ΨΥΧΗ
ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΟΣ
ΣΑΣ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ!
​ΑΥΤΑ ΤΑ ΔΥΟ ΝΑ ΤΑ ΦΥΛΑΓΕΤΕ
ΝΑ ΜΗ ΤΑ ΧΑΣΕΤΕ!

ΕΚΔΟΣΕΙΣ

ΠΡΟΪΟΝΤΑ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ

ΟΛΑ ΕΡΓΟΧΕΙΡΑ ΤΩΝ ΑΔΕΛΦΩΝ

ΜΑΡΤΙΟΣ 2023

ΤΡΙΤΗ 21 Ἰακώβου Ἐπισκόπου Ὁμολογητοῦ 8ος
Ἡσ. κε΄ 1-9 • Γεν. θ΄ 8-17 • Παροιμ. ιβ΄ 8-22                                                           Νηστεία ἄνευ οἴνου καί ἐλαίου

---

ΔΕΥΤΕΡΑ 20 Ὁσίων Πατέρων ἐν Μονῇ τοῦ Ἁγίου Σάββα ἀναιρεθέντων 614
Ἡσ. ιδ΄ 24-32 • Γεν. η΄ 21-θ΄ 7 • Παροιμ. ια΄ 19-ιβ΄ 8                                                 Νηστεία ἄνευ οἴνου καί ἐλαίου

---

† ΚΥΡΙΑΚΗ 19 Γ΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ ΣΤΑΥΡΟΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΩΣ
Ὄρθρος - Θεία Λειτουργία Μ. Βασιλείου
Ἦχος: βαρύς - Ἑωθινόν: Ζ΄
Κατανυκτικός Ἑσπερινός
Ἑβρ. δ΄ 14-ε΄ 6 • Μάρκ. η΄ 34-θ΄ 1                                                                  Κατάλυσις οἴνου καί ἐλαίου

ΣΥΝΑΞΑΡΙ ΕΓΓΑΜΩΝ ΑΓΙΩΝ
​ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΥΣ ΟΜΟΖΥΓΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ

Xρυσάνθου καί Δαρείας συζύγων Μαρτύρων Ἀλεξάνδρεια 283

​    Ὁ Χρύσανθος ἦταν γιός συγκλητικοῦ τῆς Ἀλεξάνδρειας. Ὅταν ὁ πατέρας του ἔμαθε πώς βαπτίστηκε χριστιανός, τόν ἔκλεισε σέ φυλακή καί κάλεσε μιά ὡραία νέα φιλόσοφο, ἀπό τήν Ἀθήνα, τήν Δαρεία, γιά νά τόν μεταπείσει καί νά τόν παντρέψει μαζί της. Ὁ Χρύσανθος ὅμως βάπτισε τήν σύζυγό του, ἡ ὁποία ἦταν καλοπροαίρετη. Ζώντας σάν ἀδέλφια καί ὄχι σάν ἀνδρόγυνο, δίδασκαν τόν λαό καθαρότητα βίου καί ἐγκράτεια. Πολλοί πίστεψαν καί τούς ἀκολουθοῦσαν. Συνελήφθησαν ἀπό εἰδωλολάτρες καί μετά ἀπό βασανισμούς παρέδωσαν τήν ψυχή τους στόν Κύριο.

---

Κλαυδίου καί Ἰλαρίας συζύγων καί τῶν τέκνων αὐτῶν
Ἰάσωνος καί Μαύρου Μαρτύρων Ἀλεξάνδρεια 283

   Ὁ Ἅγιος Κλαύδιος εἶχε σύζυγο τήν Ἁγία Ἱλαρία. Οἱ Ἅγιοι αὐτοί Μάρτυρες ἦταν εἰδωλολάτρες καί πίστεψαν στόν Χριστό, ὅταν ἔβλεπαν τό μαρτύριο τῶν Ἁγίων Χρυσάνθου καί Δαρείας. Ὁ Ἅγιος Κλαύδιος ρίφθηκε στήν θάλασσα, ἀφοῦ τόν ἔδεσαν μέ πέτρα καί ἔτσι τελείωσε τόν δρόμο τοῦ μαρτυρίου. Οἱ γιοί του ἀποκεφαλίσθηκαν. Ἡ Ἱλαρία ἐνταφίασε μέ εὐλάβεια τά ἱερά λείψανά τους. Ὅταν, κάποια μέρα, μετέβαινε στούς τάφους τῶν Ἁγίων Μαρτύρων, τήν συνέλαβαν στρατιῶτες, πού εἶχαν σκοπό νά τήν θανατώσουν. Ἐκείνη ζήτησε νά προσευχηθεῖ γιά λίγο. Τήν ὥρα τῆς προσευχῆς παρέδωσε τό πνεῦμα της. Οἱ ὑπηρέτριές της περισυνέλεξαν τό ἱερό λείψανο καί τό ἐνταφίασαν στούς τάφους τῶν τέκνων της.

---

---

ΣΑΒΒΑΤΟ 18 Kυρίλλου Ἀρχιεπισκόπου Ἱεροσολύμων 386
Μεγάλος Ἑσπερινός
Ἑβρ. ι΄ 32-38 • Μάρκ. β΄ 14-17                                                             Κατάλυσις οἴνου καί ἐλαίου

---

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 17 Ἀλεξίου ἀνθρώπου τοῦ Θεοῦ Ρώμη 411
Προηγιασμένη Θεία Λειτουργία
Γ΄ Χαιρετισμοί
Ἡσ. ιγ΄ 2-13 • Γεν. η΄ 4-21 • Παροιμ. ι΄ 31-ια΄ 12                                        Νηστεία ἄνευ οἴνου καί ἐλαίου
                                                                                                                            Μετά τήν Ἀκολουθία τῶν Χαιρετισμῶν
                                                                                                                               κατάλυσις οἴνου καί ἐλαίου

---

ΠΕΜΠΤΗ 16 Σαβίνου Μάρτυρος Αἴγυπτος 287
Ἡσ. ια΄10-ιβ΄ 2 • Γεν. ζ΄ 11-η΄ 3 • Παροιμ. ι΄ 1-22                                                  Νηστεία ἄνευ οἴνου καί ἐλαίου

---

ΤΕΤΑΡΤΗ 15 Ἀγαπίου καί τῶν σύν αὐτῷ Μαρτύρων 303
Προηγιασμένη Θεία Λειτουργία
Ἡσ. ι΄ 12-20 • Γεν. ζ΄ 6-9 • Παροιμ. θ΄ 12-18                                                                Νηστεία ἄνευ οἴνου καί ἐλαίου

---

ΤΡΙΤΗ 14 Bενεδίκτου Ὁσίου Ἰταλία 543
Ἡσ. θ΄ 9-ι΄ 4 • Γεν. ζ΄ 1-5 • Παροιμ. η΄ 32-θ΄ 11                                                     Νηστεία ἄνευ οἴνου καί ἐλαίου

---

ΔΕΥΤΕΡΑ 13 Ἀνακομιδή Λειψάνου Nικηφόρου Πατριάρχου Kων/πόλεως 846
Ἡσ. η΄ 13-θ΄ 7 • Γεν. στ΄ 9-22 • Παροιμ. η΄ 1-21                                                                   Νηστεία ἄνευ οἴνου καί ἐλαίου

---

† ΚΥΡΙΑΚΗ 12 Β΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΠΑΛΑΜΑ
Θεοφάνους Σιγριανῆς Ὁμολογητοῦ 818
Ὄρθρος - Θεία Λειτουργία Μ. Βασιλείου
Ἦχος: πλ. β΄ - Ἑωθινόν: ΣΤ΄
Κατανυκτικός Ἑσπερινός
Ἑβρ. α΄ 10-β΄ 3 • Μάρκ. β΄ 1-12                                                                          Κατάλυσις οἴνου καί ἐλαίου

---

ΣΑΒΒΑΤΟ 11 Σωφρονίου Α΄ Πατριάρχου Ἱεροσολύμων 638
Μεγάλος Ἑσπερινός
Ἑβρ. γ΄ 12-16 • Μάρκ. α΄ 35-44                                                        Κατάλυσις οἴνου καί ἐλαίου

---

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 10 Kοδράτου Μάρτυρος καί τῶν σύν αὐτῷ Κόρινθος 251
Προηγιασμένη Θεία Λειτουργία
Β΄ Χαιρετισμοί
Ἡσ. ζ΄ 1-14 • Γεν. ε΄ 32-στ΄ 8 • Παροιμ. στ΄ 8-ζ 1                                               Νηστεία ἄνευ οἴνου καί ἐλαίου
                                                                                                                                  Μετά τήν Ἀκολουθία τῶν Χαιρετισμῶν
                                                                                                                                        κατάλυσις οἴνου καί ἐλαίου

---

† ΠΕΜΠΤΗ 9 Tεσσαράκοντα Mαρτύρων Σεβάστεια 320
Ἑβρ. β΄ 1-10 • Ματθ. κ΄ 1-16                                                                                  Κατάλυσις οἴνου καί ἐλαίου

ΣΥΝΑΞΑΡΙ ΕΓΓΑΜΩΝ ΑΓΙΩΝ
​ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΥΣ ΟΜΟΖΥΓΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ

Πάππου καί Μάμμης Μαρτύρων

   Ἀνώνυμο ἀνδρόγυνο πού μαρτύρησε γιά τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ μέ τά παιδιά του καί τά ἐγγόνια του σέ ἄγνωστη ἐποχή καί τοποθεσία.

Πατρός, Μητρός καί δύο Τέκνων Μαρτύρων

   Ἀνώνυμο ἀνδρόγυνο πού μαρτύρησε μέ τούς παραπάνω γονεῖς του καί τά δύο τέκνα του σέ ἄγνωστη ἐποχή καί τοποθεσία.

---

ΤΕΤΑΡΤΗ 8 Θεοφυλάκτου Ἐπισκόπου Nικομηδείας 845
Προηγιασμένη Θεία Λειτουργία
Ἡσ. ε΄ 16-25 • Γεν. ε΄ 16-26 • Παροιμ. ε΄ 15-στ΄ 3                                                                    Νηστεία ἄνευ οἴνου καί ἐλαίου

---

ΤΡΙΤΗ 7 Τῶν ἐν Xερσῷνι Ἐπισκόπων Ἱερομαρτύρων 4ος
Ἡσ. ε΄ 7-16 • Γεν. δ΄ 8-15 • Παροιμ. ε΄ 1-15                                                                              Νηστεία ἄνευ οἴνου καί ἐλαίου

---

ΔΕΥΤΕΡΑ 6 Tῶν ἐν Ἀμορίῳ Τεσσαράκοντα Δύο Μαρτύρων 845
Ἡσ. δ΄ 2-ε΄ 3 • Γεν. γ΄ 21 - δ΄ 26 • Παροιμ. γ΄ 34-δ΄ 22                                                    Νηστεία ἄνευ οἴνου καί ἐλαίου

---

† ΚΥΡΙΑΚΗ 5 Α΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ
Kόνωνος Μάρτυρος Ἰσαυρία 2ος
Ὄρθρος - Θεία Λειτουργία Μ. Βασιλείου
Ἦχος: πλ. α΄- Ἑωθινόν: Ε΄
Κατανυκτικός Ἑσπερινός
Ἑβρ. ια΄ 24-26, 32-40 • Ἰω. α΄ 44-52                                                                                     Κατάλυσις οἴνου καί ἐλαίου

---

† ΣΑΒΒΑΤΟ 4 Ἀνάμνησις τοῦ διά κολλύβων θαύματος τοῦ Ἁγίου Θεοδώρου,
Γερασίμου Ὁσίου Ἰορδανίτου Λυκία 475
Ὄρθρος - Θεία Λειτουργία Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου
Μεγάλος Ἑσπερινός
Β΄ Τιμ. β΄ 1-10 • Μάρκ. β΄ 23-γ΄ 5                                                                                     Κατάλυσις οἴνου καί ἐλαίου

---

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 3 Eὐτροπίου, Kλεονίκου καί Bασιλίσκου Μαρτύρων Ἀμάσεια 308
Προηγιασμένη Θεία Λειτουργία
Α΄ Χαιρετισμοί
Ἡσ. γ΄ 1-14 • Γεν. β΄ 20-γ΄ 20 • Παροιμ. γ΄ 19-34                                                Νηστεία ἄνευ οἴνου καί ἐλαίου
                                                                                                                                        Μετά τήν Ἀκολουθία τῶν Χαιρετισμῶν
                                                                                                                                      κατάλυσις οἴνου καί ἐλαίου

---

ΠΕΜΠΤΗ 2 Ἡσυχίου τοῦ Συγκλητικοῦ Μάρτυρος Ἀντιόχεια 4ος
Ἡσ. β΄ 11-21 • Γεν. β΄ 4-19 • Παροιμ. γ΄ 1-19                                                                        Νηστεία ἄνευ οἴνου καί ἐλαίου

---

ΚΑΘΑΡΑ ΤΕΤΑΡΤΗ 1 Εὐδοκίας Ὁσιομάρτυρος Ἡλιούπολις Φοινίκη 152
Προηγιασμένη Θεία Λειτουργία
Μικρός Ἁγιασμός πρωτομηνιᾶς
Ἡσ. β΄ 3-17 • Γεν. α΄ 24-β΄ 3 • Παροιμ. β΄ 1-22                                                           Νηστεία ἄνευ οἴνου καί ἐλαίου
                                                                                                                                                (Προαιρετικό τριήμερο)

---

ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 2023

ΚΑΘΑΡΑ ΤΡΙΤΗ 28
Bασιλείου Ὁμολογητοῦ, συνασκητοῦ Ἁγίου Προκοπίου Δεκαπολίτου 750,
Κασσιανοῦ Ὁσίου Λυών Γαλλίας 435
Ἡσ. α΄ 19-β΄ 3 • Γεν. α΄ 14-23 • Παροιμ. α΄ 20-33                                                       Νηστεία ἄνευ οἴνου καί ἐλαίου
                                                                                                                                               (Προαιρετικό τριήμερο)

---

† ΚΑΘΑΡΑ ΔΕΥΤΕΡΑ 27 ΕΝΑΡΞΗ ΜΕΓΑΛΗΣ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗΣ
ΕΝΑΡΞΗ ΝΗΣΤΕΙΑΣ
Προκοπίου τοῦ Δεκαπολίτου Ὁσίου Δεκάπολη Ἰσαυρίας 750
Ἡσ. α΄ 1-20 • Γεν. α΄ 1-13 • Παροιμ. α΄ 1-20                                         Νηστεία ἄνευ οἴνου καί ἐλαίου
                                                                                                                          (Προαιρετικό τριήμερο)

Η ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΖΩΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥ

α) Αὐτογνωσία

   «Τὸ σπου­δαι­ό­τε­ρο ἀ­πὸ ὅ­λα τὰ μα­θή­μα­τα εἶ­ναι τὸ νὰ γνω­ρί­ση κα­νεὶς τὸν ἑ­αυ­τό του. Ἐ­ὰν γνω­ρί­ση κα­νεὶς τὸν ἑ­αυ­τό του, θὰ γνω­ρί­ση τὸν Θε­ό» το­νί­ζει ὁ Κλή­μης ὁ Ἀ­λε­ξαν­δρέ­ας.
   Με­γά­λο κα­κὸ εἶ­ναι ἡ ἄ­γνοι­α τοῦ εἶ­ναι μας, τοῦ ἐ­σω­τε­ρι­κοῦ μας κό­σμου. "Τὸ ἑ­αυ­τὸν ἁ­γνο­εῖν φρε­νί­τι­δος χα­λε­πό­τε­ρον", το­νί­ζει ὁ ἱ. Χρυ­σό­στο­μος. Δύ­σκο­λη συ­νά­μα ἡ αὐ­το­γνω­σί­α, δι­ό­τι ἔ­χει σχέ­σι μὲ τὸν ἴ­διο μας τὸν ἑ­αυ­τό.
   Τί εἶ­ναι αὐ­το­γνω­σί­α; Εἶ­ναι ἡ γνῶ­σις τῆς θλι­βε­ρῆς κα­τα­στά­σε­ως στὴν ὁ­ποί­α βρί­σκε­ται ὁ πε­πτω­κὼς ἄν­θρω­πος καὶ ἡ ἐ­πι­θυ­μί­α του γιὰ ἀ­νόρ­θω­σι.
     Αὐ­το­γνω­σί­α λοι­πὸν εἶ­ναι ἡ γνῶ­σι τοῦ ἑ­αυ­τοῦ μας, ἡ ὁ­ποί­α μπο­ρεῖ νὰ γί­νη κά­τω ἀ­πὸ τὸ φῶς τῆς Θεί­ας Ἀ­πο­κα­λύ­ψε­ως.
    Στὰ π.Χ χρό­νια ὁ ἄν­θρω­πος ἀ­γω­νί­σθη­κε πο­λὺ γιὰ νὰ αὐ­το­σω­θῆ, ἀλ­λὰ μα­ταί­ως. Ἐ­λά­χι­στα ἐ­πι­τεύγ­μα­τα πέ­τυ­χαν οἱ ἐ­θνι­κὲς θρη­σκεῖ­ες καὶ τὰ δι­ά­φο­ρα ἀρ­χαῖ­α φι­λο­σο­φι­κὰ συ­σή­μα­τα. Στὸ να­ὸ τοῦ Ἀ­πόλ­λω­νος ὑ­πῆρ­χε ἡ ἐ­πι­γρα­φή: "Γνῶ­θι σαυ­τόν". "­Ἔν­δον σκά­πτε", ἔ­λε­γε ἕ­να ἄλ­λο σχε­τι­κὸ λό­γιο. Μὴ γί­νε­σαι δη­λα­δὴ ἐ­ξω­στρε­φής, ἀλ­λὰ ἐ­σω­στρε­φής. Νὰ ἐν­δο­σκο­πή­σης, νὰ σκά­ψης μέ­σα στὴν καρ­διά σου καὶ νὰ δῆς τὸ ἀ­λη­θι­νὸ πνευ­μα­τι­κό της πε­ρι­ε­χό­με­νο. Νὰ τὸ τα­κτο­ποι­ή­σης κα­τάλ­λη­λα. Καὶ τό­τε θὰ μπο­ρῆς νὰ ὀ­νο­μά­ζε­σαι πνευ­μα­τι­κὸς ἄν­θρω­πος καὶ κα­λι­ερ­γη­μέ­νος πνευ­μα­τι­κὰ ἄν­θρω­πος.
    Ἐ­κεῖ­νοι ποὺ πε­ρισ­σό­τε­ρο ἀ­πὸ ὅ­λους ἔ­φθα­σαν στὰ ὅ­ρια τῆς αὐ­το­γνω­σί­ας ἦ­ταν οἱ Πυ­θα­γό­ρει­οι. Κά­θε βρά­δυ ἔ­κα­μναν ἀ­πο­λο­γι­σμό τῆς ἡ­μέ­ρας, ἀ­σκών­τας αὐ­στη­ρὴ αὐ­το­κρι­τι­κή. Ὑ­πέ­βα­λαν στὸν ἑ­αυ­τό τους τὴν ἑ­ξῆς ἐ­ρώ­τη­σι: "Τί πα­ρέ­βη­κα, τί κα­λὸ ἔ­κα­να, καὶ τί ἔ­πρε­πε νὰ κά­νω καὶ δὲν ἔ­κα­να”.
   '­Ἕ­να εἶ­δος αὐ­το­κρι­τι­κῆς ἔ­κα­μνε καὶ ὁ αὐ­το­κρά­το­ρας τῆς Ρώ­μης Τί­τος, ὁ ὁ­ποῖ­ος "εἶ­χε πά­ρει τὴν ἀ­πό­φα­σι νὰ ἐκ­δη­λώ­νη κά­θε μέ­ρα λί­γη κα­λω­σύ­νη. Τὴν νύ­χτα ὅ­ταν ἔ­βλε­πε ὅ­τι δὲν πραγ­μα­το­ποί­η­σε τὴν ἀ­πό­φα­σί του ἔ­λε­γε D­I­EM P­E­R­D­I­DI, δη­λα­δή, ἔ­χα­σα τὴν ἡ­μέ­ρα μου".
    Ἐ­παι­νε­τὴ ἡ ἐ­λά­χι­στη αὐ­τὴ προ­σπά­θεια, ἀλ­λὰ ἀ­πελ­πι­στι­κὰ ἀ­νε­παρ­κής.
    Ἡ ἐ­πι­στή­μη τοῦ ἀν­θρω­πί­νου ὄν­τος εἶ­ναι ἡ ἐ­πι­στή­μη ἐ­κεί­νη ποὺ πα­ρου­σιά­ζει τὶς πε­ρισ­σό­τε­ρες δυ­σκο­λί­ες.
   Ἡ αὐ­το­γνω­σί­α γιὰ νὰ εἶ­ναι τε­λει­ό­τε­ρη καὶ ἀ­πο­τε­λε­σμα­τι­κό­τε­ρη, πρέ­πει νὰ εἶ­ναι πιὸ ἀκρι­βὴς καὶ λε­πτο­με­ρής. Καὶ ὁ ἔ­λεγ­χος αὐ­τὸς ἐ­πι­τυγ­χά­νε­ται μὲ βά­σι τὸν τέ­λει­ο Λό­γο τοῦ Θε­οῦ, ὅ­πως εἶ­ναι θη­σαυ­ρι­σμέ­νος μέ­σα στὴν Ἁ­γί­α Γρα­φή. Ὁ Δε­κά­λο­γος εἶ­ναι ἕ­νας ἠ­θι­κὸς κα­θρέ­πτης, μέ­σα στὸν ὁ­ποῖ­ο μπο­ρεῖ κά­ποι­ος νὰ κα­θρε­πτί­ζε­ται σὲ ζη­τή­μα­τα πί­στε­ως καὶ ἠ­θι­κῆς. Τέ­λει­ος ὅ­μως ἠ­θι­κὸς νό­μος εἶ­ναι ἡ ἐ­πὶ τοῦ Ὄ­ρους ὁ­μι­λί­α τοῦ Κυ­ρί­ου, ἡ ὁ­ποί­α ἀ­πο­τε­λεῖ ἕ­να με­γε­θυν­τι­κὸ φα­κό, μὲ τὸν ὁ­ποῖ­ον ὁ ἄν­θρω­πος ἐ­λέγ­χει τὶς ἁ­μαρ­τί­ες του ἐ­κεῖ­νες ποὺ δὲν τὶς ἐ­λέγ­χει οὔ­τε ἡ συ­νεί­δη­σί του, οὔ­τε ὁ Μω­σα­ϊ­κὸς νό­μος.
    Μέ­σα στὸν εὐ­αγ­γε­λι­κὸ νό­μο μπο­ρεῖ ὁ ἄν­θρω­πος νὰ δῆ τὶς ἀ­δυ­να­μί­ες του, τὶς ἁ­μαρ­τί­ες του, ἀλ­λὰ καὶ τὰ χα­ρί­σμα­τα μὲ τὰ ὁ­ποῖ­α τὸν ἔ­χει προι­κί­σει ὁ Θε­ός, καὶ τὰ μὲν νὰ τὰ δι­ορ­θώ­ση, τὰ δὲ νὰ τὰ αὐ­ξή­ση καὶ πολ­λα­πλα­σιά­ση. Ἔ­τσι θὰ δο­κι­μά­ση μό­νος του τὴν πνευ­μα­τι­κὴ κα­τά­στα­σι στὴν ὁ­ποί­α βρί­σκε­ται. Δι­α­βά­ζον­τας κα­νεὶς τὶς ἐ­πι­στο­λὲς τοῦ Ἀπ. Παύ­λου ἤ τοῦ Ἰ­α­κώ­βου μπο­ρεῖ νὰ δῆ ἕ­ναν ἐ­φηρ­μο­σμέ­νο χρι­στι­α­νι­σμὸ καὶ μὲ βά­σι αὐ­τὸ νὰ κρί­νη τὸν ἑ­αυ­τό του σὲ ποι­ὰ κα­τά­στα­σι βρί­σκε­ται.
    Ἐν­δει­κτι­κὰ μό­νον ἀ­να­φέ­ρω με­ρι­κὰ ἐ­ρω­τή­μα­τα ποὺ προ­κύ­πτουν ἀ­πὸ τὴν δι­δα­σκα­λί­α τοῦ Εὐ­αγ­γε­λί­ου, μὲ σκο­πὸ τὴν ὑ­πο­βο­ή­θη­σί μας στὴν αὐ­το­γνω­σί­α:
   Ἐρ­γά­ζο­μαι μὲ ζῆ­λο τὶς ἐν­το­λὲς τοῦ Θε­οῦ; Ἔ­χω πρα­ό­τη­τα καὶ τα­πεί­νω­σι ἤ εἶ­μαι ὀρ­γί­λος καὶ θυ­μώ­δης; Ὑ­πο­μέ­νω τοὺς χλευα­σμοὺς καὶ τὶς εἰ­ρω­νεῖ­ες γιὰ τὸν Χρι­στό; Προ­σεύ­χο­μαι γιὰ ὅ­λους καὶ γι’ αὐ­τοὺς τοὺς ἐ­χθρούς μου; Ἐμ­πι­στεύ­ο­μαι τὴ ζω­ή μου στὴν πρό­νοι­α, στὴν δι­και­ο­σύ­νη καὶ στὴν ἀ­γά­πη τοῦ Θε­οῦ;
   Στὴν αὐ­το­γνω­σί­α ὁ­δη­γεῖ ἡ με­τά­νοι­α. Πο­λὺ χα­ρα­κτη­ρι­στι­κὰ εἶ­ναι τὰ λό­για τῆς πα­ρα­βο­λῆς τοῦ Ἀ­σώ­του. "Εἰς ἑ­αυ­τὸν δὲ ἐλ­θών.­.­.­". Τό­τε ἄ­νοι­ξαν τὰ μά­τια τῆς ψυ­χῆς του καὶ εἶ­δε τὸ σω­μα­τι­κὸ καὶ ψυ­χι­κὸ χά­ος στὸ ὁ­ποῖ­ο βρι­σκό­ταν.
   Ἡ αὐ­το­γνω­σί­α ἀ­πο­κτᾶ­ται κυ­ρί­ως μὲ τὴν τα­πει­νο­φρο­σύ­νη. Ὁ τα­πει­νὸς πάν­το­τε ἔ­χει τὸν ἑ­αυ­τό του ὑ­πὸ αὐ­στη­ρὴ ἐ­πι­τή­ρη­σι. "Σὺ σαυ­τοῦ γί­νου κρι­τὴς καὶ τῶν βε­βι­ω­μέ­νων ἀ­κρι­βὴς δι­κα­στής. Ἐ­ρεύ­να τὸ συ­νει­δός", το­νί­ζει ὁ ἅγ. Θε­ο­δώ­ρη­τος. Μέ­σα στὴ βα­θεί­α αὐ­το­γνω­σί­α ὑ­πάρ­χει ἡ τα­πεί­νω­σις. Ὁ τα­πει­νὸς θε­ω­ρεῖ τὸν ἑ­αυ­τό του μη­δα­μι­νό, ἄ­καρ­πο πνευ­μα­τι­κά, πε­σμέ­νο στὴν ἁ­μαρ­τί­α. Ὅ­ποι­ος γνω­ρί­σει κα­λὰ τὸν ἑ­αυ­τό του τρέ­φει πε­ρι­φρό­νη­σι γιὰ τὸν ἑ­αυ­τό του. Ἂν ὑ­πάρ­χη κά­ποι­ος τὸν ὁ­ποῖ­ον κρί­νει ὁ τα­πει­νὸς καὶ μά­λι­στα μὲ αὐ­στη­ρό­τη­τα εἶ­ναι ὁ ἑ­αυ­τός του.
    Ἕ­νας πρα­κτι­κὸς τρό­πος στὸν ὁ­ποῖ­ον ὁ ἄν­θρω­πος μπο­ρεῖ νὰ προ­βαί­νη σὲ αὐ­το­γνω­σί­α εἶ­ναι ἡ πε­ρι­συλ­λο­γή. Προ­ϋ­πό­θε­σι τῆς αὐ­το­συγ­κεν­τρώ­σε­ως εἶ­ναι ἡ πραγ­μα­τι­κὴ καὶ εἰ­λι­κρι­νὴς ἀ­γά­πη στὸν Θεό. Στὸ νο­ε­ρὸ τα­μεῖ­ο "ἑ­αυ­τῷ καὶ τῷ Θε­ῷ συ­στρε­φό­με­νος ὁ ἄν­θρω­πος", ὅ­πως λέ­γει ὁ ἄγ. Γρη­γό­ριος ὁ Θε­ο­λό­γος, θὰ ἐ­λέγ­ξη τὶς σκέ­ψεις καὶ τὰ βι­ώ­μα­τά του, θὰ νι­ώ­ση κα­τά­νυ­ξι καὶ συν­τρι­βή.
    Θέ­μα πρό­σφο­ρο γιὰ τὴν αὐ­το­συγ­κέν­τρω­σι εἶ­ναι ὁ θά­να­τος καὶ ἡ μέλ­λου­σα κρί­σις καὶ ἀν­τα­πό­δο­σις.
   Ὑ­πάρ­χει ὅ­μως ὁ κίν­δυ­νος τῆς αὐ­τα­πά­της τὴν ὥ­ρα τῆς αὐ­το­γνω­σί­ας. Δι­ό­τι συ­χνὰ κρί­νου­με τὰ πράγ­μα­τα σύμ­φω­να μὲ τίς προ­τι­μή­σεις τῆς καρ­διᾶς μας. Δι­ό­τι ἡ ἀ­γά­πη πρὸς τὸν ἑ­αυ­τό μας εὔ­κο­λα κα­τα­στρέ­φει τὴν εὐ­θύ­τη­τα τῆς κρί­σε­ως. Γι’ αὐ­τὸ συ­νι­στᾶ­ται ὅ­ταν προ­βαί­νου­με στὴν κρί­σι τοῦ ἑ­αυ­τοῦ μας, 1) νὰ προ­βαί­νου­με μὲ βά­σι τὸ κρι­τή­ριο τοῦ Θε­οῦ, καὶ 2) νὰ ἀ­να­ζη­τή­σου­με ἕ­ναν ἔμ­πει­ρο ὁ­δη­γό, ὁ ὁ­ποῖ­ος θὰ μᾶς βο­η­θή­ση νὰ ἀ­να­κα­λύ­ψου­με τὰ τε­χνά­σμα­τα τῆς ἀ­πά­της.
    Αὐ­τὴ λοι­πὸν εἶ­ναι ἡ αὐ­το­γνω­σί­α ποὺ ἂν ἠ­σκεῖ­το ἀ­πὸ ἐ­μᾶς σκάν­δα­λα δὲν θὰ ὑ­πῆρ­χαν. Θᾶ ἤ­μα­σταν πραγ­μα­τι­κὸ φῶς μέ­σα στὸ σκο­τά­δι τῆς σύγ­χρο­νης κοι­νω­νί­ας.

