παντρεμένη καί αὐτή καί ἔχει τέσσερα παιδιά,τιμᾶ μέ αὐτό τή μνήμη τῆς μητέρα μας...".
Ἄνθρωποι ἀπό τό στενό περιβάλλον τῆς κ. Π. μιλοῦν καί γιά ἄλλα... Φτωχά παιδιά, ὑποτροφίες...κ.λπ., ἡ ἴδια ὅμως δέν μιλᾶ γι' αὐτά.
Ἡ πρώτη δωρεά ξεπερνᾶ τά 400.000.000 καί ἡ δεύτερη τά 100.000.000.
Ἡ εἴδηση κι ἔτσι ἁπλά, χωρίς ἐπεξηγήσεις, εἶναι ἐντυπωσιακή.
Ποιός ὅμως δέν θά 'θελε νά ξέρει σήμερα στήν ἐποχή μας, ποιές εἶναι αὐτές οἱ δύο κυρίες πού χαρίζουν τόσα χρήματα, σεμνά, δίχως κανένα κομπασμό ἤ θόρυβο γύρω ἀπ' τό ὄνομά τους:
Ἡ μία εἶναι ἡ κ. Α.Π., μητέρα μιᾶς κόρης καί νεαρή γιαγιά μέ δύο μικρά ἐγγόνια. Ἡ πτέρυγα τοῦ νοσοκομείου Ἁγια Ὄλγα στή Ν. Ἰωνία, πού τελειώνει πολύ σύντομα, ἐξοπλισμένη μέ 204 κλίνες, 2 χειρουργικές κλινικές καί ἀπό μία μαιευτική, οὐρολογική, παθολογική, καρδιολογική, ὀρφθαλμολογική καί ὠτορινολαρυγγολογική κλινική θά 'χει τ' ὄνομα τοῦ πατέρα της.
"Κωνταντοπούλειος" πτέρυγα θά ὀνομαστεῖ. Εἶναι ὁ ὄρος τῆς δωρεᾶς της, μαζί μέ ἄλλον ἕνα. Ἡ κ. Α.Π. θάπροσφέρει ἐθελοντική ἐργασία στό νοσοκομεῖο τῆς Ν Ἰωνίας.
"Οἱ φτωχοί ἄρρωστοι χρειάζονται πολλή ἀγάπη", λέει ἁπλά.
"Εἶχα σκοπό νά κτίσω στήν Πάτρα", ἐξηγεῖ. "Εἶναι ἡ πατρίδα τοῦ πατέρα μου. Ὅταν ὅμως ὁ οἰκογενειακός μου φίλος καί χειρουργός - διευθυντής, ἐδῶ καί 22 χρόνια, τοῦ Ἁγία Ὄλγα, μοῦ ἔδειξε τό ἑτοιμόρροπο αὐτό νοσοκομεῖο, ἄλλαξα ἀπόφαση... Στήν "Κωνταντοπούλειο" πτέρυγα δέν θά ὑπάρχουν θάλαμοι μέ 28 κρεβάτια σάν αὐτά πού νοσηλεύουν σήμερα τούς ἀσθενεῖς τῆς περιοχῆς στό "Ἁγία Ὄλγα". Ὅλα τά μονόκλινα, δίκλινα καί τρίκλινα δωμάτια διαθέτουν μπάνια καί θά νοσηλεύουν τούς ἀσθενεῖς, χωρίς νά τούς κατατάσσουν σέ κατηγορίες καί θέσεις. Σ' αὐτό ἤμουν κατηγορηματική... Ἐγώ τό μόνο πού ζητῶ εἶναι ἕνας δρόμος τῆς Ν. Ἰωνίας νά πάρει τ' ὄνομα τοῦ πατέρα μου. Καί ἐλπίζω ὄτι θά γίνει. Ὁ ὑπουργός Ὑγείας καί Πρόνοιας κ. Γεννηματᾶς μέ διαβεβαίωσε ὅτι ὁ μεγάλος δρόμος τῆς περιοχῆς θά μετονομαστεῖ σέ ὁδό Κωνταντοπούλου".
Ρωτήσαμε τήν κ. Π. σχετικά μέ τό γηροκομεῖο τῆς Πάτρας, πού εἶναι δωρεά τῆς ἀδελφῆς της, κ. Π.Κ.
"Τελειώνει κι αὐτό", ἀπάντησε.
"Πρίν ἀπό μερικά χρόνια εἶχε φτάσει τά 100.000.000. Ἡ ἀδελφή μου, πού εἶναι παντρεμένη καί αὐτή καί ἔχει τέσσερα παιδιά,τιμᾶ μέ αὐτό τή μνήμη τῆς μητέρα μας...".
Ἄνθρωποι ἀπό τό στενό περιβάλλον τῆς κ. Π. μιλοῦν καί γιά ἄλλα... Φτωχά παιδιά, ὑποτροφίες...κ.λπ., ἡ ἴδια ὅμως δέν μιλᾶ γι' αὐτά.
Ἀνάγνωσμα Σαββάτου 16 Νοεμβρίου
Ἡ σημασία τῆς ἀγάπης
ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ τοῦ Λυκείου Πυργετοῦ Λαρίσης διάβασαν, μέσῳ ἑνός διδά-σκοντος, σέ μιάν ἐφημερίδα τῆς Μελβούρνης, τόν "Τσολιά", ὅτι ἕνα Ἑλληνο-αυστραλόπουλο, ὁ Σταύρος, ἤθελε τήν ἡμέρα τῆς γιορτῆς του ἕνα πρωτότυπο δῶρο. Δέν ἤθελε βέβαια σοκολάτες, οὔτε βιβλίο, οὔτε κανένα παιχνίδι. Ποθοῦσε μιά σημαία, μιάν ἑλληνική σημαία. Ἑτοίμασε τό κοντάρι κι ἔψαξε στά ἑλληνικά καταστήματα τῆς Μελβούρνης νά βρεῖ μιά σημαία. Καί δέν βρῆκε!
Ἔτσι, τά παιδιά τοῦ Λυκείου Πυργετοῦ Λαρίσης, πού ζοῦν στίς ρίζες τοῦ Ὀλύ-μπου κι ἀπ΄ τό σχολεῖο τους βλέπουν κάθε μέρα τή γαλανή ἑλληνική θάλασσα, ἀποφάσισαν νά ἱκανοποιήσουν τήν ἐπιθυμία τοῦ ἀγνώστου φίλου τους Σταύρου. Πῆραν λοιπόν τά ἴδια μιά σημαία, τήν ἔβαλαν σ' ἕνα φάκελλο καί τήν ταχυ-δρόμησαν μέ μιά σύντομη ἐπιστολή πού ἀπεύθυναν στό μικρό Ἑλληνοαυστρα-λόπουλο..."γιά νά θυμᾶσαι ἑμᾶς καί τήν Ἑλλάδα", ἔτσι τοὔγραψαν.
Κι ἡ σημαία ταξίδεψε ἀκριβῶς στίς 26 Ὀκτωβρίου, τότε πού τό σχολεῖο γιόρταζε τή γιορτή τοῦ "ΟΧΙ" καί τή γιορτή τῆς Σημαίας. Κι ἦταν ὁ φάκελλος γαλάζιο πουλί "ποὔδεσε γλυκά", ὅπως λέει ὁ Σολωμός, τή Μητέρα - Πατρίδα, καί τήν Κόρη, τή ζωντανή ἑλληνική παροικία τῆς Μελβούρνης.
Ἔτσι, τά παιδιά τοῦ Λυκείου Πυργετοῦ Λαρίσης, πού ζοῦν στίς ρίζες τοῦ Ὀλύ-μπου κι ἀπ΄ τό σχολεῖο τους βλέπουν κάθε μέρα τή γαλανή ἑλληνική θάλασσα, ἀποφάσισαν νά ἱκανοποιήσουν τήν ἐπιθυμία τοῦ ἀγνώστου φίλου τους Σταύρου. Πῆραν λοιπόν τά ἴδια μιά σημαία, τήν ἔβαλαν σ' ἕνα φάκελλο καί τήν ταχυ-δρόμησαν μέ μιά σύντομη ἐπιστολή πού ἀπεύθυναν στό μικρό Ἑλληνοαυστρα-λόπουλο..."γιά νά θυμᾶσαι ἑμᾶς καί τήν Ἑλλάδα", ἔτσι τοὔγραψαν.
Κι ἡ σημαία ταξίδεψε ἀκριβῶς στίς 26 Ὀκτωβρίου, τότε πού τό σχολεῖο γιόρταζε τή γιορτή τοῦ "ΟΧΙ" καί τή γιορτή τῆς Σημαίας. Κι ἦταν ὁ φάκελλος γαλάζιο πουλί "ποὔδεσε γλυκά", ὅπως λέει ὁ Σολωμός, τή Μητέρα - Πατρίδα, καί τήν Κόρη, τή ζωντανή ἑλληνική παροικία τῆς Μελβούρνης.
Ἀνάγνωσμα Παρασκευῆς 15 Νοεμβρίου
Μιά μέρα γεμάτη ἀγάπη
ΠΑΝΤΑ σ΄ ἔβλεπα καλό καί εὐχαριστημένο, μά κάθε Δευτέρα ἤσουν ξεχειλισμένος ἀπό ὀμορφια καί χάρη.
Σέ ρώτησα μερικές φορές:
- Πῶς πέρασες χθές; γιά νά ἀνακαλύψω τήν αἰτία τῆς χαρᾶς καί τῆς ὀμορφιᾶς σου τῆς Δευτέρας.
- Καλά, μοῦ ἀπάντησες.
- Πολύ καλά, μοῦ 'πες μιά φορά.
Αὐτά ὅμως δέν ἔλυσαν τήν ἀπορία μου. Καί βάλθηκα νά σέ ἐξιχνιάσω.
Τήν περασμένη Κυριακή, λοιπόν, σέ εἶχα "παγιδέψει". Δέν θά μοῦ ξέφευγες μ' ἕνα "καλά". Νά τά σύνεργά μου:
* Προσωπική παρακολούθηση.
* Παραπειστικά ἐρωτήματα ἀπό τό τηλέφωνο στό ἀδελφάκι σου.
* "Ἄδεια γιά να πιάσω γεμάτα" στή μητέρα σου.
Καί νά τό ἀποτέλεσμα τῆς δουλειᾶς μου σάν ντέτεκτιβ:
* Ξύπνησες πολύ πρωΐ και διάβασες τήν Ἀκολουθία τῆς Θείας Μεταλήψεως.
* Ἔφυγες ἤσυχος καί σοβαρός καί πῆγες στόν παράλυτο στά πόδια Γιῶργο, κρατώντας μιά μεγαλούτσικη τσάντα.
* Τόν πῆρες μέ τό ἀμαξάκι του καί πήγατε στήν Ἐκκλησία, πού θά ἔψαλλε μια ὡραία χορωδία.
* Ἔσπρωξες ἁπαλά τό ἀμαξάκι του ὡς τήν Ὡραία Πύλη καί κοινωνήσατε καί οἱ δύο Σῶμα καί Αἷμα Χριστοῦ.
* Ἄνοιξες τήν τσάντα καί ἔβγαλες ἕνα ΘΕΡΜΟΣ καί πρόσφερες ζεστό γάλα καί τυρόπιτα. Ἔτσι, πήρατε τό πρωϊνό σας στή λιακάδα καί στή γαλήνη, κοντά στά περιστέρια, πού μαζεύτηκαν γύρω σας, γιατί κάτι εἶχε καί γι΄ αὐτά ἡ τσάντα σου.
* Κατά τίς 12 τό μεσημέρι ἀκούστηκε ἕνα χαρούμενο κορνάρισμα αὐτοκινήτου καί νά σου μπροστά σας γελαστός ὁ φίλος σου ὁ Ἀνδρέας.
- Ὁ ὁδηγός σας στή διάθεσή σας, εἶπε καί πῆρε τήν τσάντα. Πᾶμε.
* Ἐπιβιβαστήκατε στό αὐτοκίνητο καί σέ μισή ὥρα βρεθήκατε σέ μιά ὄμορφη τοποθεσία, πολύ κοντά στή θάλασσα, στή Γλυφάδα. Νά, μόλις ἕνα μέτρο ἀπεῖχε ἀπ' τό νερό τό ἀμαξάκι τοῦ Γιώργου. Κι εἶχε μιά γαλήνη καί μιά γλύκα ὁ καιρός. Ἕνα μοσχαγέρι γέμισε τά πνευμόνια σας.
- Εἶχα καιρό νά βρεθῶ σέ τόση φρεσκάδα καί τόση ὀμορφιά, εἶπε εὐχαριστημένος ὁ Γιῶργος.
* Τοῦ 'δωσες καί πέταξε ἀπ' τό ἀμαξάκι του βότσαλα στή θάλασσα. Πόσο χάρηκε!
- Ἀπό μικρός ἔχω νά κάνω τούτη τήν κίνηση - χρόνια τώρα, εἶπε κι ἔρριξε κι ἄλλα.
* Τώρα ὁ Ἀνδρέας ἄνοιξε δίπλα στό ἀμαξίδιο ἕνα τραπεζάκι καί ἔφερε καί δυό καρέκλες. Ἐσύ ἄνοιξες τήν τσάντα, ἔβγαλες πιάτα, πηρούνια, μαχαίρια, πετσέτες, ποτήρια καί σέρβιρες τό μεσημεριανό φαγητό. Τί δέν εἶχε τούτη ἡ τσάντα! Σαλάτα, κοτόπουλο ψητό, κεφτέδες, σπανακόπιτα, μπύρα, κασέρι, ρυζόγαλο, φροῦτα καί ἀρωματικά μαντηλάκια, μιά καί δέν ἦταν εὔκολο νά καθαριστοῦν ἀλλιῶς τά χέρια πρίν καί μετά τό φαγητό. - Χριστέ ὁ Θεός εὐλόγησε τό φαγητό μας καί τή φιλία μας, εἶπες, καί ἄρχισες τό γεῦμα στή φρεσκάδα τῆς θάλασσας μέ τό μυρωδάτο ζέφυρό της, μ' ἕνα γλυκό, ζωογόνο ἥλιο.
- Ἐλᾶτε, εἰς ὑγείαν τῆς φιλίας μας, εἶπες σηκώνοντας πρῶτος τό ποτήρι μέ τή μπύρα.
- Εἰς ὐγείαν τῆς ἀγάπης σου, εἶπε ὁ Γιῶργος.
- Στήν ὑγεία τῆς καλῆς συντροφιᾶς, πρόσθεσε ὁ Ἀνδρέας. Ποῦ τό σκέφθηκες τοῦτο τό πρᾶγμα, Θόδωρε! Θαῦμα! Κόβει τό μυαλό σου καί ἡ καρδιά σου, φίλε. Ἐγώ δηλώνω ἰσόβιος σωφέρ τῆς παρέας. Δεκτός;
- Μετά χρᾶς πολλῆς καί μεγάλης, εἶπες.
- Ἀκόμη λίγη μπύρα, Γιῶργο. Ἔλα! Ὠωπ. Μέ ἀφρό! Καί σύ, Ἀνδρέα. Δόξα τῶ Θεῶ. Θαῦμα μέρα!
- Μέρα ἀγάπης, Θόδωρε. Πολλῆς καί εὐγενικῆς καί ἐξυπνούλας. Πολύ σ' εὐχαριστῶ! Νοιώθω φρέσκος, καινούργιος σήμερα, εἶπε ὁ Γιῶργος καί πῆρε καί ἔσφιξε τό χέρι σου.
- Καί ἔχει καί συνέχεια τό πρόγραμμα.
- Τί, κι ἄλλο;
- Ὄ..., ὄχι ἐγώ, Γιῶργο μου. Τό ... τό πρόγραμμα. Αὐτό τά ὅρισε ὅλα. Αὐτό φταίει. Ὄχι ἐγώ.
- Γιά νά δοῦμε τί ἄλλο μᾶς ἔχει μαγειρέψει αὐτό τό πρόγραμμα....Εἶμαι περίεργος.
Στή δύση τοῦ ἥλιου, λοιπόν, - κι ἦταν μιά πορφυρένια, μεγαλόπρεπη δύση - μπήκατε σ' ἕνα μικρό ἐξωκκλήσι καί ἀκούσατε τόν Ἑσπερινό. Ἤσυχο, φροντισμένο, μέ τ' ἁγιοκέρια καί τά καντηλάκια του ἔμοιαζε μιά γωνιά τοῦ Παραδείσου.
- Πολλή ὀμορφιά. Πολλή γαλήνη. Πολλή χαρά, Θόδωρέ μου, εἶπε ὁ Γιῶργος. Σ' εὐχαριστῶ μ' ὅλη μου τήν καρδιά.
- Ὄχι ἐμένα, Γιῶργο. Τό...τό πρόγραμμα.
- Ναί, καί γιά τήν ἀκρίβεια, αὐτόν πού ἔφτιαξε τό πρόγραμμα!
- Καί τό φινάλε του εἶναι στήν αἴθουσα τοῦ Φιλολογικοῦ Συλλόγου "Παρνασσός" στήν Ἀθήνα, ὅπου θά ἔχει συναυλία ἡ καινούργια, μεγάλη, μεικτή χορωδία "Ἰωάννης Σακελλαρίδης". Εἶσθε;
- Ἄν εἴμαστε λέει... Βάζω μπρός ἀμέσως! εἶπε ὁ Ἀνδρέας.
Σέ μισή ὥρα βρεθήκατε καί οἱ τρεῖς στήν κατάμεστη αἴθουσα. Μιά μεγάλη, ἐξαιρετική χορωδία σᾶς μετέφερε στούς κόσμους τοῦ ὡραίου.
Ἔξω ἀπ' τό σπίτι του στίς 10 τό βράδυ,πάνω στό ἀμαξάκι του ὁ Γιῶργος, κρατοῦσε σφιχτά καί ζεστά μές στίς παλάμες του τό χέρι σου.
- Θόδωρε, μοῦ χάρισες μιά σπάνια μέρα! Μ' ὅλη μου τήν καρδιά σ' εὐχαριστῶ, σοῦ εἶπε ὁ Γιῶργος.
- Εἶσαι φίνος, Θόδωρε! σοῦ εἶπε ὁ Ἀνδρέας.
- Στ' ἀλήθεια, εἶσαι φίνος φίλε! λέω κι ἐγώ.
Σέ ρώτησα μερικές φορές:
- Πῶς πέρασες χθές; γιά νά ἀνακαλύψω τήν αἰτία τῆς χαρᾶς καί τῆς ὀμορφιᾶς σου τῆς Δευτέρας.
- Καλά, μοῦ ἀπάντησες.
- Πολύ καλά, μοῦ 'πες μιά φορά.
Αὐτά ὅμως δέν ἔλυσαν τήν ἀπορία μου. Καί βάλθηκα νά σέ ἐξιχνιάσω.
Τήν περασμένη Κυριακή, λοιπόν, σέ εἶχα "παγιδέψει". Δέν θά μοῦ ξέφευγες μ' ἕνα "καλά". Νά τά σύνεργά μου:
* Προσωπική παρακολούθηση.
* Παραπειστικά ἐρωτήματα ἀπό τό τηλέφωνο στό ἀδελφάκι σου.
* "Ἄδεια γιά να πιάσω γεμάτα" στή μητέρα σου.
Καί νά τό ἀποτέλεσμα τῆς δουλειᾶς μου σάν ντέτεκτιβ:
* Ξύπνησες πολύ πρωΐ και διάβασες τήν Ἀκολουθία τῆς Θείας Μεταλήψεως.
