|
|
|
† ΚΥΡΙΑΚΗ 20 ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΙΝ, Eὐσταθίου Mεγαλομάρτυρος καί Θεοπίστης, Ἀγαπίου καί Θεοπίστου μεταστραφέντων ἐκ τῆς εἰδωλολατρείας Ρώμη 111, Μιχαήλ βασιλέως Ρώσων Μάρτυρος ἐκ μετανοίας Ρωσία 1246, Ἱλαρίωνος Ἁγιορείτου Νεομάρτυρος μεταστραφέντος ἐκ τοῦ Ἰσλάμ Κων/πολη 1804
Ὄρθρος-Θεία Λειτουργία Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου Ἦχος: πλ.β΄- Ἑωθινόν: Δ΄ Γαλ. β΄ 16-20 • Μάρκ. η΄ 34-θ΄ 1 Κατάλυσις εἰς πάντα 
20/9 Οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες Εὐστάθιος, Θεοπίστη, Ἀγάπιος καί Θεόπιστος ἦταν Ρωμαῖοι στήν καταγωγή. Ὁ Ἅγιος Εὐστάθιος, ἦταν στρατηλάτης τοῦ αὐτοκράτορος Τραϊανοῦ (98-117). Ὅταν ἀκόμη ἦταν εἰδωλολάτρης καί ὀνομαζόταν Πλακίδας, ἦταν περιβόητος γιά τίς ἀρετές καί τίς ἐλεημοσύνες του. Ὁ Θεός, βλέποντας τίς καλές διαθέσεις τῆς ψυχῆς του, τοῦ ἀποκαλύφθηκε μέ τρόπο παρόμοιο πρός ἐκεῖνον πού χρησιμοποίησε καί στόν ἀπόστολο Παῦλο. Κάποια ἡμέρα πού ὁ Πλακίδας εἶχε βγεῖ γιά κυνήγι στό δάσος, καθώς κατεδίωκε ἕνα μεγάλο ἐλάφι, εἶδε ἀνάμεσα στά κέρατά του λαμπρότατο σταυρό καί τή μορφή τοῦ Χριστοῦ πού τοῦ ἔλεγε: «Πλακίδα, τί μέ διώκεις; Ἐγώ εἶμαι ὁ Ἰησοῦς Χριστός, τόν ὁποῖον ἐσύ, χωρίς νά γνωρίζεις, λατρεύεις μέ τά ἀγαθά σου ἔργα. Ἦλθα στή γῆ μέ μορφή ἀνθρώπου, γιά νά σώσω τό ἀνθρώπινο γένος καί σήμερα σοῦ ἐμφανίσθηκα, γιά νά σέ συλλάβω στά δίκτυα τῆς φιλανθρωπίας μου». Ἔντρομος ὁ Πλακίδας ἔπεσε ἀπό τό ἄλογό του στή γῆ καί γιά πολλή ὥρα ἔμεινε ἀναίσθητος. Ὅταν συνῆλθε, ὁ Χριστός τοῦ βεβαίωσε τήν αὐθεντικότητα τῆς ὁράσεως του λέγοντας ὅτι εἶναι ὁ ἀληθινός Θεός, ὁ δημιουργός τοῦ οὐρανοῦ καί τῆς γῆς, καί ὅτι ἀπό ἄμετρη ἀγάπη προσέλαβε τήν ἀνθρώπινη φύση. Ὁ Πλακίδας πίστευσε ἀπό τά βάθη τῆς καρδίας του καί βαπτίσθηκε μέ ὅλη του τήν οἰκογένεια, μετονομασθείς αὐτός μέν Εὐστάθιος, ἡ σύζυγός του ἀπό Τατιανή Θεοπίστη, καί οἱ δύο υἱοί του Ἀγάπιος καί Θεόπιστος. Ὁ Κύριος τοῦ ἐμφανίσθηκε γιά ἄλλη μιά φορά καί τοῦ προανήγγειλε ὅτι θά ὑποφέρει μεγάλες δοκιμασίες ἀπό τόν διάβολο, ὅπως ὁ Ἰώβ, ἀλλά ἡ Θεία Χάρις δέν θά τόν ἐγκαταλείψει. Ὁ Τραϊανός τόν χρησιμοποίησε σέ νικηφόρο ἐκστρατεία κατά βαρβάρων ἐχθρῶν, ἐπί τῶν ὁποίων ὁ Εὐστάθιος ἀπέβη νικητής. Στίς γιορτές πού ἔκανε ὁ Ἀδριανός ὁ Εὐστάθιος δέν θυσίασε στά εἴδωλα μέ ἀποτέλεσμα νά συλληφθεῖ καί νά θανατωθεῖ μαζί μέ τήν χριατιανική οἰκογένεια του στή Ρώμη.
20/9 Οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες Μιχαήλ καί Θεόδωρος ἔζησαν στή Ρωσία τήν ἐποχή τῆς εἰσβολῆς τῶν Τατάρων. Καί συγκεκριμένα ὅταν εἰσέβαλαν οἱ Τάταροι ὁ Ἅγιος ἡγεμών τοῦ Τσέρνιγκωφ καί τοῦ Κιέβου Μιχαήλ, ὅπως καί πολλοί ἄλλοι ἡγεμόνες, μαζί μέ τόν ἀφοσιωμένο του βογιάρο Θεόδωρο, ἐγκατέλειψαν τή χώρα του στή λεηλασία. Γι’ αὐτή τήν ἔλλειψη θάρρους καί ἐλπίδος στόν Θεό γρήγορα μετενόησαν.
Μετά τήν τρομακτική ἐρήμωση τῆς γῆς ὁ Μπατού ἐπέτρεψε στούς Ρώσους πρίγκιπες νά ἐπανέλθουν στίς ἡγεμονίες τους ὑπό τόν ὅρον νά εἶναι ὑποτελεῖς του, ἀπαίτησε δέ νά παρουσιασθοῦν ἐνώπιόν του γιά νά τοῦ δηλώσουν ὑποταγή. Ὁ Μιχαήλ ἀνακοίνωσε στόν Θεόδωρο τήν ἀπόφασή του νά ὁμολογήσει τόν Χριστό μέ τό αἷμα του καί ὁ πιστός βογιάρος τοῦ ὑποσχέθηκε πώς δέν θά τόν ἐγκαταλείψει οὔτε στόν θάνατο. Φθάνοντας στό στρατόπεδο τῆς Χρυσῆς Ὀρδῆς, οἱ Ἅγιοι δέχθηκαν νά δηλώσουν ὑποταγή στόν Μπατοῦ ὡς ἐπίγειο βασιλέα, ἀρνήθηκαν ὅμως νά περάσουν μέσα ἀπό τήν πυρά καί νά προσκυνήσουν τόν ἥλιο, σύμφωνα μέ τό πυρολατρικό τυπικό τῶν Τατάρων. Οἱ ἄλλοι ἡγεμόνες, οἱ ὁποῖοι εἶχαν ὑποκύψει προκειμένου νά μή χάσουν τά ἀξιώματά τους, τόν πίεζαν νά συμμορφωθεῖ στό θέλημα τοῦ χάνου, προβάλλοντας τόν ἰσχυρισμό ὅτι ὅταν ἐπιστρέψουν στή χώρα τους μπορεῖ νά μετανοήσει καί τότε θά μοιρασθοῦν ὅλοι μαζί τό ἐπιτίμιο τῆς ἐξωμοσίας του. Ὁ Μιχαήλ, ἐνισχυμένος καί ἀπό τόν Θεόδωρο, τούς ἀπήντησε μέ γενναιότητα: «Δέν μοῦ εἶναι δυνατόν στό ὄνομα νά εἶμαι χριστιανός καί στά ἔργα εἰδωλολάτρης». Σύροντας δέ τό ξίφος του τό πέταξε στόν ἡγεμόνα τοῦ Ροστώφ λέγοντας: «Κράτα γιά τόν ἑαυτό σου τήν δόξα τοῦ μάταιου αὐτοῦ κόσμου». Ἔτσι, αὐτός πού εἶχε δείξει δειλία κατά τήν ὥρα τῆς μάχης προσφέρθηκε στό μαρτύριο μέ ἀξιοθαύμαστο ἡρωισμό. Οἱ δήμιοι τόν ἔρριξαν στήν γῆ καί τόν κτυποῦσαν ἀνελέητα, ὥσπου κοκκίνησε τό χῶμα ἀπό τό αἷμα του. Ἐπειδή ὁ μάρτυς δέν σταμάτησε νά ὁμολογεῖ «εἶμαι χριστιανός», κάποιος πυρολάτρης μέ τό σπαθί του τοῦ ἀπέκοψε τήν τιμία κεφαλή καί τήν πέταξε μακριά, ἐνῶ αὐτή συνέχισε νά ἐπαναλαμβάνει «εἶμαι χριστιανός». Κατόπιν οἱ δήμιοι στράφηκαν στόν βογιάρο Θεόδωρο, ὑποσχόμενοι ἀξιώματα, ἐάν τούς ὑπακούσει. Ἀλλά ὁ μακάριος Θεόδωρος τούς εἶπε: «Ἕνα μόνο θέλω, νά πάω στόν Χριστό καί Θεό μου ἀπό τόν ἴδιο δρόμο πού πῆγε καί ὁ κύριός μου Μιχαήλ». Τόν κτύπησαν τότε καί αὐτόν βάναυσα καί τοῦ ἀπέκοψαν τήν κεφαλή στίς 20 Σεπτεμβρίου 1246, τήν ἴδια ἡμέρα πού θανάτωσαν καί τόν Μιχαήλ. Οἱ ἄθεοι πέταξαν τά μαρτυρικά τους σώματα στούς σκύλους, γιά νά τά κατασπαράξουν. Ἡ Θεία Χάρις ὅμως τά διεφύλαξε γιά πολλές ἡμέρες ἀπείρακτα. Κάθε νύκτα στύλος πυρός κατέβαινε καί τά φώτιζε, ὥσπου χριστιανοί τά πῆραν κρυφά καί τά ἐνεταφίασαν μέ τιμές. Τό 1774 τά μετέφεραν στόν Ναό τῶν Ἀρχαγγέλων στή Μόσχα, ὅπου σώζονται μέχρι σήμερα. 
20/9 Ὁ Ἅγιος Νέος Ὁσιομάρτυς Ἱλαρίων καταγόταν ἀπό τό Ἡράκλειο τῆς Κρήτης. Οἱ εὐσεβεῖς γονεῖς του στό βάπτισμα τόν ὀνόμασαν Ἰωάννη καί τόν ἀνέθρεψαν μέ τή χριστιανική πίστη.
Φροντίζοντας γιά τή μόρφωσή του τόν ἔστειλαν στήν Κωνσταντινούπολη, σέ κάποιον θεῖο του γιατρό, ὁ ὁποῖος τόν φιλοξένησε ἐπί δέκα ἔτη. Δέν ἔδειξε ὅμως κανένα ἐνδιαφέρον πρός τόν ἀνεψιό του, καί ὁ Ἰωάννης τόν ἐγκατέλειψε καί προσελήφθη στήν ὑπηρεσία Χίου ἐμπόρου. Ἐπιστρέφοντας κάποτε ἀπό ταξίδι, ὁ ἔμπορος ἰσχυρίσθηκε ὅτι βρῆκε ἔλλειμμα στά κέρδη τοῦ καταστήματος καί μέ ἀπειλές ἀπαίτησε ἀπό τόν Ἰωάννη νά τοῦ ἀποδώσει τό ποσόν. Ὁ Ἅγιος ἀπεγνωσμένος κατέφυγε γιά βοήθεια στό ἀνάκτορο τοῦ σουλτάνου, ὅπου συναντήθηκε μέ τόν Αἰθίοπα Μπᾶς ἀγά. Μέ τήν συνεργία τοῦ διαβόλου αὐτός ἔπεισε τόν νέο νά ἐξισλαμισθεῖ. Τρεῖς ἡμέρες μετά τήν ἀποστασία του ὁ Ἰωάννης, ἐλεγχόμενος ἀπό τή συνείδηση, μετανόησε θερμά, ἔφυγε ἀπό τό παλάτι καί βρίσκοντας πλοῖο ἀναχώρησε στήν Κριμαία, ὅπου παρέμεινε δέκα μῆνες. Φλεγόμενος ὅμως ἀπό τήν ἐπιθυμία νά ἀποκαταστήσει τήν ἄρνησή του μέ τό μαρτύριο, ἐπέστρεψε στήν Πόλη καί ζήτησε τή συμβουλή πνευματικῶν. Μέ ὑπόδειξή τους πῆγε στό Ἅγιον Ὄρος. Γιά λίγο καιρό ἔμεινε στή σκήτη τῆς Ἁγίας Ἄννης, ὑποτασσόμενος στόν ἱερομόναχο Βησσαρίωνα, ὁ ὁποῖος τοῦ ἔδωσε ὡς κανόνα νά κάνει χίλιες μεγάλες μετάνοιες τό ἡμερονύκτιο καί νά τρώγει μετά τήν δύση τοῦ ἡλίου μόνο ψωμί καί νερό. Μετά ἀπό λίγο τόν ἔκειρε μοναχό μέ τό ὄνομα Ἰλαρίων. Ἡ δίψα ὅμως τοῦ Ἁγίου γιά μετάνοια θέρμαινε διαρκῶς μέσα του τόν πόθο νά μιμηθεῖ τόν Κύριο διά τοῦ μαρτυρίου. Διαβλέποντας ὁ Γέροντάς του ὅτι ὁ σκοπός του ἦταν κατά Θεόν, συγκατένευσε στήν ἐπιθυμία του, καί ὁ Ἅγιος ἐπανερχόμενος στήν Κωνσταντινούπολη παρουσιάσθηκε στά ἀνάκτορα. Μπροστά στόν Μπᾶς ἀγᾶ ὁμολόγησε μέ παρρησία ὅτι ἦταν χριστιανός, ἀναθεμάτισε τήν ὁμολογία τῆς τουρκικῆς πίστεως καί ποδοπάτησε τό σαρίκι. Μέ διαταγή τοῦ ἀγᾶ τόν βασάνισαν σκληρά καί τέλος τόν ἀποκεφάλισαν στίς 20 Σεπτεμβρίου 1804. ΣΑΒΒΑΤΟ 19 Μεθέορτα Ὑψώσεως, Σαββατίου, Τροφίμου Μαρτύρων Δορυμέδοντος Μάρτυρος μεταστραφέντος ἐκ τῆς εἰδωλολατρείας Ἀντιόχεια Πισιδίας Μικρᾶς Ἀσίας
Α΄ Κορ. α΄ 26-β΄ 5 • Ἰω. η΄ 21-30 Κατάλυσις εἰς πάντα 
19/9 Ὁ Ἅγιος Μάρτυς Δορυμαίδων ἄρχοντας τῆς πόλεως Σύναδα τῆς Φρυγίας πίστεψε στόν Χριστό βλέποντας μέ θαυμασμό τό μαρτύριο τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Τροφίμου. Συνελήφθη καί μαρτύρησε. ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 18 Μεθέορτα Ὑψώσεως, Eὐμενίου Ἐπισκόπου Γορτύνης 7ος,
Γαλ. δ΄ 8-21 • Μάρκ. στ΄ 45-53 Νηστεία ἄνευ οἴνου καί ἐλαίου «ΚΑΡΤΕΡΟΥΜΕΝ ΠΟΤΕ ΝΑ ΛΑΜΨΗ Ο ΤΙΜΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ»Ο ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ ΜΙΛΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΤΙΜΙΟ ΣΤΑΥΡΟ
|
|
ΚΕΙΜΕΝΟ
Ἡ δύναμις τοῦ σταυροῦ 18 Ὁ λόγος γὰρ ὁ τοῦ σταυροῦ τοῖς μὲν ἀπολλυμένοις μωρία ἐστί, τοῖς δὲ σῳζομένοις ἡμῖν δύναμις Θεοῦ ἐστι. 19 Γέγραπται γάρ· ἀπολῶ τὴν σοφίαν τῶν σοφῶν, καὶ τὴν σύνεσιν τῶν συνετῶν ἀθετήσω. 20 Ποῦ σοφός; Ποῦ γραμματεύς; Ποῦ συζητητὴς τοῦ αἰῶνος τούτου; Οὐχὶ ἐμώρανεν ὁ Θεὸς τὴν σοφίαν τοῦ κόσμου τούτου; 21 Ἐπειδὴ γὰρ ἐν τῇ σοφίᾳ τοῦ Θεοῦ οὐκ ἔγνω ὁ κόσμος διὰ τῆς σοφίας τὸν Θεόν, εὐδόκησεν ὁ Θεὸς διὰ τῆς μωρίας τοῦ κηρύγματος σῶσαι τοὺς πιστεύοντας. 22 Ἐπειδὴ καὶ Ἰουδαῖοι σημεῖον αἰτοῦσι καὶ Ἕλληνες σοφίαν ζητοῦσιν, 23 ἡμεῖς δὲ κηρύσσομεν Χριστὸν ἐσταυρωμένον, Ἰουδαίοις μὲν σκάνδαλον, Ἕλλησι δὲ μωρίαν, 24 αὐτοῖς δὲ τοῖς κλητοῖς, Ἰουδαίοις τε καὶ Ἕλλησι, Χριστὸν Θεοῦδύναμιν καὶ Θεοῦ σοφίαν· |
ΑΠΟΔΟΣΗ ΣΤΗ ΝΕΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ
Ἡ δύναμις τοῦ σταυροῦ 18 Τὸ κήρυγμα περὶ τοῦ σταυροῦ σ’ ἐκείνους ποὺ χάνονται εἶναι μωρία, ἀλλὰ σ’ ἐμᾶς ποὺ σωζόμεθα εἶναι δύναμις Θεοῦ. 19 Διότι εἶναι γραμμένον: Θὰ ἐξαφανίσω τὴν σοφίαν τῶν σοφῶν καὶ τὴν σύνεσιν τῶν συνετῶν θὰ ἐκμηδενίσω. 20 Ποῦ εἶναι ὁ σοφός; Ποῦ ὁ γραμματεύς; Ποῦ ὁ συζητητὴς τοῦ κόσμου τούτου; Δὲν ἐμώρανε ὁ Θεὸς τὴν σοφίαν τοῦ κόσμου τούτου; 21 Διότι ἀφοῦ, κατὰ τὴν σοφίαν τοῦ Θεοῦ, ὁ κόσμος δὲν ἐγνώρισε μὲ τὴν σοφίαν του τὸν Θεόν, εὐδοκήμησεν ὁ Θεὸς διὰ τῆς μωρίας τοῦ κηρύγματος νὰ σώσῃ ἐκείνους ποὺ πιστεύουν. 22 Οἱ Ἰουδαῖοι θέλουν θαύματα, οἱ δὲ Ἕλληνες ζητοῦν σοφίαν, 23 ἐμεῖς ὅμως κηρύττομεν Χριστὸν σταυρωμένον, ὁ ὁποῖος εἰς μὲν τοὺς Ἰουδαίους εἶναι σκάνδαλον, εἰς δὲ τοὺς Ἕλληνας μωρία, 24 ἀλλὰ σ’ ἐκείνους ποὺ εἶναι καλεσμένοι, Ἰουδαίους καὶ Ἕλληνας, ὁ Χριστὸς εἶναι Θεοῦ δύναμις καὶ Θεοῦ σοφία. |
ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ
Ἰω. ιθ΄ 6-11, 13-20, 25-28, 30-35
|
ΚΕΙΜΕΝΟ
6 ὅτε οὖν εἶδον αὐτὸν οἱ ἀρχιερεῖς καὶ οἱ ὑπηρέται, ἐκραύγασαν λέγοντες· σταύρωσον σταύρωσον αὐτόν. Λέγει αὐτοῖς ὁ Πιλᾶτος· λάβετε αὐτὸν ὑμεῖς καὶ σταυρώσατε· ἐγὼ γὰρ οὐχ εὑρίσκω ἐν αὐτῷ αἰτίαν. 7 Ἀπεκρίθησαν αὐτῷ οἱ Ἰουδαῖοι· ἡμεῖς νόμον ἔχομεν, καὶ κατὰ τὸν νόμον ἡμῶν ὀφείλει ἀποθανεῖν, ὅτι ἑαυτὸν Θεοῦ υἱὸν ἐποίησεν. 8 Ὅτε οὖν ἤκουσεν ὁ Πιλᾶτος τοῦτον τὸν λόγον, μᾶλλον ἐφοβήθη, 9 καὶ εἰσῆλθεν εἰς τὸ πραιτώριον πάλιν καὶ λέγει τῷ Ἰησοῦ· πόθεν εἶσύ; Ὁ δὲ Ἰησοῦς ἀπόκρισιν οὐκ ἔδωκεν αὐτῷ. 10 Λέγει οὖν αὐτῷ ὁ Πιλᾶτος· ἐμοὶ οὐ λαλεῖς; Οὐκ οἶδας ὅτι ἐξουσίανἔχω σταυρῶσαί σε καὶ ἐξουσίαν ἔχω ἀπολῦσαί σε; 11 Ἀπεκρίθη Ἰησοῦς· οὐκ εἶχες ἐξουσίαν οὐδεμίαν κατ' ἐμοῦ, εἰ μὴ ἦν σοι δεδομένον ἄνωθεν· διὰ τοῦτο ὁ παραδιδούς μέ σοι μείζοναἁμαρτίαν ἔχει. 13 Ὁ οὖν Πιλᾶτος ἀκούσας τοῦτον τὸν λόγον ἤγαγεν ἔξω τὸν Ἰησοῦν, καὶ ἐκάθισεν ἐπὶ τοῦ βήματος εἰς τόπον λεγόμενον Λιθόστρωτον,ἑβραϊστὶ δὲ Γαββαθᾶ· 14 ἦν δὲ παρασκευὴ τοῦ πάσχα, ὥρα δὲ ὡσεὶ ἕκτη· καὶ λέγει τοῖςἸουδαίοις· ἴδε ὁ βασιλεὺς ὑμῶν. 15 Οἱ δὲ ἐκραύγασαν· ἆρον ἆρον, σταύρωσον αὐτόν. λέγει αὐτοῖς ὁΠιλᾶτος· τὸν βασιλέα ὑμῶν σταυρώσω; ἀπεκρίθησαν οἱ ἀρχιερεῖς· οὐκἔχομεν βασιλέα εἰ μὴ Καίσαρα. 16 Τότε οὖν παρέδωκεν αὐτὸν αὐτοῖς ἵνα σταυρωθῇ. Ἡ σταύρωσις τοῦ Χριστοῦ 17 Παρέλαβον δὲ τὸν Ἰησοῦν καὶ ἤγαγον· καὶ βαστάζων τὸν σταυρὸν αὐτοῦ ἐξῆλθεν εἰς τὸν λεγόμενον κρανίου τόπον, ὃς λέγεται ἑβραϊστὶΓολγοθᾶ, 18 ὅπου αὐτὸν ἐσταύρωσαν, καὶ μετ' αὐτοῦ ἄλλους δύο ἐντεῦθεν καὶἐντεῦθεν, μέσον δὲ τὸν Ἰησοῦν. 19 Ἔγραψε δὲ καὶ τίτλον ὁ Πιλᾶτος καὶ ἔθηκεν ἐπὶ τοῦ σταυροῦ· ἦν δὲγεγραμμένον· Ἰησοῦς ὁ Ναζωραῖος ὁ βασιλεὺς τῶν Ἰουδαίων. 20 Τοῦτον οὖν τὸν τίτλον πολλοὶ ἀνέγνωσαν τῶν Ἰουδαίων, ὅτι ἐγγὺςἦν τῆς πόλεως ὁ τόπος ὅπου ἐσταυρώθη ὁ Ἰησοῦς· καὶ ἦν γεγραμμένονἙβραϊστί, Ἑλληνιστί, Ρωμαϊστί. 25 Οἱ μὲν οὖν στρατιῶται ταῦτα ἐποίησαν. Εἱστήκεισαν δὲ παρὰ τῷσταυρῷ τοῦ Ἰησοῦ ἡ μήτηρ αὐτοῦ καὶ ἡ ἀδελφὴ τῆς μητρὸς αὐτοῦ, Μαρία ἡ τοῦ Κλωπᾶ καὶ Μαρία ἡ Μαγδαληνή. 26 Ἰησοῦς οὖν ἰδὼν τὴν μητέρα καὶ τὸν μαθητὴν παρεστῶτα ὃν ἠγάπα, λέγει τῇ μητρὶ αὐτοῦ· γύναι, ἴδε ὁ υἱός σου. 27 Εἶτα λέγει τῷ μαθητῇ· ἰδοὺ ἡ μήτηρ σου. Καὶ ἀπ' ἐκείνης τῆς ὥραςἔλαβεν ὁ μαθητὴς αὐτὴν εἰς τὰ ἴδια. 28 Μετὰ τοῦτο εἰδὼς ὁ Ἰησοῦς ὅτι πάντα ἤδη τετέλεσται, ἵνα τελειωθῇἡ γραφή, λέγει· διψῶ. 30 Ὅτε οὖν ἔλαβε τὸ ὄξος ὁ Ἰησοῦς εἶπε, τετέλεσται, καὶ κλίνας τὴν κεφαλὴν παρέδωκε τὸ πνεῦμα. Τὸ κέντημα μὲ τὴν λόγχην καὶ ὁ ἐνταφιασμός 31 Οἱ οὖν Ἰουδαῖοι, ἵνα μὴ μείνῃ ἐπὶ τοῦ σταυροῦ τὰ σώματα ἐν τῷσαββάτῳ, ἐπεὶ παρασκευὴ ἦν· ἦν γὰρ μεγάλη ἡ ἡμέρα ἐκείνη τοῦσαββάτου· ἠρώτησαν τὸν Πιλᾶτον ἵνα κατεαγῶσιν αὐτῶν τὰ σκέλη, καὶ ἀρθῶσιν. 32 Ἦλθον οὖν οἱ στρατιῶται, καὶ τοῦ μὲν πρώτου κατέαξαν τὰ σκέλη καὶ τοῦ ἄλλου τοῦ συσταυρωθέντος αὐτῷ· 33 ἐπὶ δὲ τὸν Ἰησοῦν ἐλθόντες ὡς εἶδον αὐτὸν ἤδη τεθνηκότα, οὐκατέαξαν αὐτοῦ τὰ σκέλη, 34 ἀλλ' εἷς τῶν στρατιωτῶν λόγχῃ αὐτοῦ τὴν πλευρὰν ἔνυξε, καὶεὐθέως ἐξῆλθεν αἷμα καὶ ὕδωρ. 35 Καὶ ὁ ἑωρακὼς μεμαρτύρηκε, καὶ ἀληθινὴ αὐτοῦ ἐστιν ἡ μαρτυρία, κἀκεῖνος οἶδεν ὅτι ἀληθῆ λέγει, ἵνα καὶ ὑμεῖς πιστεύσητε. |
ΑΠΟΔΟΣΗ ΣΤΗ ΝΕΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ
6 Ὅταν τὸν εἶδαν οἱ ἀρχιερεῖς καὶ οἱ ὑπηρέται ἐκραύγασαν, «Σταύρωσέ τον, σταύρωσέ τον». Ὁ Πιλᾶτος τοὺς λέγει, «Πάρτε τον σεῖς καὶ σταυρῶστέ τον διότι ἐγὼ δὲν τοῦ βρίσκω καμμίαν βάσιν διὰ κατηγορίαν». 7 Οἱ Ἰουδαῖοι τοῦ ἀπεκρίθησαν, «Ἐμεῖς ἔχομεν νόμον καὶ κατὰ τὸν νόμον μας ὀφείλει νὰ πεθάνῃ, διότι ἔκανε τὸν ἑαυτόν του Υἱὸν τοῦ Θεοῦ». 8 Ὅταν ὁ Πιλᾶτος ἄκουσε τὸν λόγον αὐτόν, ἐφοβήθηκε περισσότερον 9 καὶ ἐμπῆκε πάλις εἰς τὸ κυβερνεῖον καὶ λέγει εἰς τὸν Ἰησοῦν, «Ἀπὸ ποῦ εἶσαι ἐσύ;». Ἀλλ’ ὁ Ἰησοῦς δὲν τοῦ ἔδωκε ἀπάντησιν. 10 Ὁ Πιλᾶτος τοῦ λέγει, «Σ’ ἐμὲ δὲν μιλεῖς; Δὲν ξέρεις ὅτι ἔχω ἐξουσίαν νὰ σὲ ἀφήσω ἐλεύθερον;». 11 Ἀπεκρίθη ὁ Ἰησοῦς, «Δὲν θὰ ἔχεις καμμίαν ἐξουσίαν ἐναντίον μου, ἐὰν δὲν σοῦ εἶχε δοθῆ ἄνωθεν. Διὰ τοῦτο ἐκεῖνος ποὺ μὲ παρέδωκε σ’ ἐσὲ ἔχει μεγαλύτερην ἁμαρτίαν». 13 Ὅταν ἄκουσε ὁ Πιλᾶτος τί ἔλεγαν, ἔφερε ἔξω τὸν Ἰησοῦν, αὐτὸς δὲ ἐκάθησε εἰς τὴν δικαστικὴν ἕδραν, εἰς τόπον ποὺ λέγεται Λιθόστρωτον, Ἑβραϊστὶ δὲ Γαββαθᾶ. 14 Ἦτο ἡ ἡμέρα τῆς Παρασκευῆς τοῦ Πάσχα, ὥρα δὲ περίπου ἕκτη, καὶ λέγει εἰς τοὺς Ἰουδαίους, «Νά, ὁ βασιλεύς σας». 15 Ἐκεῖνοι ἐκραύγασαν, «Ἆρον, ἆρον, σταύρωσέ τον». Ὁ Πιλᾶτος τοὺς λέγει, «Τὸν βασιλέα σας νὰ σταυρώσω;». Ἀπεκρίθησαν οἱ ἀρχιερεῖς, «Δὲν ἔχομεν βασιλέα παρὰ τὸν Καίσαρα». 16 Τότε τοὺς τὸν παρέδωκε διὰ νὰ σταυρωθῇ. Ἡ σταύρωσις τοῦ Χριστοῦ 17 Ἐκεῖνοι ἐπῆραν τὸν Ἰησοῦν καὶ ἔφυγαν, αὐτὸς δὲ βαστάζων τὸν σταυρόν του ἐξῆλθεν εἰς τὸν λεγόμενον Κρανίου τόπον, ὁ ὁποῖος Ἑβραϊστὶ λέγεται Γολγοθᾶ, 18 ὅπου τὸν ἐσταύρωσαν καὶ μαζί του ἄλλους δύο, ἀπὸ τὸ ἕνα μέρος καὶ ἀπὸ τὸ ἄλλο, καὶ τὸν Ἰησοῦν εἰς τὸ μέσον. 19 Ἔγραψε δὲ ὁ Πιλᾶτος ἐπιγραφὴν καὶ τὴν ἔβαλε ἐπάνω εἰς τὸν σταυρόν· ἡ ἐπιγραφὴ ἦτο: Ἰησοῦς ὁ Ναζωραῖος ὁ βασιλεὺς τῶν Ἰουδαίων. 20 Τὴν ἐπιγραφὴν αὐτὴν ἀνέγνωσαν πολλοὶ ἀπὸ τοὺς Ἰουδαίους, διότι ἦτο πλησίον τῆς πόλεως ὅπου ἐσταυρώθηκε ὁ Ἰησοῦς, ἦτο δὲ γραμμένη εἰςἙβραϊκήν, εἰς Ἑλληνικὴν καὶ εἰς Λατινικὴν γλῶσσαν. 25 Κοντὰ εἰς τὸν σταυρὸν τοῦ Ἰησοῦ ἐστέκοντο ἡ μητέρα του καὶ ἡ ἀδελφὴ τῆς μητέρας του, ἡ Μαρία ἡ σύζυγος τοῦ Κλωπᾶ καὶ ἡ Μαρία ἡ Μαγδαληνή. 26 Ὅταν εἶδε ὁ Ἰησοῦς τὴν μητέρα του καὶ τὸν μαθητὴν ποὺ ἀγαποῦσε, νὰ στέκεται κοντά της, εἶπε εἰς τὴν μητέρα του «Γυναῖκα, νά ὁ υἱός σου». 27 Ἔπειτα εἶπε εἰς τὸν μαθητήν, «Νά ἡ μητέρα σου». Καὶ ἀπ’ ἐκείνην τὴν ὥραν τὴν ἐπῆρε ὁ μαθητὴς στὸ σπίτι του. 28 Ὕστερα, ἐπειδὴ ἐγνώριζε ὁ Ἰησοῦς ὅτι ὅλα ἔχουν ἤδη ἐκτελεσθῆ, διὰ νὰ ἐκπληρωθῇ σὲ ὅλα ἡ γραφή, λέγει, «Διψῶ». 30 Ὄταν ὁ Ἰησοῦς ἐπῆρε τὸ ξύδι, εἶπε, «Τετέλεσται», καὶ ἀφοῦ ἔγυρε τὸ κεφάλι, παρέδωκε τὸ πνεῦμα. Τὸ κέντημα μὲ τὴν λόγχην καὶ ὁ ἐνταφιασμός 31 Ἐπειδὴ ἦτο ἡμέρα τῆς Παρασκευῆς καὶ διὰ νὰ μὴ μείνουν τὰ σώματα εἰς τὸν σταυρὸν κατὰ τὸ Σάββατον – διότι ἦτο μεγάλη ἡ ἡμέρα ἐκείνη τοῦ Σαββάτου – οἱ Ἰουδαῖοι παρεκάλεσαν τὸν Πιλᾶτον νὰ συντριβοῦν τὰ σκέλη των καὶ νὰ κατεβάσουν τὰ σώματα. 32 Ἦλθαν λοιπὸν οἱ στρατιῶται καὶ τοῦ μὲν πρώτου συνέτριψαν τὰ σκέλη ὡς καὶ τοῦ ἄλλου ποὺ εἶχε σταυρωθῆ μαζί του. 33 Ἀλλ’ ὅταν ἦλθαν εἰς τὸν Ἰησοῦν, εἶδαν ὅτι εἶχε ἤδη πεθάνει καὶ δὲν συνέτριψαν τὰ σκέλη του, 34 ἀλλ’ ἕνας ἀπὸ τοὺς στρατιώτας ἐκέντησε μὲ τὴν λόγχην τὴν πλευράν του καὶ ἀμέσως ἐβγῆκε αἷμα καὶ νερό. 35 – Ἐκεῖνος ποὺ τὸ εἶδε ἔχει δώσει μαρτυρίαν γι’ αὐτὸ καὶ εἶναι ἀληθινὴ ἡ μαρτυρία του, καὶ ξέρει ὅτι λέγει τὴν ἀλήθεια διὰ νὰ πιστέψετε καὶ σεῖς –. |
Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΜΑΣ ΠΡΟΣΚΑΛΕΙ
ΣΕ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΣΤΗΝ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΗ
Ἡ Ἱερά Μονή Ἁγίου Κοσμᾶ Αἰτωλοῦ ὀργανώνει, ἀποστολή στήν Τανζανία τῆς Ἀφρικῆς, στήν περιοχή τῆς Μπουκόμπα, μέ πρόσκληση τοῦ Πατριάρχου Ἀλεξανδρείας καί πάσης Ἀφρικῆς κ. Θεοδώρου. Ἐπικεφαλῆς τῆς ἀποστολῆς θά εἶναι ὁ π. Χρυσόστομος καί ἀδελφές τῆς Μονῆς μας. Εἶναι ἡ 11η φορά πού ἡ ἱεραποστολική ὁμάδα μεταβαίνει στήν Ἀφρική.
Γιά τό ἔργο αὐτό ἔχουμε ἀνάγκη τήν συμπαράσταση, τήν προσευχή καί τήν οἰκονομική βοήθεια σας.
Ὅσοι ἀπό τούς χριστιανούς θέλουν νά βοηθήσουν μποροῦν νά ἀπευθυνθοῦν στήν Ι.Μ. Ἁγίου Κοσμᾶ: τηλ. 2372304064. Ὑπεύθυνη μοναχή Ὀλυμπιάδα: τηλ. 6942483212.
Προσευχή Ἁγίου Σιλουανοῦ
γιά τούς λαούς τῆς γῆς
Δέομαί σου, Ἐλεῆμον Κύριε, ἵνα γνωρίσωσί σε,
ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ πάντες οἱ λαοί τῆς γῆς
- Ὤ, Ἐλεῆμον Κύριε, φώτισε τούς λαούς Σου νά Σέ γνωρίσουν, νά γνωρίσουν τό μεγαλεῖο τῆς ἀγάπης Σου!
- Ἐλεῆμον Κύριε, δῶσε τή χάρη Σου σ’ ὅλους τούς λαούς τῆς γῆς, γιατί χωρίς τό Πνεῦμα Σου τό Ἅγιο δέν μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νά Σέ γνωρίσει καί νά ἐννοήσει τήν ἀγάπη Σου.
- Κύριε, στεῖλε μας τό Πνεῦμα Σου τό Ἅγιο, γιατί Σύ καί κάθε τί δικό Σου γνωρίζεται μόνο μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα, Αὐτό πού ἔδωσες πρῶτα στόν Ἀδάμ, ὕστερα στούς ἁγίους προφῆτες καί μετά στούς Χριστιανούς.
- Δῶσε, Κύριε, σ’ ὅλους τούς λαούς Σου νά καταλάβουν τήν ἀγάπη Σου καί τή γλυκύτητα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος· γιά νά λησμονήσουν οἱ ἄνθρωποι τήν πίκρα τῆς γῆς, νά ἐγκαταλείψουν ὅλα τά κακά καί νά προσκολληθοῦν μέ ἀγάπη σέ Σένα καί νά ζήσουν εἰρηνικά, κάνοντας τό θέλημα Σου γιά τή δική Σου δόξα.
- Ὤ Κύριε, κάνε μας ἄξιους γιά τή δωρεά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, γιά νά κατανοήσουμε τή δόξα Σου καί νά ζήσουμε στή γῆ μέ εἰρήνη καί άγάπη. Ἄς μήν ὑπάρχουν πόλεμοι, κακία κι ἐχθροί κι ἄς βασιλεύσει μονάχα ἡ ἀγάπη˙ ἔτσι δέν θά χρειάζεται πλέον στρατός καί φυλακές καί ἡ ζωή θά εἶναι εὔκολη σ’ ὅλη τή γῆ.
- Ὅπως ἀξίωσες ἐμέ τόν ἁμαρτωλό νά Σέ γνωρίσω μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα Σου, μακάρι νά Σέ γνωρίσουν τό ἴδιο οἱ λαοί τῆς γῆς καί νά Σέ ὑμνοῦν μέρα καί νύχτα.
- Γνωρίζω Κύριε, πώς ἀγαπᾶς τόν λαόν Σου, ἀλλά οἱ ἄνθρωποι δέν καταλαβαίνουν τήν ἀγάπη Σου καί θορυβοῦνται ὅλοι οἱ λαοί τῆς γῆς καί οἱ σκέψεις τους εἶναι σάν τά σύννεφα πού παρασύρει ὁ ἄνεμος σ’ ὅλα τά μέρη.
- Οἱ ἄνθρωποι ἔχουν λησμονήσει Ἐσένα, τόν Δημιουργό τους, καί ζητοῦν τήν ἐλευθερία τους, χωρίς νά ἐννοοῦν πώς Σύ εἶσαι Ἐλεήμων καί ἀγαπᾶς καί τούς μετανοοῦντας καί τούς δίνεις τή χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
- Κύριε, δῶσε τή δύναμη τῆς χάρης Σου, γιά νά Σέ γνωρίσουν μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα ὅλοι οἱ λαοί. Ἄς σέ ὑμνοῦν χαρούμενοι, ὅπως ἔδωσες καί σ’ἐμένα τό βδελυρό τή χαρά τῆς ἐπιθυμίας Σου καί ἑλκύεται ἀχόρταγα ἡ ψυχή μου πρός τήν ἀγάπη Σου μέρα καί νύχτα.
- Ἐλεῆμον Κύριε, δῶσε τή χάρη Σου σ’ ὅλα τά ἔθνη τῆς γῆς γιά νά Σέ γνωρίσουν, γιατί χωρίς τό Πνεῦμα σου δέν μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νά ἐννοήσει τήν ἀγάπη Σου.
- Σέ παρακαλῶ, Κύριε, ἀπόστειλε τό ἔλεος Σου στά παιδιά τῆς γῆς πού ἀγαπᾶς καί δῶσε τους νά Σέ γνωρίσουν μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα. Σέ ἱκετεύω, ἄκουσε τήν προσευχή μου καί δῶσε σέ ὅλους νά γνωρίσουν τή δόξα Σου μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα.
- Κι ἄν ἔδωσες σ’ἐμέ τόν ἁμαρτωλό τή χάρη νά Σέ γνωρίσω μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα, τότε Σέ ἱκετεύω, Κύριε, νά δώσεις νά Σέ γνωρίσει ὅλος ὁ κόσμος.
- Κύριε, δῶσε Πνεῦμα Ἅγιο στή γῆ γιά νά Σέ γνωρίσουν ὅλοι οἱ λαοί καί νά μάθουν τήν ἀγάπη Σου.
- Κύριε, ὅλοι οἱ λαοί εἶναι ἔργα τῶν χειρῶν σου. Ἀπομάκρυνε τους τήν ἔχθρα καί τό μίσος καί δῶσε τους μετάνοια, γιά νά γνωρίσουν ὅλοι τήν ἀγάπη Σου.
- Κύριε, σκόρπισε τή χάρη Σου στή γῆ. Δῶσε σ’ ὅλους τούς λαούς τῆς γῆς νά γευθοῦν τήν ἀγάπη σου, νά μάθουν πώς σύ μᾶς ἀγαπᾶς σάν μητέρα κι ἀκόμη περισσότερο. Γιατί καί ἡ μητέρα νά ξεχάσει τό παιδί της, Σύ ποτέ, γιατί ἀγαπᾶς, ἀπείρως τό πλᾶσμα Σου καί ἡ ἀγάπη δέν μπορεῖ νά λησμονήσει.
- Ἐλεῆμον, Κύριε, σῶσε μέ τόν πλοῦτο τοῦ ἐλέους Σου ὅλους τούς λαούς.
- Κύριε, δῶσε Σύ ὁ Ἴδιος, νά Σέ γνωρίσουν μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα· ὅπως ἔδωσες στούς ἀποστόλους τό Ἅγιο Πνεῦμα καί Σέ γνώρισαν, δῶσε ἔτσι καί σ’ ὅλο τόν κόσμο νά Σέ γνωρίσει μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα.
- Κύριε, ὁ κόσμος χάνεται ἁλυσσοδεμένος στήν ἀπόγνωση…δῶσε νά Σέ γνωρίσει ὅλος ὁ κόσμος.
- Ἁγίασε μας, Κύριε, καί ὅλοι θά ἁγιασθοῦν ἀπό τό Πνεῦμα Σου καί θά Σέ δοξάζουν ὅλοι οἱ λαοί πάνω στή γῆ καί θά γίνεται τό θέλημα Σου ὅπως στόν οὐρανό ἔτσι καί στή γῆ, γιατί γιά Σένα «πάντα δυνατά ἐστιν».
- Κύριε, δῶσε μου νά χύνω δάκρυα γιά τόν ἑαυτό μου καί γιά τήν οἰκουμένη, νά Σέ γνωρίσουν ὅλοι οἱ λαοί καί νά ζήσουν αἰώνια μαζί Σου. Κύριε, ἀξίωσε μας τῆς δωρεᾶς τοῦ ταπεινοῦ Ἁγίου Πνεύματος, γιά νά κατανοήσουμε τή δόξα Σου.
- Παράκλητε ἀγαθέ, Σέ ἱκετεύω μέ δάκρυα, παρηγόρησε τίς θλιμμένες ψυχές τοῦ κόσμου Σου. Δῶσε σ’ ὅλους τούς λαούς ν’ ἀκούσουν τή γλυκειά φωνή Σου: «ἀφέωνται ὑμῖν αἱ ἁμαρτίαι».
- Ναί, Κύριε, ἄκουσε τήν προσευχή τῆς γῆς. Ὅλοι οἱ λαοί ἀδημονοῦν. Ὅλοι χάθηκαν μέσα στίς ἁμαρτίες. Ὅλοι στερήθηκαν τή χάρη Σου καί ζοῦν στό σκοτάδι.
- Σέ παρακαλῶ, λοιπόν, Κύριε, ν’ἀποστείλεις στόν κόσμο Σου τή χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, γιά νά γνωρίσουν ὅλοι τήν ἀγάπη Σου. Ζέστανε τίς θλιμμένες καρδιές τῶν ἀνθρώπων, γιά νά δοξάζουν μέ χαρά τό ἔλεος Σου.
- Κύριε, δῶσε νά γνωρίσουν ὅλοι οἱ λαοί τῆς γῆς πόσο μᾶς ἀγαπᾶς καί ποιά θαυμαστή ζωή χαρίζεις σ’ὅσους πιστεύουν σέ Σένα.
- Κύριε, δῶσε χαρά στίς θλιμμένες ψυχές αὐτῶν τῶν φτωχῶν ἀνθρώπων· στεῖλε τους τό Πνεῦμα Σου, τόν Παράκλητο.
- Κύριε, γαλήνεψε τή θύελλα, πάψε τά κύματα, λυπήσου τούς πονεμένους ἀνθρώπους Σου καί σῶσε τους.
- Ὤ Κύριε, δῶσε μας τήν ἀγάπη Σου αὐτή, σ’ ὅλο τόν κόσμο!
- Ὤ Πνεῦμα Ἅγιο, ζῆσε μέσα στίς ψυχές μας.
Γιά νά δοξάζουμε ὅλοι μέ μιά φωνή τόν Ποιητή,
Πατέρα, Υἱό καί Ἅγιο Πνεῦμα.
Ἀμήν
† ΚΥΡΙΑΚΗ 30 ΙΒ΄ΜΑΤΘΑΙΟΥ (πλουσίου νεανίου) Ἀλεξάνδρου Ἐπισκόπου Kων/πόλεως 340
Ὄρθρος - Θεία Λειτουργία Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου
Ἦχος: γ΄- Ἑωθινόν: Α΄
Μεγάλος Ἑσπερινός
Α΄ Κορ. ιε΄ 1-11 • Ματθ. ιθ΄ 16-26
Κατάλυσις εἰς πάντα
Ὄρθρος - Θεία Λειτουργία Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου
Ἦχος: γ΄- Ἑωθινόν: Α΄
Μεγάλος Ἑσπερινός
Α΄ Κορ. ιε΄ 1-11 • Ματθ. ιθ΄ 16-26
Κατάλυσις εἰς πάντα
ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ ΚΑΙ ΕΞΟΥΣΙΑ
1η ΕΙΣΗΓΗΣΗ 19ου ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΣΥΜΠΟΣΙΟΥ
Ἀρχιμ. Χρυσοστόμου Μαϊδώνη
Ἐξετάζοντας τό θέμα τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ ὡς πρότυπου ἠγέτη θά παρουσιάσουμε στή συνέχεια τίς θέσεις τοῦ Ἁγίου γιά τήν ἐξουσία τή σχέση του μέ τήν ἐξουσία τῆς ἐποχῆς καί περιστατικά μεταξύ τοῦ Ἁγίου καί τῶν πολιτικῶν.
1. Οἱ σχέσεις τοῦ Ἁγίου μέ τούς ἄρχοντες τῆς ἐποχῆς του
Ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς φρόντισε κατ’ἀρχάς καί μαζί μέ τήν ἄδεια πού πῆρε ἀπό τόν Πατριάρχη γιά νά μή τόν ἐμποδίζουν οἱ ἐκκλησιαστικοί ἄνθρωποι Δεσποτάδες καί παπάδες, πῆρε ἄδεια καί ἀπό τόν Σουλτάνο γιά νά μή τόν ἐμποδίζουν πασᾶδες καί μπέηδες.
Ὅταν πήγαινε σέ ἕνα τόπο ὑπεβαλε τά σεβάσματα του καί στόν τοπικό ἄρχοντα καί στό Χότζα. «Συνήθειαν εἶχεν ὁ Ἅγιος, ὅπου καί ἄν πήγαινε διά νά διδάξη, νά παίρνη πρῶτον τήν ἄδειαν ἀπό τόν Αρχιερέα τοῦ τόπου ἤ άπό τούς ἐπιτρόπους του∙ ὁμοίως νά στέλλη ἀνθρώπους χριστιανούς νά παίρνουν τήν ἀτήν ἄδειαν καί ἀπό τούς ἐξωτερικούς ἐξουσιαστάς, καί οὕτως ἐκήρυττεν ἀνεμποδίστως».
Δημόσια δέν κατηγόρησε, οὔτε καταφέρθηκε κατά τῶν Τούρκων κατακτητῶν. Ἀντίθετα «προέτρεπε τούς χριστιανούς καί νά φυλάττουν άλήθειαν καί έμπιστοσύνην πρός τούς έξουσιαστάς, ὅπου τούς ἔδωκεν ὁ Θεός».
α. Ἀλῆ-Πασᾶ. Διατηροῦσε καλές σχέσεις μέ τόν Ἀλῆ-πασᾶ, ὁ ὁποῖος τόν σεβόταν. Ἦταν ἔτοιμος ὁ Ἀλῆ-πασᾶς νά κάψει τό χριστιανικό χωριό Χόρμοβο, ὅταν οἱ χριστιανοί ζήτησαν τήν παρέμβαση τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ. Παραινέβει ὀ Ἅγιος Κοσμᾶς καί ἔσωσε τό χωριό. Τότε γνωρίσθηκε μέ τόν Ἀλῆ πασᾶ. Ἐκεῖνος ἐκτίμησε τήν προσωπικότητα τοῦ Ἁγίου καί τόν κάλεσε καί τόν φιλοξένησε στό σπίτι τῆς μάνας του τῆς Χάμκως στό Τεπελένι.
Ἐκεῖ τόν ρώτησε ἄν θά γίνει Πασᾶς. Ὁ Ἅγιος τοῦ εἶπε τὰ ἐξῆς προφητικὰ λόγια «θὰ γίνης μεγάλος ἄνθρωπος θὰ κυριεύσης ὅλη τὴν Ἀρβανιτιά, θὰ ὑποτάξης τὴν Πρέβεζαν, τὴν Πάργα, τό Σούλι, τό Δέλβινο, τό Γαρδίκι καὶ αὐτό τό τάχτι τοῦ Κοὺρτ πασᾶ∙ θ’ ἀφήσης μεγάλο ὄνομα στὴν οἰκουμένη. Αὐτή εἶνε ἡ θέλησις τῆς θείας προνοίας. Ἐνθυμοῦ ὅμως εἰς ὅλην τὴν διάρκειαν τῆς ἐξουσίας σου νὰ ἀγαπᾶς, νὰ ὑπερασπίζεσαι τοὺς χριστιανούς, ἂν θέλης νὰ μείνη ἡ ἐξουσία στοὺς διαδόχους σου». Ὅταν δὲ ὁ νεαρός ἐπρόκειτο ν’ ἀποχωρισθεῖ ἀπό τόν Ἅγιο Κοσμᾶ, ρώτησε καὶ πάλι γιὰ τό μέλλον του, καὶ συγκεκριμένα, ἄν θὰ φθάσει στὴν Κωνσταντινούπολη. Καὶ ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ἀπήντησε: «Καὶ στὴν Πόλη θὰ πᾶς, μὰ μὲ κόκκινα γένεια». Προφητικὸς ἦτο ὁ λόγος αὐτός τοῦ Ἁγίου, τόν ὁποῖον δὲν κατενόησεν ὁ νεαρός. Ὁ Ἀλῆ-πασάς, κηρυχθείς ἐν τέλει ἐχθρός τοῦ σουλτάνου, ἀπεκεφαλίσθη, ἡ δὲ κεφαλὴ αὐτοῦ αἰματόβρεχτος ἐστάλη εἰς τὴν Πόλιν ὡς δῶρον εἰς τόν σουλτάνον. Ὄντως ἐπῆγεν εἰς τὴν Πόλην μὲ κόκκινα γένεια. Νεκρὸς καὶ ἠτιμασμένος».
Ἐξέδωσε φιρμάνι γιά ἐλεύθερη διακίνηση τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ στό δοβλέτι του.
Μετά τό μαρτύριο του ὁ Ἀλῆ Πασᾶς ἔκτισε τό Ναό τοῦ Ἁγίου στό τόπο τοῦ μαρτυρίου στό Κολικόντασι.
Ἐπίσης διοργάνωσε ὑποδοχή τοῦ λειψάνου τοῦ Ἁγίου στά Ἰωάννινα καί τόν τίμησε ὡς ἅγιο.
β. Κούρτ-Πασᾶ. Χαρακτηριστική ὅμως καί ἡ φιλία του μέ τόν Κούρτ Πασᾶ τοῦ Μπερατίου, «ὁ ὁποῖος ώς λέγουσι, τοῦ τό έκατασκεύασεν ώσάν θρονί ὁ Κούρτ Πασάς, είς αυτό άναβαίνοντας έδίδασκε». Βέβαια ὁ ἴδιος ὁ Κούρτ Πασᾶς πού τόν συμπαθοῦσε ὅταν πληρώθηκε ἀπό τούς Τούρκους κρέμασε τόν Ἅγιο.
γ. Σουλτάνο Μουσταφᾶ. Ὁ ἴδιος παραινέβη στόν Σουλτάνο Μουσταφᾶ καί ἔσωσε τόν Ἑλληνισμό ἀπό τόν ἐξανδραποδισμό. Εἷναι γνωστό ὅτι μετά τά Ὀρλωφικά «ὁ Σουλτάνος Μουσταφᾶς ὁ Δ΄ ἀποφάσισε νά μετακινήσει ὁλόκληρο τό Ἑλληνικό Γένος ἀπό τή Βαλκανική καί νά τό «μεταφέρει στή Μεσοποταμία». Στό δέ Ἑλλαδικό χῶρο θά ἐγκαθιστοῦσε «ἄγριες φυλές Ἀβασγούς, Κιρκασίους καί Κούρδους»(σ.33). Ὁ Πατριάρχης μαζί μέ τόν Ἅγιο Κοσμᾶ ἐπενέβησαν καί ματαιώθηκε αὐτός ὁ «ἐξανδραποδισμός» τοῦ Ἑλληνικοῦ Γένους.
2. Ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς γιά τούς πολιτικούς
«Ἐὰν ἀπαντῶ ἕνα παπὰ καὶ ἕνα βασιλέα, μὲ φαίνεται εὔλογον τὸν παπὰ νὰ βάλω νὰ καθήση ὑψηλότερα ἀπὸ τὸν βασιλέα».
3. Ἡ πολιτική κατάσταση τοῦ Γένους
«Τριακόσιους χρόνους μετὰ τὴν Ἀνάστασιν τοῦ Χριστοῦ μᾶς ἔστειλεν ὁ Θεὸς τὸν ἅγιον Κωνσταντῖνον καὶ ἐστερέωσε βασίλειον χριστιανικόν· καὶ τὸ εἶχαν χριστιανοὶ τὸ βασίλειον 1150 χρόνους. Ὕστερον τὸ ἐσήκωσεν ὁ Θεὸς ἀπὸ τοὺς χριστιανοὺς καὶ ἔφερε τὸν Τοῦρκον καὶ τοῦ τὸ ἔδωσε διὰ ἰδικόν μας καλόν, καὶ τὸ ἔχει ὁ Τοῦρκος 320 χρόνους. Καὶ διατὶ ἔφερεν ὁ Θεὸς τὸν Τοῦρκον καὶ δὲν ἔφερεν ἄλλο γένος; Διὰ ἰδικόν μας συμφέρον· διότι τὰ ἄλλα ἔθνη θὰ μᾶς ἔβλαπτον εἰς τὴν πίστιν, ὁ δὲ Τοῦρκος ἄσπρα ἅμα τοῦ δώσῃς κάμνεις ὅ,τι θέλεις».
4. Παραδείγματα ἀρχόντων
α. Παραδείγματα κακῶν ἀρχόντων
Καί ἄλλην φοράν ὅπου ἐπέρασεν ἐκεῖθεν ὁ ἱερός διδάσκαλος, ἔδραμεν αὐτός ὁ ἴδιος ὁ Τοῦρκος εἰς προσκύνησίν του καί ἐδιηγεῖτο παρρησίᾳ εἰς ὅλους τό θαῦμα καί ἐζήτει ταπεινῶς συγχώρησιν»(76).
«Τὸν παλαιὸν καιρὸν ἦτο ἕνας βασιλεὺς τῶν Ἑβραίων λεγόμενος Μανασσής, ὁ ὁποῖος τοὺς ἐβασάνιζε μὲ πολλὰ παιδευτήρια. Τὸν ἐσυμβούλευαν οἱ προφῆται καὶ διδάσκαλοι νὰ κυβερνᾶ τὸν λαὸν μὲ πραότητα, ἀλλ᾿ αὐτὸς δὲν ἤκουε τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ, δὲν μετενόησε. Βλέπων ὁ Θεὸς τὴν κακήν του γνώμην τί κάμνει; Σηκώνει ἕνα βασιλέα ἀπὸ τὴν ἀνατολὴν καὶ τὸν πολεμεῖ καὶ τὸν παίρνει σκλάβον, καὶ τὸν κλειδώνει μέσα εἰς ἕνα καζάνι διὰ νὰ τὸν κάψη. Τί κάμνει ἐκεῖ ὁ Μανασσής, μέσα εἰς τὸ χάλκωμα; Ἐνεθυμήθη τὰς ἁμαρτίας του, ἔκλαυσε, παρεκάλεσε τὸν Θεὸν νὰ τὸν ἐλευθερώση καὶ πλέον δὲν ἁμαρτάνει. Βλέπων ὁ Θεὸς τὴν καλήν του γνώμην ἤκουσε τὴν μετάνοιάν του, ἐδέχθη τὰ δάκρυά του καὶ ἔστειλεν ἕνα ἄγγελον καὶ τὸν ἐλευθερώνει ἀπὸ ἐκεῖνον τὸν κίνδυνον.Ὕστερον ἐπώλησε τὰ πράγματά του καὶ τὰ ἔδωσεν ἐλεημοσύνην καὶ ὑπῆγε καὶ ἀσκήτευεν εἰς ὅλην του τὴν ζωὴν μὲ νηστείας, ἀγρυπνίας, προσευχάς, καὶ ἐπῆγεν εἰς τὸν παράδεισον νὰ χαίρεται πάντοτε. Ἀνίσως, ἀδελφοί μου, καὶ εἶνε κανεὶς ἀπὸ σᾶς καὶ εἶνε σκληροκάρδιος ὡσὰν τὸν Μανασσῆ καὶ ἐνθυμηθῆ τὰς ἁμαρτίας του καὶ μετανοήση καὶ κλαύση, ἂς εἶνε βέβαιος ὅτι δέχεται τὴν μετάνοιάν του καθὼς τοῦ Μανασσῆ».