Η ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΖΩΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥ,
Βενεδίκτου Ἱερομονάχου, Ἐκδόσεις Συνοδείας Σπυρίδωνος Ἱερομονάχου,
Νέα Σκήτη ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ

---

† ΚΥΡΙΑΚΗ 26 ΤΗΣ ΤΥΡΙΝΗΣ
Θεοκλήτου Μάρτυρος, ἑορτάζει τήν ὀνομαστική του ἑορτή ὁ Σεβ. Μητροπολίτης μας
κ. Θεόκλητος στόν Ἱερό Μητροπολιτικό Ναό Ἁγίου Στεφάνου Ἀρναίας,
Πορφυρίου Ἐπισκόπου Γάζης 420
Ὄρθρος - Πολυαρχιερατική Θεία Λειτουργία Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου
Ἦχος: δ΄- Ἑωθινόν Δ΄
Κατανυκτικός Ἑσπερινός (Συγχωρήσεως)
Ρωμ. ιγ΄ 11-ιδ΄4 • Ματθ. στ΄ 14-21                                                                    Κατάλυσις εἰς πάντα πλήν κρέατος

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

Ματθ. στ΄ 14-21   

          Ἀνθρώπινη καὶ θεϊκὴ συγγνώμη
 
14 Ἐὰν γὰρ ἀφῆτε τοῖς ἀνθρώποις τὰ παραπτώματα αὐτῶν, ἀφήσει καὶ ὑμῖν ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος·
15 ἐὰν δὲ μὴ ἀφῆτε τοῖς ἀνθρώποις τὰ παραπτώματα αὐτῶν, οὐδὲ ὁ πατὴρ ὑμῶν ἀφήσει τὰ παραπτώματα ὑμῶν.
 
                                   Ἡ νηστεία
 
16 Ὅταν δὲ νηστεύητε, μὴ γίνεσθε ὥσπερ οἱ ὑποκριταὶ σκυθρωποί· ἀφανίζουσι γὰρ τὰ πρόσωπα αὐτῶν ὅπως φανῶσι τοῖς ἀνθρώποις νηστεύοντες· ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι ἀπέχουσι τὸν μισθὸν αὐτῶν.
17 Σὺ δὲ νηστεύων ἄλειψαί σου τὴν κεφαλὴν καὶ τὸ πρόσωπόν σου νίψαι, 18 ὅπως μὴ φανῇς τοῖς ἀνθρώποις νηστεύων, ἀλλὰ τῷ πατρί σου τῷ ἐν τῷ κρυπτῷ, καὶ ὁ πατήρ σου ὁ βλέπων ἐν τῷ κρυπτῷ ἀποδώσει σοι ἐν τῷ φανερῷ.
 
                 Ὁ ἀληθινὸς θησαυρός
 
19 Μὴ θησαυρίζετε ὑμῖν θησαυροὺς ἐπὶ τῆς γῆς, ὅπου σὴς καὶ βρῶσις ἀφανίζει, καὶ ὅπου κλέπται διορύσσουσι καὶ κλέπτουσι·
20 θησαυρίζετε δὲ ὑμῖν θησαυροὺς ἐν οὐρανῷ, ὅπου οὔτε σὴς οὔτε βρῶσις ἀφανίζει, καὶ ὅπου κλέπται οὐ διορύσσουσιν οὐδὲ κλέπτουσιν·
21 ὅπου γάρ ἐστιν ὁ θησαυρὸς ὑμῶν, ἐκεῖ ἔσται καὶ ἡ καρδία ὑμῶν.

          Ἀνθρώπινη καὶ θεϊκὴ συγγνώμη

​14 Ἐὰν συγχωρέσετε εἰς τοὺς ἀνθρώπους ὅ,τι κακὸ ἔχουν κάνει, θὰ συγχωρήσῃ καὶ σᾶς ὁ Πατέρας σας ὁ οὐράνιος.
15 Ἐὰν ὅμως δὲν συγχωρῆτε τοὺς ἀνθρώπους, τότε οὔτε καὶ ὁ Πατέρας σας θὰ συγχωρήσῃ τὰ παραπτώματά σας».
 
                                   Ἡ νηστεία
 
16 «Ὅταν νηστεύετε μὴν γίνεσθε σκυθρωποὶ ὅπως οἱ ὑποκριταί, οἱ ὅποίοι παραμορφώνουν τὰ πρόσωπά τους, διὰ νὰ τοὺς ἰδοῦν οἱ ἄνθρωποι ὅτι νηστεύουν. Ἀλήθεια σᾶς λέγω, ὅτι ἔχουν λάβει τὴν ἀνταμοιβή τους.
17 Σὺ ὅμως ὅταν νηστεύῃς, ἄλειψε τὸ κεφάλι σου καὶ πλύνε τὸ πρόσωπόν σου,
18 διὰ νὰ μὴν ἰδοῦν οἱ ἄνθρωποι ὅτι νηστεύεις ἀλλὰ μόνον ὁ Πατέρας σου, ποὺ εἶναι ἐκεῖ παρὼν κρυφά, καὶ ὁ Πατέρας σου, ποὺ βλέπει τὶ γίνεται εἰς τὰ κρυφά, θὰ σὲ ἀνταμείψῃ εἰς τὰ φανερά».
 
                 Ὁ ἀληθινὸς θησαυρός
 
19 «Μὴ θησαυρίζετε διὰ τὸν ἑαυτόν σας θησαυροὺς εἰς τὴν γῆν, ὅπου ὁ σκόρος καὶ ἡ σαπίλα τοὺς καταστρέφουν καὶ ὅπου οἱ κλέπται κάνουν διάρρηξιν καὶ τοὺς κλέβουν,
20 ἀλλὰ θησαυρίζετε διὰ τὸν ἑαυτό σας θησαυροὺς εἰς τὸν οὐρανόν, ὅπου οὔτε σκόρος οὔτε σαπίλα τοὺς καταστρέφει καὶ ὅπου κλέπται δὲν κάνουν διάρρηξιν καὶ κλέβουν.
21 Διότι ὅπου εἶναι ὁ θησαυρός σου, ἐκεῖ θὰ εἶναι καὶ ἡ καρδιά σου».

---

ΣΑΒΒΑΤΟ 25 Ταρασίου Ἀρχιεπισκόπου Κων/πόλεως 806
Γαλ. ε΄ 22-στ΄ 2 • Ματθ. στ΄ 1-13                                                                Κατάλυσις εἰς πάντα πλήν κρέατος

---

† ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 24 A΄ καί B΄ εὕρεσις τιμίας κεφαλῆς Ἰωάννου Προδρόμου 452
Ὄρθρος - Θεία Λειτουργία Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου
Β΄ Κορ. δ΄ 6-15 • Ματθ. ια΄ 2-15                                                                       Κατάλυσις εἰς πάντα πλήν κρέατος

---

ΠΕΜΠΤΗ 23 Πολυκάρπου Ἐπισκόπου Σμύρνης Ἱερομάρτυρος 166
Μεγάλος Ἑσπερινός
Ἰούδ. 11-25 • Λουκ. κγ΄ 1-31, 33, 44-56                                               Κατάλυσις εἰς πάντα πλήν κρέατος

Η ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΖΩΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥ

Ὁ ἔ­ξω ἄν­θρω­πος

    Ὁ Μ. Βα­σί­λει­ος το­νί­ζει ὅ­τι τὸ σῶ­μα εἶ­ναι ὄρ­γα­νο τοῦ ἀν­θρώ­που, ὄρ­γα­νο τὴ ψυ­χῆς, ἐνῷ γιὰ τὸν Εὐ­σέ­βιο τὸ σῶ­μα ἔ­χει τὴν θέ­σι τοῦ ρού­χου.
    Ὁ ἄν­θρω­πος ἀ­πο­τε­λεῖ τὸν μέ­σον ὅ­ρο με­τα­ξύ τοῦ μι­κρο­κό­σμου καὶ τοῦ μα­κρο­κό­σμου.
   Βα­σι­κὸ στοι­χεῖ­ο τοῦ ἐ­ξω­τε­ρι­κοῦ ἀν­θρώ­που ἀ­πο­τε­λεῖ ἡ σάρ­κα. Αὐ­τὴ εἶ­ναι ὁ κα­τ’ ἐ­ξο­χὴν φο­ρέ­ας τοῦ πα­λαι­οῦ ἀν­θρώ­που καὶ τῶν κα­κῶν ἐ­πι­θυ­μι­ῶν. Εἶ­ναι ὅ­μως καὶ ἀ­σύλ­λη­πτη στὸν ἀν­θρώ­πι­νο νοῦ ἡ ἀ­ξί­α ποὺ ἔ­δω­σε ὁ Λό­γος τοῦ Θε­οῦ στὴν ἀν­θρώ­πι­νη σάρ­κα, ὁ ὁ­ποῖ­ος «Ἐ­γέ­νε­το σάρξ». Ἡ ἀ­ξί­α της ὅ­μως γί­νε­ται με­γα­λύ­τε­ρη μὲ τὴν θέ­ω­σι τῆς ἀν­θρώ­πι­νης σάρ­κας. Ὁ Χρι­στὸς εἶ­ναι Ἐ­κεῖ­νος ποὺ μὲ τὴν ἔν­δο­ξη Ἀ­νά­λη­ψί του «ἐ­θέ­ω­σε τὸ πρόσ­λημ­μα τῆς σαρ­κός”.
    Γιὰ μᾶς ἡ σάρ­κα, τὸ σῶ­μα αὐ­τό, ἔ­χει καὶ ἕ­ναν ἄλ­λο ἀ­νώ­τε­ρο σκο­πό. Εἶ­ναι τὸ μέ­σο μὲ τὸ ὁ­ποῖ­ο ἐ­πι­τυγ­χά­νε­ται ὁ ἁ­για­σμός μας. Γι’ αὐ­τὸ καὶ εὐ­χό­μα­στε συ­χνά∙ «Ἁ­γί­α­σον ἡ­μῶν τὰς ψυ­χὰς καὶ τὰ σώ­μα­τα».

Ὁ ἔ­σω ἄν­θρω­πος

   Ἂς δοῦ­με ὅ­μως γιὰ λί­γο καὶ τὸν ‘Ἔ­σω ἄν­θρω­πο», τὴν ψυ­χὴ τοῦ ἀν­θρώ­που. Στὴν ψυ­χὴ αὐ­τὴ ἐν­το­πί­ζουν οἱ Πα­τέ­ρες τὸ ”κα­τ’ εἰ­κό­να”. Εἶ­ναι ἕ­να κτί­σμα νο­ε­ρὸ καὶ ὡ­ραῖ­ο, με­γά­λο καὶ θαυ­μα­στό, κα­λὸ ὁ­μοί­ω­μα καὶ εἰ­κό­να τοῦ Θε­οῦ, το­νί­ζει ὁ ἅ­γιος Μα­κά­ριος.
    Ἡ ψυ­χὴ ποὺ ἀ­πο­τε­λεῖ τὴν οὐ­σί­α τοῦ ἐ­σω­τε­ρι­κοῦ ἀν­θρώ­που ἔ­χει ὡ­ρι­σμέ­να χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά, τὰ ὁ­ποῖ­α ἐ­πι­ση­μαί­νουν οἱ Πα­τέ­ρες τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας μας. Πρῶ­τα ἀ­πὸ ὅ­λα ἡ ψυ­χὴ τοῦ ἀν­θρώ­που εἶ­ναι ἀ­γή­ρα­στη. Δὲν γη­ρά­σκει. Ἄλ­λο γνώ­ρι­σμα εἶ­ναι ἡ βα­θειὰ ἐ­πι­θυ­μί­α γιὰ ζω­ή, γιὰ ἀ­θά­να­τη ζω­ή. Ποι­ὸς θέ­λει νὰ πε­θά­νη ἀ­πὸ τοὺς ἀν­θρώ­πους; Στὴν πραγ­μα­τι­κό­τη­τα κα­νέ­νας. Αὐ­τὸ δεί­χνει τὴν ἐ­πι­θυ­μί­α γιὰ μί­α αἰ­ώ­νια ζω­ὴ ἀλ­λὰ καὶ εὐ­τυ­χι­σμέ­νη. Ἀ­κό­μη ἡ ἀν­θρώ­πι­νη ψυ­χὴ εἶ­ναι λο­γι­κή. Συ­ναι­σθη­μα­τι­κή: Δη­λα­δὴ λυ­πεῖ­ται, χαί­ρε­ται, ἀ­γαλ­λιᾶ­ται, κ.λ.π. Εἶ­ναι ἐ­λεύ­θε­ρη. Κα­τὰ τὸν ἅ­γιο Ἰ­ω­άν­νη τὸν Δα­μα­σκη­νὸ αὐ­τὸ εἶ­ναι τὸ με­γα­λύ­τε­ρο δῶ­ρο τοῦ Θε­οῦ στὸν ἄν­θρω­πο. Εἶ­ναι ἐ­πί­σης Κοι­νω­νι­κή: Ὅ­πως ὁ Θε­ὸς σὰν Τριά­δα προ­σώ­πων κοι­νω­νεῖ, ἔ­τσι καὶ ἡ ἀν­θρώ­πι­νη ψυ­χὴ εἶ­ναι δη­μι­ουρ­γη­μέ­νη νὰ ἔ­χη κοι­νω­νί­α καὶ ἐ­πι­κοι­νω­νί­α μὲ τὸν συ­νάν­θρω­πο. "Κοι­νω­νι­κὸν ζῶ­ον" χα­ρα­κτή­ρι­σε τὸν ἄν­θρω­πο ὁ Ἀ­ρι­στο­τέ­λης. Εἶ­ναι ἀ­κό­μη ἠ­θι­κή. Ἀλ­λὰ καὶ θρη­σκευ­τι­κή. Ἔ­χει ἔμ­φυ­τη τὴν τά­σι καὶ τὴν ὁρ­μὴ νὰ στρέ­φε­ται πρὸς τὸν Θε­ό, νὰ τὸν γνω­ρί­ση καὶ νὰ θέ­λη νὰ ἐ­πι­κοι­νω­νῆ μα­ζί Του. Συ­ναι­σθη­μα­τι­κὰ καὶ προ­σω­πι­κὰ τό­νι­σε ὁ ἱ­ε­ρὸς Αὐ­γου­στῖνος: «Ἡ καρ­διά μας Κύ­ρι­ε, πλά­σθη­κε γιὰ σέ­να, καὶ εἶ­ναι ἀ­νή­συ­χη. Δὲν βρί­σκει γα­λή­νη καὶ ἀ­νά­παυ­σι, μέ­χρις ὅ­του ἀ­να­παυ­θῆ σέ σέ­να ὁ Θε­ός». Ὁ ἄν­θρω­πος εἶ­ναι πλα­σμέ­νος ἀ­πὸ τὸν Θε­ὸ καὶ προ­ο­ρι­σμέ­νος γιὰ τὸν Θε­ό. Νὰ γί­νη θε­ο­ει­δής. Ὁ σκο­πὸς αὐ­τὸς ἐ­πι­τυγ­χά­νε­ται ὅ­ταν ὁ ἄν­θρω­πος γνω­ρί­ση τὸν ἐ­σω­τε­ρι­κό του ἑ­αυ­τό, τὴν ἀλ­λοί­ω­σι ποὺ ἔ­χει ὑ­πο­στεῖ ἀ­πὸ τὴ φθο­ρὰ τῆς ἁ­μαρ­τί­ας καὶ πο­θή­ση νὰ ἀ­νυ­ψω­θῆ.

Συνεχίζεται...

Η ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΖΩΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥ,
Βενεδίκτου Ἱερομονάχου, Ἐκδόσεις Συνοδείας Σπυρίδωνος Ἱερομονάχου,
Νέα Σκήτη ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ

---

ΤΕΤΑΡΤΗ 22 Tῶν ἐν τοῖς Eὐγενίου Μαρτύρων 423
Ψαλμός 8ος                                                                                                Κατάλυσις εἰς πάντα πλήν κρέατος

---

ΤΡΙΤΗ 21 Tιμοθέου ἐν Συμβόλοις Ὁσίου Βιθυνία 795
Ἰούδ. 1-10 • Λουκ. κβ΄ 39-42, 45-κγ΄ 1                                                         Κατάλυσις εἰς πάντα πλήν κρέατος

---

ΔΕΥΤΕΡΑ 20 Λέοντος Ἐπισκόπου Κατάνης 785
Γ΄ Ἰω. 1-15 • Λουκ. ιθ΄ 29-40, κβ΄ 7-39                                                          Κατάλυσις εἰς πάντα πλήν κρέατος

Η ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΖΩΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥ

    Ἡ ζω­ὴ τό­σο ἡ σω­μα­τι­κὴ ὅ­σο καὶ ἡ πνευ­μα­τι­κή, ἡ ἐ­ξω­τε­ρι­κὴ ὅ­σο καὶ ἡ ἐ­σω­τε­ρι­κὴ θέ­λει συν­τή­ρη­σι. Ὅ­πως τὸ βρέ­φος δὲν μπο­ρεῖ νὰ ζή­ση χω­ρὶς νὰ τρα­φῆ, ἔ­τσι καὶ ἡ ψυ­χὴ τοῦ ἀν­θρώ­που. Καὶ ἡ ἐ­σω­τε­ρι­κὴ ζω­ὴ χρει­ά­ζε­ται τὴν συν­τή­ρη­σί της. Χρει­ά­ζε­ται τρο­φο­δο­σί­α. Πο­λὺ φρον­τί­ζου­με γιὰ τὴν ἐ­ξω­τε­ρι­κή μας ζω­ή. Γιὰ τὴν ἐ­σω­τε­ρι­κή μας ζω­ή, ἄ­ραγε κα­τα­βάλ­λου­με τὴν ἴ­δια φρον­τί­δα;
    Ὅ­σοι ἔ­χου­με συ­νει­δη­το­ποι­ή­σει ὅ­τι ἔ­χου­με ψυ­χὲς ἀ­θά­να­τες ποὺ γιὰ νὰ ζή­σουν θέ­λουν φρον­τί­δα ψυ­χι­κὴ καὶ σω­μα­τι­κή, ἂς ἀ­φή­σου­με γιὰ λί­γο τὴν ἐ­ξω­στρέ­φεια καὶ ἂς φρον­τί­σου­με γιὰ τὸν ἔ­σω ἄν­θρω­πο. Ἂς φρον­τί­σου­με γιὰ λί­γο γιὰ τὴν ψυ­χή μας. Μᾶς πε­ρι­μέ­νει πολ­λὴ ἐρ­γα­σί­α. Σκλη­ρή. Πολ­λὲς φο­ρὲς ἀ­πο­γο­η­τευ­τι­κή, ἀλ­λὰ πολ­λὲς φο­ρὲς μὲ πολ­λὴ με­γά­λη χα­ρὰ καὶ πολ­λὲς ἀ­να­κα­λύ­ψεις. Θὰ νοι­ώ­σου­με ὅ­τι πράγ­μα­τι μέ­σα μας ζεῖ καὶ ἐ­νερ­γεῖ ὁ Χρι­στός.
Ἐ­σω­τε­ρι­κὴ ζω­ὴ λοι­πὸν ση­μαί­νει ἁ­για­σμός. Ση­μαί­νει κά­θαρ­σι ἀ­πὸ τὰ πά­θη. Ἐν Χρι­στῷ ἀ­να­γέν­νη­σι. Εἶ­ναι ἡ και­νὴ κτί­σις ποὺ ἔ­χει γιὰ ἔμ­βλη­μα τὸ θε­ό­πνευ­στο λό­γιο· "Ζῶ δὲ οὐ­κέ­τι ἐ­γώ, ζεῖ δὲ ἐν ἐ­μοὶ Χρι­στός”. "Τὸν ἄν­θρω­πον ἀ­πὸ τῶν ἔν­δο­θεν δο­κί­μα­ζε", το­νί­ζει ὁ ἱ­ε­ρὸς Χρυ­σό­στο­μος.
     Ὁ ἁ­για­σμὸς καὶ ἡ κά­θαρ­σις αὐ­τὴ ἐ­πι­τυγ­χά­νον­ται μὲ τὰ ἑ­ξῆς: α) μὲ τὴν αὐ­το­γνω­σί­α, β) μὲ τὴν προ­σο­χή, γ) μὲ τὴν φυ­λα­κὴ τῶν λο­γι­σμῶν, δ) μὲ τὴν προ­σευ­χή, ε) μὲ τὴν με­λέ­τη τῆς Ἁγ. Γρα­φῆς καὶ τῶν Πα­τέ­ρων καὶ στ) μὲ τὴν ἐ­ξο­μο­λό­γη­σι καὶ τὴν Θεί­α Κοι­νω­νί­α.
     Πρὶν προ­χω­ρή­σου­με ὅ­μως στὰ θέ­μα­τα αὐ­τὰ ἂς δοῦ­με γιὰ λί­γο τί εἶ­ναι πρῶ­τα ἀ­πὸ ὅ­λα ὁ ἄν­θρω­πος.
’­Ἀ­πα­ραί­τη­τη προϋ­πό­θε­σι γιὰ νὰ γνω­ρί­σου­με καὶ νὰ κα­θο­ρί­σου­με τὴν ἐ­σω­τε­ρι­κὴ μας ζω­ὴ εἶ­ναι νὰ γνω­ρί­σου­με τί εἶ­ναι ὁ ἄν­θρω­πος.
     Ἡ γνῶ­σις τοῦ ἀν­θρώ­που εἶ­ναι ἀ­νέ­κα­θεν πρό­βλη­μα με­γά­λο φι­λο­σο­φι­κὸ καὶ ἐ­πι­στη­μο­νι­κὸ πρό­βλη­μα, τὸ ὁ­ποῖ­ο ἀ­πὸ τοὺς ἀρ­χαι­ό­τα­τους χρό­νους ἀ­πη­σχό­λη­σε τὴν ἀν­θρώ­πι­νη σκέ­ψι.
     Ἂς στα­θοῦ­με γιὰ λί­γο στοὺς πα­τέ­ρες τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας. "Σκο­τει­νὸν ὄν­τως καὶ δυ­σεύ­ρη­τον τὸ πρό­βλη­μα”, το­νί­ζει ὁ ἅ­γιος Ἰ­ω­άν­νης τῆς Κλί­μα­κος. Μὲ ὁ­δη­γὸ τὴν θεί­α Ἀ­πο­κά­λυ­ψι γνω­ρί­ζου­με ὅ­τι ὁ ἄν­θρω­πος εἶ­ναι δη­μι­ούρ­γη­μα τοῦ Θε­οῦ. Ὁ Κλή­μης ὁ Ἀ­λε­ξαν­δρεὺς ὀ­νο­μά­ζει τὸν ἄν­θρω­πο «σμι­κρὸν κό­σμον», καὶ ὁ Γρη­γό­ριος Νύσ­σης το­νί­ζει ὅ­τι ὁ ἄν­θρω­πος εἶ­ναι τὸ στε­φά­νι ἀ­νά­με­σα σὲ ὅ­λα τὰ ἄλ­λα δη­μι­ουρ­γή­μα­τα τοῦ Θε­οῦ. Καὶ ὁ ἅ­γιος Νι­κό­λα­ος ὁ Κα­βά­σι­λας συμ­πε­ραί­νει: «Δὲν ὑ­πάρ­χει τί­πο­τε πιὸ πο­λύ­τι­μο ἀ­πὸ τὸν ἄν­θρω­πο».

Συνεχίζεται...

Η ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΖΩΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥ,
Βενεδίκτου Ἱερομονάχου, Ἐκδόσεις Συνοδείας Σπυρίδωνος Ἱερομονάχου,
Νέα Σκήτη ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ

---

† ΚΥΡΙΑΚΗ 19 ΤΗΣ ΑΠΟΚΡΕΩ
Ἀρχίππου Ἀποστόλου Κολλοσές 1ος,
Φιλοθέης Ἀθηναίας Ὁσιομάρτυρος Ἀθήνα 1589
Ὄρθρος - Θεία Λειτουργία Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου
Ἦχος: γ΄- Ἑωθινόν Γ΄
Α΄ Κορ. η΄ 8-θ΄ 2 • Ματθ. κε΄ 31-46                                                                     Κατάλυσις εἰς πάντα

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

Ματθ. κε΄ 31-46

Ἡ ἡμέρα τῆς μελλούσης κρίσεως

31 Ὅταν δὲ ἔλθῃ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐν τῇ δόξῃ αὐτοῦ καὶ πάντες οἱ ἅγιοι ἄγγελοι μετ᾿ αὐτοῦ, τότε καθίσει ἐπὶ θρόνου δόξης αὐτοῦ,
32 καὶ συναχθήσεται ἔμπροσθεν αὐτοῦ πάντα τὰ ἔθνη, καὶ ἀφοριεῖ αὐτοὺς ἀπ᾿ ἀλλήλων ὥσπερ ὁ ποιμὴν ἀφορίζει τὰ πρόβατα ἀπὸ τῶν ἐρίφων,
33 καὶ στήσει τὰ μὲν πρόβατα ἐκ δεξιῶν αὐτοῦ, τὰ δὲ ἐρίφια ἐξ εὐωνύμων.
34 Τότε ἐρεῖ ὁ βασιλεὺς τοῖς ἐκ δεξιῶν αὐτοῦ· δεῦτε οἱ εὐλογημένοι τοῦ πατρός μου, κληρονομήσατε τὴν ἡτοιμασμένην ὑμῖν βασιλείαν ἀπὸ καταβολῆς κόσμου.
35 Ἐπείνασα γάρ, καὶ ἐδώκατέ μοι φαγεῖν, ἐδίψησα, καὶ ἐποτίσατέ με, ξένος ἤμην, καὶ συνηγάγετέ με,
36 γυμνός, καὶ περιεβάλετέ με, ἠσθένησα, καὶ ἐπεσκέψασθέ με, ἐν φυλακῇ ἤμην, καὶ ἤλθετε πρός με.
37 Τότε ἀποκριθήσονται αὐτῷ οἱ δίκαιοι λέγοντες· κύριε, πότε σε εἴδομεν πεινῶντα καὶ ἐθρέψαμεν, ἢ διψῶντα καὶ ἐποτίσαμεν;
38 Πότε δέ σε εἴδομεν ξένον καὶ συνηγάγομεν, ἢ γυμνὸν καὶ περιεβάλομεν;
39 Πότε δέ σε εἴδομεν ἀσθενῆ ἢ ἐν φυλακῇ, καὶ ἤλθομεν πρός σε;
40 Καὶ ἀποκριθεὶς ὁ βασιλεὺς ἐρεῖ αὐτοῖς· ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐφ᾿ ὅσον ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοὶ ἐποιήσατε.
41 Τότε ἐρεῖ καὶ τοῖς ἐξ εὐωνύμων· πορεύεσθε ἀπ᾿ ἐμοῦ οἱ κατηραμένοι εἰς τὸ πῦρ τὸ αἰώνιον τὸ ἡτοιμασμένον τῷ διαβόλῳ καὶ τοῖς ἀγγέλοις αὐτοῦ.
42 Ἐπείνασα γάρ, καὶ οὐκ ἐδώκατέ μοι φαγεῖν, ἐδίψησα, καὶ οὐκ ἐποτίσατέ με,
43 ξένος ἤμην, καὶ οὐ συνηγάγετέ με, γυμνός, καὶ οὐ περιεβάλετέ με, ἀσθενὴς καὶ ἐν φυλακῇ, καὶ οὐκ ἐπεσκέψασθέ με.
44 Τότε ἀποκριθήσονται αὐτῷ καὶ αὐτοὶ λέγοντες· κύριε, πότε σε εἴδομεν πεινῶντα ἢ διψῶντα ἢ ξένον ἢ γυμνὸν ἢ ἀσθενῆ ἢ ἐν φυλακῇ, καὶ οὐ διηκονήσαμέν σοι;
45 Τότε ἀποκριθήσεται αὐτοῖς λέγων· ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐφ᾿ ὅσον οὐκ ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἐλαχίστων, οὐδὲ ἐμοὶ ἐποιήσατε.
46 Καὶ ἀπελεύσονται οὗτοι εἰς κόλασιν αἰώνιον, οἱ δὲ δίκαιοι εἰς ζωὴν αἰώνιον.