* Ἔφυγες ἤσυχος καί σοβαρός καί πῆγες στόν παράλυτο στά πόδια Γιῶργο, κρατώντας μιά μεγαλούτσικη τσάντα.
* Τόν πῆρες μέ τό ἀμαξάκι του καί πήγατε στήν Ἐκκλησία, πού θά ἔψαλλε μια ὡραία χορωδία.
* Ἔσπρωξες ἁπαλά τό ἀμαξάκι του ὡς τήν Ὡραία Πύλη καί κοινωνήσατε καί οἱ δύο Σῶμα καί Αἷμα Χριστοῦ.
* Ἄνοιξες τήν τσάντα καί ἔβγαλες ἕνα ΘΕΡΜΟΣ καί πρόσφερες ζεστό γάλα καί τυρόπιτα. Ἔτσι, πήρατε τό πρωϊνό σας στή λιακάδα καί στή γαλήνη, κοντά στά περιστέρια, πού μαζεύτηκαν γύρω σας, γιατί κάτι εἶχε καί γι΄ αὐτά ἡ τσάντα σου.
* Κατά τίς 12 τό μεσημέρι ἀκούστηκε ἕνα χαρούμενο κορνάρισμα αὐτοκινήτου καί νά σου μπροστά σας γελαστός ὁ φίλος σου ὁ Ἀνδρέας.
- Ὁ ὁδηγός σας στή διάθεσή σας, εἶπε καί πῆρε τήν τσάντα. Πᾶμε.
* Ἐπιβιβαστήκατε στό αὐτοκίνητο καί σέ μισή ὥρα βρεθήκατε σέ μιά ὄμορφη τοποθεσία, πολύ κοντά στή θάλασσα, στή Γλυφάδα. Νά, μόλις ἕνα μέτρο ἀπεῖχε ἀπ' τό νερό τό ἀμαξάκι τοῦ Γιώργου. Κι εἶχε μιά γαλήνη καί μιά γλύκα ὁ καιρός. Ἕνα μοσχαγέρι γέμισε τά πνευμόνια σας.
- Εἶχα καιρό νά βρεθῶ σέ τόση φρεσκάδα καί τόση ὀμορφιά, εἶπε εὐχαριστημένος ὁ Γιῶργος.
* Τοῦ 'δωσες καί πέταξε ἀπ' τό ἀμαξάκι του βότσαλα στή θάλασσα. Πόσο χάρηκε!
- Ἀπό μικρός ἔχω νά κάνω τούτη τήν κίνηση - χρόνια τώρα, εἶπε κι ἔρριξε κι ἄλλα.
* Τώρα ὁ Ἀνδρέας ἄνοιξε δίπλα στό ἀμαξίδιο ἕνα τραπεζάκι καί ἔφερε καί δυό καρέκλες. Ἐσύ ἄνοιξες τήν τσάντα, ἔβγαλες πιάτα, πηρούνια, μαχαίρια, πετσέτες, ποτήρια καί σέρβιρες τό μεσημεριανό φαγητό. Τί δέν εἶχε τούτη ἡ τσάντα! Σαλάτα, κοτόπουλο ψητό, κεφτέδες, σπανακόπιτα, μπύρα, κασέρι, ρυζόγαλο, φροῦτα καί ἀρωματικά μαντηλάκια, μιά καί δέν ἦταν εὔκολο νά καθαριστοῦν ἀλλιῶς τά χέρια πρίν καί μετά τό φαγητό. - Χριστέ ὁ Θεός εὐλόγησε τό φαγητό μας καί τή φιλία μας, εἶπες, καί ἄρχισες τό γεῦμα στή φρεσκάδα τῆς θάλασσας μέ τό μυρωδάτο ζέφυρό της, μ' ἕνα γλυκό, ζωογόνο ἥλιο.
- Ἐλᾶτε, εἰς ὑγείαν τῆς φιλίας μας, εἶπες σηκώνοντας πρῶτος τό ποτήρι μέ τή μπύρα.
- Εἰς ὐγείαν τῆς ἀγάπης σου, εἶπε ὁ Γιῶργος.
- Στήν ὑγεία τῆς καλῆς συντροφιᾶς, πρόσθεσε ὁ Ἀνδρέας. Ποῦ τό σκέφθηκες τοῦτο τό πρᾶγμα, Θόδωρε! Θαῦμα! Κόβει τό μυαλό σου καί ἡ καρδιά σου, φίλε. Ἐγώ δηλώνω ἰσόβιος σωφέρ τῆς παρέας. Δεκτός;
- Μετά χρᾶς πολλῆς καί μεγάλης, εἶπες.
- Ἀκόμη λίγη μπύρα, Γιῶργο. Ἔλα! Ὠωπ. Μέ ἀφρό! Καί σύ, Ἀνδρέα. Δόξα τῶ Θεῶ. Θαῦμα μέρα!
- Μέρα ἀγάπης, Θόδωρε. Πολλῆς καί εὐγενικῆς καί ἐξυπνούλας. Πολύ σ' εὐχαριστῶ! Νοιώθω φρέσκος, καινούργιος σήμερα, εἶπε ὁ Γιῶργος καί πῆρε καί ἔσφιξε τό χέρι σου.
- Καί ἔχει καί συνέχεια τό πρόγραμμα.
- Τί, κι ἄλλο;
- Ὄ..., ὄχι ἐγώ, Γιῶργο μου. Τό ... τό πρόγραμμα. Αὐτό τά ὅρισε ὅλα. Αὐτό φταίει. Ὄχι ἐγώ.
- Γιά νά δοῦμε τί ἄλλο μᾶς ἔχει μαγειρέψει αὐτό τό πρόγραμμα....Εἶμαι περίεργος.
Στή δύση τοῦ ἥλιου, λοιπόν, - κι ἦταν μιά πορφυρένια, μεγαλόπρεπη δύση - μπήκατε σ' ἕνα μικρό ἐξωκκλήσι καί ἀκούσατε τόν Ἑσπερινό. Ἤσυχο, φροντισμένο, μέ τ' ἁγιοκέρια καί τά καντηλάκια του ἔμοιαζε μιά γωνιά τοῦ Παραδείσου.
- Πολλή ὀμορφιά. Πολλή γαλήνη. Πολλή χαρά, Θόδωρέ μου, εἶπε ὁ Γιῶργος. Σ' εὐχαριστῶ μ' ὅλη μου τήν καρδιά.
- Ὄχι ἐμένα, Γιῶργο. Τό...τό πρόγραμμα.
- Ναί, καί γιά τήν ἀκρίβεια, αὐτόν πού ἔφτιαξε τό πρόγραμμα!
- Καί τό φινάλε του εἶναι στήν αἴθουσα τοῦ Φιλολογικοῦ Συλλόγου "Παρνασσός" στήν Ἀθήνα, ὅπου θά ἔχει συναυλία ἡ καινούργια, μεγάλη, μεικτή χορωδία "Ἰωάννης Σακελλαρίδης". Εἶσθε;
- Ἄν εἴμαστε λέει... Βάζω μπρός ἀμέσως! εἶπε ὁ Ἀνδρέας.
Σέ μισή ὥρα βρεθήκατε καί οἱ τρεῖς στήν κατάμεστη αἴθουσα. Μιά μεγάλη, ἐξαιρετική χορωδία σᾶς μετέφερε στούς κόσμους τοῦ ὡραίου.
Ἔξω ἀπ' τό σπίτι του στίς 10 τό βράδυ,πάνω στό ἀμαξάκι του ὁ Γιῶργος, κρατοῦσε σφιχτά καί ζεστά μές στίς παλάμες του τό χέρι σου.
- Θόδωρε, μοῦ χάρισες μιά σπάνια μέρα! Μ' ὅλη μου τήν καρδιά σ' εὐχαριστῶ, σοῦ εἶπε ὁ Γιῶργος.
- Εἶσαι φίνος, Θόδωρε! σοῦ εἶπε ὁ Ἀνδρέας.
- Στ' ἀλήθεια, εἶσαι φίνος φίλε! λέω κι ἐγώ.
Ἀνάγνωσμα Πέμπτης 14 Νοεμβρίου
Ποικίλη ἀγάπη
ΑΓΑΠΑΣ ἀληθινά, βαθειά, ἔμπρακτα, καθημερινά; Ζεῖς! Δέν ἀγαπᾶς; Φυτοζωεῖς ... Γι΄ αὐτό δέν εἶσαι ἱκανοποιημένος.
Ἀνάγνωσμα Τετάρτης 13 Νοεμβρίου
Ποικίλη ἀγάπη
ΝΕΑ ΜΗΤΕΡΑ μέ δύο μικρά παιδιά εἶναι. Πρέπει να φροντίσει γι΄ αὐτά, γιά τό σύζυγο, γιά τό σπίτι. Δουλειές. Πολλές.
Ἔμαθε ὅμως πώς μιά ἄλλη μητέρα ἔχει ὀκτώ παιδιά. Ὄλα μικρά!
- Ἄν ἐγώ δυσκολεύομαι μέ τά δυό, σκέφτηκε, πῶς τά βγάζει αὐτή πέρα μέ τά ὀκτώ;
Καί πίεσε τά πράγματα στό σπίτι της, βρίσκει καιρό καί πηγαίνει καί βοηθᾶ τή μάνα μέ τά όκτώ παιδιά.
Ὅταν ὑπάρχει ἡ ἀγάπη
Ἔμαθε ὅμως πώς μιά ἄλλη μητέρα ἔχει ὀκτώ παιδιά. Ὄλα μικρά!
- Ἄν ἐγώ δυσκολεύομαι μέ τά δυό, σκέφτηκε, πῶς τά βγάζει αὐτή πέρα μέ τά ὀκτώ;
Καί πίεσε τά πράγματα στό σπίτι της, βρίσκει καιρό καί πηγαίνει καί βοηθᾶ τή μάνα μέ τά όκτώ παιδιά.
Ὅταν ὑπάρχει ἡ ἀγάπη
Ἀνάγνωσμα Τρίτης 12 Νοεμβρίου
Ποικίλη ἀγάπη
ΟΓΔΟΝΤΑ ΔΥΟ χρονῶν εἶναι τώρα. Τοσηδούλα. Μέ μιά βασανιστική παραμορφωτική ἀρθρίτιδα, πού τήν ἀναγκάζει νά περπατᾶ στίς φτέρνες!
Ὅμως, μ' ὅλα της τά τόσα χρόνια καί τήν ἀρρώστια, δέν παύει καί τόν ΚύκλοΠρονοίας Κυριῶν νά κάνει κάθε Τετάρτη, μά καί στά νοσο-κομεῖα καί γηροκομεῖα νά εἶναι κάθε μέρα παροῦσα, παρηγοροῦσα, ἐνισχύουσα καί βοηθοῦσα.
Ἕνα ἐργατικό μυρμήγκι, πού κινεῖ πολύ μεγαλύτερο ἀπ' τό μέγεθος του φορτίο ἀγάπης! Πάντα μ' ὅλη τήν καρδιά της καί τό ἀθῶο χαμόγελο μικροῦ παιδιοῦ.
Ὅμως, μ' ὅλα της τά τόσα χρόνια καί τήν ἀρρώστια, δέν παύει καί τόν ΚύκλοΠρονοίας Κυριῶν νά κάνει κάθε Τετάρτη, μά καί στά νοσο-κομεῖα καί γηροκομεῖα νά εἶναι κάθε μέρα παροῦσα, παρηγοροῦσα, ἐνισχύουσα καί βοηθοῦσα.
Ἕνα ἐργατικό μυρμήγκι, πού κινεῖ πολύ μεγαλύτερο ἀπ' τό μέγεθος του φορτίο ἀγάπης! Πάντα μ' ὅλη τήν καρδιά της καί τό ἀθῶο χαμόγελο μικροῦ παιδιοῦ.
Ἀνάγνωσμα Δευτέρας 11 Νοεμβρίου
Ποικίλη ἀγάπη
ΚΟΡΗ ΣΤΡΑΤΗΓΟΥ, σύζυγος καί μητέρα τριῶν παιδιῶν. Ὑποχρεώσεις οἰκογενειακές καί κοινωνικές πολλές.
Ὅμως, βρίσκει χρόνο καί τρέχει διαρκῶς ὅπου ὑπάρχει ὁ πόνος. Στά νοσοκομεῖα, τά ἱδρύματα καί τά σπίτια. Γιά:
- νά περιποιηθεῖ,
- νά ταΐσει,
- νά συντροφεύσει,
- νά διαβάσει,
- νά συμμετάσχει σέ ἔξοδα, ὅπου εἶναι ἀνάγκη.
Πολλές ὧρες τήν ἡμέρα!
Πῶς τά καταφέρνει;
Μέ τή στρατηγική τῆς ἀγάπης!
Ὅμως, βρίσκει χρόνο καί τρέχει διαρκῶς ὅπου ὑπάρχει ὁ πόνος. Στά νοσοκομεῖα, τά ἱδρύματα καί τά σπίτια. Γιά:
- νά περιποιηθεῖ,
- νά ταΐσει,
- νά συντροφεύσει,
- νά διαβάσει,
- νά συμμετάσχει σέ ἔξοδα, ὅπου εἶναι ἀνάγκη.
Πολλές ὧρες τήν ἡμέρα!
Πῶς τά καταφέρνει;
Μέ τή στρατηγική τῆς ἀγάπης!
Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 10 Νοεμβρίου
Εὖγε παπά!
ΕΝΑΣ ΙΕΡΕΑΣ, ὁ Παπαγρηγόρης Καράνταης, ἀπό τούς Τοξότες Ξάνθης, ὅταν δέν ψέλνει στήν ἐκκλησία, ἀσχολεῖται μέ τά ἀθλητικά. Γιατί καί οἱ νέοι, πού ἀσχολοῦνται μέ τό ποδόσφαιρο, εἶναι πρόβατα τοῦ ποιμνίου του ...
Εἶναι, λοιπόν, πρόεδρος τοῦ Συλλόγου "Ἀετός" Τοξοτῶν καί ἀντιπρόεδρος τῆς "Ἀσπίδος" Ξάνθης.
Πρίν λίγο καιρό, ἕνας πρώην ποδοσφαιριστής τοῦ συλλόγου του, ὁ Νουρῆ Ἀμέτ Κασάν, ἔπαθε ἕνα ἀτύχημα πού δέν τοῦ ἐπιτρέπει νά ἐργα-σθεῖ.
Ὁ μουφτῆς τῆς Ξάνθης ἀρνεῖται νά τόν βοηθήσει - ἄν καί μωαμεθανός. Καί ὁ παπάς ἄρχισε ἕναν ἀγώνα γιά τή σωτηρία τοῦ Μουσουλμάνου.
Ἀνθρωπιστικό καί θεάρεστο τό ἔργο του, χωρίς διακρίσεις στό θρήσκευμα. Ἄνοιξε ἕνα λογαριασμό στό ὄνομα τοῦ Νουρῆ (080220 Τράπε-ζα Πίστεως Ξάνθης) καί πῆρε τούς δρόμους γιά νά τόν στείλει στό ἐξωτερικό νά ἐγχειρισθεῖ ...
- Εὖγε στόν παπά!
Εἶναι, λοιπόν, πρόεδρος τοῦ Συλλόγου "Ἀετός" Τοξοτῶν καί ἀντιπρόεδρος τῆς "Ἀσπίδος" Ξάνθης.
Πρίν λίγο καιρό, ἕνας πρώην ποδοσφαιριστής τοῦ συλλόγου του, ὁ Νουρῆ Ἀμέτ Κασάν, ἔπαθε ἕνα ἀτύχημα πού δέν τοῦ ἐπιτρέπει νά ἐργα-σθεῖ.
Ὁ μουφτῆς τῆς Ξάνθης ἀρνεῖται νά τόν βοηθήσει - ἄν καί μωαμεθανός. Καί ὁ παπάς ἄρχισε ἕναν ἀγώνα γιά τή σωτηρία τοῦ Μουσουλμάνου.
Ἀνθρωπιστικό καί θεάρεστο τό ἔργο του, χωρίς διακρίσεις στό θρήσκευμα. Ἄνοιξε ἕνα λογαριασμό στό ὄνομα τοῦ Νουρῆ (080220 Τράπε-ζα Πίστεως Ξάνθης) καί πῆρε τούς δρόμους γιά νά τόν στείλει στό ἐξωτερικό νά ἐγχειρισθεῖ ...
- Εὖγε στόν παπά!
Ἀνάγνωσμα Σαββάτου 9 Νοεμβρίου
Ὁ Σεβασμιώτατος Α.
ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ὁ Σεβασμιώτατος Α. Δραστήριος. Ἀφιλοχρήματος. Ἄνθρωπος μεγάλης καί πολλῆς ἀγάπης. Τό βεβαιώ-νουν τά ἔργα καί οἱ χριστιανοί τῆς Μητροπόλεώς του σήμερα. Μά καί τό παρελθόν του. Νά ἕνα μόνο, ἀπό τά πάμπολλα, γεγονός.
Νέος ἱεροκήρυκας ἦταν στήν κατοχή. Ἔπαψε τά μικρά κηρύγματα καί ὀργάνωσε λαϊκά συσσίτια γιά τά σκελετωμένα παιδάκια, πού πέθαι-ναν ἀπό τήν πείνα.
Μά κι αὐτός ἦταν σκελετωμένος. Πεινοῦσε τότε.
Ὅμως, τό πρωΐ, πού ἔδιναν τό γάλα στά παιδιά, ἔπαιρνε κι αὐτός λίγο σ' ἕνα κύπελλο, τό δοκίμαζε ... μά ἡ ἀγάπη τους, τίς πιό πολλές φορές, δέν ἄφηνε νά τό πιεῖ. Πλησίαζε, τό μοίραζε κι αὐτό...
Τό μεσημέρι ἔκανε τά ἴδια: Ἕνα πιάτο φαγητό στά παιδιά - συνήθως πληγούρι ἤ σπασμένα φασόλια. Ἔβαζε σ' ἔνα πιάτο καί γιά τό πεινασμένο στομάχι του. Ἡ καρδιά του ὅμως διαφωνοῦσε. Γι' αὐτό, συνήθως, ἔτρωγε μιά κουταλιά καί σταματοῦσε ... Ἔβλεπε τά σκελετωμένα παιδιά, πήγαινε κοντά τους, καί τό μοίραζε στά πιάτα τους.
Αὐτό ἔκανε στά χρόνια τῆς κατοχῆς. Ἀπ' αὐτά ὅμως καταλαβαίνουμε τί ἔκανε καί κάνει τώρα πού εἶναι Ἐπίσκοπος.
Νέος ἱεροκήρυκας ἦταν στήν κατοχή. Ἔπαψε τά μικρά κηρύγματα καί ὀργάνωσε λαϊκά συσσίτια γιά τά σκελετωμένα παιδάκια, πού πέθαι-ναν ἀπό τήν πείνα.
Μά κι αὐτός ἦταν σκελετωμένος. Πεινοῦσε τότε.
Ὅμως, τό πρωΐ, πού ἔδιναν τό γάλα στά παιδιά, ἔπαιρνε κι αὐτός λίγο σ' ἕνα κύπελλο, τό δοκίμαζε ... μά ἡ ἀγάπη τους, τίς πιό πολλές φορές, δέν ἄφηνε νά τό πιεῖ. Πλησίαζε, τό μοίραζε κι αὐτό...