Ὁ Ἀπ.Πέτρος σταυρώθηκε ἀπό τόν βασιλιᾶ πού τόν συνέλαβε
«Τὸν συνέλαβεν ἕνας βασιλεὺς τῆς Ρώμης καὶ τοῦ ἔλεγε ν᾿ ἀρνηθῆ τὸν Χριστὸν καὶ νὰ προσκυνήση τὰ εἴδωλα. Ὁ δὲ Πέτρος τοῦ λέγει: Δὲν τὸν ἀρνοῦμαι. Ὅθεν τὸν ἐσταύρωσε μὲ τὸ κεφάλι κάτω καὶ παρέδωκε τὴν ἁγίαν του ψυχὴν εἰς χείρας τοῦ Χριστοῦ μας καὶ ἐπῆγεν εἰς τὸν παράδεισον».
Ἡ Ἁγία Παρασκευή ἔκανε χριστιανό τό βασιλιᾶ πού τήν βασάνιζε
«Δυὸ Ἑβραῖοι, τέκνα τοῦ διαβόλου, βλέποντες τὴν Ἁγίαν νὰ κάμνη θαύματα, τὴν ἐφθόνησαν καὶ τὴν διέβαλον εἰς τὸν βασιλέα Ἀντωνίνον ὡς χριστιανήν. Τὴν κράζει λοιπὸν ὁ βασιλεὺς καὶ τῆς λέγει ν᾿ ἀρνηθῆ τὸν Χριστὸν καὶ νὰ προσκυνήση τοὺς θεούς, νὰ τὴν κάμνη βασίλισσαν. Λέγει του ἡ Ἁγία: Ἐγὼ δὲν εἶμαι ἀνόητη ὡσὰν ἐσένα, νὰ ἀρνηθῶ τὸν Χριστόν μου καὶ νὰ ὑπάγω εἰς τὸν διάβολον· ν᾿ ἀφήσω τὴν ζωὴν καὶ νὰ ὑπάγω εἰς τὸν θάνατον. Ἄμποτε νὰ ἄφηνες καὶ σὺ τὸ σκότος καὶ νὰ ἤρχεσο εἰς τὸ φῶς. Ἀκούετε, ἀδελφοί μου, ἕνα κορίτσι νὰ ὁμιλῆ μὲ τοιαύτην παρρησίαν ἐμπρὸς εἰς ἕνα βασιλέα; Ὅστις ἔχει τὸν Χριστὸν μέσα εἰς τὴν καρδίαν του, δὲν φοβεῖται ὅλον τὸν κόσμον. Ἀνίσως θέλωμεν καὶ ἡμεῖς νὰ μὴ φοβούμεθα μήτε ἀνθρώπους μήτε δαίμονας, νὰ ἔχωμεν τὸν Θεὸν εἰς τὴν καρδίαν μας. Λέγει ὁ βασιλεὺς τῆς Ἁγίας: Σοῦ δίδω τρεῖς ἡμέρες διορίαν· ἂν δὲν μοῦ ὑπακούσῃς, θὰ σὲ θανατώσω. Λέγει του ἡ ἁγία: Βασιλεῦ, ἐκεῖνο ὁποὺ θέλεις νὰ κάμης εἰς τρεῖς ἡμέρας, κᾶμε τὸ τώρα, διότι ἐγὼ δὲν ἀρνοῦμαι τὸν Χριστόν μου. Τότε προστάζει ὁ βασιλεὺς καὶ ἄναψαν μίαν μεγάλην πυρκαϊὰν καὶ βάνουν ἕνα καζάνι γεμάτο πίσσαν καὶ θειάφι καὶ βράζει καλά. Βλέπουσα ἡ Ἁγία τὸ καζάνι ἐχαίρετο, ὅτι ἔμελλε ν᾿ ἀναχωρήσῃ ἀπὸ τοῦτον τὸν ψεύτικον κόσμον καὶ νὰ ὑπάγη εἰς ἐκεῖνον τὸν ἀληθινὸν καὶ αἰώνιον. Προστάζει ὁ βασιλεὺς νὰ βάλουν τὴν ἁγίαν εἰς τὸ καζάνι διὰ νὰ καῆ. Ἡ Ἁγία ἔκαμε τὸν σταυρόν της καὶ ἐμβαίνει μέσα. Περιμένει δυὸ - τρεῖς ὥρας ὁ βασιλεὺς καὶ βλέπων ὁποὺ δὲν καίεται ἡ Ἁγία της λέγει: Παρασκευὴ διατὶ δὲν καίεσαι; Λέγει του ἡ Ἁγία: Διότι ὁ Χριστὸς ἐδρόσισε τὸ νερὸ καὶ δὲν καίομαι. Λέγει της ὁ βασιλεύς: Ραντισόν με καὶ ἐμὲ διὰ νὰ ἴδω, καίει; Ἐπῆρεν ἡ Ἁγία μὲ τὰς δυό της χείρας καὶ τοῦ ρίπτει εἰς τὸ πρόσωπον καὶ εὐθύς, ὢ τοῦ θαύματος! ἐτυφλώθη καὶ ἐγδάρθη τὸ πρόσωπόν του. Φωνάζει ὁ βασιλεύς: Μέγας ὁ Θεὸς τῶν χριστιανῶν καὶ εἰς αὐτὸν πιστεύω καὶ ἐγώ· καὶ ἔβγα νὰ μὲ βαπτίσῃς. Ἐβγῆκεν ἡ Ἁγία καὶ τὸν ἐβάπτισε μὲ ὅλον του τὸ βασίλειον. Ἔπειτα τὴν ἀπεκεφάλισεν ἄλλος βασιλεὺς καὶ ὑπῆγεν εἰς τὸν παράδεισον νὰ χαίρεται πάντοτε. Αὐτὴ ἡ Ἁγία ἔκαμε τὰ ἑκατὸν κατὰ τὸν λόγον τοῦ Κυρίου».
Ἡ δύναμις τοῦ Σταυροῦ θαυματούργησε καἰ ἀπέτρεψε τήν σφαγή τῶν χριστιανῶν
«Εἰς τὴν Αἴγυπτον ἦτον ἕνας βασιλεὺς ἀσεβῆς· εἶχε καὶ ἕνα Ἑβραῖο βεζίρην, ὅστις ἔπειτα ἔγινε Τοῦρκος. Εἰς τὴν Ἀλεξάνδρειαν ἦτον ἕνας Πατριάρχης, τὸ ὄνομα Ἰωακείμ, ἅγιος ἄνθρωπος καὶ σοφός. Ἀκούων ὁ βασιλεὺς ὅτι ἦτο ἅγιος ἄνθρωπος ὁ Πατριάρχης, τὸν ἠγάπα πολύ. Λέγει ὁ Ἑβραῖος τοῦ βασιλέως: Κάτι πολλὴν ἀγάπην ἔχεις εἰς τὸν Πατριάρχην. Τοῦ λέγει ὁ βασιλεύς: Ὁ Πατριάρχης εἶνε καλὸς ἄνθρωπος. Τοῦ λέγει ὁ Ἑβραῖος: Κράξε, βασιλεῦ, τὸν Πατριάρχην νὰ ἔλθη νὰ διαλεχθῶμεν μαζί, καὶ νὰ ἰδῆς ὅπου θὰ μείνη ἀναπολόγητος. Ἔκραξεν ὁ βασιλεὺς τοῦ Πατριάρχη νὰ ἔλθη. Λέγει του ὁ Ἑβραῖος: Ἐγὼ θέλω, Πατριάρχη, νὰ διαλεχθῶμεν μερικὰ περὶ πίστεως. -Μὲ τὸν ὁρισμόν σου. Ἕτοιμος εἶμαι διὰ τὴν πίστιν μου νὰ χύσω καὶ τὸ αἷμα μου. Καὶ κάμνων ἀρχὴν ὁ Πατριάρχης νὰ φιλονικῆ μὲ τὸν Ἑβραῖον, μὲ ἕναν τρόπον ἐπειδέξιον πάντοτε τὸν ἑνίκα τὸν Ἑβραῖον. Λέγει του ὁ Ἑβραῖος τοῦ Πατριάρχη:
Διατὶ νὰ φιλονεικῶμεν; Ἀκούω ὁποὺ λέγει ὁ Χριστὸς εἰς τὸ Εὐαγγέλιον ὅτι, ὅστις ἔχει πίστιν ὡς κόκκον σινάπεως, μεταφέρει ἕνα βουνὸ ἀπὸ ἕνα μέρος εἰς ἄλλο. -Μάλιστα, τοῦ λέγει ὁ Πατριάρχης. Λέγει του ὁ Ἑβραῖος: Λοιπόν, ἂν εἶσαι ἄξιος, πρόσταξε καὶ σὺ νὰ γίνῃ, καὶ τότε νὰ πιστεύσω. Τότε ἐζήτησεν ὁ Πατριάρχης τρεῖς ἡμέρας διορίαν, καὶ λέγει τοῦ βασιλέως: Ἕτοιμος εἶμαι διὰ τὸ πρόσταγμα ὁποὺ εἴπομεν. Ἦτο ἐκεῖ ἕνα βουνὸ τρεῖς ὥρας μακράν. Λέγει ὁ Ἑβραῖος τοῦ Πατριάρχη νὰ σηκώση ἐκεῖνο τὸ βουνό. Τότε πιάνει ὁ Πατριάρχης καὶ θυμιάζει ἐκεῖνο τὸ βουνό, καὶ κάμνει τὸν σταυρόν του τρεῖς φορὰς λέγων καὶ τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Εἶτα λέγει: Σὲ προστάζω, ἐσέ, βουνό, νὰ σηκωθῆς νὰ ἔλθῃς εἰς τὴν Αἴγυπτον. Καὶ ὢ τοῦ θαύματος! Εὐθὺς ἀσηκώθη τὸ βουνὸ καὶ ἔγινεν εἰς τρία, εἰς τύπον τῆς Ἁγίας Τριάδος, καὶ ἐκίνησε καὶ ἤρχετο. Φωνάζει ὁ βασιλεύς: Πατριάρχη, βοήθησέ μας, διότι ἐχαθήκαμεν. Καὶ κάμνων δέησιν πάλιν ὁ Πατριάρχης, ἐστάθη τὸ βουνὸ εἰς ἓξ μίλια μακρὰν ἀπὸ τὴν πόλιν. Ἀλλ᾿ ὁ Ἑβραῖος δὲν ἐπίστευσε καὶ λέγει τοῦ βασιλέως: Ὁ Χριστός, λέγει καὶ ἄλλο· ὅτι ὅποιος ἔχει πίστιν, ἂν πίη θανάσιμον φαρμάκι, δὲν ἀποθνήσει. Λοιπόν, εἰπὲ τοῦ Πατριάρχη νὰ τοῦ κάμω ἕνα φαρμάκι νὰ τὸ πίη, καὶ ἂν δὲν ἀποθάνη, νὰ πιστεύσωμεν καὶ ἡμεῖς. Νὰ ἠξεύρης καὶ τοῦτο, βασιλεῦ, ὅτι οἱ χριστιανοὶ ἔχουν τὸν σταυρόν· κάμνοντές τον τὰ διαλύουν ὅλα· καὶ τὸ πικρὸ τὸ κάμνουν γλυκό. Κάμνει λοιπὸν ὁ Ἑβραῖος τὸ φαρμάκι ἵνα ἅμα τὸ ἐγγίξη εἰς τὸ στόμα του ὁ Πατριάρχης ἀποθάνη. Τὸ πηγαίνει εἰς τὸν βασιλέα καὶ τοῦ λέγει: Πρόσταξε τὸν Πατριάρχην νὰ τὸ πίη καὶ νὰ μὴ κάμη τὸν σταυρόν του. Κράζει ὁ βασιλεὺς τὸν Πατριάρχην καὶ τὸν προστάζει νὰ πίη τὸ φαρμάκι ὡς ἤθελεν ὁ Ἑβραῖος. Καλά, λέγει ὁ Πατριάρχης· μοῦ ἔδωσες, βασιλεῦ, τοῦτο τὸ ποτήρι, μὰ δὲν μοῦ εἶπες πόθεν νὰ τὸ πίω, καὶ κάμνων τὸ δεξιόν του χέρι ὡς νὰ εὐλογῆ εἰς τύπον, ἐρωτᾶ πόθεν νὰ τὸ πίη, ἐδῶθεν ἡ ἐκεῖθεν, καὶ τὸ σταυρώνει. Ἀμὴ ἐκεῖνος δὲν τὸ ἐκατάλαβε. Λέγει του ὁ Ἑβραῖος: Πίε το ὅθεν θέλεις. Καὶ πίνοντάς το ὁ Πατριάρχης ἔμεινεν ὑγιής. Λέγει τότε τοῦ βασιλέως: Ἐγὼ ἔπια ὅλο τὸ φαρμάκι, ὁ δὲ Ἑβραῖος νὰ ξεπλύνη τὸ ποτήρι μὲ ὀλίγο νερὸ καὶ νὰ τὸ πίη. Καὶ ἂν δὲν πάθη τίποτε, νὰ πιστεύσωμεν καὶ ἡμεῖς εἰς τὴν πίστιν του. Δὲν ἤθελεν ὁ Ἑβραῖος νὰ τὸ πίη, τὸν ἐβίασεν ὅμως ὁ βασιλεὺς καὶ τὸ ἔπιε, καὶ ὢ τοῦ θαθύματος! ἔσκασεν εὐθὺς καὶ ἀπέθανεν. Ἐκαταλάβατε, ἀδελφοί μου; Ὅστις ἔχει πίστιν εἰς τὸν Χριστόν μας καὶ εἶνε καθαρὸς δὲν παθαίνει κανὲν κακόν».
Ὁ βασιλιᾶς Ἰουλιανός χρησιμοποίησε μάγους καί μαγικά γιά νά γίνει αὐτοκράτορας
«Θέλετε ν᾿ ἀκούσετε καὶ ἄλλο διὰ τὸν σταυρόν, πῶς δὲν ἐνεργεῖ, ὅταν εἶνε μολυσμένο τὰ χέρι ἀπὸ ἁμαρτίας; Ἦτον ἕνας ἄνθρωπος ὀνομαζόμενος Ἰουλιανὸς ἀναγνώστης, ὅστις ἐσπούδασε γράμματα μὲ τὸν Μέγαν Βασίλειον, ὁ ὁποῖος ἠθέλησε νὰ γίνῃ βασιλεύς. Πηγαίνει λοιπὸν καὶ εὑρίσκει ἕνα μάγον Ἑβραῖον καὶ τοῦ λέγει: Εἶσαι καλὸς νὰ μὲ κάμῃς βασιλέα καὶ νὰ σὲ κάμω βεζίρη; Τοῦ λέγει ὁ μάγος: Ἀρνήσου τὸν Χριστόν, καὶ ἐγὼ σὲ κάμω. Λέγει του ὁ Ἰουλιανός: Τὸν ἀρνοῦμαι. Τότε κάμνει ἕνα γράμμα ὁ μάγος καὶ τοῦ λέγει: Πάρε τοῦτο τὸ χαρτὶ καὶ πήγαινε εἰς ἕνα μνῆμα ἑλληνικὸ καὶ ρίψε το ὑψηλὰ καὶ θὰ ἔλθουν δαίμονες· καὶ ὅ,τι σοῦ κάμνουν μὴ φοβηθῆς καὶ νὰ μὴ κάμῃς τὸν σταυρόν σου, διότι θὰ φύγουν. Ἐπῆγεν ὁ Ἰουλιανὸς εἰς τὸ μνῆμα καὶ ρίχνοντας τὸ χαρτὶ ἦλθαν οἱ δαίμονες. Αὐτὸς φοβηθεὶς καὶ κάμνοντας τὸν σταυρόν του ἔφυγον οἱ δαίμονες. Πηγαίνει εὐθὺς εἰς τὸν μάγον καὶ τοῦ λέγει τὰ γενόμενα. Τότε τοῦ λέγει ὁ μάγος: Πήγαινε νὰ σφάξῃς ἕνα παιδὶ καὶ νὰ μοῦ φέρῃς τὴν καρδιά του. Ἐπῆγε καὶ ἔσφαξε τὸ παιδὶ καὶ τοῦ ἔφερε τὴν καρδία. Τότε κράζει πάλιν τοὺς δαίμονας ὁ μάγος. Αὐτὸς πάλιν ἀπὸ τὸν φόβον του ἔκαμε τὸν σταυρόν· ἀλλ᾿ οἱ δαίμονες δὲν ἐφοβήθησαν, διότι ἦτο μολυσμένος ἀπὸ τὸν φόνον. Ἔτσι ἔκαμε τὸ θέλημά του καὶ ἐβασίλευσε δυὸ χρόνους καὶ ἐπῆγεν εἰς τὴν κόλασιν νὰ καίεται πάντοτε. Πρέπει καὶ ἡμεῖς νὰ εἴμεθα καθαροὶ ἀπὸ ἁμαρτίας, καὶ τότε φεύγει ὁ διάβολος».
ΠΡΟΦΗΤΕΙΑΙ
Ἡ ἐξουσία πληρώθηκε καί τόν κρέμασε
Οἱ Ἐβραῖοι «μήν ύποφέροντας πλέον νά βλέπουν καί νά ἀκούουν τόν Ἅγιον ἐλέγχοντα αὐτούς, πῆγαν εἰς τόν Κούρτ Πασᾶν, καί τοῦ ἔδωκαν πουγγία πολλά, διά νά τόν βγάλη ἀπό τήν ζωήν. Ὅστις καί συμβουλευθείς μέ τόν Χότζαν του, ἀπεφάσισε διά μέσου αὐτοῦ νά τόν θανατώση, τό ὁποῖον καί ἔγινε».
Ἐξετάζοντας τό θέμα τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ ὡς πρότυπου ἠγέτη θά παρουσιάσουμε στή συνέχεια τίς θέσεις τοῦ Ἁγίου γιά τήν ἐξουσία τή σχέση του μέ τήν ἐξουσία τῆς ἐποχῆς καί περιστατικά μεταξύ τοῦ Ἁγίου καί τῶν πολιτικῶν.
1. Οἱ σχέσεις τοῦ Ἁγίου μέ τούς ἄρχοντες τῆς ἐποχῆς του
Ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς φρόντισε κατ’ἀρχάς καί μαζί μέ τήν ἄδεια πού πῆρε ἀπό τόν Πατριάρχη γιά νά μή τόν ἐμποδίζουν οἱ ἐκκλησιαστικοί ἄνθρωποι Δεσποτάδες καί παπάδες, πῆρε ἄδεια καί ἀπό τόν Σουλτάνο γιά νά μή τόν ἐμποδίζουν πασᾶδες καί μπέηδες.
Ὅταν πήγαινε σέ ἕνα τόπο ὑπεβαλε τά σεβάσματα του καί στόν τοπικό ἄρχοντα καί στό Χότζα. «Συνήθειαν εἶχεν ὁ Ἅγιος, ὅπου καί ἄν πήγαινε διά νά διδάξη, νά παίρνη πρῶτον τήν ἄδειαν ἀπό τόν Αρχιερέα τοῦ τόπου ἤ άπό τούς ἐπιτρόπους του∙ ὁμοίως νά στέλλη ἀνθρώπους χριστιανούς νά παίρνουν τήν ἀτήν ἄδειαν καί ἀπό τούς ἐξωτερικούς ἐξουσιαστάς, καί οὕτως ἐκήρυττεν ἀνεμποδίστως».
Δημόσια δέν κατηγόρησε, οὔτε καταφέρθηκε κατά τῶν Τούρκων κατακτητῶν. Ἀντίθετα «προέτρεπε τούς χριστιανούς καί νά φυλάττουν άλήθειαν καί έμπιστοσύνην πρός τούς έξουσιαστάς, ὅπου τούς ἔδωκεν ὁ Θεός».
α. Ἀλῆ-Πασᾶ. Διατηροῦσε καλές σχέσεις μέ τόν Ἀλῆ-πασᾶ, ὁ ὁποῖος τόν σεβόταν. Ἦταν ἔτοιμος ὁ Ἀλῆ-πασᾶς νά κάψει τό χριστιανικό χωριό Χόρμοβο, ὅταν οἱ χριστιανοί ζήτησαν τήν παρέμβαση τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ. Παραινέβει ὀ Ἅγιος Κοσμᾶς καί ἔσωσε τό χωριό. Τότε γνωρίσθηκε μέ τόν Ἀλῆ πασᾶ. Ἐκεῖνος ἐκτίμησε τήν προσωπικότητα τοῦ Ἁγίου καί τόν κάλεσε καί τόν φιλοξένησε στό σπίτι τῆς μάνας του τῆς Χάμκως στό Τεπελένι.
Ἐκεῖ τόν ρώτησε ἄν θά γίνει Πασᾶς. Ὁ Ἅγιος τοῦ εἶπε τὰ ἐξῆς προφητικὰ λόγια «θὰ γίνης μεγάλος ἄνθρωπος θὰ κυριεύσης ὅλη τὴν Ἀρβανιτιά, θὰ ὑποτάξης τὴν Πρέβεζαν, τὴν Πάργα, τό Σούλι, τό Δέλβινο, τό Γαρδίκι καὶ αὐτό τό τάχτι τοῦ Κοὺρτ πασᾶ∙ θ’ ἀφήσης μεγάλο ὄνομα στὴν οἰκουμένη. Αὐτή εἶνε ἡ θέλησις τῆς θείας προνοίας. Ἐνθυμοῦ ὅμως εἰς ὅλην τὴν διάρκειαν τῆς ἐξουσίας σου νὰ ἀγαπᾶς, νὰ ὑπερασπίζεσαι τοὺς χριστιανούς, ἂν θέλης νὰ μείνη ἡ ἐξουσία στοὺς διαδόχους σου». Ὅταν δὲ ὁ νεαρός ἐπρόκειτο ν’ ἀποχωρισθεῖ ἀπό τόν Ἅγιο Κοσμᾶ, ρώτησε καὶ πάλι γιὰ τό μέλλον του, καὶ συγκεκριμένα, ἄν θὰ φθάσει στὴν Κωνσταντινούπολη. Καὶ ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ἀπήντησε: «Καὶ στὴν Πόλη θὰ πᾶς, μὰ μὲ κόκκινα γένεια». Προφητικὸς ἦτο ὁ λόγος αὐτός τοῦ Ἁγίου, τόν ὁποῖον δὲν κατενόησεν ὁ νεαρός. Ὁ Ἀλῆ-πασάς, κηρυχθείς ἐν τέλει ἐχθρός τοῦ σουλτάνου, ἀπεκεφαλίσθη, ἡ δὲ κεφαλὴ αὐτοῦ αἰματόβρεχτος ἐστάλη εἰς τὴν Πόλιν ὡς δῶρον εἰς τόν σουλτάνον. Ὄντως ἐπῆγεν εἰς τὴν Πόλην μὲ κόκκινα γένεια. Νεκρὸς καὶ ἠτιμασμένος».
Ἐξέδωσε φιρμάνι γιά ἐλεύθερη διακίνηση τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ στό δοβλέτι του.
Μετά τό μαρτύριο του ὁ Ἀλῆ Πασᾶς ἔκτισε τό Ναό τοῦ Ἁγίου στό τόπο τοῦ μαρτυρίου στό Κολικόντασι.
Ἐπίσης διοργάνωσε ὑποδοχή τοῦ λειψάνου τοῦ Ἁγίου στά Ἰωάννινα καί τόν τίμησε ὡς ἅγιο.
β. Κούρτ-Πασᾶ. Χαρακτηριστική ὅμως καί ἡ φιλία του μέ τόν Κούρτ Πασᾶ τοῦ Μπερατίου, «ὁ ὁποῖος ώς λέγουσι, τοῦ τό έκατασκεύασεν ώσάν θρονί ὁ Κούρτ Πασάς, είς αυτό άναβαίνοντας έδίδασκε». Βέβαια ὁ ἴδιος ὁ Κούρτ Πασᾶς πού τόν συμπαθοῦσε ὅταν πληρώθηκε ἀπό τούς Τούρκους κρέμασε τόν Ἅγιο.
γ. Σουλτάνο Μουσταφᾶ. Ὁ ἴδιος παραινέβη στόν Σουλτάνο Μουσταφᾶ καί ἔσωσε τόν Ἑλληνισμό ἀπό τόν ἐξανδραποδισμό. Εἷναι γνωστό ὅτι μετά τά Ὀρλωφικά «ὁ Σουλτάνος Μουσταφᾶς ὁ Δ΄ ἀποφάσισε νά μετακινήσει ὁλόκληρο τό Ἑλληνικό Γένος ἀπό τή Βαλκανική καί νά τό «μεταφέρει στή Μεσοποταμία». Στό δέ Ἑλλαδικό χῶρο θά ἐγκαθιστοῦσε «ἄγριες φυλές Ἀβασγούς, Κιρκασίους καί Κούρδους»(σ.33). Ὁ Πατριάρχης μαζί μέ τόν Ἅγιο Κοσμᾶ ἐπενέβησαν καί ματαιώθηκε αὐτός ὁ «ἐξανδραποδισμός» τοῦ Ἑλληνικοῦ Γένους.
2. Ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς γιά τούς πολιτικούς
- Τό σκαμνί τοῦ πατροκοσμᾶ διδάσκει βασιλεῖς
- Συμβουλές στούς προεστούς
- Οἱ προεστοί νά ἐνδιαφέρονται γιά τά σχολεῖα
- Εὔχεται γιά τούς ἄρχοντες
- Οἱ ἱερεῖς νά μή ἀναλαμβάνουν πολιτική ἐξουσία
- Ὁ ἱερεύς ἀνώτερος ἀπό τόν βασιλέα
«Ἐὰν ἀπαντῶ ἕνα παπὰ καὶ ἕνα βασιλέα, μὲ φαίνεται εὔλογον τὸν παπὰ νὰ βάλω νὰ καθήση ὑψηλότερα ἀπὸ τὸν βασιλέα».
3. Ἡ πολιτική κατάσταση τοῦ Γένους
«Τριακόσιους χρόνους μετὰ τὴν Ἀνάστασιν τοῦ Χριστοῦ μᾶς ἔστειλεν ὁ Θεὸς τὸν ἅγιον Κωνσταντῖνον καὶ ἐστερέωσε βασίλειον χριστιανικόν· καὶ τὸ εἶχαν χριστιανοὶ τὸ βασίλειον 1150 χρόνους. Ὕστερον τὸ ἐσήκωσεν ὁ Θεὸς ἀπὸ τοὺς χριστιανοὺς καὶ ἔφερε τὸν Τοῦρκον καὶ τοῦ τὸ ἔδωσε διὰ ἰδικόν μας καλόν, καὶ τὸ ἔχει ὁ Τοῦρκος 320 χρόνους. Καὶ διατὶ ἔφερεν ὁ Θεὸς τὸν Τοῦρκον καὶ δὲν ἔφερεν ἄλλο γένος; Διὰ ἰδικόν μας συμφέρον· διότι τὰ ἄλλα ἔθνη θὰ μᾶς ἔβλαπτον εἰς τὴν πίστιν, ὁ δὲ Τοῦρκος ἄσπρα ἅμα τοῦ δώσῃς κάμνεις ὅ,τι θέλεις».
4. Παραδείγματα ἀρχόντων
α. Παραδείγματα κακῶν ἀρχόντων
- Ὁ Πασᾶς πού ἐπισκέφθηκε ἕνα Μοναστῆρι τόν κατέλαβε σατανικός ἔρωτας καί ζήτησε τή μοναχή Μαρία γιά γυναῖκα του. Ἐκείνη σέ ἀπάντηση ἔβγαλε τά μάτια της καί τοῦ τά ἔστειλε στό πιάτο. Ὁ πόθος τῆς ἁγνότητος καί τῆς παρθενίας τήν ὁδήγησαν σ’ αὐτή τήν ἡρωϊκή πράξη. Ὁ Πασᾶς συγκλονίστηκε καί μετενόησε γιά τήν ἀνομία του. Ἡ προσευχή του εἶχε σάν ἀποτέλεσμα ἡ Παναγία νά δώσει θαυματουργικά τά μάτια στήν ἡρωϊκή μοναχή Μαρία. «Ἀκούετε, ἀδελφοί μου,τί ἔκαμεν ἡ Μαρία μέ τήν δύναμιν τῆς Παναγίας; Διά τοῦτο πρέπει καί ἡμεῖς νά τιμῶμεν τήν Παναγίαν Θεοτόκον μέ ἔργα καλά»(Γ,168).
- Ὁ Πασᾶς πού φέρθηκε μέ ἀσέβεια σ’ἕνα Σταυρὀ τοῦ Πατροκοσμᾶ στό Λυκούρεσι τῶν Ἁγίων Σαράντα.
Καί ἄλλην φοράν ὅπου ἐπέρασεν ἐκεῖθεν ὁ ἱερός διδάσκαλος, ἔδραμεν αὐτός ὁ ἴδιος ὁ Τοῦρκος εἰς προσκύνησίν του καί ἐδιηγεῖτο παρρησίᾳ εἰς ὅλους τό θαῦμα καί ἐζήτει ταπεινῶς συγχώρησιν»(76).
- Παραδείγματα καλῶν ἀρχόντων
«Τὸν παλαιὸν καιρὸν ἦτο ἕνας βασιλεὺς τῶν Ἑβραίων λεγόμενος Μανασσής, ὁ ὁποῖος τοὺς ἐβασάνιζε μὲ πολλὰ παιδευτήρια. Τὸν ἐσυμβούλευαν οἱ προφῆται καὶ διδάσκαλοι νὰ κυβερνᾶ τὸν λαὸν μὲ πραότητα, ἀλλ᾿ αὐτὸς δὲν ἤκουε τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ, δὲν μετενόησε. Βλέπων ὁ Θεὸς τὴν κακήν του γνώμην τί κάμνει; Σηκώνει ἕνα βασιλέα ἀπὸ τὴν ἀνατολὴν καὶ τὸν πολεμεῖ καὶ τὸν παίρνει σκλάβον, καὶ τὸν κλειδώνει μέσα εἰς ἕνα καζάνι διὰ νὰ τὸν κάψη. Τί κάμνει ἐκεῖ ὁ Μανασσής, μέσα εἰς τὸ χάλκωμα; Ἐνεθυμήθη τὰς ἁμαρτίας του, ἔκλαυσε, παρεκάλεσε τὸν Θεὸν νὰ τὸν ἐλευθερώση καὶ πλέον δὲν ἁμαρτάνει. Βλέπων ὁ Θεὸς τὴν καλήν του γνώμην ἤκουσε τὴν μετάνοιάν του, ἐδέχθη τὰ δάκρυά του καὶ ἔστειλεν ἕνα ἄγγελον καὶ τὸν ἐλευθερώνει ἀπὸ ἐκεῖνον τὸν κίνδυνον.Ὕστερον ἐπώλησε τὰ πράγματά του καὶ τὰ ἔδωσεν ἐλεημοσύνην καὶ ὑπῆγε καὶ ἀσκήτευεν εἰς ὅλην του τὴν ζωὴν μὲ νηστείας, ἀγρυπνίας, προσευχάς, καὶ ἐπῆγεν εἰς τὸν παράδεισον νὰ χαίρεται πάντοτε. Ἀνίσως, ἀδελφοί μου, καὶ εἶνε κανεὶς ἀπὸ σᾶς καὶ εἶνε σκληροκάρδιος ὡσὰν τὸν Μανασσῆ καὶ ἐνθυμηθῆ τὰς ἁμαρτίας του καὶ μετανοήση καὶ κλαύση, ἂς εἶνε βέβαιος ὅτι δέχεται τὴν μετάνοιάν του καθὼς τοῦ Μανασσῆ».
Ὁ Ἀπ.Πέτρος σταυρώθηκε ἀπό τόν βασιλιᾶ πού τόν συνέλαβε
«Τὸν συνέλαβεν ἕνας βασιλεὺς τῆς Ρώμης καὶ τοῦ ἔλεγε ν᾿ ἀρνηθῆ τὸν Χριστὸν καὶ νὰ προσκυνήση τὰ εἴδωλα. Ὁ δὲ Πέτρος τοῦ λέγει: Δὲν τὸν ἀρνοῦμαι. Ὅθεν τὸν ἐσταύρωσε μὲ τὸ κεφάλι κάτω καὶ παρέδωκε τὴν ἁγίαν του ψυχὴν εἰς χείρας τοῦ Χριστοῦ μας καὶ ἐπῆγεν εἰς τὸν παράδεισον».
Ἡ Ἁγία Παρασκευή ἔκανε χριστιανό τό βασιλιᾶ πού τήν βασάνιζε
«Δυὸ Ἑβραῖοι, τέκνα τοῦ διαβόλου, βλέποντες τὴν Ἁγίαν νὰ κάμνη θαύματα, τὴν ἐφθόνησαν καὶ τὴν διέβαλον εἰς τὸν βασιλέα Ἀντωνίνον ὡς χριστιανήν. Τὴν κράζει λοιπὸν ὁ βασιλεὺς καὶ τῆς λέγει ν᾿ ἀρνηθῆ τὸν Χριστὸν καὶ νὰ προσκυνήση τοὺς θεούς, νὰ τὴν κάμνη βασίλισσαν. Λέγει του ἡ Ἁγία: Ἐγὼ δὲν εἶμαι ἀνόητη ὡσὰν ἐσένα, νὰ ἀρνηθῶ τὸν Χριστόν μου καὶ νὰ ὑπάγω εἰς τὸν διάβολον· ν᾿ ἀφήσω τὴν ζωὴν καὶ νὰ ὑπάγω εἰς τὸν θάνατον. Ἄμποτε νὰ ἄφηνες καὶ σὺ τὸ σκότος καὶ νὰ ἤρχεσο εἰς τὸ φῶς. Ἀκούετε, ἀδελφοί μου, ἕνα κορίτσι νὰ ὁμιλῆ μὲ τοιαύτην παρρησίαν ἐμπρὸς εἰς ἕνα βασιλέα; Ὅστις ἔχει τὸν Χριστὸν μέσα εἰς τὴν καρδίαν του, δὲν φοβεῖται ὅλον τὸν κόσμον. Ἀνίσως θέλωμεν καὶ ἡμεῖς νὰ μὴ φοβούμεθα μήτε ἀνθρώπους μήτε δαίμονας, νὰ ἔχωμεν τὸν Θεὸν εἰς τὴν καρδίαν μας. Λέγει ὁ βασιλεὺς τῆς Ἁγίας: Σοῦ δίδω τρεῖς ἡμέρες διορίαν· ἂν δὲν μοῦ ὑπακούσῃς, θὰ σὲ θανατώσω. Λέγει του ἡ ἁγία: Βασιλεῦ, ἐκεῖνο ὁποὺ θέλεις νὰ κάμης εἰς τρεῖς ἡμέρας, κᾶμε τὸ τώρα, διότι ἐγὼ δὲν ἀρνοῦμαι τὸν Χριστόν μου. Τότε προστάζει ὁ βασιλεὺς καὶ ἄναψαν μίαν μεγάλην πυρκαϊὰν καὶ βάνουν ἕνα καζάνι γεμάτο πίσσαν καὶ θειάφι καὶ βράζει καλά. Βλέπουσα ἡ Ἁγία τὸ καζάνι ἐχαίρετο, ὅτι ἔμελλε ν᾿ ἀναχωρήσῃ ἀπὸ τοῦτον τὸν ψεύτικον κόσμον καὶ νὰ ὑπάγη εἰς ἐκεῖνον τὸν ἀληθινὸν καὶ αἰώνιον. Προστάζει ὁ βασιλεὺς νὰ βάλουν τὴν ἁγίαν εἰς τὸ καζάνι διὰ νὰ καῆ. Ἡ Ἁγία ἔκαμε τὸν σταυρόν της καὶ ἐμβαίνει μέσα. Περιμένει δυὸ - τρεῖς ὥρας ὁ βασιλεὺς καὶ βλέπων ὁποὺ δὲν καίεται ἡ Ἁγία της λέγει: Παρασκευὴ διατὶ δὲν καίεσαι; Λέγει του ἡ Ἁγία: Διότι ὁ Χριστὸς ἐδρόσισε τὸ νερὸ καὶ δὲν καίομαι. Λέγει της ὁ βασιλεύς: Ραντισόν με καὶ ἐμὲ διὰ νὰ ἴδω, καίει; Ἐπῆρεν ἡ Ἁγία μὲ τὰς δυό της χείρας καὶ τοῦ ρίπτει εἰς τὸ πρόσωπον καὶ εὐθύς, ὢ τοῦ θαύματος! ἐτυφλώθη καὶ ἐγδάρθη τὸ πρόσωπόν του. Φωνάζει ὁ βασιλεύς: Μέγας ὁ Θεὸς τῶν χριστιανῶν καὶ εἰς αὐτὸν πιστεύω καὶ ἐγώ· καὶ ἔβγα νὰ μὲ βαπτίσῃς. Ἐβγῆκεν ἡ Ἁγία καὶ τὸν ἐβάπτισε μὲ ὅλον του τὸ βασίλειον. Ἔπειτα τὴν ἀπεκεφάλισεν ἄλλος βασιλεὺς καὶ ὑπῆγεν εἰς τὸν παράδεισον νὰ χαίρεται πάντοτε. Αὐτὴ ἡ Ἁγία ἔκαμε τὰ ἑκατὸν κατὰ τὸν λόγον τοῦ Κυρίου».
Ἡ δύναμις τοῦ Σταυροῦ θαυματούργησε καἰ ἀπέτρεψε τήν σφαγή τῶν χριστιανῶν
«Εἰς τὴν Αἴγυπτον ἦτον ἕνας βασιλεὺς ἀσεβῆς· εἶχε καὶ ἕνα Ἑβραῖο βεζίρην, ὅστις ἔπειτα ἔγινε Τοῦρκος. Εἰς τὴν Ἀλεξάνδρειαν ἦτον ἕνας Πατριάρχης, τὸ ὄνομα Ἰωακείμ, ἅγιος ἄνθρωπος καὶ σοφός. Ἀκούων ὁ βασιλεὺς ὅτι ἦτο ἅγιος ἄνθρωπος ὁ Πατριάρχης, τὸν ἠγάπα πολύ. Λέγει ὁ Ἑβραῖος τοῦ βασιλέως: Κάτι πολλὴν ἀγάπην ἔχεις εἰς τὸν Πατριάρχην. Τοῦ λέγει ὁ βασιλεύς: Ὁ Πατριάρχης εἶνε καλὸς ἄνθρωπος. Τοῦ λέγει ὁ Ἑβραῖος: Κράξε, βασιλεῦ, τὸν Πατριάρχην νὰ ἔλθη νὰ διαλεχθῶμεν μαζί, καὶ νὰ ἰδῆς ὅπου θὰ μείνη ἀναπολόγητος. Ἔκραξεν ὁ βασιλεὺς τοῦ Πατριάρχη νὰ ἔλθη. Λέγει του ὁ Ἑβραῖος: Ἐγὼ θέλω, Πατριάρχη, νὰ διαλεχθῶμεν μερικὰ περὶ πίστεως. -Μὲ τὸν ὁρισμόν σου. Ἕτοιμος εἶμαι διὰ τὴν πίστιν μου νὰ χύσω καὶ τὸ αἷμα μου. Καὶ κάμνων ἀρχὴν ὁ Πατριάρχης νὰ φιλονικῆ μὲ τὸν Ἑβραῖον, μὲ ἕναν τρόπον ἐπειδέξιον πάντοτε τὸν ἑνίκα τὸν Ἑβραῖον. Λέγει του ὁ Ἑβραῖος τοῦ Πατριάρχη:
Διατὶ νὰ φιλονεικῶμεν; Ἀκούω ὁποὺ λέγει ὁ Χριστὸς εἰς τὸ Εὐαγγέλιον ὅτι, ὅστις ἔχει πίστιν ὡς κόκκον σινάπεως, μεταφέρει ἕνα βουνὸ ἀπὸ ἕνα μέρος εἰς ἄλλο. -Μάλιστα, τοῦ λέγει ὁ Πατριάρχης. Λέγει του ὁ Ἑβραῖος: Λοιπόν, ἂν εἶσαι ἄξιος, πρόσταξε καὶ σὺ νὰ γίνῃ, καὶ τότε νὰ πιστεύσω. Τότε ἐζήτησεν ὁ Πατριάρχης τρεῖς ἡμέρας διορίαν, καὶ λέγει τοῦ βασιλέως: Ἕτοιμος εἶμαι διὰ τὸ πρόσταγμα ὁποὺ εἴπομεν. Ἦτο ἐκεῖ ἕνα βουνὸ τρεῖς ὥρας μακράν. Λέγει ὁ Ἑβραῖος τοῦ Πατριάρχη νὰ σηκώση ἐκεῖνο τὸ βουνό. Τότε πιάνει ὁ Πατριάρχης καὶ θυμιάζει ἐκεῖνο τὸ βουνό, καὶ κάμνει τὸν σταυρόν του τρεῖς φορὰς λέγων καὶ τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Εἶτα λέγει: Σὲ προστάζω, ἐσέ, βουνό, νὰ σηκωθῆς νὰ ἔλθῃς εἰς τὴν Αἴγυπτον. Καὶ ὢ τοῦ θαύματος! Εὐθὺς ἀσηκώθη τὸ βουνὸ καὶ ἔγινεν εἰς τρία, εἰς τύπον τῆς Ἁγίας Τριάδος, καὶ ἐκίνησε καὶ ἤρχετο. Φωνάζει ὁ βασιλεύς: Πατριάρχη, βοήθησέ μας, διότι ἐχαθήκαμεν. Καὶ κάμνων δέησιν πάλιν ὁ Πατριάρχης, ἐστάθη τὸ βουνὸ εἰς ἓξ μίλια μακρὰν ἀπὸ τὴν πόλιν. Ἀλλ᾿ ὁ Ἑβραῖος δὲν ἐπίστευσε καὶ λέγει τοῦ βασιλέως: Ὁ Χριστός, λέγει καὶ ἄλλο· ὅτι ὅποιος ἔχει πίστιν, ἂν πίη θανάσιμον φαρμάκι, δὲν ἀποθνήσει. Λοιπόν, εἰπὲ τοῦ Πατριάρχη νὰ τοῦ κάμω ἕνα φαρμάκι νὰ τὸ πίη, καὶ ἂν δὲν ἀποθάνη, νὰ πιστεύσωμεν καὶ ἡμεῖς. Νὰ ἠξεύρης καὶ τοῦτο, βασιλεῦ, ὅτι οἱ χριστιανοὶ ἔχουν τὸν σταυρόν· κάμνοντές τον τὰ διαλύουν ὅλα· καὶ τὸ πικρὸ τὸ κάμνουν γλυκό. Κάμνει λοιπὸν ὁ Ἑβραῖος τὸ φαρμάκι ἵνα ἅμα τὸ ἐγγίξη εἰς τὸ στόμα του ὁ Πατριάρχης ἀποθάνη. Τὸ πηγαίνει εἰς τὸν βασιλέα καὶ τοῦ λέγει: Πρόσταξε τὸν Πατριάρχην νὰ τὸ πίη καὶ νὰ μὴ κάμη τὸν σταυρόν του. Κράζει ὁ βασιλεὺς τὸν Πατριάρχην καὶ τὸν προστάζει νὰ πίη τὸ φαρμάκι ὡς ἤθελεν ὁ Ἑβραῖος. Καλά, λέγει ὁ Πατριάρχης· μοῦ ἔδωσες, βασιλεῦ, τοῦτο τὸ ποτήρι, μὰ δὲν μοῦ εἶπες πόθεν νὰ τὸ πίω, καὶ κάμνων τὸ δεξιόν του χέρι ὡς νὰ εὐλογῆ εἰς τύπον, ἐρωτᾶ πόθεν νὰ τὸ πίη, ἐδῶθεν ἡ ἐκεῖθεν, καὶ τὸ σταυρώνει. Ἀμὴ ἐκεῖνος δὲν τὸ ἐκατάλαβε. Λέγει του ὁ Ἑβραῖος: Πίε το ὅθεν θέλεις. Καὶ πίνοντάς το ὁ Πατριάρχης ἔμεινεν ὑγιής. Λέγει τότε τοῦ βασιλέως: Ἐγὼ ἔπια ὅλο τὸ φαρμάκι, ὁ δὲ Ἑβραῖος νὰ ξεπλύνη τὸ ποτήρι μὲ ὀλίγο νερὸ καὶ νὰ τὸ πίη. Καὶ ἂν δὲν πάθη τίποτε, νὰ πιστεύσωμεν καὶ ἡμεῖς εἰς τὴν πίστιν του. Δὲν ἤθελεν ὁ Ἑβραῖος νὰ τὸ πίη, τὸν ἐβίασεν ὅμως ὁ βασιλεὺς καὶ τὸ ἔπιε, καὶ ὢ τοῦ θαθύματος! ἔσκασεν εὐθὺς καὶ ἀπέθανεν. Ἐκαταλάβατε, ἀδελφοί μου; Ὅστις ἔχει πίστιν εἰς τὸν Χριστόν μας καὶ εἶνε καθαρὸς δὲν παθαίνει κανὲν κακόν».
Ὁ βασιλιᾶς Ἰουλιανός χρησιμοποίησε μάγους καί μαγικά γιά νά γίνει αὐτοκράτορας
«Θέλετε ν᾿ ἀκούσετε καὶ ἄλλο διὰ τὸν σταυρόν, πῶς δὲν ἐνεργεῖ, ὅταν εἶνε μολυσμένο τὰ χέρι ἀπὸ ἁμαρτίας; Ἦτον ἕνας ἄνθρωπος ὀνομαζόμενος Ἰουλιανὸς ἀναγνώστης, ὅστις ἐσπούδασε γράμματα μὲ τὸν Μέγαν Βασίλειον, ὁ ὁποῖος ἠθέλησε νὰ γίνῃ βασιλεύς. Πηγαίνει λοιπὸν καὶ εὑρίσκει ἕνα μάγον Ἑβραῖον καὶ τοῦ λέγει: Εἶσαι καλὸς νὰ μὲ κάμῃς βασιλέα καὶ νὰ σὲ κάμω βεζίρη; Τοῦ λέγει ὁ μάγος: Ἀρνήσου τὸν Χριστόν, καὶ ἐγὼ σὲ κάμω. Λέγει του ὁ Ἰουλιανός: Τὸν ἀρνοῦμαι. Τότε κάμνει ἕνα γράμμα ὁ μάγος καὶ τοῦ λέγει: Πάρε τοῦτο τὸ χαρτὶ καὶ πήγαινε εἰς ἕνα μνῆμα ἑλληνικὸ καὶ ρίψε το ὑψηλὰ καὶ θὰ ἔλθουν δαίμονες· καὶ ὅ,τι σοῦ κάμνουν μὴ φοβηθῆς καὶ νὰ μὴ κάμῃς τὸν σταυρόν σου, διότι θὰ φύγουν. Ἐπῆγεν ὁ Ἰουλιανὸς εἰς τὸ μνῆμα καὶ ρίχνοντας τὸ χαρτὶ ἦλθαν οἱ δαίμονες. Αὐτὸς φοβηθεὶς καὶ κάμνοντας τὸν σταυρόν του ἔφυγον οἱ δαίμονες. Πηγαίνει εὐθὺς εἰς τὸν μάγον καὶ τοῦ λέγει τὰ γενόμενα. Τότε τοῦ λέγει ὁ μάγος: Πήγαινε νὰ σφάξῃς ἕνα παιδὶ καὶ νὰ μοῦ φέρῃς τὴν καρδιά του. Ἐπῆγε καὶ ἔσφαξε τὸ παιδὶ καὶ τοῦ ἔφερε τὴν καρδία. Τότε κράζει πάλιν τοὺς δαίμονας ὁ μάγος. Αὐτὸς πάλιν ἀπὸ τὸν φόβον του ἔκαμε τὸν σταυρόν· ἀλλ᾿ οἱ δαίμονες δὲν ἐφοβήθησαν, διότι ἦτο μολυσμένος ἀπὸ τὸν φόνον. Ἔτσι ἔκαμε τὸ θέλημά του καὶ ἐβασίλευσε δυὸ χρόνους καὶ ἐπῆγεν εἰς τὴν κόλασιν νὰ καίεται πάντοτε. Πρέπει καὶ ἡμεῖς νὰ εἴμεθα καθαροὶ ἀπὸ ἁμαρτίας, καὶ τότε φεύγει ὁ διάβολος».
ΠΡΟΦΗΤΕΙΑΙ
- Αυτό μια μέρα θα γίνη Ρωμαίικο και καλότυχος όποιος ζήση σε κείνο το βασίλειο.
- Θα έρθη καιρός που θα διευθύνουν τον κόσμο τα άλαλα και τα μπάλαλα.
- Το παιδί αυτό θα προκόψη, θα κυβερνήση την Ελλάδα και θα δοξασθή.
- Θα γίνης μεγάλος άνθρωπος, θα κυριεύσης όλη την Αρβανιτιά, θα υποτάξης την Πρέβεζα, την Γάργα, ΤΟ Σούλι, το Δέλβινο, το Γαρδίκι και αυτό το τάχτι του Κούρτ πασά. Θα αφήσης μεγάλο όνομα στην οικουμένη. Και στην Πόλι θα πας, μα με κόκκινα γένεια. Αυτή είναι η θέληση της θείας προνοίας. Ενθυμού όμως εις όλην την διάρκειαν της εξουσίας σου να αγαπάς και να υπερασπίζεσαι τους χριστιανούς, αν θέλης να μείνη η εξουσία εις τους διαδόχους σου.
Ἡ ἐξουσία πληρώθηκε καί τόν κρέμασε
Οἱ Ἐβραῖοι «μήν ύποφέροντας πλέον νά βλέπουν καί νά ἀκούουν τόν Ἅγιον ἐλέγχοντα αὐτούς, πῆγαν εἰς τόν Κούρτ Πασᾶν, καί τοῦ ἔδωκαν πουγγία πολλά, διά νά τόν βγάλη ἀπό τήν ζωήν. Ὅστις καί συμβουλευθείς μέ τόν Χότζαν του, ἀπεφάσισε διά μέσου αὐτοῦ νά τόν θανατώση, τό ὁποῖον καί ἔγινε».
† ΣΑΒΒΑΤΟ 29 Ἀποτομή τιμίας κεφαλῆς Tιμίου Προδρόμου
Ὄρθρος-Θεία Λειτουργία Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου
Πράξ. ιγ΄ 25-32 • Μάρκ. στ΄ 14-30
Κατάλυσις οἴνου καί ἐλαίου
Ὄρθρος-Θεία Λειτουργία Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου
Πράξ. ιγ΄ 25-32 • Μάρκ. στ΄ 14-30
Κατάλυσις οἴνου καί ἐλαίου
19ο ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΣΥΜΠΟΣΙΟ
Ἑορτάσθηκε ἡ μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος καί Ἰσαποστόλου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ στήν ὁμώνυμη Μονή του στήν Ἀρναία Χαλκιδικῆς τό διήμερο 23-24 Αὐγούστου μέ λειτουργικές καί πνευματικές ἐκδηλώσεις.
Ἀφ’ ἐσπέρας τελέσθηκε στό Ναό τῆς Μονῆς πανηγυρικός Ἑσπερινός χοροστατοῦντος τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου μας κ. Θεοκλήτου. Ἡ ἀρτοκλασία ἦταν προσφορά τοῦ Δασαρχείου Ἀρναίας, καθώς ἡ Δασική Ὑπηρεσία μέ ἀπόφαση τῆς Ἱερᾶς Συνόδου ἑορτάζει τόν Ἅγιο Κοσμᾶ ὡς προστάτη της.
Μετά τόν Ἑσπερινό ξεκίνησε τό Α’ Μέρος τοῦ 19ου ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΣΥΜΠΟΣΙΟΥ πρός τιμήν τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ μέ κεντρικό θέμα: «ΖΗΤΟΥΝΤΑΙ ΗΓΕΤΕΣ...Ο ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ ΠΡΟΤΥΠΟ ΗΓΕΤΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ» Τούς συμμετέχοντας στήν πανήγυρη καί τό Συμπόσιο καλωσόρισε ἡ Γερόντισσα τῆς Μονῆς μοναχή Μαριάμ καί ἀκολούθησαν οἱ ὁμιλητές Παν/τος Ἀρχιμ. Χρυσόστομος Μαϊδώνης μέ θέμα: «Ἅγιος Κοσμᾶς καί ἐξουσία» καί ὁ διδάσκαλος κ. Δημήτριος Νατσιός μέ θέμα: «Οἱ κίνδυνοι τοῦ σύγχρονου Ἑλληνισμοῦ».
Τήν συνεδρία ὁλοκλήρωσε ὁ Σεβασμιώτατος ὁ ὁποῖος ἀναφέρθηκε στήν ἐπιτυχῆ ἐπιλογή τοῦ θέματος τοῦ Συμποσίου καί συνεχάρη ὀργανωτές καί ὁμιλητές.
Τήν κυριώνυμη ἠμέρα τῆς Ἑορτῆς τοῦ Ἁγίου τελέσθηκε ὁ Ὄρθρος καί ἱερατικό συλλείτουργο, στό ὁποῖο προεξῆρχε ὁ Παν/τος Ἀρχιμ. Βενέδικτος Νεοσκητιώτης καί συμμετεῖχαν ὁ Παν/τος Ἀρχιμ. Ἀρχιμ. Χρυσόστομος Μαϊδώνης, ὁ ὁποῖος καί κήρυξε τό Θεῖο λόγο καί οἱ Αἰδ/τοι π. Γεώργιος Τρικκαλιώτης καί π. Κων/νος Ἰσαακίδης.
Μετά τήν Θεία Λειτουργία συνεχίσθηκε τό Β΄Μέρος τοῦ Πνευματικοῦ Συμποσίου μέ ὁμιλητή τόν τ. καθηγητή Φυσικῆς καί Φιλοσοφίας τοῦ ΔΠΘ κ. Γεώργιο Παῦλο μέ θέμα: «Ὀρθόδοξη Πολιτειολογία, γιά νά ζήσει ἡ Ἑλλάδα καί ὁ κόσμος».
Ἀκολούθησε στρογγυλή τράπεζα μέ θέμα: «Ἡ ἀνάγκη γιά χριστιανούς πολιτικούς», στήν ὁποία ἔλαβαν μέρος ὁ τ. Ὑπουργός κ. Στέλιος Παπαθεμελῆς, ὁ κ. Γεώργιος Παύλος καί ὁ κ. Ἰωάννης Κέκερης τ. Ἀντιδήμαρχος. Οἱ συζητητές τῆς στρογγυλῆς τραπέζης ἀνεφέρθησαν στήν ἀνάγκη νά καλλιεργηθῆ στόν ὀρθόδοξο λαό μας ἡ συνείδηση γιά ἀνάδειξη χριστιανῶν ἡγετῶν πού θά ἀγαποῦν τό Θεό καί τό λαό.
Ἔτσι ὁλοκληρώθηκε μέ ἐπιτυχία ἡ γιορτή τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ ἐν μέσω εὐχαριστιῶν πρός τόν Ἅγιο γιά τήν συνέχιση τῶν ἐργασιῶν τῆς ἀνεγέρσεως τοῦ Καθολικοῦ τῆς Μονῆς καί διά τήν πρόσκλησιν τοῦ Πατριάρχου Ἀλεξανδρείας κ. Θεοδώρου πρός τόν πνευματικό τῆς Μονῆς Ἀρχιμ. Χρυσόστομο καί τίς ἀδελφές τῆς Μονῆς νά διακονήσουν σέ ἱεραποστολική περιοχή τῆς Τανζανίας.
Ἀφ’ ἐσπέρας τελέσθηκε στό Ναό τῆς Μονῆς πανηγυρικός Ἑσπερινός χοροστατοῦντος τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου μας κ. Θεοκλήτου. Ἡ ἀρτοκλασία ἦταν προσφορά τοῦ Δασαρχείου Ἀρναίας, καθώς ἡ Δασική Ὑπηρεσία μέ ἀπόφαση τῆς Ἱερᾶς Συνόδου ἑορτάζει τόν Ἅγιο Κοσμᾶ ὡς προστάτη της.
Μετά τόν Ἑσπερινό ξεκίνησε τό Α’ Μέρος τοῦ 19ου ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΣΥΜΠΟΣΙΟΥ πρός τιμήν τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ μέ κεντρικό θέμα: «ΖΗΤΟΥΝΤΑΙ ΗΓΕΤΕΣ...Ο ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ ΠΡΟΤΥΠΟ ΗΓΕΤΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ» Τούς συμμετέχοντας στήν πανήγυρη καί τό Συμπόσιο καλωσόρισε ἡ Γερόντισσα τῆς Μονῆς μοναχή Μαριάμ καί ἀκολούθησαν οἱ ὁμιλητές Παν/τος Ἀρχιμ. Χρυσόστομος Μαϊδώνης μέ θέμα: «Ἅγιος Κοσμᾶς καί ἐξουσία» καί ὁ διδάσκαλος κ. Δημήτριος Νατσιός μέ θέμα: «Οἱ κίνδυνοι τοῦ σύγχρονου Ἑλληνισμοῦ».
Τήν συνεδρία ὁλοκλήρωσε ὁ Σεβασμιώτατος ὁ ὁποῖος ἀναφέρθηκε στήν ἐπιτυχῆ ἐπιλογή τοῦ θέματος τοῦ Συμποσίου καί συνεχάρη ὀργανωτές καί ὁμιλητές.
Τήν κυριώνυμη ἠμέρα τῆς Ἑορτῆς τοῦ Ἁγίου τελέσθηκε ὁ Ὄρθρος καί ἱερατικό συλλείτουργο, στό ὁποῖο προεξῆρχε ὁ Παν/τος Ἀρχιμ. Βενέδικτος Νεοσκητιώτης καί συμμετεῖχαν ὁ Παν/τος Ἀρχιμ. Ἀρχιμ. Χρυσόστομος Μαϊδώνης, ὁ ὁποῖος καί κήρυξε τό Θεῖο λόγο καί οἱ Αἰδ/τοι π. Γεώργιος Τρικκαλιώτης καί π. Κων/νος Ἰσαακίδης.