31 «Ὅταν δὲ ἔλθῃ ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου μὲ ὅλην του τὴν δόξαν καὶ ὅλοι οἱ ἄγγελοι μαζί του, τότε θὰ καθήσῃ εἰς τὸν θρόνον τῆς δόξης του
32 καὶ θὰ μαζευθοῦν ἐνώπιόν του ὅλα τὰ ἔθνη καὶ θὰ χωρίσῃ τοὺς μὲν ἀπὸ τοὺς δέ, ὅπως ὁ βοσκὸς χωρίζει τὰ πρόβατα ἀπὸ τὰ κατσίκια,
33 καὶ θα τοποθετήσῃ τὰ μὲν πρόβατα πρὸς τὰ δεξιά του, τὰ δὲ κατσίκια πρὸς τὰ ἀριστερά του.
34 Τότε θὰ πῇ ὁ βασιλεὺς εἰς ἐκείνους, ποὺ θὰ εἶναι πρὸς τὰ δεξιά, «Ἐλᾶτε οἱ εὐλογημένοι τοῦ Πατέρα μου, κληρονομῆστε τὴν βασιλείαν, ἡ ὁποία εἶναι ἐτοιμασμένη  γιὰ σᾶς ἀπὸ τὸν καιρὸν τῆς δημιουργίας τοῦ κόσμου.
35 Διότι ἐπείνασα καὶ μοῦ ἐδώκατε νὰ φάγω, ἐδίψασα καὶ μ’ ἐποτίσατε, ξἐνος ἤμουνα καὶ μ’ ἐπήρατε εἰς τὸ σπίτι,
36 γυμνὸς ἤμουνα καὶ μ’ ἐνδύσατε, ἀρρώστησα καὶ μ’ ἐπισκεφθήκατε, εἰς τὴν φυλακὴν ἤμουνα καὶ ἤλθατε σ’ ἐμέ».
37 Τότε θὰ τοῦ ἀποκριθοῦν οἱ δίκαιοι καὶ θὰ ποῦν, «Κύριε, πότε σὲ εἴδαμε νὰ πεινᾷς καὶ σ’ ἐθρέψαμε ἢ νὰ διψᾷς καὶ σ’ ἐποτίσαμε;
38 Πότε δὲ σὲ εἴδαμε ξένον καὶ σ’ ἐπήραμε εἰς τὸ σπίτι ἢ γυμνὸν καὶ σ’ ἐνδύσαμε;
39 Πότε σὲ εἴδαμε ἄρρωστον ἢ φυλακισμένον καὶ ἤλθαμε σ’ἐσέ;».
40 Ὁ βασιλεὺς θὰ ἀπαντήσῃ καὶ θὰ τοὺς πῇ, «Ἀλήθεια σᾶς λέγω, ὅ,τι ἐκάνατε εἰς ἕνα ἀπὸ τούτους τοὺς ἀσήμαντους ἀδεφλοὺς μου, σ’ ἐμὲ τὸ ἐκάνατε».
41 Τότε θὰ πῇ σ’ ἐκείνους, ποὺ θὰ εἶναι πρὸς τὰ ἀριστερά, «Φύγετε ἀπ’ ἐμέ, καταραμένοι, στὴν αἰώνια φωτιά, ποὺ ἔχει ἐτοιμασθῆ διὰ τὸν διάβολον καὶ τοὺς ἀγγέλους του,
42 διότι ἐπείνασα καὶ δὲν μοῦ ἐδώκατε νὰ φάγω, ἐδίψασα καὶ δὲν μ’ ἐποτίσατε,
43 ξένος ἤμουνα καὶ δὲν μ’ ἐπήρατε εἰς τὸ σπίτι, γυμνὸς ἤμουνα καὶ δὲν μ’ ἐνδύσατε, ἀσθενὴς ἤμουνα καὶ φυλακισμένος καὶ δὲν μ’ ἐπισκεφθήκατε».
44 Τότε θὰ ἀποκριθοῦν καὶ αὐτοὶ καὶ θὰ ποῦν, «Κύριε,  πότε σὲ εἴδαμε νὰ πεινᾷς ἢ νὰ διψὰς καὶ νὰ εἶσαι ξένος ἢ γυμνὸς ἢ ἀσθενὴς ἢ φυλακισμένος καὶ δὲν σὲ ὑπηρετήσαμε;»
45 Τότε θὰ ἀποκριθῇ εἰς αὐτοὺς καὶ θὰ πῇ, «Ἀλήθεια σᾶς λέγω, ὅ,τι δὲν ἐκάνατε εἰς ἕνα ἀπὸ τοὺς ἀσήμαντους τούτους, οὔτε εἰς ἐμὲ ἐκάνατε».
46 Καὶ αὐτοὶ θὰ μεταβοῦν εἰς κόλασιν αἰώνιον, οἱ δὲ δίκαιοι εἰς ζωὴν αἰώνιον».

---

ΣΑΒΒΑΤΟ 18 ΨΥΧΟΣΑΒΒΑΤΟΝ
Λέοντος πάπα Pώμης 461
Μνημόσυνον πάντων τῶν κεκοιμημένων
Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν
Μεγάλος Ἑσπερινός
Α΄ Θεσ. δ΄ 13-17 • Λουκ. κα΄ 8-9, 25-27, 35-36                                                               Κατάλυσις εἰς πάντα

Ο ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ
​ΜΙΛΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ

     Ὁ Ἅγιος ἀναφέρει πολλές φορές τόν θάνατο. Εἶναι θέμα προσφιλές του. Παρακάτω ἀναφέρουμε τίς περικοπές γιά τόν θάνατο ἀπό τίς διδαχές τοῦ Ἁγίου χωρίς σχολιασμό, διότι μιλοῦν καί διδάσκουν μόνες τους.

α΄. Ἡ Ἁνάσταση τοῦ Κυρίου εἶναι ἡ ζωή τῶν νεκρῶν

   «Θέλων ὁ Κύριος νά δείξῃ τό μέγα κακόν ὁπού ἀπε τόλμησαν νά κάμουν τά τέκνα τοῦ διαβόλου, οἱ Ἑβραῖοι, ἐσκότισε τόν ἥλιον ἀπό τάς ἕξ ὥρας ἕως τάς ἐννέα εἰς ὅλον τόν κόσμον· αἱ πέτραι ἐσχίζοντο, ὅλη ἡ γῆ ἔτρεμεν. Ἐτέθη ὁ Κύριος εἰς τόν τάφον, καί εὐθύς ἀνεστήθησαν χιλιάδες νεκροί, ὅπου ἦσαν χιλιάδες χρόνους ἀποθαμένοι, καί ἐκήρυξαν πώς μόνον ὁ Χριστός εἶναι Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, καί Θεός ἀληθινός, καί ζωή τῶν νεκρῶν».

β΄. «Νά ἀγαπᾶτε τούς ἀποθαμένους»

   «Οὗτος ὁ κόσμος, ἀδελφοί μου, εἶναι ὡσάν μία φυλακή. Πότε πρέπει νά χαίρεται ὁ ἄνθρωπος; Ὅταν ἐμβαίνῃ εἰς τήν φυλακήν ἤ ὅταν ἐλευθερώνεται ἀπό τήν φυλακήν; Μοί φαίνεται, ὅταν ἐμβαίνῃ εἰς τήν φυλακήν, τότε πρέπει νά κλαίῃ καί νά λυπῆται, καί ὅταν ἐξέρχεται ἀπό τήν φυλακήν, τότε πρέπει νά χαίρεται. Ἔτσι, ἀδελφοί μου, νά μή λυπῆσθε διά τούς ἀποθαμένους, ἀλλά ἄν ἀγαπᾶτε τούς ἀποθαμένους, κάμνετε ὅ,τι ἠμπορεῖτε διά τήν ψυχήν των· συλλείτουργα, μνημόσυνα, νηστείας, προσευχάς, ἐλεημοσύνας».

γ΄. «Νά μήν κλαῖτε καί νά μή βάζετε μαῦρα»

    «Πρέπει καί ἡμεῖς οἱ εὐσεβεῖς χριστιανοί ἀπό σήμερον καί ὕστερα νά μή κλαίωμεν τούς ἀποθαμένους ὡσάν τούς ἀσεβεῖς καί ἀπίστους, ὅπου δέν ἐλπίζουν ἀνάστασιν. 
   Καί ὅσες γυναῖκες φορεῖτε λερωμένα διά τούς ἀποθαμένους σας, νά τά βγάλετε· διότι βλάπτετε καί τόν ἑαυτόν σας καί τούς ἀποθαμένους. Φυσικόν εἶναι ὁ ἄνθρωπος νά γεννηθῇ καί ν᾽ ἀποθάνῃ. Ὅταν γεννώμεθα, τότε πρέπει νά κλαίωμεν, καί ὅταν ἀποθνήσκωμεν, νά χαιρώμεθα· καί μάλιστα νά μή κλαίετε διά τά μικρά παιδιά, ὁπού εἶναι σάν ἄγγελοι μέσα εἰς τόν παράδεισον. Τό παιδί σου τοῦ Θεοῦ ἦτο· καί ὅταν σοῦ τό ἐχάρισε ὁ Θεός, σέ ἐτίμησε· καί τώρα πάλιν ὁπού σοῦ τό ἐπῆρε, σοῦ ἐτίμησε τό παιδί σου νά χαίρεται πάντοτε εἰς τόν παράδεισον, καί σύ νά κάθεσαι νά κλαῖς εἶναι ἄπρεπον».​

​δ΄. « Ὁ θάνατος εἶναι ἕνας μεγάλος ὕπνoς»

    «Εἶναι μερικοί ὅπου ἔχουν τόν διάβολον εἰς τήν καρδίαν των καί λέγουν πώς δέν εἶναι ἀνάστασις καί δέν εἴδατε καμμίαν φοράν νά ἀναστηθῇ κανένας ἄνθρωπος. Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ὁπού εἶναι ἐδῶ, προτοῦ νά γεννηθοῦν, δέν ἦσαν ἀποθαμένοι; Καθώς ἠδύνηθη ὁ Κύριος καί μᾶς ἀνέστησεν ἀπό τήν κοιλίαν τῆς μητρός μας, ἔτσι δύναται νά μᾶς ἀναστήσῃ καί ἀπό τήν κοιλίαν τῆς γῆς. Ἡ κοιλία τῆς μητρός μας καί ὁ τάφος τί διαφέρει; Δέν βλέπομεν καθαρά τήν ἀνάστασιν; Ὅταν κοιμώμεθα δέν εἴμεθα, ὡσάν ἀποθαμένοι;».
                                                            «Ὁ ὕπνoς τί εἶναι;
                                    Μικρός θάνατος, καί ὁ θάνατος μεγάλος ὕπνoς»
   «Καί καθώς τό σιτάρι ὁπού πίπτει εἰς τήν γῆν, ἄνισως καί δέν βρέχῃ νά σαπηθῇ νά γίνῃ ὡσάν χυλός, δέν φυτρώνει, ἔτσι καί ἡμεῖς ὁπού ἀποθνήσκομεν καί θαπτόμεθα εἰς τήν γῆν. Ἀνίσως καί δέν ἐθάπτετο πρῶτον εἰς τόν τάφον ὁ Χριστός μας, δέν μᾶς ἐπότιζε τήν ζωήν τήν αἰώνιον καί τήν ἀνάστασιν.
   Δέν βλέπετε φανερά τά χόρτα πῶς τά ἀνασταίνει ὁ Θεός ἀπό τήν γῆν κατ᾽ ἔτος; Γνῶσιν δέν ἔχομεν, χριστιανοί μου, νά στοχασθῶμεν τά πάντα. Ὅλα μᾶς τά ἐχάρισεν ὁ Θεός. Ὅθεν διά τό παρόν, ἀδελφοί μου, σᾶς παρακαλῶ νά εἰπῆτε καί δι᾽ ὅλους τούς ἀποθαμένους τρεῖς φοράς: “Ὁ Θεός συγχωρήσοι καί ἐλεήσοι αὐτούς”».

ε΄. Νά φροντίζουμε τήν ἀθάνατη ψυχή μας

    Τό σῶμα «εἶναι χῶμα καί αὔριο θά τό φάγουν τά σκουλήκια».
   Ἡ ψυχή εἶναι ἀθάνατη. Γι᾽ αὐτό ἀνάγκη εἶναι νά κάνουμε καλά ἔργα, γιά νά «χαίρεται ἡ ψυχή πάντοτε εἰς τόν παράδεισον». Ἀντίθετα, ἄν ἐργάζεται τό κακό, θά «κατακαίεται εἰς τήν κόλασιν».

στ΄. « Ὁ καλύτερος δάσκαλος εἶναι ὁ θάνατος»

«–Τόν κλαίετε τόν ἀποθαμένον;
– Τόν κλαίομεν.
– Ὡς φαίνεται σᾶς πονεῖ δι᾽ αὐτόν. Καί πόσας ἡμέρας τόν φυλάγετε;
– Δυό-τρεῖς ὥρας.
– Τόσην ἀγάπην ἔχετε εἰς τόν ταλαίπωρον; Ἀπό τήν σήμερον νά μήν τόν θάπτετε, ἀλλά νά τόν φυλάττετε εἰκοσιτέσσαρες ὧρες· καί νά μαζεύεσθε ὅλοι, μικροί καί μεγάλοι, καί νά τόν στοχάζεσθε καλά, διότι καλύτερος διδάσκαλος δέν εἶναι ἄλλος ἀπό τόν θάνατον. Καί νά μή τούς κλαίετε τούς ἀποθαμένους, διότι βλάπτετε καί τόν ἑαυτόν σας καί ἐκείνους. Καί αἱ γυναῖκες ὅσες ἔχετε λερωμένες μπόλιες νά τάς ρίψετε».

ζ΄. Ἕτοιμοι γιά τόν θάνατο

«Τό σιτάρι, ὅταν παίρνῃ καί ἀσπρίζῃ, τί θέλει; Θερισμόν. Ὁμοίως καί ὁ ἄνθρωπος, ὅταν παίρνῃ καί ἀσπρίζῃ τί φανερώνει; Τόν θάνατον. Εἶναι κανένας ἐδῶ καί θέλει νά ἀφήσῃ τά γένειά του; Ἄς σηκωθῇ νά μοῦ τό εἰπῇ, νά γίνωμεν ἀδελφοί, νά τόν εὐχηθῶ καί ἐγώ, καί νά βάλω καί ὅλους τούς χριστιαvούς νά τόν συγχωρήσωσι.
- Ἐγώ εἶμαι, διδάσκαλε.
- Καλά, ἔχε τήν εὐχή μου».

η΄. Ἐπίσκεψη στούς τάφους = Μνήμη θανάτου

    «Καί ἄν θέλῃς νά ἰδῇς τήν τύχην σου ἤ τήν μοῖραν σου, σήκω κομμάτι αὐγή καί πήγαινε εἰς τήν ἐκκλησίαν καί κοίταξε τούς τάφους τῶν ἀποθαμένων τί εἶναι. Στοχάσου καί εἰπέ: Δέν ἦταν καί ἐκεῖνοι ἄνθρωποι ὡσάν καί ἐμένα καί ἀπέθαναν; Ἔτσι μέλλω νά πεθάνω καί ἐγώ αὔριο καί νά μήν ἀποτολμήσω νά κάμω αὐτά τά διαβολικά καμώματα, διατί χάνομαι καί ἀφανίζομαι, καί λέγει ὁ νόμος πώς ὅποιος κάμνει αὐτά ἤ παρακινεῖ ἄλλους, εἴκοσι χρόνους νά μή μεταλάβῃ».

θ΄. «Νά ἔχετε τόν θάνατο μπροστά στά μάτια σας»

    «Προσέχετε, ἀδελφοί μου, νά μήν ὑπερηφανεύεστε, νά μήν φονεύετε, νά μήν κλέφτετε, νά μήν κάμνετε ὅρκους, νά μήν λέγετε ψεύματα, νά μήν κατατρέχετε ὁ ἕνας τόν ἄλλον νά μήν συκοφαντῆτε, νά μήν στολίζετε ἐτοῦτο τό σῶμα τό βρώμικο, ὁπού αὔριο θά τό φᾶνε τά σκουλήκια, ἀλλά νά στολίζετε τήν ψυχήν σας, ὁπού εἶναι τιμιωτέρα ἀπό ὅλον τόν κόσμον.
   Νηστεύετε τό κατά δύναμιν, προσεύχεσθε τό κατά δύναμιν, κάμνετε ἐλεημοσύνην τό κατά δύναμιν καί ἔχετε τόν θάνατον πάντοτε ἐμπρός εἰς τά μάτια σας. Καί ἕτερος καλύτερος διδάσκαλος δέν εἶναι ἄλλος ἀπό τόν θάνατον».

ι΄. Ἡ ψυχή πού ἀγαπᾶ πηγαίνει στόν παράδεισο

    «Ὅταν ἐπικρατῇ ἡ ἀγάπη, φυλάγει ὁ Χριστός μας ἀπό κάθε κίνδυνο, καί σωματικά καί ψυχικά, καί ὅταν ἀποθάνῃ κανείς, πηγαίνει ἡ ψυχή του εἰς τόν παράδεισον».
   «Ἄς ἔχωμεν καί ἡμεῖς τήν ἀγάπην εἰς τόν Θεόν καί εἰς τούς ἀδελφούς μας, καί τότε ἔρχεται ὁ Θεός μας καί μᾶς χαροποιεῖ, καί μᾶς φυτεύει εἰς τήν καρδίαν μας τήν ζωήν τήν αἰώνιον, καί περνοῦμε καί ἐδῶ καλά καί πηγαίνομεν καί εἰς τόν παράδεισον νά εὐφραινώμεθα πάντοτε».

ια΄. Ἀγοράστε τόν Παράδεισο

    «Προφῆται, Ἀπόστολοι, Μάρτυρες, Ἀσκηταί ἔχυσαν τό αἷμά των διά τήν ἀγάπην τῆς Ἁγίας Τριάδος καί ἠγόρασαν τόν παράδεισον καί χαίρονται πάντοτε. Ὁμοίως ἄνδρες καί γυναῖκες ἠρνήθησαν τόν κόσμον, ἐπῆγαν εἰς τάς ἐρήμους καί ἀσκήτευον εἰς ὅλην των τήν ζωήν, καί ἐπῆγαν εἰς τόν παράδεισον. Ἐπίσης ἄνδρες καί γυναῖκες ἔζησαν μέσα εἰς τόν κόσμον μέ σωφροσύνην καί παρθενίαν, μέ νηστείας, προσευχάς, ἐλεημοσύνας, μέ ἔργα καλά, καί ἐπέρασαν καί ἐδῶ καλά καί ἐπῆγαν εἰς τόν παράδεισον νά χαίρωνται πάντοτε».

ιβ΄.Ὁ τάφος τοῦ Ἁγίου εἶναι μέγας διδάσκαλος

   «Ἐτοῦτος ὁ τάφος ἔχει τήν ἐξουσίαν νά διδάξῃ βασιλεῖς, πατριάρχας, ἀρχιερεῖς, ἱερεῖς, ἄνδρας καί γυναῖκας, νέους καί γέροντας καί ὅλον τόν κόσμον».

ιγ΄. «Μετάνοια σήμερον»

   «Πότε θά μετανοήσωμεν; Ὄχι αὔριoν καί μεθαύριον, ἀλλά σήμερον, διότι ἕως αὔριον δέν ἠξεύρομεν τί θά πάθωμεν...».

ιδ΄. Ἡ οὐράνια βασιλεία ἡ ἀληθινή πατρίδα

   «Ἡμεῖς, χριστιανοί μου, δέν ἔχομεν ἐδῶ πατρίδα. Διά τοῦτο καί ὁ Θεός μᾶς ἔκαμε μέ τό κεφάλι ὀρθούς, καί μᾶς ἔβαλε τόν νοῦν εἰς τό ἐπάνω μέρος, διά νά στοχαζώμεθα πάντοτε τήν οὐράνιον βασιλείαν, τήν ἀληθινήν πατρίδα μας».

ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ: Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΤΟΥ ΓΕΝΟΥΣ

---

† ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 17 Θεοδώρου Tήρωνος Mεγαλομάρτυρος Πόντος 307
Β΄ Ἰω. 1-13 • Μάρκ. ιε΄ 20, 22, 25, 33-41                                                            Κατάλυσις οἴνου καί ἐλαίου

ΣΥΝΑΞΑΡΙ ΕΓΓΑΜΩΝ ΑΓΙΩΝ
​ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΥΣ ΟΜΟΖΥΓΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ

Μαρκιανοῦ καί Πουλχερίας συζύγων Βασιλέων
Κων/πολη 457 & 453

   Ἡ Ἁγία Πουλχερία ἦταν θυγατέρα τῶν βασιλέων Ἀρκαδίου καί Εὐδοξίας καί ἀδελφὴ τοῦ αὐτοκράτορα Θεοδοσίου Β’ τοῦ Μικροῦ. Σύζυγός της ἦταν ὁ Μαρκιανός. Μέ κοινή ἀπόφαση διατήρησαν στόν γάμο τους αὐτοπροαίρετη παρθενία. Ὅλος ὁ βίος τους ἦταν μιά προσφορά στήν Ἐκκλησία καί στούς πάσχοντες συνανθρώπους τους. Συνεκάλεσαν στήν Χαλκηδόνα, τό ἔτος 451, τήν Δ’ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο, ἡ ὁποία καταδίκασε τίς αἱρετικές δοξασίες τοῦ Εὐτυχοῦς καί τοῦ Διοσκούρου. Κοιμήθηκαν μέ εἰρήνη.

---

---

ΠΕΜΠΤΗ 16 Παμφίλου Μάρτυρος καί τῶν σύν αὐτῷ Καισάρεια Παλαιστίνης 307
Α΄ Ἰω. δ΄ 20-ε΄ 20 • Μάρκ. ιε΄ 1-15                                                                                    Κατάλυσις εἰς πάντα

---

ΤΕΤΑΡΤΗ 15 Ὀνησίμου Ἀποστόλου Φρυγία 109
Α΄ Ἰω. γ΄ 21- δ΄ 11 • Μάρκ. ιδ΄ 43-ιε΄ 1                                                                Νηστεία ἄνευ οἴνου καί ἐλαίου

---

ΤΡΙΤΗ 14 Αὐξεντίου Ὁσίου ἐν τῷ Ὄρει Χαλκηδόνα 470
Α΄ Ἰω. γ΄ 9-22 • Μάρκ. ιδ΄ 10-42                                                                         Κατάλυσις εἰς πάντα

---

ΔΕΥΤΕΡΑ 13 Μαρτινιανοῦ Ὁσίου Ἀθήνα 5ος - 6ος
Α΄ Ἰω. β΄ 18- γ΄ 8 • Μάρκ. ια΄ 1-11                                                                Κατάλυσις εἰς πάντα

ΣΥΝΑΞΑΡΙ ΕΓΓΑΜΩΝ ΑΓΙΩΝ
​ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΥΣ ΟΜΟΖΥΓΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ

Ἀκύλα καί Πρισκίλλης συζύγων Ἀποστόλων
Ἔφεσος 2ος

 



​ Οἱ Ἅγιοι Ἀκύλας καί Πρίσκιλλα ζοῦσαν στήν Κόρινθο, γιατί εἶχαν διωχτεῖ ἀπό τήν Ρώμη. Ἦταν μαθητές, πολύτιμοι συνοδοιπόροι, ὁμότεχνοι καί ὁμόψυχοι τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, βαπτισμένοι ἀπό τόν ἴδιο καί σαγηνευμένοι ἀπό τόν πύρινο λόγο του. Τό σπίτι τους ἦταν «κατ᾿ οἶκον ἐκκλησία». Ἀξιώθηκαν καί μαρτυρικοῦ τέλους.

---

---

† ΚΥΡΙΑΚΗ 12 ΙΖ΄ ΛΟΥΚΑ ΑΣΩΤΟΥ
Μελετίου Ἀρχιεπισκόπου Ἀντιοχείας 381
Ὄρθρος - Θεία Λειτουργία Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου
Ἦχος: β΄- Ἑωθινόν Β΄
Α΄ Κορ. στ΄ 12-20 • Λουκ. ιε΄ 11-32                                                                                   Κατάλυσις εἰς πάντα

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

Λουκ. ιε΄ 11-32

Ὁ ἄσωτος υἱός

ΚΕΙΜΕΝΟ

11 Εἶπε δέ· ἄνθρωπός τις εἶχε δύο υἱούς.
12 Καὶ εἶπεν ὁ νεώτερος αὐτῶν τῷ πατρί· πάτερ, δός μοι τὸ ἐπιβάλλον μέρος τῆς οὐσίας. Καὶ διεῖλεν αὐτοῖς τὸν βίον.
13 Καὶ μετ᾿ οὐ πολλὰς ἡμέρας συναγαγὼν ἅπαντα ὁ νεώτερος υἱὸς ἀπεδήμησεν εἰς χώραν μακράν, καὶ ἐκεῖ διεσκόρπισε τὴν οὐσίαν αὐτοῦ ζῶν ἀσώτως.
14 Δαπανήσαντος δὲ αὐτοῦ πάντα ἐγένετο λιμὸς ἰσχυρὸς κατὰ τὴν χώραν ἐκείνην, καὶ αὐτὸς ἤρξατο ὑστερεῖσθαι.
15 Καὶ πορευθεὶς ἐκολλήθη ἑνὶ τῶν πολιτῶν τῆς χώρας ἐκείνης, καὶ ἔπεμψεν αὐτὸν εἰς τοὺς ἀγροὺς αὐτοῦ βόσκειν χοίρους.
16 Καὶ ἐπεθύμει γεμίσαι τὴν κοιλίαν αὐτοῦ ἀπὸ τῶν κερατίων ὧν ἤσθιον οἱ χοῖροι, καὶ οὐδεὶς ἐδίδου αὐτῷ.
17 Εἰς ἑαυτὸν δὲ ἐλθὼν εἶπε· πόσοι μίσθιοι τοῦ πατρός μου περισσεύουσιν ἄρτων, ἐγὼ δὲ λιμῷ ἀπόλλυμαι!
18 Ἀναστὰς πορεύσομαι πρὸς τὸν πατέρα μου καὶ ἐρῶ αὐτῷ· πάτερ, ἥμαρτον εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ἐνώπιόν σου.
19 Οὐκέτι εἰμὶ ἄξιος κληθῆναι υἱός σου· ποίησόν με ὡς ἕνα τῶν μισθίων σου.
20 Καὶ ἀναστὰς ἦλθε πρὸς τὸν πατέρα αὐτοῦ. ἔτι δὲ αὐτοῦ μακρὰν ἀπέχοντος εἶδεν αὐτὸν ὁ πατὴρ αὐτοῦ καὶ ἐσπλαγχνίσθη, καὶ δραμὼν ἐπέπεσεν ἐπὶ τὸν τράχηλον αὐτοῦ καὶ κατεφίλησεν αὐτόν.
21 Εἶπε δὲ αὐτῷ ὁ υἱός· πάτερ, ἥμαρτον εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ἐνώπιόν σου, καὶ οὐκέτι εἰμὶ ἄξιος κληθῆναι υἱός σου.
22 Εἶπε δὲ ὁ πατὴρ πρὸς τοὺς δούλους αὐτοῦ· ἐξενέγκατε τὴν στολὴν τὴν πρώτην καὶ ἐνδύσατε αὐτόν, καὶ δότε δακτύλιον εἰς τὴν χεῖρα αὐτοῦ καὶ ὑποδήματα εἰς τοὺς πόδας,
23 καὶ ἐνέγκαντες τὸν μόσχον τὸν σιτευτὸν θύσατε, καὶ φαγόντες εὐφρανθῶμεν,
24 ὅτι οὗτος ὁ υἱός μου νεκρὸς ἦν καὶ ἀνέζησε, καὶ ἀπολωλὼς ἦν καὶ εὑρέθη. Καὶ ἤρξαντο εὐφραίνεσθαι.
25 Ἦν δὲ ὁ υἱὸς αὐτοῦ ὁ πρεσβύτερος ἐν ἀγρῷ· καὶ ὡς ἐρχόμενος ἤγγισε τῇ οἰκίᾳ ἤκουσε συμφωνίας καὶ χορῶν,
26 καὶ προσκαλεσάμενος ἕνα τῶν παίδων ἐπυνθάνετο τί εἴη ταῦτα.
27 Ὁ δὲ εἶπεν αὐτῷ ὅτι ὁ ἀδελφός σου ἥκει καὶ ἔθυσεν ὁ πατήρ σου τὸν μόσχον τὸν σιτευτόν, ὅτι ὑγιαίνοντα αὐτὸν ἀπέλαβεν.
28 Ὠργίσθη δὲ καὶ οὐκ ἤθελεν εἰσελθεῖν. Ὁ οὖν πατὴρ αὐτοῦ ἐξελθὼν παρεκάλει αὐτόν.
29 Ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπε τῷ πατρί· ἰδοὺ τοσαῦτα ἔτη δουλεύω σοι καὶ οὐδέποτε ἐντολήν σου παρῆλθον, καὶ ἐμοὶ οὐδέποτε ἔδωκας ἔριφον ἵνα μετὰ τῶν φίλων μου εὐφρανθῶ·
30 ὅτε δὲ ὁ υἱός σου οὗτος, ὁ καταφαγών σου τὸν βίον μετὰ πορνῶν, ἦλθεν, ἔθυσας αὐτῷ τὸν μόσχον τὸν σιτευτόν.
31 Ὁ δὲ εἶπεν αὐτῷ· τέκνον, σὺ πάντοτε μετ᾿ ἐμοῦ εἶ, καὶ πάντα τὰ ἐμὰ σά ἐστιν·
32 εὐφρανθῆναι δὲ καὶ χαρῆναι ἔδει, ὅτι ὁ ἀδελφός σου οὗτος νεκρὸς ἦν καὶ ἀνέζησε, καὶ ἀπολωλὼς ἦν καὶ εὑρέθη.