Τό μεσημέρι ἔκανε τά ἴδια: Ἕνα πιάτο φαγητό στά παιδιά - συνήθως πληγούρι ἤ σπασμένα φασόλια. Ἔβαζε σ' ἔνα πιάτο καί γιά τό πεινασμένο στομάχι του. Ἡ καρδιά του ὅμως διαφωνοῦσε. Γι' αὐτό, συνήθως, ἔτρωγε μιά κουταλιά καί σταματοῦσε ... Ἔβλεπε τά σκελετωμένα παιδιά, πήγαινε κοντά τους, καί τό μοίραζε στά πιάτα τους.
Αὐτό ἔκανε στά χρόνια τῆς κατοχῆς. Ἀπ' αὐτά ὅμως καταλαβαίνουμε τί ἔκανε καί κάνει τώρα πού εἶναι Ἐπίσκοπος.
Ἀνάγνωσμα Παρασκευῆς 8 Νοεμβρίου
Ἕνα ὡραῖο παραμύθι
ΜΙΑ ΦΟΡΑ κι ἕναν καιρό ζοῦσε σ' ἕνα χωριό, πού τό ἔλεγαν Καλλιθέα, μιά καλή καί φρόνιμη κοπέλλα, ἡ Εὐφροσύνη. Ἡ Εὐφροσύνη δέν ἔβγαινε ἀπό τό σπιτάκι της, ὄχι γιατί φοβόταν τούς δρόμους, μά γιατί τά πόδια καί τά χέρια της δέν τήν βοηθοῦσαν. Δυσκολευόταν πάρα πολύ νά περπατήσει. Ἔτσι, ἔμενε πάντα στό σπίτι της - στή φυλακή της μποροῦμε νά ποῦμε, γιατί τό ἴδιο ἦταν σχεδόν. Κι ἔβλεπε ἀπό τό παράθυρό της ἔξω καί ἔλεγε:
- Ἄχ, νά μποροῦσα νά πήγαινα μιά μέρα ὡς ἐκεῖνο τό μακρυνό βουνό...Ἄκουσα πώς ἔχει πλατάνια καί νερά καί ἕνα παλιό καί ξακουστό Μοναστήρι, μέ διαβασμένους καί καλούς καλόγερους. Ἐκεῖ λένε πώς εἶναι καί τό Κρυφό Σχολειό, πού μάθαιναν γράμματα στά σκλαβόπουλα, καί πολλά ὡραῖα πράγματα. Νἆταν, Θεέ μου, νά βρισκόταν κάποιος νά μέ πήγαινε ὡς ἐκεῖ ...
Ἄκουσε, φαίνεται, ὁ Θεός τήν προσευχή τῆς Εὐφροσύνης κι ἕνα ἀπόγευμα, χωρίς καλά - καλά νά τό καταλάβει, βρέθηκε στό Μοναστήρι. Ἦταν ὅλα ὅπως τῆς τά ἔλεγαν. Ὅλα πολύ ὡραῖα. Καί οἱ καλόγεροί του, ἄν φοροῦσαν ἄσπρα, θἄλεγες πώς ἄγγελοι τοῦ Θεοῦ ἦταν σίγουρα.
Ἔμεινε τρεῖς ὧρες ἐκεῖ ἡ Εὐφροσύνη καί χαιρόταν καί σιγόψελνε δοξολογίες, ὥσπου ἄρχισε νά σκοτεινιάζει. Τώρα ἔπρεπε νά φύγει. Πῶς ὅμως θά γύριζε στό σπίτι της; Καί ὁλόγερα νἆταν τά πόδια της, ἔπρεπε νά περπατήσει ὅλη τή νύχτα. Τώρα; Τί θά γίνει τώρα, Θεέ μου;
Εἶπε - δέν εἶπε τήν παράκλησή της καί νά μπροστά της ἕνα ὡραῖο, ἄσπρο - κάτασπρο, σάν περιστέρι, καινούργιο αὐτοκίνητο - μή βιαστεῖτε νά πεῖτε ποῦ βρέθηκε τότε τό αὐτοκίνητο; Περιμένετε λιγάκι. Σταμάτησε, λοιπόν, μπροστά της τό αὐτοκίνητο καί ἄνοιξε ἡ πόρτα του καί βγῆκε καί πῆγε κοντά της ἕνας Ταξίαρχος τοῦ Ἑλληνικοῦ Στρατοῦ!
- Ἐγώ θά σέ πάω στό σπίτι σου, Εὐφροσύνη, εἶπε εὐγενικά.
- Ἐσεῖς; ... Εἶσθε ... εἶσθε ἀληθινός; ... ἤ ... εἶπε θαμπωμένη.
- Ἀληθινός εἶμαι. Ἔλα νά καθίσεις ἐκεῖ πίσω, πού κάθονται οἱ ἐπίσημοι - καί τήν βοήθησε νά καθήσει. Κι ἐγώ θά εἶμαι ὁ σωφέρ σου, εἶπε ὁ Ταξίαρχος καί κάθισε στό τιμόνι.
Κίνησε τό αὐτοκίνητο κι ἔτρεχε σάν πουλί κι ἄφηνε πίσω δέντρα καί λόφους καί σπιτάκια. Ἡ Εὐφροσύνη κοίταζε ἀπ' τό παράθυρο καί ἔλεγε κάθε τόσο: Εἶναι ἀλήθεια;
Σέ λίγο σταμάτησε τό αὐτοκίνητο.
- Φθάσαμε, τῆς εἶπε ὁ Ταξίαρχος καί τήν βοήθησε νά βγεῖ ἀπό τό αὐτοκίνητο καί νά περάσει στό σπιτάκι της.
Κι ἔζησε αὐτή καλά κι ἐμεῖς καλύτερα, θά πεῖτε. Τελείωσε τό παραμύθι...
Καί ὅμως, δέν τελείωσε τό παραμύθι. Δέν εἶναι παραμύθι αὐτό πού διαβάσατε. Εἶναι ἕνα γεγονος, πού συνέβη μιά Κυριακή ἀπό τή Πεντέλη ὡς τήν Καλλιθέα Ἀθηνῶν. Τά ὀνόματα τους στή διάθεσή σας.
Ἡ ἀγάπη!
- Ἄχ, νά μποροῦσα νά πήγαινα μιά μέρα ὡς ἐκεῖνο τό μακρυνό βουνό...Ἄκουσα πώς ἔχει πλατάνια καί νερά καί ἕνα παλιό καί ξακουστό Μοναστήρι, μέ διαβασμένους καί καλούς καλόγερους. Ἐκεῖ λένε πώς εἶναι καί τό Κρυφό Σχολειό, πού μάθαιναν γράμματα στά σκλαβόπουλα, καί πολλά ὡραῖα πράγματα. Νἆταν, Θεέ μου, νά βρισκόταν κάποιος νά μέ πήγαινε ὡς ἐκεῖ ...
Ἄκουσε, φαίνεται, ὁ Θεός τήν προσευχή τῆς Εὐφροσύνης κι ἕνα ἀπόγευμα, χωρίς καλά - καλά νά τό καταλάβει, βρέθηκε στό Μοναστήρι. Ἦταν ὅλα ὅπως τῆς τά ἔλεγαν. Ὅλα πολύ ὡραῖα. Καί οἱ καλόγεροί του, ἄν φοροῦσαν ἄσπρα, θἄλεγες πώς ἄγγελοι τοῦ Θεοῦ ἦταν σίγουρα.
Ἔμεινε τρεῖς ὧρες ἐκεῖ ἡ Εὐφροσύνη καί χαιρόταν καί σιγόψελνε δοξολογίες, ὥσπου ἄρχισε νά σκοτεινιάζει. Τώρα ἔπρεπε νά φύγει. Πῶς ὅμως θά γύριζε στό σπίτι της; Καί ὁλόγερα νἆταν τά πόδια της, ἔπρεπε νά περπατήσει ὅλη τή νύχτα. Τώρα; Τί θά γίνει τώρα, Θεέ μου;
Εἶπε - δέν εἶπε τήν παράκλησή της καί νά μπροστά της ἕνα ὡραῖο, ἄσπρο - κάτασπρο, σάν περιστέρι, καινούργιο αὐτοκίνητο - μή βιαστεῖτε νά πεῖτε ποῦ βρέθηκε τότε τό αὐτοκίνητο; Περιμένετε λιγάκι. Σταμάτησε, λοιπόν, μπροστά της τό αὐτοκίνητο καί ἄνοιξε ἡ πόρτα του καί βγῆκε καί πῆγε κοντά της ἕνας Ταξίαρχος τοῦ Ἑλληνικοῦ Στρατοῦ!
- Ἐγώ θά σέ πάω στό σπίτι σου, Εὐφροσύνη, εἶπε εὐγενικά.
- Ἐσεῖς; ... Εἶσθε ... εἶσθε ἀληθινός; ... ἤ ... εἶπε θαμπωμένη.
- Ἀληθινός εἶμαι. Ἔλα νά καθίσεις ἐκεῖ πίσω, πού κάθονται οἱ ἐπίσημοι - καί τήν βοήθησε νά καθήσει. Κι ἐγώ θά εἶμαι ὁ σωφέρ σου, εἶπε ὁ Ταξίαρχος καί κάθισε στό τιμόνι.
Κίνησε τό αὐτοκίνητο κι ἔτρεχε σάν πουλί κι ἄφηνε πίσω δέντρα καί λόφους καί σπιτάκια. Ἡ Εὐφροσύνη κοίταζε ἀπ' τό παράθυρο καί ἔλεγε κάθε τόσο: Εἶναι ἀλήθεια;
Σέ λίγο σταμάτησε τό αὐτοκίνητο.
- Φθάσαμε, τῆς εἶπε ὁ Ταξίαρχος καί τήν βοήθησε νά βγεῖ ἀπό τό αὐτοκίνητο καί νά περάσει στό σπιτάκι της.
Κι ἔζησε αὐτή καλά κι ἐμεῖς καλύτερα, θά πεῖτε. Τελείωσε τό παραμύθι...
Καί ὅμως, δέν τελείωσε τό παραμύθι. Δέν εἶναι παραμύθι αὐτό πού διαβάσατε. Εἶναι ἕνα γεγονος, πού συνέβη μιά Κυριακή ἀπό τή Πεντέλη ὡς τήν Καλλιθέα Ἀθηνῶν. Τά ὀνόματα τους στή διάθεσή σας.
Ἡ ἀγάπη!
Ἀνάγνωσμα Πέμπτης 7 Νοεμβρίου
Χρυσή ἁλυσίδα ἀγάπης
ΠΕΡΑΣΑΝ 18 ὁλόκληρα χρόνια ἀπό τήν ἡμέρα πού δύο ἀστυφύλακες τῆς Ἀμέσου Δράσεως ἤδη συνταξιοῦχοι, ὁ κ. Θεόδ. Ἀθανασίου καί ὁ κ. Μιχ. Μπαστάκης, ἔσωσαν ἀπό βέβαιο θάνατο τήν κ. Αἰκατερίνη Καλή. Ἀπό τότε καί κάθε χρόνο, τήν ἴδια ἡμέρα, ἠ κυρία Καλή ἐπισκέπτεται τήν Ἄμεσο Δράση καί προσφέρει γλυκά καί λουλούδια στούς ἀστυνομικούς. Ὁ χρόνος πέρασε καί ἡ κ. Καλή γέρασε καί ἔμεινε στό κρεββάτι. Ἔτσι, δέν μπόρεσε νά πάει στήν Ἄμεσο Δράση. Πῆγαν ὅμως οἱ ἀστυνομικοί στό σπίτι της καί τῆς εὐχήθηκαν καί τῆς πρόσφεραν αὐτοί γλυκά καί λουλούδια καί τῆς εὐχήθηκαν νά γίνει καλά.
Πόση ὀμορφιά, ἀλήθεια, κρύβει ἡ ἀγάπη καί πόσο ὡραία γίνεται ἡ ζωή μέ τήν ἀγάπη! Ἡ ἀγάπη δέν ὑπολογίζει κόπους και θυσίες καί ψάχνει κάθε φορά νά βρεῖ τρόπους νά ἐκδηλωθεῖ. Πρόσφεραν ἀγάπη τά ἀστυνομικά ὄργανα καί ἔδωσαν τήν εὐκαιρία νά ἀκολουθήσει μιά χρυσή ἁλυσίδα ἀγάπης
Πόση ὀμορφιά, ἀλήθεια, κρύβει ἡ ἀγάπη καί πόσο ὡραία γίνεται ἡ ζωή μέ τήν ἀγάπη! Ἡ ἀγάπη δέν ὑπολογίζει κόπους και θυσίες καί ψάχνει κάθε φορά νά βρεῖ τρόπους νά ἐκδηλωθεῖ. Πρόσφεραν ἀγάπη τά ἀστυνομικά ὄργανα καί ἔδωσαν τήν εὐκαιρία νά ἀκολουθήσει μιά χρυσή ἁλυσίδα ἀγάπης
Ἀνάγνωσμα Τετάρτης 6 Νοεμβρίου
Καθηγητής τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν....
ταξιτζής γιά τήν Ἀγάπη!
Ο ΓΙΑΤΡΟΣ Δ. σήκωσε τό χέρι του καί σταμάτησε ἕνα ταξί. Μπῆκε, κάθισε μπροστά καί εἶπε ποῦ θέλει νά πάει.
Ἀπό τήν ἀρχή τοῦ ἔκανε μιά ἀσυνήθιστα καλή ἐντύπωση ὁ ὁδηγός. Καλο-ντυμένος. Σοβαρός. Προσεκτικός. Εὐγενικός. Καί στή συνέχεια τῆς διαδρομῆς τέτοια παρέμεινε ἡ ἐντύπωσή του.
- Μέ συγχωρεῖτε, τοῦ εἶπε δειλά, πῶς λέγεσθε;
Εἶπε τό ὄνομα καί τό ἐπώνυμο του ὁ ὁδηγός βλέποντας μπροστά.
- Καί ... τί ... τί εἶσθε;
- Καθηγητής τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν.
- Καθηγητής καί ταξιτζής; Πῶς; Γιατί; Φύγατε; Σᾶς ἀπέλυσαν;
- Ὄχι. Εἶμαι ἐν ἐνεργείᾳ.
- Τότε; Ἔχετε καί ταξί; Δέν σᾶς φθάνει ὁ μισθός σας; Ἔτσι παίρνετε τό ψωμί ἑνός ἄλλου ἀνθρώπου πού δέν ἔχει μισθό, ὅπως ἐσεῖς;
- Δέν παίρνω τό ψωμί κανενός, εἶπε ὁ καθηγητής χαμογελώντας. Τό δίνω.
- Δηλαδή;
- Ὁ ταξιτζής τοῦ αὐτοκινήτου αὐτοῦ εἶναι ἄρρωστος. Πῶς θά βγάζει τό ψωμί του καί τῆς φαμελιᾶς του καί τά γραμμάτια, ἄν δέν δουλέψει τό αὐτοκίνητο; Ὅταν, λοιπόν, δέν ἔχω μάθημα, δουλεύω ἐγώ τό ταξί του καί τοῦ πηγαίνω τά χρήματα.
- Κύριε Καθηγητά! εἶπε ὁ γιατρός, βγάζοντας τό καπέλλο του μέ σεβασμό, μοῦ δίνετε ἕνα ὑπέροχο μάθημα. Τό τιμόνι σας εἶναι γιά μένα τούτη τήν ὥρα τοῦ Ἀπρίλη 1985, ἡ καλύτερη ἕδρα τοῦ κόσμου. Σᾶς εὐχαριστῶ πολύ. Νά κατέβω τώρα, εἶπε, ἔβαλε στά χέρια τοῦ "ταξιτζῆ" Καθηγητή ἕνα πεντοχίλιαρο, ξανάβγαλε τό καπέλλο του, χαιρέτηση μέ πολύ σεβασμό, καλή δουλειά, κύριε Καθηγητά, ὁ Θεός μαζί σας, εὐχήθηκε καί ἔφυγε βαθειά συγκινημένος ὁ γιατρός.
Ἀπό τήν ἀρχή τοῦ ἔκανε μιά ἀσυνήθιστα καλή ἐντύπωση ὁ ὁδηγός. Καλο-ντυμένος. Σοβαρός. Προσεκτικός. Εὐγενικός. Καί στή συνέχεια τῆς διαδρομῆς τέτοια παρέμεινε ἡ ἐντύπωσή του.
- Μέ συγχωρεῖτε, τοῦ εἶπε δειλά, πῶς λέγεσθε;
Εἶπε τό ὄνομα καί τό ἐπώνυμο του ὁ ὁδηγός βλέποντας μπροστά.
- Καί ... τί ... τί εἶσθε;
- Καθηγητής τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν.
- Καθηγητής καί ταξιτζής; Πῶς; Γιατί; Φύγατε; Σᾶς ἀπέλυσαν;
- Ὄχι. Εἶμαι ἐν ἐνεργείᾳ.
- Τότε; Ἔχετε καί ταξί; Δέν σᾶς φθάνει ὁ μισθός σας; Ἔτσι παίρνετε τό ψωμί ἑνός ἄλλου ἀνθρώπου πού δέν ἔχει μισθό, ὅπως ἐσεῖς;
- Δέν παίρνω τό ψωμί κανενός, εἶπε ὁ καθηγητής χαμογελώντας. Τό δίνω.
- Δηλαδή;
- Ὁ ταξιτζής τοῦ αὐτοκινήτου αὐτοῦ εἶναι ἄρρωστος. Πῶς θά βγάζει τό ψωμί του καί τῆς φαμελιᾶς του καί τά γραμμάτια, ἄν δέν δουλέψει τό αὐτοκίνητο; Ὅταν, λοιπόν, δέν ἔχω μάθημα, δουλεύω ἐγώ τό ταξί του καί τοῦ πηγαίνω τά χρήματα.
- Κύριε Καθηγητά! εἶπε ὁ γιατρός, βγάζοντας τό καπέλλο του μέ σεβασμό, μοῦ δίνετε ἕνα ὑπέροχο μάθημα. Τό τιμόνι σας εἶναι γιά μένα τούτη τήν ὥρα τοῦ Ἀπρίλη 1985, ἡ καλύτερη ἕδρα τοῦ κόσμου. Σᾶς εὐχαριστῶ πολύ. Νά κατέβω τώρα, εἶπε, ἔβαλε στά χέρια τοῦ "ταξιτζῆ" Καθηγητή ἕνα πεντοχίλιαρο, ξανάβγαλε τό καπέλλο του, χαιρέτηση μέ πολύ σεβασμό, καλή δουλειά, κύριε Καθηγητά, ὁ Θεός μαζί σας, εὐχήθηκε καί ἔφυγε βαθειά συγκινημένος ὁ γιατρός.