Μετά τήν Θεία Λειτουργία συνεχίσθηκε τό Β΄Μέρος τοῦ Πνευματικοῦ Συμποσίου μέ ὁμιλητή τόν τ. καθηγητή Φυσικῆς καί Φιλοσοφίας τοῦ ΔΠΘ κ. Γεώργιο Παῦλο μέ θέμα: «Ὀρθόδοξη Πολιτειολογία, γιά νά ζήσει ἡ Ἑλλάδα καί ὁ κόσμος».
Ἀκολούθησε στρογγυλή τράπεζα μέ θέμα: «Ἡ ἀνάγκη γιά χριστιανούς πολιτικούς», στήν ὁποία ἔλαβαν μέρος ὁ τ. Ὑπουργός κ. Στέλιος Παπαθεμελῆς, ὁ κ. Γεώργιος Παύλος καί ὁ κ. Ἰωάννης Κέκερης τ. Ἀντιδήμαρχος. Οἱ συζητητές τῆς στρογγυλῆς τραπέζης ἀνεφέρθησαν στήν ἀνάγκη νά καλλιεργηθῆ στόν ὀρθόδοξο λαό μας ἡ συνείδηση γιά ἀνάδειξη χριστιανῶν ἡγετῶν πού θά ἀγαποῦν τό Θεό καί τό λαό.
Ἔτσι ὁλοκληρώθηκε μέ ἐπιτυχία ἡ γιορτή τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ ἐν μέσω εὐχαριστιῶν πρός τόν Ἅγιο γιά τήν συνέχιση τῶν ἐργασιῶν τῆς ἀνεγέρσεως τοῦ Καθολικοῦ τῆς Μονῆς καί διά τήν πρόσκλησιν τοῦ Πατριάρχου Ἀλεξανδρείας κ. Θεοδώρου πρός τόν πνευματικό τῆς Μονῆς Ἀρχιμ. Χρυσόστομο καί τίς ἀδελφές τῆς Μονῆς νά διακονήσουν σέ ἱεραποστολική περιοχή τῆς Τανζανίας.
ΔΕΙΤΕ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 28 Mωυσέως τοῦ Aἰθίοπος Ὁσίου μεταστραφέντος διά
μετανοίας ἐκ τῆς εἰδωλολατρείας πρώην ληστοῦ Σκήτη Αἰγύπτου 407
Β΄ Κορ. ζ΄ 10-16 • Μάρκ. β΄ 18-22
Νηστεία ἄνευ οἴνου καί ἐλαίου
μετανοίας ἐκ τῆς εἰδωλολατρείας πρώην ληστοῦ Σκήτη Αἰγύπτου 407
Β΄ Κορ. ζ΄ 10-16 • Μάρκ. β΄ 18-22
Νηστεία ἄνευ οἴνου καί ἐλαίου
28/8 Ὁ Ὅσιος Μωυσῆς ἦταν Αἰθίοπας καί ἡ ψυχή του ἦταν τό ἴδιο σκοτεινή ὅπως τό μελαμψό δέρμα του. Ἦταν σκλάβος ἑνός ἄρχοντα, ὁ ὁποῖος τόν ἔδιωξε γιά τίς κλοπές του καί τίς ἄνομες πράξεις του. Ἔγινε τότε ἀρχηγός μιᾶς ληστοσυμμορίας, πού δέν δίσταζε νά χρησιμοποιήσει ὁποιοδήποτε μέσο —ἀκόμη καί τόν φόνο— προκειμένου νά ληστεύει. Κάποτε ὅμως τοῦ συνέβη κάποιο ἀτύχημα καί ἡ συνείδηση τοῦ Μωυσῆ ἀφυπνίστηκε. Ἀγγιγμένος ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ μίσησε τήν ἁμαρτία ὅπως καί τόν προηγούμενο βίο του καί ἀποφάσισε νά ἐπιδείξει διάπυρη μετάνοια. Ἀφοῦ βαπτίσθηκε, ἀποσύρθηκε ἀμέσως στήν ἔρημο τῆς Σκήτης σέ τόπο ἀπομονωμένο καί στερημένο ἀπό κάθε ἀνθρώπινη παραμυθία, σέ τέτοιο σημεῖο πού δέν εἶχε οὔτε κἄν λίγο νερό γιά νά ἀναπαύσει τό κατάξερο ἀπό τόν ἥλιο καί τούς ἀσκητικούς μόχθους σῶμα του.
Μία ἡμέρα, τέσσερις ληστές ἔπεσαν πάνω του καθώς καθόταν στό κελλί του. Ὁ Μωυσῆς, πού ἦταν προικισμένος μέ μεγάλη σωματική δύναμη, τούς ἔδεσε, τούς φορτώθηκε στήν πλάτη σάν ἕνα σάκκο ἄχυρα καί τούς πῆγε στό Κυριακό τῆς Σκήτης λέγοντας: «Δέν μοῦ εἶναι συγχωρημένο νά ἀδικήσω κανένα, τί προστάζετε νά τούς κάνουμε;» Μαθαίνοντας ὅτι ἦταν ὁ Μωυσῆς, ὁ περιβόητος ἀρχιληστής, οἱ τέσσερεις ἄνδρες σκέφτηκαν πώς ἄν ἕνας τέτοιος κακοῦργος εἶχε ἔλθει νά ὑπηρετήσει τόν Θεό, ἡ σωτηρία δέν ἦταν μακριά καί ἀπό αὐτούς τούς ἴδιους καί ἔγιναν μοναχοί. Παρά τή μετάνοια καί τούς ἀσκητικούς ἀγῶνες του, ὁ Μωυσῆς συνέχισε ὡστόσο νά πολεμᾶται ἀπό τήν συνήθεια τῶν παθῶν, αὐτήν τήν δεύτερη φύση, πού ἦταν τόσο βαθιά ριζωμένη μέσα του ὥστε νά χρειαστεῖ νά ἀγωνίζεται λυσσαλέα δέκα χρόνια κατά τοῦ δαίμονα τῆς πορνείας. Μία ἡμέρα, ἐνῶ ἦταν ἕτοιμος νά ἐνδώσει στήν ἀπόγνωση καί νά ἐγκαταλείψει τόν ἀγώνα, ἐπισκέφτηκε τόν μέγα ἀββᾶ Ἰσίδωρο, τόν ἱερέα τῆς Σκήτης. Τοῦ διηγήθηκε τίς δοκιμασίες του καί ὁ Γέροντας τοῦ εἶπε ὅτι δέν ἔπρεπε νά ἐκπλήσσεται πού ἔπρεπε νά δίνει τόσο σκληρούς ἀγῶνες, διότι ὁ πωρωμένος ἁμαρτωλός μοιάζει μέ τόν σκύλο τοῦ χασάπη πού συνηθίζει νά τραγανίζει τά κόκκαλα καί δέν μπορεῖ νά ἀπαρνηθεῖ τήν συνήθεια αὐτή παρά μόνο ὅταν πάψουν νά τοῦ δίνουν νά φάει καί τό χασάπικο κλείσει. Ἔτσι καί ὁ ἁμαρτωλός, δέν φθάνει νά πάψει νά ἁμαρτάνει, πρέπει ἐπίσης νά διώξει καί τήν κακή συνήθεια μέ τήν καλή τῆς ἀρετῆς, ταπεινώνοντας τήν σάρκα του γιά πολλά χρόνια. Ὁ δαίμονας, ἀπελπισμένος πού βλέπει νά τοῦ λείπει ἡ ὕλη γιά νά ἀνάβει τίς ἀκάθαρτες ἐπιθυμίες τῆς καρδιᾶς, θά ἐγκαταλείψει τόν πόλεμο. Ἐπιστρέφοντας στό κελλί του, ὁ Μωυσῆς ἐπιδόθηκε σέ μεγάλες σκληραγωγίες: δέν ἔτρωγε παρά δώδεκα οὐγγιές ξερό ψωμί, ἐξαντλοῦσε τό σῶμα του μέ τήν ἐργασία καί ἔκανε πενήντα σειρές προσευχές τήν ἡμέρα. Ὅσο καί ἂν δουλαγωγοῦσε ὅμως τό σῶμα, παρέμενε πυρωμένος, ἰδιαίτερα στά ὄνειρα. Πῆγε λοιπόν ξανά νά συμβουλευθεῖ ἕναν ἄλλο μεγάλο Γέροντα, ὁ ὁποῖος τοῦ συνέστησε νά προσθέσει στήν σωματική ἐγκράτεια τή νήψη τοῦ νοῦ, καθαρίζοντάς τον μέ τίς ἀγρυπνίες. Ὁ Μωυσῆς τότε συμπλήρωσε τίς νηστεῖες του μέ καθημερινές ὁλονύχτιες ἀγρυπνίες: γιά ἕξι χρόνια ἔστεκε τίς νύχτες ὄρθιος στήν μέση τοῦ κελλιοῦ του προσευχόμενος δίχως νά κλείσει μάτι. Καθώς συνέχιζε νά δέχεται τήν ἐπίθεση τῶν λογισμῶν, ὁλοκλήρωσε ἐντός του τήν οἰκοδομή τοῦ καινοῦ ἀνθρώπου μέ τήν διάπυρη ἀγάπη γιά τούς ἀδελφούς του. Τήν νύχτα πήγαινε στά κελλιά τῶν γηραιῶν ἀναχωρητῶν, πού δέν εἶχαν πιά δυνάμεις νά πᾶνε νά πάρουν νερό, καί γέμιζε τά ἀγγεῖα τους ἀπό τά πηγάδια πού βρίσκονταν μίλια μακριά. Ὁ δαίμονας ἐξοργισμένος πού ἔβλεπε τόν ἑαυτό του νικημένο ἀπό κάθε πλευρά ἀπό τόν δοῦλο τοῦ Θεοῦ, τοῦ ἐπιτέθηκε μία νύχτα καθώς ἐκεῖνος ἦταν σκυμμένος πάνω ἀπό τό πηγάδι καί τοῦ ἔδωσε ἕνα σφοδρό κτύπημα στά νεφρά. Τήν ἐπαύριο, ἕνας ἀδελφός πού ἦλθε νά βγάλει νερό τόν βρῆκε νά κείτεται μισοπεθαμένος καί εἰδοποίησε τόν ἀββᾶ Ἰσίδωρο. Ὁ Μωυσῆς μεταφέρθηκε στό Κυριακό καί μόνο μετά ἀπό ἕναν χρόνο μπόρεσε νά ἀνακτήσει τίς δυνάμεις του. Ὁ Ἰσίδωρος τόν προέτρεψε νά πάψει νά προκαλεῖ τούς δαίμονες σέ μάχη, διότι ὑπάρχει μέτρο σέ ὅλα τά πράγματα, ἀλλά ὁ γενναῖος στρατιώτης τοῦ Χριστοῦ ἀπάντησε: «Μοῦ εἶναι ἀδύνατο νά πάψω, ὅσο θά μέ ταράζουν οἱ φαντασίες πού μοῦ ὑποβάλλουν οἱ δαίμονες». Ὁ Γέροντας τοῦ ἀνήγγειλε ὅτι θά ἐλευθερωνόταν στό ἑξῆς ἀπό τά ὄνειρα καί ὅτι ὁ Θεός εἶχε συγχωρέσει τίς δοκιμασίες αὐτές γιά νά μήν ὑπερηφανεύεται ὅτι εἶχε ὑπερνικήσει τό πάθος
μέ τίς δικές του δυνάμεις. Ὁ Μωυσῆς ἐπέστρεψε τότε στό κελλί του καί μετά ἀπό δύο μῆνες ἦλθε νά δεῖ πάλι τόν Ἰσίδωρο στόν ὁποῖο εἶπε ὅτι δέν δοκίμαζε πιά καμμία ταραχή. Ἐκτός ἀπό τή χάρη τῆς ἀπάθειας, ὁ Θεός τοῦ χάρισε καί τήν ἐξουσία κατά τῶν δαιμόνων καί μεταμόρφωσε τόν βίαιο χαρακτήρα του σέ ἀπαράμιλλη ἀγάπη καί πραότητα. Μία ἡμέρα συγκεντρώθηκαν οἱ Πατέρες γιά νά κρίνουν ἕναν ἀδελφό πού εἶχε πέσει σέ σφάλμα στήν Σκήτη καί κάλεσαν τόν ἀββᾶ Μωυσῆ, ἀλλά ἐκεῖνος ἀρνήθηκε νά πάει. Καθώς τόν περίμεναν ὅλοι, ἀφοῦ τό ἔθος ἦταν νά μήν ἀρχίζει ἡ σύναξη πρίν μαζευτοῦν ὅλοι οἱ ἀσκητές, ὁ ἱερέας ἔστειλε νά τόν ἀναζητήσουν. Ὁ Μωυσῆς σηκώθηκε, πῆρε ἕνα τρυπημένο καλάθι τό γέμισε ἄμμο καί πῆγε στήν σύναξη. Οἱ μοναχοί πού βγῆκαν νά τόν προϋπαντήσουν τόν ρώτησαν: «Τί εἶναι αὐτό, Πάτερ;» Ὁ Γέροντας ἀποκρίθηκε: «Οἱ ἁμαρτίες μου χύνονται πίσω μου κι ἐγώ ἔρχομαι σήμερα νά κρίνω ξένα ἁμαρτήματα;» Ἀκούγοντας αὐτό οἱ Πατέρες μετανόησαν, δέν εἶπαν τίποτε στόν ἀδελφό πού εἶχε σφάλει καί τόν συγχώρεσαν. Ἕνας ἀδελφός πῆγε στήν Σκήτη γιά νά ἐπισκεφθεῖ τούς Γέροντες καί θέλησε πρῶτα νά δεῖ τόν περίφημο ἀββᾶ Ἀρσένιο, ἀλλά ἐκεῖνος ἀρνήθηκε νά τόν δεχτεῖ. Πῆγε κατόπιν στόν ἀββᾶ Μωυσῆ, πού τόν δέχτηκε μέ χαρά καί περιποίηση. Ὁ ἀδελφός ταράχτηκε ἀπό τήν διαφορά συμπεριφορᾶς καί προσευχόμενος στόν Θεό ζήτησε νά μάθει πῶς γινόταν ὁ ἕνας Γέροντας νά ἀποφεύγει τούς ἀνθρώπους γιά τό ὄνομά του καί ὁ ἄλλος νά τούς δέχεται μέ ἀνοιχτές ἀγκάλες γιά τόν ἴδιο λόγο. Ἀμέσως τοῦ ἐδείχθησαν δύο μεγάλα πλοῖα στόν ποταμό καί εἶδε τόν ἀββᾶ Ἀρσένιο καί τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ νά πλέουν στό ἕνα ἥσυχα, ἐνῶ στό ἄλλο ἔπλεαν ὁ ἀββᾶς Μωυσῆς καί οἱ ἄγγελοι τοῦ Θεοῦ πού τόν ἔτρεφαν μέ κηρῆθρες.
Ὁ ἀββᾶς Μωυσῆς ἀπέκτησε μεγάλη παρρησία πρός τόν Θεό, ἔγινε πρεσβύτερος καί μετέστρεψε μέ τό παράδειγμα τῶν ἀρετῶν του ἑβδομήντα ἀπό τούς παλαιούς συντρόφους του ληστές, οἱ ὁποῖοι ἔγιναν μαθητές του. Τούς δίδασκε νά ἀπαλλαγοῦν ἀπό τά πάθη τους μέ τούς ἀγῶνες τῆς ἀσκήσεως καί νά μένουν στό κελλί τους σάν νά βρίσκονταν στόν τάφο, νεκροί ἀπό κάθε ἄνθρωπο. Ἔλεγε: «Πήγαινε, κάθησε στό κελλί σου καί τό κελλί σου θά σοῦ διδάξει τά πάντα (βλ. Ἰω. 14, 26)». Ὅταν τόν ρώτησαν τί σημαίνει νά πεθαίνεις ἀπό κάθε ἄνθρωπο, ἀπάντησε: «Τό νά πεθαίνεις ἀπό τόν πλησίον σου σημαίνει νά φέρεις τά σφάλματά σου καί νά μήν ἐνδιαφέρεσαι νά μάθεις γιά κανέναν ἄν εἶναι καλός ἤ κακός. Ἄν προσέχουμε νά δοῦμε τίς ἁμαρτίες μας, δέν θά δοῦμε ἐκεῖνες τοῦ πλησίον. Γιατί εἶναι μωρία γιά τόν ἄνθρωπο πού ἐνῶ ἔχει δικό του νεκρό, νά τόν ἀφήνει καί νά πηγαίνει νά κλάψει τόν νεκρό τοῦ πλησίον». Ὅταν τόν ρώτησαν σέ τί χρησιμεύουν ὅλες αὐτές οἱ σκληραγωγίες στίς ὁποῖες ὑποβάλλονται οἱ μοναχοί, οἱ νηστεῖες καί ἀγρυπνίες καθ’ ὅλο τόν βίο, ἐκεῖνος ἀπάντησε: «Αὐτές κάνουν τήν ψυχή νά ταπεινωθεῖ διότι ἄν ἡ ψυχή ὑποβάλλεται σέ τούτους τούς κόπους, ὁ Θεός θά τήν σπλαγχνιστεῖ». Ὁ ἀββᾶς Μωυσῆς ἦταν ἑβδομήντα πέντε ἐτῶν ὅταν ἀνήγγειλε ὅτι οἱ βάρβαροι Μάζικες θά εἰσέβαλλαν στή Σκήτη (407). Ὅλοι οἱ μοναχοί ἑτοιμάζονταν νά φύγουν ἐκτός ἀπό τόν ἀββᾶ Μωυσῆ. Ὅταν οἱ ἀδελφοί τόν ρώτησαν γιά νά μάθουν τόν λόγο πού παρέμενε τόσο ἥσυχος, τούς ἀπάντησε: «Ἐγώ περιμένω τόσα χρόνια αὐτή τήν ἡμέρα γιά νά πληρωθεῖ ὁ λόγος τοῦ Δεσπότη Χριστοῦ πού λέγει: “Πάντες οἱ λαμβάνοντες μάχαιρα ἐν μαχαίρᾳ ἀποθανοῦνται” (Ματθ. 26, 52)». Οἰκοδομημένοι ἀπό τήν ἀπάντηση αὐτή οἱ ἀδελφοί δήλωσαν: «Οὔτε ἐμεῖς φεύγουμε, ἀλλά θά πεθάνουμε μαζί σου». Ὁ Γέροντας τούς εἶπε: «Ἐγώ δέν ἔχω εὐθύνη. ὁ καθένας ἄς κρίνει τίς πράξεις του, κι ἄς κάνει ὅπως τόν φωτίσει ὁ Θεός». Οἱ βάρβαροι ρήμαξαν τό περίφημο μοναστικό κέντρο τῆς Σκήτης, θανατώνοντας ἀνελέητα ὅσους βρῆκαν ἐκεῖ. Ὅταν ἔφθασαν στό κελλί τοῦ ἀββᾶ Μωυσῆ καί τῶν ἑπτά ἀδελφῶν του, ἕνας ἀπό τούς μοναχούς κρύφτηκε πίσω ἀπό ἕνα σωρό ἀπό σχοινιά καί ὅταν σφαγιάζονταν οἱ ἅγιοι Πατέρες εἶδε ἑπτά στεφάνους πού κατέβηκαν ἀπό τόν οὐρανό καί τούς στεφάνωσαν.
Μία ἡμέρα, τέσσερις ληστές ἔπεσαν πάνω του καθώς καθόταν στό κελλί του. Ὁ Μωυσῆς, πού ἦταν προικισμένος μέ μεγάλη σωματική δύναμη, τούς ἔδεσε, τούς φορτώθηκε στήν πλάτη σάν ἕνα σάκκο ἄχυρα καί τούς πῆγε στό Κυριακό τῆς Σκήτης λέγοντας: «Δέν μοῦ εἶναι συγχωρημένο νά ἀδικήσω κανένα, τί προστάζετε νά τούς κάνουμε;» Μαθαίνοντας ὅτι ἦταν ὁ Μωυσῆς, ὁ περιβόητος ἀρχιληστής, οἱ τέσσερεις ἄνδρες σκέφτηκαν πώς ἄν ἕνας τέτοιος κακοῦργος εἶχε ἔλθει νά ὑπηρετήσει τόν Θεό, ἡ σωτηρία δέν ἦταν μακριά καί ἀπό αὐτούς τούς ἴδιους καί ἔγιναν μοναχοί. Παρά τή μετάνοια καί τούς ἀσκητικούς ἀγῶνες του, ὁ Μωυσῆς συνέχισε ὡστόσο νά πολεμᾶται ἀπό τήν συνήθεια τῶν παθῶν, αὐτήν τήν δεύτερη φύση, πού ἦταν τόσο βαθιά ριζωμένη μέσα του ὥστε νά χρειαστεῖ νά ἀγωνίζεται λυσσαλέα δέκα χρόνια κατά τοῦ δαίμονα τῆς πορνείας. Μία ἡμέρα, ἐνῶ ἦταν ἕτοιμος νά ἐνδώσει στήν ἀπόγνωση καί νά ἐγκαταλείψει τόν ἀγώνα, ἐπισκέφτηκε τόν μέγα ἀββᾶ Ἰσίδωρο, τόν ἱερέα τῆς Σκήτης. Τοῦ διηγήθηκε τίς δοκιμασίες του καί ὁ Γέροντας τοῦ εἶπε ὅτι δέν ἔπρεπε νά ἐκπλήσσεται πού ἔπρεπε νά δίνει τόσο σκληρούς ἀγῶνες, διότι ὁ πωρωμένος ἁμαρτωλός μοιάζει μέ τόν σκύλο τοῦ χασάπη πού συνηθίζει νά τραγανίζει τά κόκκαλα καί δέν μπορεῖ νά ἀπαρνηθεῖ τήν συνήθεια αὐτή παρά μόνο ὅταν πάψουν νά τοῦ δίνουν νά φάει καί τό χασάπικο κλείσει. Ἔτσι καί ὁ ἁμαρτωλός, δέν φθάνει νά πάψει νά ἁμαρτάνει, πρέπει ἐπίσης νά διώξει καί τήν κακή συνήθεια μέ τήν καλή τῆς ἀρετῆς, ταπεινώνοντας τήν σάρκα του γιά πολλά χρόνια. Ὁ δαίμονας, ἀπελπισμένος πού βλέπει νά τοῦ λείπει ἡ ὕλη γιά νά ἀνάβει τίς ἀκάθαρτες ἐπιθυμίες τῆς καρδιᾶς, θά ἐγκαταλείψει τόν πόλεμο. Ἐπιστρέφοντας στό κελλί του, ὁ Μωυσῆς ἐπιδόθηκε σέ μεγάλες σκληραγωγίες: δέν ἔτρωγε παρά δώδεκα οὐγγιές ξερό ψωμί, ἐξαντλοῦσε τό σῶμα του μέ τήν ἐργασία καί ἔκανε πενήντα σειρές προσευχές τήν ἡμέρα. Ὅσο καί ἂν δουλαγωγοῦσε ὅμως τό σῶμα, παρέμενε πυρωμένος, ἰδιαίτερα στά ὄνειρα. Πῆγε λοιπόν ξανά νά συμβουλευθεῖ ἕναν ἄλλο μεγάλο Γέροντα, ὁ ὁποῖος τοῦ συνέστησε νά προσθέσει στήν σωματική ἐγκράτεια τή νήψη τοῦ νοῦ, καθαρίζοντάς τον μέ τίς ἀγρυπνίες. Ὁ Μωυσῆς τότε συμπλήρωσε τίς νηστεῖες του μέ καθημερινές ὁλονύχτιες ἀγρυπνίες: γιά ἕξι χρόνια ἔστεκε τίς νύχτες ὄρθιος στήν μέση τοῦ κελλιοῦ του προσευχόμενος δίχως νά κλείσει μάτι. Καθώς συνέχιζε νά δέχεται τήν ἐπίθεση τῶν λογισμῶν, ὁλοκλήρωσε ἐντός του τήν οἰκοδομή τοῦ καινοῦ ἀνθρώπου μέ τήν διάπυρη ἀγάπη γιά τούς ἀδελφούς του. Τήν νύχτα πήγαινε στά κελλιά τῶν γηραιῶν ἀναχωρητῶν, πού δέν εἶχαν πιά δυνάμεις νά πᾶνε νά πάρουν νερό, καί γέμιζε τά ἀγγεῖα τους ἀπό τά πηγάδια πού βρίσκονταν μίλια μακριά. Ὁ δαίμονας ἐξοργισμένος πού ἔβλεπε τόν ἑαυτό του νικημένο ἀπό κάθε πλευρά ἀπό τόν δοῦλο τοῦ Θεοῦ, τοῦ ἐπιτέθηκε μία νύχτα καθώς ἐκεῖνος ἦταν σκυμμένος πάνω ἀπό τό πηγάδι καί τοῦ ἔδωσε ἕνα σφοδρό κτύπημα στά νεφρά. Τήν ἐπαύριο, ἕνας ἀδελφός πού ἦλθε νά βγάλει νερό τόν βρῆκε νά κείτεται μισοπεθαμένος καί εἰδοποίησε τόν ἀββᾶ Ἰσίδωρο. Ὁ Μωυσῆς μεταφέρθηκε στό Κυριακό καί μόνο μετά ἀπό ἕναν χρόνο μπόρεσε νά ἀνακτήσει τίς δυνάμεις του. Ὁ Ἰσίδωρος τόν προέτρεψε νά πάψει νά προκαλεῖ τούς δαίμονες σέ μάχη, διότι ὑπάρχει μέτρο σέ ὅλα τά πράγματα, ἀλλά ὁ γενναῖος στρατιώτης τοῦ Χριστοῦ ἀπάντησε: «Μοῦ εἶναι ἀδύνατο νά πάψω, ὅσο θά μέ ταράζουν οἱ φαντασίες πού μοῦ ὑποβάλλουν οἱ δαίμονες». Ὁ Γέροντας τοῦ ἀνήγγειλε ὅτι θά ἐλευθερωνόταν στό ἑξῆς ἀπό τά ὄνειρα καί ὅτι ὁ Θεός εἶχε συγχωρέσει τίς δοκιμασίες αὐτές γιά νά μήν ὑπερηφανεύεται ὅτι εἶχε ὑπερνικήσει τό πάθος
μέ τίς δικές του δυνάμεις. Ὁ Μωυσῆς ἐπέστρεψε τότε στό κελλί του καί μετά ἀπό δύο μῆνες ἦλθε νά δεῖ πάλι τόν Ἰσίδωρο στόν ὁποῖο εἶπε ὅτι δέν δοκίμαζε πιά καμμία ταραχή. Ἐκτός ἀπό τή χάρη τῆς ἀπάθειας, ὁ Θεός τοῦ χάρισε καί τήν ἐξουσία κατά τῶν δαιμόνων καί μεταμόρφωσε τόν βίαιο χαρακτήρα του σέ ἀπαράμιλλη ἀγάπη καί πραότητα. Μία ἡμέρα συγκεντρώθηκαν οἱ Πατέρες γιά νά κρίνουν ἕναν ἀδελφό πού εἶχε πέσει σέ σφάλμα στήν Σκήτη καί κάλεσαν τόν ἀββᾶ Μωυσῆ, ἀλλά ἐκεῖνος ἀρνήθηκε νά πάει. Καθώς τόν περίμεναν ὅλοι, ἀφοῦ τό ἔθος ἦταν νά μήν ἀρχίζει ἡ σύναξη πρίν μαζευτοῦν ὅλοι οἱ ἀσκητές, ὁ ἱερέας ἔστειλε νά τόν ἀναζητήσουν. Ὁ Μωυσῆς σηκώθηκε, πῆρε ἕνα τρυπημένο καλάθι τό γέμισε ἄμμο καί πῆγε στήν σύναξη. Οἱ μοναχοί πού βγῆκαν νά τόν προϋπαντήσουν τόν ρώτησαν: «Τί εἶναι αὐτό, Πάτερ;» Ὁ Γέροντας ἀποκρίθηκε: «Οἱ ἁμαρτίες μου χύνονται πίσω μου κι ἐγώ ἔρχομαι σήμερα νά κρίνω ξένα ἁμαρτήματα;» Ἀκούγοντας αὐτό οἱ Πατέρες μετανόησαν, δέν εἶπαν τίποτε στόν ἀδελφό πού εἶχε σφάλει καί τόν συγχώρεσαν. Ἕνας ἀδελφός πῆγε στήν Σκήτη γιά νά ἐπισκεφθεῖ τούς Γέροντες καί θέλησε πρῶτα νά δεῖ τόν περίφημο ἀββᾶ Ἀρσένιο, ἀλλά ἐκεῖνος ἀρνήθηκε νά τόν δεχτεῖ. Πῆγε κατόπιν στόν ἀββᾶ Μωυσῆ, πού τόν δέχτηκε μέ χαρά καί περιποίηση. Ὁ ἀδελφός ταράχτηκε ἀπό τήν διαφορά συμπεριφορᾶς καί προσευχόμενος στόν Θεό ζήτησε νά μάθει πῶς γινόταν ὁ ἕνας Γέροντας νά ἀποφεύγει τούς ἀνθρώπους γιά τό ὄνομά του καί ὁ ἄλλος νά τούς δέχεται μέ ἀνοιχτές ἀγκάλες γιά τόν ἴδιο λόγο. Ἀμέσως τοῦ ἐδείχθησαν δύο μεγάλα πλοῖα στόν ποταμό καί εἶδε τόν ἀββᾶ Ἀρσένιο καί τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ νά πλέουν στό ἕνα ἥσυχα, ἐνῶ στό ἄλλο ἔπλεαν ὁ ἀββᾶς Μωυσῆς καί οἱ ἄγγελοι τοῦ Θεοῦ πού τόν ἔτρεφαν μέ κηρῆθρες.
Ὁ ἀββᾶς Μωυσῆς ἀπέκτησε μεγάλη παρρησία πρός τόν Θεό, ἔγινε πρεσβύτερος καί μετέστρεψε μέ τό παράδειγμα τῶν ἀρετῶν του ἑβδομήντα ἀπό τούς παλαιούς συντρόφους του ληστές, οἱ ὁποῖοι ἔγιναν μαθητές του. Τούς δίδασκε νά ἀπαλλαγοῦν ἀπό τά πάθη τους μέ τούς ἀγῶνες τῆς ἀσκήσεως καί νά μένουν στό κελλί τους σάν νά βρίσκονταν στόν τάφο, νεκροί ἀπό κάθε ἄνθρωπο. Ἔλεγε: «Πήγαινε, κάθησε στό κελλί σου καί τό κελλί σου θά σοῦ διδάξει τά πάντα (βλ. Ἰω. 14, 26)». Ὅταν τόν ρώτησαν τί σημαίνει νά πεθαίνεις ἀπό κάθε ἄνθρωπο, ἀπάντησε: «Τό νά πεθαίνεις ἀπό τόν πλησίον σου σημαίνει νά φέρεις τά σφάλματά σου καί νά μήν ἐνδιαφέρεσαι νά μάθεις γιά κανέναν ἄν εἶναι καλός ἤ κακός. Ἄν προσέχουμε νά δοῦμε τίς ἁμαρτίες μας, δέν θά δοῦμε ἐκεῖνες τοῦ πλησίον. Γιατί εἶναι μωρία γιά τόν ἄνθρωπο πού ἐνῶ ἔχει δικό του νεκρό, νά τόν ἀφήνει καί νά πηγαίνει νά κλάψει τόν νεκρό τοῦ πλησίον». Ὅταν τόν ρώτησαν σέ τί χρησιμεύουν ὅλες αὐτές οἱ σκληραγωγίες στίς ὁποῖες ὑποβάλλονται οἱ μοναχοί, οἱ νηστεῖες καί ἀγρυπνίες καθ’ ὅλο τόν βίο, ἐκεῖνος ἀπάντησε: «Αὐτές κάνουν τήν ψυχή νά ταπεινωθεῖ διότι ἄν ἡ ψυχή ὑποβάλλεται σέ τούτους τούς κόπους, ὁ Θεός θά τήν σπλαγχνιστεῖ». Ὁ ἀββᾶς Μωυσῆς ἦταν ἑβδομήντα πέντε ἐτῶν ὅταν ἀνήγγειλε ὅτι οἱ βάρβαροι Μάζικες θά εἰσέβαλλαν στή Σκήτη (407). Ὅλοι οἱ μοναχοί ἑτοιμάζονταν νά φύγουν ἐκτός ἀπό τόν ἀββᾶ Μωυσῆ. Ὅταν οἱ ἀδελφοί τόν ρώτησαν γιά νά μάθουν τόν λόγο πού παρέμενε τόσο ἥσυχος, τούς ἀπάντησε: «Ἐγώ περιμένω τόσα χρόνια αὐτή τήν ἡμέρα γιά νά πληρωθεῖ ὁ λόγος τοῦ Δεσπότη Χριστοῦ πού λέγει: “Πάντες οἱ λαμβάνοντες μάχαιρα ἐν μαχαίρᾳ ἀποθανοῦνται” (Ματθ. 26, 52)». Οἰκοδομημένοι ἀπό τήν ἀπάντηση αὐτή οἱ ἀδελφοί δήλωσαν: «Οὔτε ἐμεῖς φεύγουμε, ἀλλά θά πεθάνουμε μαζί σου». Ὁ Γέροντας τούς εἶπε: «Ἐγώ δέν ἔχω εὐθύνη. ὁ καθένας ἄς κρίνει τίς πράξεις του, κι ἄς κάνει ὅπως τόν φωτίσει ὁ Θεός». Οἱ βάρβαροι ρήμαξαν τό περίφημο μοναστικό κέντρο τῆς Σκήτης, θανατώνοντας ἀνελέητα ὅσους βρῆκαν ἐκεῖ. Ὅταν ἔφθασαν στό κελλί τοῦ ἀββᾶ Μωυσῆ καί τῶν ἑπτά ἀδελφῶν του, ἕνας ἀπό τούς μοναχούς κρύφτηκε πίσω ἀπό ἕνα σωρό ἀπό σχοινιά καί ὅταν σφαγιάζονταν οἱ ἅγιοι Πατέρες εἶδε ἑπτά στεφάνους πού κατέβηκαν ἀπό τόν οὐρανό καί τούς στεφάνωσαν.
ΠΕΜΠΤΗ 27 Ποιμένος Ὁσίου Αἴγυπτος 450,
Εὐνούχου Αἰθίοπος μεταστραφέντος ἐκ τῆς εἰδωλολατρείας
Β΄ Κορ. ζ΄ 1-10 • Μάρκ. α΄ 29-35
Κατάλυσις εἰς πάντα
Εὐνούχου Αἰθίοπος μεταστραφέντος ἐκ τῆς εἰδωλολατρείας
Β΄ Κορ. ζ΄ 1-10 • Μάρκ. α΄ 29-35
Κατάλυσις εἰς πάντα
27/8 Ὁ Εὐνοῦχος Αἰθίοπας, βαπτίστηκε χριστιανός ἀπό τόν Ἀπόστολο Φίλιππο. Τό γεγονός αὐτό ἀναφέρεται στίς Πράξεις Αποστόλων κεφ. η΄ 26-40 ὡς ἑξῆς:
26 Τότε ἄγγελος Κυρίου εἶπε εἰς τόν Φίλιππον, «Σήκω καί πήγαινε πρός νότον, εἰς τόν δρόμον πού κατεβαίνει ἀπό τήν Ἱερουσαλήμ εἰς τήν Γάζαν (εἶναι δρόμος ἔρημος).
27 Καί σηκώθηκε καί πῆγε. Ἕνας Αἰθίοψ, εὐνοῦχος, ἀξιωματικός τῆς Κανδάκης, τῆς βασιλίσσης τῶν Αἰθιόπων, ὁ ὁποῖος ἦταν γενικός ταμίας της, εἶχε ἔλθει εἰς τήν Ἱερουσαλήμ διά νά προσκυνήσῃ
28 καί ἐπέστρεφε. Καθήμενος εἰς τό ἀμάξι του ἐδιάβαζε τόν προφήτην Ἡσαΐαν.
29 Εἶπε δέ τό Πνεῦμα εἰς τόν Φίλιππον,
«Πήγαινε καί προσκολλήσου εἰς αὐτό τό ἀμάξι».
30 Ὅταν ὁ Φίλιππος ἔφθασε κοντά, τόν ἄκουσε νά διαβάζῃ τόν προφήτην Ἡσαΐα καί τοῦ εἶπε, «Ἆραγε καταλαβαίνεις αὐτά πού διαβάζεις;».
31 Αὐτός δέ εἶπε, «Πῶς νά μπορέσω νά καταλάβω ἐάν δέν μέ ὁδηγήσῃ κάποιος;». Καί παρεκάλεσε τόν Φίλιππον νά ἀνεβῇ καί νά καθήσῃ μαζί του.
32 Ἡ περικοπή τῆς γραφῆς πού ἐδιάβαζε ἦταν ἡ ἑξῆς: «Ὡς πρόβατον ὡδηγήθη εἰς τήν σφαγήν καί ὅπως ὁ ἀμνός πού εἶναι ἄφωνος ἐμπρός σ’ ἐκεῖνον πού τόν κουρεύει, ἔτσι δέν ἀνοίγει τό στόμα του·
33 διά τοῦ πάθους του ἡ καταδίκη ἔλαβε τέλος· τήν δέ γενεάν του ποιός θά μπορέσῃ νά τήν διηγηθῇ; Διότι ἔφυγε ἡ ζωή του ἀπό τήν γῆν».
34 Τότε ὁ εὐνοῦχος εἶπε εἰς τόν Φίλιππον, «Σέ παρακαλῶ, πές μου διά ποιόν λέγει αὐτό ὁ προφήτης; Διά τόν ἑαυτόν του ἤ διά κάποιον ἄλλον;».
35 Τότε ὁ Φίλιππος ἄνοιξε τό στόμα του καί, κάνοντας ἀρχήν ἀπό τήν γραφήν αὐτήν, τοῦ ἐκήρυξε τήν χαρμόσυνην ἀγγελίαν περί τοῦ Ἰησοῦ.
36 Καθώς δέ ἐπήγαιναν εἰς τόν δρόμον, ἔφθασαν εἰς ἕνα μέρος πού εἶχε νερό καί λέγει ὁ εὐνοῦχος, «Νά, νερό, τί μέ ἐμποδίζει νά βαπτισθῶ;».
37 [Καί ὁ Φίλιππος τοῦ εἶπε, «Ἐάν πιστέυῃς μέ ὅλη τήν καρδιά σου, ἐπιτρέπεται». Ἐκεῖνος ἀπεκρίθη, «Πιστεύω ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ»].
38 Καί διέταξε νά σταθῇ τό ἁμάξι καί κατέβηκαν καί οἱ δύο εἰς τό νερό, καί ὁ Φίλιππος καί ὁ εὐνοῦχος, καί τόν ἐβάπτισε.
39 Ὅταν ἀνέβηκαν ἀπό τό νερό, τό Πνεῦμα τοῦ Κυρίου ἅρπαξε τόν Φίλιππον καί δέν τόν εἶδε πλέον ὁ εὐνοῦχος, ἐβάδιζεν ὅμως τόν δρόμον του χαρούμενος.
40 Ὁ Φίλιππος εὑρέθηκε εἰς τήν Ἄζωτον καί διερχόμενος ὅλας τάς πόλεις ἐκήρυττε τό εὐαγγέλιον μέχρις ὅτου ἦλθε εἰς τήν Καισάρειαν.
26 Τότε ἄγγελος Κυρίου εἶπε εἰς τόν Φίλιππον, «Σήκω καί πήγαινε πρός νότον, εἰς τόν δρόμον πού κατεβαίνει ἀπό τήν Ἱερουσαλήμ εἰς τήν Γάζαν (εἶναι δρόμος ἔρημος).
27 Καί σηκώθηκε καί πῆγε. Ἕνας Αἰθίοψ, εὐνοῦχος, ἀξιωματικός τῆς Κανδάκης, τῆς βασιλίσσης τῶν Αἰθιόπων, ὁ ὁποῖος ἦταν γενικός ταμίας της, εἶχε ἔλθει εἰς τήν Ἱερουσαλήμ διά νά προσκυνήσῃ
28 καί ἐπέστρεφε. Καθήμενος εἰς τό ἀμάξι του ἐδιάβαζε τόν προφήτην Ἡσαΐαν.
29 Εἶπε δέ τό Πνεῦμα εἰς τόν Φίλιππον,
«Πήγαινε καί προσκολλήσου εἰς αὐτό τό ἀμάξι».
30 Ὅταν ὁ Φίλιππος ἔφθασε κοντά, τόν ἄκουσε νά διαβάζῃ τόν προφήτην Ἡσαΐα καί τοῦ εἶπε, «Ἆραγε καταλαβαίνεις αὐτά πού διαβάζεις;».
31 Αὐτός δέ εἶπε, «Πῶς νά μπορέσω νά καταλάβω ἐάν δέν μέ ὁδηγήσῃ κάποιος;». Καί παρεκάλεσε τόν Φίλιππον νά ἀνεβῇ καί νά καθήσῃ μαζί του.
32 Ἡ περικοπή τῆς γραφῆς πού ἐδιάβαζε ἦταν ἡ ἑξῆς: «Ὡς πρόβατον ὡδηγήθη εἰς τήν σφαγήν καί ὅπως ὁ ἀμνός πού εἶναι ἄφωνος ἐμπρός σ’ ἐκεῖνον πού τόν κουρεύει, ἔτσι δέν ἀνοίγει τό στόμα του·
33 διά τοῦ πάθους του ἡ καταδίκη ἔλαβε τέλος· τήν δέ γενεάν του ποιός θά μπορέσῃ νά τήν διηγηθῇ; Διότι ἔφυγε ἡ ζωή του ἀπό τήν γῆν».
34 Τότε ὁ εὐνοῦχος εἶπε εἰς τόν Φίλιππον, «Σέ παρακαλῶ, πές μου διά ποιόν λέγει αὐτό ὁ προφήτης; Διά τόν ἑαυτόν του ἤ διά κάποιον ἄλλον;».
35 Τότε ὁ Φίλιππος ἄνοιξε τό στόμα του καί, κάνοντας ἀρχήν ἀπό τήν γραφήν αὐτήν, τοῦ ἐκήρυξε τήν χαρμόσυνην ἀγγελίαν περί τοῦ Ἰησοῦ.
36 Καθώς δέ ἐπήγαιναν εἰς τόν δρόμον, ἔφθασαν εἰς ἕνα μέρος πού εἶχε νερό καί λέγει ὁ εὐνοῦχος, «Νά, νερό, τί μέ ἐμποδίζει νά βαπτισθῶ;».
37 [Καί ὁ Φίλιππος τοῦ εἶπε, «Ἐάν πιστέυῃς μέ ὅλη τήν καρδιά σου, ἐπιτρέπεται». Ἐκεῖνος ἀπεκρίθη, «Πιστεύω ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ»].
38 Καί διέταξε νά σταθῇ τό ἁμάξι καί κατέβηκαν καί οἱ δύο εἰς τό νερό, καί ὁ Φίλιππος καί ὁ εὐνοῦχος, καί τόν ἐβάπτισε.
39 Ὅταν ἀνέβηκαν ἀπό τό νερό, τό Πνεῦμα τοῦ Κυρίου ἅρπαξε τόν Φίλιππον καί δέν τόν εἶδε πλέον ὁ εὐνοῦχος, ἐβάδιζεν ὅμως τόν δρόμον του χαρούμενος.
40 Ὁ Φίλιππος εὑρέθηκε εἰς τήν Ἄζωτον καί διερχόμενος ὅλας τάς πόλεις ἐκήρυττε τό εὐαγγέλιον μέχρις ὅτου ἦλθε εἰς τήν Καισάρειαν.
ΤΕΤΑΡΤΗ 26 Ἀδριανοῦ καί Nαταλίας Μαρτύρων Νικομήδεια 4ος,
Ἰωάσαφ Ὁσίου μεταστραφέντος ἐκ τῆς εἰδωλολατρείας Ἰνδία
Β΄ Κορ. στ΄ 11-16 • Μάρκ. α΄ 23-28
Νηστεία ἄνευ οἴνου καί ἐλαίου
Ἰωάσαφ Ὁσίου μεταστραφέντος ἐκ τῆς εἰδωλολατρείας Ἰνδία
Β΄ Κορ. στ΄ 11-16 • Μάρκ. α΄ 23-28
Νηστεία ἄνευ οἴνου καί ἐλαίου
26/8 Ὁ Ὅσιος Ἰωάσαφ ἦταν γιός τοῦ βασιλιᾶ τῆς Ἰνδίας Ἄβενιρ. Γιά τή ζωή τοῦ Ὁσίου βρίσκουμε σέ κάποιο διήγημα, πού ἐπιγράφεται «Βαρλαάμ», καί ἀποδίδεται στόν Ἰωάννη τόν Δαμασκηνό. Τό περιεχόμενο συνοπτικά ἔχει ὡς ἑξῆς:
Ἐπί μεγάλου Κωνσταντίνου ὑπῆρχε στίς Ἰνδίες κάποιος βασιλιάς, πού τόν ἔλεγαν Ἀβενίρ. Σ’ αὐτόν λοιπόν, εἶπαν κάποιοι ἀστρολόγοι ὅτι ὁ νεογέννητος γιός του Ἰωάσαφ, κάποτε θά ἀσπασθεῖ τήν χριστιανική θρησκεία. Γιά νά ματαιώσει αὐτή τήν «προφητεία» ὁ Ἀβενίρ, ἔκλεισε τό βασιλοπαίδι σέ ἕνα ἀπομακρυσμένο παλάτι μαζί μέ ὑπηρέτες καί δασκάλους, καί τούς συνέστησε νά μή ποῦν τίποτα στό παιδί γιά τήν πίστη τῶν χριστιανῶν.
Ἐκεῖ ὁ Ἰωάσαφ μεγάλωσε καί τοῦ δόθηκε μεγάλη μόρφωση. Ἀλλά τοῦ ἔκανε ἐντύπωση ὁ περιορισμός μέσα στόν ὁποῖο ζοῦσε, καί ἀπαίτησε νά μάθει τήν αἰτία. Κανείς ὅμως δέν τοῦ ἔλεγε τίποτα. Αὐτός ὅμως, μετά ἀπό πολλές παρακλήσεις πρός τόν πατέρα του, κατάφερε καί τόν ἔπεισε νά βγαίνει ἔξω ἀπό τό παλάτι, ἀλλά ὑπό αὐστηρή ἐπιτήρηση.
Σέ κάποιο περίπατό του ὅμως, συνάντησε δυό φτωχούς γέρους, πού τούς ἔδωσε γενναία ἐλεημοσύνη καί αὐτοί συγκινημένοι τοῦ ἀποκάλυψαν τό μυστικό τοῦ περιορισμοῦ του. Ἀπό τότε ὁ Ἰωάσαφ διψοῦσε νά μάθει γιά τή χριστιανική θρησκεία.
Καί ὁ Θεός εὐλόγησε καί ἔμαθε, ἀπό κάποιον χριστιανό ἱερέα τόν Βαρλαάμ, πού κατάφερε νά μπεῖ στό παλάτι μέ τήν ἰδιότητα τοῦ πραγματευτῆ.
Τελικά ὁ Ἰωάσαφ βαπτίστηκε, ἔκανε χριστιανό καί τόν πατέρα του, ἀργότερα ἔγινε μοναχός καί δίδαξε στή χώρα του τό Εὐαγγέλιο.
Ἐπί μεγάλου Κωνσταντίνου ὑπῆρχε στίς Ἰνδίες κάποιος βασιλιάς, πού τόν ἔλεγαν Ἀβενίρ. Σ’ αὐτόν λοιπόν, εἶπαν κάποιοι ἀστρολόγοι ὅτι ὁ νεογέννητος γιός του Ἰωάσαφ, κάποτε θά ἀσπασθεῖ τήν χριστιανική θρησκεία. Γιά νά ματαιώσει αὐτή τήν «προφητεία» ὁ Ἀβενίρ, ἔκλεισε τό βασιλοπαίδι σέ ἕνα ἀπομακρυσμένο παλάτι μαζί μέ ὑπηρέτες καί δασκάλους, καί τούς συνέστησε νά μή ποῦν τίποτα στό παιδί γιά τήν πίστη τῶν χριστιανῶν.
Ἐκεῖ ὁ Ἰωάσαφ μεγάλωσε καί τοῦ δόθηκε μεγάλη μόρφωση. Ἀλλά τοῦ ἔκανε ἐντύπωση ὁ περιορισμός μέσα στόν ὁποῖο ζοῦσε, καί ἀπαίτησε νά μάθει τήν αἰτία. Κανείς ὅμως δέν τοῦ ἔλεγε τίποτα. Αὐτός ὅμως, μετά ἀπό πολλές παρακλήσεις πρός τόν πατέρα του, κατάφερε καί τόν ἔπεισε νά βγαίνει ἔξω ἀπό τό παλάτι, ἀλλά ὑπό αὐστηρή ἐπιτήρηση.
Σέ κάποιο περίπατό του ὅμως, συνάντησε δυό φτωχούς γέρους, πού τούς ἔδωσε γενναία ἐλεημοσύνη καί αὐτοί συγκινημένοι τοῦ ἀποκάλυψαν τό μυστικό τοῦ περιορισμοῦ του. Ἀπό τότε ὁ Ἰωάσαφ διψοῦσε νά μάθει γιά τή χριστιανική θρησκεία.
Καί ὁ Θεός εὐλόγησε καί ἔμαθε, ἀπό κάποιον χριστιανό ἱερέα τόν Βαρλαάμ, πού κατάφερε νά μπεῖ στό παλάτι μέ τήν ἰδιότητα τοῦ πραγματευτῆ.
Τελικά ὁ Ἰωάσαφ βαπτίστηκε, ἔκανε χριστιανό καί τόν πατέρα του, ἀργότερα ἔγινε μοναχός καί δίδαξε στή χώρα του τό Εὐαγγέλιο.
ΤΡΙΤΗ 25 Τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων Bαρθολομαίου καί Τίτου
μεταστραφέντων ἐκ τῆς εἰδωλολατρείας 105
Τίτ. α΄ 1-5, β΄ 15, γ΄ 1-2, 12-15 • Ματθ. ε΄ 14-19
Κατάλυσις εἰς πάντα
μεταστραφέντων ἐκ τῆς εἰδωλολατρείας 105
Τίτ. α΄ 1-5, β΄ 15, γ΄ 1-2, 12-15 • Ματθ. ε΄ 14-19
Κατάλυσις εἰς πάντα
25/8 Ὁ Ἀπόστολος Τίτος, ὁ ὁποῖος ἦταν εἰδωλολάτρης ἀπό καταγωγῆς ἦταν πολύ μορφωμένος. Ἔγινε χριστιανός ἀπό τόν Ἀπόστολο Παῦλο, μέ τόν ὁποῖο καί συνεργάστηκε, στή διάδοση τοῦ Εὐαγγελίου. Τόν ἀκολούθησε στήν Ἱερουσαλήμ καί κατόπιν ἐπιφορτίστηκε νά πάει στήν Κόρινθο γιά νά δεῖ τήν κατάσταση τῆς ἐκεῖ Ἐκκλησίας.
Στήν ἐπιστροφή του, συνάντησε τόν Ἀπόστολο Παῦλο στή Μακεδονία καί μετά πῆγαν μαζί στήν Κρήτη, ὅπου ἐκεῖ ὁ Παῦλος τόν ἔκανε Ἐπίσκοπο τοῦ νησιοῦ καί τοῦ εἶπε νά κάνει καί ἱερεῖς γιά ὅλο τό νησί.
Ὁ Παῦλος τοῦ ἔστειλε καί τήν γνωστή πρός Τίτον ἐπιστολή, ἀπό τήν ὁποία γνωρίζουμε, ὅτι ὁ Ἕλληνας μαθητής τοῦ Παύλου εἶναι «τέκνον του γνήσιον». Ἀπό τήν ἴδια ἐπιστολή του μαθαίνουμε ὅτι ὁ Τίτος εἶχε λαμπρούς συνεργάτες στήν Κρήτη, τόν Ζηνᾶ τόν νομικό καί τόν περίφημο Ἀπολλώ.
Σύμφωνα μέ μιά ἄλλη ἐκκλησιαστική παράδοση, ὁ Ἅγιος Τίτος φέρεται νά κατάγεται ἀπό τό γένος τοῦ βασιλιᾶ τῆς Κρήτης, Μίνωα, καί ἀπό νεαρή ἡλικία εἶχε φανερώσει ζωηρό ἐνδιαφέρον γιά τίς εἰδωλολατρικές ἐπιστῆμες. Σέ ἡλικία εἴκοσι ἐτῶν ἄκουσε μία οὐράνια φωνή νά λέει: «Τίτε, πρέπει νά ἀναχωρήσεις ἀπό ἐδῶ γιά νά σώσεις τήν ψυχή σου, ἐπειδή ἡ θύραθεν αὕτη παιδεία δέν πρόκειται νά σέ ὠφελήσει».
Φοβούμενος ὡστόσο μήπως αὐτή ἡ φωνή ἐρχόταν ἀπό τούς δαίμονες γιά νά πλανηθεῖ, συνέχισε νά μελετᾶ τά ἐθνικά γράμματα. Μετά ἀπό ἐννέα χρόνια εἶδε ἄλλο ὅραμα, ὅπου ἔλαβε τήν ἐντολή νά μελετήσει τά βιβλία τῶν Ἑβραίων. Ἄνοιξε λοιπόν τό βιβλίο τοῦ Ἠσαΐα καί ἔπεσε πάνω στά ἑξῆς λόγια: «Ἐγκαινίζεσθε πρός με, νῆσοι πολλοί. Ἰσραήλ σῴζεται παρά Κυρίου σωτηρίαν αἰώνιον». (Ἠσ. 45, 16). Ὁ ἀνθύπατος καί διοικητής τῆς Κρήτης,
πού ἦταν θεῖος τοῦ Τίτου, ἔχοντας ἀκούσει πολλά ἐγκώμια γιά τά θαύματα πού ἔκανε ὁ Ἰησοῦς στήν Ἱερουσαλήμ καί σέ ὅλη τήν Παλαιστίνη, ἀποφάσισε τότε ‒σέ συμφωνία μέ τούς προεστῶτες τοῦ νησιοῦ‒ νά στείλει τόν ἀνηψιό του ἐπί τόπου γιά νά λάβει πληροφορίες.
Φθάνοντας στήν Ἱερουσαλήμ, ὁ Τίτος εἶδε τόν Κύριο καί τά θαύματα πού ἔκανε καί ὑπῆρξε μάρτυρας τοῦ ζωοποιοῦ Πάθους του, τῆς Ἀναστάσεως καί τῆς Ἀναλήψεώς του. Λέγεται μάλιστα ὅτι ἦταν ἕνας ἀπό τούς μαθητές πού ἔλαβαν τό Ἅγιο Πνεῦμα τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς.
Χειροτονήθηκε ἀπό τούς Ἀποστόλους καί στάλθηκε κατόπιν σέ ἀποστολή μέ τόν Ἀπόστολο Παῦλο.
Ἀπεβίωσε τό ἔτος 105.
Στήν ἐπιστροφή του, συνάντησε τόν Ἀπόστολο Παῦλο στή Μακεδονία καί μετά πῆγαν μαζί στήν Κρήτη, ὅπου ἐκεῖ ὁ Παῦλος τόν ἔκανε Ἐπίσκοπο τοῦ νησιοῦ καί τοῦ εἶπε νά κάνει καί ἱερεῖς γιά ὅλο τό νησί.
Ὁ Παῦλος τοῦ ἔστειλε καί τήν γνωστή πρός Τίτον ἐπιστολή, ἀπό τήν ὁποία γνωρίζουμε, ὅτι ὁ Ἕλληνας μαθητής τοῦ Παύλου εἶναι «τέκνον του γνήσιον». Ἀπό τήν ἴδια ἐπιστολή του μαθαίνουμε ὅτι ὁ Τίτος εἶχε λαμπρούς συνεργάτες στήν Κρήτη, τόν Ζηνᾶ τόν νομικό καί τόν περίφημο Ἀπολλώ.
Σύμφωνα μέ μιά ἄλλη ἐκκλησιαστική παράδοση, ὁ Ἅγιος Τίτος φέρεται νά κατάγεται ἀπό τό γένος τοῦ βασιλιᾶ τῆς Κρήτης, Μίνωα, καί ἀπό νεαρή ἡλικία εἶχε φανερώσει ζωηρό ἐνδιαφέρον γιά τίς εἰδωλολατρικές ἐπιστῆμες. Σέ ἡλικία εἴκοσι ἐτῶν ἄκουσε μία οὐράνια φωνή νά λέει: «Τίτε, πρέπει νά ἀναχωρήσεις ἀπό ἐδῶ γιά νά σώσεις τήν ψυχή σου, ἐπειδή ἡ θύραθεν αὕτη παιδεία δέν πρόκειται νά σέ ὠφελήσει».
Φοβούμενος ὡστόσο μήπως αὐτή ἡ φωνή ἐρχόταν ἀπό τούς δαίμονες γιά νά πλανηθεῖ, συνέχισε νά μελετᾶ τά ἐθνικά γράμματα. Μετά ἀπό ἐννέα χρόνια εἶδε ἄλλο ὅραμα, ὅπου ἔλαβε τήν ἐντολή νά μελετήσει τά βιβλία τῶν Ἑβραίων. Ἄνοιξε λοιπόν τό βιβλίο τοῦ Ἠσαΐα καί ἔπεσε πάνω στά ἑξῆς λόγια: «Ἐγκαινίζεσθε πρός με, νῆσοι πολλοί. Ἰσραήλ σῴζεται παρά Κυρίου σωτηρίαν αἰώνιον». (Ἠσ. 45, 16). Ὁ ἀνθύπατος καί διοικητής τῆς Κρήτης,
πού ἦταν θεῖος τοῦ Τίτου, ἔχοντας ἀκούσει πολλά ἐγκώμια γιά τά θαύματα πού ἔκανε ὁ Ἰησοῦς στήν Ἱερουσαλήμ καί σέ ὅλη τήν Παλαιστίνη, ἀποφάσισε τότε ‒σέ συμφωνία μέ τούς προεστῶτες τοῦ νησιοῦ‒ νά στείλει τόν ἀνηψιό του ἐπί τόπου γιά νά λάβει πληροφορίες.