ΑΠΟΔΟΣΗ ΣΤΗ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ

11 Εἶπε ἐπίσης, «Κάποιος ἄνθρωπος εἶχε δύο υἱούς.
12 Καὶ ὁ νεώτερος ἀπ’ αὐτοὺς εἶπε εἰς τὸν πατέρα του, «Πατέρα, δός μου τὸ μερίδιον τῆς περιουσίας ποὺ ἀναλογεῖ σ’ ἐμέ». Καὶ ἐμοίρασε εἰς αὐτοὺς τὴν περιουσίαν.
13 Καὶ ὕστερα ἀπὸ λίγες ἡμέρες ὁ νεώτερος υἱὸς ἐμάζεψε ὅλα καὶ ἐταξείδεψε σὲ μακρυνὴ χώρα καὶ ἐκεῖ ἐσπατάλησε τὴν περιουσίαν του ζῶν βίον ἄσωτον.
14 Ὅταν ἐξώδεψε ὅ,τι εἶχε, ἔγινε μεγάλη πεῖνα εἰς τὴν χώραν ἐκείνην καὶ αὐτὸς ἄρχισε νὰ στερῆται.
15 Καὶ ἐπῆγε καὶ προσκολλήθηκε εἰς ἕναν ἀπὸ τοὺς πολίτας τῆς χώρας ἐκείνης ὁ ὁποῖος τὸν ἔστειλε εἰς τὰ χωράφια του νὰ βόσκῃ χοίρους.
16 Καὶ ἐπιθυμοῦσε νὰ γεμίσῃ τὴν κοιλιά του ἀπὸ τὰ ξυλοκέρατα ποὺ ἔτρωγαν οἱ χοῖροι καὶ καὶ κανεὶς δὲν τοῦ ἔδινε τίποτε.
17 Τότε συνῆλθε εἰς τὸν ἑαυτόν του καὶ εἶπε, «Πόσοι μισθωτοὶ ἐργάται τοῦ πατέρα μου ἔχουν ἀρκετὴν τροφὴν καὶ τοὺς περισσεύει, ἐνῷ ἐγὼ χάνομαι ἀπὸ τὴν πεῖνα!
18 Θὰ σηκωθῶ καὶ θὰ πάω εἰς τὸν πατέρα μου καὶ θὰ τοῦ πῶ, Πατέρα ἁμάρτησα κατὰ τοῦ οὐρανοῦ καὶ ἐνώπιόν σου, δὲν εἶμαι πλέον ἄξιος νὰ ὀνομάζωμαι υἱός σου.
19 Κάνε με σὰν ἕνα ἀπὸ τοὺς μισθωτοὺς ἐργάτας σου».
20 Καὶ ἐσηκώθηκε καὶ ἦλθε εἰς τὸν πατέρα του. Ἐνῷ δὲ ἦτο ἀκόμη μακρυά, τὸν εἶδε ὁ πατέρας του καὶ τὸν σπλαγχνίσθηκε καὶ ἔτρεξε καὶ ἔπεσε εἰς τὸν τράχηλόν του καὶ τὸν κατεφίλησε.
21 Τοῦ εἶπε δὲ ὁ υἱός, «Πατέρα, ἁμάρτησα κατὰ τοῦ οὐρανοῦ καὶ ἐνώπιόν σου καὶ δὲν εἶμαι πλέον ἄξιος νὰ ὀνομάζωμαι υἱός σου».
22 Ἀλλ’ ὁ πατέρας εἶπε εἰς τοὺς δούλους του, «Βγάλετε τὴν στολὴν τὴν πρώτην καὶ ντύσατέ τον καὶ δῶστε του δακτυλίδι γιὰ τὸ δάκτυλό του καὶ ὑποδήματα γιὰ τὰ πόδια του,
23 καὶ φέρετε τὸ θρεμμένο μοσχάρι καὶ σφάξατέ το καὶ ἂς φᾶμε καὶ ἂς εὐφρανθοῦμε
24 διότι ὁ υἱὸς μου αὐτὸς ἤτανε νεκρὸς καὶ ἀνέζησε, ἤτανε χαμένος καὶ εὑρέθηκε». Καὶ ἄρχισαν νὰ εὐφραίνωνται.
25 Ὁ υἱός του ὅμως ὁ μεγαλύτερος ἤτανε στὸ χωράφι καὶ ὅταν ἐπέστρεφε, καθὼς ἐπλησίασε εἰς τὸ σπίτι, ἄκουσε μουσικὴν καὶ χορούς.
26 Ἐκάλεσε τότε ἕνα ἀπὸ τοὺς ὑπηρέτας καὶ ἐρώτησε τί ἐσήμαιναν αὐτά.
27 Ἐκεῖνος τοῦ εἶπε, «Ἦλθε ὁ ἀδελφός σου, καὶ ὁ πατέρας σου ἔσφαξε τὸ θρεμμένο μοσχάρι, διότι τὸν ἀπέκτησε πάλιν ὑγιαίνοντα».
28 Αὐτὸς ὅμως ἐθύμωσε καὶ δὲν ἤθελε νὰ μπῇ. Ὁ πατέρας του ἐβγῆκε ἔξω καὶ τὸν παρακαλοῦσε,
29 ἀλλ’ αὐτὸς ἀπεκρίθη εἰς τὸν πατέρα του, «Τόσα χρόνια σὲ δουλεύω καὶ ποτὲ δὲν παρέβηκα ἐντολήν σου, σ’ ἐμὲ ὅμως ποτὲ δὲν ἔδωκες οὔτε ἕνα κατσίκι, διὰ νὰ διασκεδάσω μὲ τοὺς φίλους μου.
30 Ὅταν ὅμως ἦλθε ὁ υἱός σου αὐτός, ποὺ κατέφαγε τὴν περιουσία σου μὲ πόρνες, ἔσφαξες γι’ αὐτὸν τὸ θρεμμένο μοσχάρι».
31 Ὁ πατέρας τοῦ εἶπε, «Παιδί μου, σὺ εἶσαι πάντοτε μαζί μου καὶ ὅ,τι ἔχω εἶναι δικό σου.
32 Ἔπρεπε νὰ εὐφρανθοῦμε καὶ νὰ χαροῦμε διότι ὁ ἀδελφός σου αὐτὸς ἤτανε νεκρὸς καὶ ἀνέζησε· χαμένος ἤτανε καὶ εὑρέθηκε».

---

ΣΑΒΒΑΤΟ 11 Βλασίου Ἱερομάρτυρος Ἀρχιεπισκόπου Σεβαστείας
καί τῶν σύν αὐτῷ Μαρτύρων 316
Μεγάλος Ἑσπερινός
Α΄ Τιμ. στ΄ 11-16 • Λουκ. κ΄ 46-κα΄ 4, η΄ 8                                                                                Κατάλυσις εἰς πάντα

---

† ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 10 Xαραλάμπους Ἱερομάρτυρος Μαγνησία Μ. Ἀσίας 202, ἑορτάζεται στό ὁμώνυμο Παρεκκλήσιο τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίου Κοσμᾶ Ἀρναίας
Ὄρθρος - Θεία Λειτουργία Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου
Β΄ Τιμ. β΄ 1-10 • Ἰω. ιε΄ 17-ιστ΄ 2                                                                                         Κατάλυσις εἰς πάντα

---

ΠΕΜΠΤΗ 9 Ἀπόδοσις Ἑορτῆς Ὑπαπαντῆς
Nικηφόρου Μάρτυρος Ἀντιόχεια 257
Μεγάλος Ἑσπερινός
Α΄ Ἰω. α΄ 8-β΄ 6 • Μάρκ. ιγ΄ 31-ιδ΄ 2                                                                         Κατάλυσις εἰς πάντα

---

ΤΕΤΑΡΤΗ 8 Μεθέορτα Ὑπαπαντῆς
Εὕρεσις Ἱερῶν Λειψάνων Ἁγίας Νεομάρτυρος Ἀκυλίνης,
Θεοδώρου τοῦ Στρατηλάτου Mεγαλομάρτυρος Εὐχάϊτα Γαλατίας 319,
Zαχαρίου Προφήτου 520 π.Χ.
Β΄ Πέτρ. γ΄ 1-17 • Μάρκ. ιγ΄ 24-31                                                                             Κατάλυσις εἰς πάντα

---

ΤΡΙΤΗ 7 Μεθέορτα Ὑπαπαντῆς
Παρθενίου Ἐπισκόπου Λαμψάκου Ἑλλήσποντος 4ος,
Λουκᾶ Ὁσίου τοῦ ἐν Στειρίῳ 953
Β΄ Πέτρ. β΄ 9-22 • Μάρκ. ιγ΄ 14-23                                                                Κατάλυσις εἰς πάντα

---

ΔΕΥΤΕΡΑ 6 Μεθέορτα Ὑπαπαντῆς
Βουκόλου Ἐπισκόπου Σμύρνης 2ος,
Φωτίου Πατριάρχου Κων/πόλεως Βυζάντιο 9ος
Β΄ Πέτρ. α΄ 20-β΄ 9 • Λουκ. ιγ΄ 9-13                                                                  Κατάλυσις εἰς πάντα

---

​† ΚΥΡΙΑΚΗ 5 ΙΣΤ΄ ΛΟΥΚΑ - ΤΕΛΩΝΟΥ ΚΑΙ ΦΑΡΙΣΑΙΟΥ (Ἀρχή Τριωδίου), Μεθέορτα Ὑπαπαντῆς Ἀγάθης Μάρτυρος Σικελία 251
Ὄρθρος - Θεία Λειτουργία Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου
Ἦχος: α΄- Ἑωθινόν Α΄
Μεγάλος Ἑσπερινός
                       Β΄ Τιμ. γ΄ 10-15 • Λουκ. ιη΄ 10-14                         Κατάλυσις εἰς πάντα

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

Λουκ. ιη΄ 10-14  

Ὁ Φαρισαῖος καὶ ὁ τελώνης

ΚΕΙΜΕΝΟ

10 ἄνθρωποι δύο ἀνέβησαν εἰς τὸ ἱερὸν προσεύξασθαι, ὁ εἷς Φαρισαῖος καὶ ὁ ἕτερος τελώνης.
11 Ὁ Φαρισαῖος σταθεὶς πρὸς ἑαυτὸν ταῦτα προσηύχετο· ὁ Θεός, εὐχαριστῶ σοι ὅτι οὐκ εἰμὶ ὥσπερ οἱ λοιποὶ τῶν ἀνθρώπων, ἅρπαγες, ἄδικοι, μοιχοί, ἢ καὶ ὡς οὗτος ὁ τελώνης·
12 νηστεύω δὶς τοῦ σαββάτου, ἀποδεκατῶ πάντα ὅσα κτῶμαι.
13 Καὶ ὁ τελώνης μακρόθεν ἑστὼς οὐκ ἤθελεν οὐδὲ τοὺς ὀφθαλμοὺς εἰς τὸν οὐρανὸν ἐπᾶραι, ἀλλ᾿ ἔτυπτεν εἰς τὸ στῆθος αὐτοῦ λέγων· ὁ Θεός, ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ.
14 Λέγω ὑμῖν, κατέβη οὗτος δεδικαιωμένος εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ ἢ γὰρ ἐκεῖνος· ὅτι πᾶς ὁ ὑψῶν ἑαυτὸν ταπεινωθήσεται, ὁ δὲ ταπεινῶν ἑαυτὸν ὑψωθήσεται.

ΑΠΟΔΟΣΗ ΣΤΗ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ

10 «Δύο ἄνθρωποι ἀνέβηκαν εἰς τὸν ναόν, διὰ νὰ προσευχηθοῦν, ὁ ἕνας ἦτο Φαρισαῖος καὶ ὁ ἄλλος τελώνης.
11 Ὁ Φαρισαῖος ἐστάθηκε καὶ ἔκανε τὴν ἑξῆς προσευχὴν ἐν σχέσει πρὸς τὸν ἑαυτόν του: «Θεέ, σ’ εὐχαριστῶ, διότι δὲν εἶμαι ὅπως οἱ ἄλλοι ἄνθρωποι, ἅρπαγες, ἄδικοι, μοιχοὶ ἢ ὅπως αὐτὸς ἐδῶ ὁ τελώνης.
12 Νηστεύω δυὸ φορὲς τὴν ἑβδομάδα, δίνω τὸ δέκατον ἀπὸ ὅλα, ὄσα ἀποκτῶ».
13 Ὁ τελώνης ὅμως ἐστεκότανε μακρυὰ καὶ δὲν ἤθελε οὔτε τὰ μάτια του νὰ σηκώσῃ εἰς τὸν οὐρανὸν ἀλλ’ ἐκτυποῦσε τὸ στῆθός του καὶ ἔλεγε, «Θεέ, ἐλέησέ με τὸν ἁμαρτωλόν».
14 Σᾶς λέγω, ὅτι αὐτὸς κατέβηκε εἰς τὸ σπίτι του δικαιωμένος ἀπὸ τὸν Θεὸν παρὰ ὁ ἄλλος. Διότι ὅποιος ὑψώνει τὸν ἑαυτόν του θὰ ταπεινωθῇ, καὶ ἐκεῖνος ποὺ ταπεινώνει τὸν ἑαυτόν του θὰ ὑψωθῇ.

Ἡ Ἁγία Μάρτυς Ἀγάθη

   Ἡ Ἁγία Μάρτυς Ἀγάθη καταγόταν ἀπὸ τὴν Κατάνη τῆς Σικελίας καί προερχόταν ἀπὸ εὐγενικὴ καὶ εὔπορη οἰκογένεια. Οἱ γονεῖς της ἦταν εἰδωλολάτρες καὶ πρέπει νὰ τοὺς ἔχασε σὲ μικρὴ ἡλικία. Ὅμως ἡ Ἁγία ἀπὸ παιδὶ ἔβαλε στὴν καρδιά της τὸν Χριστὸ καὶ ἀφιερώθηκε στὴν Ἐκκλησία.
   Ἡ Ἁγία Ἀγάθη μαρτύρησε κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ αὐτοκράτορα Δεκίου (249 – 251 μ.Χ.). Τὸ μαρτύριο τῆς Ἁγίας ἄρχισε ὅταν ὁμολόγησε τὴν πίστη της στὸν Χριστό. Πρῶτα ἀσκήθηκε σὲ αὐτὴν ἕνας ψυχικὸς βιασμός, ποὺ εἶχε διάρκεια τριάντα ἡμέρες, χωρὶς ὅμως νὰ τὴν κάμψει. Βλέποντας ὁ ἔπαρχος τῆς Σικελίας Κυντιανός, ἄνθρωπος μὲ ἄγρια ἔνστικτα, τὴν σταθερότητα τῆς Ἁγίας, προσπάθησε νὰ μεταστρέψει τὸ φρόνημά της ὥστε νὰ θυσιάσει στοὺς θεούς. Ὕστερα τὴν παρέδωσε σὲ κάποια ἄπιστη γυναῖκα, ποὺ τὴν ὀνόμαζαν Ἀφροδισία καὶ τὶς θυγατέρες της, γιὰ νὰ τὴν πείσουν νὰ ἀρνηθεῖ τὴν πίστη της στὸν Κύριο.
   Ὅταν ἄκουσε ὁ Κυντιανὸς ἀπὸ τὴν Ἀφροδισία ὅτι ἡ Ἁγία Ἀγάθη παρέμενε ἄκαμπτη, πλημμύρισε ἀπὸ ὀργή. Διέταξε νὰ τὴν ὁδηγήσουν μπροστά του καὶ ἄρχισε πάλι τὶς ἀπειλές. Στὸν διάλογο ποὺ ἀκολούθησε, ἡ Ἁγία ὑποστήριξε μὲ πνευματικὴ ἀνδρεία καὶ παρὰ τὸ νεαρὸ τῆς ἡλικίας της, ὅτι εἶναι δούλη Χριστοῦ. Κατηγόρησε εὐθέως τὸν ἔπαρχο ὅτι πιστεύει σὲ ξόανα καί, μάλιστα, ἀναρωτήθηκε, πῶς ἕνας τόσο ἔξυπνος ἄνθρωπος παρουσιάζεται μὲ τὴν πίστη του τόσο ἀνόητος. Ὁ ἔπαρχος, μόλις ἄκουσε αὐτό, ράπισε τὴν Ἁγία καὶ διέταξε νὰ τὴν κρεμάσουν καὶ νὰ τὴν λογχίσουν. Παρὰ τοὺς φρικτοὺς πόνους, ἡ Ἁγία Ἀγάθη ἐξακολουθοῦσε νὰ ὁμολογεῖ τὴν πίστη της στὸν Χριστὸ καὶ νὰ δηλώνει ὅτι τὰ βασανιστήρια τῆς προξενοῦν χαρά, γιατί εἶναι πρόσκαιρα. Ὁ Κυντιανός, ἔξαλλος ἀπὸ ὀργή, διέταξε νὰ τὸν ἀποκόψουν τὸν μαστό. Ὕστερα ἀπὸ τὴν φρικώδη αὐτὴ πράξη τὴν ὁδήγησαν στὴ φυλακή.
   Μόλις πλησίασαν τὰ μεσάνυκτα, ἐπισκέφθηκαν τὴν Ἁγία ὁ Ἀπόστολος Πέτρος, μὲ μορφὴ γέροντα καὶ ἕνας Ἄγγελος, μὲ μορφὴ παιδιοῦ, ποὺ κρατοῦσε λαμπάδα. Ἄπλετο φῶς πλημμύρισε τὸ ὑγρὸ καὶ σκοτεινὸ κελὶ τῆς Ἁγίας. Ὁ Ἀπόστολος γιάτρεψε τὶς πληγές της καὶ ἀποκατέστησε τὸν κομμένο μαστό. Ἡ πόρτα τῆς φυλακῆς ἄνοιξε καὶ οἱ λοιποὶ κρατούμενοι ὠθοῦσαν τὴν Ἁγία νὰ ἀποδράσει. Αὐτή, ὅμως, σκεπτόμενη ἀπὸ τὴ μία ὅτι θὰ τιμωρηθοῦν οἱ δεσμοφύλακες ἂν δραπετεύσει καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη ὅτι ἔπρεπε νὰ ὑπομείνει τὸ μαρτύριο, δὲν ἔφυγε ἀπὸ τὸ δεσμωτήριο.
  Τὴν τέταρτη ἡμέρα, ὁ Κυντιανὸς τὴν προσάγει στὸ δικαστήριο. Ἐκεῖ τῆς ἐπαναλαμβάνει ὅτι ἂν δὲν ὑπακούσει στὸ αὐτοκρατορικὸ διάταγμα καὶ δὲν θυσιάσει στοὺς θεούς, θὰ θανατωθεῖ. Καμιὰ ὅμως ἀπειλὴ δὲν ἔκαμψε τὴν Ἁγία. Ὁμολόγησε καὶ πάλι τὴν πίστη της στὸν Χριστὸ καὶ ἐπέδειξε τὶς θεραπευμένες πληγές της. Ὁ ἀπάνθρωπος τότε ἔπαρχος διέταξε νὰ ρίξουν γυμνὴ τὴν Ἁγία πάνω σὲ αἰχμηρὰ κεραμίδια, ποὺ πάνω τους ἔκαιγαν κάρβουνα. Ξαφνικά, μεγάλος σεισμὸς ἔγινε στὴν πόλη τῆς Κατάνης καὶ προξένησε πολλὲς ζημιές. Ἀνάμεσα στὰ θύματα ἦταν ὁ σύμβουλος τοῦ ἔπαρχου Σιλουανὸς καὶ ὁ φίλος του Φαλκόνιος. Μπροστὰ σὲ αὐτὴν τὴν κατάσταση ὁ Κυντιανὸς διέταξε νὰ μεταφέρουν τὴν Ἁγία στὴ φυλακή. Μέσα στὸ δεσμωτήριο ἡ Ἁγία προσευχήθηκε στὸν Κύριο καὶ Τὸν εὐχαρίστησε γιὰ τὴ δύναμη ποὺ τῆς χάρισε. Καὶ μόλις τελείωσε τὴν προσευχή της, παρέδωσε τὸ πνεῦμα της. Ἦταν τὸ ἔτος 251 μ.Χ
   Ὁ λαὸς τῆς Κατάνης, ἔντονα θορυβημένος ἀπὸ τὸ γεγονός, διαμαρτυρήθηκε  στὸν ἔπαρχο. Στὴ συνέχεια, μετέφεραν τὸ τίμιο λείψανό της σὲ ἀσφαλὲς μέρος. Τότε παρουσιάσθηκε ἕνας λευκοντυμένος νεαρός, ἄγνωστος στοὺς αὐτόχθονες, ὁ ὁποῖος κατευθύνθηκε πρὸς τὸν τάφο τῆς Ἁγίας Ἀγάθης καὶ πάνω σὲ μαρμάρινη πλάκα ἔγραψε τὰ ἑξῆς: «Νοῦς ὅσιος, αὐτοπροαίρετος τιμὴ ἐκ Θεοῦ, καὶ πατρίδος λύτρωσις». Οἱ παριστάμενοι εἶπαν ὅτι ὁ νεαρὸς ἐκεῖνος ἦταν ὁ Ἄγγελος τῆς Ἁγίας.
   Ὁ λαὸς τῆς Κατάνης τιμοῦσε καὶ σεβόταν τὴν Ἁγία. Ὡς ἀνταπόκριση στὴν τιμὴ αὐτή, ἡ Ἁγία Ἀγάθη ἔσωσε τὴν πόλη της ἀπὸ τὴ φοβερὴ ἔκρηξη τοῦ ἡφαιστείου τῆς Αἴτνας. Οἱ κάτοικοι τῆς Κατάνης ἔτρεξαν στὸν τάφο της καὶ ἀφοῦ πῆραν τὴ λάρνακα μὲ τὸ ἅγιο λείψανό της, τὴν ἔστρεψαν πρὸς τὴν λάβα, ποὺ ζύγωνε τὴν πόλη καὶ ἔτσι ἀποσοβήθηκε ἡ συμφορά. Τὸ γεγονὸς αὐτὸ συνέβη στὶς 5 Φεβρουαρίου τοῦ ἔτους 252 μ.Χ., ἀκριβῶς ἕνα χρόνο μετὰ τὸ μαρτύριο τῆς Ἁγίας.
    Ἡ Σύναξη τῆς Ἁγίας Μάρτυρος Ἀγάθης ἐτελεῖτο  στὸ Μαρτύριό της, τὸ ὁποῖο βρισκόταν στὸ ἕβδομο τοῦ Βυζαντίου. Τὰ ἱερὰ λείψανά της μεταφέρθηκαν στὴν Κωνσταντινούπολη κατὰ τὴν περίοδο τῶν αὐτοκρατόρων Βασιλείου Β’ (976 – 1025 μ.Χ.) καὶ Κωνσταντίνου Η’ (1025 – 1028 μ.Χ.).

---

ΠΗΓΗ: ​www.synaxarion.gr

---

ΣΑΒΒΑΤΟ 4 Μεθέορτα Ὑπαπαντῆς Ἰσιδώρου τοῦ Πηλουσιώτου Αἴγυπτος 440
Μεγάλος Ἑσπερινός
Β΄ Τιμ. β΄ 11-19 • Λουκ. ιη΄ 2-8                                                                                        Κατάλυσις εἰς πάντα

---

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 3 Μεθέορτα Ὑπαπαντῆς Συμεών τοῦ Θεοδόχου, Ἄννης τῆς Προφήτιδος
Β΄ Πέτρ. α΄ 1-10 • Λουκ. β΄ 25-38                                                                                          Νηστεία ἄνευ οἴνου καί ἐλαίου

---

​† ΠΕΜΠΤΗ 2 Η ΥΠΑΠΑΝΤΗ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ
Ὄρθρος - Θεία Λειτουργία Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου
                       Ἑβρ. ζ΄ 7-17 • Λουκ. β΄ 22-40                       Κατάλυσις εἰς πάντα

ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΗΣ ΕΙΚΟΝΑΣ
​ΤΗΣ ΥΠΑΠΑΝΤΗΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ

   Ὁ ἁγιογράφος τῆς εἰκόνας τῆς Ὑπαπαντῆς τοποθετεῖ τή σκηνή στό ναό, μπροστά στό Ἅγιο Βῆμα χριστιανικῆς ἐκκλησίας. Διακρίνονται τό βημόθυρο, ἡ Ἁγία Τράπεζα, τό θολωτό κιβώριο, ποῦ τό στηρίζουν τέσσερις κολόνες. Ὅπως παρατηρήθηκε, «οἱ κολόνες φαίνονται ἐπάνω ἀπό τούς φωτοστεφάνους μέ τρόπον ὥστε νά ἐπισημαίνονται οἱ μορφές καί σύγχρονα νά συνεχίζονται οἱ ὄρθιες τάσεις στή σύνθεση».
  Ἡ Θεοτόκος «λυγερόσωμος ὡς νεαρά κυπάρισσος» ἁπλώνει τά χέρια της γιά νά παραλάβει τό Βρέφος ἀπό τό Συμεών. Ἐκεῖνος μέ τά δύο του χέρια σκεπασμένα κρατεῖ τό Βρέφος ποῦ μέ ἁπλωμένο τό δεξί του χέρι καί κοιτάζοντας τήν Παναγία λαχταράει νά πέσει στήν ἀγκαλιά της.
  Ἡ σεβάσμια καί ἅγια μορφή τοῦ Συμεών ἐντυπωσιάζει. «Ἡ κεφαλή του εἶναι μακρόμαλλη καί ἀναμαλλιασμένη, μέ τούς πλοκάμους συνεστραμμένους ὡς ὀφίδια, τό γένειόν του ἀναταραγμένον, τό πρόσωπόν του σεβάσμιον κατά πολλά καί πατριαρχικόν, οἱ πόδες του λυγισμένοι, πατοῦν ἐπάνω εἰς τό ὑποπόδιον κλονιζόμενοι. Τά ὄμματα του εἶναι ὡσάν δακρυσμένα, καί φαίνεται ὡς νά λέγη’ «Νῦν ἀπολύεις τόν δοῦλόν σου, Δέσποτα» (Φ. Κόντογλου).
   Ἀξίζει νά παρατηρηθεῖ πώς ἐνῶ ἡ εἰκόνα παρουσιάζει τή σκηνή σαράντα μέρες μετά τή Γέννηση τοῦ Ἰησοῦ, τό νήπιο δέν παρουσιάζεται σπαργανωμένο. Ἔχει φωτοστέφανο, κρατάει στό χέρι εἰλητό, ἔχει βασιλική καί θεϊκή ἐμφάνιση. Αὐτό δέ γίνεται χωρίς λόγο.
   Τό Παιδί εἶναι ὁ Ἐμμανουήλ, «μεθ’ ἡμῶν ὁ Θεός», ὁ Θεάνθρωπος. Εἶναι «ὁ ἄναρχος Λόγος τοῦ Πατρός, ἀρχήν λαβών χρονικήν, μή ἐκστάς τῆς αὐτοῦ Θεότητος», «ὁ ὀχούμενος ἐν ἅρμασι Χερουβίμ καί ὑμνούμενος ἐν ᾄσμασι Σεραφίμ», ὅπως λένε τά τροπάρια τοῦ ἑσπερινοῦ τῆς ἑορτῆς.
     Πίσω ἀπό τή Θεοτόκο στέκει ἡ προφῆτις Ἄννα.
    Ἡ στάση της προδίδει τό προφητικό της χάρισμα. Τό ἕνα της χέρι εἶναι ὑψωμένο σέ σχῆμα ὁμιλίας καί τό ἄλλο, τό ἀριστερό, κρατάει ἀνοιχτό εἰλητάριο πού γράφει σέ μικρά μαῦρα κεφαλαῖα’ «Τοῦτο τό Βρέφος οὐρανόν καί γῆν ἐστερέωσεν». Τό κεφάλι της μέ μελετημένη κλίση εἶναι γυρισμένο πρός τόν Ἰωσήφ «πού ἔρχεται πίσω της, σάν ν’ ἀπευθύνει σ’ αὐτόν τόν προφητικό λόγο, ἐνῶ κοιτάζει τό θεατή».
   Στήν ἄκρη ἀριστερά ὁ Ἰωσήφ προχωρεῖ κρατώντας πάνω στήν πτυχή τοῦ ἐνδύματός του (σ’ ἄλλες εἰκόνες μέσα σέ κλουβί) τά δύο τρυγόνια ἤ τά δύο περιστεράκια.
   Τά πουλιά αὐτά, ὅπως λέει τό παρακάτω ἀπόσπασμα ἀπό ὕμνο τοῦ ἑσπερινοῦ της ἑορτῆς, συμβόλιζαν τούς ἀπό τούς Ἰουδαίους καί ἐθνικούς χριστιανούς, καθώς καί τίς δύο διαθῆκες, τήν Παλαιά καί τήν Καινή, τῶν ὁποίων ἀρχηγός εἶναι ὁ Χριστός.
   «Ὁ τοῖς Χερουβίμ ἐποχούμενος καί ὑμνούμενος ὑπό τῶν Σεραφίμ, σήμερον τῷ θείῳ ἱερῷ κατά νόμον προσφερόμενος, πρεσβυτικαῖς ἐνθρονίζεται ἀγκάλαις’ καί ὑπό Ἰωσήφ εἰσδέχεται δῶρα θεοπρεπῶς, ὡς ζεῦγος τρυγόνων τήν ἀμίαντον Ἐκκλησίαν καί τῶν ἐθνῶν τόν νεόλεκτον (= νεοσύλεκτο) λαόν’ περιστερῶν δέ δύο νεοσσούς, ὡς ἀρχηγός Παλαιᾶς τέ καί Καινῆς…» (Δοξαστικό στιχηρῶν). Παρόμοια λένε καί οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας γιά τό συμβολισμό τῶν πουλιῶν αὐτῶν.