Ἀνάγνωσμα Τρίτης 5 Νοεμβρίου
33 χρόνια ἄγγελος ἀγάπης
ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΙΑΣ ἑλληνικῆς κωμοπόλεως ἦταν. Μέ λεπτά αἰσθήματα καί "σπλάγχνα οἰκτιρ-μῶν", σύμφωνα μέ τήν ἔκφραση τοῦ Ἀποστόλου Παύλου. Ἰδιαίτερα γι' αὐτούς πού εἶχαν μιά - κάποια ἀνάγκη. Καί μολονότι εἶχε σύζυγο σκληρό, ἐντελῶς ἀντίθετο στά αἰσθήματά της, δέν ἔπαψε νά κάνει τό καλό ἔξυπνα καί μυστικά, χωρίς νά τήν παίρνει εἴδηση ἐκεῖνος. Νά μερικά μονάχα δείγματα τῆς ἀγάπης της:
1. Στήν κωμόπολη ζοῦσε καί ἡ θεία - Σταμάταινα. Ἦταν μιά ἔρημη καί μόνη, πάμφτωχη γυναί-κα. Τήν ὥρα τοῦ σερβιρίσματος, λοιπόν, ἄνοιγε ὁ ἄγγελός μας μέ τρόπο τό παραθυράκι τῆς κουζίνας μέ τίς κουρτίνες καί ἔβγαζε ἀπ' ἔξω, στό πάχος τοῦ χωριάτικου τοίχου, ἕνα περιποιημένο πιάτο μέ φαγητό. Σέρβιρε κατόπιν τά πιάτα τῆς οἰκογένειάς της καί ὅταν τελείωνε τό γεῦμα καί πήγαινε νά ξεκουραστεῖ ὁ σύζυγος, ἔνευε στό ἕνα κορίτσι της, ἔβγαινε ἐκεῖνο, ἔπαιρνε τό πιάτο μέ τό φαγητό καί τό πήγαινε στή θειά - Σταμάταινα. Κι ὅπως ζύμωνε, ξεχώριζε πάντα "τό καρβέλι τῆς θειᾶς - Σταμάταινας" καί τῆς τό ἔστελνε. Ἔτσι ζοῦσε καί ἡ φτωχἠ Σταμάταινα χρόνια.
2. Τριάντα τρία χρόνια πήγαινε καί ἔκανε ἐνέσεις δωρεάν σέ φτωχούς ἀνθρώπους. Κι ἄν καμμιά φορά τῆς προσέφεραν κάτι, τό ἔδινε ἀμέσως ἐκεῖ πού ἦταν ἀνάγκη.
3. Γιά τά φτωχά καί ὀρφανά κορίτσια τοῦ χωριοῦ ἑτοίμαζε διάφορα εἴδη γιά τήν προίκα τους. Πολλά. Τά τύλιγε κατόπιν σ' ἕνα ὡραῖο ὕφασμα, τά ἔδενε μαστορικά μ' ἕνα ὡραῖο κορδόνι, ἔβαζε τά ἀρχικά τοῦ ὀνόματος τοῦ κοριτσιοῦ καί τά πήγαινε γεμάτη χαρά στό σπίτι του.
4. Σέ περιπτώσεις ἔρημων καί ἄρρωστων ἀνθρώπων ἔπαιρνε τά ἄπλυτα ροῦχα τους, τά ἔπλενε καί τά σιδέρωνε στό σπίτι τοῦ πατέρα της "διά τόν φόβον τοῦ συζύγου" καί τά πήγαινε στούς ἀρρώστους καθαρά καί φροντισμένα.
Αὐτά καί ἄλλα πάρα πολλά ἔκανε μέ ὅλη τήν καρδιά της - ἀόρατος ἄγγελος ἀγάπης - μπροστά στά μάτια τοῦ σκληροῦ συζύγου της τριάντα τρία ὀλόκληρα χρόνια, ὡς τήν ἡμέρα πού πέταξε στόν οὐρανό ὁ ἄγγελος τοῦτος τῆς ἀγάπης σέ κάποια κωμόπολη τῆς Ἀττικῆς.
1. Στήν κωμόπολη ζοῦσε καί ἡ θεία - Σταμάταινα. Ἦταν μιά ἔρημη καί μόνη, πάμφτωχη γυναί-κα. Τήν ὥρα τοῦ σερβιρίσματος, λοιπόν, ἄνοιγε ὁ ἄγγελός μας μέ τρόπο τό παραθυράκι τῆς κουζίνας μέ τίς κουρτίνες καί ἔβγαζε ἀπ' ἔξω, στό πάχος τοῦ χωριάτικου τοίχου, ἕνα περιποιημένο πιάτο μέ φαγητό. Σέρβιρε κατόπιν τά πιάτα τῆς οἰκογένειάς της καί ὅταν τελείωνε τό γεῦμα καί πήγαινε νά ξεκουραστεῖ ὁ σύζυγος, ἔνευε στό ἕνα κορίτσι της, ἔβγαινε ἐκεῖνο, ἔπαιρνε τό πιάτο μέ τό φαγητό καί τό πήγαινε στή θειά - Σταμάταινα. Κι ὅπως ζύμωνε, ξεχώριζε πάντα "τό καρβέλι τῆς θειᾶς - Σταμάταινας" καί τῆς τό ἔστελνε. Ἔτσι ζοῦσε καί ἡ φτωχἠ Σταμάταινα χρόνια.
2. Τριάντα τρία χρόνια πήγαινε καί ἔκανε ἐνέσεις δωρεάν σέ φτωχούς ἀνθρώπους. Κι ἄν καμμιά φορά τῆς προσέφεραν κάτι, τό ἔδινε ἀμέσως ἐκεῖ πού ἦταν ἀνάγκη.
3. Γιά τά φτωχά καί ὀρφανά κορίτσια τοῦ χωριοῦ ἑτοίμαζε διάφορα εἴδη γιά τήν προίκα τους. Πολλά. Τά τύλιγε κατόπιν σ' ἕνα ὡραῖο ὕφασμα, τά ἔδενε μαστορικά μ' ἕνα ὡραῖο κορδόνι, ἔβαζε τά ἀρχικά τοῦ ὀνόματος τοῦ κοριτσιοῦ καί τά πήγαινε γεμάτη χαρά στό σπίτι του.
4. Σέ περιπτώσεις ἔρημων καί ἄρρωστων ἀνθρώπων ἔπαιρνε τά ἄπλυτα ροῦχα τους, τά ἔπλενε καί τά σιδέρωνε στό σπίτι τοῦ πατέρα της "διά τόν φόβον τοῦ συζύγου" καί τά πήγαινε στούς ἀρρώστους καθαρά καί φροντισμένα.
Αὐτά καί ἄλλα πάρα πολλά ἔκανε μέ ὅλη τήν καρδιά της - ἀόρατος ἄγγελος ἀγάπης - μπροστά στά μάτια τοῦ σκληροῦ συζύγου της τριάντα τρία ὀλόκληρα χρόνια, ὡς τήν ἡμέρα πού πέταξε στόν οὐρανό ὁ ἄγγελος τοῦτος τῆς ἀγάπης σέ κάποια κωμόπολη τῆς Ἀττικῆς.
Ἀνάγνωσμα Δευτέρας 4 Νοεμβρίου
Διπλή μεταμόσχευση στό Γενικό Κρατικό
ΑΝΘΙΣΕ τό χαμόγελο καί ἔσβησε ὁ πόνος στό πρόσωπο δύο μικρῶν ἀγοριῶν, πού εἶχαν χάσει τό δεξί τους μάτι πάνω στό παιχνίδι καί ἀπό χθές βλέπουν μέ τά μάτια 18 χρονου πού τραυματίσθηκε θανάσιμα σέ τροχαῖο.
Λίγες ὧρες πρίν ξεψυχίσει ὁ Ν. Β., 18 χρονῶν, στό ΚΑΤ, οἱ γονεῖς του ἀποφάσισαν νά χαρίσουν τά μάτια τοῦ γιοῦ τους. Ἀμέσως ἔγινε κινητοποίηση τῶν γιατρῶν, γιά νά βρεθοῦν οἱ κατάλληλοι λῆπτες.
Ἀργά τό βραδυ ἔφτασαν στό Γενικό Κρατικό Νοσοκομεῖο Ἀθηνῶν ὁ Δ. Παπούλιας, 11 χρονῶν, ἀπό χωριό τοῦ Πύργου Ἠλείας, καί ὁ Θ. Τζελτσές, 12 χρονῶν ἀπό τό Ἀγρίνιο.
Οἱ μεταμοσχεύσεις ἔγινα ἀμέσως. Τήν ἐπέμβαση στόν 11χρονο ἔκανε ὁ χειρουργός ὀφθαλμίατρος κ. Δημ. Δρούστας καί στόν 12χρονο ὁ κ. Μιχ. Τραγάκης.
Τά δύο παιδιά εἶχαν χάσει τό δεξί τους μάτι πάνω στό παιχνίδι, μέ συμμαθητές τους στό σχολεῖο.
Ὅπως δήλωσε ὁ λέκτορας τῆς Πανεπιστημιακῆς Ὀφθαλμολογικῆς Κλινικῆς τοῦ Γενικοῦ Κρατικοῦ κ. Δρούτσας, ἡ ὑγεία καί τῶν δύο παι-διῶν εἶναι πολύ καλή.
"Εἶναι ἀξιοθαύμαστη, τόν τελευταῖο καιρό ἡ προθυμία τῶν δωρητῶν, συμπλήρωσε. Μακάρι να συνεχιστεῖ μ' αὐτόν τό ρυθμό ἡ προσφορά τους γιά νά ζήσουν καλύτερα καί χωρίς προβλήματα ὑγείας περισσότεροι συνάνθρωποί μας".
Λίγες ὧρες πρίν ξεψυχίσει ὁ Ν. Β., 18 χρονῶν, στό ΚΑΤ, οἱ γονεῖς του ἀποφάσισαν νά χαρίσουν τά μάτια τοῦ γιοῦ τους. Ἀμέσως ἔγινε κινητοποίηση τῶν γιατρῶν, γιά νά βρεθοῦν οἱ κατάλληλοι λῆπτες.
Ἀργά τό βραδυ ἔφτασαν στό Γενικό Κρατικό Νοσοκομεῖο Ἀθηνῶν ὁ Δ. Παπούλιας, 11 χρονῶν, ἀπό χωριό τοῦ Πύργου Ἠλείας, καί ὁ Θ. Τζελτσές, 12 χρονῶν ἀπό τό Ἀγρίνιο.
Οἱ μεταμοσχεύσεις ἔγινα ἀμέσως. Τήν ἐπέμβαση στόν 11χρονο ἔκανε ὁ χειρουργός ὀφθαλμίατρος κ. Δημ. Δρούστας καί στόν 12χρονο ὁ κ. Μιχ. Τραγάκης.
Τά δύο παιδιά εἶχαν χάσει τό δεξί τους μάτι πάνω στό παιχνίδι, μέ συμμαθητές τους στό σχολεῖο.
Ὅπως δήλωσε ὁ λέκτορας τῆς Πανεπιστημιακῆς Ὀφθαλμολογικῆς Κλινικῆς τοῦ Γενικοῦ Κρατικοῦ κ. Δρούτσας, ἡ ὑγεία καί τῶν δύο παι-διῶν εἶναι πολύ καλή.
"Εἶναι ἀξιοθαύμαστη, τόν τελευταῖο καιρό ἡ προθυμία τῶν δωρητῶν, συμπλήρωσε. Μακάρι να συνεχιστεῖ μ' αὐτόν τό ρυθμό ἡ προσφορά τους γιά νά ζήσουν καλύτερα καί χωρίς προβλήματα ὑγείας περισσότεροι συνάνθρωποί μας".
Ἀνάγνωσμα Kυριακῆς 3 Νοεμβρίου
200 κιλά ἀγάπης!....
ΔΙΑΒΑΖΟΥΜΕ στή "Φωνή τῆς Κορινθίας": "Ἡ ἀδελφότης Ζευγολατίου Βόχας Κορινθίας, ἀφοῦ προσηλύτισε 250 ἐθελοντάς αἱμοδότας, μετακάλασε τό περιοδεύον συνεργεῖον τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἐρυθροῦ Σταυροῦ δὠδεκα φορές καί κατέθεσαν εἰς ἰδίαν "Τράπεζαν αἵματος" πλέον τῶν 200 κιλῶν αἵματος, ὅπερ καί διατίθεται δωρεάν εἰς πάντας αἰτοῦντα". Καί στή συνέχεια: "Καί τώρα προῆλθεν εἰς τήν ἀπόφασιν δημιουργίας "Τραπέζης ἀνθέων". Ἐν περιπτώσει θανάτου προσφιλῶν προσώπων ἀντί στεφάνου ἀνθέων τό ἀντίτιμον αὐτοῦ νά κατατίθεται εἰς τό "Ταμεῖον ἀνθέων", ὅπερ θά διατίθεται εἰς ἐνδεεῖς, ἀπόρους, ἀσθενεῖς, δι' ἀγοράν τροφίμων, φαρμάκων, σπουδήν ἀριστούχων παίδων ἀπόρων". Αὐτά τά μεγάλα γεγονότα γράφει ἡ μικρή κορινθιακή ἐφημερίδα. Καί τά χαρακτηρίζουμε μεγάλα, γιατί πραγματικά ἔνα χωριό, ὅπως εἶναι τό Ζευγο-λατιό, νά συγκεντρώσει 200 κιλά αἵματος εἶναι κάτι τό μεγαλειῶδες;! Καί ἀκόμα τό δεύτερο γεγονός, νά δημιουργεῖ ἕνα χωριό "Τράπεζα ἀνθέων" γιά νά ἀποφεύγεται ἡ ἄσκοπη σπατάλη στεφάνων καί νά συγκεντρώνεται τό χρῆμα γιά ἔργα ἀγάπης, εἶναι κάτι τό ἀξιοθαύμαστο, ἀλλά καί ἀξιομίμητο. Συγχαίρουμε τήν Ἀδελφότητα τοῦ Ζευγολατιοῦ γιά τά πρωτοποριακά καί χριστιανικά αὐτά ἔργα της καί εὐχόμεθα νά εὕρει μιμητές καί ἀπό ἄλλες πόλεις καί χωριά.
Ἀνάγνωσμα Σαββάτου 2 Νοεμβρίου
Ἡ ἐκδήλωση τῆς ἀγάπης ἔχει μόνη της τήν ἀμοιβή
Σ΄ ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ἐργοστάσιο ἔγινε πρόταση αἱμοδοσίας.
Ὁ ἐργοσταστιάρχης, γιά νά παρακινήσει τούς ἐργάτες νά δώσουν αἷμα, εἶπε:
- Ὅποιος δώσει αἷμα θά πάρει τρεῖς ἡμέρες ἄδεια.
- Δέν μᾶς χρειάζεται καμμία ἀμοιβή, εἶπαν ὄλοι μ' ἕνα στόμα. Τήν παίρνουμε τήν ὥρα πού δίνουμε αἷμα μέ τήν ἱκανοποίηση ὅτι βοηθοῦμε ἕναν συνάνθρωπό μας.
Κι ἔδωσαν τριάντα φιάλες!
Ὁ ἐργοσταστιάρχης, γιά νά παρακινήσει τούς ἐργάτες νά δώσουν αἷμα, εἶπε:
- Ὅποιος δώσει αἷμα θά πάρει τρεῖς ἡμέρες ἄδεια.
- Δέν μᾶς χρειάζεται καμμία ἀμοιβή, εἶπαν ὄλοι μ' ἕνα στόμα. Τήν παίρνουμε τήν ὥρα πού δίνουμε αἷμα μέ τήν ἱκανοποίηση ὅτι βοηθοῦμε ἕναν συνάνθρωπό μας.
Κι ἔδωσαν τριάντα φιάλες!
Ἀνάγνωσμα Παρασκευῆς 1 Νοεμβρίου
Τά ρέστα σας, κυρία Μαρία!
Η ΚΥΡΙΑ φαρμακοποιός στό Ἡράκλειο εἶναι ἐφευρετική και εὐγενική στην ἀγάπη της.
Εἶπε σέ κάποια φτωχή γυναίκα νά ἔρχεται νά τῆς δίνει τά φάρμακα πού θά χρειάζεται.
Πῆγε λοιπόν μιά ἡμέρα ἐκείνη.
Τῆς ἔδωσε τά φάρμακα ἡ φαρμακοποιός, τήν ἄησε νά κάνει λίγα βήματα πρός τήν ἔξοδο, γιά νά τήν καλύψει ἀπ' τούς πελάτες πού ἦταν ἐκεῖ, καί τῆς φώναξε κατόπιν:
- Τά ρέστα σας, κυρία Μαρία. Δέν πήρατε τά ρέστα σας.
Γύρισε ἐκείνη.
- Ἑκατόν πενήντα τό φάρμακο καί 850 τά ρέστα, χίλιες, τῆς εἶπε. Ὁρίστε!
Ἡ κυρία Μαρια κατάλαβε. Σήκωσε τό βλέμμα της καί κοίταξε μόνο τή φαρμακοποιό μές στά μάτια. Δε΄ν μίλησε. Μέσα της ὅμως δέν θά βροντοφώναξε:
- Εὐχαριστῶ γιά τήν ὄμορφη, τήν εὐγενική ἀγάπη σου, χρυσῆ μου;
Εἶπε σέ κάποια φτωχή γυναίκα νά ἔρχεται νά τῆς δίνει τά φάρμακα πού θά χρειάζεται.
Πῆγε λοιπόν μιά ἡμέρα ἐκείνη.
Τῆς ἔδωσε τά φάρμακα ἡ φαρμακοποιός, τήν ἄησε νά κάνει λίγα βήματα πρός τήν ἔξοδο, γιά νά τήν καλύψει ἀπ' τούς πελάτες πού ἦταν ἐκεῖ, καί τῆς φώναξε κατόπιν:
- Τά ρέστα σας, κυρία Μαρία. Δέν πήρατε τά ρέστα σας.
Γύρισε ἐκείνη.
- Ἑκατόν πενήντα τό φάρμακο καί 850 τά ρέστα, χίλιες, τῆς εἶπε. Ὁρίστε!
Ἡ κυρία Μαρια κατάλαβε. Σήκωσε τό βλέμμα της καί κοίταξε μόνο τή φαρμακοποιό μές στά μάτια. Δε΄ν μίλησε. Μέσα της ὅμως δέν θά βροντοφώναξε:
- Εὐχαριστῶ γιά τήν ὄμορφη, τήν εὐγενική ἀγάπη σου, χρυσῆ μου;
Ἀνάγνωσμα Πέμπτης 31 Ὀκτωβρίου
90 φυλακισμένοι γιά ἕνα μωρό
ΝΑ ΚΑΙ ΜΙΑ εἴδηση ἀσυνήθιστη. Τό περιστατικό συνέβη καί πάλι στήν Γαλλία καί δείχνει τή δύναμη τῆς ἀγάπης, πού τή συναντάει κανείς καί ἐκεῖ, ὅπου δέν τό φαντάζεται. Πολλές οἱ ἐκκλήσεις γιά βοήθεια σέ ἀναξιοπαθοῦντες. Συχνές καί οἱ ἀνταποκρίσεις τῆς φιλανθρωπίας. Πρόθυμη ὅμως ἀνταπόκριση ἀπό φυλακισμένους δέν εἶναι ἀπό τά συνηθισμένα γεγονότα.
Πρόωρα γεννημένο καί τυφλό ἦταν τό ἀγοράκι. Μόνη ἐλπίδα νά βρεῖ τήν ὅρασή του ἦταν μιά χειρουργική ἐπέμβαση στήν Ἀμερική. Ἕνας κρατούμενος τῶν φυλακῶν ἄκουσε τό πρωΐ τήν ἔκκληση ἀπό τό ραδιόφωνο γιά βοήθεια. Ἀποφάσισε νά συμπαρασταθεῖ μαζί μέ τούς συγ-κρατουμένους του. Τούς κινητοποίησε. Μεσολαβητικό ρόλο ἀνάμεσα σ' αὐτούς καί τόν διευθυντή ἔπαιξε ὁ ἐφημέριος τῶν φυλακῶν. Ἀπό 90 φυλακισμένους μαζεύτηκε τό ἀπαιτού-μενο ποσό. Ἦταν μιά συμβολή ὄχι ἀσήμαντη.