Φθάνοντας στήν Ἱερουσαλήμ, ὁ Τίτος εἶδε τόν Κύριο καί τά θαύματα πού ἔκανε καί ὑπῆρξε μάρτυρας τοῦ ζωοποιοῦ Πάθους του, τῆς Ἀναστάσεως καί τῆς Ἀναλήψεώς του. Λέγεται μάλιστα ὅτι ἦταν ἕνας ἀπό τούς μαθητές πού ἔλαβαν τό Ἅγιο Πνεῦμα τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς.
Χειροτονήθηκε ἀπό τούς Ἀποστόλους καί στάλθηκε κατόπιν σέ ἀποστολή μέ τόν Ἀπόστολο Παῦλο.
Ἀπεβίωσε τό ἔτος 105.
† ΔΕΥΤΕΡΑ 24 ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΚΑΙ ΙΣΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΚΟΣΜΑ
ΤΟΥ ΑΙΤΩΛΟΥ 1779 ΠANHΓYPIΣ IEPAΣ MONHΣ ΑΓΙΟΥ ΚΟΣΜΑ ΑΡΝΑΙΑΣ,
Eὐτυχοῦς Ἱερομάρτυρος 1ος
Ὄρθρος - Θεία Λειτουργία Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου
Β΄ Κορ. ε΄ 10-15 • Μάρκ. α΄ 9-15
Κατάλυσις εἰς πάντα
ΤΟΥ ΑΙΤΩΛΟΥ 1779 ΠANHΓYPIΣ IEPAΣ MONHΣ ΑΓΙΟΥ ΚΟΣΜΑ ΑΡΝΑΙΑΣ,
Eὐτυχοῦς Ἱερομάρτυρος 1ος
Ὄρθρος - Θεία Λειτουργία Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου
Β΄ Κορ. ε΄ 10-15 • Μάρκ. α΄ 9-15
Κατάλυσις εἰς πάντα
ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΔΑ
Ἡ ἀγάπη του γιά τήν πατρίδα.
Ἡ ἀγάπη τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ γιά τήν πατρίδα εἶναι μοναδική. Καί αὐτό φαίνεται ἀπό τήν προσφορά του πρός τήν πατρίδα.
Κυριολεκτικά ἔσωσε τήν πατρίδα!
Μᾶς ἔσωσε ὡς λαό καί ὡς πολιτισμό!
Στόν Ἅγιο Κοσμᾶ ὀφείλουμε τό ὅτι εἴμαστε σήμερα Χριστιανοί καί Ἕλληνες.
Ὁ Θεός, λέει ὁ Ἅγιος, δέν μᾶς ἐγκαταλείπει. Μᾶς ἔβαλε στή δοκιμασία τῆς σκλαβιᾶς, ἀλλά δέν ἀφήνει νά χαθοῦμε. Καί μέσα ἀπό τή δοκιμασία βλέπει τό προστατευτικό χέρι τοῦ Θεοῦ.
Ἀναλύοντας ὀ Ἅγιος τή συμφορά τῆς σκλαβιᾶς, θεωρεῖ εὐτύχημα πού μᾶς κατέλαβαν οἱ Τοῦρκοι καί ὄχι οἱ Φράγκοι.
«Τριακοσίους χρόνους μετά τήν Ἀνάστασιν τοῦ Χριστοῦ μας ἔστειλεν ὁ Θεός τόν ἅγιον Κωνσταντῖνον καί ἐστερέωσεν βασίλειον χριστιανικόν· καί τό εἶχαν χριστιανοί τό βασίλειον 1150 χρόνους. Ὕστερον τό ἐσήκωσεν ὁ Θεός ἀπό τούς χριστιανούς καί ἔφερε τόν Τοῦρκον καί τοῦ τό ἔδωσε διά ἰδικόν μας καλόν, καί τό ἔχει ὁ Τοῦρκος 320 χρόνους. Καί διατί ἔφερεν ὁ Θεός τόν Τοῦρκον καί δέν ἔφερεν ἄλλο γένος; Διά ἰδικόν μας συμφέρον· διότι τά ἄλλα ἔθνη θά μᾶς ἔβλαπτον εἰς τήν πίστιν, ὁ δέ Τοῦρκος ἄσπρα ἅμα τοῦ δώσῃς, κάμνεις ὅ,τι θέλεις» (Γ΄, 154). Ἄν σκλαβωνόμασταν στούς Φράγκους θά κινδύνευε καί ἡ πίστη. Μέ τούς Τούρκους, ἄν καί χάθηκε ἡ πολιτική μας ὀντότητα, δέν χάθηκε ἡ πίστη. Θεωρεῖ τόσο ἐπικίνδυνη τήν ὑποδούλωση στούς Φράγκους, πού φτάνει στό σημεῖο νά ὀνομάζει τόν Πάπα ἀντίχριστο. «Ὁ ἀντίχριστος εἶναι· ὁ ἕνας εἶναι ὁ Πάπας καί ὁ ἕτερος εἶναι αὐτός ὁπού εἶναι εἰς τό κεφάλι μας, χωρίς νά εἰπῶ τό ὄνομά του· τό καταλαμβάνετε, μά λυπηρόν εἶναι νά σᾶς τό εἰπῶ, διότι αὐτοί οἱ ἀντίχριστοι εἶναι εἰς τήν ἀπώλειαν, καθώς τό ἔχουν. Ἡμεῖς ἐγκράτεια, αὐτοί ἀπώλεια· ἡμεῖς νηστεία, αὐτοί πολυφαγία· ἡμεῖς παρθενία, αὐτοί πορνεία· ἡμεῖς δικαιοσύνη, αὐτοί ἀδικωσύνη» (Η΄, 286-287 ).
Ἡ πίστη στόν Χριστό καί στήν Ἐκκλησία κράτησε τό γένος ὄρθιο στά χρόνια τῆς σκλαβιᾶς καί τό βοήθησε νά ἐλευθερωθεῖ.
***
«Τό Γένος μας ἔπεσεν εἰς ἀμάθειαν».
Ἡ σκλαβιά καί τά ἀποτελέσματά της ἦταν ὀλέθρια. Ὁ λαός καί ὁ πολιτισμός μας ὥδευε σέ ἀπώλεια, σέ ἐξαφάνιση. Ἡ φυσική βιολογική φθορά, ἡ ἀμάθεια, ὁ βαρβαρισμός καί προπάντων οἱ ἐξισλαμισμοί ὁδηγοῦσαν τόν λαό καί τόν πολιτισμό μας σέ ἐξαφάνιση. Αὐτή ἡ κατάσταση διεκτραγωδεῖται ἀπό τόν ἴδιο τόν Ἅγιο σέ μιά διδαχή του, λέγοντας: «Τό Γένος μας ἔπεσεν εἰς ἀμάθειαν» (Ζ΄, 263).
Ἀλλοῦ πάλι λέει: «Ἐγώ βλέπω τό Γένος µας ὁπού ἔπεσεν εἰς πολλά κακά· ἔχουν κατάρες, ἀφορισµούς, ἀναθεµατισµούς, ὅρκους, βλασφηµίας καί ἄλλα τοιαῦτα. Νά καθαρισθοῦν οἱ χριστιανοί, νά ἁγιασθοῦν τά χωρία των καί νά καθαρισθοῦν ψυχικῶς καί σωµατικῶς» (Δ΄, 201).
Ἀπέναντι σ’αὐτή τήν διαπίστωση ὁ Ἅγιος δέν ἔμεινε ἀπαθής. Μέ τό ἔργο του ἔδωσε τήν ἀπάντηση του.
«Ἄφησα τήν ἰδικήν μου προκοπήν, τό ἰδικόν μου καλόν, καί ἐβγῆκα νά περιπατῶ ἀπό τόπον εἰς τόπον καί διδάσκω τούς ἀδελφούς μου» (Α΄, 103-105).
«Ἐπειδή τό γένος μας ἔπεσεν εἰς ἀμάθειαν, εἶπα: Ἄς χάσῃ ὁ Χριστός ἐμένα, ἕνα πρόβατον, καί ἄς κερδίσῃ τά ἄλλα. Ἴσως ἡ εὐσπλαγχνία τοῦ Θεοῦ καί ἡ εὐχή σας σώσῃ καί ἐμένα» (Ζ΄, 263).
Προτίμησε νά χαθεῖ ἐκεῖνος γιά νά σωθεῖ τό Γένος τῶν Ὀρθοδόξων Ἑλλήνων.
Δόξα τῷ Θεῷ! Καί τό Γένος σώθηκε καί ἐκεῖνος ἔγινε Μάρτυρας.
Αὐτό βεβαίως στοίχησε στόν Ἅγιο Κοσμᾶ 20 χρόνους ἀγῶνες περιοδεύοντας τή σκλαβωμένη πατρίδα καί τέλος στοίχησε τήν ἴδια του τή ζωή.
Μαρτύρησε στή Βόρειο Ἤπειρο κρεμασμένος ἀπό τόν Κούρτ-Πασᾶ μέ παρότρυνση τῶν Ἑβραίων.
«Ἡ ἐργασία ἡ ἰδική µου εἶναι καί ἰδική σας, εἶναι τῆς πίστεώς µας, τοῦ Γένους µας» (Δ΄, 200).
Ὅταν ὁ Ἅγιος λέει "Γένος", ἐννοεῖ τό γένος τῶν Ὀρθοδόξων χριστιανῶν, ἀνεξάρτητα ἀπό ἐθνότητα καί γλῶσσα. Ὁ Ἅγιος ὁραματιζόταν τήν ἐλευθερία ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων ἀπό τούς Τούρκους.
Ὁ Ἅγιος περιέρχεται τό σκλαβωμένο λαό, κηρύττοντας καί στηρίζοντας το στή πίστη τοῦ Χριστοῦ.
Ὅταν τόν ρωτοῦν γιά τό «ποθούμενο», δηλ. τήν ἐλευθερία, δίνει ἐλπίδα. Ναί! Στήριξε τίς ἐλπίδες τοῦ λαοῦ γιά τήν ἐλευθερία.
Καί τίς ἐλπίδες τίς στήριξε πάνω στήν πίστη στό Χριστό καί τήν ἐνότητα μέ τήν Ἐκκλησία.
Ἀναπτώνει τίς ἐλπίδες τούς Γένους μας καί τίς κάνει παραγματικότητα.
Τελικά καταφέρνει καί ἀνασταίνει τό Γένος.
Ἡ ἀπειλή ἐναντίον τῆς Ὀρθοδοξίας μας τήν ἐποχή ἐκείνη ἦταν τριπλή. Τό Ἰσλάμ, οἱ Ἑβραῖοι καί ὁ Παπισμός.
Τό Ἰσλάμ ἦταν ἡ μεγαλύτερη ἀπειλή ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας μας, τότε, ἀλλά καί σήμερα.
Οἱ ἐξισλαμίσεις τοῦ χριστιανικοῦ κόσμου ὑπῆρξαν ἕνα ἀντικειμενικά ἱστορικό φαινόμενο σέ ὅλη τήν περίοδο τῆς σκλαβιᾶς. Ἀπό τήν ἅλωση τῆς Κων/πόλης ὡς τήν ἐποχή τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ, μά καί πολύ πιό ὕστερα ἀκόμα, ἡ αἱμορραγία τοῦ χριστιανικοῦ κόσμου συνεχίστηκε μέ διάφορες μορφές.
· Οἱ ἐξισλαμισμοί
Ἡ ἀπειλή αὐτή δέν ἦταν μία ἰδεολογική διδασκαλία τοῦ Ἰσλάμ, πού μέ προπαγάνδα ἀνέτρεπε τήν πίστη τῶν Ὀρθοδόξων. Δέν ὑπῆρχαν ἁπλῶς κάποιοι μισσιονάριοι Μουσουλμάνοι πού προσπαθοῦσαν νά προσεταιριστοῦν ὀρθοδόξους. Ἐδῶ ἔχουμε ἕναν ἱερό πόλεμο ἐναντίον τῶν χριστιανῶν , πού ὀνοπμάζονταν ἄπιστοι. Ὁ κατακτητής προσπαθεῖ, νά ὑποτάξει τούς σκλάβους μέ τή βία, μέ τόν ἐκβιασμό τῆς συνείδησης. Χρέος τῶν ὁπαδῶν τοῦ Ἰσλάμ εἶναι νά ταπεινώνουν τούς ἀπίστους χριστιανούς. Ὁ πόλεμος καί ἡ προπαγάνδα γιά τήν πίστη εἶναι ἱερά.
Καί ἔχουμε τούς παλαιούς ἐξισλαμισμούς στήν Συρία, Παλαιστίνη, Περσία, Ἀραβία, Μεσοποταμία, Αἴγυπτο, Σουδάν καί ὁλόκληρη τήν Βόρεια Ἀφρική. Ἀπό τόν 7ο αἰ. σέ ὅλες αὐτές τίς περιοχές ἡ Ἐκκκλησία συρρικνώνεται, γιατί κατακτήθηκαν στρατιωτικά, πολιτικά ἀπό τούς Ἄραβες Μουσουλμάνους .
Οἱ ἐξισλαμισμοί ἐπαναλαμβάνονται μέ τήν κατάρρευση τοῦ Ἀνατολικοῦ Ρωμαϊκοῦ Κράτους καί τήν ὑποδούλωση.
Τό 1730 στήν Κρήτη ἀπό τούς 350.000 κατοίκους οἱ 200.000 εἶχαν γίνει Μουσουλμάνοι. Ὁ Πόντος καί ἡ Μικρά Ἀσία κατά τό πλεῖστον ἐξισλαμίσθηκαν. Οἱ περισσότεροι σημερινοί Μουσουλμάνοι τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, Θράκης, τῆς Ἠπείρου, τῆς Ἀλβανίας τῆς Σερβίας, τῆς Βουλγαρίας εἶναι ἐξισλαμισμένοι Ὀρθόδοξοι. Τήν μεγαλύτερη ὅμως ζημιά τήν εἶχε ὑποστεῖ ἡ Δ. Θράκη, ἡ Δ. Μακεδονία, ἡ Ἤπειρος καί ἡ Ἀλβανία, μιά καί ἐκεῖ παρουσιάσθηκαν περιπτώσεις ὁμαδικοῦ ἐξισλαμισμοῦ. Ἀπό τό 1620 μέχρι τό 1650, οἱ 350.000 χριστιανοί τῆς Ἀλβανίας ἔγιναν 50.000. Οἱ περισσότεροι κάτοικοι τῆς Κεντρικῆς καί Βόρειας Ἀλβανίας ἐξισλαμίστηκαν. Τό 1760 τριανταέξι χωριά τοῦ Πωγωνίου ἀλλαξοπίστησαν ὁμαδικά. Χωριά καί κωμοπόλεις ἀλλαξοπιστοῦσαν χωρίς κανένα ἠθικό καί θρησκευτικό δισταγμό. Στά 1759 μιά ὁλόκληρη περιοχή τῆς Κεντρικῆς Μακεδονίας τούρκεψε τήν ἡμέρα τοῦ Πάσχα μέ ἐπικεφαλῆς τόν Μητροπολίτη Μογλενῶν.
· Προφητεῖες γιά τήν ἀπελευθέρωση τοῦ Γένους
1. «Αὐτό μιά μέρα θά γίνῃ Ρωμαίικο καί καλότυχος ὅποιος ζήσῃ σέ κεῖνο τό βασίλειο».
4. «Τό ποθούμενο θά γίνῃ στήν τρίτη γενεά. Θά τό ἰδοῦν τά ἐγγόνια σας». ( Ἐλέχθη ἐν Χειμάρρᾳ).
9.«Έκεῖθε θἄρθη τό Ρωμαίικο». (Τήν προφητείαν ταύτην εἶπεν ὁ Ἅγιος ἐν Πρεβέζῃ δεικνύων τό μέρος τῆς Στερεᾶς, ἀπό τό ὁποῖον θά προήρχετο ὁ στρατός τῆς ἐλευθερίας. Ἡ προφητεία ἐπραγματοποιήθη τῷ 1912).
11. «"Πότε θἀρθῇ τό ποθούμενον″ ἠρώτησαν τον Ἅγιον εἰς Τσαραπλανᾶ τῆς Ἠπείρου. "Ὅταν σμίξουν αὐτά" ἀπήντησεν ὁ Ἅγιος δεικνύων δύο δενδρύλλια». (Τά δενδρύλλια έμεγάλωσαν, ἐπάχυναν καί ἔσμιξαν τῷ 1912).
15. «Ἄν τό κυπαρίσσι αὐτό ξεραθῇ ἀπό τήν κορυφή ἡ Ἑλλάς θά ἐλευθερωθῇ· ἄν ξεραθῇ ἀπό κάτω, δέν θά ἐλευθερωθῇ». (Ἐλέχθη ἐν Ζελενίτσᾳ (Πρασιᾷ) Εὐρυτανίας).
18. «Ὅταν θά ἰδῆτε τό χιλιάρμενο στά ἑλληνικά νερά, τότε θά λυθῇ τό ζήτημα τῆς Πόλης».
31. «Θἀρθῇ, ὅταν ἔρθουν δυό καλοκαίρια καί δυό πασχαλιές μαζί».
63. «Οἱ Τοῦρκοι θά φύγουν, ἀλλά θά ξανάρθουν πάλι καί θά φθάσουν ὡς τά Ἑξαμίλια. Στό τέλος θά τούς διώξουν εἰς τήν Κόκκινη Μηλιά. Ἀπό τούς Τοῦρκους τό 1/3 θά σκοτωθῇ, τό ἄλλο τρίτο θά βαπτισθῇ καί μονάχα τό 1/3 θά πάῃ στήν Κόκκινη Μηλιά».
***
Ὁ Ἅγιος ἐργάσθηκε, καί θυσιάσθηκε γιά τήν πνευματική καί πολιτική ἐλευθερία τῆς πατρίδος.
Ὁ Ἅγιος προφήτευσε καί γιά τήν ἐκπλήρωση τῶν ὁραμάτων τοῦ Ἑλληνισμοῦ.
Καί ἀφοῦ τό εἶπε ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς, θά γίνουν!
Μέχρι τότε… μετάνοια καί ἀγῶνας γιά τήν ἁγιότητα!
Μέχρι τότε… ἄς ἀκοῦμε τόν ἅγιο Κοσμᾶ, ἄς τόν διαβάζουμε καί ἄς κάνουμε, ὅτι μᾶς λέει!
Ἡ ἀγάπη τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ γιά τήν πατρίδα εἶναι μοναδική. Καί αὐτό φαίνεται ἀπό τήν προσφορά του πρός τήν πατρίδα.
Κυριολεκτικά ἔσωσε τήν πατρίδα!
Μᾶς ἔσωσε ὡς λαό καί ὡς πολιτισμό!
Στόν Ἅγιο Κοσμᾶ ὀφείλουμε τό ὅτι εἴμαστε σήμερα Χριστιανοί καί Ἕλληνες.
Ὁ Θεός, λέει ὁ Ἅγιος, δέν μᾶς ἐγκαταλείπει. Μᾶς ἔβαλε στή δοκιμασία τῆς σκλαβιᾶς, ἀλλά δέν ἀφήνει νά χαθοῦμε. Καί μέσα ἀπό τή δοκιμασία βλέπει τό προστατευτικό χέρι τοῦ Θεοῦ.
Ἀναλύοντας ὀ Ἅγιος τή συμφορά τῆς σκλαβιᾶς, θεωρεῖ εὐτύχημα πού μᾶς κατέλαβαν οἱ Τοῦρκοι καί ὄχι οἱ Φράγκοι.
«Τριακοσίους χρόνους μετά τήν Ἀνάστασιν τοῦ Χριστοῦ μας ἔστειλεν ὁ Θεός τόν ἅγιον Κωνσταντῖνον καί ἐστερέωσεν βασίλειον χριστιανικόν· καί τό εἶχαν χριστιανοί τό βασίλειον 1150 χρόνους. Ὕστερον τό ἐσήκωσεν ὁ Θεός ἀπό τούς χριστιανούς καί ἔφερε τόν Τοῦρκον καί τοῦ τό ἔδωσε διά ἰδικόν μας καλόν, καί τό ἔχει ὁ Τοῦρκος 320 χρόνους. Καί διατί ἔφερεν ὁ Θεός τόν Τοῦρκον καί δέν ἔφερεν ἄλλο γένος; Διά ἰδικόν μας συμφέρον· διότι τά ἄλλα ἔθνη θά μᾶς ἔβλαπτον εἰς τήν πίστιν, ὁ δέ Τοῦρκος ἄσπρα ἅμα τοῦ δώσῃς, κάμνεις ὅ,τι θέλεις» (Γ΄, 154). Ἄν σκλαβωνόμασταν στούς Φράγκους θά κινδύνευε καί ἡ πίστη. Μέ τούς Τούρκους, ἄν καί χάθηκε ἡ πολιτική μας ὀντότητα, δέν χάθηκε ἡ πίστη. Θεωρεῖ τόσο ἐπικίνδυνη τήν ὑποδούλωση στούς Φράγκους, πού φτάνει στό σημεῖο νά ὀνομάζει τόν Πάπα ἀντίχριστο. «Ὁ ἀντίχριστος εἶναι· ὁ ἕνας εἶναι ὁ Πάπας καί ὁ ἕτερος εἶναι αὐτός ὁπού εἶναι εἰς τό κεφάλι μας, χωρίς νά εἰπῶ τό ὄνομά του· τό καταλαμβάνετε, μά λυπηρόν εἶναι νά σᾶς τό εἰπῶ, διότι αὐτοί οἱ ἀντίχριστοι εἶναι εἰς τήν ἀπώλειαν, καθώς τό ἔχουν. Ἡμεῖς ἐγκράτεια, αὐτοί ἀπώλεια· ἡμεῖς νηστεία, αὐτοί πολυφαγία· ἡμεῖς παρθενία, αὐτοί πορνεία· ἡμεῖς δικαιοσύνη, αὐτοί ἀδικωσύνη» (Η΄, 286-287 ).
Ἡ πίστη στόν Χριστό καί στήν Ἐκκλησία κράτησε τό γένος ὄρθιο στά χρόνια τῆς σκλαβιᾶς καί τό βοήθησε νά ἐλευθερωθεῖ.
***
«Τό Γένος μας ἔπεσεν εἰς ἀμάθειαν».
Ἡ σκλαβιά καί τά ἀποτελέσματά της ἦταν ὀλέθρια. Ὁ λαός καί ὁ πολιτισμός μας ὥδευε σέ ἀπώλεια, σέ ἐξαφάνιση. Ἡ φυσική βιολογική φθορά, ἡ ἀμάθεια, ὁ βαρβαρισμός καί προπάντων οἱ ἐξισλαμισμοί ὁδηγοῦσαν τόν λαό καί τόν πολιτισμό μας σέ ἐξαφάνιση. Αὐτή ἡ κατάσταση διεκτραγωδεῖται ἀπό τόν ἴδιο τόν Ἅγιο σέ μιά διδαχή του, λέγοντας: «Τό Γένος μας ἔπεσεν εἰς ἀμάθειαν» (Ζ΄, 263).
Ἀλλοῦ πάλι λέει: «Ἐγώ βλέπω τό Γένος µας ὁπού ἔπεσεν εἰς πολλά κακά· ἔχουν κατάρες, ἀφορισµούς, ἀναθεµατισµούς, ὅρκους, βλασφηµίας καί ἄλλα τοιαῦτα. Νά καθαρισθοῦν οἱ χριστιανοί, νά ἁγιασθοῦν τά χωρία των καί νά καθαρισθοῦν ψυχικῶς καί σωµατικῶς» (Δ΄, 201).
Ἀπέναντι σ’αὐτή τήν διαπίστωση ὁ Ἅγιος δέν ἔμεινε ἀπαθής. Μέ τό ἔργο του ἔδωσε τήν ἀπάντηση του.
«Ἄφησα τήν ἰδικήν μου προκοπήν, τό ἰδικόν μου καλόν, καί ἐβγῆκα νά περιπατῶ ἀπό τόπον εἰς τόπον καί διδάσκω τούς ἀδελφούς μου» (Α΄, 103-105).
«Ἐπειδή τό γένος μας ἔπεσεν εἰς ἀμάθειαν, εἶπα: Ἄς χάσῃ ὁ Χριστός ἐμένα, ἕνα πρόβατον, καί ἄς κερδίσῃ τά ἄλλα. Ἴσως ἡ εὐσπλαγχνία τοῦ Θεοῦ καί ἡ εὐχή σας σώσῃ καί ἐμένα» (Ζ΄, 263).
Προτίμησε νά χαθεῖ ἐκεῖνος γιά νά σωθεῖ τό Γένος τῶν Ὀρθοδόξων Ἑλλήνων.
Δόξα τῷ Θεῷ! Καί τό Γένος σώθηκε καί ἐκεῖνος ἔγινε Μάρτυρας.
Αὐτό βεβαίως στοίχησε στόν Ἅγιο Κοσμᾶ 20 χρόνους ἀγῶνες περιοδεύοντας τή σκλαβωμένη πατρίδα καί τέλος στοίχησε τήν ἴδια του τή ζωή.
Μαρτύρησε στή Βόρειο Ἤπειρο κρεμασμένος ἀπό τόν Κούρτ-Πασᾶ μέ παρότρυνση τῶν Ἑβραίων.
«Ἡ ἐργασία ἡ ἰδική µου εἶναι καί ἰδική σας, εἶναι τῆς πίστεώς µας, τοῦ Γένους µας» (Δ΄, 200).
Ὅταν ὁ Ἅγιος λέει "Γένος", ἐννοεῖ τό γένος τῶν Ὀρθοδόξων χριστιανῶν, ἀνεξάρτητα ἀπό ἐθνότητα καί γλῶσσα. Ὁ Ἅγιος ὁραματιζόταν τήν ἐλευθερία ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων ἀπό τούς Τούρκους.
Ὁ Ἅγιος περιέρχεται τό σκλαβωμένο λαό, κηρύττοντας καί στηρίζοντας το στή πίστη τοῦ Χριστοῦ.
Ὅταν τόν ρωτοῦν γιά τό «ποθούμενο», δηλ. τήν ἐλευθερία, δίνει ἐλπίδα. Ναί! Στήριξε τίς ἐλπίδες τοῦ λαοῦ γιά τήν ἐλευθερία.
Καί τίς ἐλπίδες τίς στήριξε πάνω στήν πίστη στό Χριστό καί τήν ἐνότητα μέ τήν Ἐκκλησία.
Ἀναπτώνει τίς ἐλπίδες τούς Γένους μας καί τίς κάνει παραγματικότητα.
Τελικά καταφέρνει καί ἀνασταίνει τό Γένος.
Ἡ ἀπειλή ἐναντίον τῆς Ὀρθοδοξίας μας τήν ἐποχή ἐκείνη ἦταν τριπλή. Τό Ἰσλάμ, οἱ Ἑβραῖοι καί ὁ Παπισμός.
Τό Ἰσλάμ ἦταν ἡ μεγαλύτερη ἀπειλή ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας μας, τότε, ἀλλά καί σήμερα.
Οἱ ἐξισλαμίσεις τοῦ χριστιανικοῦ κόσμου ὑπῆρξαν ἕνα ἀντικειμενικά ἱστορικό φαινόμενο σέ ὅλη τήν περίοδο τῆς σκλαβιᾶς. Ἀπό τήν ἅλωση τῆς Κων/πόλης ὡς τήν ἐποχή τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ, μά καί πολύ πιό ὕστερα ἀκόμα, ἡ αἱμορραγία τοῦ χριστιανικοῦ κόσμου συνεχίστηκε μέ διάφορες μορφές.
· Οἱ ἐξισλαμισμοί
Ἡ ἀπειλή αὐτή δέν ἦταν μία ἰδεολογική διδασκαλία τοῦ Ἰσλάμ, πού μέ προπαγάνδα ἀνέτρεπε τήν πίστη τῶν Ὀρθοδόξων. Δέν ὑπῆρχαν ἁπλῶς κάποιοι μισσιονάριοι Μουσουλμάνοι πού προσπαθοῦσαν νά προσεταιριστοῦν ὀρθοδόξους. Ἐδῶ ἔχουμε ἕναν ἱερό πόλεμο ἐναντίον τῶν χριστιανῶν , πού ὀνοπμάζονταν ἄπιστοι. Ὁ κατακτητής προσπαθεῖ, νά ὑποτάξει τούς σκλάβους μέ τή βία, μέ τόν ἐκβιασμό τῆς συνείδησης. Χρέος τῶν ὁπαδῶν τοῦ Ἰσλάμ εἶναι νά ταπεινώνουν τούς ἀπίστους χριστιανούς. Ὁ πόλεμος καί ἡ προπαγάνδα γιά τήν πίστη εἶναι ἱερά.
Καί ἔχουμε τούς παλαιούς ἐξισλαμισμούς στήν Συρία, Παλαιστίνη, Περσία, Ἀραβία, Μεσοποταμία, Αἴγυπτο, Σουδάν καί ὁλόκληρη τήν Βόρεια Ἀφρική. Ἀπό τόν 7ο αἰ. σέ ὅλες αὐτές τίς περιοχές ἡ Ἐκκκλησία συρρικνώνεται, γιατί κατακτήθηκαν στρατιωτικά, πολιτικά ἀπό τούς Ἄραβες Μουσουλμάνους .
Οἱ ἐξισλαμισμοί ἐπαναλαμβάνονται μέ τήν κατάρρευση τοῦ Ἀνατολικοῦ Ρωμαϊκοῦ Κράτους καί τήν ὑποδούλωση.
Τό 1730 στήν Κρήτη ἀπό τούς 350.000 κατοίκους οἱ 200.000 εἶχαν γίνει Μουσουλμάνοι. Ὁ Πόντος καί ἡ Μικρά Ἀσία κατά τό πλεῖστον ἐξισλαμίσθηκαν. Οἱ περισσότεροι σημερινοί Μουσουλμάνοι τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, Θράκης, τῆς Ἠπείρου, τῆς Ἀλβανίας τῆς Σερβίας, τῆς Βουλγαρίας εἶναι ἐξισλαμισμένοι Ὀρθόδοξοι. Τήν μεγαλύτερη ὅμως ζημιά τήν εἶχε ὑποστεῖ ἡ Δ. Θράκη, ἡ Δ. Μακεδονία, ἡ Ἤπειρος καί ἡ Ἀλβανία, μιά καί ἐκεῖ παρουσιάσθηκαν περιπτώσεις ὁμαδικοῦ ἐξισλαμισμοῦ. Ἀπό τό 1620 μέχρι τό 1650, οἱ 350.000 χριστιανοί τῆς Ἀλβανίας ἔγιναν 50.000. Οἱ περισσότεροι κάτοικοι τῆς Κεντρικῆς καί Βόρειας Ἀλβανίας ἐξισλαμίστηκαν. Τό 1760 τριανταέξι χωριά τοῦ Πωγωνίου ἀλλαξοπίστησαν ὁμαδικά. Χωριά καί κωμοπόλεις ἀλλαξοπιστοῦσαν χωρίς κανένα ἠθικό καί θρησκευτικό δισταγμό. Στά 1759 μιά ὁλόκληρη περιοχή τῆς Κεντρικῆς Μακεδονίας τούρκεψε τήν ἡμέρα τοῦ Πάσχα μέ ἐπικεφαλῆς τόν Μητροπολίτη Μογλενῶν.
· Προφητεῖες γιά τήν ἀπελευθέρωση τοῦ Γένους
1. «Αὐτό μιά μέρα θά γίνῃ Ρωμαίικο καί καλότυχος ὅποιος ζήσῃ σέ κεῖνο τό βασίλειο».
4. «Τό ποθούμενο θά γίνῃ στήν τρίτη γενεά. Θά τό ἰδοῦν τά ἐγγόνια σας». ( Ἐλέχθη ἐν Χειμάρρᾳ).
9.«Έκεῖθε θἄρθη τό Ρωμαίικο». (Τήν προφητείαν ταύτην εἶπεν ὁ Ἅγιος ἐν Πρεβέζῃ δεικνύων τό μέρος τῆς Στερεᾶς, ἀπό τό ὁποῖον θά προήρχετο ὁ στρατός τῆς ἐλευθερίας. Ἡ προφητεία ἐπραγματοποιήθη τῷ 1912).
11. «"Πότε θἀρθῇ τό ποθούμενον″ ἠρώτησαν τον Ἅγιον εἰς Τσαραπλανᾶ τῆς Ἠπείρου. "Ὅταν σμίξουν αὐτά" ἀπήντησεν ὁ Ἅγιος δεικνύων δύο δενδρύλλια». (Τά δενδρύλλια έμεγάλωσαν, ἐπάχυναν καί ἔσμιξαν τῷ 1912).
15. «Ἄν τό κυπαρίσσι αὐτό ξεραθῇ ἀπό τήν κορυφή ἡ Ἑλλάς θά ἐλευθερωθῇ· ἄν ξεραθῇ ἀπό κάτω, δέν θά ἐλευθερωθῇ». (Ἐλέχθη ἐν Ζελενίτσᾳ (Πρασιᾷ) Εὐρυτανίας).
18. «Ὅταν θά ἰδῆτε τό χιλιάρμενο στά ἑλληνικά νερά, τότε θά λυθῇ τό ζήτημα τῆς Πόλης».
31. «Θἀρθῇ, ὅταν ἔρθουν δυό καλοκαίρια καί δυό πασχαλιές μαζί».
63. «Οἱ Τοῦρκοι θά φύγουν, ἀλλά θά ξανάρθουν πάλι καί θά φθάσουν ὡς τά Ἑξαμίλια. Στό τέλος θά τούς διώξουν εἰς τήν Κόκκινη Μηλιά. Ἀπό τούς Τοῦρκους τό 1/3 θά σκοτωθῇ, τό ἄλλο τρίτο θά βαπτισθῇ καί μονάχα τό 1/3 θά πάῃ στήν Κόκκινη Μηλιά».
***
Ὁ Ἅγιος ἐργάσθηκε, καί θυσιάσθηκε γιά τήν πνευματική καί πολιτική ἐλευθερία τῆς πατρίδος.
Ὁ Ἅγιος προφήτευσε καί γιά τήν ἐκπλήρωση τῶν ὁραμάτων τοῦ Ἑλληνισμοῦ.
Καί ἀφοῦ τό εἶπε ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς, θά γίνουν!
Μέχρι τότε… μετάνοια καί ἀγῶνας γιά τήν ἁγιότητα!
Μέχρι τότε… ἄς ἀκοῦμε τόν ἅγιο Κοσμᾶ, ἄς τόν διαβάζουμε καί ἄς κάνουμε, ὅτι μᾶς λέει!
† ΚΥΡΙΑΚΗ 23 AΠOΔOΣIΣ KOIMHΣEΩΣ ΘEOTOKOY Λούππου Μάρτυρος 306
Ὄρθρος - Θεία Λειτουργία Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου
Ἦχος: β΄- Ἑωθινόν: ΙΑ΄
Φιλ. β΄ 5-11 • Λουκ. ι΄ 38-42, ια΄ 27-28
Κατάλυσις εἰς πάντα
Ὄρθρος - Θεία Λειτουργία Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου
Ἦχος: β΄- Ἑωθινόν: ΙΑ΄
Φιλ. β΄ 5-11 • Λουκ. ι΄ 38-42, ια΄ 27-28
Κατάλυσις εἰς πάντα
ΘΑΥΜΑΤΑ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΓΟΡΓΟΫΠΗΚΟΟΥ
ΣΤΗ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΙΕΡΙΣΣΟΥ
• Κάποτε χάθηκαν πέντε μουλάρια, πού ἀνῆκαν σέ δύο χριστιανούς ἀπό τό χωριό Κρούσοβις (σημ. Κερδύλια). Μάταια ἔψαχναν οἱ ἄνθρωποι γιά τά ζωντανά ἀπό τόπο σέ τόπο. Τότε θυμήθηκαν τά θαύματα τῆς Παναγίας τῆς Γοργοϋπηκόου, γιά τά ὁποῖα εἶχαν ἀκούσει σέ ἕνα προσκύνημά τους στή Μονή Δοχειαρίου. Παρακάλεσαν, λοιπόν, θερμά τήν Παντάνασσα νά τούς φανερώσει τά ζῶα τους. Τήν ἑπομένη νύχτα ἡ Κεχαριτωμένη Κόρη ἐμφανίσθηκε ντυμένη λαμπρά καί τούς εἶπε:
- Πηγαίνετε στή Λιαρίγκοβη (σημ. Ἀρναία) στό τάδε σπίτι, καί θά βρεῖτε τά ζῶα σας.
Οἱ χριστιανοί ρώτησαν:
- Καί ποιά εἶσαι σύ πού μᾶς λές ὅτι θά δοῦμε τά ζωντανά μας ἐκεῖ;
Καί ἡ Παναγία ἀπάντησε:
- Ἐγώ εἶμαι ἀπό τό μοναστήρι τοῦ Δοχειαρίου καί βρίσκομαι μπροστά στήν Τράπεζα.
Ἀμέσως πῆγαν στή Λιαρίγκοβη καί διηγήθηκαν στούς ἄνθρωπους τήν ἐμφάνιση τῆς Θεοτόκου. Τότε ὁ ἐπίτροπος πού ἦταν ἐκεῖ, ὁ γερό-Μαυρουδῆς, ζήτησε καί πῆρε τά ζῶα ἀπό τούς κλέφτες καί τά ἔδωσε στούς κατόχους τους, πού ἐπέστρεψαν μέ χαρά στήν πατρίδα τους.
• Στό χωριό Νοβοσέλο (σημ. Νεοχώρι Χαλκιδικῆς) τά παιδιά ἑνός χριστιανοῦ, τοῦ Στόικου, προσβλήθηκαν ἀπό εὐλογιά. Μάλιστα τό ἕνα ἀπό αὐτά, ἕξι χρονῶν, τυφλώθηκε. Καταπικραμένη ἡ μητέρα τους ἔτρεξε στόν ἱερέα τοῦ χωριοῦ κλαίγοντας γιά τή συμφορά της καί τοῦ εἶπε: Προτιμῶ νά πεθάνει, παρά νά ζεῖ τυφλό. Ὁ ἱερέας τήν παρηγόρησε καί τή συμβούλεψε νά μεταφέρει ὁ συζυγός της τό παιδί στή θαυματουργή Γοργοϋπήκοο κι Ἐκείνη θά τό θεραπεύσει. Ὅταν τό ἄλλο πρωί σηκώθηκε ὁ πατέρας, γιά νά ἔλθει μέ τό μικρό του παιδί στήν Παναγία, τό βρῆκε νά ἔχει ἀνοιχτά τά μάτια του καί νά βλέπει ὅπως πρίν. Ἀργότερα ἦλθε ὁ ἴδιος ὁ πατέρας στή Μονή καί πρόσφερε τήν εὐχαριστία του.
• Κάποτε προσάραξαν πειρατές στό νησί τῆς Ἀμμουλιανῆς, ἔκλεψαν ὅ,τι μπόρεσαν κι αἰχμαλώτισαν πολλούς κατοίκους. Ἀνάμεσα στούς αἰχμαλώτους ἦταν καί κάποιος Γεώργιος, ὁ βοσκός τῆς ἀγέλης τῶν ζώων τῆς Μονῆς Δοχειαρίου, μέ τό γιό του Μόσχο, ἀπό τό χωριό Μεταγγίτσι Χαλκιδικῆς. Ὅταν οἱ μοναχοί ἔμαθαν τί συνέβη, παρακάλεσαν πολλές φορές τούς κλέφτες νά ἀπελευθερώσουν τόν Γεώργιο, ἀλλά ἐκεῖνοι ἀρνήθηκαν. Μάλιστα ὁ ὠμός καί ἄγριος ἀρχηγός τους Σέργιος ἀπαιτοῦσε δύο χιλιάδες γρόσια ὡς λύτρα.
Καί ἐπειδή δέν τά ἔδιναν, ἔβγαλε τό μαχαίρι του κι ἔκοψε τό ἕνα αὐτί τοῦ Γεωργίου. Τέλος, πείσθηκε ἀπό τίς πολλές παρακλήσεις κι ἔστειλε τόν Γεώργιο νά βρεῖ τά χρήματα· κράτησε ὅμως σάν ὅμηρο τόν γιό του Μόσχο, ἀπειλῶντας ὅτι, ἄν δέν προσκομισθοῦν τά λύτρα, ὁ νέος θά θανατωθεῖ. Ὁ δύστυχος πατέρας ἀπελπισμένος ἦλθε στή Μονή, μή γνωρίζοντας ποῦ νά βρεῖ τόσα χρήματα. Πρόσπεσε στήν Εἰκόνα τῆς Γοργοϋπηκόου, παρακαλῶντας Την μέ θερμά δάκρυα νά βρεῖ Ἐκείνη λύση σωτηρίας. Ἀλλά καί οἱ πατέρες τῆς Μονῆς ἔκαναν Παρακλήσεις, προσπαθῶντας νά τόν παρηγορήσουν. Οἱ πειρατές μετά τήν Ἀμμουλιανή προσάραξαν στόν κάβο τοῦ Λογκοῦ, στήν τοποθεσία Κριαρίτσι, καί ἀπειλοῦσαν νά θανατώσουν τόν ἄτυχο νέο πότε μέ μαχαίρι, πότε μέ ὅπλο. Ἐκεῖνος παρακαλοῦσε θερμά τήν Παναγία τή Γοργοϋπήκοο νά τόν λυτρώσει ἀπό τήν αἰχμαλωσία. Ἕνα βράδυ, ἐνῶ ὅλοι κοιμόντουσαν, βλέπει νά ἔρχεται μία γυναίκα πού ἔμοιαζε στή μητέρα του καί τοῦ λέει:
- Τί κάθεσαι ἐδῶ καί δέν ἔρχεσαι μαζί μου νά φύγουμε;
Ὁ νέος σηκώθηκε ἀμέσως, ἀλλά ἀπό τή βιασύνη του ἔριξε ἕνα κουπί στή θάλασσα, πού ἔκανε πολύ πάταγο. Φοβήθηκε μήν ξυπνήσουν οἱ ἄλλοι καί λούφαξε νά δεῖ, τί θά γίνει.
Τότε ξαναβλέπει τή γυναίκα ἐκείνη, πού τοῦ ἔκανε νόημα νά Τήν ἀκολουθήσει. Ξανασηκώθηκε χαρούμενος καί Τήν ἀκολούθησε.
Ὅταν ἀπομακρύνθηκαν ἀπό τούς φρουρούς, ἡ γυναίκα, πού ἦταν ἡ Παναγία ἡ Γοργοϋπήκοος, ἐξαφανίσθηκε. Τό πρωί συνάντησε κάποιους βοσκούς τῶν τράγων τῆς Μονῆς καί τούς τά διηγήθηκε ὅλα. Τότε κατέφθασε ἕνας ἀπεσταλμένος τοῦ πατέρα του κομίζοντας τά λύτρα, καί βλέποντάς τον ἐλεύθερο, δόξασαν ὅλοι μέ ἕνα στόμα τήν ὑπερένδοξη Γοργοϋπήκοο.
• Στά χρόνια τῆς Τουρκοκρατίας ὁ Τοῦρκος ἄρχοντας τῶν Μαντεμοχωρίων κεντρικῆς καί βορειοανατολικῆς Χαλκιδικῆς ἀποφάσισε μέ κυριαρχικό δικαίωμα νά προσλάβει βίαια ὁρισμένους κατοίκους τοῦ χωριοῦ Γομάτι τῆς Χαλκιδικῆς στά ἐργοτάξια ἐξαγωγῆς μεταλλευμάτων. Μόλις τό ἔμαθαν οἱ κάτοικοι τοῦ χωριοῦ, ἀποφάσισαν νά στείλουν κάποιους χωριανούς τους στήν Κωνσταντινούπολη, γιά νά βροῦν τρόπο νά ματαιώσουν τά σχέδια τοῦ Ὀθωμανοῦ. Πέρασαν λοιπόν ἀπό τή μονή Δοχειαρίου, ἔψαλαν Παράκληση στήν Ὑπεραγία Θεοτόκο γιά τήν εὐόδωση τοῦ σκοποῦ τους καί ἔπλευσαν γιά τήν Κωνσταντινούπολη. Ἔμαθε ὅμως ὁ Τοῦρκος ἀγάς τά συμβάντα καί ἔστειλε ἀπό τήν ξηρά ἀπεσταλμένους, γιά νά συλλάβουν τούς Γοματιανούς καί νά τούς τιμωρήσουν. Οἱ Γοματιανοί συνελήφθησαν καί ἐνῶ ὁδηγοῦνταν στή φυλακή, μυστικά ἐπικαλοῦνταν τή Γοργοϋπήκοο, γιά νά τούς βοηθήσει. Πράγματι, ὅταν πέρναγαν ἔξω ἀπό ἕνα μέγαρο, φάνηκε σέ μία πόρτα μία γυναίκα πού ἔσυρε μέσα ἕναν ἀπ’ αὐτούς, τόν Δῆμο. Ὅταν αὐτός συνῆλθε ἀπό τήν ἔκπληξη, ἔψαχνε νά βρεῖ τή γυναίκα, πού εἶχε ὅμως ἐξαφανισθεῖ. Τότε κατάλαβε ὅτι ἡ Θεοτόκος ἦταν ἐκείνη πού τόν γλίτωσε ἀπό τή φυλακή. Ἀμέσως ἔτρεξε στήν ἁρμόδια ὑπηρεσία καί μπόρεσε νά ἀπελευθερώσει ὄχι μόνο τούς φυλακισμένους, ἀλλά καί ὁλόκληρο τό χωριό Γομάτι ἀπό τίς παράλογες ἀπαιτήσεις τοῦ Τούρκου ἄρχοντα.
• Κάποτε ἔπεσαν στό ἴδιο χωριό, τό Γομάτι, ἀκρίδες στά σπαρτά καί κατέστρεφαν τά πάντα. Τότε οἱ κάτοικοι παρακάλεσαν νά σταλεῖ στό χωριό τους ἀπό τή Μονή ὁ Τίμιος Σταυρός καί ἕνα ἀντίγραφο τῆς Εἰκόνας τῆς Γοργοϋπηκόου. Πράγματι, ἕνας ἐνάρετος πνευματικός μετέφερε τό Σταυρό καί τήν Εἰκόνα, ἔψαλε τόν Ἁγιασμό καί ράντισε τούς ἀγρούς καί τά ἀμπέλια. Ἀμέσως σηκώθηκαν σύννεφα ὁλόκληρα ἀπό ἀκρίδες πού ἔπεφταν στά ποτάμια καί πνίγονταν. Μάλιστα κάποιοι ἔφιπποι Τοῦρκοι θέλησαν νά περάσουν ἕνα ποτάμι καί δέν μποροῦσαν, διότι τά ἄλογά τους καλύπτονταν ἀπό τίς ἀκρίδες καί ἔλεγαν:
- Τί εἶναι αὐτά τά παράδοξα πού γίνονται ἀπό τούς μοναχούς;
• Ὁ ἱερέας τοῦ χωριοῦ Γομάτι πάπα-Χριστόδουλος ἐργαζόταν κάποτε στό ἀμπέλι του. Ξαφνικά ἔπαθε παραλυσία σέ ὅλο του τό σῶμα καί δέν μποροῦσε νά κινηθεῖ καθόλου. Τόν μετέφεραν στό σπίτι του καί ἡ παπαδιά ἀναστατωμένη ἔτρεξε ἀμέσως στόν ἴδιο πνευματικό, πού ἦταν ἀκόμα στό χωριό τους, καί τόν παρακάλεσε νά διαβάσει μιά εὐχή γιά τόν ἀσθενῆ παπά. Ἐκεῖνος πρόθυμα πῆρε μαζί του τόν Τίμιο Σταυρό καί τό ἀντίγραφο τῆς Εἰκόνας τῆς Γοργοϋπηκόου καί πῆγε στό σπίτι τοῦ ἱερέα. Μόλις ἔψαλε τόν Ἁγιασμό καί τήν Παράκληση καί πλησίασε τήν Εἰκόνα νά τήν ἀσπασθεῖ ὁ ἱερέας, ἀμέσως ἐκεῖνος σηκώθηκε ὑγιής καί κατευχαριστοῦσε τή Θεοτόκο, μεγαλύνοντας τά θαυμάσια Της. Κρέμασε μάλιστα στήν ἁγία Εἰκόνα ἕνα φλουρί σέ ἔνδειξη εὐγνωμοσύνης.
- Πηγαίνετε στή Λιαρίγκοβη (σημ. Ἀρναία) στό τάδε σπίτι, καί θά βρεῖτε τά ζῶα σας.
Οἱ χριστιανοί ρώτησαν:
- Καί ποιά εἶσαι σύ πού μᾶς λές ὅτι θά δοῦμε τά ζωντανά μας ἐκεῖ;
Καί ἡ Παναγία ἀπάντησε:
- Ἐγώ εἶμαι ἀπό τό μοναστήρι τοῦ Δοχειαρίου καί βρίσκομαι μπροστά στήν Τράπεζα.
Ἀμέσως πῆγαν στή Λιαρίγκοβη καί διηγήθηκαν στούς ἄνθρωπους τήν ἐμφάνιση τῆς Θεοτόκου. Τότε ὁ ἐπίτροπος πού ἦταν ἐκεῖ, ὁ γερό-Μαυρουδῆς, ζήτησε καί πῆρε τά ζῶα ἀπό τούς κλέφτες καί τά ἔδωσε στούς κατόχους τους, πού ἐπέστρεψαν μέ χαρά στήν πατρίδα τους.
• Στό χωριό Νοβοσέλο (σημ. Νεοχώρι Χαλκιδικῆς) τά παιδιά ἑνός χριστιανοῦ, τοῦ Στόικου, προσβλήθηκαν ἀπό εὐλογιά. Μάλιστα τό ἕνα ἀπό αὐτά, ἕξι χρονῶν, τυφλώθηκε. Καταπικραμένη ἡ μητέρα τους ἔτρεξε στόν ἱερέα τοῦ χωριοῦ κλαίγοντας γιά τή συμφορά της καί τοῦ εἶπε: Προτιμῶ νά πεθάνει, παρά νά ζεῖ τυφλό. Ὁ ἱερέας τήν παρηγόρησε καί τή συμβούλεψε νά μεταφέρει ὁ συζυγός της τό παιδί στή θαυματουργή Γοργοϋπήκοο κι Ἐκείνη θά τό θεραπεύσει. Ὅταν τό ἄλλο πρωί σηκώθηκε ὁ πατέρας, γιά νά ἔλθει μέ τό μικρό του παιδί στήν Παναγία, τό βρῆκε νά ἔχει ἀνοιχτά τά μάτια του καί νά βλέπει ὅπως πρίν. Ἀργότερα ἦλθε ὁ ἴδιος ὁ πατέρας στή Μονή καί πρόσφερε τήν εὐχαριστία του.
• Κάποτε προσάραξαν πειρατές στό νησί τῆς Ἀμμουλιανῆς, ἔκλεψαν ὅ,τι μπόρεσαν κι αἰχμαλώτισαν πολλούς κατοίκους. Ἀνάμεσα στούς αἰχμαλώτους ἦταν καί κάποιος Γεώργιος, ὁ βοσκός τῆς ἀγέλης τῶν ζώων τῆς Μονῆς Δοχειαρίου, μέ τό γιό του Μόσχο, ἀπό τό χωριό Μεταγγίτσι Χαλκιδικῆς. Ὅταν οἱ μοναχοί ἔμαθαν τί συνέβη, παρακάλεσαν πολλές φορές τούς κλέφτες νά ἀπελευθερώσουν τόν Γεώργιο, ἀλλά ἐκεῖνοι ἀρνήθηκαν. Μάλιστα ὁ ὠμός καί ἄγριος ἀρχηγός τους Σέργιος ἀπαιτοῦσε δύο χιλιάδες γρόσια ὡς λύτρα.
Καί ἐπειδή δέν τά ἔδιναν, ἔβγαλε τό μαχαίρι του κι ἔκοψε τό ἕνα αὐτί τοῦ Γεωργίου. Τέλος, πείσθηκε ἀπό τίς πολλές παρακλήσεις κι ἔστειλε τόν Γεώργιο νά βρεῖ τά χρήματα· κράτησε ὅμως σάν ὅμηρο τόν γιό του Μόσχο, ἀπειλῶντας ὅτι, ἄν δέν προσκομισθοῦν τά λύτρα, ὁ νέος θά θανατωθεῖ. Ὁ δύστυχος πατέρας ἀπελπισμένος ἦλθε στή Μονή, μή γνωρίζοντας ποῦ νά βρεῖ τόσα χρήματα. Πρόσπεσε στήν Εἰκόνα τῆς Γοργοϋπηκόου, παρακαλῶντας Την μέ θερμά δάκρυα νά βρεῖ Ἐκείνη λύση σωτηρίας. Ἀλλά καί οἱ πατέρες τῆς Μονῆς ἔκαναν Παρακλήσεις, προσπαθῶντας νά τόν παρηγορήσουν. Οἱ πειρατές μετά τήν Ἀμμουλιανή προσάραξαν στόν κάβο τοῦ Λογκοῦ, στήν τοποθεσία Κριαρίτσι, καί ἀπειλοῦσαν νά θανατώσουν τόν ἄτυχο νέο πότε μέ μαχαίρι, πότε μέ ὅπλο. Ἐκεῖνος παρακαλοῦσε θερμά τήν Παναγία τή Γοργοϋπήκοο νά τόν λυτρώσει ἀπό τήν αἰχμαλωσία. Ἕνα βράδυ, ἐνῶ ὅλοι κοιμόντουσαν, βλέπει νά ἔρχεται μία γυναίκα πού ἔμοιαζε στή μητέρα του καί τοῦ λέει:
- Τί κάθεσαι ἐδῶ καί δέν ἔρχεσαι μαζί μου νά φύγουμε;
Ὁ νέος σηκώθηκε ἀμέσως, ἀλλά ἀπό τή βιασύνη του ἔριξε ἕνα κουπί στή θάλασσα, πού ἔκανε πολύ πάταγο. Φοβήθηκε μήν ξυπνήσουν οἱ ἄλλοι καί λούφαξε νά δεῖ, τί θά γίνει.
Τότε ξαναβλέπει τή γυναίκα ἐκείνη, πού τοῦ ἔκανε νόημα νά Τήν ἀκολουθήσει. Ξανασηκώθηκε χαρούμενος καί Τήν ἀκολούθησε.
Ὅταν ἀπομακρύνθηκαν ἀπό τούς φρουρούς, ἡ γυναίκα, πού ἦταν ἡ Παναγία ἡ Γοργοϋπήκοος, ἐξαφανίσθηκε. Τό πρωί συνάντησε κάποιους βοσκούς τῶν τράγων τῆς Μονῆς καί τούς τά διηγήθηκε ὅλα. Τότε κατέφθασε ἕνας ἀπεσταλμένος τοῦ πατέρα του κομίζοντας τά λύτρα, καί βλέποντάς τον ἐλεύθερο, δόξασαν ὅλοι μέ ἕνα στόμα τήν ὑπερένδοξη Γοργοϋπήκοο.
• Στά χρόνια τῆς Τουρκοκρατίας ὁ Τοῦρκος ἄρχοντας τῶν Μαντεμοχωρίων κεντρικῆς καί βορειοανατολικῆς Χαλκιδικῆς ἀποφάσισε μέ κυριαρχικό δικαίωμα νά προσλάβει βίαια ὁρισμένους κατοίκους τοῦ χωριοῦ Γομάτι τῆς Χαλκιδικῆς στά ἐργοτάξια ἐξαγωγῆς μεταλλευμάτων. Μόλις τό ἔμαθαν οἱ κάτοικοι τοῦ χωριοῦ, ἀποφάσισαν νά στείλουν κάποιους χωριανούς τους στήν Κωνσταντινούπολη, γιά νά βροῦν τρόπο νά ματαιώσουν τά σχέδια τοῦ Ὀθωμανοῦ. Πέρασαν λοιπόν ἀπό τή μονή Δοχειαρίου, ἔψαλαν Παράκληση στήν Ὑπεραγία Θεοτόκο γιά τήν εὐόδωση τοῦ σκοποῦ τους καί ἔπλευσαν γιά τήν Κωνσταντινούπολη. Ἔμαθε ὅμως ὁ Τοῦρκος ἀγάς τά συμβάντα καί ἔστειλε ἀπό τήν ξηρά ἀπεσταλμένους, γιά νά συλλάβουν τούς Γοματιανούς καί νά τούς τιμωρήσουν. Οἱ Γοματιανοί συνελήφθησαν καί ἐνῶ ὁδηγοῦνταν στή φυλακή, μυστικά ἐπικαλοῦνταν τή Γοργοϋπήκοο, γιά νά τούς βοηθήσει. Πράγματι, ὅταν πέρναγαν ἔξω ἀπό ἕνα μέγαρο, φάνηκε σέ μία πόρτα μία γυναίκα πού ἔσυρε μέσα ἕναν ἀπ’ αὐτούς, τόν Δῆμο. Ὅταν αὐτός συνῆλθε ἀπό τήν ἔκπληξη, ἔψαχνε νά βρεῖ τή γυναίκα, πού εἶχε ὅμως ἐξαφανισθεῖ. Τότε κατάλαβε ὅτι ἡ Θεοτόκος ἦταν ἐκείνη πού τόν γλίτωσε ἀπό τή φυλακή. Ἀμέσως ἔτρεξε στήν ἁρμόδια ὑπηρεσία καί μπόρεσε νά ἀπελευθερώσει ὄχι μόνο τούς φυλακισμένους, ἀλλά καί ὁλόκληρο τό χωριό Γομάτι ἀπό τίς παράλογες ἀπαιτήσεις τοῦ Τούρκου ἄρχοντα.