ΠΗΓΗ: ​​https://www.ekklisiaonline.gr

---

ΤΕΤΑΡΤΗ 1 Προεόρτια τῆς Ὑπαπαντῆς τοῦ Σωτῆρος Xριστοῦ
Tρύφωνος Μάρτυρος Λάμψακος Φρυγίας 250
Μικρός Ἁγιασμός πρωτομηνιᾶς
Μεγάλος Ἑσπερινός
Ρωμ. η΄ 28-39 • Μάρκ. ιβ΄ 28-38                                                                 Νηστεία ἄνευ οἴνου καί ἐλαίου

ΣΥΝΑΞΑΡΙ ΕΓΓΑΜΩΝ ΑΓΙΩΝ
​ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΥΣ ΟΜΟΖΥΓΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ

Ρευκάτου καί Φηλικιτάτης συζύγων Μαρτύρων Καρχηδόνα 202

  Οἱ Ἅγιοι Ρευκᾶτος καί Φηλικιτάτη ἦταν νεαροί σύζυγοι, σύνδουλοι, κατηχού-μενοι. Συνελήφθησαν ἐπί αὐτοκράτορα Σεπτιμίου Σεβήρου μαζί μέ τήν Ἁγία Περ-πέτουα καί ὁμολόγησαν μέ παρρησία τήν πίστη τους στόν Χριστό. Εἶχαν μαρτυρικό τέλος. Τόν Ρευκᾶτο τόν καταξέσχισαν ἄγρια θηρία καί ἡ Φηλικιτάτη, ἀφοῦ δέχθηκε τούς κερατισμούς δαμάλεως, ἔπεσε αἱμόφυρτη στήν γῆ καί στήν συνέχεια τήν ἀποκεφάλισαν.

---

---

ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 2023

ΤΡΙΤΗ 31 Kύρου καί Ἰωάννου Ἁγίων Ἀναργύρων 311, Θεοδότης
καί τῶν θυγατέρων αὐτῆς Θεοδότης, Θεοκτίστης καί Εὐδοξίας
Μαρτύρων Ἀλεξάνδρεια 292
Α΄ Πέτρ. γ΄ 10-22 • Μάρκ. ιβ΄ 18-27                                                                            Κατάλυσις εἰς πάντα

---

† ΔΕΥΤΕΡΑ 30 Tριῶν Ἱεραρχῶν Βασιλείου τοῦ Μεγάλου,
Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου καί Ἰωάννου Χρυσοστόμου
(Ἑορτή Παιδείας), Ἱππολύτου Ἱερομάρτυρος καί τῶν σύν αὐτῷ
Μαρτύρων Ρώμη 3ος
Ὄρθρος - Θεία Λειτουργία Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου
Ἑβρ. ιγ΄ 7-16 • Ματθ. ε΄ 14-19                                                                       Κατάλυσις εἰς πάντα

Η ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΙΕΡΑΡΧΩΝ

   Ἡ αἰτία γιὰ τὴν εἰσαγωγὴ τῆς ἑορτῆς τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν στὴν Ἐκκλησία εἶναι τὸ ἑξῆς γεγονός:
  Κατὰ τοὺς χρόνους τῆς βασιλείας τοῦ Ἀλεξίου τοῦ Κομνηνοῦ (1081 – 1118), ὁ ὁποῖος διαδέχθηκε στὴ βασιλικὴ ἐξουσία τὸν Νικηφόρο Γ’ τὸν Βοτενειάτη (1078 – 1081), ἔγινε στὴν Κωνσταντινούπολη φιλονικία ἀνάμεσα σὲ λόγιους καὶ ἐνάρετους ἄνδρες. Ἄλλοι θεωροῦσαν ἀνώτερο τὸν Μέγα Βασίλειο, χαρακτηρίζοντάς τον μεγαλοφυΐα καὶ ὑπέροχη φυσιογνωμία. Ἄλλοι τοποθετοῦσαν ψηλὰ τὸν ἱερὸ Χρυσόστομο καὶ τὸν θεωροῦσαν ἀνώτερο ἀπὸ τὸν Μέγα Βασίλειο καὶ τὸν Γρηγόριο καί, τέλος, ἄλλοι, προσκείμενοι στὸν Γρηγόριο τὸν Θεολόγο, θεωροῦσαν αὐτὸν ἀνώτερο ἀπὸ τοὺς δύο ἄλλους, δηλαδὴ ἀπὸ τὸν Βασίλειο καὶ τὸν Χρυσόστομο. Ἡ φιλονικία αὐτὴ εἶχε σὰν ἀποτέλεσμα νὰ διαιρεθοῦν τὰ πλήθη τῶν Χριστιανῶν καὶ ἄλλοι ὀνομάζονταν «Ἰωαννίτες», ἄλλοι «Βασιλεῖτες» καὶ ἄλλοι «Γρηγορίτες».
   Στὴν ἔριδα αὐτὴ ἔθεσε τέλος ὁ Μητροπολίτης Εὐχαΐτων, Ἰωάννης ὁ Μαυρόπους. Αὐτός, κατὰ τὴν διήγηση τοῦ Συναξαριστοῦ, εἶδε σὲ ὀπτασία τοὺς μέγιστους αὐτοὺς Ἱεράρχες, πρῶτα καθένα χωριστὰ καὶ στὴ συνέχεια καὶ τοὺς τρεῖς μαζί. Αὐτοὶ τοῦ εἶπαν: «Ἐμεῖς, ὅπως βλέπεις, εἴμαστε ἕνα κοντὰ στὸν Θεὸ καὶ τίποτε δὲν ὑπάρχει ποὺ νὰ μᾶς χωρίζει ἢ νὰ μᾶς κάνει νὰ ἀντιδικοῦμε. Ὅμως, κάτω ἀπὸ τὶς ἰδιαίτερες χρονικὲς συγκυρίες καὶ περιστάσεις ποὺ βρέθηκε ὁ καθένας μας, κινούμενοι καὶ καθοδηγούμενοι ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, γράψαμε σὲ συγγράμματα καὶ μὲ τὸν τρόπο του ὁ καθένας, διδασκαλίες ποὺ βοηθοῦν τοὺς ἀνθρώπους νὰ βροῦν τὸν δρόμο τῆς σωτηρίας. Ἐπίσης, τὶς βαθύτερες θεῖες ἀλήθειες, στὶς ὁποῖες μπορέσαμε νὰ διεισδύσουμε μὲ τὸ φωτισμὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τὶς συμπεριλάβαμε σὲ συγγράμματα ποὺ ἐκδώσαμε. Καὶ ἀνάμεσά μας δὲν ὑπάρχει οὔτε πρῶτος, οὔτε δεύτερος, ἀλλά, ἂν πεῖς τὸν ἕνα, συμπορεύονται δίπλα του καὶ οἱ δυὸ ἄλλοι. Σήκω, λοιπόν, καὶ δῶσε ἐντολὴ στοὺς φιλονικοῦντες νὰ σταματήσουν τὶς ἔριδες καὶ νὰ πάψουν νὰ χωρίζονται γιὰ ἐμᾶς. Γιατί ἐμεῖς, καὶ στὴν ἐπίγεια ζωὴ ποὺ εἴμασταν καὶ στὴν οὐράνια ποὺ μεταβήκαμε, φροντίζαμε καὶ φροντίζουμε νὰ εἰρηνεύουμε καὶ νὰ ὁδηγοῦμε σὲ ὁμόνοια τὸν κόσμο. Καὶ ὅρισε μία ἡμέρα νὰ ἑορτάζεται ἀπὸ κοινοῦ ἡ μνήμη μας καὶ καθὼς εἶναι χρέος σου, νὰ ἐνεργήσεις νὰ εἰσαχθεῖ ἡ ἑορτὴ στὴν Ἐκκλησία καὶ νὰ συνταχθεῖ ἡ ἱερὴ ἀκολουθία. Ἀκόμη ἕνα χρέος σου, νὰ παραδόσεις στὶς μελλοντικὲς γενιὲς ὅτι ἐμεῖς εἴμαστε ἕνα γιὰ τὸν Θεό. Βεβαίως καὶ ἐμεῖς θὰ συμπράξουμε γιὰ τὴ σωτηρία ἐκείνων ποὺ θὰ ἑορτάζουν τὴν μνήμη μας, γιατί ἔχουμε καὶ ἐμεῖς παρρησία ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ».
   Ἔτσι ὁ Ἐπίσκοπος Εὐχαΐτων Ἰωάννης ἀνέλαβε τὴ συμφιλίωση τῶν διαμαχόμενων μερίδων, συνέστησε τὴν ἑορτὴ τῆς 30ης Ἰανουαρίου καὶ συνέγραψε καὶ κοινὴ Ἀκολουθία, ἀντάξια τῶν τριῶν Μεγάλων Πατέρων.
Ἡ ἑορτὴ αὐτῆς τῆς Συνάξεως τοῦ Μεγάλου Βασιλείου, τοῦ Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου καὶ τοῦ Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, ἀποτελεῖ τὸ ὁρατὸ σύμβολο τῆς ἰσότητας καὶ τῆς ἑνότητας τῶν Μεγάλων Διδασκάλων, οἱ ὁποῖοι δίδαξαν μὲ τὸν ἅγιο βίο τοὺς τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ. Εἶναι ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι ἐξ’ αἰτίας τῆς ταπεινώσεώς τους μπροστὰ στὴν ἀλήθεια, ἔχουν λάβει τὸ χάρισμα νὰ ἐκφράζουν τὴν καθολικὴ συνείδηση τῆς Ἐκκλησίας καὶ ὅ,τι διδάσκουν δὲν εἶναι ἁπλῶς δική τους σκέψη ἢ προσωπική τους πεποίθηση, ἀλλὰ εἶναι ἐπιπλέον ἡ ἴδια ἡ μαρτυρία τῆς Ἐκκλησίας, γιατί μιλοῦν ἀπὸ τὸ βάθος τῆς καθολικῆς της πληρότητας.
    Περὶ τὶς ἀρχὲς τοῦ 14ου αἰώνα μ.Χ. ἀνεγέρθη ναὸς τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν κοντὰ στὴν Ἁγία Σοφία Κωνσταντινουπόλεως, δίπλα σχεδὸν στὴ μονὴ τῆς Παναχράντου.

ΠΗΓΗ: ​https://www.synaxarion.gr

---

† ΚΥΡΙΑΚΗ 29 ΙΖ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (Χαναναίας)
Ἀνακομιδή λειψάνων Ἰγνατίου Ἱερομάρτυρος τοῦ Θεοφόρου 107
Ὄρθρος - Θεία Λειτουργία Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου
Ἦχος: πλ. δ΄- Ἑωθινόν ΙΑ΄
Μεγάλος Ἑσπερινός
Β΄ Κορ. στ΄ 16-ζ΄ 1 • Ματθ. ιε΄ 21-28                                                                    Κατάλυσις εἰς πάντα

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

Ματθ. ιε΄ 21-28

Θεραπεία μιᾶς ἐθνικῆς κόρης

ΚΕΙΜΕΝΟ

21 Καὶ ἐξελθὼν ἐκεῖθεν ὁ Ἰησοῦς ἀνεχώρησεν εἰς τὰ μέρη Τύρου καὶ Σιδῶνος.
22 Καὶ ἰδοὺ γυνὴ Χαναναία ἀπὸ τῶν ὁρίων ἐκείνων ἐξελθοῦ-σα ἐκραύγαζεν αὐτῷ λέγουσα· ἐλέησόν με, Κύριε, υἱὲ Δαυίδ· ἡ θυγάτηρ μου κακῶς δαιμονίζεται.
23 Ὁ δὲ οὐκ ἀπεκρίθη αὐτῇ λόγον. καὶ προσελθόντες οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ ἠρώτων αὐτὸν λέγοντες· ἀπόλυσον αὐτήν, ὅτι κράζει ὄπισθεν ἡμῶν.
24 Ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπεν· οὐκ ἀπεστάλην εἰ μὴ εἰς τὰ πρόβατα τὰ ἀπολωλότα οἴκου Ἰσραήλ.
25 Ἡ δὲ ἐλθοῦσα προσεκύνησεν αὐτῷ λέγουσα· Κύριε, βοήθει μοι.
26 Ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπεν· οὐκ ἔστι καλὸν λαβεῖν τὸν ἄρτον τῶν τέκνων καὶ βαλεῖν τοῖς κυναρίοις.
27 Ἡ δὲ εἶπε· ναί, Κύριε· καὶ γὰρ τὰ κυνάρια ἐσθίει ἀπὸ τῶν ψυχίων τῶν πιπτόντων ἀπὸ τῆς τραπέζης τῶν κυρίων αὐτῶν.
28 Τότε ἀποκριθεὶς ὁ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτῇ· ὦ γύναι, μεγάλη σου ἡ πίστις! γενηθήτω σοι ὡς θέλεις. Καὶ ἰάθη ἡ θυγάτηρ αὐτῆς ἀπὸ τῆς ὥρας ἐκείνης.

ΑΠΟΔΟΣΗ ΣΤΗ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ

21 Καὶ ἀφοῦ ἐβγῆκε ἀπὸ ἐκεῖ ὁ Ἰησοῦς, ἀνεχώρησε εἰς τὰ μέρη τῆς Τύρου καὶ τῆς Σιδῶνος.
22 Καὶ μία γυναῖκα Χαναναία ἀπὸ τὴν περιοχὴν ἐκείνην ἐβγῆκε καὶ ἐφώναζε, «Ἐλέησέ με, Κύριε, υἱὲ τοῦ Δαυΐδ. Ἡ θυγατέρα μου βασανίζεται ἀπὸ δαιμόνιον».
23 Αὐτὸς ὅμως δὲν ἀπεκρίθη οὔτε λέξιν. Καὶ ἦλθαν οἱ μαθηταί του καὶ τοῦ ἔλεγαν, «Διῶξε την, διότι φωνάζει ἀπὸ πίσω μας».
24 Αὐτὸς ἀπεκρίθη, «Δὲν εἶμαι σταλμένος παρὰ εἰς τὰ πρόβατα τὰ χαμένα τῆς γενεᾶς τοῦ Ἰσραήλ».
25 Αὐτὴ δὲ ἀφοῦ τὸν ἐπλησίασε, τὸν προσκυνοῦσε καὶ ἔλεγε, «Κύριε, βοήθησέ με».
26 Ἐκεῖνος τῆς ἀπεκρίθη, «Δὲν εἶναι σωστὸ νὰ πάρω τὸ ψωμὶ τῶν παιδιῶν καὶ νὰ τὸ ρίξω στὰ σκυλιά».
27 Αὐτὴ δὲ εἶπε, «Ναί, Κύριε, ἀλλὰ καὶ τὰ σκυλιὰ τρώγουν ἀπὸ τὰ ψίχουλα, ποὺ πέφτουν ἀπὸ τὸ τραπέζι τῶν κυρίων τους».
28 Τότε ὁ Ἰησοῦς τῆς ἀπεκρίθη, «Ὦ γυναῖκα, μεγάλη εἶναι ἡ πίστις σου· ἂς σοῦ γίνῃ ὅπως θέλεις». Καὶ ἐθεραπεύθηκε ἡ θυγατέρα της ἀπὸ τὴν ὥραν ἐκείνην.

---

ΣΑΒΒΑΤΟ 28 Ἐφραίμ τοῦ Σύρου Ὁσίου 373
Α΄ Κορ. ι΄ 23-28 • Ματθ. κδ΄ 34-37, 42-44                                                                         Κατάλυσις εἰς πάντα

---

† ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 27 Ἀνακομιδή Λειψάνου Ἰωάννου
Xρυσοστόμου Ἱεράρχου Κων/πολη 438
Ὄρθρος - Θεία Λειτουργία Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου
Ἑβρ. ζ΄ 26-η΄ 2 • Ἰω. ι΄ 9-16                                                                     Κατάλυσις οἴνου καί ἐλαίου

---

​ΠΕΜΠΤΗ 26 Ξενοφῶντος καί Μαρίας συζύγων Ὁσίων καί
τῶν τέκνων αὐτῶν Ἀρκαδίου καί Ἰωάννου Βυζάντιο 6ος
Μεγάλος Ἑσπερινός
Ἐφεσ. α΄ 1-9 • Μάρκ. ζ΄ 24-30                                                                                 Κατάλυσις εἰς πάντα

ΣΥΝΑΞΑΡΙ ΕΓΓΑΜΩΝ ΑΓΙΩΝ
​ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΥΣ ΟΜΟΖΥΓΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ

Ξενοφῶντος καί Μαρίας συζύγων Ὁσίων καί
τῶν τέκνων αὐτῶν Ἀρκαδίου καί Ἰωάννου Βυζάντιο 6ος

​   Ὁ Ὅσιος Ξενοφῶν καί ἡ σύζυγός του Μαρία ἔζησαν τήν ἐποχή τοῦ Ἰουστινιανοῦ στήν Κωνσταντινούπολη. Ἦταν πολύ πλούσιοι καί διακρίνονταν γιά τήν βαθιά εὐσέβειά τους πρός τόν Θεό. Ἔκαναν πολλές ἀγαθοεργίες, παρηγοροῦσαν χῆρες καί ὀρφανά καί ἀπελευθέρωσαν πολλούς αἰχμαλώτους. Τά παιδιά τους, Ἀρκάδιος καί Ἰωάννης, ἔγιναν μοναχοί. Τό ἴδιο καί ἐκεῖνοι. Ἔζησαν ὁσιακά, ἔκαναν θαύματα καί κοιμήθηκαν εἰρηνικά.

---

---

† ΤΕΤΑΡΤΗ 25 Γρηγορίου Θεολόγου Πατριάρχου Κων/πόλεως 390
Ὄρθρος - Θεία Λειτουργία Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου
Ἑβρ. ζ΄ 26-η΄ 2 • Ἰω. ι΄ 9-16                                                              Κατάλυσις οἴνου καί ἐλαίου

---

ΤΡΙΤΗ 24 Ξένης Ὁσίας Καρία Μ. Ἀσίας 5ος
Μεγάλος Ἑσπερινός
Γαλ. ε΄ 11-21 • Μάρκ. ζ΄ 5-16                                                                 Κατάλυσις εἰς πάντα

Η ΟΣΙΑ ΞΕΝΗ

​   Ἡ Ὁσία Ξένη καταγόταν ἀπό τή Ρώμη, ἀπό γενεά εὔπορη. Οἱ γονεῖς της ἐπιθυμοῦσαν νά τήν νυμφεύσουν. Ἐνῶ ὅμως ἦταν ὅλα ἕτοιμα γιά τόν γάμο, ἐκείνη ἔφυγε κρυφά μαζί μέ τίς δύο πιστές δοῦλες της καί ἔφθασε στά Μύλασα. Ἐκεῖ ἔκτισε Ναό πρός τιμήν τοῦ Πρωτομάρτυρος Στεφάνου. Κτίσθηκαν καί κελιά ὅπου διέμεναν ἡ Ξένη, οἱ δυό θεραπαινίδες καί λίγες ἄλλες παρθένες. Καθημερινά ἔτρεχαν κοντά της γυναῖκες, γιά νά πάρουν συμβουλές καί νά ζητήσουν τίς προσευχές της. Κοιμήθηκε εἰρηνικά.

---

---

ΔΕΥΤΕΡΑ 23 Kλήμεντος Ἐπισκόπου Ἀγκύρας Ἱερομάρτυρος 312,
Ἀγαθαγγέλου Μάρτυρος Ἄγκυρα 312
Γαλ. δ΄ 28-ε΄ 10 • Μάρκ. στ΄ 54-ζ΄ 8                                                                                        Κατάλυσις εἰς πάντα

Ὁ Ἅγιος Ἱερομάρτυς Κλήμης, Ἐπίσκοπος Ἀγκύρας

​ Mοίραζε τά ἀγαθά τοῦ σπιτιοῦ στά φτωχά παιδιά καί τά δίδασκε γιά τήν πίστη. Καθοδηγοῦσε ἔκτοτε τό πνευματικό του ποίμνιο μέ γνώση καί σοφία, ἀφιερώνοντας τήν μεγαλύτερη φροντίδα του στά φτωχά καί ὀρφανά παιδιά καί βαπτίζοντας πολλά ἀπό αὐτά.

---

† ΚΥΡΙΑΚΗ 22 ΙΕ΄ΛΟΥΚΑ (ΖΑΚΧΑΙΟΥ),
Tιμοθέου Ἀποστόλου Ἐπισκόπου Ἐφέσου 96,
Ἀναστασίου Ὁσιομάρτυρος τοῦ Πέρσου Παλαιστίνη 628
Ὄρθρος - Θεία Λειτουργία Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου
Ἦχος: βαρύς - Ἑωθινόν Ι΄
Α΄ Τιμ. δ΄ 9-15 • Λουκ. ιθ΄ 1-10                                                           Κατάλυσις εἰς πάντα

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

Λουκ. ιθ΄ 1-10  

Ὁ Ζακχαῖος

ΚΕΙΜΕΝΟ

ΑΠΟΔΟΣΗ ΣΤΗ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ

1 Καὶ εἰσελθὼν διήρχετο τὴν Ἱεριχώ·
2 καὶ ἰδοὺ ἀνὴρ ὀνόματι καλούμενος Ζακχαῖος, καὶ αὐτὸς ἦν ἀρχιτελώνης, καὶ οὗτος ἦν πλούσιος,
3 καὶ ἐζήτει ἰδεῖν τὸν Ἰησοῦν τίς ἐστι, καὶ οὐκ ἠδύνατο ἀπὸ τοῦ ὄχλου, ὅτι τῇ ἡλικίᾳ μικρὸς ἦν.
4 Καὶ προδραμὼν ἔμπροσθεν ἀνέβη ἐπὶ συκομορέαν, ἵνα ἴδῃ αὐτόν, ὅτι ἐκείνης ἤμελλε διέρχεσθαι.
5 Καὶ ὡς ἦλθεν ἐπὶ τὸν τόπον, ἀναβλέψας ὁ Ἰησοῦς εἶδεν αὐτὸν καὶ εἶπε πρὸς αὐτόν· Ζακχαῖε, σπεύσας κατάβηθι· σήμερον γὰρ ἐν τῷ οἴκῳ σου δεῖ με μεῖναι.
6 Καὶ σπεύσας κατέβη, καὶ ὑπεδέξατο αὐτὸν χαίρων.
7 Καὶ ἰδόντες πάντες διεγόγγυζον λέγοντες ὅτι παρὰ ἁμαρτωλῷ ἀνδρὶ εἰσῆλθε καταλῦσαι.
8 Σταθεὶς δὲ Ζακχαῖος εἶπε πρὸς τὸν Κύριον· ἰδοὺ τὰ ἡμίση τῶν ὑπαρχόντων μου, Κύριε, δίδωμι τοῖς πτωχοῖς, καὶ εἴ τινός τι ἐσυκοφάντησα, ἀποδίδωμι τετραπλοῦν.
9 Εἶπε δὲ πρὸς αὐτὸν ὁ Ἰησοῦς ὅτι σήμερον σωτηρία τῷ οἴκῳ τούτῳ ἐγένετο, καθότι καὶ αὐτὸς υἱὸς Ἀβραάμ ἐστιν.
10 Ἦλθε γὰρ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ζητῆσαι καὶ σῶσαι τὸ ἀπολωλός.

1 Ὅταν ἐμπῆκε εἰς τὴν Ἱεριχώ, ἐπερνοῦσε διὰ μέσου τῆς πόλεως.
2 Ἐκεῖ ἦτο κάποιος ποὺ ὀνωμάζετο Ζακχαῖος· ἦτο ἀρχιτελώνης καὶ πλούσιος,
3 καὶ ζητοῦσε νὰ ἰδῇ ποιός εἶναι ὁ Ἰησοῦς ἀλλὰ δὲν μποροῦσε ἀπὸ τὸ πλῆθος διότι ἦτο κοντὸς τὸ ἀνάστημα.
4 Ἔτρεξε λοιπὸν ἐμπρὸς καὶ ἀνέβηκε ἐπάνω σὲ μιὰ μουριά, διὰ νὰ τὸν ἰδῇ, διότι ἀπὸ ἐκεῖ ἐπρόκειτο νὰ περάσῃ.
5 Ὅταν ἔφθασε ὁ Ἰησοῦς εἰς τὸ μέρος αὐτό, ἀσήκωσε τὰ μάτια του καὶ τὸν εἶδε καὶ τοῦ εἶπε, «Ζακχαῖε, κατέβα γρήγορα, διότι πρέπει νὰ μείνω στὸ σπίτι σου σήμερα».
6 Καὶ κατέβηκε γρήγορα καὶ τὸν ὑποδέχθηκε μὲ χαράν.
7 Ὅταν εἶδαν αὐτό, ὅλοι παρεπονοῦντο καὶ ἔλεγαν, «Εἰς τὸ σπίτι ἁμαρτωλοῦ ἀνθρώπου πηγαίνει νὰ μείνῃ».
8 Ὁ Ζακχαῖος ἐστάθηκε καὶ εἶπε εἰς τὸν Κύριον, «Τὸ ἥμισυ τῆς περιουσίας μου δίνω, Κύριε, εἰς τοὺς πτωχοὺς καὶ ἐὰν μὲ δόλιον τρόπον ἐπῆρα ἀπὸ κάποιον τίποτε, θὰ τοῦ τὸ ἀποδώσω τέσσερις φορὲς περισσότερον».
9 Ὁ Ἰησοῦς τοῦ εἶπε, «Σήμερα ἔγινε σωτηρία σὲ τοῦτο τὸ σπίτι, διότι καὶ ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς εἶναι ἀπόγονος τοῦ Ἀβραάμ,
10 καὶ ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἦλθε νὰ ἀναζητήσῃ καὶ νὰ σώσῃ τὸ ἀπολωλός».

Ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος Τιμόθεος

    Καταγόταν ἀπό τήν Λύστρα, τῆς Λυκαονίας τῆς Μικρᾶς Ἀσίας. Ὁ πατέρας του ἦταν εἰδωλολάτρης καί ἡ μητέρα του Εὐνίκη Ἑβραία. Ὁ Τιμόθεος ἀνατράφηκε μέ εὐσέβεια καί ἀγάπη γιά τίς Ἱερές Γραφές ἀπό τήν μητέρα του Εὐνίκη καί τήν γιαγιά του Λωΐδα. Ὅταν ἐπανῆλθε, μερικά χρόνια ἀργότερα, τό 50, ὁ Παῦλος βάπτισε τόν Τιμόθεο καί τόν πῆρε μαζί του στίς περιοδεῖες του. Περιόδευσε μαζί μέ τόν Παῦλο γιά νά κηρύξουν τόν λόγο του Εὐαγγελίου στήν Φρυγία, στήν Γαλατία, στή Μακεδονία, στή Θεσσαλονίκη καί στή Βέροια. Ὁ Παῦλος κατέβηκε στήν Ἀθήνα, ἐνῶ ὁ Τιμόθεος μέ τόν Σίλα παρέμεινε πίσω στή Βέροια. Σύντομα πῆγε νά συναντήσει τόν Παῦλο, μεταφέροντάς του τά νέα ἀπό τήν Θεσσαλονίκη. Ἐπέστρεψε στή Θεσσαλονίκη γιά νά ἐμψυχώσει καί νά ἐνισχύσει τούς πιστούς. Ὅταν ὁλοκλήρωσε τήν ἀποστολή του αὐτή, ἔσπευσε νά συναντήσει τόν Παῦλο στήν Κόρινθο, ὥστε νά ἐργασθεῖ μαζί του γιά τόν ἐκχριστιανισμό τῆς πόλης. Ἔμεινε μέ τόν Ἀπόστολο τῶν Ἐθνῶν ἐνάμισυ χρόνο στήν Ἔφεσο καί ἀπ’ ἐκεῖ στήν Κόρινθο γιά νά ὑπενθυμίσει στούς πιστούς τίς ἀρχές τῆς εὐαγγελικῆς βιοτῆς. Σέ νέα περιοδεία στή Μακεδονία πῆρε μαζί του τόν Τιμόθεο. Ὁ Ἀπ. Παῦλος τόν πῆρε μαζί του καί στό τελευταῖο του ταξίδι στά Ἱεροσόλυμα καί τόν συνόδευσε δέσμιο στήν Ρώμη. Ὅταν ἀπελευθερώθηκε, ὁ Παῦλος τόν ὥρισε Ἐπίσκοπο τῆς Ἐκκλησίας τῆς ’Εφέσου. Τοῦ ἔστειλε δύο ἐπιστολές. Στήν πρώτη τόν συμβουλεύει, πῶς θά ὀργανώσει τήν Ἐπισκοπή του. Τή δεύτερη τήν ἔστειλε ἀπό τήν φυλακή τῆς Ρώμης καί καλεῖ τόν πιστό μαθητή του νά ἔλθει νά τόν βρεῖ γιά νά παρευρεθεῖ στίς τελευταῖες του στιγμές. Μιά ήμερα, καθώς οἱ εἰδωλολάτρες τῆς πόλης ἑτοιμάζονταν νά τελέσουν μιά ἀπό τίς ἄθλιες γιορτές τους, πού κατέληγαν σέ ὄργια καί φόνους, ὁ Τιμόθεος τούς ἔλεγξε προσπαθῶντας νά τούς λογικεύσει. Ἐκεῖνοι ὅμως σάν θηρία ἀνήμερα ρίχθηκαν πάνω του καί τόν θανάτωσαν. 

---

---

ΣΑΒΒΑΤΟ 21 Mαξίμου Ὁμολογητοῦ Ὁσίου Κων/πολη 662,
Νεοφύτου Μάρτυρος 305
Μεγάλος Ἑσπερινός
Α΄ Θεσ. ε΄ 14-23 • Ματθ. κδ΄ 1-13                                                                      Κατάλυσις εἰς πάντα

ΑΓΙΟΣ ΜΑΡΤΥΣ ΝΕΟΦΥΤΟΣ

​





​   Ὁ Ἅγιος Μάρτυς Νεόφυτος γεννήθηκε στήν Νίκαια τό 290. Μετά τόν θάνατο τῶν γονέων του μοίρασε τήν περιουσία του στούς φτωχούς καί πῆγε σέ σπήλαιο.

---

† ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 20 Eὐθυμίου τοῦ Mεγάλου Ὁσίου Μελιτηνή 473
Ὄρθρος - Θεία Λειτουργία Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου
Β΄ Κορ. δ΄ 6-15 • Λουκ. στ΄ 17-23                                                                                 Κατάλυσις οἴνου καί ἐλαίου

ΟΣΙΟΣ ΕΥΘΥΜΙΟΣ

​  Ὅσιος Εὐθύμιος ὁ Μέγας (473) μέ τήν ἁγιότητα τοῦ βίου του συνετέλεσε στό νά ἐπιστρέψουν στήν πατρώα εὐσέβεια πολυάριθμοι αἱρετικοί, ὅπως Μανιχαῖοι, Νεστοριανοί καί Εὐτυχιανοί, πού ἀπέρριπταν τίς ἀποφάσεις τῆς Δ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Παντοῦ, στήν Αἴγυπτο καί τή Συρία, ἐπικρατοῦσαν οἱ Μονοφυσίτες. Στήν Παλαιστίνη ὅμως, χάρη στήν παρουσία τοῦ Ἁγίου Εὐθυμίου καί τῶν μαθητῶν του, ἐπικράτησε ἡ Ὀρθοδοξία. Καί ὅταν ὁ Ὅσιος συνάντησε τήν βασίλισσα Εὐδοκία, ἡ ὁποία εἶχε περιπλακεῖ στά δίκτυα τῆς αἱρέσεως τῶν Μονοφυσιτῶν, τόσο πειστικά καί ἀκαταμάχητα μίλησε πρός αὐτήν, ὥστε τήν ἐπανέφερε στά ὀρθόδοξα δόγματα.

---

---

ΠΕΜΠΤΗ 19 Μακαρίου Ἐπισκόπου Ἱερισσοῦ 4ος, ἑορτάζεται
στήν Ἱερισσό, Mακαρίου Aἰγυπτίου Ὁσίου Αἴγυπτος 390
Μεγάλος Ἑσπερινός
Ἰακ. δ΄ 7-ε΄ 9 • Μάρκ. στ΄ 30-45                                                                     Κατάλυσις εἰς πάντα

Μακάριος Ἐπίσκοπος Ἱερισσοῦ

  Ἔζησε κατά τούς χρόνους τοῦ Μ. Κων/νου καί τοῦ Θεοδοσίου. Κοιμήθηκε ἐπί τοῦ Ἀρκαδίου. Ἴσως εἶναι ὁ πρῶτος Ἐπίσκοπος Ἱερισσοῦ. Ἡ Ἐπισκοπή τότε περιλάμβανε τίς περιοχές Ἱερισσοῦ, Σταγείρων καί τοῦ Ἄθωνος, ὅπου ὑπῆρχαν ἀκόμη κωμοπόλεις. Ὁ Ἅγιος Μακάριος ἀναφέρεται ὡς ποιμήν Ἱερισσοῦ καί Σταγείρων. Ἡ Ἐπισκοπή ὑπαγόταν στόν Μητροπολίτη Θεσ/νίκης. Πολλά στοιχεῖα γιά τή ζωή του δέν γνωρίζουμε. Ὅταν ὁ Μ. Κων/νος ἀναζητοῦσε τοποθεσία γιά τή Νέα Ρώμη, ἐπισκέφθηκε καί τήν Ἱερισσό. Τότε ὁ Ἅγιος Μακάριος τόν ἀπέτρεψε, διότι ὁ Ἄθως εἶναι ὁ κλῆρος τῆς Παναγίας, καθώς τοῦ εἶπε, καί τόπος ἡσυχίας τῶν μοναχῶν. Καί τοῦ πρότεινε νά παραιτηθεῖ ἀπό τήν ἀπόφασή του. Ὁ Ἅγιος Κων/νος θαύμασε γιά τό γεγονός καί ἀμέσως παραιτήθηκε.
  Ὁ Ἅγιος Μακάριος καταδιώχθηκε ἀπό τόν εἰδωλολάτρη αὐτοκράτορα Ἰουλιανό τόν Παραβάτη καί ἀναγκάσθημε νά καταφύγει στόν Ἄθωνα. Ὁ Ἰουλιανός ἔστειλε στρατῶτες καί ἔκαυσαν Μοναστήρια καί Ναούς στό Ἅγιον Ὄρος. Τότε κάηκε καί ὁ Ναός τοῦ Ἁγίου Στεφάνου τῆς Μονῆς Κωνσταμονίτου. Ὁ Ἅγιος Μακάριος ξαναέκτισε τή Μονή καί τόν Ναό στόν ὁποῖο λειτουργοῦσε. Ἐκεῖ ἔμεινε ἀσκούμενος καί εἶχε εἰρηνικό τέλος.
   Τιμᾶται στήν Ἱερισσό στίς 19 Ἰανουαρίου.

---

---

† ΤΕΤΑΡΤΗ 18 Ἀθανασίου τοῦ Μεγάλου 373 καί Kυρίλλου
444 Ἀρχιεπισκόπων Ἀλεξανδρείας
Ὄρθρος - Θεία Λειτουργία Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου
Ἑβρ. ιγ΄ 7-16 • Ματθ. ε΄ 14-19                                                                          Κατάλυσις οἴνου καί ἐλαίου

Ο ΜΕΓΑΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ

   Ὁ Μέγας Ἀθανάσιος συνοδεύει τό 325 τόν γέροντα Πατριάρχη Ἀλεξανδρείας Ἀλέξανδρο στή Νίκαια, ὅπου συγκλήθηκε ἡ Α΄ Οἰκουμενική Σύνοδος. Ἐκεῖ, ἀναδείχθηκε ἕνας ἀπό τούς θαρραλέους ἀγωνιστές κατά τῆς αἱρέσεως τοῦ Ἀρείου. Κανένας, ἴσως, ἄλλος ἀπό τούς Πατέρες καί Διδασκάλους τῆς Ἐκκλησίας, τῆς περιόδου ἐκείνης, δέν ἀντιμετώπισε τόσο σπουδαῖα ἐκκλησιαστικά καί θεμελιώδη προβλήματα τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως ἦταν τά περί Θεοῦ, κόσμου, ἀνθρώπου, δημιουργίας, τριαδολογίας, ἐνανθρωπήσεως τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ, σωτηρίας, χριστολογίας, πνευματολογίας, Οἰκουμενικῆς Συνόδου κ.ἄ.
   Ὅμως, οἱ Ἀρειανοί, δημιούργησαν πολλές ταραχές καί ὀχλήσεις στόν Ἅγιο, τόν ὁποῖο συκοφαντοῦσαν. Ὁ Ἅγιος ἐξορίστηκε πέντε φορές καί διῆλθε περισσότερα ἀπό δεκαέξι χρόνια τῆς ἀρχιερατείας του στήν ἐξορία. Ἐσύρθη κατ’ ἐπανάληψη ἀπό τούς Ἀρειανούς ἐνώπιον Συνόδων καί καθαιρέθηκε. Καταδιώχθηκε ἀπό αὐτοκράτορες, ὑπέφερε ἀνεκδιήγητες ταλαιπωρίες καί στερήσεις, εἶδε πολλούς ἀπό τούς συνεργάτες του νά ὑποκύπτουν στίς πιέσεις καί τή βία τῶν Ἀρειανῶν καί τόν Ἐπίσκοπο Ρώμης Λιβέριο (352-366) νά ὑπογράψει ἀρειανικό ὅρο πίστεως, γιά νά ἀποφύγει τήν ἐξορία. Ἦλθαν στιγμές, κατά τίς ὁποῖες ὁ χριστιανικός κόσμος φαινόταν ἀντίθετος πρός τόν Ἅγιο, ἐκεῖνος ὅμως δέν κάμφθηκε καί ἀγωνιζόταν γιά τήν ἀλήθεια.
   Ἀφορμή γιά τίς διώξεις κατά τοῦ Ἁγίου, ἔδωσε ἡ ἄρνησή του νά ἀποκαταστήσει στήν ἐκκλησιαστική κοινωνία τόν ὑπό τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου καθαιρεθέντα Ἄρειο, ὁ ὁποῖος παρουσιαζόταν ὑποκριτικά ὡς ἀποδεχόμενος τήν ὀρθόδοξη διδασκαλία. Ὅταν ὁ Ἄρειος ἀνακλήθηκε ἀπό τήν ἐξορία ὑπέβαλε τό 330 ὁμολογία πίστεως, στήν ὁποία ἀπέφυγε ἐπιμελῶς νά ἀναφέρει τίς ἀρειανικές ἐκφράσεις. Ὁ Ἅγιος Ἀθανάσιος εἶδε τήν ἀπάτη καί τόν δόλο τοῦ Ἀρείου καί ἀρνήθηκε κατηγορηματικά νά δεχθεῖ σέ κοινωνία τόν Ἄρειο παρά τή διαταγή τοῦ αὐτοκράτορα Μεγάλου Κωνσταντίνου. Μετά τήν ἄρνηση τοῦ Ἁγίου, οἱ ἐχθροί του ἄρχισαν νά ὀργανώνουν συστηματικά τόν κατ’ αὐτοῦ ἀγώνα. Ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος, ἄν καί τιμοῦσε τόν Ἅγιο Ἀθανάσιο γιά τό ἦθος καί τό θάρρος του, παρασύρθηκε τελικά ἀπό τίς συνεχεῖς ἐναντίον τοῦ Ἁγίου μηχανορραφίες τῶν Ἀρειανῶν καί διέταξε τή σύγκλιση Συνόδου στήν Καισάρεια, τό 335, μέ σκοπό τήν ἐξέταση τῶν κατηγοριῶν κατά τοῦ Ἀθανασίου. Ἡ Σύνοδος τελικά συγκλήθηκε στήν Τύρο τῆς Φοινίκης. Ὁ Ἀθανάσιος συνῆλθε στή Σύνοδο, στήν ὁποία παρέστησαν 60 Ἀρειανοί Ἐπίσκοποι. Οἱ κατηγορίες δέν ἦταν δυνατόν νά σταθοῦν παρά τά ἐφευρήματα τῶν αἱρετικῶν. Ἐπειδή, ὅμως, ἔγινε ἀντιληπτό ὅτι οἱ ἐχθροί τοῦ Ἀθανασίου ζητοῦσαν νά τόν φονεύσουν, οἱ ἄνθρωποι τοῦ βασιλέως, πού εἶχαν ἐπιφορτισθεῖ τήν τήρηση τῆς τάξεως καί τῆς εἰρήνης, τόν φυγάδευσαν κρυφά. Ἔτσι κατέφυγε στήν Κων/πολη καί ζήτησε νά δεῖ τόν αὐτοκράτορα, ὁ ὁποῖος λόγῳ τῶν διαβολῶν, ἀρνήθηκε νά τόν δεχθεῖ σέ ἀκρόαση καί διέταξε τήν ἐξορία του στή Γαλατία. Ἐπανῆλθε στήν ἕδρα του μετά τόν θάνατο τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου, στίς 23 Νοεμβρίου 337. Πλήν ὅμως καί πάλι οἱ ἐχθροί του ἄρχισαν τίς κατ’ αὐτοῦ διαβολές καί συκοφαντίες. Τότε ὁ Ἀθανάσιος συγκάλεσε Σύνοδο στήν Ἀλεξάνδρεια, τό 339 στήν ὁποία ἔλαβαν μέρος 100 Ἐπίσκοποι. Οἱ ἐχθροί του τότε, συγκρότησαν ἀρειανική Σύνοδο στήν Ἀντιόχεια, ἡ ὁποία τόν καθαίρεσε καί ὅρισε ὡς Ἐπίσκοπο Ἀλεξανδρείας τόν Εὐσέβιο τόν Ἐμισηνό, ἀντ’ αὐτοῦ δέ, ἐπειδή δέν ἀποδέχθηκε τήν ἐκλογή, τόν Καππαδόκη Γρηγόριο, ὁ ὁποῖος ἐγκαταστάθηκε στήν Ἀλεξάνδρεια διά τῆς βίας μετά τήν ἀπομάκρυνση
τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου.
   Τότε ὁ Ἅγιος κατέφυγε στή Ρώμη, ὅπου εὑρίσκονταν καί ἄλλοι ἐξόριστοι ἱερεῖς καί Ἐπίσκοποι. Ἐκεῖ, τόν δέχθηκαν ὅλοι μέ τιμή καί ἀναγνώρισαν τούς ἀγῶνες του ὑπέρ τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἔτσι, ὁ Πάπας Ἰούλιος συγκάλεσε, τό ἔτος 341, Σύνοδο, ἡ ὁποία ἀναγνώρισε τόν Ἅγιο Ἀθανάσιο ὡς κανονικό Ἐπίσκοπο Ἀλεξανδρείας καί τόν κήρυξε ἀθῶο ἀπό ὅλες τίς κατηγορίες τῶν ἐχθρῶν του. Ὅταν τό 345 πέθανε ὁ Ἀλεξανδρείας Γρηγόριος, κατόπιν ὑποδείξεως τοῦ Κώνσταντος, ὁ αὐτοκράτορας Κωνστάντιος ἀνακάλεσε τόν Ἅγιο Ἀθανάσιο ἀπό τήν ἐξορία. Ὁ Ἅγιος ἐπέστρεψε γενόμενος δεκτός θριαμβευτικά ἀπό τό ποίμνιό του. Ἀλλά καί αὐτή τή φορά μόνο γιά λίγο ἔμεινε ἀδιατάρακτος στήν ἕδρα του, διότι μετά τήν δολοφονία τοῦ Κώνσταντος, τό ἔτος 350, ὁ Κωνστάντιος, πεισθείς σέ νέες διαβολές καί πιέσεις τῶν φίλων τῶν Ἀρειανῶν, καταδίκασε συνοδικῶς τόν Ἅγιο Ἀθανάσιο. Ἀπέστειλε μάλιστα καί στρατιῶτες, γιά νά τόν συλλάβουν τήν νύκτα τῆς 9ης Φεβρουαρίου 356, ἐνῶ τελοῦσε παννυχίδα μέ πλῆθος πιστῶν στόν Ναό τοῦ Ἁγίου Θεωνᾶ. Ὁ Ἅγιος φυγαδεύτηκε στήν ἔρημο, ὅπου παρέμεινε ἕξι χρόνια, παρακολουθῶντας τίς κινήσεις καί ἐνέργειες τῶν Ἀρειανῶν καί στηρίζοντας τούς κλονιζόμενους Χριστιανούς.
   Τέλος, ἐπί αὐτοκράτορα Ἰουλιανοῦ τοῦ Παραβάτου (361-363) μπόρεσε νά ἐπανέλθει στήν Ἀλεξάνδρεια καί νά συγκροτήσει Σύνοδο, ἡ ὁποία ἀποτέλεσε σημαντικότατο σταθμό στήν ἱστορία τῶν ἀγώνων τῆς Ὀρθοδοξίας κατά τοῦ Ἀρειανισμοῦ.
Οἱ διωγμοί συνεχίστηκαν καί ἐπί αὐτοκράτορα Οὐάλη, πού ἐξόρισε τόν Ἅγιο. Φοβούμενος ὅμως ἐξέγερση τοῦ λαοῦ τῆς Ἀλεξανδρείας, ἀναγκάσθηκε νά ἀνακαλέσει τόν Ἅγιο ἀπό τήν ἐξορία.
   Ἀγωνιζόμενος γιά τήν ὀρθόδοξη πίστη μέχρι τό τέλος τοῦ βίου του, κοιμήθηκε μέ εἰρήνη στίς 2 Μαΐου 373, σέ ἡλικία 75 ἐτῶν, ἀφοῦ κατεκόσμησε τόν θρόνο τῆς Ἀλεξανδρείας.
   Ἡ Ἐκκλησία πολύ νωρίς τοῦ ἀπένειμε τόν τίτλο τοῦ Μεγάλου Πατρός αὐτῆς. Εἶναι ἐκεῖνος πού διαισθάνθηκε καί ἀντιλήφθηκε ἄριστα τίς λεπτεπίλεπτες σχέσεις ἀλληλεξαρτήσεως τῶν ἐπί μέρους ἀληθειῶν τῆς πίστεως, οἱ ὁποῖες στή σκέψη του ἀποτελοῦν τμήματα μιᾶς καί τῆς αὐτῆς ἀλήθειας, ὥστε ἡ πλάνη περί τήν μία ἐπί μέρους ἀλήθεια, νά συνεπάγεται ἀναπότρεπτα τήν ἀνατροπή ὁλόκληρου τοῦ συστήματος τῆς χριστιανικῆς διδασκαλίας καί τήν δημιουργία αἱρέσεως.
    Ἀλλά ὁ Ἅγιος γενικά καί μέ τόν βίο του, ἀπέδειξε τό ἐνάρετο καί τό εὐσεβές τοῦ ἤθους αὐτοῦ σέ τέτοιο βαθμό, ὥστε τό ὄνομά του νά ἀποβεῖ ταυτόσημο πρός τήν ἀρετή.
    Γι’ αὐτό λέγει ἐπιγραμματικά ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Ναζιανζηνός: «Ἀθανάσιον ἐπαινῶν, ἀρετήν ἐπαινέσομαι· ταὐτόν γάρ ἐκεῖνόν τε εἰπεῖν καί ἀρετήν ἐπαινέσαι».
   Ἀντιαιρετικά ἔργα του εἶναι: «Κατά Ἀρεανῶν Α΄-Γ΄», «Περί Διονυσίου Ἀλεξανδρείας», «Πρός τούς Ἐπισκόπους Αἰγύπτου καί Λιβύης», «Περί Νικαίας», «ἀπολογητικός Β΄ περί ἀρειανῶν», «Περί τῶν γεγενημένων παρ’ ἀρειανῶν», «Περί συνόδων», «Τόμος πρός Ἀντιοχεῖς», «Ἐπιστολή πρός Ρουφινιανόν», «Ἐπιστολή πρός Ἰοβιανόν», «Πρός τούς ἐν Ἀφρικῇ ἐπισκόπους κατά ἀρειανῶν», «πρός Ἀδέλφιον ἐπίσκοπον καί ὁμολογητήν κατά ἀρειανῶν», «πρός ἐπίκτητον».

---

---

† ΤΡΙΤΗ 17 Ἀντωνίου Ὁσίου τοῦ Μεγάλου Αἴγυπτος 356
Ὄρθρος-Θεία Λειτουργία Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου
Μεγάλος Ἑσπερινός
                          Ἑβρ. ιγ΄ 17-21 • Λουκ. στ΄ 17-23                            Κατάλυσις εἰς πάντα

ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΙΔΑΧΕΣ
ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΝΤΩΝΙΟΥ

Η ζωή διαφέρει από τον πλούτο

    Την απόκτηση των χρημάτων και το πλούσιο ξόδεμά τους να τα θεωρείς μόνο σαν φαντασία που δεν κρατά παρά λίγο καιρό, και ξέροντας ότι η ενάρετη και θεάρεστη ζωή διαφέρει από τον πλούτο.   Όταν το μελετάς αυτό σταθερά, ούτε θα αναστενάξεις, ούτε θα κραυγάσεις, ούτε θα κατηγορήσεις κανένα, αλλά θα ευχαριστείς το Θεό για όλες τις ευεργεσίες που σου δίνει, βλέποντας ότι οι χειρότεροι από σένα στηρίζονται στα λόγια και στα χρήματα. Γιατί η επιθυμία, η δόξα και η άγνοια είναι τα πιο κακά πάθη της ψυχής. 
  Ο πλούσιος και ευγενής που δεν έχει ψυχική καλλιέργεια και ενάρετη ζωή, θεωρείται δυστυχής από εκείνους που κρίνουν ορθά τα πράγματα. Αντίθετα ο φτωχός και δούλος κατά την τάξη, αν έχει ψυχική καλλιέργεια και είναι στολισμένος με αρετή, είναι ευτυχής.
    Και όπως οι ξένοι σε έναν τόπο χάνουν τον δρόμο τους, έτσι και εκείνοι που δεν φροντίζουν για την ενάρετη ζωή, πλανιούνται εδώ κι εκεί παρασυρόμενοι από τις κακές επιθυμίες τους και χάνονται.

Ο Άγιος Αντώνιος και το όραμα
​για το πέρασμα των ψυχών στον άλλο κόσμο

   Κάποτε ο άγιος Αντώνιος, καθώς πλησίαζε η ώρα που έτρωγε, σηκώθηκε για να προσευχηθεί, την ενάτη ώρα περίπου (τρεις το απόγευμα).    Ένιωσε τότε τον εαυτό του να αρπάζεται νοερά· και το παράδοξο είναι ότι στεκόταν και έβλεπε τον εαυτό του σαν να ήταν έξω από τον εαυτό του και κάποιοι να τον οδηγούν στον αέρα. Έπειτα είδε κάποιους απαίσιους και φοβερούς να στέκονται στον αέρα και να θέλουν να του εμποδίσουν το πέρασμα.

   Οι συνοδοί του τους αντιμάχονταν, εκείνοι όμως απαιτούσαν να λογοδοτήσει σε αυτούς, μήπως τον βρουν χρεώστη τους σε κάτι. Ήθελαν να αρχίσουν την εξέταση από τότε που γεννήθηκε, τους εμπόδισαν όμως οι συνοδοί τού Αντωνίου, λέγοντας ότι όσα έκανε από τότε που γεννήθηκε, τα έσβησε ο Κύριος, και μόνο για όσα έκανε από τότε που έγινε μοναχός και αφιερώθηκε στον Θεό επιτρέπεται να τον εξετάσουν.
    Καθώς λοιπόν εκείνοι έλεγαν κατηγορίες, τις οποίες δεν μπορούσαν να αποδείξουν, ο δρόμος του έμεινε ελεύθερος και ανεμπόδιστος. Και αμέσως είδε τον εαυτό του σαν να ήρθε και να στάθηκε δίπλα στον εαυτό του, και έγινε πάλι ένας Αντώνιος.
    Ξέχασε τότε το φαγητό και έμεινε την υπόλοιπη μέρα και όλη τη νύχτα να προσεύχεται με στεναγμούς. Γιατί θαύμαζε καθώς αναλογιζόταν με πόσους έχουμε να παλέψουμε και με πόσους κόπους πρόκειται να διασχίσει κανείς τον αέρα· και θυμόταν ότι αυτό εννοούσε ο απόστολος Παύλος όταν έλεγε για τον «άρχοντα που εξουσιάζει τον αέρα» (Εφ. 2:2)· γιατί σε αυτόν τον χώρο έχει την εξουσία ο εχθρός να μάχεται και να προσπαθεί να εμποδίσει όσους πάνε να περάσουν. Γι’ αυτόν κυρίως τον λόγο ο ίδιος απόστολος συμβούλευε:
   «Φορέστε την πανοπλία του Θεού, για να μπορέσετε να αποκρούσετε την επίθεση κατά τη φοβερή μέρα, έτσι ώστε ο εχθρός να μην έχει να πει τίποτε κακό για εσάς και να καταντροπιαστεί» (Εφ. 6, 13· Τίτ. 2:8).
   Μετά από αυτό, τον επισκέφτηκαν κάποτε μερικοί και συζήτησαν μαζί του για την πορεία της ψυχής και ποιος είναι ο τόπος της μετά την έξοδο. Την ίδια νύχτα άκουσε κάποιον από ψηλά να τον φωνάζει και να του λέει: «Αντώνιε, σήκω, βγες έξω και δες». Βγήκε λοιπόν –γιατί ήξερε σε ποιους έπρεπε να υπακούει– και σηκώνοντας το βλέμμα του είδε να στέκεται ένας πανύψηλος, άσχημος και φοβερός, που έφτανε ως τα σύννεφα.
   Κάποιοι ανέβαιναν, σαν να είχαν φτερά, και εκείνος άπλωνε τα χέρια του και άλλους τους έριχνε κάτω, ενώ άλλοι πετούσαν ψηλά, του ξέφευγαν και συνέχιζαν ανενόχλητοι. Σε αυτούς εκείνος ο πανύψηλος έτριζε τα δόντια, ενώ χαιρόταν για εκείνους που έπεφταν. Και αμέσως ακούστηκε στον Αντώνιο μια φωνή: «Εννόησε αυτό που βλέπεις».
  Ανοίχτηκε τότε ο νους του και κατάλαβε ότι πρόκειται για το πέρασμα των ψυχών και ότι ο πανύψηλος που στεκόταν ήταν ο διάβολος που φθονεί τους πιστούς. Αυτός πιάνει όσους του είναι χρεώστες και δεν τους αφήνει να περάσουν, ενώ όσους δεν έκαναν τα θελήματά του δεν μπορεί να τους πιάσει, αλλά τον προσπερνούν και ανεβαίνουν.
    Όταν είδε αυτό το όραμα, που του θύμισε και το άλλο, περισσότερο αγωνιζόταν κάθε μέρα να προχωρεί και πιο μπροστά.