Ἡ ἐγχείρηση ἔγινε σέ κρατικό νοσοκομεῖο τῆς Βοστώνης. Τά ἀποτελέσματα ἐνθαρρυντικά. Τό παιδάκι ὑπάρχουν πολλές ἐλπίδες νά δεῖ μιά μέρα τούς γονεῖς του, χάρις καί στή γενναιοδωρία τῶν φυλακισμένων.
Πρόωρα γεννημένο καί τυφλό ἦταν τό ἀγοράκι. Μόνη ἐλπίδα νά βρεῖ τήν ὅρασή του ἦταν μιά χειρουργική ἐπέμβαση στήν Ἀμερική. Ἕνας κρατούμενος τῶν φυλακῶν ἄκουσε τό πρωΐ τήν ἔκκληση ἀπό τό ραδιόφωνο γιά βοήθεια. Ἀποφάσισε νά συμπαρασταθεῖ μαζί μέ τούς συγ-κρατουμένους του. Τούς κινητοποίησε. Μεσολαβητικό ρόλο ἀνάμεσα σ' αὐτούς καί τόν διευθυντή ἔπαιξε ὁ ἐφημέριος τῶν φυλακῶν. Ἀπό 90 φυλακισμένους μαζεύτηκε τό ἀπαιτού-μενο ποσό. Ἦταν μιά συμβολή ὄχι ἀσήμαντη.
Ἡ ἐγχείρηση ἔγινε σέ κρατικό νοσοκομεῖο τῆς Βοστώνης. Τά ἀποτελέσματα ἐνθαρρυντικά. Τό παιδάκι ὑπάρχουν πολλές ἐλπίδες νά δεῖ μιά μέρα τούς γονεῖς του, χάρις καί στή γενναιοδωρία τῶν φυλακισμένων.
Ἀνάγνωσμα Τετάρτης 30 Ὀκτωβρίου
Ἡ νοσοκόμος τῆς ἀγάπης
ΣΤΗ ΒΟΥΛΑ ὑπηρετεῖ. Ἐκεῖ πῆγαν γιά νοσηλεία μιά ἀδύνατη ἔρημη κοπέλλα μέ ἀρρώστιες στή σπονδυλικη στήλη, στά ὀστᾶ τῶν ποδιῶν καί τῶν χεριῶν. Ἡ ἀδελδή της, ἀκόμη καί ἡ μητέρα της, δέν τήν ἤθελαν μαζί τους ...
Ἔμεινε ἡ ἄρρωστη καιρό στό νοσοκομεῖο, ἔκαναν ὅ,τι μποροῦσαν οἱ γιατροί καί τῆς ἔδωσαν ἐξιτήριο...
Ποῦ θά πήγαινε, ὅμως, καί ποιός θά τήν φρόντιζε;
Ἕνα φῶς ἀγάπης ἔλαμψε στό νοῦ τῆς ἀδελφῆς νοσοκόμας.
- Θά τήν πάρω νά μένει στό δωμάτιο πού ἔχω ἀγοράσει γιά τά γεράματά μου, εἶπε μέσα της.
Καί τήν πῆρε. Καί τήν ἐγκατέστησε. Καί ἔβαλε καθαρά καινούργια σεντόνια, μαξιλάρια καί κουβέρτες. Καί φρόντισε νά ἔχει φαγητό. Θέρμανση. Ψυγεῖο. Φυσικο-θεραπεία. Συντροφιά. Καί τήν ταΐζει. Τήν χτενίζει. Τῆς δίνει θάρρος. Τήν ἀγαπᾶ σάν ἀδελφή της. Τήν φιλεῖ στοργικά.
Ἡ ἀδελφή τῆς ἀγάπης!
Ἔμεινε ἡ ἄρρωστη καιρό στό νοσοκομεῖο, ἔκαναν ὅ,τι μποροῦσαν οἱ γιατροί καί τῆς ἔδωσαν ἐξιτήριο...
Ποῦ θά πήγαινε, ὅμως, καί ποιός θά τήν φρόντιζε;
Ἕνα φῶς ἀγάπης ἔλαμψε στό νοῦ τῆς ἀδελφῆς νοσοκόμας.
- Θά τήν πάρω νά μένει στό δωμάτιο πού ἔχω ἀγοράσει γιά τά γεράματά μου, εἶπε μέσα της.
Καί τήν πῆρε. Καί τήν ἐγκατέστησε. Καί ἔβαλε καθαρά καινούργια σεντόνια, μαξιλάρια καί κουβέρτες. Καί φρόντισε νά ἔχει φαγητό. Θέρμανση. Ψυγεῖο. Φυσικο-θεραπεία. Συντροφιά. Καί τήν ταΐζει. Τήν χτενίζει. Τῆς δίνει θάρρος. Τήν ἀγαπᾶ σάν ἀδελφή της. Τήν φιλεῖ στοργικά.
Ἡ ἀδελφή τῆς ἀγάπης!
Ἀνάγνωσμα Τρίτης 29 Ὀκτωβρίου
Ἡ φωτιά τῆς ἀγάπης
ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ, ἐνῶ παρακολουθοῦσαν τήν Ἀγρυπνία στο Μοναστήρι, εἶδαν φωτιά νά τό ζώνει.
- Πάρτε τό αὐτοκίνητο σας καί φύγετε, συνέστησαν οἱ ἀδελφές τοῦ Μοναστηριοῦ.
- Νά φύγουμε καί νά σᾶς ἀφήσουμε μόνες τούτη τή δύσκολη ὥρα; Ἀδύνατον! εἶπαν καί ἔπιασαν καί ἔκαναν ἕνα φράγμα μέ τριακόσιους τσιμεντόλιθους καί σταμάτησαν τό δρόμο τῆς φωτιᾶς.
Ὅταν καίει ἡ ζωογόνα φωτιά τῆς ἀγάπης στίς καρδιές, τότε σβήνουν οἱ φωτιές τῆς κάθε εἴδους καταστροφῆς.
- Πάρτε τό αὐτοκίνητο σας καί φύγετε, συνέστησαν οἱ ἀδελφές τοῦ Μοναστηριοῦ.
- Νά φύγουμε καί νά σᾶς ἀφήσουμε μόνες τούτη τή δύσκολη ὥρα; Ἀδύνατον! εἶπαν καί ἔπιασαν καί ἔκαναν ἕνα φράγμα μέ τριακόσιους τσιμεντόλιθους καί σταμάτησαν τό δρόμο τῆς φωτιᾶς.
Ὅταν καίει ἡ ζωογόνα φωτιά τῆς ἀγάπης στίς καρδιές, τότε σβήνουν οἱ φωτιές τῆς κάθε εἴδους καταστροφῆς.
Ἀνάγνωσμα Δευτέρας 28 Ὀκτωβρίου
Ὁ λεπρός τότε Χριστόδουλος
ΗΤΑΝ Ο ΚΑΙΡΟΣ πού δέν εἶχε βρεῖ ἀκόμη ὁ εὐεργέτης γιατρός Χάνσεν τό βάλικο τῆς λέπρας, καί, φυσικά, δέν εἶχε βρεθεῖ ἀκόμη καί τό φάρμακο της, οἱ σουλφόνες, πού γιατρεύουν τώρα κι αὐτή τήν ἀρρώστια, ὅπως καί ὅλες τίς "ἄλλες" τά ἄλλα φάρμακα.
Ἔτσι, ἦταν ἐλεύθερη νά τρώει, σάν ἀνήμερο θεριό, τίς σάρκες ζωντανῶν ἀνθρώπων.
Αὐτό ἔκανε καί στό κορμί τοῦ Χριστόδουλου. Τοῦ κατάφαγε μάγουλα, μύτη, αὐτιά, δάκτυλα καί ἄλλα μέλη καί τόν σώριασε πάνω σ' ἕνα κλινάρι μέσα σέ μιά καλύβα σ' ἕνα λεπροκομεῖο. Ἕνα κορμί - μιά πληγή! ... Φτώχεια καί μόνωση. Ὅμως, μέσα σέ τοῦτο τό κορμί - πλήγη ζοῦσε μιά ὡραία, γεμάτη ἀγάπη ψυχή, πού νοιαζόταν καί γιά τούς ἄλλους!
Ἔτσι, πληροφορήθηκε μιά μέρα γιά μιά φτωχή μάνα πού θα 'κανε τή δωδέκατη ἐγχείρησή της.
- Αὐτά τά χρήματα, γυναίκα, πού μᾶς ἔφεραν σήμερα, πήγαινέ τα, σέ παρακαλῶ, στήν κυρά Β. Ἔτσι, γιά συμμετοχή καί συμπαράσταση στόν πόνο της, καί πές της πολλούς χαιρετισμούς καί περαστικά. Μή μοῦ πεῖς πώς τά ἔχουμε κι έμεῖς μεγάλη ἀνάγκη. Δέν χρειάζεται. Τό ξέρω. Μά γι΄ αὐτό θά 'χουν καί κάποια ἀξία ἄν τά δώσουμε. Γιά μᾶς ἔχει πάλι ὁ Θεός. Ὅπως εἶχε καί χθές καί σήμερα. Δέν θά στερέψει ξαφνικά ἡ ἀγάπη Του αὔριο. Ναί, χρυσῆ μου; Πήγαινέ τα λοιπόν. Ὥρα καλή κι εὐλογημένη, τῆς εἶπε καί ἔλαμψε καί ἄστραψε ἡ ἀγάπη στό λαβωμένο πρόσωπό του κι ἔμοιαζε τούτη τήν ὥρα ἕνας ἄγγελος. Ἕνας λαβωμένος ἄγγελος!
Ἔτσι, ἦταν ἐλεύθερη νά τρώει, σάν ἀνήμερο θεριό, τίς σάρκες ζωντανῶν ἀνθρώπων.
Αὐτό ἔκανε καί στό κορμί τοῦ Χριστόδουλου. Τοῦ κατάφαγε μάγουλα, μύτη, αὐτιά, δάκτυλα καί ἄλλα μέλη καί τόν σώριασε πάνω σ' ἕνα κλινάρι μέσα σέ μιά καλύβα σ' ἕνα λεπροκομεῖο. Ἕνα κορμί - μιά πληγή! ... Φτώχεια καί μόνωση. Ὅμως, μέσα σέ τοῦτο τό κορμί - πλήγη ζοῦσε μιά ὡραία, γεμάτη ἀγάπη ψυχή, πού νοιαζόταν καί γιά τούς ἄλλους!
Ἔτσι, πληροφορήθηκε μιά μέρα γιά μιά φτωχή μάνα πού θα 'κανε τή δωδέκατη ἐγχείρησή της.
- Αὐτά τά χρήματα, γυναίκα, πού μᾶς ἔφεραν σήμερα, πήγαινέ τα, σέ παρακαλῶ, στήν κυρά Β. Ἔτσι, γιά συμμετοχή καί συμπαράσταση στόν πόνο της, καί πές της πολλούς χαιρετισμούς καί περαστικά. Μή μοῦ πεῖς πώς τά ἔχουμε κι έμεῖς μεγάλη ἀνάγκη. Δέν χρειάζεται. Τό ξέρω. Μά γι΄ αὐτό θά 'χουν καί κάποια ἀξία ἄν τά δώσουμε. Γιά μᾶς ἔχει πάλι ὁ Θεός. Ὅπως εἶχε καί χθές καί σήμερα. Δέν θά στερέψει ξαφνικά ἡ ἀγάπη Του αὔριο. Ναί, χρυσῆ μου; Πήγαινέ τα λοιπόν. Ὥρα καλή κι εὐλογημένη, τῆς εἶπε καί ἔλαμψε καί ἄστραψε ἡ ἀγάπη στό λαβωμένο πρόσωπό του κι ἔμοιαζε τούτη τήν ὥρα ἕνας ἄγγελος. Ἕνας λαβωμένος ἄγγελος!
Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 27 Ὀκτωβρίου
Τυφλός ἔπεσε στή θάλασσα νά σώσει τυφλό!
ΣΥΝΤΟΜΗ ΤΡΑΓΙΚΗ ἱστορία ἄφθαρτου ἀλτρουϊσμοῦ ἔγραψαν στήν παραλία τῆς Θεσσαλονίκης ἕνας φοιτητής καί δύο τυφλοί φίλοι, ὁ ἕνας ἀπό τούς ὁποίους πνίγηκε στήν παγωμένη θάλασσα καί ὁ ἄλλος ἔπαθε ἰσχυρό σόκ στήν ἀπεγνωσμένη του προσπάθεια νά τόν βοηθήσει μέ ... βουτιά θανάτου.
Πνιγμένος ἀνσύρθηκε ἀπό ἄνδρες τοῦ Λιμεναρχείου ὁ 35χρονος τυφλός Γ. Ποντικάκης, ἀπό τίς Κυδωνιές Χανίων, πού ἔπεσε στή θάλασσα, ἐνῶ περπατοῦσε στήν παραλία, κοντά στό ξενοδοχεῖο "Μακεδονία Παλλάς", μέ τόν ἐπίσης τυφλό φίλο του Ἐλ. Λάμπρου, 27 ἐτῶν, ἀπό τό Βροντερό Καστοριᾶς.
Οἱ ἀπεγνωσμένες κραυγές βοήθειας, πού ἄρχισε νά βγάζει ὁ Ποντικάκης, μόλις βρέθηκε στά παγωμένανερά ἀντήχησαν σάν προσκλητήριο σωτηρίας στά αὐτιά τοῦ ἀόμματου φίλου του, πού χωρίς νά χάσει καιρό βούτηξε στή θάλασσα, γιά νά τόν σώσει.
Ἡ βουτιά τοῦ νεροῦ Λάμπρου λίγο διέφερε ἀπό ἀπόπειρα αὐτοκτονίας, ἀφοῦ δέν ἔβλεπε ποῦ βρισκόταν ὁ φίλος του γιά νά τόν βοηθήσει. Ἐπέμενε νά τόν ... ἀναζητεῖ στήν παγωμένη θάλασσσα, μέχρι πού τόν κατάπιε!
Τή στιγμή ἐκείνη περνοῦσε τυχαῖα ἀπό τήν παραλία ὁ 20χρονος φοιτητής Ι. Ψάλτης, πού μόλις ἀντιλήφθηκε τόν τυφλό Λάμπρου νά φωνάζει τό ὄνομα τοῦ φίλου του μέσα στά παγωμένα νερά, βούτηξε χωρίς κανένα δισταγμό μέ τά ροῦχα, γιά νά τόν σώσει. Τόν ἔπιασε ἀπό τά μαλλιά καί τόν κράτησε στήν ἐπιφάνεια, μέχρι πού κατέφθασαν οἱ λιμενοφύλακες καί τόν ἀνέσυραν σέ ἄθλια κατάσταση. Λίγο ἀργότερα, ἀνασύρθηκε νεκρός ὁ Ποντικάκης.
Ὁ Λάμπρου νοσηλεύτηκε στό νοσοκομεῖο "Ἁγία Σοφία" τῆς Θεσσαλονίκης μέ ἰσχυρό σόκ.
Οἱ δύο τυφλοί φίλοι ἦσαν τρόφιμοι τῆς Σχολῆς Τυφλῶν καί εἶχαν βγεῖ νά κάνουν περίπατο στήν παραλία.
Πνιγμένος ἀνσύρθηκε ἀπό ἄνδρες τοῦ Λιμεναρχείου ὁ 35χρονος τυφλός Γ. Ποντικάκης, ἀπό τίς Κυδωνιές Χανίων, πού ἔπεσε στή θάλασσα, ἐνῶ περπατοῦσε στήν παραλία, κοντά στό ξενοδοχεῖο "Μακεδονία Παλλάς", μέ τόν ἐπίσης τυφλό φίλο του Ἐλ. Λάμπρου, 27 ἐτῶν, ἀπό τό Βροντερό Καστοριᾶς.
Οἱ ἀπεγνωσμένες κραυγές βοήθειας, πού ἄρχισε νά βγάζει ὁ Ποντικάκης, μόλις βρέθηκε στά παγωμένανερά ἀντήχησαν σάν προσκλητήριο σωτηρίας στά αὐτιά τοῦ ἀόμματου φίλου του, πού χωρίς νά χάσει καιρό βούτηξε στή θάλασσα, γιά νά τόν σώσει.
Ἡ βουτιά τοῦ νεροῦ Λάμπρου λίγο διέφερε ἀπό ἀπόπειρα αὐτοκτονίας, ἀφοῦ δέν ἔβλεπε ποῦ βρισκόταν ὁ φίλος του γιά νά τόν βοηθήσει. Ἐπέμενε νά τόν ... ἀναζητεῖ στήν παγωμένη θάλασσσα, μέχρι πού τόν κατάπιε!
Τή στιγμή ἐκείνη περνοῦσε τυχαῖα ἀπό τήν παραλία ὁ 20χρονος φοιτητής Ι. Ψάλτης, πού μόλις ἀντιλήφθηκε τόν τυφλό Λάμπρου νά φωνάζει τό ὄνομα τοῦ φίλου του μέσα στά παγωμένα νερά, βούτηξε χωρίς κανένα δισταγμό μέ τά ροῦχα, γιά νά τόν σώσει. Τόν ἔπιασε ἀπό τά μαλλιά καί τόν κράτησε στήν ἐπιφάνεια, μέχρι πού κατέφθασαν οἱ λιμενοφύλακες καί τόν ἀνέσυραν σέ ἄθλια κατάσταση. Λίγο ἀργότερα, ἀνασύρθηκε νεκρός ὁ Ποντικάκης.
Ὁ Λάμπρου νοσηλεύτηκε στό νοσοκομεῖο "Ἁγία Σοφία" τῆς Θεσσαλονίκης μέ ἰσχυρό σόκ.
Οἱ δύο τυφλοί φίλοι ἦσαν τρόφιμοι τῆς Σχολῆς Τυφλῶν καί εἶχαν βγεῖ νά κάνουν περίπατο στήν παραλία.
Ἀνάγνωσμα Σαββάτου 26 Ὀκτωβρίου
Διακοπές ἀγάπης
ΜΙΑ ΟΜΑΔΑ ἀπό ὀκτώ φοιτητές καί φοιτήτριες τοῦ Πολυτεχνείου μιᾶς πόλεως τῆς Δυτικῆς Γερμανίας κάνουν κάθε καλοκαίρι τίς εἰκοσα-ήμερες διακοπές τους στήν Ἑλλάδα, δουλεύοντας χειρωνακτικά δωρεάν σέ διάφορα ἱδρύματα ἀγάπης.
Φέτος ἦταν σ' ἕνα Ὀρθόδοξο Μοναστήρι στό Λαύριο καί ἔχτιζαν μιά μάνδρα. Νά βλέπατε τά παιδιά αὐτά νά δουλεύουν ἐννέα ὧρες μ' ὅλη τους τήν καρδιά καί τό χαμόγελο στά χείλη, μέ σπάνια μαστοριά καί ἀπόδοση!
Τό πρόγραμμα τους ἦταν:
- Ἔγερση 6 τό πρωΐ.
- Προσευχή.
- Μελέτη Ἁγίας Γραφῆς.
- Ἐννέα ὧρες δουλειά.
- Τό ἀπόγευμα ἕναν περίπατο καί μπάνιο.
- Καί στίς 9 τό βράδυ δεῖπνο καί ὕπνος.