• Κάποτε ἔπεσαν στό ἴδιο χωριό, τό Γομάτι, ἀκρίδες στά σπαρτά καί κατέστρεφαν τά πάντα. Τότε οἱ κάτοικοι παρακάλεσαν νά σταλεῖ στό χωριό τους ἀπό τή Μονή ὁ Τίμιος Σταυρός καί ἕνα ἀντίγραφο τῆς Εἰκόνας τῆς Γοργοϋπηκόου. Πράγματι, ἕνας ἐνάρετος πνευματικός μετέφερε τό Σταυρό καί τήν Εἰκόνα, ἔψαλε τόν Ἁγιασμό καί ράντισε τούς ἀγρούς καί τά ἀμπέλια. Ἀμέσως σηκώθηκαν σύννεφα ὁλόκληρα ἀπό ἀκρίδες πού ἔπεφταν στά ποτάμια καί πνίγονταν. Μάλιστα κάποιοι ἔφιπποι Τοῦρκοι θέλησαν νά περάσουν ἕνα ποτάμι καί δέν μποροῦσαν, διότι τά ἄλογά τους καλύπτονταν ἀπό τίς ἀκρίδες καί ἔλεγαν:
- Τί εἶναι αὐτά τά παράδοξα πού γίνονται ἀπό τούς μοναχούς;
• Ὁ ἱερέας τοῦ χωριοῦ Γομάτι πάπα-Χριστόδουλος ἐργαζόταν κάποτε στό ἀμπέλι του. Ξαφνικά ἔπαθε παραλυσία σέ ὅλο του τό σῶμα καί δέν μποροῦσε νά κινηθεῖ καθόλου. Τόν μετέφεραν στό σπίτι του καί ἡ παπαδιά ἀναστατωμένη ἔτρεξε ἀμέσως στόν ἴδιο πνευματικό, πού ἦταν ἀκόμα στό χωριό τους, καί τόν παρακάλεσε νά διαβάσει μιά εὐχή γιά τόν ἀσθενῆ παπά. Ἐκεῖνος πρόθυμα πῆρε μαζί του τόν Τίμιο Σταυρό καί τό ἀντίγραφο τῆς Εἰκόνας τῆς Γοργοϋπηκόου καί πῆγε στό σπίτι τοῦ ἱερέα. Μόλις ἔψαλε τόν Ἁγιασμό καί τήν Παράκληση καί πλησίασε τήν Εἰκόνα νά τήν ἀσπασθεῖ ὁ ἱερέας, ἀμέσως ἐκεῖνος σηκώθηκε ὑγιής καί κατευχαριστοῦσε τή Θεοτόκο, μεγαλύνοντας τά θαυμάσια Της. Κρέμασε μάλιστα στήν ἁγία Εἰκόνα ἕνα φλουρί σέ ἔνδειξη εὐγνωμοσύνης.
ΣΑΒΒΑΤΟ 22 Μεθέορτα Κοιμήσεως, Ἀγαθονίκου, Ζωτικοῦ, Ἀνθούσης Μαρτύρων
Νικομήδεια 4ος, Ἀνθούσης Ὁσίας μεταστραφείσης ἐκ τῆς εἰδωλολατρείας
Μεγάλος Ἑσπερινός
Α΄ Κορ. α΄ 3-9 • Ματθ. ιθ΄ 3-12
Κατάλυσις εἰς πάντα
Νικομήδεια 4ος, Ἀνθούσης Ὁσίας μεταστραφείσης ἐκ τῆς εἰδωλολατρείας
Μεγάλος Ἑσπερινός
Α΄ Κορ. α΄ 3-9 • Ματθ. ιθ΄ 3-12
Κατάλυσις εἰς πάντα
22/8 Ἡ Ὁσία Ἀνθοῦσα ὑπῆρξε στά χρόνια τοῦ βασιλιᾶ Οὐαλεριανοῦ (253-259) καί καταγόταν ἀπό τήν Σελεύκεια τῆς Συρίας. Ἦταν κόρη πλούσιων εἰδωλολατρῶν γονέων, τοῦ Ἀντωνίνου καί τῆς Μαρτυρίας (Μαρίας).
Ἐπιθυμώντας νά δεῖ τόν διδάσκοντα Ἐπίσκοπο Ἀθανάσιο στήν Ταρσό τῆς Κιλικίας, ἔπεισε τή μητέρα της νά μεταβεῖ ἐκεῖ μαζί μέ δυό ὑπηρέτες της, τόν Χαρίσιμο καί τόν Νεόφυτο, μέ τήν πρόφαση ὅτι θά δεῖ τήν τροφό της. Ὅταν βρῆκε τόν Ἀθανάσιο, βαπτίσθηκε ἀπ’ αὐτόν καί ἐκάρη μοναχή.
Κατόπιν ἀποσύρθηκε στήν ἔρημο καί ἐκεῖ, ἀφοῦ γιά 23 ὁλόκληρα χρόνια ἔζησε ἀσκητικά, ἀπεβίωσε εἰρηνικά. Οἱ ὑπηρέτες τῆς Ἀνθούσας, Χαρίσιμος καί Νεόφυτος, ὁμολόγησαν μέ θάρρος τόν Χριστό μπροστά στόν βασιλιά καί ἀποκεφαλίστηκαν.
Ἐπιθυμώντας νά δεῖ τόν διδάσκοντα Ἐπίσκοπο Ἀθανάσιο στήν Ταρσό τῆς Κιλικίας, ἔπεισε τή μητέρα της νά μεταβεῖ ἐκεῖ μαζί μέ δυό ὑπηρέτες της, τόν Χαρίσιμο καί τόν Νεόφυτο, μέ τήν πρόφαση ὅτι θά δεῖ τήν τροφό της. Ὅταν βρῆκε τόν Ἀθανάσιο, βαπτίσθηκε ἀπ’ αὐτόν καί ἐκάρη μοναχή.
Κατόπιν ἀποσύρθηκε στήν ἔρημο καί ἐκεῖ, ἀφοῦ γιά 23 ὁλόκληρα χρόνια ἔζησε ἀσκητικά, ἀπεβίωσε εἰρηνικά. Οἱ ὑπηρέτες τῆς Ἀνθούσας, Χαρίσιμος καί Νεόφυτος, ὁμολόγησαν μέ θάρρος τόν Χριστό μπροστά στόν βασιλιά καί ἀποκεφαλίστηκαν.
† ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 21 Μεθέορτα Κοιμήσεως Ἀποστόλου Θαδδαίου,
Βάσσης Μάρτυρος μεταστραφείσης ἐκ τῆς εἰδωλολατρείας
Β΄ Κορ. δ΄ 13-18 • Ματθ. κδ΄ 27-33, 42-51
Νηστεία ἄνευ οἴνου καί ἐλαίου
Βάσσης Μάρτυρος μεταστραφείσης ἐκ τῆς εἰδωλολατρείας
Β΄ Κορ. δ΄ 13-18 • Ματθ. κδ΄ 27-33, 42-51
Νηστεία ἄνευ οἴνου καί ἐλαίου
21/8 Ἡ Ἁγία Βάσσα, ἔζησε στά χρόνια τοῦ μεγάλου διώκτη τῶν χριστιανῶν, Διοκλητιανοῦ. Εἶχε παντρευτεῖ ἕνα εἰδωλολάτρη ἱερέα, τόν Οὐαλέριο καί εἶχε καί τρία παιδιά μαζί του, τόν Ἀγάπιο, τόν Θεόγνιο καί τόν Πιστό. Ἀργότερα ἡ Βάσσα ἀσπάστηκε τόν χριστιανισμό μαζί μέ τά παιδιά της. Ὅταν τό ἔμαθε ὁ ἄντρας της, ἐξοργίστηκε καί προσπάθησε νά τούς μεταπείσει νά γυρίσουν πίσω στά εἴδωλα. Αὐτοί ἀρνήθηκαν καί μάλιστα προσπάθησαν νά τόν κάνουν καί αὐτόν χριστιανό. Ἐκεῖνος ἐξοργίστηκε τόσο καί ἀποφάσισε νά τούς καταδώσει στόν ἀνθύπατο Βικάριο, ὁ ὁποῖος διέταξε τήν σύλληψή τους. Ὁ πρωτότοκος Θεόγνιος μάλιστα, μαρτύρησε μέ πολλά φρικτά βασανιστήρια πρῶτος, ὁμολογώντας τόν Χριστό. Οἱ ὑπόλοιποι ρίχτηκαν στή φυλακή. Ἀλλά ἐπειδή δέν ἔπεσε τό φρόνημά τους, τόν Ἀγάπιο τόν σκότωσαν γδέρνοντάς του τό δέρμα. Τό μαρτύριο ἦταν φρικτό ἀλλά ὁ νέος δέν σταμάτησε οὔτε μία στιγμή νά δοξολογεῖ τόν Θεό. Τόν ἄλλο γιό, τόν ἀποκεφάλισαν. Τήν Ἁγία τήν ἄφησαν ἐλεύθερη. Τήν συνέλαβε ὅμως ἀργότερα ὁ ἔπαρχος τῆς Κυζίκου καί ἀφοῦ τήν ὑπέβαλε σέ πολλά βασανιστήρια στό τέλος τήν ἀποκεφάλισε.
ΠΕΜΠΤΗ 20 Μεθέορτα Κοιμήσεως Σαμουήλ Προφήτου 11ος,
Λουκίου τοῦ βουλευτοῦ μεταστραφέντος ἐκ τῆς εἰδωλολατρείας Λιβύη
Β΄ Κορ. δ΄ 1-12 • Ματθ. κδ΄ 13-28
Κατάλυσις εἰς πάντα
Λουκίου τοῦ βουλευτοῦ μεταστραφέντος ἐκ τῆς εἰδωλολατρείας Λιβύη
Β΄ Κορ. δ΄ 1-12 • Ματθ. κδ΄ 13-28
Κατάλυσις εἰς πάντα
20/8 Ὁ Ἅγιος Λούκιος ὁ βουλευτής φόρεσε τό στεφάνι τοῦ μαρτυρίου στά χρόνια του αὐτοκράτορα Διοκλητιανοῦ (299). Καταγόταν ἀπό τήν Κυρήνη τῆς Λιβύης, καί ἦταν ἕνας ἀπό τούς βουλευτές της. Ἄν καί εἰδωλολάτρης, ἀκολουθοῦσε τόν νόμο τῆς συνείδησης καί διακρινόταν γιά τήν ἐπιεικῆ καί φιλάνθρωπη συμπεριφορά του.
Ὅταν ὁ Ἐπίσκοπος Κυρήνης Ἱερομάρτυρας Θεόδωρος [4 Ἰουλίου] φανέρωσε στό μαρτύριο του τούς θαυμάσιους θησαυρούς τῆς φιλοθέου ψυχῆς του, ὁ Λούκιος ἑλκύστηκε καί δέχτηκε τό Ἅγιο βάπτισμα. Ἀφοῦ ἄναψε μέσα του ἡ χριστιανική φλόγα, μπόρεσε νά φέρει στήν ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου καί στόν ἔπαρχο Διγνιανό. Καί οἱ δύο κατόπιν πῆγαν στήν Κύπρο, ὅπου ἐργάστηκαν γιά τή διάδοση τῆς πίστης.
Ὅταν ὁ Ἐπίσκοπος Κυρήνης Ἱερομάρτυρας Θεόδωρος [4 Ἰουλίου] φανέρωσε στό μαρτύριο του τούς θαυμάσιους θησαυρούς τῆς φιλοθέου ψυχῆς του, ὁ Λούκιος ἑλκύστηκε καί δέχτηκε τό Ἅγιο βάπτισμα. Ἀφοῦ ἄναψε μέσα του ἡ χριστιανική φλόγα, μπόρεσε νά φέρει στήν ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου καί στόν ἔπαρχο Διγνιανό. Καί οἱ δύο κατόπιν πῆγαν στήν Κύπρο, ὅπου ἐργάστηκαν γιά τή διάδοση τῆς πίστης.
ΤΕΤΑΡΤΗ 19 Μεθέορτα Κοιμήσεως, Ἀνδρέου Μεγαλομάρτυρος Στρατηλάτου καί
2593 Μαρτύρων Κιλικία 3ος, Τιμοθέου, Ἀγαπίου Θέκλης Μαρτύρων Παλαιστίνη 304
Β΄ Κορ. γ΄ 4-11 • Ματθ. κγ΄ 29-39
Νηστεία ἄνευ οἴνου καί ἐλαίου
2593 Μαρτύρων Κιλικία 3ος, Τιμοθέου, Ἀγαπίου Θέκλης Μαρτύρων Παλαιστίνη 304
Β΄ Κορ. γ΄ 4-11 • Ματθ. κγ΄ 29-39
Νηστεία ἄνευ οἴνου καί ἐλαίου
|
Ὅτε ἐξεδήμησας Θεοτόκε Παρθένε, πρὸς τὸν ἐκ σοῦ τεχθέντα ἀφράστως, παρῆν Ἰάκωβος ὁ Ἀδελφόθεος, καὶ πρῶτος, Ἱεράρχης, Πέτρος τε ἡ τιμιωτάτη κορυφαία τῶν θεολόγων ἀκρότης, καὶ σύμπας ὁ θεῖος τῶν Ἀποστόλων χορός, ἐκφαντορικαῖς θεολογίαις ὑμνολογοῦντες, τὸ θεῖον καὶ ἐξαίσιον, τῆς Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ οἰκονομίας μυστήριον, καὶ τὸ ζωαρχικόν, καὶ θεοδόχον σου σῶμα κηδεύσαντες, ἔχαιρον πανύμνητε. Ὕπερθεν δὲ αἱ πανάγιαι καὶ πρεσβύταται τῶν Ἀγγέλων Δυνάμεις, τὸ θαῦμα ἐκπληττόμεναι, κεκυφυῖαι ἀλλήλαις ἔλεγον· Ἄρατε ὑμῶν τὰς πύλας, καὶ ὑποδέξασθε τὴν τεκοῦσαν, τὸν οὐρανοῦ καὶ γῆς Ποιητήν, δοξολογίαις τε ἀνυμνήσωμεν, τὸ σεπτὸν καὶ ἅγιον σῶμα, τὸ χωρῆσαν τὸν ἡμῖν ἀθεώρητον καὶ Κύριον. Διόπερ καὶ ἡμεῖς τὴν μνήμην σου ἑορτάζοντες, ἐκβοῶμέν σοι· Πανύμνητε, Χριστιανῶν τὸ κέρας ὕψωσον, καὶ σῶσον τὰς ψυχὰς ἡμῶν.
|
Όταν αναχώρησες Θεοτόκε Παρθένε για αυτόν τον οποίον γέννησες ανέκφραστα, ήταν παρόντες ο Ιάκωβος ο Αδελφόθεος και πρώτος Ιεράρχης (των Ιεροσολύμων) και ο Πέτρος, η τιμιότατη κορυφαία τελειότητα των θεολόγων και όλος ο θείος όμιλος των Αποστόλων, οι οποίοι υμνώντας με αποκαλυπτικές θεολογίες το θείο και εξαίσιο μυστήριο της οικονομίας του Χριστού του Θεού και αφού κήδευσαν το σώμα σου που άρχισε τη ζωή (του Χριστού) και δέχτηκε μέσα του το Θεό, χαίρονταν, Παναγία, που είσαι άξια κάθε ύμνου. Από τους ουρανούς επίσης, οι πανάγιες και αρχηγικές Δυνάμεις των αγγέλων, εκπλήσσονταν από το θαύμα και έσκυβαν η μία προς την άλλη και έλεγαν· Ανοίξτε τις πύλες σας και υποδεχτείτε αυτήν που γέννησε τον δημιουργό του ουρανού και της γης και με δοξολογίες ας ανυμνήσουμε το ιερό και άγιο σώμα που χώρεσε τον αόρατο σε μας και Κύριο. Για αυτό ακριβώς και εμείς, γιορτάζοντας τη μνήμη σου, φωνάζουμε σε σένα· Εσύ που είσαι άξια κάθε ύμνου, ύψωσε τη δύναμη των Χριστιανών και σώσε τις ψυχές μας.
|
Δοξαστικό ἀποστίχων Ἑσπερινοῦ Κοιμήσεως Θεοτόκου
ΤΡΙΤΗ 18 Μεθέορτα Κοιμήσεως, Ἀγαπίου Ἱερομάρτυρος Γαλάτιστα 1752
ἑορτάζεται στή Γαλάτιστα Χαλκιδικῆς, Φλώρου καί Λαύρου Μαρτύρων Ἰλλυρία 2ος
Β΄ Κορ. β΄ 14-17, γ΄ 1-3 • Ματθ. κγ΄ 23-28
Κατάλυσις εἰς πάντα
ἑορτάζεται στή Γαλάτιστα Χαλκιδικῆς, Φλώρου καί Λαύρου Μαρτύρων Ἰλλυρία 2ος
Β΄ Κορ. β΄ 14-17, γ΄ 1-3 • Ματθ. κγ΄ 23-28
Κατάλυσις εἰς πάντα
Τό ὀθρόδοξο γένος μας γιά τετρακόσια χρόνια ἔζησε στό σκοτάδι, πού ἁπλώθηκε ἀπό τή βάρβαρη σκλαβιά τῶν Τούρκων.
Οἱ μεγάλοι διδάσκαλοι τοῦ γένους ἀφ’ ἑνός ἦταν ἐκεῖνοι πού στήριζαν καί διέλυαν τά νέφη τῆς ἄγνοιας, ἀφ’ἑτέρου οἱ νεομάρτυρες ἦταν ἐκεῖνοι πού προέβαλαν τά σώματά τους γιά νά ἐμποδίσουν τή σκλαβιά τῶν συνειδήσεων.
Καί τίς δύο αὐτές ἰδιότητες, τοῦ διδασκάλου τοῦ γένους καί τοῦ νεομάρτυρα συγκεντρώνει στό πρόσωπό του ὁ νέος ἱερομάρτυρας τῆς ὀρθόδοξης πίστεώς μας Ἀγάπιος ὁ Ἁγιοταφίτης ὁ καταγόμενος ἀπό τή Γαλάτιστα.
Γεννήθηκε στήν παραδοσιακή καί ἱστορική κωμόπολη τῆς Γαλάτιστας περί τό 1710. Ἐδῶ στήν πατρίδα του ἔλαβε τήν ἐγκύκλια μόρφωση. Στή συνέχεια ἔρχεται στά Ἱεροσόλυμα, ὅπου γίνεται μέλος τῆς Ἁγιοταφικῆς Ἀδελφότητας. Ἀπό τόν Πατριάρχη Ἱεροσολύμων Παρθένιο χειροτονεῖται τό 1735 ἱερέας τοῦ Παναγίου τάφου.
Στή συνέχεια στέλνεται ὡς ἀντιπρόσωπος (μετοχιάρης) τοῦ Παναγίου τάφου στό Μετόχι τῆς Θεσσαλονίκης. Τότε μετόχι τοῦ Παναγίου Τάφου ἦταν ἡ σημερινή Νέα Παναγία κοντά στόν Λευκό Πύργο. Κατά τήν παρουσία του στή Θεσσαλονικη δίδασκε στήν ἐκεῖ Ἑλληνική Σχολή. Ἀπό τότε ὁ Ἀγάπιος διακρίθηκε καί συγκαταλέγεται στόν ἔνδοξο χορό τῶν μεγάλων 21 δασκάλων τοῦ γένους.
Τόν Ἰούνιο τοῦ 1743 ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων Παρθένιος μέ καταγωγή ἀπό Καισάρεια καί Ἀθήνα ἔστειλε στή Μόσχα ἔκτακτη ἀποστολή γιά τή διενέργεια ἐράνου πρός ἐξόφληση μεγάλου χρέους τοῦ Παναγίου Τάφου πρός τούς δανειστές Τούρκους, ἑβραίους καί χριστιανούς.
Τά διαδραματισθέντα στήν ἀποστολή αὐτή μας παραθέτει ὁ καθηγητής τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς κ. Γ. Στογιόγλου, ὁ ὁποῖος πρῶτος αὐτός παρουσίασε τόν ἅγιο ἱερομάρτυρα Ἀγάπιο καί ἐρεύνησε τή βιογραφία του.
Ἄς παρακολουθήσουμε τόν Ἅγιο Ἀγάπιο σέ ἀποστολή του στή Ρωσία. Οἱ ἀπεσταλμένοι ἦταν ὁ ἀρχιμανδρίτης Νίκανδρος, ὁ ἱερομόναχος Ραφαήλ καί ὁ ἱεροδιάκονος Προκόπιος. Ὁ Νίκανδρος ἀπεβίωσε μόλις ἔφθασε στή Μοσχα, γι’ αὐτό ὁ Πατριάρχης τόν ἀναπλήρωσε μέ τόν Ἀρχιμανδρίτη τοῦ Παναγίου Τάφου, Ἀγάπιο.
Ὁ Νίκανδρος προηγουμένως εἶχε παραδώσει στόν ὑποκαγκελλάριο τῆς ρωσικῆς κυβερνήσεως γράμμα τοῦ Πατριάρχη Παρθένιου, στό ὁποῖο διεκτραγῳδοῦσε τή δεινή κατάσταση τοῦ Παναγίου Τάφου καί ζητοῦσε τή συνδρομή τῆς κυβερνήσεως γιά τήν ἐξόφληση τῶν χρεῶν.
Ἡ ρωσική κυβέρνηση, ἐπειδή τό ποσό τοῦ χρέους ἦταν πολύ μεγάλο, ἀνερχόμενο στά 353.000 γρόσια, ζήτησε ἀπό τόν Πατριάρχη διευκρινήσεις καί παράλληλα ἔγραψε στόν πρέσβη της στήν Κωνσταντινούπολη νά μάθει τί ἀκριβῶς συμβαίνει στά Ἱεροσόλυμα. Ἐκεῖνος τότε ἔγραψε στόν Πατριάρχη Ἱεροσολύμων Παρθένιο, ὁ ὁποῖος τοῦ ἔστειλε σύντομο ὑπόμνημα γιά τά ἀρχαῖα δικαιώματα τῶν πατριαρχῶν τῆς Ἱερουσαλήμ πάνω στούς Ἁγίους Τόπους καί γιά τά αἴτια τῶν διαφορῶν μεταξύ Ἑλλήνων, Λατίνων καί Ἀρμενίων. Τελικά τό Ὑπουργεῖο τῆς Ρωσίας ἀνέθεσε τό ὅλο θέμα στήν Ἱερά Σύνοδο τῆς ρωσικῆς Ἐκκλησίας.
Παρά τίς ἐπανειλημμένες παραστάσεις τοῦ Ἀρχιμ. Ἀγαπίου, ἡ Σύνοδος ἀδρανοῦσε νά λάβει ἀποφάσεις γιά τό θέμα. Ὁ Ἀρχιμ. Ἀγάπιος στίς 25 Ἰουνίου 1746, δηλαδή μετά τρία χρόνια παραμονῆς του στήν Πετρούπολη, μέ ὑπόμνημά του στήν Ἱερά Σύνοδο τῆς Ρωσίας παρακάλεσε νά ἐπισπεύσει τή βοήθεια, γιατί διαφορετικά ἡ περαιτέρω ἀναβολή θά ἦταν ὀλέθρια γιά τόν Πανάγιο Τάφο. Τελικά στίς 23 Μαρτίου 1747 ἡ Σύνοδος ἔδωσε στόν Ἀρχιμ. Ἀγάπιο 500 ρούβλια καί τοῦ συνέστησε νά διενεργήσει ἔρανο ὑπέρ τοῦ Παναγίου Τάφου στήν Πετρούπολη καί στίς ἄλλες πόλεις ἀπό τίς ὁποῖες θά περνοῦσε κατά τήν ἐπιστροφή του στά Ἱεροσόλυμα.
Ὁ Ἀγάπιος παρέμεινε στή Ρωσία μέχρι τόν Νοέμβριο τοῦ 1747 καί συγκέντρωσε τό πόσο τῶν 8.745 ρουβλίων ἀπό τόν ἔρανο, δηλ. συνολικά 9.245 ρούβλια, μέ τά ὁποῖα ἀνακουφίστηκε τό Πατριαρχεῖο Ἱεροσολύμων ἀπό τό χρέος.
Ὁ ἴδιος ἐπιστρέφει στή Θεσσαλονικη, ὅπου διδάσκει στήν ἐκεῖ σχολή. Ὑπάρχουν πληροφορίες, ὅτι δίδαξε καί στήν Ἀθωνιάδα Σχολή ὡς ἁπλός καθηγητής. Μέ ὑπόδειξη τοῦ Εὐγενίου Βούλγαρη, τόν Μάϊο τοῦ 1752 ὁ Ἅγιος διορίζεται ἀπό τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο Σχολάρχης Ἀθωνιάδας.
Ὁ Ἐπίσκοπος Θεόφιλος Καμπανίας παραθέτει ἕνα γράμμα τοῦ Εὐγένιου Βούλγαρη ἀπό τά Ἰωάννινα ὅπου βρισκόταν, πρός τόν Ἀγάπιο, τόν ὁποῖο συγχαίρει γιά τό ὅτι προοριζόταν ἀπό τό Πατριαρχεῖο ὡς ὁ ἑπόμενος διευθυντής τῆς Ἀθωνιάδας Σχολῆς.
Δυστυχῶς δέν πρόλαβε νά προσφέρει τίς πολύτιμες ὑπηρεσίες του στήν Ἀθωνιαδα Σχολή. Διοίκησε μόνο γιά διάστημα τεσσάρων μηνῶν.
Στίς 18 Αὐγούστου τοῦ 1752, ὁ ἐνάρετος Ἀρχιμανδρίτης τοῦ Παναγίου Τάφου, ὁ μεγάλος διδάσκαλος τοῦ γένους, ὁ σοφότατος σχολάρχης τῆς Ἀθωνιάδας, Ἀγάπιος ὁ Ἁγιοταφίτης φονεύεται μαρτυρικά ἔξω ἀπό τή Θεσσαλονίκη, κοντά στή Θέρμη ἀπό κακοποιούς Γενίτσαρους καθώς ἐρχόταν ἀπό τή Γαλάτιστα πρός τή Θεσσαλονίκη.
Στήν προαναφερθεῖσα ἐπιστολή τοῦ Εὐγένιου Βούλγαρη πρός τόν Ἀγάπιο, πού κατεῖχε στό ἀρχεῖο του ὁ Ἐπίσκοπος Καμπανίας Θεόφιλος σημειώνει ἴδιος: «Ἡ ἐπιστολή αὐτή ἐπέμφθη τῷ σοφωτάτῳ ἀρχιμανδρίτη τοῦ Παναγίου Τάφου κυρίω Ἀγαπίω, ὅνπερ ἀπέκτειναν ἔξω της Θεσσαλονίκης, κακοποιοί φονεῖς Γενίτσαροι, ἐπανακάμπτοντα ἀπό Γαλατίστης τῆς πατρίδος αὐτοῦ κατά τό αψνβ Αὐγούστου ιη! Φεῦ τῷ δυστύχει γενεῖ ἠμῶν διά τήν στέρησιν τοιούτου σοφωτάτου ἀνδρός. Ὄντως τά κρίματα τοῦ Θεοῦ ἄβυσσος πολύς».
Ἔτσι ὁ Ἅγιος Ἀγάπιος σέ ἡλικία περίπου 40 ἐτῶν μαρτυρεῖ «γιά τοῦ Χριστοῦ τήν πίστη τήν Ἁγία καί τῆς πατρίδος τήν ἐλευθερία».
Γνωρίζουμε ὅτι τήν ἐποχή ἐκείνη τό στράτευμα τῶν γενιταάρων βρισκόταν σέ μεγάλο ἀναβρασμό. Οἱ γενίτσαροι σ’ ὁλόκληρη τήν αὐτοκρατορία εἶχαν ἐπαναστατήσει καί προέβαιναν σέ ἀνεξέλεγκτες βιαιοπραγίες καί λεηλασίες στόν ὀρθόδοξο πληθυσμό. Ἀναφέρονται φοβερές βιαιοπραγίες στή Θεσσαλονίκη ἀπό τούς Γενίτσαρους, πού εἶχαν τό στρατόπεδό τους στό Σέδες, κοντά στή Θέρμη.
Τά διαδραματισθέντα κατά τή σύλληψη καί τό μαρτύριο μᾶς εἶναι ἀκόμη ἄγνωστα. Καθώς ἐπίσης καί ἡ τύχη τοῦ ἱεροῦ λειψάνου καί ὁ τόπος τοῦ ἐνταφιασμοῦ.
Ὄντως ὀφείλονται εὐχαριστίες πολλές στόν καθηγητή κ. Γεώργιο Στογιόγλου γιά τήν ἀποκάλυψη τοῦ Ἁγίου.
Ἡ ἱερά Μητρόπολη μέ τήν ἔκδοση τοῦ βιβλίου πληροφορήθηκε σχετικά μέ τόν Ἅγιο.
Ἡ πρώτη τιμή πρός τόν Ἅγιο καί ἡ γνωριμία του στούς χριστιανούς τῆς γενέτειράς του Γαλάτιστας, ἔγιναν σέ ἑορταστική ἐκδήλωση τήν 25η Μαρτίου 1997, ἡμέρα Τρίτη στόν Ἱερό Ναό Παναγίας Γαλάτιστας. Ἡ ἐκδήλωση ἄρχισε μέ προσφώνηση τοῦ Σχολάρχη τῆς Ἀθωνιάδας Ἐκκλησιαστικῆς Σχολῆς Ἀρχιμ. Νικηφόρου. Ἡ χορωδία τῆς ἴδιας Σχολῆς πού τόν συνόδευε, ἔψαλλε ὕμνους τῆς ἑορτῆς τοῦ Εὐαγγελισμοῦ, τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς καί Ἁγιορείτικα μέλη ὑπό τή διεύθυνση τοῦ καταγόμενου ἀπό τή Γαλάτιστα, καθηγητή βυζαντινῆς μουσικῆς κ. Χρήστου Χαλκιᾶ.
Στή συνέχεια ὁ καθηγητής τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης κ. Γεώργιος Στογιόγλου, μίλησε μέ θέμα: «Ὁ ἱερομάρτυς Ἀγάπιος ἁγιοταφίτης ἐκ Γαλατίστης καί ἡ ἐποχή του».
Στόν χαιρετισμό πού ἀπηύθυνε ὁ Σεβασμιότατος Μητροπολίτης κ. Νικόδημος ἐκ Πνεύματος Ἁγίου κινηθείς ἀνακήρυξε τόν Ἀγάπιο, Ἅγιο τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας, τόν ὁποῖο θά τιμήσουμε γιά πρώτη φορά στίς 18 Αὐγούστου, ἡμέρα τοῦ μαρτυρίου του. Ὁ δέ πρωτοσύγκελλος τῆς Μητροπόλεως Ἀρχιμ. Χρυσόστομος Μαϊδώνης ἀνέλαβε τήν εὐθύνη γιά τήν ἱστόρηση τῆς πρώτης εἰκόνας καί τή σύνθεση τῆς ἀκολουθίας. Αὐτό καί ἔγινε. Τή μέν πρώτη εἰκόνα ἁγιογράφησε ὁ ἱερομόναχος Βενέδικτος ἀπό τή Νέα Σκήτη τοῦ Ἁγίου Ὄρους, τήν δέ ἀκολουθία συνέθεσε ὁ εὐσεβής ὑμνογράφος κ. Χαράλαμπος Μπούσιας ἀπό τήν Ἀθήνα.
Τήν 17η Αὐγούστου, Κυριακή ἀπόγευμα ἔγινε στή Γαλάτιστα ἡ προϋπάντηση τῆς εἰκόνας στήν εἴσοδο τῆς κωμόπολης καί ἡ ἐπίσημη ὑποδοχή της στήν πλατεία.
Ὁ ἀξιότιμος πρόεδρος τῆς Κοινότητος κ. Ζαφείριος Σακελλάρης σέ ἐμπνευσμένο λόγο του, ὑποδέχθηκε τόν Ἅγιο στή γενέτειρά του, ἡ ὁποία καί καυχέται καί σεμνύνεται γιά αὐτό τό ἄξιο τέκνο της.
Τήν ἑπομένη ἔγινε πανηγυρική Θεία Λειτουργία, κατά τήν ὁποία ἱερούργησε ὁ Σεβ. Μητροπολίτης κ. Νικόδημος καί μίλησε ἐπικαίρως ὁ Πρωτοσύγκελλος Ἀρχιμ. Χρυσόστομος Μαϊδώνης. Στήν ὁμιλία του ὁ Σεβασμιότατος ἀνακοίνωσε ὅτι τό νέο περικαλλές Πνευματικό Κέντρο πού ἐπρόκειτο νά ἀναγερθεῖ θά ὀνομαζόταν, «Ἱερομάρτυς Ἀγάπιος». Ἡ ἱερή εἰκόνα του τοποθετήθηκε στόν Ἱερό Ναό Παναγίας Γαλάτιστας.
Ὄντως θεόπνευστη ἦταν ἡ ἀπόφαση αὐτή τοῦ Σεβ. Μητροπολίτη, τήν ὁποία μέ μεγάλη χαρά καί ἱκανοποίηση δέχθηκε ὁ εὐσεβής λαός τῆς Γαλάτιστας.
Ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης λέει γι’ αὐτό:
«Οἱ νέοι Μάρτυρές εἰσιν ἅγιοι καί πρέπει νά τιμῶνται ὡς τοιοῦτοι, ἄνευ κανονικῆς διαγνώσεως τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας».
Ὁ δέ Ἅγιος Ἀθανάσιος ὁ Πάριος ρωτάει: «Ποῦ ἀνέγνωσαν, οἱ λογιώτατοι αὐτοί (ἐννόει τούς ἀντιρρησίες) ἤ ποῦ ἠκούσθη εἰς τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Θεοῦ, οἱ θεῖοι μάρτυρες νά καρτεροῦν τήν ἐπίγειον κρίσιν νά κυρώση τό μαρτύριόν τους, καί νά βεβαίωση ἐκείνους, ὅπου ἤδη ἐσφράγισαν τό τέλος τους μέ τήν ὁμολογίαν τῆς Θείας Πίστεως, καί τούς ὁποίους εὐθύς ἐν τῷ ἅμα ὁ ἀγωνοθέτης Χριστός ἄνωθεν ἐστεφάνωσεν;».
Οἱ μεγάλοι διδάσκαλοι τοῦ γένους ἀφ’ ἑνός ἦταν ἐκεῖνοι πού στήριζαν καί διέλυαν τά νέφη τῆς ἄγνοιας, ἀφ’ἑτέρου οἱ νεομάρτυρες ἦταν ἐκεῖνοι πού προέβαλαν τά σώματά τους γιά νά ἐμποδίσουν τή σκλαβιά τῶν συνειδήσεων.
Καί τίς δύο αὐτές ἰδιότητες, τοῦ διδασκάλου τοῦ γένους καί τοῦ νεομάρτυρα συγκεντρώνει στό πρόσωπό του ὁ νέος ἱερομάρτυρας τῆς ὀρθόδοξης πίστεώς μας Ἀγάπιος ὁ Ἁγιοταφίτης ὁ καταγόμενος ἀπό τή Γαλάτιστα.
Γεννήθηκε στήν παραδοσιακή καί ἱστορική κωμόπολη τῆς Γαλάτιστας περί τό 1710. Ἐδῶ στήν πατρίδα του ἔλαβε τήν ἐγκύκλια μόρφωση. Στή συνέχεια ἔρχεται στά Ἱεροσόλυμα, ὅπου γίνεται μέλος τῆς Ἁγιοταφικῆς Ἀδελφότητας. Ἀπό τόν Πατριάρχη Ἱεροσολύμων Παρθένιο χειροτονεῖται τό 1735 ἱερέας τοῦ Παναγίου τάφου.
Στή συνέχεια στέλνεται ὡς ἀντιπρόσωπος (μετοχιάρης) τοῦ Παναγίου τάφου στό Μετόχι τῆς Θεσσαλονίκης. Τότε μετόχι τοῦ Παναγίου Τάφου ἦταν ἡ σημερινή Νέα Παναγία κοντά στόν Λευκό Πύργο. Κατά τήν παρουσία του στή Θεσσαλονικη δίδασκε στήν ἐκεῖ Ἑλληνική Σχολή. Ἀπό τότε ὁ Ἀγάπιος διακρίθηκε καί συγκαταλέγεται στόν ἔνδοξο χορό τῶν μεγάλων 21 δασκάλων τοῦ γένους.
Τόν Ἰούνιο τοῦ 1743 ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων Παρθένιος μέ καταγωγή ἀπό Καισάρεια καί Ἀθήνα ἔστειλε στή Μόσχα ἔκτακτη ἀποστολή γιά τή διενέργεια ἐράνου πρός ἐξόφληση μεγάλου χρέους τοῦ Παναγίου Τάφου πρός τούς δανειστές Τούρκους, ἑβραίους καί χριστιανούς.
Τά διαδραματισθέντα στήν ἀποστολή αὐτή μας παραθέτει ὁ καθηγητής τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς κ. Γ. Στογιόγλου, ὁ ὁποῖος πρῶτος αὐτός παρουσίασε τόν ἅγιο ἱερομάρτυρα Ἀγάπιο καί ἐρεύνησε τή βιογραφία του.
Ἄς παρακολουθήσουμε τόν Ἅγιο Ἀγάπιο σέ ἀποστολή του στή Ρωσία. Οἱ ἀπεσταλμένοι ἦταν ὁ ἀρχιμανδρίτης Νίκανδρος, ὁ ἱερομόναχος Ραφαήλ καί ὁ ἱεροδιάκονος Προκόπιος. Ὁ Νίκανδρος ἀπεβίωσε μόλις ἔφθασε στή Μοσχα, γι’ αὐτό ὁ Πατριάρχης τόν ἀναπλήρωσε μέ τόν Ἀρχιμανδρίτη τοῦ Παναγίου Τάφου, Ἀγάπιο.
Ὁ Νίκανδρος προηγουμένως εἶχε παραδώσει στόν ὑποκαγκελλάριο τῆς ρωσικῆς κυβερνήσεως γράμμα τοῦ Πατριάρχη Παρθένιου, στό ὁποῖο διεκτραγῳδοῦσε τή δεινή κατάσταση τοῦ Παναγίου Τάφου καί ζητοῦσε τή συνδρομή τῆς κυβερνήσεως γιά τήν ἐξόφληση τῶν χρεῶν.
Ἡ ρωσική κυβέρνηση, ἐπειδή τό ποσό τοῦ χρέους ἦταν πολύ μεγάλο, ἀνερχόμενο στά 353.000 γρόσια, ζήτησε ἀπό τόν Πατριάρχη διευκρινήσεις καί παράλληλα ἔγραψε στόν πρέσβη της στήν Κωνσταντινούπολη νά μάθει τί ἀκριβῶς συμβαίνει στά Ἱεροσόλυμα. Ἐκεῖνος τότε ἔγραψε στόν Πατριάρχη Ἱεροσολύμων Παρθένιο, ὁ ὁποῖος τοῦ ἔστειλε σύντομο ὑπόμνημα γιά τά ἀρχαῖα δικαιώματα τῶν πατριαρχῶν τῆς Ἱερουσαλήμ πάνω στούς Ἁγίους Τόπους καί γιά τά αἴτια τῶν διαφορῶν μεταξύ Ἑλλήνων, Λατίνων καί Ἀρμενίων. Τελικά τό Ὑπουργεῖο τῆς Ρωσίας ἀνέθεσε τό ὅλο θέμα στήν Ἱερά Σύνοδο τῆς ρωσικῆς Ἐκκλησίας.
Παρά τίς ἐπανειλημμένες παραστάσεις τοῦ Ἀρχιμ. Ἀγαπίου, ἡ Σύνοδος ἀδρανοῦσε νά λάβει ἀποφάσεις γιά τό θέμα. Ὁ Ἀρχιμ. Ἀγάπιος στίς 25 Ἰουνίου 1746, δηλαδή μετά τρία χρόνια παραμονῆς του στήν Πετρούπολη, μέ ὑπόμνημά του στήν Ἱερά Σύνοδο τῆς Ρωσίας παρακάλεσε νά ἐπισπεύσει τή βοήθεια, γιατί διαφορετικά ἡ περαιτέρω ἀναβολή θά ἦταν ὀλέθρια γιά τόν Πανάγιο Τάφο. Τελικά στίς 23 Μαρτίου 1747 ἡ Σύνοδος ἔδωσε στόν Ἀρχιμ. Ἀγάπιο 500 ρούβλια καί τοῦ συνέστησε νά διενεργήσει ἔρανο ὑπέρ τοῦ Παναγίου Τάφου στήν Πετρούπολη καί στίς ἄλλες πόλεις ἀπό τίς ὁποῖες θά περνοῦσε κατά τήν ἐπιστροφή του στά Ἱεροσόλυμα.
Ὁ Ἀγάπιος παρέμεινε στή Ρωσία μέχρι τόν Νοέμβριο τοῦ 1747 καί συγκέντρωσε τό πόσο τῶν 8.745 ρουβλίων ἀπό τόν ἔρανο, δηλ. συνολικά 9.245 ρούβλια, μέ τά ὁποῖα ἀνακουφίστηκε τό Πατριαρχεῖο Ἱεροσολύμων ἀπό τό χρέος.
Ὁ ἴδιος ἐπιστρέφει στή Θεσσαλονικη, ὅπου διδάσκει στήν ἐκεῖ σχολή. Ὑπάρχουν πληροφορίες, ὅτι δίδαξε καί στήν Ἀθωνιάδα Σχολή ὡς ἁπλός καθηγητής. Μέ ὑπόδειξη τοῦ Εὐγενίου Βούλγαρη, τόν Μάϊο τοῦ 1752 ὁ Ἅγιος διορίζεται ἀπό τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο Σχολάρχης Ἀθωνιάδας.
Ὁ Ἐπίσκοπος Θεόφιλος Καμπανίας παραθέτει ἕνα γράμμα τοῦ Εὐγένιου Βούλγαρη ἀπό τά Ἰωάννινα ὅπου βρισκόταν, πρός τόν Ἀγάπιο, τόν ὁποῖο συγχαίρει γιά τό ὅτι προοριζόταν ἀπό τό Πατριαρχεῖο ὡς ὁ ἑπόμενος διευθυντής τῆς Ἀθωνιάδας Σχολῆς.
Δυστυχῶς δέν πρόλαβε νά προσφέρει τίς πολύτιμες ὑπηρεσίες του στήν Ἀθωνιαδα Σχολή. Διοίκησε μόνο γιά διάστημα τεσσάρων μηνῶν.
Στίς 18 Αὐγούστου τοῦ 1752, ὁ ἐνάρετος Ἀρχιμανδρίτης τοῦ Παναγίου Τάφου, ὁ μεγάλος διδάσκαλος τοῦ γένους, ὁ σοφότατος σχολάρχης τῆς Ἀθωνιάδας, Ἀγάπιος ὁ Ἁγιοταφίτης φονεύεται μαρτυρικά ἔξω ἀπό τή Θεσσαλονίκη, κοντά στή Θέρμη ἀπό κακοποιούς Γενίτσαρους καθώς ἐρχόταν ἀπό τή Γαλάτιστα πρός τή Θεσσαλονίκη.
Στήν προαναφερθεῖσα ἐπιστολή τοῦ Εὐγένιου Βούλγαρη πρός τόν Ἀγάπιο, πού κατεῖχε στό ἀρχεῖο του ὁ Ἐπίσκοπος Καμπανίας Θεόφιλος σημειώνει ἴδιος: «Ἡ ἐπιστολή αὐτή ἐπέμφθη τῷ σοφωτάτῳ ἀρχιμανδρίτη τοῦ Παναγίου Τάφου κυρίω Ἀγαπίω, ὅνπερ ἀπέκτειναν ἔξω της Θεσσαλονίκης, κακοποιοί φονεῖς Γενίτσαροι, ἐπανακάμπτοντα ἀπό Γαλατίστης τῆς πατρίδος αὐτοῦ κατά τό αψνβ Αὐγούστου ιη! Φεῦ τῷ δυστύχει γενεῖ ἠμῶν διά τήν στέρησιν τοιούτου σοφωτάτου ἀνδρός. Ὄντως τά κρίματα τοῦ Θεοῦ ἄβυσσος πολύς».
Ἔτσι ὁ Ἅγιος Ἀγάπιος σέ ἡλικία περίπου 40 ἐτῶν μαρτυρεῖ «γιά τοῦ Χριστοῦ τήν πίστη τήν Ἁγία καί τῆς πατρίδος τήν ἐλευθερία».
Γνωρίζουμε ὅτι τήν ἐποχή ἐκείνη τό στράτευμα τῶν γενιταάρων βρισκόταν σέ μεγάλο ἀναβρασμό. Οἱ γενίτσαροι σ’ ὁλόκληρη τήν αὐτοκρατορία εἶχαν ἐπαναστατήσει καί προέβαιναν σέ ἀνεξέλεγκτες βιαιοπραγίες καί λεηλασίες στόν ὀρθόδοξο πληθυσμό. Ἀναφέρονται φοβερές βιαιοπραγίες στή Θεσσαλονίκη ἀπό τούς Γενίτσαρους, πού εἶχαν τό στρατόπεδό τους στό Σέδες, κοντά στή Θέρμη.
Τά διαδραματισθέντα κατά τή σύλληψη καί τό μαρτύριο μᾶς εἶναι ἀκόμη ἄγνωστα. Καθώς ἐπίσης καί ἡ τύχη τοῦ ἱεροῦ λειψάνου καί ὁ τόπος τοῦ ἐνταφιασμοῦ.
Ὄντως ὀφείλονται εὐχαριστίες πολλές στόν καθηγητή κ. Γεώργιο Στογιόγλου γιά τήν ἀποκάλυψη τοῦ Ἁγίου.
Ἡ ἱερά Μητρόπολη μέ τήν ἔκδοση τοῦ βιβλίου πληροφορήθηκε σχετικά μέ τόν Ἅγιο.
Ἡ πρώτη τιμή πρός τόν Ἅγιο καί ἡ γνωριμία του στούς χριστιανούς τῆς γενέτειράς του Γαλάτιστας, ἔγιναν σέ ἑορταστική ἐκδήλωση τήν 25η Μαρτίου 1997, ἡμέρα Τρίτη στόν Ἱερό Ναό Παναγίας Γαλάτιστας. Ἡ ἐκδήλωση ἄρχισε μέ προσφώνηση τοῦ Σχολάρχη τῆς Ἀθωνιάδας Ἐκκλησιαστικῆς Σχολῆς Ἀρχιμ. Νικηφόρου. Ἡ χορωδία τῆς ἴδιας Σχολῆς πού τόν συνόδευε, ἔψαλλε ὕμνους τῆς ἑορτῆς τοῦ Εὐαγγελισμοῦ, τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς καί Ἁγιορείτικα μέλη ὑπό τή διεύθυνση τοῦ καταγόμενου ἀπό τή Γαλάτιστα, καθηγητή βυζαντινῆς μουσικῆς κ. Χρήστου Χαλκιᾶ.
Στή συνέχεια ὁ καθηγητής τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης κ. Γεώργιος Στογιόγλου, μίλησε μέ θέμα: «Ὁ ἱερομάρτυς Ἀγάπιος ἁγιοταφίτης ἐκ Γαλατίστης καί ἡ ἐποχή του».
Στόν χαιρετισμό πού ἀπηύθυνε ὁ Σεβασμιότατος Μητροπολίτης κ. Νικόδημος ἐκ Πνεύματος Ἁγίου κινηθείς ἀνακήρυξε τόν Ἀγάπιο, Ἅγιο τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας, τόν ὁποῖο θά τιμήσουμε γιά πρώτη φορά στίς 18 Αὐγούστου, ἡμέρα τοῦ μαρτυρίου του. Ὁ δέ πρωτοσύγκελλος τῆς Μητροπόλεως Ἀρχιμ. Χρυσόστομος Μαϊδώνης ἀνέλαβε τήν εὐθύνη γιά τήν ἱστόρηση τῆς πρώτης εἰκόνας καί τή σύνθεση τῆς ἀκολουθίας. Αὐτό καί ἔγινε. Τή μέν πρώτη εἰκόνα ἁγιογράφησε ὁ ἱερομόναχος Βενέδικτος ἀπό τή Νέα Σκήτη τοῦ Ἁγίου Ὄρους, τήν δέ ἀκολουθία συνέθεσε ὁ εὐσεβής ὑμνογράφος κ. Χαράλαμπος Μπούσιας ἀπό τήν Ἀθήνα.
Τήν 17η Αὐγούστου, Κυριακή ἀπόγευμα ἔγινε στή Γαλάτιστα ἡ προϋπάντηση τῆς εἰκόνας στήν εἴσοδο τῆς κωμόπολης καί ἡ ἐπίσημη ὑποδοχή της στήν πλατεία.
Ὁ ἀξιότιμος πρόεδρος τῆς Κοινότητος κ. Ζαφείριος Σακελλάρης σέ ἐμπνευσμένο λόγο του, ὑποδέχθηκε τόν Ἅγιο στή γενέτειρά του, ἡ ὁποία καί καυχέται καί σεμνύνεται γιά αὐτό τό ἄξιο τέκνο της.
Τήν ἑπομένη ἔγινε πανηγυρική Θεία Λειτουργία, κατά τήν ὁποία ἱερούργησε ὁ Σεβ. Μητροπολίτης κ. Νικόδημος καί μίλησε ἐπικαίρως ὁ Πρωτοσύγκελλος Ἀρχιμ. Χρυσόστομος Μαϊδώνης. Στήν ὁμιλία του ὁ Σεβασμιότατος ἀνακοίνωσε ὅτι τό νέο περικαλλές Πνευματικό Κέντρο πού ἐπρόκειτο νά ἀναγερθεῖ θά ὀνομαζόταν, «Ἱερομάρτυς Ἀγάπιος». Ἡ ἱερή εἰκόνα του τοποθετήθηκε στόν Ἱερό Ναό Παναγίας Γαλάτιστας.
Ὄντως θεόπνευστη ἦταν ἡ ἀπόφαση αὐτή τοῦ Σεβ. Μητροπολίτη, τήν ὁποία μέ μεγάλη χαρά καί ἱκανοποίηση δέχθηκε ὁ εὐσεβής λαός τῆς Γαλάτιστας.
Ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης λέει γι’ αὐτό:
«Οἱ νέοι Μάρτυρές εἰσιν ἅγιοι καί πρέπει νά τιμῶνται ὡς τοιοῦτοι, ἄνευ κανονικῆς διαγνώσεως τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας».
Ὁ δέ Ἅγιος Ἀθανάσιος ὁ Πάριος ρωτάει: «Ποῦ ἀνέγνωσαν, οἱ λογιώτατοι αὐτοί (ἐννόει τούς ἀντιρρησίες) ἤ ποῦ ἠκούσθη εἰς τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Θεοῦ, οἱ θεῖοι μάρτυρες νά καρτεροῦν τήν ἐπίγειον κρίσιν νά κυρώση τό μαρτύριόν τους, καί νά βεβαίωση ἐκείνους, ὅπου ἤδη ἐσφράγισαν τό τέλος τους μέ τήν ὁμολογίαν τῆς Θείας Πίστεως, καί τούς ὁποίους εὐθύς ἐν τῷ ἅμα ὁ ἀγωνοθέτης Χριστός ἄνωθεν ἐστεφάνωσεν;».
«Οἱ Ἅγιοι μας». Οἱ τοπικοί Ἅγιοι Μητροπόλεως Ἱερισσοῦ.
Ἀρχιμ. Χρυσοστόμου Μαϊδώνη Πρωτοσυγκέλλου Ἱεροκήρυκος σελ.143
Ἀρχιμ. Χρυσοστόμου Μαϊδώνη Πρωτοσυγκέλλου Ἱεροκήρυκος σελ.143
ΔΕΥΤΕΡΑ 17 Μεθέορτα Κοιμήσεως Mύρωνος Μάρτυρος Κύζικος 254,
Παύλου καί Ἰουλιανῆς Μαρτύρων, Στρατονίκου, Κοδράτου καί Ἀκακίου
πρώην δημίων μεταστραφέντων ἐκ τῆς εἰδωλολατρείας 3ος αἰ.,
ἀνωνύμου Τούρκου Μάρτυρος μεταστραφέντος ἐκ τοῦ Ἰσλάμ 18ος αἰ.
Β΄ Κορ. β΄ 3-15 • Ματθ. κγ΄ 13-22
Κατάλυσις εἰς πάντα
Παύλου καί Ἰουλιανῆς Μαρτύρων, Στρατονίκου, Κοδράτου καί Ἀκακίου
πρώην δημίων μεταστραφέντων ἐκ τῆς εἰδωλολατρείας 3ος αἰ.,
ἀνωνύμου Τούρκου Μάρτυρος μεταστραφέντος ἐκ τοῦ Ἰσλάμ 18ος αἰ.
Β΄ Κορ. β΄ 3-15 • Ματθ. κγ΄ 13-22
Κατάλυσις εἰς πάντα
|
Παρθενική πανήγυρις σήμερον, ἀδελφοί. Σκιρτάτω ἡ κτίσις, χορευέτω ἡ ἀνθρωπότης. Συνεκάλεσε γάρ ἡμᾶς ἡ ἁγία Θεοτόκος, τό ἀμόλυντον κειμήλιον τῆς παρθενίας, ὁ λογικός τοῦ δευτέρου Ἀδάμ Παρά-δεισος, τό ἐργαστήριον τῆς ἑνώσεως τῶν δύο φύσεων, ἡ πανήγυρις τοῦ σωτηρίου συναλλάγματος, ἡ παστάς, ἐν ἧ ὁ Λόγος ἐνυμφεύσατο τήν σάρκα, ἡ ὄντως κούφη νεφέλη, ἡ τόν ἐπί τῶν Χερουβίμ μετά σώματος βαστάσασα. Ταῖς αὐτῆς ἱκεσίαις, Χριστέ ὁ Θεός, σῶσον τάς ψυχάς ἡμῶν.
|
Σήμερα, ἀδελφοί, εἶναι παρθενικό πανηγύρι. Ἄς σκιρτάει ἡ κτίση καί ἄς χορεύει ἡ ἀνθρωπότητα, γιατί μᾶς συγκάλεσε ἡ Ἁγία Θεοτόκος, τό ἀμόλυντο κειμήλιο τῆς παρθενίας, ὁ λογικός παράδεισος τοῦ δεύτερου Ἀδάμ, τό ἐργαστήριο τῆς ἕνωσης τῶν δύο φύσεων, τό πανηγύρι τοῦ σωτηρίου συναλλάγματος, ἡ παστάδα μέσα στήν ὁποία ὁ Λόγος νυμφεύθηκε τή σάρκα, ἡ πραγματικά κούφη νεφέλη, αὐτή πού βάσταξε μέ σῶμα Ἐκεῖνον πού ἀναπαύεται πάνω στά Χερουβίμ. Μέ τίς ἰκεσίες αὐτῆς, Χριστέ ὁ Θεός, σῶσε τίς ψυχές μας.
|
Θεοτοκίον τοῦ Μικροῦ Ἑσπερινοῦ τοῦ Σαββάτου Α΄ Ἦχου
Μετάφρασις ἀπό τό βιβλίο "Πατερικές συμβουλές γιά ὅλους", Γιάννη Χ. Δήμου
Μετάφρασις ἀπό τό βιβλίο "Πατερικές συμβουλές γιά ὅλους", Γιάννη Χ. Δήμου
17/8 Οἱ δήμιοι, Στρατόνικος, Κοδρᾶτος καί Ἀκάκιος, παρακολουθώντας τό μαρτύριο τῶν Ἁγίων ἀδελφῶν κατά σάρκα Παύλου καί Ἰουλιανῆς καί βλέποντας πῶς τούς βασάνιζαν, θαύμασαν τήν ψυχική τους ἀνδρεία, ὁμολόγησαν τόν Χριστό καί ἀποκεφαλίστηκαν ἐπί τόπου.
17/8 Κάποιος Τοῦρκος, ὁ ὁποῖος ἦταν παρών κατά τό μαρτύριο τοῦ Ἁγίου Δημητρίου τοῦ Ὁσιομάρτυρος [1808] θαύμασε τή γενναιότητα τοῦ Ἁγίου, πίστεψε στόν Χριστό, ὁμολόγησε και μαρτύρησε. Γιά μᾶς παραμένει ἀνώνυμος. Τό ὄνομά του ὅμως, πού γνωρίζει ὁ Παντογνώστης Κύριος γιά τόν ὁποῖο μαρτύρησε, παραμένει γραμμένο στή Βίβλο τῆς Ζωῆς.
17/8 Κάποιος Τοῦρκος, ὁ ὁποῖος ἦταν παρών κατά τό μαρτύριο τοῦ Ἁγίου Δημητρίου τοῦ Ὁσιομάρτυρος [1808] θαύμασε τή γενναιότητα τοῦ Ἁγίου, πίστεψε στόν Χριστό, ὁμολόγησε και μαρτύρησε. Γιά μᾶς παραμένει ἀνώνυμος. Τό ὄνομά του ὅμως, πού γνωρίζει ὁ Παντογνώστης Κύριος γιά τόν ὁποῖο μαρτύρησε, παραμένει γραμμένο στή Βίβλο τῆς Ζωῆς.