ΠΗΓΗ: www.vimaorthodoxias.gr

---

​

† ΔΕΥΤΕΡΑ 16 Προσκύνησις ἁλύσεως Ἀποστόλου Πέτρου
Ὄρθρος-Θεία Λειτουργία Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου
Μεγάλος Ἑσπερινός
                          Πράξ. ιβ΄ 1-11 • Μάρκ. ε΄ 24-34                         Κατάλυσις εἰς πάντα

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

Πράξ. ιβ΄ 1-11    

Ὁ Ἡρώδης διώκει τὴν ἐκκλησίαν
Ὁ Πέτρος ἐλευθερώνεται ἀπὸ τὴν φυλακήν

ΚΕΙΜΕΝΟ

1 Κατ’ ἐκεῖνον δὲ τὸν καιρὸν ἐπέβαλεν Ἡρῴδης ὁ βασιλεὺς τὰς χεῖρας κακῶσαί τινας τῶν ἀπὸ τῆς ἐκκλησίας.
2 Ἀνεῖλε δὲ Ἰάκωβον τὸν ἀδελφὸν Ἰωάννου μαχαίρᾳ.
3 Καὶ ἰδὼν ὅτι ἀρεστόν ἐστι τοῖς Ἰουδαίοις, προσέθετο συλλαβεῖν καὶ Πέτρον· ἦσαν δὲ αἱ ἡμέραι τῶν ἀζύμων·
4 ὃν καὶ πιάσας ἔθετο εἰς φυλακήν, παραδοὺς τέσσαρσι τετραδίοις στρατιωτῶν φυλάσσειν αὐτόν, βουλόμενος μετὰ τὸ πάσχα ἀναγαγεῖν αὐτὸν τῷ λαῷ.
5 Ὁ μὲν οὖν Πέτρος ἐτηρεῖτο ἐν τῇ φυλακῇ· προσευχὴ δὲ ἦν ἐκτενὴς γινομένη ὑπὸ τῆς ἐκκλησίας πρὸς τὸν Θεὸν ὑπὲρ αὐτοῦ.
6 Ὅτε δὲ ἔμελλεν αὐτὸν προάγειν ὁ Ἡρῴδης, τῇ νυκτὶ ἐκείνῃ ἦν ὁ Πέτρος κοιμώμενος μεταξὺ δύο στρατιωτῶν δεδεμένος ἁλύσεσι δυσί, φύλακές τε πρὸ τῆς θύρας ἐτήρουν τὴν φυλακήν.
7 Καὶ ἰδοὺ ἄγγελος Κυρίου ἐπέστη καὶ φῶς ἔλαμψεν ἐν τῷ οἰκήματι· πατάξας δὲ τὴν πλευρὰν τοῦ Πέτρου ἤγειρεν αὐτὸν λέγων. Ἀνάστα ἐν τάχει· καὶ ἐξέπεσον αὐτοῦ αἱ ἁλύσεις ἐκ τῶν χειρῶν.
8 Εἶπέ τε ὁ ἄγγελος πρὸς αὐτόν· περίζωσαι καὶ ὑπόδησαι τὰ σανδάλιά σου. Ἐποίησε δὲ οὕτω. Καὶ λέγει αὐτῷ· περιβαλοῦ τὸ ἱμάτιόν σου καὶ ἀκολούθει μοι.
9 Καὶ ἐξελθὼν ἠκολούθει αὐτῷ, καὶ οὐκ ᾔδει ὅτι ἀληθές ἐστι τὸ γινόμενον διὰ τοῦ ἀγγέλου, ἐδόκει δὲ ὅραμα βλέπειν.
10 Διελθόντες δὲ πρώτην φυλακὴν καὶ δευτέραν ἦλθον ἐπὶ τὴν πύλην τὴν σιδηρᾶν τὴν φέρουσαν εἰς τὴν πόλιν, ἥτις αὐτομάτη ἠνοίχθη αὐτοῖς, καὶ ἐξελθόντες προῆλθον ρύμην μίαν, καὶ εὐθέως ἀπέστη ὁ ἄγγελος ἀπ᾿ αὐτοῦ.
11 Καὶ ὁ Πέτρος γενόμενος ἐν ἑαυτῶ εἶπε· νῦν οἶδα ἀληθῶς ὅτι ἐξαπέστειλε Κύριος τὸν ἄγγελον αὐτοῦ καὶ ἐξείλετό με ἐκ χειρὸς Ἡρῴδου καὶ πάσης τῆς προσδοκίας τοῦ λαοῦ τῶν Ἰουδαίων.

ΑΠΟΔΟΣΗ ΣΤΗ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ

1 Κατ’ ἐκεῖνον τὸν καιρὸν ὁ Ἡρώδης ὁ βασιλεὺς ἔβαλε χέρι σὲ μερικοὺς ποὺ ἀνῆκαν εἰς τὴν ἐκκλησίαν διὰ νὰ τοὺς κακοποιήσῃ.
2 Ἐφόνευσε μὲ μάχαιραν τὸν Ἰάκωβον, τὸν ἀδελφὸν τοῦ Ἰωάννου.
3 Καὶ ὅταν εἶδε ὅτι αὐτὸ ἐπροξένησε εὐχαρίστησιν εἰς τοὺς Ἰουδαίους, ἐπροχώρησε νὰ συλλάβῃ καὶ τὸν Πέτρον· ἦσαν δὲ τότε αἱ ἡμέραι τῆς ἑορτῆς τῶν ἀζύμων.
4 Καὶ ὅταν τὸν ἔπιασε, τὸν ἔβαλε εἰς τὴν φυλακὴν καὶ τὸν παρέδωκε σὲ τέσσερις τετράδες στρατιωτῶν, διὰ νὰ τὸν φυλάττουν, διότι ἤθελε νὰ τὸν παρουσίασῃ εἰς τὸν λαὸν μετὰ τὸ Πάσχα.
5 Καὶ ἔτσι ὁ Πέτρος ἐκρατεῖτο εἰς τὴν φυλακὴν ἀλλ’ ἐγίνετο ἀπὸ τὴν ἐκκλησίαν ἔνθερμη προσευχὴ γι’ αὐτὸν εἰς τὸν Θεόν.
6 Τὴν νύχτα πρὸ τῆς ἡμέρας, κατὰ τὴν ὁποίαν ἔμελλε ὁ Ἡρώδης νὰ τὸν παρουσιάσῃ, ὁ Πέτρος, δεμένος μὲ δύο ἁλυσίδες, ἐκοιμότανε μεταξὺ δύο στρατιωτῶν, καὶ φρουροὶ ἐμπρὸς στὴν πόρτα ἐφύλατταν τὴν φυλακήν.
7 Αἴφνης ἦλθε ἄγγελος Κυρίου καὶ ἔλαμψε φῶς εἰς τὸ κελλί. Ἀφοῦ ἐκτύπησε τὴν πλευρὰν τοῦ Πέτρου, τὸν ἐξύπνησε καὶ τοῦ εἶπε, «Σήκω γρήγορα». Καὶ ἔπεσαν οἱ ἁλυσίδες ἀπὸ τὰ χέρια του.
8 Καὶ ὁ ἄγγελος τοῦ εἶπε, «Ζώσου καὶ φόρεσε τὰ σανδάλια σου». Καὶ τὸ ἔκανε. Ὕστερα τοῦ εἶπε, «Φόρεσε τὸν μανδύα σου καὶ ἀκολούθησέ με».
9 Καὶ ἐβγῆκε ἔξω καὶ τὸν ἀκολούθησε καὶ δὲν εἶχε συνείδησιν ὅτι εἶναι ἀληθινὸν ἐκεῖνο ποὺ ἐγίνετο διὰ τοῦ ἀγγέλου, ἀλλ’ ἐνόμισε ὅτι βλέπει ὅραμα.
10 Ἐπέρασαν τὸ πρῶτον φυλάκιον καὶ τὸ δεύτερον, καὶ ἐφθασαν εἰς τὴν πύλην τὴν σιδηρᾶν ποὺ ὡδηγοῦσε εἰς τὴν πόλιν καὶ ἡ ὁποία μόνη της ἄνοιξε διὰ νὰ περάσουν. Ἀφοῦ ἐβγῆκαν, ἐπροχώρησαν σ’ ἕνα στενὸ δρόμο, καὶ ἀμέσως ὁ ἄγγελος τὸν ἄφησε.
11 Ὅταν συνῆλθε ὁ Πέτρος εἶπε, «Τώρα καταλαβαίνω ὅτι ἀληθινὰ ἔστειλε ὁ Κύριος τὸν ἄγγελόν του καὶ μὲ ἔσωσε ἀπὸ τὸ χέρι τοῦ Ἡρώδη καὶ ἀπὸ κάθε τι ποὺ ἐπερίμενε ὁ Ἰουδαϊκὸς λαός».

Που βρίσκονται οι αλυσίδες του Αποστόλου Πέτρου;

   Κάθε χρόνο στις 16 Ιανουαρίου η Ορθόδοξη Εκκλησία εορτάζει την προσκύνηση της αλυσίδας του Απόστολου Πέτρου.
   Σύμφωνα με την εξιστόρηση του Ευαγγελιστή Λουκά στις «Πράξεις των Αποστόλων» (ΙΒ' 1-19), πρόκειται για την αλυσίδα με την οποία ο βασιλιάς της Ιουδαίας Ηρώδης Αγρίππας (10 π.Χ. - 44 μ.Χ.) έδεσε τον Απόστολο Πέτρο και τον έριξε σε φυλακή της Ιερουσαλήμ γύρω στο έτος 43.
   Προηγουμένως, είχε διατάξει τη θανάτωση του Αποστόλου Ιακώβου και όταν είδε ότι οι Ιουδαίοι ευχαριστήθηκαν από το γεγονός, συνέλαβε και τον Πέτρο, με σκοπό να τον θανατώσει μετά το Εβραϊκό Πάσχα.
   Ξαφνικά, ένα βράδυ, εμφανίσθηκε στο καλά φρουρούμενο από 16 στρατιώτες κελί του Πέτρου ένας Άγγελος.
  Ο χώρος έλαμψε από φως και ως εκ θαύματος οι αλυσίδες έπεσαν από τα χέρια του Πέτρου. Ο Άγγελος του είπε να σηκωθεί γρήγορα, να ντυθεί και να τον ακολουθήσει.
  Ο Πέτρος δεν είχε συνειδητοποιήσει την πραγματικότητα και νόμιζε ότι έβλεπε όραμα.
  Μόνο όταν πέρασε από τα διαδοχικά φυλάκια ανενόχλητος και απομακρύνθηκε από τη φυλακή χωρίς κανείς από τους δεσμοφύλακες να αντιληφθεί το παραμικρό, συνειδητοποίησε πραγματικά το τι είχε συμβεί και είπε:
  «Τώρα καταλαβαίνω καλά, ότι πράγματι έστειλε ο Κύριος τον άγγελό του και με έβγαλε από τα χέρια του Ηρώδη και με γλύτωσε από κάθε κακό, που ο λαός των Ιουδαίων επερίμενε να μου γίνει».
  Ο Πέτρος κατέφυγε αρχικά στο σπίτι της Μαρίας, της μητέρας του ευαγγελιστή Ιωάννη, που λειτουργούσε ως μυστική εκκλησία.
  Οι παρευρισκόμενοι εξεπλάγησαν από την παρουσία του. Αυτός τους εξήγησε τα καθέκαστα και στη συνέχεια αναχώρησε προς άγνωστο τόπο.
  Όσον αφορά στους 16 δεσμοφύλακές του, αυτοί εκτελέστηκαν μέχρις ενός, με διαταγή του εξαγριωμένου Ηρώδη.
  Κάποιοι, ευσεβείς Χριστιανοί διαφύλαξαν αυτή την αλυσίδα, η οποία αρχικά μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη, όπου εναποτέθηκε στο ναό του Αποστόλου Πέτρου.
   Αργότερα, ο πατριάρχης Ιεροσολύμων Ιουβενάλης τη δώρισε στην αυτοκράτειρα Ευδοξία (422-462), η οποία με τη σειρά της τη χάρισε στον Πάπα της Ρώμης Λέοντα Α'.
  Σήμερα, η αλυσίδα του Αποστόλου Πέτρου βρίσκεται στη Ρώμη και είναι τοποθετημένη στη λειψανοθήκη του ναού του Αγίου Πέτρου με τις Αλυσίδες, Σαν Πιέτρο ιν Βίνκολι.
                                                                                                Ιστορία
   Η βασιλική κατασκευάστηκε αρχικά στα μέσα του 5ου αιώνα, περίπου το 442 π.Χ., από την Λικίνια Ευδοξία, κόρη του Αυτοκράτορα Θεοδοσίου Β' και σύζυγος του Βαλεντινιανού Γ΄.
    Σκοπός ήταν να στεγαστούν οι αλυσίδες (Vincula στα λατινικά εξ’ ου και το όνομα του ναού) με τις οποίες είχαν δέσει τον Απόστολο Πέτρο όταν ήταν φυλακισμένος στις φυλακές του Μαμερτίνου.
  Στην Αυτοκράτειρα τις είχε χαρίσει η μητέρα της, Αθηναΐδα Ευδοκία, στην οποία είχαν περιέλθει σαν δώρο από τον Πατριάρχη της Ιερουσαλήμ κατά το ταξίδι της στους Αγίους Τόπους.
   Σύμφωνα με το θρύλο, όταν η αυτοκράτειρα Ευδοξία δώρισε τις αλυσίδες στον Πάπα Λέοντα Α', εκείνες ταίριαξαν σαν από θαύμα.
    Οι αλυσίδες φυλάσσονται σε λειψανοθήκη κάτω από την Αγία Τράπεζα της βασιλικής.

---

ΠΗΓΗ: www.romfea.gr

---

† ΚΥΡΙΑΚΗ 15 ΙΒ΄ ΛΟΥΚΑ (10 Λεπρῶν)
Παύλου Θηβαίου Ὁσίου Αἴγυπτος 341, Ἰωάννου Ὁσίου τοῦ Καλυβίτου
Ὄρθρος-Θεία Λειτουργία Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου
Ἦχος: πλ. β΄- Ἑωθινόν Θ΄
Μεγάλος Ἑσπερινός
Κολ. γ΄ 4-11 • Λουκ. ιζ΄ 12-19                                                                                      Κατάλυσις εἰς πάντα

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

Λουκ. ιζ΄ 12-19

Ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς θεραπεύει δέκα λεπρούς

ΚΕΙΜΕΝΟ

12 Καὶ εἰσερχομένου αὐτοῦ εἴς τινα κώμην ἀπήντησαν αὐτῷ δέκα λεπροὶ ἄνδρες, οἳ ἔστησαν πόρρωθεν,
13 καὶ αὐτοὶ ἦραν φωνὴν λέγοντες· Ἰησοῦ ἐπιστάτα, ἐλέησον ἡμᾶς.
14 Καὶ ἰδὼν εἶπεν αὐτοῖς· πορευθέντες ἐπιδείξατε ἑαυτοὺς τοῖς ἱερεῦσι. καὶ ἐγένετο ἐν τῷ ὑπάγειν αὐτοὺς ἐκαθαρίσθησαν.
15 Εἷς δὲ ἐξ αὐτῶν, ἰδὼν ὅτι ἰάθη, ὑπέστρεψε μετὰ φωνῆς μεγάλης δοξάζων τὸν Θεόν,
16 καὶ ἔπεσεν ἐπὶ πρόσωπον παρὰ τοὺς πόδας αὐτοῦ εὐχαριστῶν αὐτῷ· καὶ αὐτὸς ἦν Σαμαρείτης.
17 Ἀποκριθεὶς δὲ ὁ Ἰησοῦς εἶπεν· οὐχὶ οἱ δέκα ἐκαθαρίσθησαν; Οἱ δὲ ἐννέα ποῦ;
18 Οὐχ εὑρέθησαν ὑποστρέψαντες δοῦναι δόξαν τῷ Θεῷ εἰ μὴ ὁ ἀλλογενὴς οὗτος;
19 Καὶ εἶπεν αὐτῷ· ἀναστὰς πορεύου· ἡ πίστις σου σέσωκέ σε.

ΑΠΟΔΟΣΗ ΣΤΗ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ

12 Καὶ καθὼς ἔμπαινε σ’ ἕνα χωριό, τὸν συνήντησαν δέκα ἄνδρες λεπροί, οἱ ὁποῖοι ἐστάθηκαν λίγο μακρυά,
13 καὶ τοῦ φώναξαν, «Ἰησοῦ Διδάσκαλε, ἐλέησέ μας».
14 Ὅταν τοὺς εἶδε, τοὺς εἶπε, «Πηγαίνετε νὰ δείξετε τὸν ἑαυτόν σας εἰς τοὺς ἱερεῖς», καὶ ἐνῷ ἐπήγαιναν, ἐκαθαρίσθησαν.
15 Ἕνας ἀπ’ αὐτούς,ὅταν εἶδε ὄτι ἐθεραπεύθηκε, ἐπέστρεψε δοξάζων τὸν Θεὸν μὲ δυνατὴν φωνὴν
16 καὶ ἔπεσε μὲ τὸ πρόσωπον εἰς τὰ πόδια τοῦ Ἰησοῦ καὶ τὸν εὐχαριστοῦσε· καὶ αὐτὸς ἦτο Σαμαρείτης.
17 Τότε εἶπε ὁ Ἰησοῦς, «Δὲν ἐκαθαρίσθησαν καὶ οἱ δέκα; Οἱ ἄλλοι ἐννέα ποῦ εἶναι;
18 Κανεὶς δὲν εὑρέθηκε νὰ ἐπιστρέψῃ διὰ νὰ δοξάσῃ τὸν Θεὸν παρὰ αὐτὸς ὁ ἀλλοεθνής;».
19 Καὶ εἶπε εἰς αὐτόν, «Σήκω ἐπάνω καὶ πήγαινε· ἡ πίστις σου σὲ ἔσωσε».

---

ΣΗΜΕΡΑ ΓΙΟΡΤΑΖΕΙ

η Αγία Ίτα του Kileedy

    Έζησε στην Ιρλανδία τον 6 μ.Χ. αιώνα και τιμάται ιδιαίτερα από τους Ιρλανδούς. είχε ευγενική καταγωγή και γεννήθηκε στην επαρχία Waterford. Από μικρή ηλικία αφιερώθηκε στον Θεό και ακολούθησε τον μοναχικό βίο. Εγκαταστάθηκε στην περιοχή Kileedy και γύρω της δημιουργήθηκε μοναστική κοινότητα. Ταυτόχρονα ίδρυσε σχολείο, όπου εκτός από την μόρφωση, τα παιδιά λάμβαναν και χριστιανική παιδεία. Δίδασκε τα μικρά παιδιά για την Ορθόδοξη πίστη και εμφύτευσε στην καρδιά τους την αγάπη για τον Χριστό. Στο σχολείο αυτό γαλουχήθηκαν πολλοί μετέπειτα ιερείς, αλλά και άγιοι , όπως ο Άγιος Brendan. Οι άνθρωποι της περιοχής κατέφευγαν σε εκείνην για να τους καθοδηγήσει στην πνευματική ζωή.
   Ζούσε πολύ ασκητικό βίο και αξιώθηκε να φτάσει όσο ζούσε σε μεγάλα πνευματικά ύψη. Η Αγία Ίτα θεωρείται η πνευματική μητέρα των Ιρλανδών Αγίων που μαθήτευσαν κοντά της. Η Αγία Ίτα κοιμήθηκε το 570 μ.Χ. στο μοναστήρι της.

---

ΣΑΒΒΑΤΟ 14 Ἀπόδοσις ἑορτῆς Θεοφανείων
Ἀββάδων τῶν ἐν Σινᾷ καί Ραϊθῷ Ὁσιομαρτύρων 505
Μεγάλος Ἑσπερινός
Ἐφεσ. στ΄ 10-17 • Ματθ. δ΄ 1-11                                                                          Κατάλυσις εἰς πάντα

---

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 13 Μεθέορτα Θεοφανείων
Ἑρμύλου καί Στρατονίκου Μαρτύρων 315
Ἰακ. β΄ 1-13 • Λουκ. κ΄ 1-8                                                                          Νηστεία ἄνευ οἴνου καί ἐλαίου

---

ΠΕΜΠΤΗ 12 Μεθέορτα Θεοφανείων
Τατιανῆς Διακονίσσης Μάρτυρος Ρώμη 226
Ἰακ. α΄ 19-27 • Ἰω. ι΄ 39-42                                                                          Κατάλυσις εἰς πάντα

---

† ΤΕΤΑΡΤΗ 11 Μεθέορτα Θεοφανείων
Θεοδοσίου Ὁσίου Kοινοβιάρχου Παλαιστίνη 529
Ὄρθρος-Θεία Λειτουργία Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου
Β΄ Κορ. δ΄ 6-15 • Ματθ. ια΄ 27-30                                                                                 Κατάλυσις οἴνου καί ἐλαίου

---

ΤΡΙΤΗ 10 Μεθέορτα Θεοφανείων Γρηγορίου Ἐπισκόπου
Νύσσης Καππαδοκία 4ος, Δομετιανοῦ Ἐπισκόπου Μελιτινῆς
Μεγάλος Ἑσπερινός
Ἑβρ. ιβ΄ 25-27, ιγ΄ 22-25 • Λουκ. γ΄ 19-22                                                                           Κατάλυσις εἰς πάντα

---

ΔΕΥΤΕΡΑ 9 Μεθέορτα Θεοφανείων Πολυεύκτου Μάρτυρος Μελιτηνή 259
Ἑβρ. ια΄ 17-31 • Μάρκ. α΄ 9-15                                                                Κατάλυσις εἰς πάντα

ΙΣΤΟΡΙΚΟ
ΤΟΥ ΜΑΡΤΥΡΙΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΥΡΕΣΕΩΣ ΤΩΝ ΛΕΙΨΑΝΩΝ
ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ 3000 ΕΝΔΟΞΩΝ ΟΣΙΟΜΑΡΤΥΡΩΝ
ΤΩΝ ΕΝ ΤΗ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΧΟΖΕΒΑ ΑΝΑΙΡΕΘΕΝΤΩΝ

Ἡ μνήμη τους τιμᾶται στίς 9 Ἰανουαρίου

   Ἡ Μονή τοῦ Χοζεβᾶ εἶναι κτισμένη στά κτήματα τῶν Ἁγίων Ἰωακείμ καί Ἄννης· ἐκεῖ εὐαγγελίσθη ὁ Θεοπάτωρ Ἰωακείμ, ὅτι θά γεννήσει ἡ Ἁγία Ἄννα τήν Κυρία Θεοτόκο.
   Τό 614 μ.Χ., πού ἡ Μονή βρισκόταν σέ πλήρη ἀκμή καί ἄνθιση, ἐγκαταβιοῦσαν 6.000 Πατέρες, 3.000 στά σπήλαια τῆς ἐρήμου ἐκτός καί γύρω ἀπό αὐτήν καί 3.000 ἐντός της.
   Ὅταν τό 614 μ.Χ. οἱ Πέρσες ἐξεστράτευσαν ἐναντίον τῆς Ἁγίας πόλεως τῶν Ἱεροσολύμων, πέρασαν καί ἀπό τήν Ἱερά Μονή Χοζεβᾶ, συνέλαβαν τούς ἐντός τῆς Μονῆς Πατέρες καί ἀφοῦ τούς ὑπέβαλαν σέ μαρτυρικά βασανιστήρια, τούς ἐφόνευσαν.
   Οἱ ἐναπομείναντες ζῶντες Πατέρες, συνέλεξαν τά λείψανα τῶν Ἁγίων Μαρτύρων ἀδελφῶν τους, καί τά ἐνεταφίασαν σέ παρακείμενο σπήλαιο, ἐκτός τῆς Ἱερᾶς Μονῆς, τό ὁποῖο καί ἐσφράγισαν γιά νά μήν τό ἀνακαλύψουν καί λεηλατήσουν ξανά οἱ Πέρσες.
   Τά ἴχνη αὐτοῦ τοῦ σπηλαίου, μέ τήν πάροδο τῶν ἐτῶν ἐχάθησαν καί ὑπῆρχε μόνον ἡ παράδοση περί τοῦ ἐνταφιασμοῦ τῶν Μαρτύρων.
   Κατά περιόδους ἔγιναν προσπάθειες γιά τήν ἀνεύρευση τοῦ σπηλαίου, ἀλλά δέν τελεσφόρησαν.
   Στίς ἀρχές τοῦ 20ου αἰῶνος, στή Μονή εἶχε ἀγρυπνία πρός τιμήν τῶν Ἁγίων Ἀθανασίου καί Κυρίλλου, Πατριαρχῶν Ἀλεξανδρείας, 18 Ἰανουαρίου. Εἴχανε ἔλθει στήν ἀγρυπνία καί οἱ Ἀσκητές ὅπως σήμερα ἔρχονται τίς Κυριακές. Τήν νύκτα εἶχε βρέξει λίγο. Τό πρωί οἱ ἀσκητές πατέρες, μετά τήν ἀγρυπνία πῆρε ὁ καθένας τόν τορβά του, μέ τήν εὐλογία πού τούς παραχωρεῖ ἡ Μονή, λίγο λάδι παξιμάδι ὄσπρια καί ὅ,τι ἄλλο παρηγορητικό ὑπάρχει στή Μονή καί γυρίζανε στά ἀσκητήρια τους στή χαράδρα. Τρεῖς γέροντες ἐρημῖτες, ἕνας Kpητικός Βαρσανούφιος καί δύο Πελοποννήσιοι, Ἀλέξιος Ἱερομόναχος καί πνευματικός τῶν ἐρημιτῶν πατέρων καί ὁ μοναχός Ἰουστῖνος, μείνανε πίσω ἀπό τους ἄλλους ἀσκητές. Γυρίζοντας ἔξω ἀπό τή μονή εἶδαν σαλιγκάρια. Λέγει ὁ Γέρων Βαρσανούφιος «Πατέρες δέ μαζεύουμε μερικά σαλιγκάρια νά φᾶμε τό ἐδέσιμο τῆς ἡμέρας;» Ἄφησαν τούς τορβάδες καί σκαρφαλωμένοι στά βράχια μάζευαν σαλιγκάρια. Σ’ ἕνα σημεῖο ὁ γέρων Βαρσανούφιος αἰσθάνθηκε «ἄρρητη εὐωδία». Ρώτησε τούς ἄλλους ἄν αἰσθάνθηκαν κί αὐτοί, ἀλλά ἀπάντησαν ἀρνητικά. Ὁ Γέρων μέ ἀπορία δέν μποροῦσε νά καταλάβη τί ἦταν ἡ εὐωδία. Ἡ ἔρημος ἦταν κατάξερη, δέν εἶχε οὔτε πράσινο φύλλο, οὔτε λουλούδι. Κάτι μυστήριο εἶχε συμβῆ. Σέ λίγο διεπίστωσε ὅτι ἡ εὐωδία ἔβγαινε ἀπό μιά μικρή τρύπα, ἡ ὁποία εἶχε δημιουργηθεῖ μέ τή διάβρωση τοῦ λιγοστοῦ χώματος πού ὑπῆρχε στήν πλαγιά. Ἦταν ἡ εἴσοδος τοῦ σπηλαίου, ὅπου εἶχαν τοποθετήσει τά λείψανα τῶν πατέρων πού σφαγιάσθηκαν. Καί ἡ εὐωδία ἦταν τῶν ἁγίων λειψάνων.
    Σιγά σιγά καί οἱ ἄλλοι δύο μοναχοί αἰσθανόντουσαν τήν ἄρρητη αὐτή εὐωδία πιό ἔντονη. Ὁ Γέρων ἔφθασε στήν τρύπα χωρίς νά τό θέλει, προσηλωμένος στά σαλιγκάρια, ἐκεῖ αἰσθάνθηκε πιό δυνατή τήν εὐωδία. Τότε κατάλαβε ὅτι ἐκεῖ μέσα στήν ἔρημο κάτι ἔχει. Ἄφησε τά σαλιγκάρια χάμω καί μέ τά χέρια του ἔβγαλε τά χώματα, μεγάλωσε τήν τρύπα καί μέ τήν κοιλιά σέρνοντας, μετά ἀπό τρία-τέσσερα μέτρα βάθος, βρέθηκε ὁ Γέρων στό κενό τοῦ σπηλαίου. Σηκώθηκε κι εἶδε τά σώματα τῶν Ἁγίων ἀκέραια, μέ τά μαλλιά των καί τίς σάρκες τους, σάν νά τούς εἴχανε βάλει ἔκεινην τήν ὥραν στό σπήλαιο. Ὁ Γέρων ἔσκυψε κι ἔπιασε ροῦχα καί σάρκες, ἀλλά βλέπει καί στά χέρια του αἵματα. Φοβήθηκε ὁ Γέρων  ἔμεινε ξηρός νομίζοντας ὅτι εἶναι φαντασία, δαιμονική πείραξη. Ὅταν ὅμως εἶδε πώς καί μετά τήν μικρή προσευχή δέ χάθηκαν τότε κατάλαβε ὅτι εἶναι  οἱ σφαγιασθέντες πατέρες.
   Φώναξε καί τούς ἄλλους δύο γέροντες, μπῆκαν καί αὐτοί μέσα, εἴδανε τά ἀκέραια σώματα, προσκύνησαν καί βγῆκαν ἔξω. Ἦλθαν στό μοναστήρι καί εἶπαν τί καί πῶς εἶδαν. Ἀμέσως ὁ ἡγούμενος κι οἱ Πατέρες τῆς  Μονῆς μέ θυμιατά, ἄμφια, καί λαμπάδες, καμπάνες καί  σήμαντρα, πῆγαν στό σπήλαιο. Μπῆκαν μέσα καί εἶδαν  ὀστᾶ καθαρά, χωρίς σάρκες καί ράσα. Ἀλλά μέχρι τώρα ὑπάρχουν ροῦχα μέ τά αἵματα, πόρπες, ζῶνες, τεμάχια ἀπό τά σχήματα Ἀρχιερέων, καί τεμάχια ἀπό τά ὠμοφόρια. Οἱ πατέρες γύρισαν στή Μονή καί οἱ γέροντες ἐρημίτες γύρισαν στά ἀσκητήρια τους. Ὁ Γέρων Βαρσανούφιος πού εἶχε μπεῖ πρῶτος στό σπήλαιο βρισκόταν σέ μεγάλη σκέψη καί ἀπορία καί παρακαλοῦσε τόν Κύριο κάθε μέρα νά τοῦ δείξει τί εἶναι αὐτοί ἄραγε, σωσμένοι ἤ κολασμένοι.
   Περίεργος ὁ Γέρων, ὕστερα ἀπό τρεῖς μῆνες στίς δύο ἡ ὥρα ἔκανε τόν ἑσπερινό του στήν εἴσοδο τοῦ σπηλαίου μέ τό φῶς τοῦ ἥλιου. Σέ μιά στιγμή ἄκουσε ὁ Γέρων φωνή ἀπό τό βάθος τοῦ σπηλαίου νά τοῦ λέει: ''Γέροντα ἀνέβα στό σπήλαιο γιά νά πληροφορηθεῖς αὐτό πού ζητᾶς''. Ὁ Γέροντας τρόμαξε καί δέν μποροῦσε νά καταλάβει πού τόν στέλνει ἡ φωνή καί τί νά πληροφορηθεῖ, καί τί φωνή εἶν’ αὐτή. Κατάμονος ὁ Γέρων μπῆκε στό σπήλαιο. Ἔμεινε ὄρθιος μέ τή μαγκούρα στό στῆθος, καί ἀκουμπισμένος στήν πατερίτσα του, καί μέ τό κομποσχοίνι στό χέρι, προσευχόταν τρία μερόνυχτα χωρίς νά φάει οὔτε νά πιεῖ. Μέ τή γεροντική του κούραση ἀκούμπησε τό κεφάλι του στήν πατερίτσα καί τόν πῆρε ὁ ὕπνος λίγα λεπτά καί βλέπει στό δάπεδο τοῦ σπηλαίου, μεταξύ τῶν ἁγίων λειψάνων, χιλιάδες καντήλια ἀναμμένα, κοῦπες κρυστάλινες καθιστές. Ἀκόμα βλέπει στό βόρειο μέρος τοῦ σπηλαίου, νέο Μοναχό μέ ράσο καί πού στό ἕνα χέρι του κρατοῦσε λαδικό μέ λάδι καί στό ἄλλο κομμάτι ὕφασμα καί μέ κερί ἀναμμένο, ἀνανέωνε τά καντήλια καί ὅπου χρειαζόταν λάδι ἔβαζε. Τοῦ λέγει ὁ Γέρων «Εὐλόγησον πάτερ». Τοῦ ἀπάντησε ὁ ξένος μοναχός καντηλανάφτης «Ὁ Κύριος νά σ’ εὐλογεῖ Γέροντα». Τότε ὁ π. Βαρσανούφιος τόν ρώτησε τί κάνει ἐδῶ καί ἐκεῖνος ἀπάντησε πώς ἀνάβει τά καντήλια τῶν πατέρων. Ὕστερα τόν ρώτησε ἀπό ποιό μοναστήρι εἶναι κί ἐκεῖνος τοῦ εἶπε πώς εἶναι ἀπ' ἐδῶ στό μοναστήρι ἀλλά λείπει χρόνια. "Πάτερ" τοῦ λέει ὁ γέροντας Βαρσανούφιος «γύρισε πίσω, ἄφησες στή γωνιά τοῦ σπηλαίου κανδήλια σβηστά, ἄναψέ τα». Τότε ὅ ξένος μοναχός εἶπε: «Γέροντα, τά εἶδα ὅτι εἶναι σβηστά, δέν μπορῶ ὅμως νά τ’ ἀνάψω, γιατί εἶναι τῶν ζώντων πατέρων τῆς μονῆς. Εἶναι καί αὐτά μαρτυρικά ἀλλά ὄχι μέ αἷμα». Τότε ὁ γέροντας κατάλαβε ὅτι αὐτός δέν εἶναι μοναχός, ἀλλά ἅγιος τοῦ σπηλαίου, «ἐκ τῶν κατακειμένων πατέρων», ἤ Ἄγγελος Κυρίου. Τότε βλέπει ὁ γέροντας τόν ξένον Μοναχόν, ἄνοιξε τό ράσο του, καί φάνηκαν οἱ φτεροῦγες του καί πέταξε. Ἡ φτερούγα κτύπησε τόν γέροντα λίγο στό μέτωπο καί τότε τρομαγμένος ξύπνησε κι εἶδε τήν σκιάν τοῦ ἀγγέλου, πού βγῆκε ἀπό τό σπήλαιο καί χάθηκε. Ὅταν ὁ γέροντας ξύπνησε δέν εἶδε οὔτε τόν ἄγγελον οὔτε τά καντήλια, μόνον τά λείψανα εἶδε ὅπως καί προηγουμένως. Ὁ Θεός ἔλυσε τήν ἀπορία τοῦ γέροντα.