Φέτος ἦταν σ' ἕνα Ὀρθόδοξο Μοναστήρι στό Λαύριο καί ἔχτιζαν μιά μάνδρα. Νά βλέπατε τά παιδιά αὐτά νά δουλεύουν ἐννέα ὧρες μ' ὅλη τους τήν καρδιά καί τό χαμόγελο στά χείλη, μέ σπάνια μαστοριά καί ἀπόδοση!
Τό πρόγραμμα τους ἦταν:
- Ἔγερση 6 τό πρωΐ.
- Προσευχή.
- Μελέτη Ἁγίας Γραφῆς.
- Ἐννέα ὧρες δουλειά.
- Τό ἀπόγευμα ἕναν περίπατο καί μπάνιο.
- Καί στίς 9 τό βράδυ δεῖπνο καί ὕπνος.
Ἀνάγνωσμα Παρασκευῆς 25 Ὀκτωβρίου
Ἡ Ἀγάπη τοῦ ἱερωμένου
Ο ΣΤΡΑΤΗΣ ΚΑΙ ἡ Δέσποινα, νέοι ἄνθρωποι, ἀπέκτησαν τέσσερα παιδιά, τό ἕνα μετά τό ἄλλο, καί τό πέμπτο πῆρε νά ἀνατέλλει στόν χαρούμενο ὁρίζοντα τῆς φαμελιᾶς τους.
- Δέν εἴπαμε κι ἔτσι ὅταν τό νοικιάσατε, φώναξε ὁ σπιτονοικοκύρης μιά μέρα. Δέν θά κάνω ἐγώ τό σπίτι μου παιδικό σταθμό. Ἔξω!
- Ποῦ νά πᾶμε τώρα; Δέν μᾶς δίνει ἄλλος σπίτι... Τά παιδιά, ὅπως ξέρετε, τά προσέχουμε. Δέν κάνουν ζημιές στό σπίτι σας.
- Ναί, σωστό εἶναι αὐτό, πρός τό παρόν βέβαια, ἀλλά μέ κουράζουν οἱ φωνές τους. Θέλω ἡσυχία. Ἀπόλυτη ἡσυχία. Νά φύγετε τό ταχύτερο!
Ἔψαξαν οἱ ἄνθρωποι μά δέν βρῆκαν.
- Στό δικαστήριο τότε, ἔκραξε ὁ σπιτονοικοκύρης.
Καί τό δικαστήριο "κατά τούς ἰσχύοντας νόμους", διέταξε ἔξωση καί τήν κοινοποίησε μέ δικαστικό κλητῆρα στόν ἀρχηγό τῆς οἰκογένειας...
Τώρα;
Ποῦ νά πᾶνε μέ πέντε παιδιά καί ἕνα μισθό μικροῦ ὑπαλλήλου τῆς ΔΕΗ;
- Θεέ, Πατέρα, παρεκάλεσαν κι οἱ δύο γονατιστοί, κυκλωμένοι ἀπ' τά παιδάκια τους.
Καί ὁ Πατέρας ἄκουσε καί ἔδωσε μιά καταπληκτική, ἀπίθανη καί ἀπίστευτη λύση. Νά 'την:
Ἐκεῖνες τίς ἡμέρες συνάντησε τόν Στρατή ἕνας ἱερωμένος.
- Ἕλα νά κάνουμε τό συμβόλαιο, Στρατή.
Ποιό συμβόλαιο; ρώτησε ἐκεῖνος μέ ἀπορία. Μήπως κάνετε λάθος; ...
Δέν κάνω. Τό συμβόλαιο γιά τό σπίτι.
Ποιό σπίτι;
Πού ἀγοράζεις!
Ἀστειεύεστε σίγουρα. Δέν ξέρω τίποτε. Μέ τί λεφτά ἄλλωστε; Μόλις φτάνει γιά τόν ἐπιούσιο τῆς φαμελιᾶς ὁ μισθός.
- Τό ξέρω. Μά ἔλα. Δέν θά πληρώσεις. Θά ἀγοράσεις μόνο.
- Καί τί θά γίνει ὕστερα; ρώτησε σαστισμένος ὁ Στρατής.
- Ὕστερα θά εἶναι δικό σου καί τῆς φαμελιᾶς σου τό σπίτι μου. Εἶναι καινούργιο, διώροφο, στόν Παράδεισο Ἀμαρουσίου, μέ τό σχολεῖο καί τή λαϊκή ἀγορά, μάκαί στή δουλειά σου πολύ κοντά. Πᾶμε.
- Ἀλήθεια;
- Ἀλήθεια!
Σταυροκοπήθηκε ὁ Στρατής κοιτάζοντας ψηλά.
Πῆγαν στό συμβολαιογράφο.
Ὑπέγραψαν.
- Καλορίζικο, τοῦ εὐχήθηκε ὁ παπάς.
- Ποιό; ρώτησε ὁ Στρατης μισοζαλισμένος.
- Τό σπίτι σου.
- Δικό μου εἶναι;
- Ἔτσι λέει τό συμβόλαιο πού κρατᾶς.
- Ἀλήθεια; ξαναρώτησε.
- Πᾶμε νά τό δεῖς.
Πῆγαν.
Μονοκατοικία, μέ αὐλή σ' ἕναν ἥσυχο δρόμο, μέ θαυμάσια διαρρύθμιση καί κατασκευή.
- Ἑδῶ θά μεταφέρεις τή φωλιά τῆς φαμελιᾶςσου, Στρατή. Πάρε τά κλειδιά. Φεύγω αὔριο πρωί γιά τό Ἅγιον Ὄρος ἐγώ. Ἔχε γειά καί σύ κι ἡ φαμελιά σου, εἶπε ὁ ἱερωμένος καί βγῆκε, ἀφήνοντας τόν Στρατή στό σαλόνι μέ τό ὡραῖο τζάκι καί τήν εἰκόνα τῆς Παναγίας μ' ἀναμμένο καντήλι στό πρεβάζι του.
- Θεέ - Πατέρα!, πόσο μεγάλος εἶσαι! εἶπε ὁ Στρατής καί γονάτισε καί εὐχαρίστησε καί δοξολόγησε.
Τό ἴδιο ἔγινε ὕστερα ἀπό μία ὥρα, ὅταν πῆγε στή σύζυγο: Καινούργιες εὐχαριστίες καί δοξολογίες γιά τό θαῦμα τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ - Πατέρα, μέ δάκρυα εὐγνωμοσύνης.
Τώρα ὁ Στρατής καί ἡ Δέσποινα ἔχουν ὀκτώ παιδιά (4 ἀγόρια - 4 κορίτσια), μέ μεγαλύτερη τή Μαρίνα, δώδεκα χρονῶν, καί μικρότερο τόν Χαράλαμπο λίγων μηνῶν, πού ὅλο λάμπει ἀπ' τή χαρά του καί γελᾶ. Καί τό ἔνατο πῆρε ν' ἀνατέλλει ...
Δόξα τῶ Θεῶ καί χαρά στήν ψυχή τοῦ ἱερωμένου τῆς ἀγάπης!
- Δέν εἴπαμε κι ἔτσι ὅταν τό νοικιάσατε, φώναξε ὁ σπιτονοικοκύρης μιά μέρα. Δέν θά κάνω ἐγώ τό σπίτι μου παιδικό σταθμό. Ἔξω!
- Ποῦ νά πᾶμε τώρα; Δέν μᾶς δίνει ἄλλος σπίτι... Τά παιδιά, ὅπως ξέρετε, τά προσέχουμε. Δέν κάνουν ζημιές στό σπίτι σας.
- Ναί, σωστό εἶναι αὐτό, πρός τό παρόν βέβαια, ἀλλά μέ κουράζουν οἱ φωνές τους. Θέλω ἡσυχία. Ἀπόλυτη ἡσυχία. Νά φύγετε τό ταχύτερο!
Ἔψαξαν οἱ ἄνθρωποι μά δέν βρῆκαν.
- Στό δικαστήριο τότε, ἔκραξε ὁ σπιτονοικοκύρης.
Καί τό δικαστήριο "κατά τούς ἰσχύοντας νόμους", διέταξε ἔξωση καί τήν κοινοποίησε μέ δικαστικό κλητῆρα στόν ἀρχηγό τῆς οἰκογένειας...
Τώρα;
Ποῦ νά πᾶνε μέ πέντε παιδιά καί ἕνα μισθό μικροῦ ὑπαλλήλου τῆς ΔΕΗ;
- Θεέ, Πατέρα, παρεκάλεσαν κι οἱ δύο γονατιστοί, κυκλωμένοι ἀπ' τά παιδάκια τους.
Καί ὁ Πατέρας ἄκουσε καί ἔδωσε μιά καταπληκτική, ἀπίθανη καί ἀπίστευτη λύση. Νά 'την:
Ἐκεῖνες τίς ἡμέρες συνάντησε τόν Στρατή ἕνας ἱερωμένος.
- Ἕλα νά κάνουμε τό συμβόλαιο, Στρατή.
Ποιό συμβόλαιο; ρώτησε ἐκεῖνος μέ ἀπορία. Μήπως κάνετε λάθος; ...
Δέν κάνω. Τό συμβόλαιο γιά τό σπίτι.
Ποιό σπίτι;
Πού ἀγοράζεις!
Ἀστειεύεστε σίγουρα. Δέν ξέρω τίποτε. Μέ τί λεφτά ἄλλωστε; Μόλις φτάνει γιά τόν ἐπιούσιο τῆς φαμελιᾶς ὁ μισθός.
- Τό ξέρω. Μά ἔλα. Δέν θά πληρώσεις. Θά ἀγοράσεις μόνο.
- Καί τί θά γίνει ὕστερα; ρώτησε σαστισμένος ὁ Στρατής.
- Ὕστερα θά εἶναι δικό σου καί τῆς φαμελιᾶς σου τό σπίτι μου. Εἶναι καινούργιο, διώροφο, στόν Παράδεισο Ἀμαρουσίου, μέ τό σχολεῖο καί τή λαϊκή ἀγορά, μάκαί στή δουλειά σου πολύ κοντά. Πᾶμε.
- Ἀλήθεια;
- Ἀλήθεια!
Σταυροκοπήθηκε ὁ Στρατής κοιτάζοντας ψηλά.
Πῆγαν στό συμβολαιογράφο.
Ὑπέγραψαν.
- Καλορίζικο, τοῦ εὐχήθηκε ὁ παπάς.
- Ποιό; ρώτησε ὁ Στρατης μισοζαλισμένος.
- Τό σπίτι σου.
- Δικό μου εἶναι;
- Ἔτσι λέει τό συμβόλαιο πού κρατᾶς.
- Ἀλήθεια; ξαναρώτησε.
- Πᾶμε νά τό δεῖς.
Πῆγαν.
Μονοκατοικία, μέ αὐλή σ' ἕναν ἥσυχο δρόμο, μέ θαυμάσια διαρρύθμιση καί κατασκευή.
- Ἑδῶ θά μεταφέρεις τή φωλιά τῆς φαμελιᾶςσου, Στρατή. Πάρε τά κλειδιά. Φεύγω αὔριο πρωί γιά τό Ἅγιον Ὄρος ἐγώ. Ἔχε γειά καί σύ κι ἡ φαμελιά σου, εἶπε ὁ ἱερωμένος καί βγῆκε, ἀφήνοντας τόν Στρατή στό σαλόνι μέ τό ὡραῖο τζάκι καί τήν εἰκόνα τῆς Παναγίας μ' ἀναμμένο καντήλι στό πρεβάζι του.
- Θεέ - Πατέρα!, πόσο μεγάλος εἶσαι! εἶπε ὁ Στρατής καί γονάτισε καί εὐχαρίστησε καί δοξολόγησε.
Τό ἴδιο ἔγινε ὕστερα ἀπό μία ὥρα, ὅταν πῆγε στή σύζυγο: Καινούργιες εὐχαριστίες καί δοξολογίες γιά τό θαῦμα τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ - Πατέρα, μέ δάκρυα εὐγνωμοσύνης.
Τώρα ὁ Στρατής καί ἡ Δέσποινα ἔχουν ὀκτώ παιδιά (4 ἀγόρια - 4 κορίτσια), μέ μεγαλύτερη τή Μαρίνα, δώδεκα χρονῶν, καί μικρότερο τόν Χαράλαμπο λίγων μηνῶν, πού ὅλο λάμπει ἀπ' τή χαρά του καί γελᾶ. Καί τό ἔνατο πῆρε ν' ἀνατέλλει ...
Δόξα τῶ Θεῶ καί χαρά στήν ψυχή τοῦ ἱερωμένου τῆς ἀγάπης!
Ἀνάγνωσμα Πέμπτης 24 Ὀκτωβρίου
Ἡ Ἀγάπη τῆς πολυκατοικίας
Η ΜΑΝΑ ΗΤΑΝ ἀκούραστη κι ἡ Σοφούλα της προκομμένη. Ἐξυπηρέτησαν τήν πολυκατοικία μέ πολλή προθυμία, ὅσο ἦταν θυρωρός ἡ μητέρα. Δυστυχῶς, ὅμως, ἐκείνη ἀρρώστησε βαριά καί μπῆκε στό νοσοκομεῖο μέ μιά ἀρρώστια, πού δέν μπορεῖ νά εὐχηθεῖ κανείς "περαστικά" καί τό κορίτσι, στήν τελευταία τάξη τοῦ Λυκείου ἄρχισε ἕναν δραματικό ἀγώνα νά προλάβει ὅλα αὐτά τά καθήκοντα.
Ὅλες οἱ νοικοκυρές τῆς πολυκατοικίας συζήτησαν μεταξύ τους κι ἀποφάσισαν νά συμπαρασταθοῦν στήν Σοφούλα, ὅσο μποροῦσαν, καί συγκεκριμένα νά τῆς δίνουν φαγητό μεσημέρι βράδυ κάθε μία μέ τή σειρά. Αὐτό ἔγινε γιά πολύ καιρό, ἕως ὅτου ἡ Σοφούλα τελείωσε τίς ἐξετάσεις της καί πῆρε τό ἀπολυτήριό της. Ὥς τότε ἡ μανούλα της εἶχε ἀναπαυθεῖ.
Μετά ἔβαλαν χρήματα ὅλες μαζί καί τῆς πῆραν μιά χύτρα ταχύτητας. Τήν βοήθησαν νά μάθει νά μαγειρεύει. Τ' ἀντιμετώπισε ὅλα μέ σπάνιο θάρρος καί πίστη. Δέν ὑστέρησε οὔτε στά μαθήματά της, οὔτε στήν ὁμάδα της στήν ἐκκλησία, οὔτε στά φροντιστήριά της. Εἶναι ἕνας θαρραλέος ἄνθρωπος καί σήμερα ἔχει βρεῖ ἐργασία, ἐνῶ ἐξακολουθεῖ νά σπουδάζει.
Ὅλες οἱ νοικοκυρές τῆς πολυκατοικίας συζήτησαν μεταξύ τους κι ἀποφάσισαν νά συμπαρασταθοῦν στήν Σοφούλα, ὅσο μποροῦσαν, καί συγκεκριμένα νά τῆς δίνουν φαγητό μεσημέρι βράδυ κάθε μία μέ τή σειρά. Αὐτό ἔγινε γιά πολύ καιρό, ἕως ὅτου ἡ Σοφούλα τελείωσε τίς ἐξετάσεις της καί πῆρε τό ἀπολυτήριό της. Ὥς τότε ἡ μανούλα της εἶχε ἀναπαυθεῖ.
Μετά ἔβαλαν χρήματα ὅλες μαζί καί τῆς πῆραν μιά χύτρα ταχύτητας. Τήν βοήθησαν νά μάθει νά μαγειρεύει. Τ' ἀντιμετώπισε ὅλα μέ σπάνιο θάρρος καί πίστη. Δέν ὑστέρησε οὔτε στά μαθήματά της, οὔτε στήν ὁμάδα της στήν ἐκκλησία, οὔτε στά φροντιστήριά της. Εἶναι ἕνας θαρραλέος ἄνθρωπος καί σήμερα ἔχει βρεῖ ἐργασία, ἐνῶ ἐξακολουθεῖ νά σπουδάζει.
Ἀνάγνωσμα Τετάρτης 23 Ὀκτωβρίου
Τά κάλαντα τῆς Ἀγάπης
ΤΡΙΑ ΑΔΕΛΦΑΚΙΑ, ὁ Τάσος τῆς πρώτης Γυμνασίου, ὁ Λεωνίδας τῆς Πέμπτης Δημοτικοῦ καί ἡ Ἀννούλα τῆς πρώτης, ἔφτιαξαν τά Χριστούγεννα τό καραβάκι τους μέ τά πανιά καί τά ξάρτια του, ἔγραψαν στίς δύο πλευτές του: ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΑΦΡΙΚΗΣ, καί γύριζαν καί ἔλεγαν τά κάλαντα, ὄπως τ' ἄλλα παιδιά. Ἀλλά ἡ χαρά τους ἦταν ἀλλοιώτικη.Ἐπειδή τίς εἰσπράξεις τους ἀπ΄ τά κάλαντα θά τίς ἔστελναν στά παιδιά τῆς Ἀφρικῆς. Ἔνοιωθαν σάν νά τίς ἔστελναν δῶρα στή φάτνη τῆς Βηθλεέμ, ὅπου γεννήθηκε ἡ Ἀγάπη!
Ἀνάγνωσμα Τρίτης 22 Ὀκτωβρίου
Βούτηξε στή θάλασσα μέ ὅλες τίς οἰκονομίες του
γιά νά σώσει μιά γυναίκα!
ΕΙΚΟΣΙΤΕΤΡΑΧΡΟΝΟΣ, ἀφηφώντας τόν κίνδυνο καί ἀδιαφορώντας γιά τίς οἰκονομίες του, πού εἶχε στήν τσέπη του, γιά νά ἀγοράσει αὐτο-κίνητο, βούτηξε χθές τό ἀπόγευμα στά μολυσμένα νερά τοῦ Θερμαϊκοῦ καί ἔσωσε τήν 46χρονη ἐπιχειρηματία Χρυσάνθη Φαμιλωνίδου, πού ἔπε-σε μέ τό Ι.Χ. αὐτοκίνητό της στή θάλασσα μπροστά ἀπό τήν πλατεῖα Ἀρι-στοτέλους στή Θεσσαλονίκη.
Ὁ νεαρός "φύλακας ἄγγελος" τῆς 46χρονης εἶναι ὁ 24χρονος Ἄγγελος Τσακλίδης ἀπό τίς Πηγές Νέστους Καβάλας, πρατηριοῦχος ὑγρῶν καυσί-μων - πρώην λοκατζής - πού ἦρθε στή Θεσσαλονίκη, γιά νά ἀγοράσει αὐτοκίνητο, ἔχοντας μαζί του ὅλες τίς οἰκονομίες του.
Τό ἀτύχημα ἔγινε ὅταν ἡ 46χρονη ὁδηγώντας τό Ι.Χ. της ἔχασε τόν ἔλεγχο, ἔσπασε τά προστατευτικά κυγκλισώματα στό πεζοδρόμιο τῆς παραλίας καί ἔπεσε στή θάλασσα.
Ὁ νεαρός πού βρισκόταν στό πλακώστρωτο τῆς παραλίας, χωρίς νά χάσει καιρό, βούτηξε καί πρόλαβε νά ἀνοίξει τήν πόρτα, πρίν τό αὐτοκίνητο βυθιστεῖ, καί νά ἐλευθερώσει τήν ὁδηγό του. Ὅπως ἔγινε γνωστό, ἡ Φαμιλωνίδου ἔπασχε ἀπό πίεση καί πολλές φορές εἶχε σκοτοδίνες.