† ΚΥΡΙΑΚΗ 16 Ι΄ΜΑΤΘΑΙΟΥ(Σεληνιαζομένου) Μεθέορτα Κοιμήσεως
Ἁγίου Mανδηλίου Κων/πολις 944, Διομήδους Μάρτυρος Κιλικία 298
Ὄρθρος-Θεία Λειτουργία Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου
Ἦχος: α΄- Ἑωθινόν: Ι΄
Α΄ Κορ. δ΄ 9-16 • Ματθ. ιζ΄ 14-23
Κατάλυσις εἰς πάντα
Ἁγίου Mανδηλίου Κων/πολις 944, Διομήδους Μάρτυρος Κιλικία 298
Ὄρθρος-Θεία Λειτουργία Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου
Ἦχος: α΄- Ἑωθινόν: Ι΄
Α΄ Κορ. δ΄ 9-16 • Ματθ. ιζ΄ 14-23
Κατάλυσις εἰς πάντα
ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
Α΄ Κορ. δ΄ 9-16
|
ΚΕΙΜΕΝΟ
9 Δοκῶ γὰρ ὅτι ὁ Θεὸς ἡμᾶς τοὺς ἀποστόλους ἐσχάτους ἀπέδειξεν, ὡςἐπιθανατίους, ὅτι θέατρον ἐγενήθημεν τῷ κόσμῳ, καὶ ἀγγέλοις καὶἀνθρώποις. 10 Ἡμεῖς μωροὶ διὰ Χριστόν, ὑμεῖς δὲ φρόνιμοι ἐν Χριστῷ· ἡμεῖςἀσθενεῖς, ὑμεῖς δὲ ἰσχυροί· ὑμεῖς ἔνδοξοι, ἡμεῖς δὲ ἄτιμοι. 11 Ἄχρι τῆς ἄρτι ὥρας καὶ πεινῶμεν καὶ διψῶμεν καὶ γυμνητεύομεν καὶκολαφιζόμεθα καὶ ἀστατοῦμεν 12 καὶ κοπιῶμεν ἐργαζόμενοι ταῖς ἰδίαις χερσί· λοιδορούμενοι εὐλογοῦμεν, διωκόμενοι ἀνεχόμεθα, 13 βλασφημούμενοι παρακαλοῦμεν· ὡς περικαθάρματα τοῦ κόσμουἐγενήθημεν, πάντων περίψημα ἕως ἄρτι. 14 Οὐκ ἐντρέπων ὑμᾶς γράφω ταῦτα, ἀλλ᾿ ὡς τέκνα μου ἀγαπητὰνουθετῶ. 15 Ἐὰν γὰρ μυρίους παιδαγωγοὺς ἔχητε ἐν Χριστῷ, ἀλλ᾿ οὐ πολλοὺς πατέρας· ἐν γὰρ Χριστῷ Ἰησοῦ διὰ τοῦ εὐαγγελίου ἐγὼ ὑμᾶς ἐγέννησα. 16 Παρακαλῶ οὖν ὑμᾶς, μιμηταί μου γίνεσθε. |
ΑΠΟΔΟΣΗ ΣΤΗ ΝΕΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ
9 Διότι μοῦ φαίνεται ὅτι ὁ Θεὸς ἄφησε ἐμᾶς τοὺς ἀποστόλους νὰ ἐμφανισθοῦμε τελευταῖοι, σὰν καταδικασμένοι εἰς θάνατον, διότι ἐγίναμε θέαμα εἰς τὸν κόσμον, εἰς τοὺς ἀγγέλους καὶ εἰς τοὺς ἀνθρώπους. 10 Ἐμεῖς θεωρούμεθα μωροὶ χάριν τοῦ Χριστοῦ, σεῖς φρόνιμοι ἐν Χριστῷ· ἐμεῖς ἀδύνατοι, σεῖς δυνατοί· σεῖς ἔνδοξοι, ἐμεῖς ἄσημοι. 11 Ἕως αὐτὴν τὴν στιγμὴν καὶ πεινᾶμε καὶ διψᾶμε, εἴμεθα κακοντυμένοι, δεχόμεθα ραπίσματα, διάγομεν βίον πλανόδιον, 12 κοπιάζομεν ἐργαζόμενοι μὲ τὰ ἴδια μας τὰ χέρια. Ὅταν μᾶς βρίζουν, εὐλογοῦμεν, ὅταν μᾶς διώκουν, δείχνομεν ἀνοχήν· 13 ὅταν μᾶς συκοφαντοῦν, μιλᾶμε εὐγενικά. Ἐγίναμε σὰν σκουπίδια τοῦ κόσμου· κάθαρμα ὅλων ἕως τὴν στιγμὴν αὐτήν. 14 Δὲν γράφω αὐτὰ διὰ νὰ σᾶς ντροπιάσω, ἀλλὰ διὰ νὰ σᾶς συμβουλεύσω σὰν παιδιά μου ἀγαπητά. 15 Διότι ἂν καὶ μπορῇ νὰ ἔχετε χιλιάδες παιδαγωγοὺς ἐν Χριστῷ, δὲν ἔχετε πολλοὺς πατέρας, διότι ἐγὼ σᾶς ἐγέννησα ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ διὰ τοῦ εὐαγγελίου. 16 Σᾶς παρακαλῶ λοιπὸν νὰ γίνεσθε μιμηταί μου. |
ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
Ματθ. ιζ΄ 14-23
Θεραπεία ἑνὸς σεληνιαζομένου παιδιοῦ
|
ΚΕΙΜΕΝΟ
14 Καὶ ἐλθόντων αὐτῶν πρὸς τὸν ὄχλον προσῆλθεν αὐτῷ ἄνθρωπος γονυπετῶν αὐτὸν καὶ λέγων· 15 Κύριε, ἐλέησόν μου τὸν υἱόν, ὅτι σεληνιάζεται καὶ κακῶς πάσχει· πολλάκις γὰρ πίπτει εἰς τὸ πῦρ καὶ πολλάκις εἰς τὸ ὕδωρ. 16 Καὶ προσήνεγκα αὐτὸν τοῖς μαθηταῖς σου, καὶ οὐκ ἠδυνήθησαν αὐτὸν θεραπεῦσαι. 17 Ἀποκριθεὶς δὲ ὁ Ἰησοῦς εἶπεν· ὦ γενεὰ ἄπιστος καὶ διεστραμμένη!ἕως πότε ἔσομαι μεθ᾿ ὑμῶν; ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν; φέρετέ μοι αὐτὸνὧδε. 18 Καὶ ἐπετίμησεν αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς, καὶ ἐξῆλθεν ἀπ᾿ αὐτοῦ τὸ δαιμόνιον καὶ ἐθεραπεύθη ὁ παῖς ἀπὸ τῆς ὥρας ἐκείνης. 19 Τότε προσελθόντες οἱ μαθηταὶ τῷ Ἰησοῦ κατ᾿ ἰδίαν εἶπον· διατίἡμεῖς οὐκ ἠδυνήθημεν ἐκβαλεῖν αὐτό; 20 Ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτοῖς· διὰ τὴν ἀπιστίαν ὑμῶν. ἀμὴν γὰρ λέγωὑμῖν, ἐὰν ἔχητε πίστιν ὡς κόκκον σινάπεως, ἐρεῖτε τῷ ὄρει τούτῳ, μετάβηθι ἐντεῦθεν ἐκεῖ, καὶ μεταβήσεται, καὶ οὐδὲν ἀδυνατήσει ὑμῖν. 21 Τοῦτο δὲ τὸ γένος οὐκ ἐκπορεύεται εἰ μὴ ἐν προσευχῇ καὶ νηστείᾳ. 22 Ἀναστρεφομένων δὲ αὐτῶν εἰς τὴν Γαλιλαίαν εἶπεν αὐτοῖς ὁἸησοῦς· μέλλει ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου παραδίδοσθαι εἰς χεῖραςἀνθρώπων 23 καὶ ἀποκτενοῦσιν αὐτόν, καὶ τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ ἐγερθήσεται. Καὶ ἐλυπήθησαν σφόδρα. |
ΑΠΟΔΟΣΗ ΣΤΗ ΝΕΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ
14 Καὶ ὅταν ἦλθαν πρὸς τὸ πλῆθος, τὸν ἐπλησίασε ἕνας καί, γονατιστός, 15 τοῦ ἔλεγε, «Κύριε, ἐλέησε τὸ παιδί μου, διότι σεληνιάζεται καὶ ὑποφέρει πολύ. Πολλὲς φορὲς πέφτει στὴ φωτιὰ καὶ πολλὲς φορὲς στὸ νερό. 16 Καὶ τὸν ἔφερα εἰς τοὺς μαθητάς σου ἀλλὰ δὲν μπόρεσαν νὰ τὸν θεραπεύσουν». 17 Καὶ ὁ Ἰησοῦς εἶπε, «Ὦ γενεὰ ἄπιστη καὶ διεστραμμένη, ἕως πότε θὰ εἶμαι μαζί σας; Ἕως πότε θὰ σᾶς ἀνέχωμαι; 18 Φέρετέ μου αὐτὸν ἐδῶ». Καὶ ἐπέπληξε αὐτὸν ὁ Ἰησοῦς καὶ ἐβγῆκε ἀπὸ αὐτὸν τὸ δαιμόνιον καὶ ἐθεραπεύθηκε τὸ παιδὶ ἀπὸ τὴν ὥραν ἐκείνην. 19 Τότε ἦλθαν οἱ μαθηταὶ εἰς τὸν Ἰησοῦν ἰδιαιτέρως καὶ τοῦ εἶπαν, «Γιατὶ ἐμεῖς δὲν μπορέσαμε νὰ τὸ βγάλωμε;». 20 Ὁ δὲ Ἰησοῦς τοὺς εἶπε, «Ἐξ αἰτίας τῆς ἀπιστίας σας. Σᾶς βεβαιῶ, ἐὰν ἔχετε πίστιν σὰν τὸν σπόρο τοῦ σιναπιοῦ θὰ πῆτε εἰς τὸ βουνὸ αὐτό, «Μετατοπίσου ἀπὸ ἐδῶ ἐκεῖ», καὶ θὰ μετατοπισθῇ καὶ τίποτε δὲν θᾶ σᾶς εἶναι ἀδύνατον. 21 Τοῦτο δὲ τὸ γεγονὸς δὲν βγαίναι παρὰ μόνο μὲ προσευχὴν καὶ νηστείαν». 22 Ὅταν δὲ περιεφέροντο εἰς τὴν Γαλιλαίαν, τοὺς εἶπεν ὁ Ἰησοῦς, «Ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου μέλλει νὰ παραδοθῇ σὲ χέρια ἀνθρώπων. 23 Καὶ θὰ τὸν φονεύσουν καὶ κατὰ τὴν τρίτην ἡμέραν θὰ αναστηθῇ». Καὶ ἐλυπήθηκαν πάρα πολύ. |
Η ΟΣΙΑ ΜΑΡΙΑ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ
Ἡ μοναχή Μαρία, κατά κόσμο Γερακίνα Στάμου, γεννήθηκε στά Ρεβενίκια, σημ. Μεγάλη Παναγία Χαλκιδικής. Εἶχε νυμφευθεῖ, ἀλλά δέν μπόρεσε νά ἀποκτήσει παιδιά καί ἔμεινε χήρα νωρίς. Παρηγοριά της ἦταν ὁ Κύριος, ἡ Κυρία Θεοτόκος καί ἕνα ἀγόρι πού υἱοθέτησε, ὁ Μιχαήλ, μέ τόν ὁποῖο καί ζοῦσε.
Ἦταν εὐσεβής, ἀγαποῦσε τόν Θεό καί συχνά ἐκκλησιαζόταν στό Ναό τῆς ἐνορίας.
Ἕνα χιλιόμετρο ἔξω ἀπό τό χωριό στόν δρόμο πρός τό Γομάτι, στήν τοποθεσία «Ἅγιος Γεώργιος» εἶχε ἕνα κῆπο καί ἐκεῖ πήγαινε γιά νά μαζέψει καλαμπόκι. Ἕνα βράδυ πού ἔμεινε στήν καλύβα τοῦ κήπου δέχθηκε τήν ἐπίσκεψη τῆς Θεοτόκου, ἡ ὁποία τῆς εἶπε:
- Νά πεῖς στούς προύχοντες τοῦ χωριοῦ νά ἔρθουν, νά σκάψουν ἐδῶ καί νά κτίσουν μία ἐκκλησία.
Καί ἔγινε ἄφαντη.
Ἡ Ὁσία φοβήθηκε μήπως εἶναι δαιμονική ἐνέργεια, δειλίασε καί δέν μίλησε σέ κανέναν.
Ἡ Παναγία ξαναφάνηκε στήν Ὁσία καί τῆς ἐπανέλαβε τά ἴδια.
Τότε ἐκείνη πῆρε θάρρος, πῆγε στούς προύχοντες τῶν Ρεβενικίων καί τούς ἀνέφερε τίς δύο ἐμφανίσεις τῆς Παναγίας. Αὐτοί βέβαια οὔτε ἔδωσαν σημασία στά λεγόμενά της, ἀντίθετα τήν κοροΐδευαν ὡς πλανεμένη.
Ἐκείνη στενοχωρημένη ἔφυγε καί γύρισε στό σπίτι της.
Τότε ἡ Παναγία ἐμφανίσθηκε ὁλοζώντανη μπροστά της καί μέ σοβαρό ὕφος τῆς εἶπε:
- Πήγαινε πάλι στούς συγχωριανούς σου καί πές τους ὅτι, ἄν δέν πιστεύσουν στά λόγια σου καί δέν κτίσουν τήν ἐκκλησία στόν τόπο πού ὑπέδειξα, θά πέσει θανατηφόρα ἀρρώστια στά ζῷα τους. Καί ἄν ἐξακολουθήσουν νά ἀπιστοῦν, θά πέσουν ἀσθένειες καί σέ ἐκείνους. Καί γιά νά μή νομίζουν ὅτι εἶσαι πλανεμένη, πᾶρε αὐτό τό χρυσό νόμισμα μέ τό ὁποῖο θά θεραπεύεις θαυματουργικά τους ἀρρώστους ἀνθρώπους καί τά ζῷα καί ἔτσι θά ζεῖς ἀπό τά δῶρα τῶν θεραπευμένων.
Τότε ἡ εὐλογημένη γερόντισσα γεμάτη χαρά καί ἀγαλλίαση καί μέ θάρρος πῆγε πάλι στούς προύχοντες καί τούς μετέφερε τή θέληση τῆς Παναγίας.
Καί πάλι αὐτοί δέν πίστευαν.
Τότε ἔπεσε θανατηφόρος ἀσθένεια στά ζῷα τους πρός σωφρονισμό.
Ἡ δέ Ὁσία κήρυττε μετάνοια καί διαλαλοῦσε σ’ ὅλο τό χωριό τό θέλημα τῆς Παναγίας, ἡ ὁποία καθημερινά τῆς ἐμφανιζόταν.
Τότε καί μόνο κατάλαβαν οἱ χωριανοί, ὅτι εἶχε δίκιο ἡ Γερακίνα. Πῆγαν, ἔσκαψαν καί ὤ τοῦ θαύματος, βρέθηκε ἡ θαυματουργή εἰκόνα τῆς Παναγίας καί ἀνέβλησε Ἁγίασμα στόν τόπο τῆς εὕρεσης.
Πλήθη πιστῶν ἀπό ὁλόκληρη τή Χαλκιδική ἔρχονταν γιά προσκύνημα τῆς θαυματουργῆς εἰκόνας.
Ἔφτιαξαν τότε ἕνα πρόχειρο προσκυνητάρι μέ ξύλα γιά νά στεγασθεῖ ἡ εἰκόνα. Γρήγορα μέ τίς προσφορές τῶν προσκυνητῶν μέχρι τό 1863 κτίσθηκε ὁ μεγάλος Ναός τοῦ Προσκυνήματος.
Ἡ γερόντισσα Γερακίνα σέ ἔνδειξη εὐλάβειας καί εὐχαριστίας στήν Παναγία ἔγινε μοναχή μέ τό ὄνομα Μαρία καί ἀσκήτευε στό Προσκύνημα διακονώντας τόν Ναό τῆς Παναγίας. Μετά κάποια χρόνια ἡ μοναχή Μαρία κοιμήθηκε ἐν Κυρίῳ τήν ἡμέρα τοῦ Εὐαγγελισμοῦ, μᾶλλον κατά τό 1870.
Μετά τρία χρόνια, ὅταν ἔγινε ἀνακομιδή τῶν λειψάνων της εὐωδίαζαν, ἔνδειξη τῆς εὐαρέσκειας τοῦ Κυρίου καί τῆς Ἁγίας της ζωῆς.
Ἦταν εὐσεβής, ἀγαποῦσε τόν Θεό καί συχνά ἐκκλησιαζόταν στό Ναό τῆς ἐνορίας.
Ἕνα χιλιόμετρο ἔξω ἀπό τό χωριό στόν δρόμο πρός τό Γομάτι, στήν τοποθεσία «Ἅγιος Γεώργιος» εἶχε ἕνα κῆπο καί ἐκεῖ πήγαινε γιά νά μαζέψει καλαμπόκι. Ἕνα βράδυ πού ἔμεινε στήν καλύβα τοῦ κήπου δέχθηκε τήν ἐπίσκεψη τῆς Θεοτόκου, ἡ ὁποία τῆς εἶπε:
- Μή φοβᾶσαι, ἀλλά ἀκολούθησέ με.
- Νά πεῖς στούς προύχοντες τοῦ χωριοῦ νά ἔρθουν, νά σκάψουν ἐδῶ καί νά κτίσουν μία ἐκκλησία.
Καί ἔγινε ἄφαντη.
Ἡ Ὁσία φοβήθηκε μήπως εἶναι δαιμονική ἐνέργεια, δειλίασε καί δέν μίλησε σέ κανέναν.
Ἡ Παναγία ξαναφάνηκε στήν Ὁσία καί τῆς ἐπανέλαβε τά ἴδια.
Τότε ἐκείνη πῆρε θάρρος, πῆγε στούς προύχοντες τῶν Ρεβενικίων καί τούς ἀνέφερε τίς δύο ἐμφανίσεις τῆς Παναγίας. Αὐτοί βέβαια οὔτε ἔδωσαν σημασία στά λεγόμενά της, ἀντίθετα τήν κοροΐδευαν ὡς πλανεμένη.
Ἐκείνη στενοχωρημένη ἔφυγε καί γύρισε στό σπίτι της.
Τότε ἡ Παναγία ἐμφανίσθηκε ὁλοζώντανη μπροστά της καί μέ σοβαρό ὕφος τῆς εἶπε:
- Πήγαινε πάλι στούς συγχωριανούς σου καί πές τους ὅτι, ἄν δέν πιστεύσουν στά λόγια σου καί δέν κτίσουν τήν ἐκκλησία στόν τόπο πού ὑπέδειξα, θά πέσει θανατηφόρα ἀρρώστια στά ζῷα τους. Καί ἄν ἐξακολουθήσουν νά ἀπιστοῦν, θά πέσουν ἀσθένειες καί σέ ἐκείνους. Καί γιά νά μή νομίζουν ὅτι εἶσαι πλανεμένη, πᾶρε αὐτό τό χρυσό νόμισμα μέ τό ὁποῖο θά θεραπεύεις θαυματουργικά τους ἀρρώστους ἀνθρώπους καί τά ζῷα καί ἔτσι θά ζεῖς ἀπό τά δῶρα τῶν θεραπευμένων.
Τότε ἡ εὐλογημένη γερόντισσα γεμάτη χαρά καί ἀγαλλίαση καί μέ θάρρος πῆγε πάλι στούς προύχοντες καί τούς μετέφερε τή θέληση τῆς Παναγίας.
Καί πάλι αὐτοί δέν πίστευαν.
Τότε ἔπεσε θανατηφόρος ἀσθένεια στά ζῷα τους πρός σωφρονισμό.
Ἡ δέ Ὁσία κήρυττε μετάνοια καί διαλαλοῦσε σ’ ὅλο τό χωριό τό θέλημα τῆς Παναγίας, ἡ ὁποία καθημερινά τῆς ἐμφανιζόταν.
Τότε καί μόνο κατάλαβαν οἱ χωριανοί, ὅτι εἶχε δίκιο ἡ Γερακίνα. Πῆγαν, ἔσκαψαν καί ὤ τοῦ θαύματος, βρέθηκε ἡ θαυματουργή εἰκόνα τῆς Παναγίας καί ἀνέβλησε Ἁγίασμα στόν τόπο τῆς εὕρεσης.
Πλήθη πιστῶν ἀπό ὁλόκληρη τή Χαλκιδική ἔρχονταν γιά προσκύνημα τῆς θαυματουργῆς εἰκόνας.
Ἔφτιαξαν τότε ἕνα πρόχειρο προσκυνητάρι μέ ξύλα γιά νά στεγασθεῖ ἡ εἰκόνα. Γρήγορα μέ τίς προσφορές τῶν προσκυνητῶν μέχρι τό 1863 κτίσθηκε ὁ μεγάλος Ναός τοῦ Προσκυνήματος.
Ἡ γερόντισσα Γερακίνα σέ ἔνδειξη εὐλάβειας καί εὐχαριστίας στήν Παναγία ἔγινε μοναχή μέ τό ὄνομα Μαρία καί ἀσκήτευε στό Προσκύνημα διακονώντας τόν Ναό τῆς Παναγίας. Μετά κάποια χρόνια ἡ μοναχή Μαρία κοιμήθηκε ἐν Κυρίῳ τήν ἡμέρα τοῦ Εὐαγγελισμοῦ, μᾶλλον κατά τό 1870.
Μετά τρία χρόνια, ὅταν ἔγινε ἀνακομιδή τῶν λειψάνων της εὐωδίαζαν, ἔνδειξη τῆς εὐαρέσκειας τοῦ Κυρίου καί τῆς Ἁγίας της ζωῆς.
† ΣΑΒΒΑΤΟ 15 KOIMHΣIΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑΣΤΑΣΙΣ THΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘEOTOKOY
Ὄρθρος - Θεία Λειτουργία Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου
Φιλ. β΄ 5-11 • Λουκ. ι΄ 38-42, ια΄ 27-28
Κατάλυσις εἰς πάντα
Ὄρθρος - Θεία Λειτουργία Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου
Φιλ. β΄ 5-11 • Λουκ. ι΄ 38-42, ια΄ 27-28
Κατάλυσις εἰς πάντα
ΘΑΥΜΑΤΑ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ
ΣΤΗ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΙΕΡΙΣΣΟΥ
Μεγάλη Παναγία
Μέγιστο θαῦμα ἀποτελεῖ ἡ ἐμφάνιση τῆς Παναγίας στήν Ὁσία Μαρία (Γερακίνα Στάμου) καί ἡ θαυμαστή εὕρεση τῆς εἰκόνος της στή Μεγάλη Παναγία. Πολλά τά θαύματα τῆς εἰκόνος τῆς Μεγάλης Παναγίας. Τά σπουδαιότερα ἦταν ἡ θεραπεία τοῦ παράλυτου ἀγοριοῦ ἀπό τήν Ν. Ἀπολλωνία καί τό 1959 ἡ θεραπεία τῆς Γιαννούλας ἀπό τήν Ἱερισσό.
Ἱερεῖς καί χριστιανοί τῆς Ἱερισσοῦ ὑποδέχονται τήν Γιαννούλα Πλιάκου μετά τήν ἐπιστροφή της ἀπό τό προσκύνημα τῆς Μεγάλης Παναγίας, ὅπου θεραπεύθηκε θαυματουργικά ἀπό τήν Παναγία, πού τῆς χάρισε τό φῶς της, τό 1959.
Παναγία Ἀκαθίστου
Μεγάλο θαῦμα ἡ ἀπόκτηση παιδιῶν ἀπό ἄτεκνα ζευγάρια ἀπό τήν εἰκόνα τῆς Παναγίας τοῦ Ἀκαθίστου στήν Ἀρναία. Τό πρῶτο μεγάλο θαῦμα ἔγινε στήν οἰκογένεια τοῦ Κ.Θ. ἀπό τά Πυργαδίκια, ὅταν τούς χάρισε ἡ Παναγία παιδί μετά ἀπό προσευχή μετά δακρύων τῆς εὐλογημένης μητέρας.
Παναγία Ὁδηγήτρια Πετροκεράσων
Θαυμαστή ἦταν ἡ διάσωση τῆς εἰκόνας τῆς Παναγίας Ὁδηγήτριας στά Πετροκέρασα, ὅταν οἱ Τοῦρκοι τήν ἔρριξαν στή φωτιά κατά τήν καταστροφή τοῦ χωριοῦ στήν ἐπανάσταση τοῦ 1821.
Παναγία Νέων Ρόδων
Πολλά θαύματα καί τῆς Παναγίας τῶν Νέων Ρόδων. Σπουδαιότερο ἦταν ὅταν ἡ Θεοτόκος ἐμφανίσθηκε σέ ἕνα χριστιανό τῶν Νέων Ρόδων, πού παρασύρθηκε νά γίνει Χιλιαστής καί τόν ἀπέτρεψε ἀπό τήν ἀλλαξοπιστία, ὅταν οἱ Τοῦρκοι τήν ἔρριξαν στή φωτιά κατά τήν καταστροφή τοῦ χωριοῦ στήν ἐπανάσταση τοῦ 1821.
Πολλά θαύματα καί τῆς Παναγίας τῶν Νέων Ρόδων. Σπουδαιότερο ἦταν ὅταν ἡ Θεοτόκος ἐμφανίσθηκε σέ ἕνα χριστιανό τῶν Νέων Ρόδων, πού παρασύρθηκε νά γίνει Χιλιαστής καί τόν ἀπέτρεψε ἀπό τήν ἀλλαξοπιστία, ὅταν οἱ Τοῦρκοι τήν ἔρριξαν στή φωτιά κατά τήν καταστροφή τοῦ χωριοῦ στήν ἐπανάσταση τοῦ 1821.
Ἀπό τό βιβλίο "Παναγία Χαλκιδικιώτισσα",
Ἔκδοση Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίου Κοσμᾶ
Ἔκδοση Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίου Κοσμᾶ
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 14 Προεόρτια τῆς Kοιμήσεως τῆς Θεοτόκου, Mιχαίου Προφήτου 8ος π. Χ.
Μεγάλος Ἑσπερινός
Β΄ Κορ. α΄ 12-20 • Ματθ. κβ΄ 23-33
Νηστεία ἄνευ οἴνου καί ἐλαίου
Μεγάλος Ἑσπερινός
Β΄ Κορ. α΄ 12-20 • Ματθ. κβ΄ 23-33
Νηστεία ἄνευ οἴνου καί ἐλαίου
ΠΕΜΠΤΗ 13 Ἀπόδοσις ἑορτῆς Μεταμορφώσεως, Mαξίμου Ὁσίου Ὁμολογητοῦ 662,
Εὐδοκίας Βασιλίσσης Ὁσίας ἐκ τῆς εἰδωλολατρείας 5ος αἰ. Κωνσταντινούπολη,
Μαξίμου τῆς Μόσχας διά Χριστόν Σαλοῦ Ρωσία
Μεγάλος Ἑσπερινός - Μεγάλος Παρακλητικός Κανόνας
Β΄ Κορ. α΄ 1-7 • Ματθ. κα΄ 43-46
Νηστεία ἄνευ οἴνου καί ἐλαίου
Εὐδοκίας Βασιλίσσης Ὁσίας ἐκ τῆς εἰδωλολατρείας 5ος αἰ. Κωνσταντινούπολη,
Μαξίμου τῆς Μόσχας διά Χριστόν Σαλοῦ Ρωσία
Μεγάλος Ἑσπερινός - Μεγάλος Παρακλητικός Κανόνας
Β΄ Κορ. α΄ 1-7 • Ματθ. κα΄ 43-46
Νηστεία ἄνευ οἴνου καί ἐλαίου
13/8 Ἡ Ἁγία Εὐδοκία ἡ βασίλισσα ἦταν κόρη τοῦ Ἀθηναίου φιλοσόφου Λεοντίου καί γεννήθηκε τό 401. Σπούδασε κατά τόν καλύτερο τρόπο τή γραμματική, τή ρητορική καί τή φιλοσοφία. Ὅταν πέθανε ὁ Λεόντιος, ἄφησε ὅλη τήν περιουσία του στούς γιούς του, καί σ’ αὐτήν ἄφησε μόνο 100 χρυσά νομίσματα. Ὅταν, λοιπόν, ᾖλθε στήν Κωνσταντινούπολη γιά νά διεκδικήσει τά κληρονομικά της δικαιώματα, παντρεύτηκε τόν Θεοδόσιο τόν Β΄, μέσῳ τῆς ἀδελφῆς του Πουλχερίας, πού εἶχε κατενθουσιαστεῖ ἀπό τά σπάνια χαρίσματα τῆς Ἀθηναίας κόρης. Ἔτσι βαπτίστηκε χριστιανή ἀπό τόν Ἀρχιεπίσκοπο Ἀττικό [8 Ἰαν.] καί πῆρε τό ὄνομα Εὐδοκία, ἀπό Ἀθηναΐδα πού τήν ἔλεγαν πρῶτα. Ἡ Εὐδοκία, γυναίκα σεμνή ἀπό τή φύση της, δέν ἀνακατεύθηκε καθόλου μέ τίς βασιλικές ὑποθέσεις. Τήν εἵλκυσε περισσότερο ἡ ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ. Τό 431 ἔκανε προσκύνημα στούς Ἁγίους τόπους, κατόπιν συμβουλῆς τῆς Ἁγίας Μελάνης τῆς Νέας [31 Δεκ.], γιά τήν ὁποία ἔτρεφε συμπάθεια καί ἔκτοτε τήν θεωροῦσε ὡς πνευματική της μητέρα. Ἀφοῦ παραβρέθηκε στά ἐγκαίνια τοῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Στεφάνου, πού τελέστηκαν ἀπό τόν Ἅγιο Κύριλλο Ἀλεξανδρείας, καί τά ὁποῖα ἀκολούθησαν τήν ἑπομένη τά ἐγκαίνια ἄλλων Ναῶν στό Ὄρος τῶν Ἐλαιῶν, ἡ Εὐδοκία ἔφερε στή Βασιλεύουσα τά λείψανα τοῦ Ἁγίου Στεφάνου.
Ἡ ἐπιστροφή της, ὅμως, στή Βασιλεύουσα, ἐπεφύλασσε ἐκπλήξεις. Συκοφαντήθηκε γιά μοιχεία καί ἔτσι οἱ σχέσεις της μέ τόν Θεοδόσιο ψυχράνθηκαν. Γι’ αὐτό, μέ τήν ἄδεια του ἐπέστρεψε στήν Ἱερουσαλήμ, ὅπου ἵδρυσε πολλά Μοναστήρια. Καί μέ προσευχή, μελέτη καί «ἐν πάσῃ εὐσεβείᾳ καί σεμνότητι», τελείωσε τή ζωή της.
Ἡ ἐπιστροφή της, ὅμως, στή Βασιλεύουσα, ἐπεφύλασσε ἐκπλήξεις. Συκοφαντήθηκε γιά μοιχεία καί ἔτσι οἱ σχέσεις της μέ τόν Θεοδόσιο ψυχράνθηκαν. Γι’ αὐτό, μέ τήν ἄδεια του ἐπέστρεψε στήν Ἱερουσαλήμ, ὅπου ἵδρυσε πολλά Μοναστήρια. Καί μέ προσευχή, μελέτη καί «ἐν πάσῃ εὐσεβείᾳ καί σεμνότητι», τελείωσε τή ζωή της.
Ἀπό τό «εορτολόγιο 2020. «Ἀφιέρωμα στούς ἁγίους ἐκ Μετανοίας»,
Ἔκδοση Ι. Μ. Ἁγίου Κοσμᾶ Αἰτωλοῦ
Ἔκδοση Ι. Μ. Ἁγίου Κοσμᾶ Αἰτωλοῦ
ΤΕΤΑΡΤΗ 12 Μεθέορτα Μεταμορφώσεως
Φωτίου, Ἀνικήτου, Παμφίλου Μαρτύρων Νικομήδεια 305
Μεγάλος Ἑσπερινός - Μικρός Παρακλητικός Κανόνας
Α΄ Κορ. ιστ΄ 4-12 • Ματθ. κα΄ 28-32
Νηστεία ἄνευ οἴνου καί ἐλαίου
Φωτίου, Ἀνικήτου, Παμφίλου Μαρτύρων Νικομήδεια 305
Μεγάλος Ἑσπερινός - Μικρός Παρακλητικός Κανόνας
Α΄ Κορ. ιστ΄ 4-12 • Ματθ. κα΄ 28-32
Νηστεία ἄνευ οἴνου καί ἐλαίου
ΤΡΙΤΗ 11 Μεθέορτα Μεταμορφώσεως Eὔπλου Διακόνου Μεγαλομάρτυρος,
Ἀνάμνησις θαύματος Ἁγίου Σπυρίδωνος
Μεγάλος Ἑσπερινός - Μεγάλος Παρακλητικός Κανόνας
Α΄ Κορ. ιε΄ 29-38 • Ματθ. κα΄ 23-27
Νηστεία ἄνευ οἴνου καί ἐλαίου
Ἀνάμνησις θαύματος Ἁγίου Σπυρίδωνος
Μεγάλος Ἑσπερινός - Μεγάλος Παρακλητικός Κανόνας
Α΄ Κορ. ιε΄ 29-38 • Ματθ. κα΄ 23-27
Νηστεία ἄνευ οἴνου καί ἐλαίου
ΔΕΥΤΕΡΑ 10 Μεθέορτα Μεταμορφώσεως, Λαυρεντίου Ἀρχιδιακόνου
Μάρτυρος Ἀθήνα 258, Ἀπελλῆ Μάρτυρος
Μεγάλος Ἑσπερινός - Μικρός Παρακλητικός Κανόνας
Α΄ Κορ. ιε΄ 12-20 • Ματθ. κα΄ 18-22
Νηστεία ἄνευ οἴνου καί ἐλαίου
Μάρτυρος Ἀθήνα 258, Ἀπελλῆ Μάρτυρος
Μεγάλος Ἑσπερινός - Μικρός Παρακλητικός Κανόνας
Α΄ Κορ. ιε΄ 12-20 • Ματθ. κα΄ 18-22
Νηστεία ἄνευ οἴνου καί ἐλαίου
† ΚΥΡΙΑΚΗ 9 Θ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ(Τρικυμίας), Μεθέορτα Μεταμορφώσεως
Ἁγίου Ἀποστόλου Mατθία
Ὄρθρος-Θεία Λειτουργία Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου
Ἦχος: πλ. δ΄- Ἑωθινόν: Θ΄
Μεγάλος Ἑσπερινός - Μεγάλος Παρακλητικός Κανόνας
Α΄ Κορ. γ΄ 9-17 • Ματθ. ιδ΄ 22-34
Κατάλυσις οἴνου καί ἐλαίου
Ἁγίου Ἀποστόλου Mατθία
Ὄρθρος-Θεία Λειτουργία Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου
Ἦχος: πλ. δ΄- Ἑωθινόν: Θ΄
Μεγάλος Ἑσπερινός - Μεγάλος Παρακλητικός Κανόνας
Α΄ Κορ. γ΄ 9-17 • Ματθ. ιδ΄ 22-34
Κατάλυσις οἴνου καί ἐλαίου
ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
Α΄ Κορ. γ΄ 9-17
|
ΚΕΙΜΕΝΟ
9 Θεοῦ γάρ ἐσμεν συνεργοί· Θεοῦ γεώργιον, Θεοῦ οἰκοδομή ἐστε. 10 Κατὰ τὴν χάριν τοῦ Θεοῦ τὴν δοθεῖσάν μοι ὡς σοφὸς ἀρχιτέκτων θεμέλιον τέθεικα, ἄλλος δὲ ἐποικοδομεῖ· ἕκαστος δὲ βλεπέτω πῶςἐποικοδομεῖ· 11 θεμέλιον γὰρ ἄλλον οὐδεὶς δύναται θεῖναι παρὰ τὸν κείμενον, ὅςἐστιν Ἰησοῦς Χριστός. 12 Εἰ δέ τις ἐποικοδομεῖ ἐπὶ τὸν θεμέλιον τοῦτον χρυσόν, ἄργυρον, λίθους τιμίους, ξύλα, χόρτον, καλάμην, 13 ἑκάστου τὸ ἔργον φανερὸν γενήσεται· ἡ γὰρ ἡμέρα δηλώσει· ὅτι ἐν πυρὶ ἀποκαλύπτεται· καὶ ἑκάστου τὸ ἔργον ὁποῖόν ἐστι τὸ πῦρ δοκιμάσει. 14 Εἴ τινος τὸ ἔργον μενεῖ ὃ ἐπῳκοδόμησε, μισθὸν λήψεται· 15 εἴ τινος τὸ ἔργον κατακαήσεται, ζημιωθήσεται, αὐτὸς δὲ σωθήσεται, οὕτως δὲ ὡς διὰ πυρός. 16 Οὐκ οἴδατε ὅτι ναὸς Θεοῦ ἐστε καὶ τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ οἰκεῖ ἐνὑμῖν; 17 Εἴ τις τὸν ναὸν τοῦ Θεοῦ φθείρει, φθερεῖ τοῦτον ὁ Θεός· ὁ γὰρ ναὸς τοῦ Θεοῦ ἅγιός ἐστιν, οἵτινές ἐστε ὑμεῖς. |
ΑΠΟΔΟΣΗ ΣΤΗ ΝΕΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ
9 Ἐμεῖς εἴμεθα συνεργάται τοῦ Θεοῦ, καὶ σεῖς εἶσθε χωράφι τοῦ Θεοῦ, οἰκοδομὴ τοῦ Θεοῦ. 10 Κατὰ τὴν χάριν τοῦ Θεοῦ ποὺ μοῦ ἐδόθηκε, σὰν σοφὸς ἀρχιτέκτων ἐγὼ ἔβαλα θεμέλιον, ἄλλος δὲ κτίζει τὴν οἰκοδομήν. Ὁ καθένας ἂς προσέχῃ μὲ ποιὸν τρόπον οἰκοδομεῖ. 11 Ἄλλο θεμέλιον κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ βάλῃ παρὰ ἐκεῖνο ποὺ ἔχει τεθῆ, τὸ ὁποῖον εἶναι ὁ Ἰησοῦς Χριστός. 12 Ἐὰν κανεὶς κτίζῃ ἐπάνω εἰς τὸ θεμέλιον αὐτὸ χρυσάφι, ἀσῆμι, πολυτίμους λίθους, ξύλα, χορτάρι, καλάμια, τοῦ καθενὸς τὸ ἔργον θὰ γίνῃ φανερόν· 13 ἡ Ἡμέρα θὰ τὸ φανερώσῃ, διότι ἡ ἡμέρα ἐκείνη ἀποκαλύπτεται μὲ φωτιὰ καὶ ἡ φωτιὰ θὰ δοκιμάσῃ τί εἴδους ἔργον ἔκανε ὁ καθένας. 14 Ἐὰν τὸ ἔργον ποὺ ἔκτισε ἕνας μείνῃ, αὐτὸς θὰ ἀνταμειφθῇ. 15 Ἐὰν κάποιου τὸ ἔργον καῇ, θὰ ὑποστῇ ζημίαν, ὁ ἴδιος ὅμως θὰ σωθῇ, ἀλλὰ κατὰ τέτοιον τρόπον ὅπως σώζεται κανεὶς ἀπὸ πυρκαϊάν. 16 Δὲν ξέρετε ὅτι εἶσθε ναὸς τοῦ Θεοῦ καὶ τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ κατοικεῖ μέσα σας; 17 Ἐὰν καταστρέφῃ κανεὶς τὸν ναὸν τοῦ Θεοῦ, θὰ τὸν καταστρέψῃ ὁ Θεός, διότι ὁ ναὸς τοῦ Θεοῦ εἶναι ἅγιος, καὶ ὁ ναὸς αὐτὸς εἶσθε σεῖς. |
ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ
Ματθ. ιδ΄ 22-34
|
ΚΕΙΜΕΝΟ
Ὁ Ἰησοῦς περπατεῖ ἐπάνω εἰς τὴν θάλασσαν 22 Καὶ εὐθέως ἠνάγκασεν ὁ Ἰησοῦς τοὺς μαθητὰς αὐτοῦ ἐμβῆναι εἰς τὸπλοῖον καὶ προάγειν αὐτὸν εἰς τὸ πέραν, ἕως οὗ ἀπολύσῃ τοὺς ὄχλους. 23 Καὶ ἀπολύσας τοὺς ὄχλους ἀνέβη εἰς τὸ ὄρος κατ᾿ ἰδίαν προσεύξασθαι. Ὀψίας δὲ γενομένης μόνος ἦν ἐκεῖ. 24 Τὸ δὲ πλοῖον ἤδη μέσον τῆς θαλάσσης ἦν, βασανιζόμενον ὑπὸ τῶν κυμάτων· ἦν γὰρ ἐναντίος ὁ ἄνεμος. 25 Τετάρτῃ δὲ φυλακῇ τῆς νυκτὸς ἀπῆλθε πρὸς αὐτοὺς ὁ Ἰησοῦς περιπατῶν ἐπὶ τῆς θαλάσσης. 26 Καὶ ἰδόντες αὐτὸν οἱ μαθηταὶ ἐπὶ τὴν θάλασσαν περιπατοῦνταἐταράχθησαν λέγοντες ὅτι φάντασμά ἐστι, καὶ ἀπὸ τοῦ φόβουἔκραξαν. 27 Εὐθέως δὲ ἐλάλησεν αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς λέγων· θαρσεῖτε, ἐγώ εἰμι· μὴφοβεῖσθε. 28 Ἀποκριθεὶς δὲ αὐτῷ ὁ Πέτρος εἶπε· Κύριε, εἰ σὺ εἶ, κέλευσόν με πρός σε ἐλθεῖν ἐπὶ τὰ ὕδατα. 29 Ὁ δὲ εἶπεν, ἐλθέ. Καὶ καταβὰς ἀπὸ τοῦ πλοίου ὁ Πέτρος περιεπάτησεν ἐπὶ τὰ ὕδατα ἐλθεῖν πρὸς τὸν Ἰησοῦν. 30 Βλέπων δὲ τὸν ἄνεμον ἰσχυρὸν ἐφοβήθη, καὶ ἀρξάμενος καταποντίζεσθαι ἔκραξε λέγων· Κύριε, σῶσόν με. 31 Εὐθέως δὲ ὁ Ἰησοῦς ἐκτείνας τὴν χεῖρα ἐπελάβετο αὐτοῦ καὶ λέγει αὐτῷ· ὀλιγόπιστε! εἰς τί ἐδίστασας; 32 Καὶ ἐμβάντων αὐτῶν εἰς τὸ πλοῖον ἐκόπασεν ὁ ἄνεμος· 33 οἱ δὲ ἐν τῷ πλοίῳ ἐλθόντες προσεκύνησαν αὐτῷ λέγοντες· ἀληθῶς Θεοῦ υἱὸς εἶ. 34 Καὶ διαπεράσαντες ἦλθον εἰς τὴν γῆν Γεννησαρέτ. |
ΑΠΟΔΟΣΗ ΣΤΗ ΝΕΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ
Ὁ Ἰησοῦς περπατεῖ ἐπάνω εἰς τὴν θάλασσαν 22 Καὶ ἀμέσως ὁ Ἰησοῦς ἀνάγκασε τοὺς μαθητὰς νὰ μποῦν εἰς τὸ πλοιάριον καὶ νὰ πᾶνε πρὶν ἀπὸ αὐτὸν στὴν ἀπέναντι ὄχθην, ἕως ὅτου διαλύσῃ τὸν κόσμον. 23 Καὶ ἀφοῦ διάλυσε τὸν κόσμον, ἀνέβηκε εἰς τὸ ὄρος διὰ νὰ προσευχηθῇ μόνος του. Ὅταν δὲ ἐβράδιασε, ἦτο ἐκεῖ μόνος. 24 Τὸ πλοιάριον εὑρίσκετο ἤδη εἰς τὸ μέσον τῆς λίμνης καὶ ἐπάλευε μὲ τὰ κύματα, διότι ὁ ἄνεμος ἦτο ἀντίθετος. 25 Κατὰ τὴν τετάρτην δὲ νυχτερινὴν βάρδια ἦλθε σὲ αὐτοὺς ὁ Ἰησοῦς περπατώντας ἐπάνω εἰς τὴν θάλασσαν. 26 Οἱ μαθηταί, ὅταν τὸν εἶδαν νὰ περπατῇ ἐπάνω εἰς τὴν θάλασσαν, ἐταράχθηκαν καὶ ἔλεγαν ὅτι εἶναι φάντασμα καὶ ἀπὸ τὸν φόβον τους ἐφώναξαν. 27 Ἀμέσως τοὺς ἐμίλησε ὁ Ἰησοῦς καὶ τοὺς εἶπε, «Ἔχετε θάρρος, ἐγὼ εἶμαι· μὴ φοβᾶσθε». 28 Τότε τοῦ ἀπεκρίθη ὁ Πέτρος, «Κύριε, ἐὰν εἶσαι ἐσύ, τότε δῶσε μου διαταγὴν νὰ ἔλθω σ’ ἐσὲ ἐπάνω στὰ νερὰ». 29 Ἐκεῖνος δὲ εἶπε, «Ἔλα». Καὶ ὅταν ὁ Πέτρος κατέβηκε ἀπὸ τὸ πλοιάριον, ἄρχισε νὰ περπατῇ ἐπανω στὰ νερά, διὰ νὰ ἔλθῃ εἰς τὸν Ἰησοῦ. 30 Ἀλλὰ ἐπειδὴ ἔβλεπε τὸν ἄνεμον δυνατὸν ἐφοβήθηκε, καὶ ἐπειδὴ ἄρχισε νὰ βυθίζεται, ἐφώναξε, «Κύριε, σῶσέ με». 31 Ἀμέσως ὁ Ἰησοῦς ἅπλωσε τὸ χέρι, τὸν ἔπιασε καὶ τοῦ λέγει, «Ὄλιγόπιστε, γιατὶ ἐδίστασες;». 32 Καὶ ὅταν ἀνέβηκαν εἰς τὸ πλοιάριον, ἔπαυσε ὁ ἄνεμος. 33 Ἐκεῖνοι ποὺ ἦσαν εἰς τὸ πλοιάριον τὸν προσκύνησαν καὶ τοῦ εἶπαν, «Ἀληθινὰ εἶσαι Θεοῦ Υἱός». 34 Καὶ ἀφοῦ διέσχισαν τὴν λίμνην, ἦλθαν καὶ ἀπεβιβάσθησαν εἰς τὴν Γεννησαρέτ. |
Η ΘΕΟΤΟΚΟΣ
ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΚΟΣΜΑ ΤΟΝ ΑΙΤΩΛΟ
«Βασίλισσα τοῦ οὐρανοῦ καί τῆς γῆς».
Αὐτή τήν εὐλαβική ἔκφραση ἀφιερώνει ὁ Πατροκοσμᾶς στήν Ὑπεραγία Θεοτόκο.
Ὅλοι οἱ Ἅγιοι εἶναι «Θεοτοκόφιλοι» καί κήρυκες τῆς Θεοτόκου.
Ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς προερχόμενος ἀπό τό «Περιβόλι τῆς Παναγίας», ἀπό τό Ἅγιον Ὄρος ἔχει ἕνα λόγο παραπάνω, νά προβάλλει μέ σεβασμό τήν Θεοτόκο καί τά θαύματά της.
α΄ Ἡ εὐλάβεια στήν Παναγία
Ὡς «Θεοτοκόφιλος» ὁ Ἅγιος καλλιεργεῖ στίς ψυχές τῶν χριστιανῶν τήν εὐλάβεια πρός τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο.
«Νά ἔχετε εὐλάβειαν εἰς ὅλους τούς Ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας καί περισσότερον εἰς τήν Δέσποιναν Μαρίαν, διότι ὅλοι οἱ Ἅγιοι εἶναι δοῦλοι τοῦ Χριστοῦ, ἡ δέ Θεοτόκος εἶναι Βασίλισσα τοῦ οὐρανοῦ καί τῆς γῆς, ἥτις παρακαλεῖ τόν εὔσπλαγχνον Χριστόν διά τάς ἁμαρτίας μας. Διά τοῦτο πρέπει νά τιμῶμεν τήν Δέσποιναν μας μέ νηστείας καί ἐλεημοσύνας».
β΄ Ἡ ζωή της
Ὁ Ἅγιος μιλᾶ γιά τή ζωή τῆς Παναγίας ξεκινῶντας ἀπό τούς εὐλογημένους γονεῖς της Ἰωακείμ καί Ἄννα.
«Καλός καί ὁ ἄνδρας καί ἡ γυναῖκα, καί ἀπό γένος βασιλικόν καί οἱ δύο, ἀλλά ἡ γυναῖκα ἦτο καλλιτέρα. Ἦσαν δέ, ἀδελφοί μου, ὁ Ἰωακείμ καί ἡ Ἄννα ἄνθρωποι εὐλαβεῖς, σώφρονες, ἐνάρετοι, ταπεινοί. Εἶχαν τόν οἶκόν των ξενοδοχεῖον, ἀλλά παιδιά δέν ἔκαμνον. Γνωρίζοντες πώς ὁ πανάγαθος Θεός δίδει ὅλα τά ἀγαθά, τόν παρεκάλουν νά τούς δώσῃ ἕνα τέκνον, ἀρσενικόν ἤ θηλυκόν, καί νά τό ἀφιερώσουν εἰς τόν Ναόν. Βλέπων ὁ πανάγαθος τήν καλήν των γνώμην καί τῶν δύο, εὐθύς ἐγγαστρώθη ἡ γυναῖκα τοῦ Ἰωακείμ καί ἐγέννησε τήν Δέσποινα Θεοτόκον, τήν Βασίλισσα τοῦ οὐρανοῦ καί τῆς γῆς, καί τήν ὠνόμασε Μαρίαν, καί θέλει νά εἰπῇ Κυρία-Βασίλισσα». Πρῶτος βασικός σταθμός στή ζωή τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου εἶναι τά Εἰσόδια της στό Ναό καί ἡ παραμονή της ἐκεῖ. «Καί τήν ἔβαλε ὁ Ἀρχιερεύς Ζαχαρίας μέσα εἰς τό ἅγιον Βῆμα, διότι ἐγνώρισε πώς μέλλει νά γίνῃ ἡ Δέσποινα θρόνος τοῦ Κυρίου μας. Καί ἔκαμε δώδεκα χρόνους ἡ Θεοτόκος μέσα εἰς τό ἅγιον Βῆμα καί κανείς ἐκεῖ δέν ἐπήγαινε παρά ὁ Ἀρχιερεύς μίαν φοράν τόν χρόνον καί τήν ἔβλεπε. Καί ἐτρέφετο μέ οὐράνιον ἄρτον καί ἐγένετο πλέον καλυτέρα ἀπό τούς Ἀγγέλους».
Ὁ Εὐαγγελισμός ἦταν τό κάλεσμα γιά τήν συμμετοχή της στό μυστήριο τῆς σωτηρίας τοῦ κόσμου.
Ἄς παρακολουθήσουμε τόν Ἅγιο Κοσμᾶ, πῶς τό διηγεῖται. «Ἐφώτισεν ὁ πανάγαθος Θεός τόν πατέρα καί τήν μητέρα της καί τήν ἀρραβώνιασαν διά πολλές οἰκονομίες. Καί ἔρχεται ἄγγελος Κυρίου καί τῆς λέγει: Μαρία, ἐσύ πρέπει νά χαίρεσαι ἀπό ὅλον τόν κόσμον περισσότερον καί ἀπό ἡμᾶς τούς Ἀγγέλους, διότι ἐσύ μέλλει νά γεννήσῃς τόν Υἱόν καί Λόγον τοῦ Θεοῦ καί Θεόν ἀληθινόν, τόν Χριστόν, ἐκ Πνεύματος Ἁγίου, χωρίς ἄνδρα, παρθένος, καί πάλιν νά μείνῃς παρθένος, διά νά ἐλευθερώσῃ ὁ Χριστός τόν ἄνθρωπον ἀπό τάς χεῖρας τοῦ διαβόλου, καθώς οἱ Προφῆται προεκήρυξαν. Τότε ἐσηκώθηκε ἡ Δέσποινα Θεοτόκος, ἐδόξασε τόν Θεόν καί εἶπε: Σέ δοξάζω, Κύριε μου, προσκυνῶ καί σέ λατρεύω, πώς ἐκαταδέχθης νά γίνῃς ἄνθρωπος ἀπό μένα τήν δούλη σου. Ἕτοιμη εἶμαι λοιπόν ἡ δούλη σου καί ἄς γίνῃ τό θέλημά σου τό ἅγιον. Εὐθύς συνέλαβε τόν γλυκύτατον μας Ἰησοῦν Χριστόν καί Θεόν».
γ΄ Τά θαύματά της
Ὁ Ἅγιος προτρέπει τούς χριστιανούς νά διαβάζουν τήν «Ἁμαρτωλῶν Σωτηρία», ὅπου ἀναφέρονται 70 θαύματα τῆς Παναγίας. Στά χρόνια τῆς Τουρκοκρατίας τό βιβλίο διαβαζόταν πολύ ἀπό τούς χριστιανούς. Ὠφέλιμο ὅμως καί γιά τούς σημερινούς. Ἀπό τό βιβλίο αὐτό ὁ Πατροκοσμᾶς διηγεῖται δύο πολύ ἐντυπωσιακά καί διδακτικά θαύματα.
Στό πρῶτο ἀναφέρεται ἡ ὠφέλεια ἀπό τήν ἀνάγνωση τῶν Χαιρετισμῶν τῆς Παναγίας.
• Ἕνας ληστής, πού ἔκλεβε μέ τήν συμμορία του, εἶχε τήν καλή συνήθεια νά διαβάζει κάθε μέρα τούς Χαιρετισμούς τῆς Παναγίας. Θέλοντας ὁ διάβολος νά τόν πειράξει, μεταμορφώθηκε σέ ἄνθρωπο καί ἔκανε τόν μάγειρα τῆς συμμορίας. Ἐπί 14 χρόνια προσπαθοῦσε νά τόν καταστρέψει, ἀλλά εἰς μάτην.
Δέν μποροῦσε νά ἐνεργήσει καμμιά παγίδα του, διότι κάθε μέρα ὁ ληστής διάβαζε τούς Χαιρετισμούς τῆς Παναγίας, ἡ ὁποία τόν φύλαγε. «Διά τοῦτο σᾶς συμβουλεύω ὅλους, ἄνδρες καί γυναῖκες, νά μάθετε τό «Ἄγγελος πρωτοστάτης», νά τό λέγετε εἰς τήν προσευχήν σας».
Τό δεύτερο θαῦμα ἀναφέρεται σέ ἕνα πραγματικό γεγονός πού συνέβη σέ ἕνα γυναικεῖο Μοναστῆρι τῆς Ἠπείρου στά χρόνια τῆς Τουρκοκρατίας.
• Ὅταν ἕνας Πασᾶς ἐπισκέφθηκε τό Μοναστῆρι, σατανικός ἔρωτας τόν ἔβαλε νά ζητήσει τή μοναχή Μαρία γιά γυναίκα του. Ἐκείνη σέ ἀπάντηση ἔβγαλε τά μάτια της καί τοῦ τά ἔστειλε στό πιάτο.
Ὁ πόθος τῆς ἁγνότητος καί τῆς παρθενίας τήν ὁδήγησαν σ’ αὐτή τήν ἡρωϊκή πράξη. Ὁ Πασᾶς συγκλονίστηκε καί μετενόησε γιά τήν ἀνομία του. Ἡ προσευχή του εἶχε σάν ἀποτέλεσμα ἡ Παναγία νά δώσει θαυματουργικά τά μάτια στήν ἡρωϊκή μοναχή Μαρία. «Ἀκούετε, ἀδελφοί μου, τί ἔκαμεν ἡ Μαρία μέ τήν δύναμιν τῆς Παναγίας; Διά τοῦτο πρέπει καί ἡμεῖς νά τιμῶμεν τήν Παναγίαν Θεοτόκον μέ ἔργα καλά».
δ΄ Ἡ Θεοτόκος τιμᾶ τήν γυναίκα, τήν παρθενία καί τόν γάμο
«Ἐγεννήθη ὁ Κύριος μας ἀπό γυναῖκα, διά νά εὐλογήσῃ τήν γυναῖκα. Διότι ἡ γυναῖκα ἔλαβε τήν κατάρα πρώτη καί μᾶς ἐδίωξεν ἀπό τόν παράδεισον, ἡ γυναῖκα πάλιν ἔπρεπε νά λάβῃ τήν εὐλογίαν νά μᾶς βάλῃ πάλιν εἰς τόν παράδεισον. Ἐγεννήθη ὁ Κύριος μας ἀπό παρθένον, διά νά προτιμήσῃ τήν παρθενίαν.
Ἐσύ, ἀδελφέ μου, ὅπου θέλεις νά φυλάξῃς παρθενίαν, νά μισήσῃς τόν κόσμον. Τότε εἶσαι καλός νά γίνῃς τρισμακάριος καί τότε φυλάγεις παρθενίαν, τότε γίνεσαι ὡσάν ἄγγελος. Ἐγεννήθη ὁ Κύριος ἀπό ἀρραβωνιασμένην, διά νά εὐλογήσῃ τόν γάμον».
ε΄ Διαμάντια στό φωτοστέφανο τῆς Θεοτόκου
Στή συνέχεια θά στολίσουμε τό φωτοστέφανο τῆς Θεοτόκου βάζοντας διαμάντια ἀπό τούς λόγους τοῦ Πατροκοσμᾶ, πού εἶναι διάσπαρτοι μέσα στίς διδαχές του.
• «Ὁ ἄνδρας, ἀδελφοί μου, ἐγέννησε τήν γυναῖκα ἀπό τήν πλευράν του χωρίς γυναῖκα, καί πάλιν ἔγινε γερός. Ἐδανείσθη ἐκείνη τήν πλευράν ἀπό τόν ἄνδρα καί τήν ἐχρεωστοῦσε. Ἐγεννήθησαν ὡσάν τά ἄστρα τοῦ οὐρανοῦ γυναῖκες εἰς τόν κόσμον, ἀλλά δέν ἐφάνη καμμία ἀξία νά γεννήσῃ ἄνδρα, νά πληρώσῃ τήν πλευράν ὁπού ἐχρεωστοῦσε, παρά ἡ Δέσποινα Θεοτόκος, ὅπου ἠξιώθη διά τήν καθαρότητά της καί ἐγέννησε τόν γλυκύτατον Χριστόν ἐκ Πνεύματος Ἁγίου, χωρίς ἄνδρα, παρθένος, καί πάλιν ἔμεινε παρθένος, καί ἐπλήρωσε ἐκείνην τήν πλευράν». Ὁ λόγος αὐτός εἶναι παρμένος ἀπό τούς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας καί κυρίως ἀπό τόν ἱερό Χρυσόστομο.
• Ἡ Παναγία «Παρθένος ἦτο καί ἔμεινε, καί ἔγινε Βασίλισσα εἰς τόν οὐρανόν καί εἰς τούς Ἀγγέλους καί πάσης νοητῆς καί αἰσθητῆς κτίσεως».
• «Τό θυμιατό σημαίνει τήν Δέσποινα, τήν Θεοτόκον. Τά κάρβουνα εἶναι μέσα εἰς τό θυμιατό καί δέν καίεται. Ἔτσι καί ἡ Δέσποινα ἡ Θεοτόκος ἐδέχθηκε τόν Χριστόν καί δέν ἐκάηκε, ἀλλά μάλιστα ἐφωτίσθηκε».
Ἡ Θεοτόκος ἰδιαίτερα χαίρεται, «ὅταν συγχωροῦνται μεταξύ τους οἱ χριστιανοί».
• Ἀναφερόμενος στό ὄνομα τῆς Παναγίας λέει, ὅτι Μαρία «θέλει νά εἰπῇ κυρία, ὡσάν ὅπου ἔμελλε ἡ Θεοτόκος νά γίνῃ βασίλισσα τοῦ οὐρανοῦ καί τῆς γῆς καί πάσης νοητῆς καί αἰσθητῆς κτίσεως, νά παρακαλῇ διά τάς ἁμαρτίας μας».
• Ὁ χριστιανός στό προσκυνητάρι του μαζί μέ τήν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ πρέπει «νά ἔχῃ καί τήν εἰκόνα τῆς Παναγίας...»