---

---

† ΚΥΡΙΑΚΗ 8 ΜΕΤΑ ΤΑ ΦΩΤΑ Γεωργίου Χοζεβίτου Ὁσίου
Παλαιστίνη 7ος, Δομνίκης Ὁσίας 4ος
Ὄρθρος - Θεία Λειτουργία Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου
Ἦχος: πλ. α΄- Ἑωθινόν Η΄
Ἐφεσ. δ΄ 7-13 • Ματθ. δ΄ 12-17                                                                      Κατάλυσις εἰς πάντα

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

Ματθ. δ΄ 12-17  

ΚΕΙΜΕΝΟ

12 Ἀκούσας δὲ ὁ Ἰησοῦς ὅτι Ἰωάννης παρεδόθη, ἀνεχώρησεν εἰς τὴν Γαλιλαίαν,
13 καὶ καταλιπὼν τὴν Ναζαρὲτ ἐλθὼν κατῴκησεν εἰς Καπερναοὺμ τὴν παραθαλασσίαν ἐν ὁρίοις Ζαβουλὼν καὶ Νεφθαλείμ,
14 ἵνα πληρωθῇ τὸ ρηθὲν διὰ Ἡσαΐου τοῦ προφήτου λέγοντος·
15 γῆ Ζαβουλὼν καὶ γῆ Νεφθαλείμ, ὁδὸν θαλάσσης, πέραν τοῦ Ἰορδάνου, Γαλιλαία τῶν ἐθνῶν,
16 ὁ λαὸς ὁ καθήμενος ἐν σκότει εἶδε φῶς μέγα καὶ τοῖς καθημένοις ἐν χώρᾳ καὶ σκιᾷ θανάτου φῶς ἀνέτειλεν αὐτοῖς.
17 Ἀπὸ τότε ἤρξατο ὁ Ἰησοῦς κηρύσσειν καὶ λέγειν· μετανοεῖτε· ἤγγικε γὰρ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν. 

ΑΠΟΔΟΣΗ ΣΤΗ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ

12 Ὅταν ὁ Ἰησοῦς ἄκουσε ὅτι ὁ Ἰωάννης συνελήφθη, ἔφυγε εἰς τὴν Γαλιλαίαν.
13 Ἄφησε τὴν Ναζαρὲτ καὶ ἦλθε νὰ κατοικήσῃ εἰς τὴν Καπερναούμ, ἡ ὁποία ἦτο κοντὰ εἰς τὴν λίμνην εἰς τὰ σύνορα Ζαβουλὼν καὶ Νεφθαλείμ,
14 διὰ νὰ ἐκπληρωθῇ ἐκεῖνο, ποὺ ἐλέχθη διὰ τοῦ Ἡσαΐα τοῦ προφήτου,
15 Ἡ χώρα τοῦ Ζαβουλὼν καὶ ἡ χώρα τοῦ Νεφθαλείμ, ἡ ὁποία ἐκτείνεται κοντὰ εἰς τὴν θάλασσαν, ἡ γῆ πέραν ἀπὸ τὸν Ἰορδάνην, ἡ Γαλιλαία τῶν ἐθνικῶν, ὁ λαός, ποὺ κάθεται εἰς τὸ σκοτάδι,
16 εἶδε μεγάλο φῶς καὶ εἰς ἐκείνους ποὺ κάθονται εἰς τὴν χώραν καὶ τὴν σκιὰν τοῦ θανάτου, ἀνέτειλε γι’ αὐτοὺς φῶς.
17 Ἀπὸ τότε ἄρχισε ὁ Ἰησοῦς νὰ κηρύττῃ καὶ νὰ λέγῃ, «Μετανοεῖτε, διότι ἐπλησίασε ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν».

ΣΥΝΑΞΑΡΙ ΕΓΓΑΜΩΝ ΑΓΙΩΝ
​ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΥΣ ΟΜΟΖΥΓΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ

Ἰουλιανοῦ καί Βασιλίσσης συζύγων Μαρτύρων
Αἴγυπτος 3ος-4ος

   Ὁ Ἅγιος Ἰουλιανός καταγόταν ἀπό τήν Αἴγυπτο καί διέμενε στήν Ἀντινοούπολη κατά τούς χρόνους τοῦ Διοκλητιανοῦ καί Μαρκιανοῦ, ἡγεμόνα τῆς Ἀντινοουπόλεως τῆς Αἰγύπτου. Νυμφεύθηκε τήν Ἁγία Βασίλισσα. Ἔγιναν καί οἱ δύο Μοναχοί μέ κοινή ἀπόφαση. Ὁ Ἅγιος ἔγινε Ἡγούμενος Μονῆς μέ δώδεκα χιλιάδες μοναχούς, ἀρκετοί ἀπό τούς ὁποίους εἶχαν μαρτυρικό τέλος. Ὁ Κύριος φύλαγε καί γιά τόν ἴδιο πλουσιότερη δόξα. Ὕστερα ἀπό φρικτά βασανιστήρια, πού ὑπέμεινε ἀξιοθαύμαστα γιά τήν πίστη του ἀπό τούς εἰδωλολάτρες, ἀποκεφαλίστηκε. Ἡ σύζυγός του εἶχε τέλος ὁσιακό.

---

† ΣΑΒΒΑΤΟ 7 Σύναξις Προδρόμου καί Bαπτιστοῦ Ἰωάννου
Ὄρθρος - Θεία Λειτουργία Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου
Μεγάλος Ἑσπερινός
Πράξ. ιθ΄ 1-8 • Ἰω. α΄ 29-34                                                                           Κατάλυσις εἰς πάντα

---

† ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 6
TA AΓIA ΘEOΦANEIA
ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ ΗΜΩΝ
​ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ
Ὄρθρος - Θεία Λειτουργία Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου
Μέγας Ἁγιασμός
Μεγάλος Ἑσπερινός
                        Τίτ. β΄ 11-14, γ΄ 4-7 • Ματθ. γ΄ 13-17                    Κατάλυσις εἰς πάντα

ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΗΣ ΕΙΚΟΝΟΣ ΤΩΝ ΘΕΟΦΑΝΕΙΩΝ

  Ἡ εἰκόνα τῶν Θεοφανείων προσφέρει τήν εὐαγγελική διήγηση ἀλλά προσθέτει µερικές λεπτοµέρειες πού ἔχουν χρησιµοποιηθεῖ στή λειτουργία τῆς ἑορτῆς καί δείχνει αὐτό πού ὁ Ἰωάννης θά µποροῦσε νά διηγηθεῖ. Ἐπάνω στήν εἰκόνα ἕνα τµήµα ἑνός κύκλου παριστᾶ τούς οὐρανούς πού ἀνοίγουν, καί κάποτε ἀπό µία διπλή πτυχή πού ὀµοιάζει µέ κροσσό ἑνός σύννεφου, βγαίνει τό χέρι τοῦ Πατρός πού εὐλογεῖ. Ἀπό αὐτό τόν κύκλο ἀναχωροῦν ἀκτῖνες φωτός, χαρακτηριστικό τοῦ Ἁγίου Πνεύµατος, καί πού φωτίζουν τό περιστέρι. Αὐτόµατη ἀνάµνηση τοῦ ἀρχικοῦ λόγου «καί ἐγένετο φῶς», ἡ ἐκδηλωτική ἐνέργεια τοῦ Πνεύµατος, ἀποκαλύπτει τόν τριαδικό Θεό: Ἡ Τριάδα, ὁ Θεός µας, µᾶς ἐκδηλώνεται χωρίς διαίρεση. Ὁ Χριστός ἦλθε γιά νά εἶναι τό φῶς τοῦ κόσµου, πού φωτίζει αὐτούς πού κάθονταν στά σκοτάδια (Μάτθ. 4, 16) ἀπό ἐκεῖ δέ τό ὄνοµα τῆς «Ἑορτῆς τῶν φώτων». Ἐνῶ ὁ Χριστός κατέβαινε στά νερά, ἡ φωτιά ἄναψε µέσα στόν Ἰορδάνη, εἶναι ἡ Πεντηκοστή τοῦ Κυρίου καί ὁ προεικονισµένος Λόγος, µέ στύλο φωτός δείχνει ὅτι τό βάπτισµα εἶναι φωτισµός, γέννηση τῆς ὑπάρξεως στό θεῖο φῶς.
 
   Ἄλλοτε τήν παραµονή τῆς ἑορτῆς γινόταν τό βάπτισµα τῶν κατηχουµένων καί ὁ ναός ἦταν πληµµυρισµένος ἀπό φῶς, σηµεῖο µυήσεως στή γνώση τοῦ Θεοῦ. Ὁ µάρτυρας αὐτοῦ τοῦ φωτός, ὁ ἅγιος Ἰωάννης εἶναι δοσµένος στό γεγονός γιατί αὐτός ὁ ἴδιος εἶναι «ὁ λύχνος ὁ καιόµενος καί φαίνων» καί οἱ ἄνθρωποι ἔρχονταν «ἀγαλλιαθῆναι ἐν τῷ φωτί αὐτοῦ» (Ἰω. 5, 35).
 
   Ἡ κάθοδος τοῦ Ἁγίου Πνεύµατος µέ τή µορφή ἑνός περιστεριοῦ ἐκφράζει τήν κίνηση τοῦ Πατρός πού φέρεται πρός τόν Υἱό του. Ἐξ ἄλλου, ἐξηγεῖται, κατά τούς Πατέρες, κατ’ ἀναλογία μέ τόν κατακλυσμό καί τό περιστέρι µέ τόν κλάδο ἐλαίας, σηµεῖο τῆς εἰρήνης. Τό Ἅγιο Πνεύµα πού φέρεται ἐπάνω ἀπό τά ἀρχέγονα νερά ἀνέδειξε τή Ζωή, ἐπίσης αὐτό πού αἰωρεῖται ἐπάνω στά νερά τοῦ Ἰορδάνη, προκαλεῖ τή δεύτερη γέννηση τοῦ νέου δηµιουργήµατος.
 
   Ὁ Χριστός παριστάνεται ὀρθός ἐνάντια πρός τό βυθό τοῦ νεροῦ σκεπασµένος ἀπό τά κύµατα τοῦ Ἰορδάνη. Ἀπό τήν ἀρχή τῆς ἀποστολῆς του, ὁ Ἰησοῦς ἀντιµετωπίζει τά κοσµικά στοιχεῖα ποῦ περιέχουν σκοτεινές δυνάµεις: τό νερό, τόν ἀέρα καί τήν ἔρηµο. Ἡ διάβαση τῆς Ἐρυθράς Θαλάσσης εἶναι ἀπό τίς µορφές τοῦ βαπτίσµατος: ἡ νίκη ἀπό τό Θεό τοῦ δράκοντος τῆς θαλάσσης, τοῦ τέρατος Rahab. Ἕνα ἰδιόµελο τῆς ἑορτῆς κάνει νά κατανοήσουµε τόν Κύριο λέγοντας στόν Ἰωάννη Βαπτιστή: Προφήτη, ἔλα νά µέ βαπτίσεις… Βιάζοµαι νά χαθεῖ ὁ κρυµµένος στά νερά ἐχθρός, ὁ πρίγκηπας τοῦ σκότους, γιά νά ἀπελευθερώσω τόν κόσµο ἀπό τά δίχτυα του παραχωρώντας του τήν αἰώνια ζωή. Ἔτσι, µπαίνοντας στόν Ἰορδάνη ὁ Κύριος, καθαρίζει τά νερά: Σήµερα τά κύµατα τοῦ Ἰορδάνη µεταβάλλονται σέ φάρµακο καί ὅλη ἡ δηµιουργία ποτίζεται µέ µυστικά κύµατα… (εὐχή ἁγίου Σωφρονίου). Εἶναι ὅλο τό σύµπαν πού δέχεται τήν ἁγιοποίησή του: Ὁ Χριστός βαπτίζεται· βγαίνει ἀπό τό νερό καί µέ αὐτό ἀποκαλύπτει τόν κόσµο (ἰδιόµελο τοῦ Κοσµᾶ).
 
    Σπάζει τό κεφάλι τῶν δρακόντων καί ἀναζωογονεῖ τόν Ἀδάµ, εἶναι ἡ ἀνάπλαση τῆς ἀνθρωπίνης ὑπάρξεως, ἡ ἀναγέννησή της στό καθαριστικό λουτρό τοῦ µὑστηρίου. Ὁ Δίδυµος Τυφλός καθορίζει: «ὁ δέ Κύριος ἔδωκέ µοι µητέρα τήν κολυµβήθραν (Ἐκκλησία), πατέρα τόν Ὕψιστον, ἀδελφόν τόν δι’ ἡµᾶς βαπτισθέντα Σωτήρα».
 
    Στήν εἰκόνα µέ τό δεξιό του χέρι ὁ Χριστός εὐλογεῖ τά νερά καί τά ἐτοιµάζει νά γίνουν τά νερά τῆς βαπτίσεως ποῦ ἁγιάζει µέ τήν ἴδια του κατάδυση. Τό νερό ἀλλάζει σηµασία, ἄλλοτε εἰκόνα τοῦ θανάτου (κατακλυσµός), εἶναι τώρα ἡ πηγή τοῦ ὕδατος τῆς ζωῆς (Ἀποκ. 21, 6· Ἰω. 4, 14). Μυσταγωγικά τό νερό τῆς βαπτίσεως δέχεται τήν ἀξία τοῦ αἴµατος τοῦ Χριστοῦ. Στά πόδια τοῦ Κυρίου, στά νερά τοῦ Ἰορδάνη, ἡ εἰκόνα δείχνει δύο µἰκρές ἀνθρώπινες µορφές, εἰκονογράφηση τῶν παλαιοδιαθηκικῶν κειµένων πού ἀποτελοῦν µέρος τῆς ἀκολουθίας: «τί σοί ἐστι, θάλασσα ὅτι ἔφυγες, καί σύ Ἰορδάνη, ὅτι ἐστράφης εἰς τά ὀπίσω» (Ψαλµ.113, 5). Τό τροπάριο (ἦχος Δ΄) ἐξηγεῖ: «Ἀπεστρέφετο ποτέ, ὁ Ἰορδάνης ποταµός, τῇ µἠλωτῇ Ἐλισσαιέ, ἀναληφθέντος Ἡλιοῦ καί διηρεῖτο τά ὕδατα ἔνθεν καί ἔνθεν· καί γέγονεν αὐτῷ ξηρά ὁδός ἡ ὑγρά εἰς τόπον ἀληθῶς τοῦ Βαπτίσµατος, δι’ οὗ ἡµεῖς τήν ρέουσαν τοῦ βίου διαπερώµεν διάβασιν». Εἰκόνα συµβολική πού µιλᾶ γιά τή µετάνοια ἀκόµη ἀόρατη τῆς κοσµικῆς φύσεως, τῆς µἐταστροφῆς τῆς ὀντολογίας της. Ἡ εὐλογία τῆς ὑδρόβιας φύσεως ἁγιάζει τήν ἴδια ἀρχή τῆς ἐπίγειας ζωῆς. Γι’ αὐτό, µἐτά τή θεία λειτουργία γίνεται ὁ µἐγάλος ἁγιασµός τῶν ὑδάτων (ἑνός ποταµοῦ, µιᾶς πηγῆς ἤ ἐντελῶς ἁπλά ἑνός δοχείου τοποθετηµένου µέσα στήν ἐκκλησία).
 
   Μιλώντας γιά τά µή ἁγιασµένα νερά, εἰκόνα τοῦ θανάτου – κατακλυσµοῦ ἡ λειτουργία τά ὀνοµάζει ὑδατόστρωτο τάφο. Πραγµατικά, ἡ εἰκόνα δείχνει τόν Ἰησοῦ νά εἰσέρχεται στά νερά, στόν ὑγρό τάφο. Αὐτός ἐδῶ ἔχει τή µὀρφή ἑνός σκοτεινοῦ σπηλαίου (εἰκονογραφική µορφή τοῦ ἅδη) περιέχοντας ὅλο τό σώµα τοῦ Κυρίου (εἰκόνα τοῦ ἐνταφιασµοῦ, πού προσφέρεται στό µυστήριο τοῦ βαπτίσµατος µέ ὁλική κατάδυση, µορφή τοῦ πασχαλίου τριηµέρου), γιά νά ἀποσπάσει τόν ἀρχηγό τῆς φυλῆς µας στή ζοφερή διαµονή. Συνεχίζοντας τόν προκαταβολικό συµβολισµό τῆς Γεννήσεως, ἡ εἰκόνα τῶν Θεοφανείων δείχνει τήν προκάθοδο τοῦ Χριστοῦ στόν Ἅδη: «καταβάς ἐν τοῖς ὕδασιν ἔδησε τόν ἰσχυρόν». Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσοστοµος, σχολιάζει: ἡ κατάδυση καί ἡ ἀνάδυση εἶναι ἡ εἰκόνα τῆς καθόδου στόν ἅδη καί τῆς ἀναστάσεως.
 
   Ὁ Χριστός παριστάνεται γυµνός, εἶναι ντυµένος µέ τήν ἀδαµική γυµνότητα καί ἔτσι ἀποδίδει στήν ἀνθρωπότητα τό ἔνδοξο παραδεισιακό ἐνδυµά της. Γιά νά δείξει τήν ὑπέρτατη πρωτοβουλία του παριστάνεται βαδίζοντας ἤ κάνοντας ἕνα βήµα πρός τόν ἅγιο Ἰωάννη: ἐλεύθερα ἔρχεται καί κλίνει τό κεφάλι. Ὁ Ἰωάννης εἶναι ταραγµένος: ἐγώ χρείαν ἔχω ὑπό σοῦ βαπτισθῆναι, καί σύ ἔρχη πρός µε; »… Ὁ Ἰησοῦς τόν διατάζει: «ἅφες ἄρτι».
 
  Ὁ Ἰωάννης τείνει τό δεξιό του χέρι σέ µία τελετουργική χειρονοµία, στό ἀριστερό κρατεῖ ἕνα εἰλητάριο, κείµενο τοῦ κηρύγµατός του.
 
   Οἱ ἄγγελοι τῆς Ἐνσαρκώσεως εἶναι σέ µία στάση προσκυνήσεως, τά σκεπασµένα χέρια τους σέ ἔνδειξη σεβασµοῦ. Συµβολίζουν ἐπίσης καί εἰκονογραφοῦν τό λόγο τοῦ ἀποστόλου Παύλου (Γαλατ. 3, 27) :«Ὅσοι γάρ εἰς Χριστόν ἐβαπτίσθητε, Χριστόν ἐνεδύσασθε…».
 

ΠΗΓΗ: http://www.diakonima.gr

---

† ΠΕΜΠΤΗ 5 Παραμονή Θεοφανείων Θεοπέμπτου καί Θεωνᾶ
Μαρτύρων 305, Συγκλητικῆς Ὁσίας Ἀλεξάνδρεια 350
Ὄρθρος - Ἀκολουθία Μεγάλων Ὡρῶν - Μεγάλος
Ἑσπερινός Ἑορτῆς Θεοφανείων - Θεία Λειτουργία Μ. Βασιλείου, Μέγας Ἁγιασμός
Α΄ Κορ. θ΄ 19-27 • Λουκ. γ΄ 1-18                                                                                   Νηστεία ἄνευ οἴνου καί ἐλαίου

---

ΤΕΤΑΡΤΗ 4 Προεόρτια τῶν Φώτων Σύναξις τῶν Ἁγίων 70
Ἀποστόλων, Θεοκτίστου Ὁσίου Σικελία 8ος
Μεγάλος Ἑσπερινός
Ἑβρ. ι΄ 1-18 • Ἰω. α΄ 18-28                                                                                        Κατάλυσις εἰς πάντα

---

ΤΡΙΤΗ 3 Προεόρτια τῶν Φώτων Mαλαχίου Προφήτου 4ος π.Χ.,
Γορδίου Μάρτυρος Καππαδοκία 4ος
Β΄ Τιμ. δ΄ 5-8 • Μάρκ. α΄ 1-8                                                                                         Κατάλυσις εἰς πάντα

---

ΔΕΥΤΕΡΑ 2 Προεόρτια τῶν Φώτων Σιλβέστρου Πάπα Pώμης Ἱεράρχου 335
Α΄ Τιμ. γ΄ 13-δ΄ 5 • Ματθ. γ΄ 1-6                                                                                  Κατάλυσις εἰς πάντα

---

† ΚΥΡΙΑΚΗ 1 ΠEPITOMH KYPIOY IHΣOY XPIΣTOY
Βασιλείου τοῦ Μεγάλου Ἱεράρχου Καισάρεια Καππαδοκίας 379
Ὄρθρος - Θεία Λειτουργία Μεγάλου Βασιλείου.
Ἦχος: δ΄- Ἑωθινόν Ζ΄
Δοξολογία ἐπί τῇ Ἐνάρξει τοῦ Νέου Ἔτους
Ἁγ. Ἀν. Κολ. β΄ 8-12 • Λουκ. β΄ 20-21, 40-52                                                                  Κατάλυσις εἰς πάντα

ΣΥΝΑΞΑΡΙ ΕΓΓΑΜΩΝ ΑΓΙΩΝ
​ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΥΣ ΟΜΟΖΥΓΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ

Γρηγορίου Ἐπισκόπου Νανζιανζοῦ,
συζύγου Ἁγίας Νόννας, Νανζιανζός 373

     Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος καταγόταν ἀπό τήν Ἀριανζό, ἕνα χωριό κοντά στήν Ναζιανζό τῆς Καππαδοκίας. Ἦταν εἰδωλολάτρης. Νυμφεύθηκε τήν Ἁγία Νόννα (5/8). Μετά ἀπό προσευχές τῆς Ἁγίας, πού ἦταν στεῖρα, ὁ Θεός τούς ἔδωσε τέκνο, τόν μετέπειτα
Ἐπίσκοπο Γρηγόριο τόν Θεολόγο (25/1). Ἡ γέννηση ἔφερε καί τόν Γρηγόριο στήν Ὀρθοδοξία (325). Σέ αὐτό βοήθησε ἡ εὐσεβής εὐφυΐα, ἡ πολύτροπη ἐπιμονή καί οἱ ὁλονύκτιες προσευχές τῆς εὐλογημένης ἐνάρετης καί φιλόθεης Νόννας. Ὑπῆρξε ὑπομονετική σύζυγος, ἡρωική μητέρα καί ἀνδρεία γυναίκα. Τό Ἅγιο ζεῦγος ἐκτός ἀπό τόν Γρηγόριο ἀπέκτησε ἄλλα δύο τέκνα, τόν Ἅγιο Καισάριο τόν Ἰατρό (9/3) καί τήν Ἁγία Γοργονία († 23/2). Εἶχαν τέλος εἰρηνικό.