Ὁ νεαρός "φύλακας ἄγγελος" τῆς 46χρονης εἶναι ὁ 24χρονος Ἄγγελος Τσακλίδης ἀπό τίς Πηγές Νέστους Καβάλας, πρατηριοῦχος ὑγρῶν καυσί-μων - πρώην λοκατζής - πού ἦρθε στή Θεσσαλονίκη, γιά νά ἀγοράσει αὐτοκίνητο, ἔχοντας μαζί του ὅλες τίς οἰκονομίες του.
Τό ἀτύχημα ἔγινε ὅταν ἡ 46χρονη ὁδηγώντας τό Ι.Χ. της ἔχασε τόν ἔλεγχο, ἔσπασε τά προστατευτικά κυγκλισώματα στό πεζοδρόμιο τῆς παραλίας καί ἔπεσε στή θάλασσα.
Ὁ νεαρός πού βρισκόταν στό πλακώστρωτο τῆς παραλίας, χωρίς νά χάσει καιρό, βούτηξε καί πρόλαβε νά ἀνοίξει τήν πόρτα, πρίν τό αὐτοκίνητο βυθιστεῖ, καί νά ἐλευθερώσει τήν ὁδηγό του. Ὅπως ἔγινε γνωστό, ἡ Φαμιλωνίδου ἔπασχε ἀπό πίεση καί πολλές φορές εἶχε σκοτοδίνες.
Ἀνάγνωσμα Δευτέρας 21 Ὀκτωβρίου
Ἀπίστευτο κι ὅμως ἀληθινό!
ΚΑΙ ΑΛΛΟΤΕ γράψαμε γιά μιά ἀδελφή νοσοκόμο, πού διέθεσε τό δωμάτιο της καί φιλοξενεῖ μόνιμα μία, ἔρημη καί μόνη, ἀνάπηρη μέ πολλαπλά προβλή-ματα καί πόνους, πόνους σαράντα χρόνια τώρα! Ἔκανε καί κάνει γι' αὐτήν πολλά κάθε μέρα. Μά τό τελευταῖο εἶναι ἀπό τά ἀπίστευτα:
Ἑτοίμασε τήν ἀνάπηρη, πῆγαν στό ἀεροδρόμιο, ταξίδεψαν στή Θεσσαλονίκη, τήν πῆγε μέ τό ἀμαξάκι στόν Ἅγιο Δημήτριο, στόν Ἅγιο Γρηγόριο Παλαμᾶ, στό Λευκό Πύργο καί σ' ἄλλα ἀξιοθέατα τῆς πόλεως, πέντε ἡμέρες, μέ διαμονή σ' ἕνα καλό ξενοδοχεῖο καί κάθε περιποίηση.
- "Ἤθελε ἡ ἀδελφούλα μου νά βγῶ ἀπό τήν κλεισούρα μου τῶν σαράντα χρόνων καί νά πετάξω, νά ἀνέβω ψηλά - ψηλά, νά δῶ καί νά γεμίσει ἡ ψυχή μου ὅσο εἶναι δυνατόν περισσότερο ἄνοιγμα γῆς καί οὐρανοῦ. Νά τήν ἔχει πάντα καλά ὁ Θεός", μᾶς εἶπε ἡ ἀνάπηρη Φ.
"Ὁ Θεός Ἀγάπη ἐστίν", γράφει ὁ Εὐαγγελιστής.
Ἑτοίμασε τήν ἀνάπηρη, πῆγαν στό ἀεροδρόμιο, ταξίδεψαν στή Θεσσαλονίκη, τήν πῆγε μέ τό ἀμαξάκι στόν Ἅγιο Δημήτριο, στόν Ἅγιο Γρηγόριο Παλαμᾶ, στό Λευκό Πύργο καί σ' ἄλλα ἀξιοθέατα τῆς πόλεως, πέντε ἡμέρες, μέ διαμονή σ' ἕνα καλό ξενοδοχεῖο καί κάθε περιποίηση.
- "Ἤθελε ἡ ἀδελφούλα μου νά βγῶ ἀπό τήν κλεισούρα μου τῶν σαράντα χρόνων καί νά πετάξω, νά ἀνέβω ψηλά - ψηλά, νά δῶ καί νά γεμίσει ἡ ψυχή μου ὅσο εἶναι δυνατόν περισσότερο ἄνοιγμα γῆς καί οὐρανοῦ. Νά τήν ἔχει πάντα καλά ὁ Θεός", μᾶς εἶπε ἡ ἀνάπηρη Φ.
"Ὁ Θεός Ἀγάπη ἐστίν", γράφει ὁ Εὐαγγελιστής.
Ἀνάγνωσμα Κυριακής 20 Ὀκτωβρίου
Ἡ Τράπεζα τοῦ Θεοῦ
ΔΑΡΜΕΝΑ ἀπό τή βροχή, τή θάλασσα και τον ἀέρα τῆς ζωῆς, στεγνά καί ρυτιδωμένα γέρικα πρόσωπα, κάθησαν, ἐπί τόπου, στό τραπέζι τῆς γαλήνης τῆς Ἐκκλησίας.
Ἀχνιστό, μοσχομυρισμένο, φροντισμένο καί καλοσερβιρισμένο φέρνουν τό φαγητό οἱ θυγατέρες τῆς ψυχῆς μέ τό χαμόγελο στά χείλη - τό καλύτερο ὀρεκτικό τοῦ κόσμου. Καί εἶναι τόσο πολύ γιά τά γέρικα στομάχια!
Τό ξέρει καί τό βλέπει αὐτό ἡ κυρά Καλή. Μένει κάθε ἡμέρα φαγητό στά πιάτα - καί στό δικό της πρῶτα. Εἶναι κι ἐκεῖνος ὁ κόμπος στό λαιμό της, πού δέν ἀφήνει νά πάει κάτω μέ εὐκολία τό φαγητό. Τό ἄμοιρο παιδί εἶναι ὁ κόμπος της...
Πῆρε ἕνα πιάτο καί σήμερα καί, πρίν ἀρχίσει νά τρώει, ἔβγαλε αὐτό πού θά περίσσευε, κι ὕστερα, ντροπαλά εἶπε: Ἄν κανείς σας δέν θά τό φάει ὅλο τό φαΐ, ἄς βγάλει ἀπό τώρα σ' αὐτό τό πιάτο αὐτό πού θά ἀφήσει.
Μέ εὐχαρίστηση τό ἄκουσαν καί ἔβγαλαν ὅσο δέν θά ἔτρωγαν οἱ γερόντισσες. - Πάντα καλή εἶσαι, κυρά Καλή. Οἰκονόμα. Οἱ θυγατέρες, βλέπεις, νἆταν δυνατό, θα 'βαζαν και τήν ψυχή τους στό πιάτο μας. Σ' εὐχαριστοῦμε. Κι ἔφαγαν καί χόρτασαν καί τόν Θεό ἐδόξασαν στό τραπέζι τῆς γαλήνης.
Τήν ἄλλη ἡμέρα πάλι τό ἄδειο πιάτο ἡ κυρά Καλή. Καί τήν ἄλλη. Καί τίς ἄλλες. Καί τά πιάτα αὐτά δέν πήγαιναν στήν κουζίνα, παρατήρησε μιά κυρία. Ποῦ πήγαιναν, λοιπόν; Τό 'ξερε πώς ἡ κυρά Καλή ἦταν ὄνομα καί πρᾶγμα καλή. Καί πεθύμησε νά μάθει γιά νά χαρεῖ. Πῆρε λοιπόν ἀπό κοντά τή γερόντισσα ἕνα μεσημέρι. Πήγαινε, πήγαινε, ὥσπου ἔφθασε στό Δημόσιο Ψυχιατρεῖο, πέρασε τήν ἐξώθυρά του καί μπῆκε καί περπάτησε καί ἔστριψε ἕνα δρομάκι καί χάθηκε. Ἡ κυρία ἔμεινε ἀπ' ἔξω καί περίμενε. Φάνηκε κάποτε ἡ γερόντισσα νά γυρίζει. Ἔπιασε νά κατηφορίζει ἡ κυρία μέ ἀργό βῆμα ἀδιάφορα. Σέ λίγο πλησίαζαν πίσω της τά γέρικα βήματα. Νά, πλάι της ἦταν τώρα ἡ γιαγιά. Ἔστρεψε καί τήν εἶδε.
- Ἐσεῖς, κυρά Καλή; Πῶς ἀπ΄ ἐδῶ;
- Πῆγα στό παιδί λίγο φαγάκι...
- Ἔχετε παιδί ἐδῶ;
- Ὄχι... Τό φέρνω ἐδῶ σ' ἕνα ἄρρωστο παλληκάρι...
Ὁ κόμπος πῆγε τώρα στό λαιμό τῆς κυρίας. Δέν μπόρεσε νά μιλήσει. Τί νά πεῖ; Αὐτή ἡ ἁπλή καί ταπεινή καί ἀγράμματη γυναικούλα βρῆκε τήν Τράπεζα τοῦ Θεοῦ νά καταθέσει τήν ἀγάπη της! Σκέφθηκε καί ἔσκυψε καί τῆς φίλησε τό χέρι μ' ὅλη τήν ψυχή της.
Ἀχνιστό, μοσχομυρισμένο, φροντισμένο καί καλοσερβιρισμένο φέρνουν τό φαγητό οἱ θυγατέρες τῆς ψυχῆς μέ τό χαμόγελο στά χείλη - τό καλύτερο ὀρεκτικό τοῦ κόσμου. Καί εἶναι τόσο πολύ γιά τά γέρικα στομάχια!
Τό ξέρει καί τό βλέπει αὐτό ἡ κυρά Καλή. Μένει κάθε ἡμέρα φαγητό στά πιάτα - καί στό δικό της πρῶτα. Εἶναι κι ἐκεῖνος ὁ κόμπος στό λαιμό της, πού δέν ἀφήνει νά πάει κάτω μέ εὐκολία τό φαγητό. Τό ἄμοιρο παιδί εἶναι ὁ κόμπος της...
Πῆρε ἕνα πιάτο καί σήμερα καί, πρίν ἀρχίσει νά τρώει, ἔβγαλε αὐτό πού θά περίσσευε, κι ὕστερα, ντροπαλά εἶπε: Ἄν κανείς σας δέν θά τό φάει ὅλο τό φαΐ, ἄς βγάλει ἀπό τώρα σ' αὐτό τό πιάτο αὐτό πού θά ἀφήσει.
Μέ εὐχαρίστηση τό ἄκουσαν καί ἔβγαλαν ὅσο δέν θά ἔτρωγαν οἱ γερόντισσες. - Πάντα καλή εἶσαι, κυρά Καλή. Οἰκονόμα. Οἱ θυγατέρες, βλέπεις, νἆταν δυνατό, θα 'βαζαν και τήν ψυχή τους στό πιάτο μας. Σ' εὐχαριστοῦμε. Κι ἔφαγαν καί χόρτασαν καί τόν Θεό ἐδόξασαν στό τραπέζι τῆς γαλήνης.
Τήν ἄλλη ἡμέρα πάλι τό ἄδειο πιάτο ἡ κυρά Καλή. Καί τήν ἄλλη. Καί τίς ἄλλες. Καί τά πιάτα αὐτά δέν πήγαιναν στήν κουζίνα, παρατήρησε μιά κυρία. Ποῦ πήγαιναν, λοιπόν; Τό 'ξερε πώς ἡ κυρά Καλή ἦταν ὄνομα καί πρᾶγμα καλή. Καί πεθύμησε νά μάθει γιά νά χαρεῖ. Πῆρε λοιπόν ἀπό κοντά τή γερόντισσα ἕνα μεσημέρι. Πήγαινε, πήγαινε, ὥσπου ἔφθασε στό Δημόσιο Ψυχιατρεῖο, πέρασε τήν ἐξώθυρά του καί μπῆκε καί περπάτησε καί ἔστριψε ἕνα δρομάκι καί χάθηκε. Ἡ κυρία ἔμεινε ἀπ' ἔξω καί περίμενε. Φάνηκε κάποτε ἡ γερόντισσα νά γυρίζει. Ἔπιασε νά κατηφορίζει ἡ κυρία μέ ἀργό βῆμα ἀδιάφορα. Σέ λίγο πλησίαζαν πίσω της τά γέρικα βήματα. Νά, πλάι της ἦταν τώρα ἡ γιαγιά. Ἔστρεψε καί τήν εἶδε.
- Ἐσεῖς, κυρά Καλή; Πῶς ἀπ΄ ἐδῶ;
- Πῆγα στό παιδί λίγο φαγάκι...
- Ἔχετε παιδί ἐδῶ;
- Ὄχι... Τό φέρνω ἐδῶ σ' ἕνα ἄρρωστο παλληκάρι...
Ὁ κόμπος πῆγε τώρα στό λαιμό τῆς κυρίας. Δέν μπόρεσε νά μιλήσει. Τί νά πεῖ; Αὐτή ἡ ἁπλή καί ταπεινή καί ἀγράμματη γυναικούλα βρῆκε τήν Τράπεζα τοῦ Θεοῦ νά καταθέσει τήν ἀγάπη της! Σκέφθηκε καί ἔσκυψε καί τῆς φίλησε τό χέρι μ' ὅλη τήν ψυχή της.
Ἀνάγνωσμα Σαββάτου 19 Ὀκτωβρίου
Τό περιπολικό τῆς ἀγάπης
ΜΙΑ ΠΡΑΞΗ γεμάτη ἀγάπη καί στογή, πού ζεσταίνει τήν παγερή ἀπό τήν ἀδιαφορία ἐποχή μας. Ἔκανε κρύο τήν παραμονή τῶν Χριστου- γέννων στούς λόφους βόρεια ἀπό τήν Παλλήνη. Κι εκεῖ σ' ἕνα χαμό-σπιτο μιά γυναίκα 70 ἐτῶν ξεπάγιαζε περιμένοντας τή Γέννηση τοῦ Χριστοῦ. Ἦταν μόνη. Χωρίς χρήματα. Ἔτρεμε μέσα στά τριμμένα ροῦχα της... Ἦταν ἀργά τό μεσημέρι τήν ἴδια ἡμέρα, ὅταν ἕνα περι- πολικό αὐτοκίνητο μέ τό πλήρωμά του ἔφθασε στό σπίτι τῆς γερό-ντισσας. Οἱ ἀστυνομικοί - "ἄγγελοι χαρᾶς" - εὐχήθηκαν χρόνια πολλά. Κάθησαν κοντά στή μοναχική γυναίκα. Καί τῆς πρόσφεραν ἕνα μικρό δέμα. Μιά ζεστή ρόμπα κι ἕνα ποσό γιά νά ἀγοράσει λίγο κρέας. Ἔπειτα τό "περιπολικό τῆς χαρᾶς" ἔφυγε. Ἡ γερόντισσα ἔμεινε καί πάλι μόνη. Ἀλλά αὐτή τή φορά μέ τή χαρά ζωγραφισμένη στά κουρασμένα μάτια της, χαρά γιατί ἀκόμη ὑπάρχουν ἄνθρωποι, πού τετοιες ἡμέρες - ἔστω - θυμοῦνται αὐτούς πού δέν γιορτάζουν. Αὐτούς πού ὑποδέχονται παγωμένοι καί νηστικοί τή Γέννηση τοῦ Χριστοῦ.
Ἀνάγνωσμα Παρασκευῆς 18 Ὀκτωβρίου
Ἡ ἀγάπη τοῦ Δεσπότη
Πρόκειται γιά ἕναν ἀπό τούς Μητροπολίτες μας. Τό περιστατικό μοῦ τό διηγήθηε ἕνας πατέρας. "Τό παιδί μου, παλληκάρι 19 ἐτῶν, κτυπήθηκε ἀπό τή φοβερή ἀσθένεια, εἶπε. Ἀπό τήν ἐπόμενη κιόλας ὁ Δεσπότης ἦταν στό πλευρό μας. Σχεδόν καθημερινά ἐρχόταν στό νοσοκοομεῖο. Τό ἄδολο χαμόγελό του, τά δωράκια του, τά χάδια του, τά παρήγορα λόγια του ἦταν γιά τό παιδί, ἀλλά καί γιά ὅλους μας τό καλύτερο τονωτικό φάρμακο. Στο 7μηνο μαρτύριο τοῦ παιδιοῦ μας ἡ παρουσία του καί ἡ βοήθειά του (ἠθική καί ὑλική) ἦταν συνεχής.
Τόν Μάϊο φύγαμε μαζί στό Λονδίνο. Ἐκ τῶν προτέρων εἶχε φροντίσει γιά ὅλα. Γιατρούς, ξενοδοχεῖο, συνάλλαγμα. Ἤθελε
ὁ Μιχαλάκης νά σωθεῖ. Ἡ ἀγάπη του γι' αὐτόν ἦταν πολύ μεγάλη. Τό ἀγαποῦσε σάν παιδί του. Ἀλλά καί ὁ Μιχαλάκης ἔτρεφε γιά κεῖνον τά ἴδια αἰσθήματα. "Μπαμπά, μοῦ εἶπε κάποιο πρωϊνό, μέ τέτοιο Δεσπότη εὐχαριστως γίνομαι παπᾶς".
Τίς τελευταῖες 40 ἡμέρες, πού τό παιδί μας ἔδινε τήν τελαυταῖα του μάχη μέ τό θάνατο, καί πάλευε σάν πραγματικό Χριστιανόπουλο, μέ ὑπομονή, μέ καρτερία, μέ πίστη, μέ προσευχή, ἀγόγγυστα, ὁ Δεσπότης ἦταν καθημερινά στό πλευρό του. Ἐρχόταν πολύ πρωΐ, καθόταν δίπλα του, τόν χάϊδευε στά μαλλιά, μιλοῦσε μαζί του καί φεύγοντας ὅλο καί κάποιο δωράκι ἄφηνε κάτω ἀπό τό μαξιλάρι του.
Τήν ἡμέρα τοῦ θανάτου τοῦ Μιχαλάκη, ὁ Δεσπότης ἦρθε στόν Εὐαγγελισμό κατ' εὐθεῖαν ἀπό τό Ἄργος. Ἔτρεξε στό θάλαμο καί βρῆκε τόν Μιχαλάκη νεκρό - εἶχε παραδώσει τήν ψυχή του στόν Ἐπουράνιο Πατέρα πρό ὀλίγων λεπτῶν. Πόνεσε πολύ, ἔκλαψε πολύ, ἀγκάλιασε ἐμένα καί τήν γυναίκα μου καί κλαίγοντας μαζί μας προσπαθοῦσε νά μᾶς δώσει κουράγιο καί ὑπομονή.
Στήν Νεκρώσιμη Ἀκολουθία ξέσπασε καί πάλι σέ κλάματα τή στιγμή πού ἀποχαιρέτησε τόν Μιχαλάκη μέ λίγα λόγια. Λίγα λόγια, ἀλλά πού ἔλεγαν πάρα πολλά.
Σεβασμιώτατε γέροντα, ποτέ δέν θά ξεχάσω ἐγώ καί ἡ οἰκογένειά μου τήν ἄπειρη πατρική σας ἀγάπη, τήν καλωσύνη σας, τήν ἀμεριστη συμπαράστασή σας καί τίς θυσίες πού κάνατε, γιά νά σωθεῖ τό παιδί μας. Μπορεῖ νά μήν σώθηκε, γιατί ἔτσι ἤθελε ὁ Ἀρχηγός τῆς ζωῆς καί τοῦ θανάτου. Ὅσα καί νά γράψουμε γιά σᾶς εἶναι μηδέν μπροστά στά τόσα πολλά πού κάνατε γιά τό παιδί μας.