• Ὁ χριστιανός, ὅταν κάνει τό σημεῖο τοῦ Σταυροῦ «κατεβάζων τό χέρι του εἰς τήν κοιλίαν του νά λέγῃ:
«Σέ προσκυνῶ καί Σέ λατρεύω, Κύριέ μου, ὅτι κατεδέχθης καί ἐσαρκώθης εἰς τήν κοιλίαν τῆς Θεοτόκου διά τάς ἁμαρτίας μας».
ς΄ Οἱ εὐχές της μαζί μας
Ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς, ἀφοῦ μᾶς μίλησε γιά τήν Παναγία, εὔχεται πρός Ἐκείνην γιά μᾶς, «ἄμποτε ὁ Κύριος νά μᾶς εὐσπλαγχνισθῇ διά πρεσβειῶν τῆς Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας».
Ὅλοι οἱ Ἅγιοι εἶναι «Θεοτοκόφιλοι» καί κήρυκες τῆς Θεοτόκου.
Ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς προερχόμενος ἀπό τό «Περιβόλι τῆς Παναγίας», ἀπό τό Ἅγιον Ὄρος ἔχει ἕνα λόγο παραπάνω, νά προβάλλει μέ σεβασμό τήν Θεοτόκο καί τά θαύματά της.
α΄ Ἡ εὐλάβεια στήν Παναγία
Ὡς «Θεοτοκόφιλος» ὁ Ἅγιος καλλιεργεῖ στίς ψυχές τῶν χριστιανῶν τήν εὐλάβεια πρός τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο.
«Νά ἔχετε εὐλάβειαν εἰς ὅλους τούς Ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας καί περισσότερον εἰς τήν Δέσποιναν Μαρίαν, διότι ὅλοι οἱ Ἅγιοι εἶναι δοῦλοι τοῦ Χριστοῦ, ἡ δέ Θεοτόκος εἶναι Βασίλισσα τοῦ οὐρανοῦ καί τῆς γῆς, ἥτις παρακαλεῖ τόν εὔσπλαγχνον Χριστόν διά τάς ἁμαρτίας μας. Διά τοῦτο πρέπει νά τιμῶμεν τήν Δέσποιναν μας μέ νηστείας καί ἐλεημοσύνας».
β΄ Ἡ ζωή της
Ὁ Ἅγιος μιλᾶ γιά τή ζωή τῆς Παναγίας ξεκινῶντας ἀπό τούς εὐλογημένους γονεῖς της Ἰωακείμ καί Ἄννα.
«Καλός καί ὁ ἄνδρας καί ἡ γυναῖκα, καί ἀπό γένος βασιλικόν καί οἱ δύο, ἀλλά ἡ γυναῖκα ἦτο καλλιτέρα. Ἦσαν δέ, ἀδελφοί μου, ὁ Ἰωακείμ καί ἡ Ἄννα ἄνθρωποι εὐλαβεῖς, σώφρονες, ἐνάρετοι, ταπεινοί. Εἶχαν τόν οἶκόν των ξενοδοχεῖον, ἀλλά παιδιά δέν ἔκαμνον. Γνωρίζοντες πώς ὁ πανάγαθος Θεός δίδει ὅλα τά ἀγαθά, τόν παρεκάλουν νά τούς δώσῃ ἕνα τέκνον, ἀρσενικόν ἤ θηλυκόν, καί νά τό ἀφιερώσουν εἰς τόν Ναόν. Βλέπων ὁ πανάγαθος τήν καλήν των γνώμην καί τῶν δύο, εὐθύς ἐγγαστρώθη ἡ γυναῖκα τοῦ Ἰωακείμ καί ἐγέννησε τήν Δέσποινα Θεοτόκον, τήν Βασίλισσα τοῦ οὐρανοῦ καί τῆς γῆς, καί τήν ὠνόμασε Μαρίαν, καί θέλει νά εἰπῇ Κυρία-Βασίλισσα». Πρῶτος βασικός σταθμός στή ζωή τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου εἶναι τά Εἰσόδια της στό Ναό καί ἡ παραμονή της ἐκεῖ. «Καί τήν ἔβαλε ὁ Ἀρχιερεύς Ζαχαρίας μέσα εἰς τό ἅγιον Βῆμα, διότι ἐγνώρισε πώς μέλλει νά γίνῃ ἡ Δέσποινα θρόνος τοῦ Κυρίου μας. Καί ἔκαμε δώδεκα χρόνους ἡ Θεοτόκος μέσα εἰς τό ἅγιον Βῆμα καί κανείς ἐκεῖ δέν ἐπήγαινε παρά ὁ Ἀρχιερεύς μίαν φοράν τόν χρόνον καί τήν ἔβλεπε. Καί ἐτρέφετο μέ οὐράνιον ἄρτον καί ἐγένετο πλέον καλυτέρα ἀπό τούς Ἀγγέλους».
Ὁ Εὐαγγελισμός ἦταν τό κάλεσμα γιά τήν συμμετοχή της στό μυστήριο τῆς σωτηρίας τοῦ κόσμου.
Ἄς παρακολουθήσουμε τόν Ἅγιο Κοσμᾶ, πῶς τό διηγεῖται. «Ἐφώτισεν ὁ πανάγαθος Θεός τόν πατέρα καί τήν μητέρα της καί τήν ἀρραβώνιασαν διά πολλές οἰκονομίες. Καί ἔρχεται ἄγγελος Κυρίου καί τῆς λέγει: Μαρία, ἐσύ πρέπει νά χαίρεσαι ἀπό ὅλον τόν κόσμον περισσότερον καί ἀπό ἡμᾶς τούς Ἀγγέλους, διότι ἐσύ μέλλει νά γεννήσῃς τόν Υἱόν καί Λόγον τοῦ Θεοῦ καί Θεόν ἀληθινόν, τόν Χριστόν, ἐκ Πνεύματος Ἁγίου, χωρίς ἄνδρα, παρθένος, καί πάλιν νά μείνῃς παρθένος, διά νά ἐλευθερώσῃ ὁ Χριστός τόν ἄνθρωπον ἀπό τάς χεῖρας τοῦ διαβόλου, καθώς οἱ Προφῆται προεκήρυξαν. Τότε ἐσηκώθηκε ἡ Δέσποινα Θεοτόκος, ἐδόξασε τόν Θεόν καί εἶπε: Σέ δοξάζω, Κύριε μου, προσκυνῶ καί σέ λατρεύω, πώς ἐκαταδέχθης νά γίνῃς ἄνθρωπος ἀπό μένα τήν δούλη σου. Ἕτοιμη εἶμαι λοιπόν ἡ δούλη σου καί ἄς γίνῃ τό θέλημά σου τό ἅγιον. Εὐθύς συνέλαβε τόν γλυκύτατον μας Ἰησοῦν Χριστόν καί Θεόν».
γ΄ Τά θαύματά της
Ὁ Ἅγιος προτρέπει τούς χριστιανούς νά διαβάζουν τήν «Ἁμαρτωλῶν Σωτηρία», ὅπου ἀναφέρονται 70 θαύματα τῆς Παναγίας. Στά χρόνια τῆς Τουρκοκρατίας τό βιβλίο διαβαζόταν πολύ ἀπό τούς χριστιανούς. Ὠφέλιμο ὅμως καί γιά τούς σημερινούς. Ἀπό τό βιβλίο αὐτό ὁ Πατροκοσμᾶς διηγεῖται δύο πολύ ἐντυπωσιακά καί διδακτικά θαύματα.
Στό πρῶτο ἀναφέρεται ἡ ὠφέλεια ἀπό τήν ἀνάγνωση τῶν Χαιρετισμῶν τῆς Παναγίας.
• Ἕνας ληστής, πού ἔκλεβε μέ τήν συμμορία του, εἶχε τήν καλή συνήθεια νά διαβάζει κάθε μέρα τούς Χαιρετισμούς τῆς Παναγίας. Θέλοντας ὁ διάβολος νά τόν πειράξει, μεταμορφώθηκε σέ ἄνθρωπο καί ἔκανε τόν μάγειρα τῆς συμμορίας. Ἐπί 14 χρόνια προσπαθοῦσε νά τόν καταστρέψει, ἀλλά εἰς μάτην.
Δέν μποροῦσε νά ἐνεργήσει καμμιά παγίδα του, διότι κάθε μέρα ὁ ληστής διάβαζε τούς Χαιρετισμούς τῆς Παναγίας, ἡ ὁποία τόν φύλαγε. «Διά τοῦτο σᾶς συμβουλεύω ὅλους, ἄνδρες καί γυναῖκες, νά μάθετε τό «Ἄγγελος πρωτοστάτης», νά τό λέγετε εἰς τήν προσευχήν σας».
Τό δεύτερο θαῦμα ἀναφέρεται σέ ἕνα πραγματικό γεγονός πού συνέβη σέ ἕνα γυναικεῖο Μοναστῆρι τῆς Ἠπείρου στά χρόνια τῆς Τουρκοκρατίας.
• Ὅταν ἕνας Πασᾶς ἐπισκέφθηκε τό Μοναστῆρι, σατανικός ἔρωτας τόν ἔβαλε νά ζητήσει τή μοναχή Μαρία γιά γυναίκα του. Ἐκείνη σέ ἀπάντηση ἔβγαλε τά μάτια της καί τοῦ τά ἔστειλε στό πιάτο.
Ὁ πόθος τῆς ἁγνότητος καί τῆς παρθενίας τήν ὁδήγησαν σ’ αὐτή τήν ἡρωϊκή πράξη. Ὁ Πασᾶς συγκλονίστηκε καί μετενόησε γιά τήν ἀνομία του. Ἡ προσευχή του εἶχε σάν ἀποτέλεσμα ἡ Παναγία νά δώσει θαυματουργικά τά μάτια στήν ἡρωϊκή μοναχή Μαρία. «Ἀκούετε, ἀδελφοί μου, τί ἔκαμεν ἡ Μαρία μέ τήν δύναμιν τῆς Παναγίας; Διά τοῦτο πρέπει καί ἡμεῖς νά τιμῶμεν τήν Παναγίαν Θεοτόκον μέ ἔργα καλά».
δ΄ Ἡ Θεοτόκος τιμᾶ τήν γυναίκα, τήν παρθενία καί τόν γάμο
«Ἐγεννήθη ὁ Κύριος μας ἀπό γυναῖκα, διά νά εὐλογήσῃ τήν γυναῖκα. Διότι ἡ γυναῖκα ἔλαβε τήν κατάρα πρώτη καί μᾶς ἐδίωξεν ἀπό τόν παράδεισον, ἡ γυναῖκα πάλιν ἔπρεπε νά λάβῃ τήν εὐλογίαν νά μᾶς βάλῃ πάλιν εἰς τόν παράδεισον. Ἐγεννήθη ὁ Κύριος μας ἀπό παρθένον, διά νά προτιμήσῃ τήν παρθενίαν.
Ἐσύ, ἀδελφέ μου, ὅπου θέλεις νά φυλάξῃς παρθενίαν, νά μισήσῃς τόν κόσμον. Τότε εἶσαι καλός νά γίνῃς τρισμακάριος καί τότε φυλάγεις παρθενίαν, τότε γίνεσαι ὡσάν ἄγγελος. Ἐγεννήθη ὁ Κύριος ἀπό ἀρραβωνιασμένην, διά νά εὐλογήσῃ τόν γάμον».
ε΄ Διαμάντια στό φωτοστέφανο τῆς Θεοτόκου
Στή συνέχεια θά στολίσουμε τό φωτοστέφανο τῆς Θεοτόκου βάζοντας διαμάντια ἀπό τούς λόγους τοῦ Πατροκοσμᾶ, πού εἶναι διάσπαρτοι μέσα στίς διδαχές του.
• «Ὁ ἄνδρας, ἀδελφοί μου, ἐγέννησε τήν γυναῖκα ἀπό τήν πλευράν του χωρίς γυναῖκα, καί πάλιν ἔγινε γερός. Ἐδανείσθη ἐκείνη τήν πλευράν ἀπό τόν ἄνδρα καί τήν ἐχρεωστοῦσε. Ἐγεννήθησαν ὡσάν τά ἄστρα τοῦ οὐρανοῦ γυναῖκες εἰς τόν κόσμον, ἀλλά δέν ἐφάνη καμμία ἀξία νά γεννήσῃ ἄνδρα, νά πληρώσῃ τήν πλευράν ὁπού ἐχρεωστοῦσε, παρά ἡ Δέσποινα Θεοτόκος, ὅπου ἠξιώθη διά τήν καθαρότητά της καί ἐγέννησε τόν γλυκύτατον Χριστόν ἐκ Πνεύματος Ἁγίου, χωρίς ἄνδρα, παρθένος, καί πάλιν ἔμεινε παρθένος, καί ἐπλήρωσε ἐκείνην τήν πλευράν». Ὁ λόγος αὐτός εἶναι παρμένος ἀπό τούς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας καί κυρίως ἀπό τόν ἱερό Χρυσόστομο.
• Ἡ Παναγία «Παρθένος ἦτο καί ἔμεινε, καί ἔγινε Βασίλισσα εἰς τόν οὐρανόν καί εἰς τούς Ἀγγέλους καί πάσης νοητῆς καί αἰσθητῆς κτίσεως».
• «Τό θυμιατό σημαίνει τήν Δέσποινα, τήν Θεοτόκον. Τά κάρβουνα εἶναι μέσα εἰς τό θυμιατό καί δέν καίεται. Ἔτσι καί ἡ Δέσποινα ἡ Θεοτόκος ἐδέχθηκε τόν Χριστόν καί δέν ἐκάηκε, ἀλλά μάλιστα ἐφωτίσθηκε».
Ἡ Θεοτόκος ἰδιαίτερα χαίρεται, «ὅταν συγχωροῦνται μεταξύ τους οἱ χριστιανοί».
• Ἀναφερόμενος στό ὄνομα τῆς Παναγίας λέει, ὅτι Μαρία «θέλει νά εἰπῇ κυρία, ὡσάν ὅπου ἔμελλε ἡ Θεοτόκος νά γίνῃ βασίλισσα τοῦ οὐρανοῦ καί τῆς γῆς καί πάσης νοητῆς καί αἰσθητῆς κτίσεως, νά παρακαλῇ διά τάς ἁμαρτίας μας».
• Ὁ χριστιανός στό προσκυνητάρι του μαζί μέ τήν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ πρέπει «νά ἔχῃ καί τήν εἰκόνα τῆς Παναγίας...»
• Ὁ χριστιανός, ὅταν κάνει τό σημεῖο τοῦ Σταυροῦ «κατεβάζων τό χέρι του εἰς τήν κοιλίαν του νά λέγῃ:
«Σέ προσκυνῶ καί Σέ λατρεύω, Κύριέ μου, ὅτι κατεδέχθης καί ἐσαρκώθης εἰς τήν κοιλίαν τῆς Θεοτόκου διά τάς ἁμαρτίας μας».
ς΄ Οἱ εὐχές της μαζί μας
Ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς, ἀφοῦ μᾶς μίλησε γιά τήν Παναγία, εὔχεται πρός Ἐκείνην γιά μᾶς, «ἄμποτε ὁ Κύριος νά μᾶς εὐσπλαγχνισθῇ διά πρεσβειῶν τῆς Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας».
Ἀρχιμ. Χρυσοστόμου Μαϊδώνη, Ὁ Γέροντας τοῦ Γένους,
Ἔκδοση Ἱ. Μ. Ἁγίου Κοσμᾶ Αἰτωλοῦ
Ἔκδοση Ἱ. Μ. Ἁγίου Κοσμᾶ Αἰτωλοῦ
ΣΑΒΒΑΤΟ 8 Μεθέορτα Μεταμορφώσεως Aἰμιλιανοῦ Ἐπισκόπου Kυζίκου 820,
Μύρωνος Ἀρχιεπισκόπου Κρήτης
Μεγάλος Ἑσπερινός
Ρωμ. ιδ΄ 6-9 • Ματθ. ιε΄ 32-39
Κατάλυσις οἴνου καί ἐλαίου
Μύρωνος Ἀρχιεπισκόπου Κρήτης
Μεγάλος Ἑσπερινός
Ρωμ. ιδ΄ 6-9 • Ματθ. ιε΄ 32-39
Κατάλυσις οἴνου καί ἐλαίου
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 7 Μεθέορτα Μεταμορφώσεως, Δομετίου Πέρσου Ὁσίου 363,
Ἰωσήφ Γεροντόγιαννη Ὁσίου ἐκ μετανοίας Σητεία Κρήτης 1874
Μεγάλος Ἑσπερινός - Μικρός Παρακλητικός Κανόνας
Α΄ Κορ. ιδ΄ 26-40 • Μάρκ. θ΄ 2-9
Νηστεία ἄνευ οἴνου καί ἐλαίου
Ἰωσήφ Γεροντόγιαννη Ὁσίου ἐκ μετανοίας Σητεία Κρήτης 1874
Μεγάλος Ἑσπερινός - Μικρός Παρακλητικός Κανόνας
Α΄ Κορ. ιδ΄ 26-40 • Μάρκ. θ΄ 2-9
Νηστεία ἄνευ οἴνου καί ἐλαίου
7/8 Ὁ Ὅσιος Ἰωσήφ ὁ Γεροντογιάννης γεννήθηκε τό 1799 στά ἐρειπωμένα κελλάκια τῆς Μονῆς Καψᾶ, ὅπου εἶχε καταφύγει ἡ οἰκογένειά του, λόγῳ τουρκικῆς ἐπιδρομῆς. Οἱ γονεῖς τοῦ Ὁσίου, Ἐμμανουήλ καί Ζαμπία, εὐσεβεῖς καί ἐνάρετοι ἄνθρωποι, ζοῦσαν στίς Λίθινες, ὀνομαστό χωριό τῆς Σητείας Κρήτης.
Ὁ Ἰωάννης Βιτσέντζος (ὅπως ἦταν τό κοσμικό ὄνομα καί τό ἐπίθετο τοῦ Ὁσίου) μέχρι νά μεγαλώσει βοηθοῦσε τόν πατέρα του στίς ἀγροτικές ἐργασίες. Ζωηρός καί ἀτίθασος στόν χαρακτῆρα. Λόγῳ ἀπαγόρευσης τῆς λειτουργίας σχολείων, δέν ἔμαθε γράμματα. Ἦταν ὅμως φιλομαθής καί ἔξυπνος.
Σέ νεαρή ἡλικία παντρεύτηκε τήν χωριανή του Καλλιόπη τῆς οἰκογένειας Γεροντήδων καί ἀπέκτησε τέσσερα παιδιά. Τρεῖς κόρες καί ἕνα γιό. Ἡ ἀγροτική ζωή καί οἱ συχνοί διαπληκτισμοί μέ τούς Τούρκους, τόν ἀνάγκασαν νά μένει στό μετόχι πού εἶχε στήν τοποθεσία «Κατσαρόλι», κοντά στίς Λίθινες. Αὐτή ἡ ἀπομόνωση ἀγρίεψε περισσότερο τόν ἤδη δύστροπο χαρακτήρα του. Ἔγινε εὐέξαπτος, σκληρός, ἐρειστικός καί ἀνελεήμων.
Κάποια Κυριακή ὁ Γεροντογιάννης ἔφυγε μαζί μέ τή γυναίκα του Καλλιόπη γιά νά πουλήσει ξύλα καί νά ἀγοράσει κρασί ἀπό τά γειτονικά χωριά Χανδρά καί Ἀρμένους. Τά παιδιά ἔμειναν μόνα τους καί αὐτό ἀποδείχτηκε μοιραῖο γιά μία ἀπό τίς κόρες του, πού κάηκε σέ πυρκαγιά. Τό τραγικό αὐτό ἀτύχημα ὁ Γεροντογιάννης τό εἶδε σάν θεία τιμωρία γιά τήν ἁμαρτωλή ζωή του καί γιατί δέν τήρησε τήν Κυριακάτικη ἀργία. Ἀπό τή στιγμή αὐτή ἡ ζωή του ἄλλαξε τελείως, ὅπως καί ὁ χαρακτήρας του. Ὁ Γεροντογιάννης ἀφιέρωσε τή ζωή του στίς ἐλεημοσύνες καί τή λατρεία τοῦ Θεοῦ.
Καί κατόπιν σάν μοναχός συμβούλευε: «Καί ἄν θές ζωήν παντοτεινή νά δῇς εἰς βασιλείαν Κυριακάς καί ἑορτάς πράσσε (= σύχναζε) εἰς Ἐκκλησίαν».
Μετά ἀπό διάφορες περιπέτειες, ἀφήνει τήν οἰκογένειά του στήν πρόνοια τοῦ Θεοῦ καί γίνεται μοναχός στή Μονή τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου Καψᾶ, (μετόχι τῆς Μονῆς Τοπλοῦ κοντά στό Βάι καί τή Σητεία) τήν ὁποία ἀνακαινίζει καί ἀφιερώνεται ὁλόψυχα στή λατρεία τοῦ Θεοῦ. Ἀφοῦ ἔζησε ἀρκετά χρόνια ζωή ἁγία, παρέδωσε ὁσιακά τήν ψυχή του στόν Θεό στίς 8.00 τό πρωί τῆς 6ης Αὐγούστου 1874.
Σύμφωνα μέ παραδόσεις καί μαρτυρίες ντόπιων κατοίκων, ἀλλά καί ἄλλων, ἐπετέλεσε πολλά θαύματα πρό καί μετά τόν θάνατό του.
Ὁ Ἰωάννης Βιτσέντζος (ὅπως ἦταν τό κοσμικό ὄνομα καί τό ἐπίθετο τοῦ Ὁσίου) μέχρι νά μεγαλώσει βοηθοῦσε τόν πατέρα του στίς ἀγροτικές ἐργασίες. Ζωηρός καί ἀτίθασος στόν χαρακτῆρα. Λόγῳ ἀπαγόρευσης τῆς λειτουργίας σχολείων, δέν ἔμαθε γράμματα. Ἦταν ὅμως φιλομαθής καί ἔξυπνος.
Σέ νεαρή ἡλικία παντρεύτηκε τήν χωριανή του Καλλιόπη τῆς οἰκογένειας Γεροντήδων καί ἀπέκτησε τέσσερα παιδιά. Τρεῖς κόρες καί ἕνα γιό. Ἡ ἀγροτική ζωή καί οἱ συχνοί διαπληκτισμοί μέ τούς Τούρκους, τόν ἀνάγκασαν νά μένει στό μετόχι πού εἶχε στήν τοποθεσία «Κατσαρόλι», κοντά στίς Λίθινες. Αὐτή ἡ ἀπομόνωση ἀγρίεψε περισσότερο τόν ἤδη δύστροπο χαρακτήρα του. Ἔγινε εὐέξαπτος, σκληρός, ἐρειστικός καί ἀνελεήμων.
Κάποια Κυριακή ὁ Γεροντογιάννης ἔφυγε μαζί μέ τή γυναίκα του Καλλιόπη γιά νά πουλήσει ξύλα καί νά ἀγοράσει κρασί ἀπό τά γειτονικά χωριά Χανδρά καί Ἀρμένους. Τά παιδιά ἔμειναν μόνα τους καί αὐτό ἀποδείχτηκε μοιραῖο γιά μία ἀπό τίς κόρες του, πού κάηκε σέ πυρκαγιά. Τό τραγικό αὐτό ἀτύχημα ὁ Γεροντογιάννης τό εἶδε σάν θεία τιμωρία γιά τήν ἁμαρτωλή ζωή του καί γιατί δέν τήρησε τήν Κυριακάτικη ἀργία. Ἀπό τή στιγμή αὐτή ἡ ζωή του ἄλλαξε τελείως, ὅπως καί ὁ χαρακτήρας του. Ὁ Γεροντογιάννης ἀφιέρωσε τή ζωή του στίς ἐλεημοσύνες καί τή λατρεία τοῦ Θεοῦ.
Καί κατόπιν σάν μοναχός συμβούλευε: «Καί ἄν θές ζωήν παντοτεινή νά δῇς εἰς βασιλείαν Κυριακάς καί ἑορτάς πράσσε (= σύχναζε) εἰς Ἐκκλησίαν».
Μετά ἀπό διάφορες περιπέτειες, ἀφήνει τήν οἰκογένειά του στήν πρόνοια τοῦ Θεοῦ καί γίνεται μοναχός στή Μονή τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου Καψᾶ, (μετόχι τῆς Μονῆς Τοπλοῦ κοντά στό Βάι καί τή Σητεία) τήν ὁποία ἀνακαινίζει καί ἀφιερώνεται ὁλόψυχα στή λατρεία τοῦ Θεοῦ. Ἀφοῦ ἔζησε ἀρκετά χρόνια ζωή ἁγία, παρέδωσε ὁσιακά τήν ψυχή του στόν Θεό στίς 8.00 τό πρωί τῆς 6ης Αὐγούστου 1874.
Σύμφωνα μέ παραδόσεις καί μαρτυρίες ντόπιων κατοίκων, ἀλλά καί ἄλλων, ἐπετέλεσε πολλά θαύματα πρό καί μετά τόν θάνατό του.
Ἀπό τό «εορτολόγιο 2020. «Ἀφιέρωμα στούς ἁγίους ἐκ Μετανοίας»,
Ἔκδοση Ι. Μ. Ἁγίου Κοσμᾶ Αἰτωλοῦ
Ἔκδοση Ι. Μ. Ἁγίου Κοσμᾶ Αἰτωλοῦ
† ΠΕΜΠΤΗ 6 H METAMOPΦΩΣIΣ TOY ΣΩTHPOΣ
Ὄρθρος-Θεία Λειτουργία Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου
Μεγάλος Ἑσπερινός - Μεγάλος Παρακλητικός Κανόνας
Β΄ Πέτρ. α΄ 10-19 • Ματθ. ιζ΄ 1-9
Κατάλυσις ἰχθύος
Ὄρθρος-Θεία Λειτουργία Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου
Μεγάλος Ἑσπερινός - Μεγάλος Παρακλητικός Κανόνας
Β΄ Πέτρ. α΄ 10-19 • Ματθ. ιζ΄ 1-9
Κατάλυσις ἰχθύος
ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
Β΄ Πέτρ. α΄ 10-19
|
ΚΕΙΜΕΝΟ
10 Διὸ μᾶλλον, ἀδελφοί, σπουδάσατε βεβαίαν ὑμῶν τὴν κλῆσιν καὶ ἐκλογὴν ποιεῖσθαι· ταῦτα γὰρ ποιοῦντες οὐ μὴ πταίσητέ ποτε. 11 Οὕτω γὰρ πλουσίως ἐπιχορηγηθήσεται ὑμῖν ἡ εἴσοδος εἰς τὴν αἰώνιον βασιλείαν τοῦ Κυρίου ἡμῶν καὶ σωτῆρος Ἰησοῦ Χριστοῦ. 12 Διὸ οὐκ ἀμελήσω ἀεὶ ὑμᾶς ὑπομιμνήσκειν περὶ τούτων, καίπερ εἰδότας καὶ ἐστηριγμένους ἐν τῇ παρούσῃ ἀληθείᾳ. 13 Δίκαιον δὲ ἡγοῦμαι, ἐφ᾿ ὅσον εἰμὶ ἐν τούτῳ τῷ σκηνώματι, διεγείρειν ὑμᾶς ἐν ὑπομνήσει, 14 εἰδὼς ὅτι ταχινή ἐστιν ἡ ἀπόθεσις τοῦ σκηνώματός μου, καθὼς καὶ ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς ἐδήλωσέ μοι. 15 Σπουδάσω δὲ καὶ ἑκάστοτε ἔχειν ὑμᾶς μετὰ τὴν ἐμὴν ἔξοδον τὴν τούτων μνήμην ποιεῖσθαι. 16 Οὐ γὰρ σεσοφισμένοις μύθοις ἐξακολουθήσαντες ἐγνωρίσαμεν ὑμῖν τὴν τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ δύναμιν καὶ παρουσίαν, ἀλλ᾿ ἐπόπται γενηθέντες τῆς ἐκείνου μεγαλειότητος. 17 Λαβὼν γὰρ παρὰ Θεοῦ πατρὸς τιμὴν καὶ δόξαν φωνῆς ἐνεχθείσης αὐτῷ τοιᾶσδε ὑπὸ τῆς μεγαλοπρεποῦς δόξης, οὗτός ἐστιν ὁ υἱός μου ὁ ἀγαπητός, εἰς ὃν ἐγὼ εὐδόκησα, 18 καὶ ταύτην τὴν φωνὴν ἡμεῖς ἠκούσαμεν ἐξ οὐρανοῦ ἐνεχθεῖσαν, σὺν αὐτῷ ὄντες ἐν τῷ ὄρει τῷ ἁγίῳ. 19 Καὶ ἔχομεν βεβαιότερον τὸν προφητικὸν λόγον, ᾧ καλῶς ποιεῖτε προσέχοντες ὡς λύχνῳ φαίνοντι ἐν αὐχμηρῷ τόπῳ, ἕως οὗ ἡμέρα διαυγάσῃ καὶ φωσφόρος ἀνατείλῃ ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν. |
ΑΠΟΔΟΣΗ ΣΤΗ ΝΕΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ
10 Διὰ τοῦτο, ἀδελφοί, δείξατε μεγαλύτερον ζῆλον εἰς τὸ νὰ κάνετε βεβαίαν τὴν κλῆσίν σας καὶ τὴν ἐκλογήν· ἐὰν τὸ κάνετε αὐτό, ποτὲ δὲν θὰ πέσετε. 11 Ἔτσι θὰ σᾶς χορηγηθῇ πλουσίως ἡ εἴσοδος εἰς τὴν αἰωνίαν βασιλείαν τοῦ Κυρίου μας καὶ Σωτῆρος Ἰησοῦ Χριστοῦ. 12 Διὰ τοῦτο, δὲν θὰ ἀμελήσω νὰ σᾶς ὑπενθυμίζω αὐτὰ πάντοτε, ἂν καὶ τὰ ξέρετε καὶ εἶσθε στερεοὶ εἰς τὴν ἀλήθειαν, ποὺ ἤδη ἔχετε. 13 Νομίζω εἶναι δίκαιον, ἐφ’ ὅσον εἶμαι εἰς τοῦτο τὸ σῶμα, νὰ σᾶς ξυπνάω μὲ ὑπομνήσεις, 14 ἐπειδὴ ξέρω ὅτι γρήγορα θὰ τὸ ἀποβάλω, ὅπως καὶ ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστὸς μοῦ ἐφανέρωσε. 15 Ἀλλὰ θὰ φροντίσω νὰ ἔχετε τὰ μέσα ὥστε, καὶ ὅταν θὰ ἔχω φύγει, νὰ θυμᾶστε αὐτὰ πάντοτε. 16 Διότι σᾶς ἐγνωστοποιήσαμεν τὴν δύναμιν καὶ τὴν ἔλευσιν τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὄχι ἀκολουθήσαντες ἐντέχνους μύθους, ἀλλ’ ἐπειδὴ εἴδαμε μὲ τὰ μάτια μας τὴν μεγαλειότητά του, 17 ὅταν ἔλαβε ἀπὸ τὸν Θεὸν Πατέρα τιμὴν καὶ δόξαν, καὶ ἦλθε εἰς αὐτὸν ἀπὸ τὴν μεγαλοπρεπῆ δόξαν μιὰ τέτοια φωνή: αὐτὸς εἶναι ὁΥἱός μου ὁ ἀγαπητὸς, εἰς τὸν ὁποῖον ἐγὼ εὐαρεστοῦμαι. 18 Τὴν φωνὴν αὐτὴν ἐμεῖς ἀκούσαμε νὰ ἔρχεται ἀπὸ τὸν οὐρανόν, ὅταν ἤμαστε μαζί του εἰς τὸ ὄρος τὸ ἅγιον. 19 Καὶ ἔτσι ἔχομεν μεγαλυτέραν βεβαίωσιν διὰ τὸν προφητικὸν λόγον, εἰς τὸν ὁποῖον καλὰ κάνετε νὰ δίνετε προσοχήν, σὰν σὲ ἕνα λυχνάρι ποὺ φωτίζει μέσα σὲ σκοτεινὸν μέρος, ἕως ὅτου γλυκοχαράξῃ ἡ ἡμέρα καὶ ὁ αὐγερινὸς ἀνατείλῃ στὶς καρδιές σας. |
ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ
Ματθ. ιζ΄ 1-9
|
ΚΕΙΜΕΝΟ
Ἡ Μεταμόρφωσις 1 Καὶ μεθ᾿ ἡμέρας ἓξ παραλαμβάνει ὁ Ἰησοῦς τὸν Πέτρον καὶ Ἰάκωβον καὶ Ἰωάννην τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ καὶ ἀναφέρει αὐτοὺς εἰς ὄρος ὑψηλὸν κατ᾿ ἰδίαν· 2 καὶ μετεμορφώθη ἔμπροσθεν αὐτῶν, καὶ ἔλαμψε τὸ πρόσωπον αὐτοῦὡς ὁ ἥλιος, τὰ δὲ ἱμάτια αὐτοῦ ἐγένετο λευκὰ ὡς τὸ φῶς. 3 Καὶ ἰδοὺ ὤφθησαν αὐτοῖς Μωσῆς καὶ Ἠλίας μετ᾿ αὐτοῦσυλλαλοῦντες. 4 Ἀποκριθεὶς δὲ ὁ Πέτρος εἶπε τῷ Ἰησοῦ· Κύριε, καλόν ἐστιν ἡμᾶς ὧδε εἶναι· εἰ θέλεις, ποιήσωμεν ὧδε τρεῖς σκηνάς, σοὶ μίαν καὶ Μωσεῖ μίαν καὶ μίαν Ἠλίᾳ. 5 Ἔτι αὐτοῦ λαλοῦντος ἰδοὺ νεφέλη φωτεινὴ ἐπεσκίασεν αὐτούς, καὶἰδοὺ φωνὴ ἐκ τῆς νεφέλης λέγουσα· οὗτός ἐστιν ὁ υἱός μου ὁ ἀγαπητός,ἐν ᾧ εὐδόκησα· αὐτοῦ ἀκούετε· 6 καὶ ἀκούσαντες οἱ μαθηταὶ ἔπεσον ἐπὶ πρόσωπον αὐτῶν καὶἐφοβήθησαν σφόδρα. 7 Καὶ προσελθὼν ὁ Ἰησοῦς ἥψατο αὐτῶν καὶ εἶπεν· ἐγέρθητε καὶ μὴφοβεῖσθε. 8 Ἐπάραντες δὲ τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτῶν οὐδένα εἶδον εἰ μὴ τὸν Ἰησοῦν μόνον. 9 Καὶ καταβαινόντων αὐτῶν ἀπὸ τοῦ ὄρους ἐνετείλατο αὐτοῖς ὁἸησοῦς λέγων· μηδενὶ εἴπητε τὸ ὅραμα ἕως οὗ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐκ νεκρῶν ἀναστῇ. |
ΑΠΟΔΟΣΗ ΣΤΗ ΝΕΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ
Ἡ Μεταμόρφωσις 1 Ὕστερα ἀπὸ ἕξι ἡμέρες, παίρνει ὁ Ἰησοῦς τὸν Πέτρον καὶ τὸν Ἰάκωβον καὶ τὸν Ἰωάννην, τὸν ἀδελφόν του, καὶ τοὺς ἀνεβάζει σὲ ἕνα ψηλὸ βουνὸ ἰδιαιτέρως. 2 Καὶ μεταμορφώθηκε μπροστά τους καὶ ἔλαμψε τὸ πρόσωπόν του ὅπως ὁ ἥλιος, τὰ δὲ ἐνδύματά του ἔγιναν ἄσπρα σὰν τὸ φῶς. 3 Καὶ ἐμφανίσθηκαν εἰς αὐτοὺς ὁ Μωϋσὴς καὶ ὁ Ἠλίας, οἱ ὁποίοι συνωμιλοῦσαν μαζί του. 4 Τότε ελαβε τὸν λόγον ὁ Πέτρος καὶ εἶπε εἰς τὸν Ἰησοῦν, «Κύριε, καλὸν εἶναι νὰ μείνωμε ἐδῶ. Ἐὰν θέλεις, ἂς κάνωμεν ἐδῶ τρεῖς σκηνές, μίαν γιὰ σένα, μίαν διὰ τὸν Μωϋσὴν καὶ μίαν διὰ τὸν Ἠλίαν». 5 Ἐνῷ αὐτὸς ἀκόμη ἐμιλοῦσε, ἕνα σύννεφο φωτεινὸ τοὺς ἐσκίασε καὶ μία φωνὴ ἀπὸ τὸ σύννεφο ἔλεγε, «Αὐτὸς εἶναι ὁ Υἱός μου ὁ ἀγαπητός, εἰς τὸν ὁποῖον εὐαρεστοῦμαι. Αὐτὸν νὰ ἀκοῦτε». 6 Καὶ ὅταν ἄκουσαν οἱ μαθηταί, ἔπεσαν μὲ τὸ πρόσωπόν τους εἰς τὴν γῆν καὶ ἐφοβήθηκαν πολύ. 7 Καὶ ὁ Ἰησοῦς ἀφοῦ τοὺς ἐπλησίασε, τοὺς ἄγγιξε καὶ εἶπε, «Σηκωθεῖτε καὶ μὴ φοβᾶσθε». 8 Ὅταν δὲ ἐσήκωσαν τὰ μάτια τους δὲν εἶδαν κανένα παρὰ μόνον τὸν Ἰησοῦν. 9 Καὶ ἐνῷ κατέβαιναν ἀπὸ τὸ βουνό, ὁ Ἰησοῦς τοὺς διέταξε, «Μὴν πῆτε σὲ κανένα τὸ ὅραμα, ἕως ὅτου ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἀναστηθῇ ἐκ τῶν νεκρῶν». |
Φῶς Χριστοῦ
Ὅπως ἀκριβῶς ἀπό τή φωτιά ἀνάπτονται τά λυχνάρια καί οἱ λαμπάδες καί φωτίζουν καιόμεναι ἀπό τό ἴδιο φῶς, ἔτσι καί οἱ χριστιανοί ἀπό μία φύση ἀνάπτονται καί φωτίζουν, δηλαδή ἀπό τό φῶς τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ. Οἱ καρδιές τους φωτίζονται ἀπό τή φλόγα τοῦ Πνεύματος καί ἐνῷ βρίσκονται στή γῆ ζοῦν τήν πνευματική ζωή μπροστά στό Θεό.
Ψευδό-Μακάριος, Ρ.G. 34, 772 Β. |
Καθαρή καρδιά - θέα τοῦ Θεοῦ Ἄν ὁ ἄνθρωπος μέ τήν προσεκτική ζωή του ξεπλύνει τήν ἀκαθαρσία τῆς ἁμαρτίας ἡ ὁποία σκέπασε τήν καρδιά του, θά λάμψει μέσα του τό θεῖο κάλλος. Ὅπως συμβαίνει στό σίδηρο, ὅταν αὐτός ἀπαλλαγεῖ ἀπό τή σκουριά λάμπει στόν ἥλιο, ἔτσι καί ὁ ἐσωτερικός ἄνθρωπος, ὅταν ἀπαλλαγεῖ ἀπό τήν ἁμαρτία, ἀπό τά πάθη καί τό κακό, τότε νιώθει τό Θεό μέσα του.
Γρηγ.Νύσσης, Ρ.G. 44, 1269 |
Γιάννη Χ. Δήμου, ΠΑΤΕΡΙΚΕΣ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ
ΤΕΤΑΡΤΗ 5 Προεόρτια Mεταμορφώσεως, Eὐσιγνίου Μάρτυρος Ἀντιόχεια 362,
Νόννας μητέρας Ἁγίου Γρηγορίου Θεολόγου
Μεγάλος Ἑσπερινός
Α΄ Πέτρ. α΄ 1-β΄ 10 • Ματθ. κ΄ 1-16
Νηστεία ἄνευ οἴνου καί ἐλαίου
Νόννας μητέρας Ἁγίου Γρηγορίου Θεολόγου
Μεγάλος Ἑσπερινός
Α΄ Πέτρ. α΄ 1-β΄ 10 • Ματθ. κ΄ 1-16
Νηστεία ἄνευ οἴνου καί ἐλαίου
Η ΠΑΝΑΓΙΑ Η ΧΑΛΚΙΔΙΚΙΩΤΙΣΣΑ
ΣΤΗ ΜΟΝΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΚΟΣΜΑ...
Ἦταν πραγματικά μεγάλη εὐλογία, μέ τήν ἔναρξη τοῦ Δεκαπενταυγούστου, ὁ ἐρχομός τῆς εἰκόνος τῆς Παναγίας τῆς Χαλκιδικιώτισσας στήν Ἱερά Μονή τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ στήν Ἀρναία τῆς Χαλκιδικῆς, τῆς ὁποίας ἡ σεμνή ὑποδοχή ἔγινε τήν Κυριακή 2 Αὐγούστου.
Τήν εἰκόνα ὑποδέχθηκε ὁ Σεβ. Μητροπολίτης μας κ. Θεόκλητος πλαισιούμενος ἀπό τόν Πνευματικό τῆς Ἱερᾶς Μονῆς καί Ἱεροκήρυκα Παν. Ἀρχιμ. π. Χρυσόστομο Μαϊδώνη, τόν Παν. Ἀρχιμ. π. Παΐσιο Σουλτανικᾶ, τόν Αἰδ. Οἰκ. π. Κωνσταντῖνο Ἀγούλα, τούς Διακόνους π. Κωνσταντῖνο Ἰσαακίδη καί π. Θεόκλητο Παρδάλη, τίς ἀδελφές τῆς Ἱερᾶς Μονῆς, τόν Πρόεδρο τῆς Τοπικῆς Κοινότητος Ἀρναίας κ. Ἀγαπητό Κιάτο, τήν Πρόεδρο τῆς Σχολικῆς Ἐπιτροπῆς Πρωτοβαθμίου Ἐκπαιδεύσεως Δήμου Ἀριστοτέλη κα Εὐγενία Γιαννούση καί πλῆθος χριστιανῶν. Τοποθετήθηκε ἐντός τοῦ Ναοῦ τῆς Μονῆς καί τελέσθηκε ὁ Ἑσπερινός, ἡ Μεγάλη Παράκλησις καί ἀκολούθησε Ἱερά Ἀγρυπνία. Στήν μικρή προσλαλιά του ὁ Σεβασμιώτατος, ἀνταπαντῶντας στήν παρουσίαση τῆς Ἁγίας Εἰκόνος ἀπό τόν π. Χρυσόστομο, εὐχήθηκε ἡ Παναγία ἡ Χαλκιδικιώτισσα νά ἀποβῆ τό εὐήκοο οὖς στά αἰτήματα τῶν χριστιανῶν πού θά προσκυνοῦν τή Χάρη Της καί ἐπιπλέον ἡ ἰσχυρά παρηγορία τοῦ Λαοῦ μας, καθότι ὡς Παντάνασσα ἀποβαίνει ἡ Παράκλησις τῆς Ἐκκλησίας, δηλαδή, Ἐκείνη πού ἀποδέχεται τά αἰτήματά μας καί παρηγορεῖ παντοιοτρόπως τόν ψυχισμό μας.
Εἶναι ἡ πρώτη εἰκόνα πού ἁγιογραφεῖται καί παριστᾶ τήν ἔλευση τῆς Θεοτόκου στήν Χαλκιδική, σύμφωνα μέ τήν ζωντανή παράδοση πού ὑπάρχει στό Ἅγιον Ὄρος. Εἶναι ἐμπνευσμένη ἀπό τήν παράσταση πού ὑπάρχει στήν Ἱερά Μονή Ἰβήρων, ὅπου κατά τήν ἀρχαιότητα ὁ λιμήν τοῦ Κλήμεντος. Ἐκεῖ ἦλθε ἡ Παναγία μέ τόν Ἅγιο Ἰωάννη τόν Θεολόγο καί δίδαξαν τήν πίστη τοῦ Χριστοῦ στούς Ἀθωνῖτες, πού τούς ὑποδέχθηκαν.
Ἡ πίστη τοῦ Χριστοῦ στή Χαλκιδική ἦλθε πρῶτα ἀπό τήν Κυρία Θεοτόκο γύρω στό 40 μ.Χ. καί μετά ἀπό τόν Ἀπ. Παῦλο τό 50 μ. Χ.
Ἡ Χαλκιδική τῆς Μακεδονίας εἶναι ὁ μόνος τόπος τῆς Ἑλλάδος, πού ἐπισκέφθηκε ἡ Παναγία καί αὐτό ἀποτελεῖ μεγάλη εὐλογία καί εὐθύνη.
Οἱ Χαλκιδικιῶτες ἀνταποκρίθηκαν στήν ἀγάπη τῆς Παναγίας καί τῆς ἀφιέρωσαν ὁλόκληρο τόν Ἄθωνα καί πλῆθος Μοναστηριῶν, Ναῶν καί Παρεκκλησίων. Πολλές οἱ θαυματουργές εἰκόνες της στή Χαλκιδική καί πολλά τά θαύματα κυρίως τῆς Παναγίας τῆς Γοργοϋπηκόου.
Τήν εἰκόνα ἁγιογράφησαν ὁ Μεθόδιος καί ἡ Εἰρήνη ἀπό τήν Ἱερισσό καί τήν Παράκλησή της συνέταξε ὁ Ὑμνογράφος κ. Χαράλαμπος Μπούσιας.
Ἡ εἰκόνα θά ἑορτάζει στίς 2 Ἰουλίου κατά τήν ἑορτή τῆς Καταθέσεως τῆς τιμίας Ἐσθῆτος τῆς Θεοτόκου.
Παρακαλοῦμε τήν Παναγία τή Χαλκιδικιώτισσα, νά προστατεύει τόν τόπο μας, τίς οἰκογένειες, τά παιδιά μας, τούς ἀνήμπορους.
Παρακαλοῦμε τήν Παναγία τή Χαλκιδικιώτισσα, νά ὁδηγεῖ τόν εὐσεβῆ Ὀρθόδοξο λαό μας σέ μετάνοια, ταπείνωση, ἀγάπη, πίστη, καί ὑπομονή.
Παρακαλοῦμε τήν Παναγία τή Χαλκιδικιώτισσα, νά μᾶς προστατεύει σ’ αὐτή τή ζωή καί νά μᾶς ἔχει μαζί μέ τόν Υἱό της καί στήν αἰωνιότητα!
Τήν εἰκόνα ὑποδέχθηκε ὁ Σεβ. Μητροπολίτης μας κ. Θεόκλητος πλαισιούμενος ἀπό τόν Πνευματικό τῆς Ἱερᾶς Μονῆς καί Ἱεροκήρυκα Παν. Ἀρχιμ. π. Χρυσόστομο Μαϊδώνη, τόν Παν. Ἀρχιμ. π. Παΐσιο Σουλτανικᾶ, τόν Αἰδ. Οἰκ. π. Κωνσταντῖνο Ἀγούλα, τούς Διακόνους π. Κωνσταντῖνο Ἰσαακίδη καί π. Θεόκλητο Παρδάλη, τίς ἀδελφές τῆς Ἱερᾶς Μονῆς, τόν Πρόεδρο τῆς Τοπικῆς Κοινότητος Ἀρναίας κ. Ἀγαπητό Κιάτο, τήν Πρόεδρο τῆς Σχολικῆς Ἐπιτροπῆς Πρωτοβαθμίου Ἐκπαιδεύσεως Δήμου Ἀριστοτέλη κα Εὐγενία Γιαννούση καί πλῆθος χριστιανῶν. Τοποθετήθηκε ἐντός τοῦ Ναοῦ τῆς Μονῆς καί τελέσθηκε ὁ Ἑσπερινός, ἡ Μεγάλη Παράκλησις καί ἀκολούθησε Ἱερά Ἀγρυπνία. Στήν μικρή προσλαλιά του ὁ Σεβασμιώτατος, ἀνταπαντῶντας στήν παρουσίαση τῆς Ἁγίας Εἰκόνος ἀπό τόν π. Χρυσόστομο, εὐχήθηκε ἡ Παναγία ἡ Χαλκιδικιώτισσα νά ἀποβῆ τό εὐήκοο οὖς στά αἰτήματα τῶν χριστιανῶν πού θά προσκυνοῦν τή Χάρη Της καί ἐπιπλέον ἡ ἰσχυρά παρηγορία τοῦ Λαοῦ μας, καθότι ὡς Παντάνασσα ἀποβαίνει ἡ Παράκλησις τῆς Ἐκκλησίας, δηλαδή, Ἐκείνη πού ἀποδέχεται τά αἰτήματά μας καί παρηγορεῖ παντοιοτρόπως τόν ψυχισμό μας.
Εἶναι ἡ πρώτη εἰκόνα πού ἁγιογραφεῖται καί παριστᾶ τήν ἔλευση τῆς Θεοτόκου στήν Χαλκιδική, σύμφωνα μέ τήν ζωντανή παράδοση πού ὑπάρχει στό Ἅγιον Ὄρος. Εἶναι ἐμπνευσμένη ἀπό τήν παράσταση πού ὑπάρχει στήν Ἱερά Μονή Ἰβήρων, ὅπου κατά τήν ἀρχαιότητα ὁ λιμήν τοῦ Κλήμεντος. Ἐκεῖ ἦλθε ἡ Παναγία μέ τόν Ἅγιο Ἰωάννη τόν Θεολόγο καί δίδαξαν τήν πίστη τοῦ Χριστοῦ στούς Ἀθωνῖτες, πού τούς ὑποδέχθηκαν.
Ἡ πίστη τοῦ Χριστοῦ στή Χαλκιδική ἦλθε πρῶτα ἀπό τήν Κυρία Θεοτόκο γύρω στό 40 μ.Χ. καί μετά ἀπό τόν Ἀπ. Παῦλο τό 50 μ. Χ.
Ἡ Χαλκιδική τῆς Μακεδονίας εἶναι ὁ μόνος τόπος τῆς Ἑλλάδος, πού ἐπισκέφθηκε ἡ Παναγία καί αὐτό ἀποτελεῖ μεγάλη εὐλογία καί εὐθύνη.
Οἱ Χαλκιδικιῶτες ἀνταποκρίθηκαν στήν ἀγάπη τῆς Παναγίας καί τῆς ἀφιέρωσαν ὁλόκληρο τόν Ἄθωνα καί πλῆθος Μοναστηριῶν, Ναῶν καί Παρεκκλησίων. Πολλές οἱ θαυματουργές εἰκόνες της στή Χαλκιδική καί πολλά τά θαύματα κυρίως τῆς Παναγίας τῆς Γοργοϋπηκόου.
Τήν εἰκόνα ἁγιογράφησαν ὁ Μεθόδιος καί ἡ Εἰρήνη ἀπό τήν Ἱερισσό καί τήν Παράκλησή της συνέταξε ὁ Ὑμνογράφος κ. Χαράλαμπος Μπούσιας.
Ἡ εἰκόνα θά ἑορτάζει στίς 2 Ἰουλίου κατά τήν ἑορτή τῆς Καταθέσεως τῆς τιμίας Ἐσθῆτος τῆς Θεοτόκου.
Παρακαλοῦμε τήν Παναγία τή Χαλκιδικιώτισσα, νά προστατεύει τόν τόπο μας, τίς οἰκογένειες, τά παιδιά μας, τούς ἀνήμπορους.
Παρακαλοῦμε τήν Παναγία τή Χαλκιδικιώτισσα, νά ὁδηγεῖ τόν εὐσεβῆ Ὀρθόδοξο λαό μας σέ μετάνοια, ταπείνωση, ἀγάπη, πίστη, καί ὑπομονή.
Παρακαλοῦμε τήν Παναγία τή Χαλκιδικιώτισσα, νά μᾶς προστατεύει σ’ αὐτή τή ζωή καί νά μᾶς ἔχει μαζί μέ τόν Υἱό της καί στήν αἰωνιότητα!
ΔΕΙΤΕ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΤΡΙΤΗ 4 Tῶν Ἁγίων Ἑπτά Παίδων ἐν Ἐφέσῳ 250, Εὐδοκίας Μάρτυρος Περσία 362
Μεγάλος Ἑσπερινός - Μεγάλος Παρακλητικός Κανόνας
Α΄ Κορ. ιβ΄ 12-26 • Ματθ. ιη΄ 18-22, ιθ΄ 1-2, 13-15
Νηστεία ἄνευ οἴνου καί ἐλαίου
Μεγάλος Ἑσπερινός - Μεγάλος Παρακλητικός Κανόνας
Α΄ Κορ. ιβ΄ 12-26 • Ματθ. ιη΄ 18-22, ιθ΄ 1-2, 13-15
Νηστεία ἄνευ οἴνου καί ἐλαίου
ΔΕΥΤΕΡΑ 3 Ἰσαακίου, Δαλμάτου, Φαύστου Ὁσίων 5ος
Μεγάλος Ἑσπερινός
Μικρός Παρακλητικός Κανόνας
Α΄ Κορ. ια΄ 31-34, ιβ΄ 1-6 • Ματθ. ιη΄ 1-11
Νηστεία ἄνευ οἴνου καί ἐλαίου
Μεγάλος Ἑσπερινός
Μικρός Παρακλητικός Κανόνας
Α΄ Κορ. ια΄ 31-34, ιβ΄ 1-6 • Ματθ. ιη΄ 1-11
Νηστεία ἄνευ οἴνου καί ἐλαίου
ΥΠΟΔΟΧΗ
ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΧΑΛΚΙΔΙΚΙΩΤΙΣΣΑΣ
Πραγματοποιήθηκε χθες στήν Ἱερά Μονή Ἁγίου Κοσμᾶ Αἰτωλοῦ
ἡ Ὑποδοχή τῆς Ἱερᾶς Εἰκόνος τῆς Παναγίας τῆς Χαλκιδικιώτισσας.
ἡ Ὑποδοχή τῆς Ἱερᾶς Εἰκόνος τῆς Παναγίας τῆς Χαλκιδικιώτισσας.
ΠΑΝΑΓΙΑ
Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΟΣ!
Ἀρχιμ. Χρυσοστόμου Μαϊδώνη
Ναί, ἡ Παναγία μας εἶναι ἡ μεγαλύτερη Ἱεραπόστολος!
Ἔφερε τόν Χριστό στούς ἀνθρώπους, προσφέροντας τά καθαρώτατα αἵματα της στόν Υἱό τοῦ Θεοῦ, τόν ἔκανε Υἱό τοῦ ἀνθρώπου.
Ναί, ἡ Παναγία μας εἶναι ἡ μεγαλύτερη Ἱεραπόστολος!
Ὁδήγησε ὁλόκληρο τό ἀνθρώπινο γένος στόν Θεό καί τό ἕνωσε μέ τόν Χριστό, ὅταν εἶπε στόν ἄγγελο: «Ἰδού ἡ δούλη Κυρίουû γένοιτό μοι κατά τό ρῆμά σου» (Λουκ. 1,38).
Ναί, ἡ Παναγία μας εἶναι ἡ Ἱεραπόστολος τῆς Χαλκιδικῆς!
Ἡ Χαλκιδική εἶναι ὁ μόνος τόπος στήν Ἑλλάδα, πού ἐπισκέφθηκε ἡ Θεοτόκος καί δίδαξε τήν πίστη στόν Χριστό.
Μεγάλη ἡ τιμή καί ἡ εὐλογία τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου πρός τόν τόπο μας, τή Χαλκιδική, νά δεχθεῖ τήν ἐπίσκεψη της!
Σύμφωνα μέ τήν προφορική Ἁγιορείτικη παράδοση ἡ Παναγία μας ξεκίνησε μαζί μέ τόν Ἅγιο Ἰωάννη τόν Θεολόγο νά ἐπισκεφθοῦν τόν Ἅγιο Λάζαρο στήν Κύπρο. Ὅμως λόγῳ θαλασσοταταχῆς καί μέ θεία ἐπέμβαση, τό πλοῖο τούς ἔβγαλε στόν Ἄθωνα τῆς Χαλκιδικῆς. Καί συγκεκριμμένα στό λιμάνι τοῦ Κλήμεντα, ἐκεῖ σήμερα πού εἶναι κτισμένη ἡ Μονή Ἰβήρων.
Θαύμασε ἡ Παναγία τήν φυσική ὀμορφιά τοῦ Ἄθωνα!
Θαύμασαν καί οἱ Ἀθωνῖτες τή θεϊκή ὀμορφιά τῆς Παναγίας!
Ἡ Παναγία μαζί μέ τόν Ἰωάννη δίδαξαν τούς Ἀθωνῖτες καί αὐτοί δέχθηκαν τήν πίστη τοῦ Χριστοῦ.
Δικαίως καυχόμαστε οἱ Χαλκιδικιῶτες, ὅτι τήν πίστη ἐμεῖς τήν ἔχουμε ἀπό τήν ἴδια τήν Παναγία.
***
Ὁ Ἄθωνας εἶναι Χαλκιδική, Μακεδονία, Ἑλλάδα.
Εἶναι λοιπόν μεγάλη τιμή στήν Ἑλλάδα μας, τή Χαλκιδική μας, τόν Ἄθωνα.
Ἀλλά καί ὁ Ἄθωνας, ἡ Ἑλλάδα καί ἡ Χαλκιδική τίμησαν τήν Παναγία.
Ὁ Ἄθωνας ὁλόκληρος ἀφιερώθηκε στήν Παναγία καί εἶναι τό εὐωδιαστό καί ὁλάνθιστο «Περιβόλι» της. Τά Μοναστήρια, οἱ Σκῆτες, τά κελλιά ἀφιερωμένα στήν τιμή τῆς Θεοτόκου. Οἱ δέ ἐκατοντάδες εἰκόνες καί τά ἀμέτρητα θαύματα μαρτυροῦν γιά τή ζωντανή παρουσία τῆς Μητέρας Παναγίας στό Ἅγιον Ὄρος.
Ἡ γαλανόλευκη Ἑλλάδα μας, ἡ Θεοτοκοφύλακτη καί Παναγιοφρούρητη εἶναι ἕνας ὕμνος πρός τήν Γλυκοφιλοῦσα Θεομάνα. Συνολικά καταγράψαμε πρός τιμήν της 2.079 Ναούς, 228 Μοναστήρια καί 253 Προσκυνήματα.
Ἀλλά καί ἡ Χαλκιδικική δείχνει τόν σεβασμό καί τήν ἀγάπη της στήν Παναγία, μέ τά 8 Μοναστήρια, τούς 27 Ἐνοριακούς Ναούς, τά 2 Προσκυνήματα, τίς 19 περίπυστες Εἰκόνες, τά δεκάδες Παρεκκλήσια καί τίς Πανηγύρεις πρός τιμήν της.