Ἕνα μόνο σᾶς ὑποσχόμεθα. Θά προσευχόμεθα πάντοτε, ἄν καί ἀνάξιοι, γιά σᾶς πρός τόν Κύριο μας. Πιστεύουμε ὅτι τό ἴδιο θά κάνει καί ὁ Μιχαλάκης ἀπό ἐκεῖ πού βρίσκεται, γιά σᾶς, πού βρίσκεται, γιά σᾶς, πού τόσο πολύ ἀγάπησε καί τόσο πολύ τόν ἀγαπήσατε".
Τόν Μάϊο φύγαμε μαζί στό Λονδίνο. Ἐκ τῶν προτέρων εἶχε φροντίσει γιά ὅλα. Γιατρούς, ξενοδοχεῖο, συνάλλαγμα. Ἤθελε
ὁ Μιχαλάκης νά σωθεῖ. Ἡ ἀγάπη του γι' αὐτόν ἦταν πολύ μεγάλη. Τό ἀγαποῦσε σάν παιδί του. Ἀλλά καί ὁ Μιχαλάκης ἔτρεφε γιά κεῖνον τά ἴδια αἰσθήματα. "Μπαμπά, μοῦ εἶπε κάποιο πρωϊνό, μέ τέτοιο Δεσπότη εὐχαριστως γίνομαι παπᾶς".
Τίς τελευταῖες 40 ἡμέρες, πού τό παιδί μας ἔδινε τήν τελαυταῖα του μάχη μέ τό θάνατο, καί πάλευε σάν πραγματικό Χριστιανόπουλο, μέ ὑπομονή, μέ καρτερία, μέ πίστη, μέ προσευχή, ἀγόγγυστα, ὁ Δεσπότης ἦταν καθημερινά στό πλευρό του. Ἐρχόταν πολύ πρωΐ, καθόταν δίπλα του, τόν χάϊδευε στά μαλλιά, μιλοῦσε μαζί του καί φεύγοντας ὅλο καί κάποιο δωράκι ἄφηνε κάτω ἀπό τό μαξιλάρι του.
Τήν ἡμέρα τοῦ θανάτου τοῦ Μιχαλάκη, ὁ Δεσπότης ἦρθε στόν Εὐαγγελισμό κατ' εὐθεῖαν ἀπό τό Ἄργος. Ἔτρεξε στό θάλαμο καί βρῆκε τόν Μιχαλάκη νεκρό - εἶχε παραδώσει τήν ψυχή του στόν Ἐπουράνιο Πατέρα πρό ὀλίγων λεπτῶν. Πόνεσε πολύ, ἔκλαψε πολύ, ἀγκάλιασε ἐμένα καί τήν γυναίκα μου καί κλαίγοντας μαζί μας προσπαθοῦσε νά μᾶς δώσει κουράγιο καί ὑπομονή.
Στήν Νεκρώσιμη Ἀκολουθία ξέσπασε καί πάλι σέ κλάματα τή στιγμή πού ἀποχαιρέτησε τόν Μιχαλάκη μέ λίγα λόγια. Λίγα λόγια, ἀλλά πού ἔλεγαν πάρα πολλά.
Σεβασμιώτατε γέροντα, ποτέ δέν θά ξεχάσω ἐγώ καί ἡ οἰκογένειά μου τήν ἄπειρη πατρική σας ἀγάπη, τήν καλωσύνη σας, τήν ἀμεριστη συμπαράστασή σας καί τίς θυσίες πού κάνατε, γιά νά σωθεῖ τό παιδί μας. Μπορεῖ νά μήν σώθηκε, γιατί ἔτσι ἤθελε ὁ Ἀρχηγός τῆς ζωῆς καί τοῦ θανάτου. Ὅσα καί νά γράψουμε γιά σᾶς εἶναι μηδέν μπροστά στά τόσα πολλά πού κάνατε γιά τό παιδί μας.
Ἕνα μόνο σᾶς ὑποσχόμεθα. Θά προσευχόμεθα πάντοτε, ἄν καί ἀνάξιοι, γιά σᾶς πρός τόν Κύριο μας. Πιστεύουμε ὅτι τό ἴδιο θά κάνει καί ὁ Μιχαλάκης ἀπό ἐκεῖ πού βρίσκεται, γιά σᾶς, πού βρίσκεται, γιά σᾶς, πού τόσο πολύ ἀγάπησε καί τόσο πολύ τόν ἀγαπήσατε".
Ἀνάγνωσμα Πέμπτης 17 Ὀκτωβρίου
Πολύπλευρη ἀγάπη
Πολύπλευρη ἀγάπη
Ὁ κ. Γ.Α., ἄνθρωπος ὀλίγων γραμμάτων, εἶναι ἡλικιωμένος καί παππούς ἀπό πολλά χρόνια, μέ σύζυγο καρδιοπαθῆ καί κόρη, τῆς ὁποίας ὁ σύζυγος, βιοπαλαι-στής καί πολύτεκνος, ἔχει ὄχι μόνο προβλήματα οἰκονομικά, ἀλλά καί προβλή-ματα ὑγείας.
Αὐτά ὅμως δέν τόν ἐμποδίζουν (ἤ μᾶλλον τά ὑπερνικᾶ) καί ἀπό τό πρωΐ ὥς τό βράδυ μέ μιά τσάντα γεμάτη περιοδικά καί βιβλία χριστιανικά "ἁλωνίζει" ὅλες τίς συνοικίες τῆς Ἀθήνας καί τῶν προαστίων.
Καί τί κάνει; Ἐπισκέπτεται τά διάφορα σπιτια καί συνιστᾶ στούς ἐνοίκους νά ἐγγραφοῦν καί νά μελετοῦν τά χριστιανικά ἔντυπα καί ἐγγράφει πολλούς συν-δρομητές. Ἀκόμα προτρέπει ἄνδρες, γυναῖκες καί παιδιά νά συμμετέχουν στίς συγκεντρώσεις χριστιανικῶν κύκλων, νά φοιτοῦν τά παιδιά στά Κατηχητικά σχολεῖα καί τίς χριστιανικές μαθητικές ὁμάδες.
Ἐπισκέπτεται νοσοκομεῖα καί ἀσθενεῖς στά σπίτια τους καί τούς προσφέρει κά-θε βοήθεια.
Ἔχει ἀναλάβει ὑπό τήν προστασία του ὁλόκληρη οἰκογένεια ἡλικιωμένων καί ἀσθενῶν. Ὅταν μητέρα καί κόρη νοσηλεύονταν στά νοσοκομεῖα, σέ ἄλλο ἡ μία καί σέ ἄλλο ἡ ἄλλη, ἀναλόγως τῆς παθήσεώς τους, ἐπισκεπτόταν καθημερινά καί τά δύο νοσοκομεῖα, γιά νά βοηθήσει καί ἐξυπηρετήσει τήν πιασμένη ἀπό ἀρθριτικά καί σχεδόν τυφλή μητέρα καί τήν μέ βαρύ ἀναπνευστικό νόσημα κόρη.
Μετά τήν ἔξοδό τους ἀπό τά νοσοκομεῖα, τούς ἐπισκέπτεται σχεδόν καθημερινά καί τούς ἐξυπηρετεῖ κάνοντας καί ἔργο νοσοκόμου καί φυσικοθεραπευτοῦ.
Ἀκόμα ἀνέλαβε τήν εἴσπραξη τῆς συντάξεως καί ὅ,τι ἄλλο ἔχει ἀνάγκη ὁ γέρος καί ἀσθενής πατέρας καί τήν ἀγορά καί μεταφορά τῶν ψώνιων τῆς οἰκογένειας.
Τά μέλη τῆς οἰκογένειας αὐτῆς μέ εὐγνωμοσύνη ὁμολογοῦν: "Ἄν δέν ἦταν ὁ κ. Α., θά εἴχαμε πεθάνει".
Ὁ ἴδιος ὁ κ. Α., ὁ ἄνθρωπος τῆς μεγάλης πίστης καί ἀγάπης, διαθέτει 5 ἡμέρες τόν μῆνα ἐπί 5 ὧρες τήν ἡμέρα, γιά νά βοη-θήσει στόν ἔρανο γιά τήν συνέχιση τῆς ἀνεγέρσεως τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ τῆς συνοικίας του.
Παρακολουθεῖ ἐπίσης καί φροντιστήριο ἀντιαιρετικοῦ ἀγῶνος.
Πρωτοστατεῖ ἀκόμα στή διενέργεια ἐράνου ὑπέρ κατακοίτου καί τυφλοῦ ἀναπήρου.
Αὐτός μέ λίγα λόγια εἶναι ὁ ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος φέρνει εἰς πέρας ὅλα αὐτά τά ἔργα καί ἴσως καί ἄλλα πού μόνο ὁ Θεός τά γνωρίζει, χάρις στή μεγάλη ἀγάπη πρός τούς συνανθρώπους του, τήν ταπείνωση καί τή δύναμη, πού τοῦ δίνει ἀσφαλῶς ὁ Θεός, γιά νά μπορεῖ νά ἀνταπεξέρχεται σέ τόσα ἔργα.
( Ἰωσήφ Δ. Ἀγαπητοῦ, "200 ... σ' ἀγαπῶ")
Αὐτά ὅμως δέν τόν ἐμποδίζουν (ἤ μᾶλλον τά ὑπερνικᾶ) καί ἀπό τό πρωΐ ὥς τό βράδυ μέ μιά τσάντα γεμάτη περιοδικά καί βιβλία χριστιανικά "ἁλωνίζει" ὅλες τίς συνοικίες τῆς Ἀθήνας καί τῶν προαστίων.
Καί τί κάνει; Ἐπισκέπτεται τά διάφορα σπιτια καί συνιστᾶ στούς ἐνοίκους νά ἐγγραφοῦν καί νά μελετοῦν τά χριστιανικά ἔντυπα καί ἐγγράφει πολλούς συν-δρομητές. Ἀκόμα προτρέπει ἄνδρες, γυναῖκες καί παιδιά νά συμμετέχουν στίς συγκεντρώσεις χριστιανικῶν κύκλων, νά φοιτοῦν τά παιδιά στά Κατηχητικά σχολεῖα καί τίς χριστιανικές μαθητικές ὁμάδες.
Ἐπισκέπτεται νοσοκομεῖα καί ἀσθενεῖς στά σπίτια τους καί τούς προσφέρει κά-θε βοήθεια.
Ἔχει ἀναλάβει ὑπό τήν προστασία του ὁλόκληρη οἰκογένεια ἡλικιωμένων καί ἀσθενῶν. Ὅταν μητέρα καί κόρη νοσηλεύονταν στά νοσοκομεῖα, σέ ἄλλο ἡ μία καί σέ ἄλλο ἡ ἄλλη, ἀναλόγως τῆς παθήσεώς τους, ἐπισκεπτόταν καθημερινά καί τά δύο νοσοκομεῖα, γιά νά βοηθήσει καί ἐξυπηρετήσει τήν πιασμένη ἀπό ἀρθριτικά καί σχεδόν τυφλή μητέρα καί τήν μέ βαρύ ἀναπνευστικό νόσημα κόρη.
Μετά τήν ἔξοδό τους ἀπό τά νοσοκομεῖα, τούς ἐπισκέπτεται σχεδόν καθημερινά καί τούς ἐξυπηρετεῖ κάνοντας καί ἔργο νοσοκόμου καί φυσικοθεραπευτοῦ.
Ἀκόμα ἀνέλαβε τήν εἴσπραξη τῆς συντάξεως καί ὅ,τι ἄλλο ἔχει ἀνάγκη ὁ γέρος καί ἀσθενής πατέρας καί τήν ἀγορά καί μεταφορά τῶν ψώνιων τῆς οἰκογένειας.
Τά μέλη τῆς οἰκογένειας αὐτῆς μέ εὐγνωμοσύνη ὁμολογοῦν: "Ἄν δέν ἦταν ὁ κ. Α., θά εἴχαμε πεθάνει".
Ὁ ἴδιος ὁ κ. Α., ὁ ἄνθρωπος τῆς μεγάλης πίστης καί ἀγάπης, διαθέτει 5 ἡμέρες τόν μῆνα ἐπί 5 ὧρες τήν ἡμέρα, γιά νά βοη-θήσει στόν ἔρανο γιά τήν συνέχιση τῆς ἀνεγέρσεως τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ τῆς συνοικίας του.
Παρακολουθεῖ ἐπίσης καί φροντιστήριο ἀντιαιρετικοῦ ἀγῶνος.
Πρωτοστατεῖ ἀκόμα στή διενέργεια ἐράνου ὑπέρ κατακοίτου καί τυφλοῦ ἀναπήρου.
Αὐτός μέ λίγα λόγια εἶναι ὁ ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος φέρνει εἰς πέρας ὅλα αὐτά τά ἔργα καί ἴσως καί ἄλλα πού μόνο ὁ Θεός τά γνωρίζει, χάρις στή μεγάλη ἀγάπη πρός τούς συνανθρώπους του, τήν ταπείνωση καί τή δύναμη, πού τοῦ δίνει ἀσφαλῶς ὁ Θεός, γιά νά μπορεῖ νά ἀνταπεξέρχεται σέ τόσα ἔργα.
( Ἰωσήφ Δ. Ἀγαπητοῦ, "200 ... σ' ἀγαπῶ")
Ἀνάγνωσμα Τετάρτης 16 Ὀκτωβρίου
Ὁ σκουπιδιάρης τῆς ἀγάπης
Ὁ σκουπιδιάρης τῆς ἀγάπης
Τόν ξέρετε τόν Δ.Σ.; Ἀσφαλῶς, ὄχι! Καί τοῦτο γιατί δέν εἶναι ἠθοποῖος, οὔτε τραγουδιστής, οὔτε πολιτικός, οὔτε ποδο-σφαιριστής. Τί εἶναι ὁ Δ.Σ.; Μᾶς τό λέει ὁ ἴδιος.
"Εἶμαι ἀγράμματος. Δέν πῆγα οὔτε στό Δημοτικό. Τήν ὑπογραφἠμου ξέρω μονάχα νά βάζω. Ἀλλά, πάλι, ἄν ἤμουνα γραμ-ματισμένος, ἴσως σκεφτόμουνα διαφορετικά καί δέν θἄδινα τά λεφτά". Ποιά λεφτά; Ὁ Δ.Σ., τό ἐπάγγελμα σκουπιδιάρης, βρῆκε 520.000 δρχ. καί τίς παρέδωσε χωρίς δεύτερη κουβέντα. Τό 1977 εἶχε βρεῖ 88.000 καί τίς ἔδωσε πάλι. Τό 1963, ἕνα ἑκατομμύριο ἑφτακόσιες χιλιάδες σέ μιά μαύρη τσάντα στό Λιανοκλάδι καί τά παρέδωσε στήν Ἀστυνομία. Τό σύνθημά του εἶναι "φτωχός, ἀλλά τίμιος". Τό σπουδαῖο εἶναι ὅτι ὄχι μόνο ἐπιστρέφει τά χρήματα, ἀλλά, μονολότι φτωχός, δέν δέχεται οὔτε τή νόμιμη ἀμοιβή. Κάποιος, ὅταν ἔμαθε τήν τιμιότητά του, τοῦ πρόσφερε ἕναν φάκελλο πού εἶχε μέσα 20.000. Μόλις τά εἶδε, εἶπε ὅτι αὐτά πρέπει νά δοθοῦν σέ ὀρφανοτροφεῖο. Σημειῶστε ὅτι ὁ Δ.Σ. εἶναι παντρεμένος καί ἔχει παιδιά. Σπάνια παραδείγματα αὐτά μέσα σέ μιά κοινωνία, πού ἔχει, ἐκτός φυσικά ἐξαιρέσεων, θεοποιήσει τό χρῆμα.
Ἡ ἀξία τοῦ ἀνθρώπου δέν ἐξαρτᾶται ἀπό τό ἐπάγγελμα. Μπορεῖ ἕνας, λόγω τοῦ ἐπαγγέλματός του, ὅπως τοῦ σκουπιδιάρη, νά εἶναι γραμμένος στό τελευταῖο νούμερο τῆς λίστας ἀπό κοινωνικῆς πλευρᾶς. Ὡστόσο, ἀπό ἠθικῆς βρίσκεται στήν κορυφή τῆς λίστας καί ἀνώτερος ἀπό πολλούς γραμματισμένους καί δασκάλους τῆς ἠθικῆς. Πρέπει νά μάθουμε ποιός εἶναι. Ὀνομάζεται Δημ. Στέφης.
( Ἰωσήφ Δ. Ἀγαπητοῦ, "200 ... σ' ἀγαπῶ")
"Εἶμαι ἀγράμματος. Δέν πῆγα οὔτε στό Δημοτικό. Τήν ὑπογραφἠμου ξέρω μονάχα νά βάζω. Ἀλλά, πάλι, ἄν ἤμουνα γραμ-ματισμένος, ἴσως σκεφτόμουνα διαφορετικά καί δέν θἄδινα τά λεφτά". Ποιά λεφτά; Ὁ Δ.Σ., τό ἐπάγγελμα σκουπιδιάρης, βρῆκε 520.000 δρχ. καί τίς παρέδωσε χωρίς δεύτερη κουβέντα. Τό 1977 εἶχε βρεῖ 88.000 καί τίς ἔδωσε πάλι. Τό 1963, ἕνα ἑκατομμύριο ἑφτακόσιες χιλιάδες σέ μιά μαύρη τσάντα στό Λιανοκλάδι καί τά παρέδωσε στήν Ἀστυνομία. Τό σύνθημά του εἶναι "φτωχός, ἀλλά τίμιος". Τό σπουδαῖο εἶναι ὅτι ὄχι μόνο ἐπιστρέφει τά χρήματα, ἀλλά, μονολότι φτωχός, δέν δέχεται οὔτε τή νόμιμη ἀμοιβή. Κάποιος, ὅταν ἔμαθε τήν τιμιότητά του, τοῦ πρόσφερε ἕναν φάκελλο πού εἶχε μέσα 20.000. Μόλις τά εἶδε, εἶπε ὅτι αὐτά πρέπει νά δοθοῦν σέ ὀρφανοτροφεῖο. Σημειῶστε ὅτι ὁ Δ.Σ. εἶναι παντρεμένος καί ἔχει παιδιά. Σπάνια παραδείγματα αὐτά μέσα σέ μιά κοινωνία, πού ἔχει, ἐκτός φυσικά ἐξαιρέσεων, θεοποιήσει τό χρῆμα.
Ἡ ἀξία τοῦ ἀνθρώπου δέν ἐξαρτᾶται ἀπό τό ἐπάγγελμα. Μπορεῖ ἕνας, λόγω τοῦ ἐπαγγέλματός του, ὅπως τοῦ σκουπιδιάρη, νά εἶναι γραμμένος στό τελευταῖο νούμερο τῆς λίστας ἀπό κοινωνικῆς πλευρᾶς. Ὡστόσο, ἀπό ἠθικῆς βρίσκεται στήν κορυφή τῆς λίστας καί ἀνώτερος ἀπό πολλούς γραμματισμένους καί δασκάλους τῆς ἠθικῆς. Πρέπει νά μάθουμε ποιός εἶναι. Ὀνομάζεται Δημ. Στέφης.
( Ἰωσήφ Δ. Ἀγαπητοῦ, "200 ... σ' ἀγαπῶ")