***
Ἡ εἰκόνα τῆς Παναγίας τῆς Χαλκιδικιώτισσας ἀναδεικνύει τό μεγάλο γεγονός τῆς ἐλεύσεως τῆς Θεοτόκου στόν Ἄθωνα τῆς Χαλκιδικῆς.
Ἁγιογραφήθηκε γιά πρώτη φορά.
Θά βρίσκεται ἐνθρονισμένη στό Μοναστήρι τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ στήν Ἀρναία, πάνω στό Χολομώντα καί θά εἶναι μιά διαρκής προσευχή πρός τήν Κυρία τοῦ οὐρανοῦ καί τῆς γῆς.
***
Παρακαλοῦμε τήν Παναγία τή Χαλκιδικιώτισσα, νά προστατεύει τόν τόπο μας, τίς οἰκογένειες, τά παιδιά μας, τούς ἀνήμπορους.
Παρακαλοῦμε τήν Παναγία τή Χαλκιδικιώτισσα, νά ὁδηγεῖ τόν εὐσεβῆ Ὀρθόδοξο λαό μας σέ μετάνοια, ταπείνωση, ἀγάπη, πίστη, καί ὑπομονή.
Παρακαλοῦμε τήν Παναγία τή Χαλκιδικιώτισσα, νά μᾶς προστατεύει σ’ αὐτή τή ζωή καί νά μᾶς ἔχει μαζί μέ τόν Υἱό της καί στήν αἰωνιότητα!
Ναί, ἡ Παναγία μας εἶναι ἡ μεγαλύτερη Ἱεραπόστολος!
Ἔφερε τόν Χριστό στούς ἀνθρώπους, προσφέροντας τά καθαρώτατα αἵματα της στόν Υἱό τοῦ Θεοῦ, τόν ἔκανε Υἱό τοῦ ἀνθρώπου.
Ναί, ἡ Παναγία μας εἶναι ἡ μεγαλύτερη Ἱεραπόστολος!
Ὁδήγησε ὁλόκληρο τό ἀνθρώπινο γένος στόν Θεό καί τό ἕνωσε μέ τόν Χριστό, ὅταν εἶπε στόν ἄγγελο: «Ἰδού ἡ δούλη Κυρίουû γένοιτό μοι κατά τό ρῆμά σου» (Λουκ. 1,38).
Ναί, ἡ Παναγία μας εἶναι ἡ Ἱεραπόστολος τῆς Χαλκιδικῆς!
Ἡ Χαλκιδική εἶναι ὁ μόνος τόπος στήν Ἑλλάδα, πού ἐπισκέφθηκε ἡ Θεοτόκος καί δίδαξε τήν πίστη στόν Χριστό.
Μεγάλη ἡ τιμή καί ἡ εὐλογία τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου πρός τόν τόπο μας, τή Χαλκιδική, νά δεχθεῖ τήν ἐπίσκεψη της!
Σύμφωνα μέ τήν προφορική Ἁγιορείτικη παράδοση ἡ Παναγία μας ξεκίνησε μαζί μέ τόν Ἅγιο Ἰωάννη τόν Θεολόγο νά ἐπισκεφθοῦν τόν Ἅγιο Λάζαρο στήν Κύπρο. Ὅμως λόγῳ θαλασσοταταχῆς καί μέ θεία ἐπέμβαση, τό πλοῖο τούς ἔβγαλε στόν Ἄθωνα τῆς Χαλκιδικῆς. Καί συγκεκριμμένα στό λιμάνι τοῦ Κλήμεντα, ἐκεῖ σήμερα πού εἶναι κτισμένη ἡ Μονή Ἰβήρων.
Θαύμασε ἡ Παναγία τήν φυσική ὀμορφιά τοῦ Ἄθωνα!
Θαύμασαν καί οἱ Ἀθωνῖτες τή θεϊκή ὀμορφιά τῆς Παναγίας!
Ἡ Παναγία μαζί μέ τόν Ἰωάννη δίδαξαν τούς Ἀθωνῖτες καί αὐτοί δέχθηκαν τήν πίστη τοῦ Χριστοῦ.
Δικαίως καυχόμαστε οἱ Χαλκιδικιῶτες, ὅτι τήν πίστη ἐμεῖς τήν ἔχουμε ἀπό τήν ἴδια τήν Παναγία.
***
Ὁ Ἄθωνας εἶναι Χαλκιδική, Μακεδονία, Ἑλλάδα.
Εἶναι λοιπόν μεγάλη τιμή στήν Ἑλλάδα μας, τή Χαλκιδική μας, τόν Ἄθωνα.
Ἀλλά καί ὁ Ἄθωνας, ἡ Ἑλλάδα καί ἡ Χαλκιδική τίμησαν τήν Παναγία.
Ὁ Ἄθωνας ὁλόκληρος ἀφιερώθηκε στήν Παναγία καί εἶναι τό εὐωδιαστό καί ὁλάνθιστο «Περιβόλι» της. Τά Μοναστήρια, οἱ Σκῆτες, τά κελλιά ἀφιερωμένα στήν τιμή τῆς Θεοτόκου. Οἱ δέ ἐκατοντάδες εἰκόνες καί τά ἀμέτρητα θαύματα μαρτυροῦν γιά τή ζωντανή παρουσία τῆς Μητέρας Παναγίας στό Ἅγιον Ὄρος.
Ἡ γαλανόλευκη Ἑλλάδα μας, ἡ Θεοτοκοφύλακτη καί Παναγιοφρούρητη εἶναι ἕνας ὕμνος πρός τήν Γλυκοφιλοῦσα Θεομάνα. Συνολικά καταγράψαμε πρός τιμήν της 2.079 Ναούς, 228 Μοναστήρια καί 253 Προσκυνήματα.
Ἀλλά καί ἡ Χαλκιδικική δείχνει τόν σεβασμό καί τήν ἀγάπη της στήν Παναγία, μέ τά 8 Μοναστήρια, τούς 27 Ἐνοριακούς Ναούς, τά 2 Προσκυνήματα, τίς 19 περίπυστες Εἰκόνες, τά δεκάδες Παρεκκλήσια καί τίς Πανηγύρεις πρός τιμήν της.
***
Ἡ εἰκόνα τῆς Παναγίας τῆς Χαλκιδικιώτισσας ἀναδεικνύει τό μεγάλο γεγονός τῆς ἐλεύσεως τῆς Θεοτόκου στόν Ἄθωνα τῆς Χαλκιδικῆς.
Ἁγιογραφήθηκε γιά πρώτη φορά.
Θά βρίσκεται ἐνθρονισμένη στό Μοναστήρι τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ στήν Ἀρναία, πάνω στό Χολομώντα καί θά εἶναι μιά διαρκής προσευχή πρός τήν Κυρία τοῦ οὐρανοῦ καί τῆς γῆς.
***
Παρακαλοῦμε τήν Παναγία τή Χαλκιδικιώτισσα, νά προστατεύει τόν τόπο μας, τίς οἰκογένειες, τά παιδιά μας, τούς ἀνήμπορους.
Παρακαλοῦμε τήν Παναγία τή Χαλκιδικιώτισσα, νά ὁδηγεῖ τόν εὐσεβῆ Ὀρθόδοξο λαό μας σέ μετάνοια, ταπείνωση, ἀγάπη, πίστη, καί ὑπομονή.
Παρακαλοῦμε τήν Παναγία τή Χαλκιδικιώτισσα, νά μᾶς προστατεύει σ’ αὐτή τή ζωή καί νά μᾶς ἔχει μαζί μέ τόν Υἱό της καί στήν αἰωνιότητα!
Ἀπό τό βιβλίο "Παναγία Χαλκιδικιώτισσα",
Ἔκδοση Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίου Κοσμᾶ
Ἔκδοση Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίου Κοσμᾶ
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 31 Προεόρτια προόδου Tιμίου Σταυροῦ, Eὐδοκίμου Δικαίου Καππαδοκία 9ος
Α΄ Κορ. ια΄ 8-23 • Ματθ. ιζ΄ 10-18
Νηστεία ἄνευ οἴνου καί ἐλαίου
Α΄ Κορ. ια΄ 8-23 • Ματθ. ιζ΄ 10-18
Νηστεία ἄνευ οἴνου καί ἐλαίου
Δέν εἶχαν οὔτε... 40 ζαΐρια!
Οἰκοδομικός ὀργασμός. Αὐτή ἡ τεράστια αἴθουσα τελετῶν, διαλέξεων κ.λπ. τῶν Σχολείων «Lumière des Nations» (=Φῶς Ἐθνῶν) τῆς Ἱεραποστολῆς στήν Kananga τοῦ Zaïre ἔπρεπε νά τελειώσει μέσα σέ 4 μῆνες. Καί δέν ἦταν μόνο τό γκρούπ τῶν οἰκοδόμων - ἐργατῶν τῆς «Lubantza» μέ προσωπικό ἄνω τῶν 20-25, πού ἐργάζονταν καθημερινά, ἀλλά βοηθοῦσαν καί ἐθελοντές Ὀρθόδοξοι ἰθαγενεῖς μέ τήν καρδιά τους σέ τοῦτο τό ἔργο, πού τό ’χαν καμάρι τους. Βέβαια, μεταξύ αὐτῶν καί οἱ κληρικοί μας.
Ἔλειψαν καρφιά, τό Νο 8. Νά πεταχθεῖ κάποιος μέχρι τήν ἀγορά. Ποιός; Ὁ père Paul εἶναι «φτερό». Τόν ἔμαθαν οἱ δρόμοι μέ τό πηγαινέλα γιά τίς χίλιες - δύο ἀνάγκες τῆς οἰκοδομῆς. Εὐτυχῶς εἶχε τό ποδήλατο πού, τό καημένο, κάθε δυό ἀνάγκες τῆς οἰκοδομῆς. Εὐτυχῶς εἶχε ποδήλατο πού, τό καημένο, κάθε δυό καί τρεῖς ἐπισκευάζεται. Τό ’φαγε τό ψωμί του, μά πού δέν ὑπάρχει κι ἄλλο! Ἄς εἶναι, ἀκόμη κι ἔτσι πού ’ναι, κάνει τή δουλειά του.
Κοιτάχθηκα γιά λεφτά! Μοῦ ’λειπαν 40 ζαΐρια (τοπικό νόμισμα). Θά πεῖς, τί εἶναι 40 ζαΐρια; Ὅσο, περίπου, οἱ δικές μας 40 δραχμές. Ναί, ἀλλά μοῦ ἔλειπαν! Νά πάω τώρα μέχρι τό κελλί γιά 40 ζαΐρια; Βέβαια αὐτό τό πηγαινέλα, ὅλη τή μέρα, κάθε μέρα, δέν σταματάει. Κάποτε ὅμως κουράζεται κανείς. Κι ὅταν μάλιστα ἀρχίζει νά καίει ὁ ἥλιος πάνω ἀπ’ τό κεφάλι σου...
Δυσκολεύθηκα.
— Père Paul, βάλε ἀπό δικά σου 40 ζαΐρια καί σ’ τά δίνω ἀργότερα.
Ὁ père Paul χαμογέλασε εὐγενικά, ἔσκυψε ντροπαλά κάτω, ἔδειξε τίς ἄδειες τσέπες του καί μέ χαριτωμένο νόημά μου εἶπε ὅτι... δέν τά εἶχε! Προθυμία νά τρέξει γιά τή δουλειά εἶχε ὁ φτωχός, ἀλλά ζαιρια... δέν εἶχε!
Δίπλα μας στεκόταν ὁ père Chrysostome. Κοντά 15 χρόνια κληρικός. Ὁ ἀρχαιότερος ἰθαγενής κληρικός στήν Kananga. Εἶπα νά δοκιμάσω:
- Père Chrysostome, 40 ζαΐρια ;
Τό ἴδιο ἀκριβῶς χαμόγελο, σήκωσε ὤμούς καί χέρια. Δέν εἶχε!
Πικράθηκα. Ὄχι πού δέν θ’ ἀπέφευγα τόν κόπο τοῦ δρόμου (ὅπου τόσοι, κι ἕνας ἀκόμη), ἀλλά, νά, αὐτοί οἱ κληρικοί μας δέν εἶχαν οὔτε 40 ζαΐρια στήν τσέπη τους. Καί ἦταν οἰκογενειάρχες, ὁ πρῶτος μέ 6 καί ὁ δεύτερος μέ 7 παιδιά!
Καί ποῦ νά τά βροῦν τά λεφτά οἱ φτωχοί; Τό κράτος δέν πληρώνει, ὅπως σέ ἄλλες χῶρες. Τά «τυχερά» τί εἶναι δέν ξέρουν. Φτωχοί ἀνάμεσα σέ φτωχούς. Καί οἱ ἄλλοι κληρικοί μας τό ἴδιο. Μερικοί καί λίγο χειρότερα. Ὅ,τι τούς δίνει σέ εἶδος καί χρήματα ἡ Ἱεραποστολή καί αὐτά εἶναι πάντα λίγα, λιγότερα ἀπό τά ἀπαραίτητα.
Μοῦ ’ρθε νά στενάξω πάλι. Κατάπια καί δοκίμασα ν’ ἀλλάξω θέμα. Κι ὅμως ἐπρόκειτο, λίγο ἀργότερα, πάλι νά δοκιμασθῶ.
Μεσημέρι.
- Père Chrysostome, πᾶμε λίγο ἀπό τό σπίτι.
Τό ἀπόγευμα θά ’φευγε σέ χωριό γιά Ἐξομολόγηση.
Πάντα καί σέ ὅλα πρόθυμος αὐτός ὁ πράος καί ταπεινός δοῦλος τοῦ Θεοῦ, τόσο γιά τραπέζι, ὅσο καί γιά δουλειά.
Ἡ στοργική γερόντισσα Ὄλγα Παπασαράντου ἀκούμπησε στό τραπέζι τό πιάτο καταγεμάτο μέ ρύζι καί λίγο παραπέρα ψωμί, γλυκό, μία μπανάνα καί νερό. Μέ τό πάντα καλοσυνάτο καί ταπεινό χαμόγελό της καί τή δική της γλῶσσα (λίγα Γαλλικά, πολλά Ἑλληνικά καί μερικά σκόρπια στήν Τσιλούμπα) εὐχήθηκε «καλή ὄρεξη», ζήτησε εὐχή καί ἀποσύρθηκε.
Ὅταν βγῆκα ἀπό τό κελλί μου μέ τά 40 ζαΐρια, βρῆκα τόν π. Χρυσόστομο μέ τό κουτάλι στό χέρι. Δέν εἶχε ἀρχίσει ἀκόμη νά τρώει.
-Πῶ, πῶ, bon appétit (=καλή ὄρεξη), Père Chrysostome! Τοῦ εἶπα χαρούμενα καί μέ σκοπό νά αὐξήσω τήν καλή του διάθεση, ὅπως νόμιζα.
Χαμογέλασε τυπικά. Δέν ἀπάντησε. Ὅμως ἔδειχνε ὅτι κάτι τοῦ ’ρχόταν νά πεῖ. Σιωποῦσε. Ἐπέμεινα νά τόν κοιτάζω, μήπως καί μαντέψω αὐτό πού ἤθελε νά πεῖ. Μέ βοήθησε:
-Εἶμαι εὐχαριστημένος καί εὐγνώμων, εἶπε κομπιαστά καί πρόσθεσε συγκινημένος: ὅμως αὐτό πού σκέπτομαι, εἶναι ὅτι τά παιδιά μου σήμερα δέν ἔχουν φαγητό...
Ἔφυγα ἀπό κοντά του γιά νά φάει ἥσυχος.
Λίγοι μποροῦν νά ὑποπτευθοῦν τή συναισθηματική ταλαιπωρία τῶν ἱεραποστόλων ἀπό τέτοια περιστατικά. Καί νά καλύψεις ὅλες τίς ἀνάγκες δέν μπορεῖς, δέν ἐπαρκεῖς. Καί νά συμφιλιωθεῖς μέ τέτοια περιστατικά, πού εἶναι τόσο συχνά, καί αὐτό δέν τό καταφέρνεις.
Ἔλειψαν καρφιά, τό Νο 8. Νά πεταχθεῖ κάποιος μέχρι τήν ἀγορά. Ποιός; Ὁ père Paul εἶναι «φτερό». Τόν ἔμαθαν οἱ δρόμοι μέ τό πηγαινέλα γιά τίς χίλιες - δύο ἀνάγκες τῆς οἰκοδομῆς. Εὐτυχῶς εἶχε τό ποδήλατο πού, τό καημένο, κάθε δυό ἀνάγκες τῆς οἰκοδομῆς. Εὐτυχῶς εἶχε ποδήλατο πού, τό καημένο, κάθε δυό καί τρεῖς ἐπισκευάζεται. Τό ’φαγε τό ψωμί του, μά πού δέν ὑπάρχει κι ἄλλο! Ἄς εἶναι, ἀκόμη κι ἔτσι πού ’ναι, κάνει τή δουλειά του.
Κοιτάχθηκα γιά λεφτά! Μοῦ ’λειπαν 40 ζαΐρια (τοπικό νόμισμα). Θά πεῖς, τί εἶναι 40 ζαΐρια; Ὅσο, περίπου, οἱ δικές μας 40 δραχμές. Ναί, ἀλλά μοῦ ἔλειπαν! Νά πάω τώρα μέχρι τό κελλί γιά 40 ζαΐρια; Βέβαια αὐτό τό πηγαινέλα, ὅλη τή μέρα, κάθε μέρα, δέν σταματάει. Κάποτε ὅμως κουράζεται κανείς. Κι ὅταν μάλιστα ἀρχίζει νά καίει ὁ ἥλιος πάνω ἀπ’ τό κεφάλι σου...
Δυσκολεύθηκα.
— Père Paul, βάλε ἀπό δικά σου 40 ζαΐρια καί σ’ τά δίνω ἀργότερα.
Ὁ père Paul χαμογέλασε εὐγενικά, ἔσκυψε ντροπαλά κάτω, ἔδειξε τίς ἄδειες τσέπες του καί μέ χαριτωμένο νόημά μου εἶπε ὅτι... δέν τά εἶχε! Προθυμία νά τρέξει γιά τή δουλειά εἶχε ὁ φτωχός, ἀλλά ζαιρια... δέν εἶχε!
Δίπλα μας στεκόταν ὁ père Chrysostome. Κοντά 15 χρόνια κληρικός. Ὁ ἀρχαιότερος ἰθαγενής κληρικός στήν Kananga. Εἶπα νά δοκιμάσω:
- Père Chrysostome, 40 ζαΐρια ;
Τό ἴδιο ἀκριβῶς χαμόγελο, σήκωσε ὤμούς καί χέρια. Δέν εἶχε!
Πικράθηκα. Ὄχι πού δέν θ’ ἀπέφευγα τόν κόπο τοῦ δρόμου (ὅπου τόσοι, κι ἕνας ἀκόμη), ἀλλά, νά, αὐτοί οἱ κληρικοί μας δέν εἶχαν οὔτε 40 ζαΐρια στήν τσέπη τους. Καί ἦταν οἰκογενειάρχες, ὁ πρῶτος μέ 6 καί ὁ δεύτερος μέ 7 παιδιά!
Καί ποῦ νά τά βροῦν τά λεφτά οἱ φτωχοί; Τό κράτος δέν πληρώνει, ὅπως σέ ἄλλες χῶρες. Τά «τυχερά» τί εἶναι δέν ξέρουν. Φτωχοί ἀνάμεσα σέ φτωχούς. Καί οἱ ἄλλοι κληρικοί μας τό ἴδιο. Μερικοί καί λίγο χειρότερα. Ὅ,τι τούς δίνει σέ εἶδος καί χρήματα ἡ Ἱεραποστολή καί αὐτά εἶναι πάντα λίγα, λιγότερα ἀπό τά ἀπαραίτητα.
Μοῦ ’ρθε νά στενάξω πάλι. Κατάπια καί δοκίμασα ν’ ἀλλάξω θέμα. Κι ὅμως ἐπρόκειτο, λίγο ἀργότερα, πάλι νά δοκιμασθῶ.
Μεσημέρι.
- Père Chrysostome, πᾶμε λίγο ἀπό τό σπίτι.
Τό ἀπόγευμα θά ’φευγε σέ χωριό γιά Ἐξομολόγηση.
Πάντα καί σέ ὅλα πρόθυμος αὐτός ὁ πράος καί ταπεινός δοῦλος τοῦ Θεοῦ, τόσο γιά τραπέζι, ὅσο καί γιά δουλειά.
Ἡ στοργική γερόντισσα Ὄλγα Παπασαράντου ἀκούμπησε στό τραπέζι τό πιάτο καταγεμάτο μέ ρύζι καί λίγο παραπέρα ψωμί, γλυκό, μία μπανάνα καί νερό. Μέ τό πάντα καλοσυνάτο καί ταπεινό χαμόγελό της καί τή δική της γλῶσσα (λίγα Γαλλικά, πολλά Ἑλληνικά καί μερικά σκόρπια στήν Τσιλούμπα) εὐχήθηκε «καλή ὄρεξη», ζήτησε εὐχή καί ἀποσύρθηκε.
Ὅταν βγῆκα ἀπό τό κελλί μου μέ τά 40 ζαΐρια, βρῆκα τόν π. Χρυσόστομο μέ τό κουτάλι στό χέρι. Δέν εἶχε ἀρχίσει ἀκόμη νά τρώει.
-Πῶ, πῶ, bon appétit (=καλή ὄρεξη), Père Chrysostome! Τοῦ εἶπα χαρούμενα καί μέ σκοπό νά αὐξήσω τήν καλή του διάθεση, ὅπως νόμιζα.
Χαμογέλασε τυπικά. Δέν ἀπάντησε. Ὅμως ἔδειχνε ὅτι κάτι τοῦ ’ρχόταν νά πεῖ. Σιωποῦσε. Ἐπέμεινα νά τόν κοιτάζω, μήπως καί μαντέψω αὐτό πού ἤθελε νά πεῖ. Μέ βοήθησε:
-Εἶμαι εὐχαριστημένος καί εὐγνώμων, εἶπε κομπιαστά καί πρόσθεσε συγκινημένος: ὅμως αὐτό πού σκέπτομαι, εἶναι ὅτι τά παιδιά μου σήμερα δέν ἔχουν φαγητό...
Ἔφυγα ἀπό κοντά του γιά νά φάει ἥσυχος.
Λίγοι μποροῦν νά ὑποπτευθοῦν τή συναισθηματική ταλαιπωρία τῶν ἱεραποστόλων ἀπό τέτοια περιστατικά. Καί νά καλύψεις ὅλες τίς ἀνάγκες δέν μπορεῖς, δέν ἐπαρκεῖς. Καί νά συμφιλιωθεῖς μέ τέτοια περιστατικά, πού εἶναι τόσο συχνά, καί αὐτό δέν τό καταφέρνεις.
ΠΕΜΠΤΗ 30 Τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων Σίλα, Σιλουανοῦ, Kρήσκεντος, Ἐπαινετοῦ, Ἀνδρονίκου ἐκ τῶν Ο΄
Πράξ. ιε΄ 35-41 • Ματθ. ιστ΄ 24-28
Κατάλυσις εἰς πάντα
Πράξ. ιε΄ 35-41 • Ματθ. ιστ΄ 24-28
Κατάλυσις εἰς πάντα
ΤΕΤΑΡΤΗ 29 Kαλλινίκου καί Θεοδότης Μαρτύρων καί τῶν τριῶν τέκνων αύτῶν Βιθυνία 30
Α΄ Κορ. ι΄ 12-23 • Ματθ. ιστ΄ 20-24
Νηστεία ἄνευ οἴνου καί ἐλαίου
Α΄ Κορ. ι΄ 12-23 • Ματθ. ιστ΄ 20-24
Νηστεία ἄνευ οἴνου καί ἐλαίου
ΠΑΤΕΡΙΚΕΣ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ
Ὅσοι ζοῦν στόν κόσμο ἔχουν περισσότερη
ἀνάγκη ἀπό τήν Ἁγία Γραφή
Δέν χρειάζονται τόσο τή βοήθεια τῶν θείων Γραφῶν ἐκείνοι ποῦ ζοῦν στήν ἔρημο ἀλλά ἐκείνοι πού ζοῦν ἀνάμεσα σέ πολλές φροντίδες. Οἱ μέν μοναχοί μέ τό νά ἀπαλλαγοῦν ἀπό τούς θορύβους τῆς ἀγορᾶς ἀπολαμβάνουν πολλή ἀσφάλεια σάν νά κάθονται σέ λιμάνι ἐνῶ ἐμεῖς σάν νά βρισκόμαστε στό μέσον τοῦ πελάγους σαλευόμαστε ἀπό τίς ἁμαρτίες καί ἔχουμε συνεχή ἀνάγκη ἀπό τήν παράκληση τῶν θείων Γραφῶν.
Ἰω.Χρυσοστόμου, ΕΠΕ τ.25, σελ. 476
ΤΡΙΤΗ 28 Προχόρου, Nικάνορος, Tίμωνος, Παρμενᾶ Διακόνων ἐκ τῶν Ο΄
Πράξ. στ΄ 1-17 • Ματθ. ιστ΄ 6-12
Κατάλυσις εἰς πάντα
Πράξ. στ΄ 1-17 • Ματθ. ιστ΄ 6-12
Κατάλυσις εἰς πάντα
28/7 Ἡ Ἁγία Εἰρήνη ἡ Χρυσοβαλάντου ὑπῆρξε στὰ χρόνια τῆς βασίλισσας Θεοδώρας, ποὺ ἀναστήλωσε τὶς ἅγιες εἰκόνες.
Ἡ Εἰρήνη καταγόταν ἀπὸ τὴν Καππαδοκία καὶ διακρινόταν ὄχι μόνο γιὰ τὴν εὐσέβειά της, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν σωματικὴ ὡραιότητά της καὶ γιὰ τὴν εὐγενῆ ἀνατροφή της. Εἶχε ζητηθεῖ λοιπὸν σὲ γάμο, ἀπὸ διακεκριμένο ἄνδρα τοῦ παλατιοῦ καὶ ξεκίνησε γιὰ τὸ Βυζάντιο. Στὴ διαδρομὴ ὅμως, πέρασε ἀπὸ τὴ Μονὴ τοῦ Χρυσοβαλάντου καὶ τόσο ἑλκύστηκε ἀπὸ τὴ συναναστροφὴ τῶν καλογριῶν, ὥστε πῆρε τὴ μεγάλη ἀπόφαση νὰ παραμείνει μαζί τους. Ἔτσι ἀπέρριψε τὶς κοσμικὲς δόξες, γύρισε στὴν πατρίδα της, πούλησε τὰ ὑπάρχοντά της, βοηθώντας πολλοὺς φτωχοὺς καὶ τὰ ὑπόλοιπα χρήματα τὰ ἐναπόθεσε στὴ Μονή.
Ἔγινε μοναχὴ καὶ ἡ ζωὴ τῆς μέσα στὸ μοναστήρι ὑπῆρξε πολὺ ἀσκητικὴ καὶ ἁγία. Ὅταν πέθανε ἡ ἡγουμένη, ἡ Εἰρήνη, παρὰ τὴν ἄρνησή της, ὁρίστηκε διάδοχός της. Ἀπὸ τὴ νέα της θέση, ἐπετέλεσε τὰ καθήκοντά της ἄριστα. Ὁ Θεὸς μάλιστα, τὴν προίκισε μὲ τὸ προφητικὸ καὶ θαυματουργικὸ χάρισμα. Ἔτσι διὰ τῆς προσευχῆς της, ἀπάλλαξε πολλοὺς ἀπὸ τὰ δαιμόνια.
Προαισθάνθηκε τὸν θάνατό της καὶ ἀπεβίωσε εἰρηνικά, γεμάτη χαρὰ γιὰ τὸ εὐχάριστο οὐράνιο ταξίδι της.
Ἡ Εἰρήνη καταγόταν ἀπὸ τὴν Καππαδοκία καὶ διακρινόταν ὄχι μόνο γιὰ τὴν εὐσέβειά της, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν σωματικὴ ὡραιότητά της καὶ γιὰ τὴν εὐγενῆ ἀνατροφή της. Εἶχε ζητηθεῖ λοιπὸν σὲ γάμο, ἀπὸ διακεκριμένο ἄνδρα τοῦ παλατιοῦ καὶ ξεκίνησε γιὰ τὸ Βυζάντιο. Στὴ διαδρομὴ ὅμως, πέρασε ἀπὸ τὴ Μονὴ τοῦ Χρυσοβαλάντου καὶ τόσο ἑλκύστηκε ἀπὸ τὴ συναναστροφὴ τῶν καλογριῶν, ὥστε πῆρε τὴ μεγάλη ἀπόφαση νὰ παραμείνει μαζί τους. Ἔτσι ἀπέρριψε τὶς κοσμικὲς δόξες, γύρισε στὴν πατρίδα της, πούλησε τὰ ὑπάρχοντά της, βοηθώντας πολλοὺς φτωχοὺς καὶ τὰ ὑπόλοιπα χρήματα τὰ ἐναπόθεσε στὴ Μονή.
Ἔγινε μοναχὴ καὶ ἡ ζωὴ τῆς μέσα στὸ μοναστήρι ὑπῆρξε πολὺ ἀσκητικὴ καὶ ἁγία. Ὅταν πέθανε ἡ ἡγουμένη, ἡ Εἰρήνη, παρὰ τὴν ἄρνησή της, ὁρίστηκε διάδοχός της. Ἀπὸ τὴ νέα της θέση, ἐπετέλεσε τὰ καθήκοντά της ἄριστα. Ὁ Θεὸς μάλιστα, τὴν προίκισε μὲ τὸ προφητικὸ καὶ θαυματουργικὸ χάρισμα. Ἔτσι διὰ τῆς προσευχῆς της, ἀπάλλαξε πολλοὺς ἀπὸ τὰ δαιμόνια.
Προαισθάνθηκε τὸν θάνατό της καὶ ἀπεβίωσε εἰρηνικά, γεμάτη χαρὰ γιὰ τὸ εὐχάριστο οὐράνιο ταξίδι της.
† ΔΕΥΤΕΡΑ 27 Παντελεήμονος Μεγαλομάρτυρος Ἀναργύρου μεταστραφέντος ἐκ τῆς εἰδωλολατρείας Νικομήδεια 305
Ὄρθρος-Θεία Λειτουργία Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου
Β΄ Τιμ. β΄ 1-10 • Ἰω. ιε΄ 17-ιστ΄ 2
Κατάλυσις εἰς πάντα
Ὄρθρος-Θεία Λειτουργία Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου
Β΄ Τιμ. β΄ 1-10 • Ἰω. ιε΄ 17-ιστ΄ 2
Κατάλυσις εἰς πάντα
ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
Β΄ Τιμ. β΄ 1-10
|
ΚΕΙΜΕΝΟ
1 Σὺ οὖν, τέκνον μου, ἐνδυναμοῦ ἐν τῇ χάριτι τῇ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, 2 καὶ ἃ ἤκουσας παρ' ἐμοῦ διὰ πολλῶν μαρτύρων, ταῦτα παράθου πιστοῖς ἀνθρώποις, οἵτινες ἱκανοὶ ἔσονται καὶ ἑτέρους διδάξαι. 3 Σὺ οὖν κακοπάθησον ὡς καλὸς στρατιώτης Ἰησοῦ Χριστοῦ. 4 Οὐδεὶς στρατευόμενος ἐμπλέκεται ταῖς τοῦ βίου πραγματείαις, ἵνα τῷ στρατολογήσαντι ἀρέσῃ. 5 Ἐὰν δὲ καὶ ἀθλῇ τις, οὐ στεφανοῦται, ἐὰν μὴ νομίμως ἀθλήσῃ. 6 Τὸν κοπιῶντα γεωργὸν δεῖ πρῶτον τῶν καρπῶν μεταλαμβάνειν. 7 Νόει ἃ λέγω· δῴη γάρ σοι ὁ Κύριος σύνεσιν ἐν πᾶσι. 8 Μνημόνευε Ἰησοῦν Χριστὸν ἐγηγερμένον ἐκ νεκρῶν, ἐκ σπέρματος Δαυΐδ, κατὰ τὸ εὐαγγέλιόν μου, 9 ἐν ᾧ κακοπαθῶ μέχρι δεσμῶν ὡς κακοῦργος· ἀλλ' ὁ λόγος τοῦ Θεοῦοὐ δέδεται. 10 Διὰ τοῦτο πάντα ὑπομένω διὰ τοὺς ἐκλεκτούς, ἵνα καὶ αὐτοὶσωτηρίας τύχωσι τῆς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ μετὰ δόξης αἰωνίου. |
ΑΠΟΔΟΣΗ ΣΤΗ ΝΕΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ
1 Σύ, λοιπόν, παιδί μου, νὰ δυναμώνεσαι μὲ τὴν χάριν ποὺ ἔχομεν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, 2 καὶ ἐκεῖνα ποὺ ἄκουσες ἀπὸ ἐμέ ἐνώπιον πολλῶν μαρτύρων, αὐτὰ νὰ ἐμπιστευθῇς εἰς πιστοὺς ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι θὰ εἶναι ἱκανοὶ νὰ διδάξουν καὶ ἄλλους. 3 Σὺ λοιπόν, κακοπάθησε σὰν καλὸς στρατιώτης τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. 4 Κανεὶς ποὺ ὑπηρετεῖ εἰς τὸν στρατὸν δὲν ἐμπλέκεται εἰς βιοτικὰς ὑποθέσεις, διὰ νὰ γίνῃ ἀρεστὸς εἰς ἐκεῖνον ποὺ τὸν ἐπεστράτευσεν. 5 Καὶ ἐὰν κανεὶς μετέχῃ εἰς ἀγῶνας, δὲν στεφανώνεται, ἐὰν δὲν ἔχῃ ἀγωνισθῆ σύμφωνα πρὸς τοὺς κανόνας. 6 Ὁ γεωργὸς ποὺ κοπιάζει, πρέπει πρῶτος νὰ παίρνῃ μέρος ἀπὸ τοὺς καρπούς. 7 Κατάλαβε αὐτὰ ποὺ λέγω. Εἴθε ὁ Κύριος νὰ σοῦ δίνῃ σύνεσιν εἰς ὅλα. 8 Ἐνθυμοῦ τὸν Ἰησοῦν Χριστόν, ἀναστημένον ἀπὸ τοὺς νεκρούς, καταγόμενον ἀπὸ τὸν Δαυΐδ, σύμφωνα μὲ τὸ εὐαγγέλιον ποὺ κηρύττω, 9 διὰ τὸ ὁποῖον κακοπαθῶ ἁλυσοδεμένος σὰν κακοῦργος, ἀλλ' ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ δὲν εἶναι δεμένος. 10 Διὰ τοῦτο τὰ ὑπομένω ὅλα πρὸς χάριν τῶν ἐκλεκτῶν τοῦ Θεοῦ, διὰ νὰ τύχουν καὶ αὐτοὶ τῆς σωτηρίας ποὺ προέρχεται ἀπὸ τὸν Χριστὸν Ἰησοῦν μὲ δόξαν αἰώνιον. |
ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
Ἰω. ιε΄ 17-ιστ΄ 2
|
ΚΕΙΜΕΝΟ
17 Ταῦτα ἐντέλλομαι ὑμῖν, ἵνα ἀγαπᾶτε ἀλλήλους. 18 Εἰ ὁ κόσμος ὑμᾶς μισεῖ, γινώσκετε ὅτι ἐμὲ πρῶτον ὑμῶν μεμίσηκεν. 19 Εἰ ἐκ τοῦ κόσμου ἦτε, ὁ κόσμος ἂν τὸ ἴδιον ἐφίλει· ὅτι δὲ ἐκ τοῦκόσμου οὐκ ἐστέ, ἀλλ' ἐγὼ ἐξελεξάμην ὑμᾶς ἐκ τοῦ κόσμου, διὰ τοῦτο μισεῖ ὑμᾶς ὁ κόσμος. 20 Μνημονεύετε τοῦ λόγου οὗ ἐγὼ εἶπον ὑμῖν· οὐκ ἔστι δοῦλος μείζων τοῦ κυρίου αὐτοῦ. εἰ ἐμὲ ἐδίωξαν, καὶ ὑμᾶς διώξουσιν· εἰ τὸν λόγον μουἐτήρησαν, καὶ τὸν ὑμέτερον τηρήσουσιν. 21 Ἀλλὰ ταῦτα πάντα ποιήσουσιν ὑμῖν διὰ τὸ ὄνομά μου, ὅτι οὐκ οἴδασι τὸν πέμψαντά με. 22 Εἰ μὴ ἦλθον καὶ ἐλάλησα αὐτοῖς, ἁμαρτίαν οὐκ εἶχον· νῦν δὲπρόφασιν οὐκ ἔχουσι περὶ τῆς ἁμαρτίας αὐτῶν. 23 Ὁ ἐμὲ μισῶν καὶ τὸν πατέρα μου μισεῖ. 24 Εἰ τὰ ἔργα μὴ ἐποίησα ἐν αὐτοῖς ἃ οὐδεὶς ἄλλος πεποίηκεν,ἁμαρτίαν οὐκ εἶχον· νῦν δὲ καὶ ἑωράκασι καὶ μεμισήκασι καὶ ἐμὲ καὶτὸν πατέρα μου. 25 Ἀλλ' ἵνα πληρωθῇ ὁ λόγος ὁ γεγραμμένος ἐν τῷ νόμῳ αὐτῶν, ὅτιἐμίσησάν με δωρεάν. 26 Ὅταν δὲ ἔλθῃ ὁ παράκλητος ὃν ἐγὼ πέμψω ὑμῖν παρὰ τοῦ πατρός, τὸ Πνεῦμα τῆς ἀληθείας ὃ παρὰ τοῦ πατρὸς ἐκπορεύεται, ἐκεῖνος μαρτυρήσει περὶ ἐμοῦ· 27 καὶ ὑμεῖς δὲ μαρτυρεῖτε, ὅτι ἀπ' ἀρχῆς μετ' ἐμοῦ ἐστε. ΚΕΦ ΙΣΤ΄ 1 Ταῦτα λελάληκα ὑμῖν ἵνα μὴ σκανδαλισθῆτε. 2 Ἀποσυναγώγους ποιήσουσιν ὑμᾶς· ἀλλ' ἔρχεται ὥρα ἵνα πᾶς ὁἀποκτείνας ὑμᾶς δόξῃ λατρείαν προσφέρειν τῷ Θεῷ. |
ΑΠΟΔΟΣΗ ΣΤΗ ΝΕΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ
17 «Αὐτὴν τὴν ἐντολὴν σᾶς δίνω, νὰ ἀγαπᾶτε ὁ ἕνας τὸν ἄλλον. 18 Ἐὰν ὁ κόσμος σᾶς μισῇ, νὰ ξέρετε ὅτι πρὶν ἀπὸ σᾶς ἔχει μισήσει ἐμέ. 19 Ἐὰν ἤσαστε ἀπὸ τὸν κόσμον, ὁ κόσμος θὰ ἀγαποῦσε τὸ δικό του. Ἐπειδὴ ὅμως δὲν εἶσθε ἀπὸ τὸν κόσμον, ἀλλ’ ἐγὼ σᾶς ἐδιάλεξα ἀπὸ τὸν κόσμον, γι’ αὐτὸ σᾶς μισεῖ ὁ κόσμος. 20 Νὰ θυμᾶσθε τὸν λόγον ποὺ σᾶς εἶπα, «Δὲν ὑπάρχει δοῦλος ἀνώτερος ἀπὸ τὸν κύριόν του». Ἐὰν κατεδίωξαν ἐμέ, θὰ καταδιώξουν καὶ σᾶς. Ἐὰν ἐτήρησαν τὸν λόγον μου, θὰ τηρήσουν καὶ τὸν δικόν σας. 21 Ἀλλ’ ὅλα αὐτὰ θὰ σᾶς τὰ κάνουν ἕνεκα τοῦ ὀνόματός μου, ἐπειδὴ δὲν ξέρουν ἐκεῖνον ποὺ μὲ ἔστειλε. 22 Ἐὰν δὲν εἶχα ἔλθει καὶ τοὺς μιλήσει, δὲν θὰ εἶχαν ἁμαρτίαν· τώρα ὅμως δὲν ἔχουν καμμίαν πρόφασιν διὰ τὴν ἁμαρτίαν τους. 23 Ἐκεῖνος ποὺ μὲ μισεῖ, μισεῖ καὶ τὸν Πατέρα μου. 24 Ἐὰν δὲν εἶχα κάνει μεταξύ τους τὰ θαύματα, τὰ ὁποῖα κανεὶς ἄλλος δὲν ἔχει κάνει, δὲν θὰ εἶχαν ἁμαρτίαν, ἀλλὰ τώρα καὶ τὰ ἔχουν ἰδῆ καὶ ἔχουν μισήσει καὶ ἐμὲ καὶ τὸν Πατέρα μου. 25 Ἀλλ’ ἔπρεπε νὰ ἐκπληρωθῇ ὁ λόγος ποὺ εἶναι γραμμένος εἰς τὸν νόμον τους: Μὲ ἐμίσησαν χωρὶς λόγον. 26 Ὅταν ἔλθῃ ὁ Παράκλητος, τὸν ὁποῖον ἐγὼ θὰ σᾶς στείλω ἀπὸ τὸν Πατέρα, τὸ Πνεῦμα τῆς ἀληθείας, τὸ ὁποῖον ἐκπορεύεται ἀπὸ τὸν Πατέρα, ἐκεῖνος θὰ δώσῃ μαρτυρίαν δι’ ἐμέ. 27 Καὶ σεῖς ἐπίσης μαρτυρεῖτε δι’ ἐμέ, διότι εἶσθε ἀπὸ τὴν ἀρχὴν μαζί μου». ΚΕΦ ΙΣΤ΄ 1 «Αὐτὰ σᾶς τὰ εἶπα διὰ νὰ μὴ κλονισθῆτε. Θὰ σᾶς ἀποκλείσουν ἀπὸ τὰς συναγωγάς, 2 μάλιστα ἔρχεται ἡ ὥρα ποὺ ὅποιος σᾶς σκοτώσῃ, θὰ νομίσῃ ὅτι προσφέρει ὑπηρεσίαν εἰς τὸν Θεόν. |
27/7 Ὁ Ἅγιος μεγαλομάρτυρας Παντελεήμων γεννήθηκε στή Νικομήδεια τῆς Μικρᾶς Ἀσίας στά τέλη τοῦ 3ου αἰ. Ὁ πατέρας του λεγόταν Εὐστόργιος καί ἦταν εἰδωλολάτρης ἀξιωματοῦχος, μέλος τῆς συγκλήτου. Ἡ μητέρα του λεγόταν Εὐβούλη καί ἦταν θερμή Χριστιανή. Τό ὄνομα πού ἔδωσαν στό παιδί τους ἦταν Παντολέων.
Ὁ Παντολέων ἦταν πολύ ἔξυπνος, εὐγενικός, ἐπιμελής, ταπεινός καί πράος, γεμάτος ἀρετή, παρ’ ὅλο πού ἀκόμη δέν εἶχε βαπτιστεῖ Χριστιανός. Ὅταν μεγάλωσε, ὁ πατέρας του τόν παρέδωσε σ’ ἕνα φημισμένο γιατρό, τόν Εὐφρόσυνο, γιά νά τοῦ διδάξει τήν ἰατρική ἐπιστήμη. Σέ λίγο καιρό ὁ Παντολέον ξεπέρασε ὅλους τους συνομήλικούς του στή μόρφωση καί ὅλοι μιλοῦσαν μέ θαυμασμό γιά τό χαρακτήρα του. Ὁ ἴδιος ὁ αὐτοκράτορας τόν προόριζε νά γίνει γιατρός τῶν ἀνακτόρων.
Τόν ἴδιο καιρό ὁ γέροντας ἱερέας τῆς Νικομήδειας Ἑρμόλαος, φωτισμένος ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα κάλεσε στό σπίτι πού κρυβόταν τόν Παντολέοντα γιά νά τόν γνωρίσει. Ἀφοῦ συνομίλησαν γιά πολλή ὥρα, ὁ Ἐρμόλαος κατενθουσιάστηκε ἀπό τίς ἀρετές πού κοσμοῦσαν τόν νέο καί ἀποφάσισε νά τοῦ γνωρίσει τήν πίστη στόν Χριστό. Ἔτσι ἀναπτύχθηκε ἀνάμεσά τους μιά ἄριστη πνευματική σχέση. Ὁ Παντολέων ἐπισκεπτόταν καθημερινά τόν Ἅγιο Ἑρμόλαο καί ἀπολάμβανε τούς Χριστιανικούς του λόγους. Στερεωνόταν ἔτσι, σιγά - σιγά, στήν ἀληθινή πίστη.
Ἕνα ἐντυπωσιακό γεγονός κάνει τόν Παντολέοντα νά πάρει τή σοβαρή καί γενναία ἀπόφαση νά δεχθεῖ τό Ἅγιο Βάπτισμα, νά γίνει Χριστιανός. Ἐνῶ περπατοῦσε στόν δρόμο συνάντησε ἕνα παιδί πού τό δάγκωσε μία ὀχιά καί πέθανε. Λέει λοιπόν στόν ἑαυτό του: «Θά προσευχηθῶ στόν Χριστό νά ἀναστήσει αὐτό τό παιδί καί ἄν πράγματι τό παιδί ἀναστηθεῖ, ἐγώ πιά δέν ὑπάρχει λόγος νά καθυστερῶ τή βάπτισή μου, θά γίνω Χριστιανός, θά πιστέψω ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ὁ Θεός ὁ ἀληθινός, ὁ Σωτήρας τοῦ κόσμου». Ἀμέσως τό παιδί ζωντάνεψε καί τό φίδι πέθανε.
Γεμάτος χαρά ὁ Παντολέων τρέχει στόν γέροντα Ἑρμόλαο, τοῦ διηγεῖται τό θαῦμα καί τοῦ ζητᾶ νά τόν βαπτίσει. Καί ὁ Ἐρμόλαος γεμάτος συγκίνηση τόν ὁδήγησε στόν φωτισμό τοῦ Θείου Βαπτίσματος.
Ἀπό τότε ὁ Παντολέων ἔγινε ἀνάργυρος ἰατρός. Θεράπευε μέ τή δύναμη τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ τούς ἀσθενεῖς, χωρίς νά παίρνει καθόλου χρήματα. Οἱ ἄλλοι ἰατροί ὅμως ἀπό φθόνο τόν κατήγγειλαν, μέ ἀποτέλεσμα νά συλληφθεῖ καί, ἐπειδή ἔμεινε πιστός καί ἀκλόνητος στήν πίστη του, μετά ἀπό πολλά βασανιστήρια νά θανατωθεῖ.
Θαυματουργικό τό ξίφος λυγίζει καί ἀντί αἷμα τρέχει γάλα. Λίγο πρίν ἀπό τό μαρτυρικό διά ἀποκεφαλισμοῦ θάνατο τοῦ Ἁγίου, ἀκούσθηκε φωνή ἀπ’ τόν οὐρανό. Ἦταν ἡ φωνή τοῦ Θεοῦ πού τοῦ ἔδωσε τό ὄνομα Παντελεήμων, πού σημαίνει τόν Ἅγιο πού ὅλους τούς βοηθᾶ καί τούς ἐλεεῖ ἀκόμη καί τούς ἐχθρούς του.
Τό Τίμιο Σῶμα τοῦ Ἁγίου τάφηκε μέ τιμές ἀπό τούς Χριστιανούς.
Ὁ Παντολέων ἦταν πολύ ἔξυπνος, εὐγενικός, ἐπιμελής, ταπεινός καί πράος, γεμάτος ἀρετή, παρ’ ὅλο πού ἀκόμη δέν εἶχε βαπτιστεῖ Χριστιανός. Ὅταν μεγάλωσε, ὁ πατέρας του τόν παρέδωσε σ’ ἕνα φημισμένο γιατρό, τόν Εὐφρόσυνο, γιά νά τοῦ διδάξει τήν ἰατρική ἐπιστήμη. Σέ λίγο καιρό ὁ Παντολέον ξεπέρασε ὅλους τους συνομήλικούς του στή μόρφωση καί ὅλοι μιλοῦσαν μέ θαυμασμό γιά τό χαρακτήρα του. Ὁ ἴδιος ὁ αὐτοκράτορας τόν προόριζε νά γίνει γιατρός τῶν ἀνακτόρων.
Τόν ἴδιο καιρό ὁ γέροντας ἱερέας τῆς Νικομήδειας Ἑρμόλαος, φωτισμένος ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα κάλεσε στό σπίτι πού κρυβόταν τόν Παντολέοντα γιά νά τόν γνωρίσει. Ἀφοῦ συνομίλησαν γιά πολλή ὥρα, ὁ Ἐρμόλαος κατενθουσιάστηκε ἀπό τίς ἀρετές πού κοσμοῦσαν τόν νέο καί ἀποφάσισε νά τοῦ γνωρίσει τήν πίστη στόν Χριστό. Ἔτσι ἀναπτύχθηκε ἀνάμεσά τους μιά ἄριστη πνευματική σχέση. Ὁ Παντολέων ἐπισκεπτόταν καθημερινά τόν Ἅγιο Ἑρμόλαο καί ἀπολάμβανε τούς Χριστιανικούς του λόγους. Στερεωνόταν ἔτσι, σιγά - σιγά, στήν ἀληθινή πίστη.
Ἕνα ἐντυπωσιακό γεγονός κάνει τόν Παντολέοντα νά πάρει τή σοβαρή καί γενναία ἀπόφαση νά δεχθεῖ τό Ἅγιο Βάπτισμα, νά γίνει Χριστιανός. Ἐνῶ περπατοῦσε στόν δρόμο συνάντησε ἕνα παιδί πού τό δάγκωσε μία ὀχιά καί πέθανε. Λέει λοιπόν στόν ἑαυτό του: «Θά προσευχηθῶ στόν Χριστό νά ἀναστήσει αὐτό τό παιδί καί ἄν πράγματι τό παιδί ἀναστηθεῖ, ἐγώ πιά δέν ὑπάρχει λόγος νά καθυστερῶ τή βάπτισή μου, θά γίνω Χριστιανός, θά πιστέψω ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ὁ Θεός ὁ ἀληθινός, ὁ Σωτήρας τοῦ κόσμου». Ἀμέσως τό παιδί ζωντάνεψε καί τό φίδι πέθανε.
Γεμάτος χαρά ὁ Παντολέων τρέχει στόν γέροντα Ἑρμόλαο, τοῦ διηγεῖται τό θαῦμα καί τοῦ ζητᾶ νά τόν βαπτίσει. Καί ὁ Ἐρμόλαος γεμάτος συγκίνηση τόν ὁδήγησε στόν φωτισμό τοῦ Θείου Βαπτίσματος.
Ἀπό τότε ὁ Παντολέων ἔγινε ἀνάργυρος ἰατρός. Θεράπευε μέ τή δύναμη τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ τούς ἀσθενεῖς, χωρίς νά παίρνει καθόλου χρήματα. Οἱ ἄλλοι ἰατροί ὅμως ἀπό φθόνο τόν κατήγγειλαν, μέ ἀποτέλεσμα νά συλληφθεῖ καί, ἐπειδή ἔμεινε πιστός καί ἀκλόνητος στήν πίστη του, μετά ἀπό πολλά βασανιστήρια νά θανατωθεῖ.
Θαυματουργικό τό ξίφος λυγίζει καί ἀντί αἷμα τρέχει γάλα. Λίγο πρίν ἀπό τό μαρτυρικό διά ἀποκεφαλισμοῦ θάνατο τοῦ Ἁγίου, ἀκούσθηκε φωνή ἀπ’ τόν οὐρανό. Ἦταν ἡ φωνή τοῦ Θεοῦ πού τοῦ ἔδωσε τό ὄνομα Παντελεήμων, πού σημαίνει τόν Ἅγιο πού ὅλους τούς βοηθᾶ καί τούς ἐλεεῖ ἀκόμη καί τούς ἐχθρούς του.
Τό Τίμιο Σῶμα τοῦ Ἁγίου τάφηκε μέ τιμές ἀπό τούς Χριστιανούς.
Ἀπό τό «εορτολόγιο 2020. «Ἀφιέρωμα στούς ἁγίους ἐκ Μετανοίας»,
Ἔκδοση Ι. Μ. Ἁγίου Κοσμᾶ Αἰτωλοῦ
Ἔκδοση Ι. Μ. Ἁγίου Κοσμᾶ Αἰτωλοῦ
† ΚΥΡΙΑΚΗ 26 Ζ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (Τυφλῶν), Παρασκευῆς Μεγαλομάρτυρος Ρώμη 138
Ὄρθρος-Θεία Λειτουργία Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου
Ἦχος: πλ.β΄- Ἑωθινόν: Ζ΄
Μεγάλος Ἑσπερινός
Γαλ. γ΄ 23-29, δ΄ 1-5 • Ματθ. θ΄ 27-35
Κατάλυσις εἰς πάντα
Ὄρθρος-Θεία Λειτουργία Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου
Ἦχος: πλ.β΄- Ἑωθινόν: Ζ΄
Μεγάλος Ἑσπερινός
Γαλ. γ΄ 23-29, δ΄ 1-5 • Ματθ. θ΄ 27-35
Κατάλυσις εἰς πάντα
Ο ΒΙΟΣ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ
ΑΠΟ ΤΟ ΣΤΟΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΚΟΣΜΑ
Ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς τήν Ἁγία ὁσιοπαρθενομάρτυρα Παρασκευή τήν προβάλλει σάν τήν καλή γῆ τῆς παραβολῆς τοῦ σπορέως.
"Ἡ ἁγία Παρασκευὴ ἦτο δώδεκα χρονῶν κόρη ἀπὸ γένος εὐγενικόν. Μείνασα ὀρφανὴ ἐμοίρασεν ὅλην της τὴν περιουσίαν εἰς τοὺς πτωχούς, καὶ μὲ αὐτὰ ἠγόρασεν τὸν παράδεισον. Καὶ μετεχειρίζετο ὡς φτιασίδια τὰ δάκρυα, ἐνθυμουμένη τὰς ἁμαρτίας της. Ὡς σκουλαρίκια εἶχε τὰ ὦτα της ἀνοικτὰ διὰ ν᾿ ἀκούη τὰς Ἁγίας Γραφάς. Ὡς κορδόνι εἶχε τὰς πολλὰς νηστείας, ὁποὺ ἔκαμνον τὸν λαιμόν της καὶ ἔλαμπεν ὡς ἥλιος. Ὡς δακτυλίδια τοὺς κόμβους τῶν δακτύλων της ἀπὸ τὰς πολλὰς μετανοίας ὁποὺ ἔκαμνεν. Ὡς χρυσοῦν ζωνάριον τὴν παρθενίαν ὁποὺ ἐφύλαξεν εἰς ὅλην της τὴν ζωήν. Ὡς φόρεμα τὴν ἐντροπὴν ὁποὺ εἶχε εἰς τὸν ἑαυτόν της καὶ ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ ὁποὺ τὴν ἐσκέπαζεν. Ἔτσι ἐστολίζετο ἡ Ἁγία. Ἀνίσως καὶ εἶνε κανένα κορίτσι καὶ θέλη νὰ στολίζεται, ἂς στοχασθῆ τί ἔκαμνεν ἡ Ἁγία, νὰ κάμνη καὶ ἐκείνη, ἂν θέλη νὰ σωθῆ. Ἔτσι, ἀδελφοί μου, ἡ ἁγία Παρασκευὴ ἔμαθε γράμματα καὶ ἔγινε σοφώτατη. Καὶ διὰ τὴν καθαρότητά της τὴν ἠξίωσεν ὁ Θεὸς καὶ ἔκαμνε καὶ θαύματα. Ἰατρευε τυφλούς, κωφούς· ἀνέστηνε νεκρούς. Δυὸ Ἑβραῖοι, τέκνα τοῦ διαβόλου, βλέποντες τὴν Ἁγίαν νὰ κάμνη θαύματα, τὴν ἐφθόνησαν καὶ τὴν διέβαλον εἰς τὸν βασιλέα Ἀντωνίνον ὡς χριστιανήν. Τὴν κράζει λοιπὸν ὁ βασιλεὺς καὶ τῆς λέγει ν᾿ ἀρνηθῆ τὸν Χριστὸν καὶ νὰ προσκυνήση τοὺς θεούς, νὰ τὴν κάμνη βασίλισσαν. Λέγει του ἡ Ἁγία: Ἐγὼ δὲν εἶμαι ἀνόητη ὡσὰν ἐσένα, νὰ ἀρνηθῶ τὸν Χριστόν μου καὶ νὰ ὑπάγω εἰς τὸν διάβολον· ν᾿ ἀφήσω τὴν ζωὴν καὶ νὰ ὑπάγω εἰς τὸν θάνατον. Ἄμποτε νὰ ἄφηνες καὶ σὺ τὸ σκότος καὶ νὰ ἤρχεσο εἰς τὸ φῶς. Ἀκούετε, ἀδελφοί μου, ἕνα κορίτσι νὰ ὁμιλῆ μὲ τοιαύτην παρρησίαν ἐμπρὸς εἰς ἕνα βασιλέα; Ὅστις ἔχει τὸν Χριστὸν μέσα εἰς τὴν καρδίαν του, δὲν φοβεῖται ὅλον τὸν κόσμον. Ἀνίσως θέλωμεν καὶ ἡμεῖς νὰ μὴ φοβούμεθα μήτε ἀνθρώπους μήτε δαίμονας, νὰ ἔχωμεν τὸν Θεὸν εἰς τὴν καρδίαν μας. Λέγει ὁ βασιλεὺς τῆς Ἁγίας: Σοῦ δίδω τρεῖς ἡμέρες διορίαν· ἂν δὲν μοῦ ὑπακούσῃς, θὰ σὲ θανατώσω. Λέγει του ἡ ἁγία: Βασιλεῦ, ἐκεῖνο ὁποὺ θέλεις νὰ κάμης εἰς τρεῖς ἡμέρας, κᾶμε τὸ τώρα, διότι ἐγὼ δὲν ἀρνοῦμαι τὸν Χριστόν μου. Τότε προστάζει ὁ βασιλεὺς καὶ ἄναψαν μίαν μεγάλην πυρκαϊὰν καὶ βάνουν ἕνα καζάνι γεμάτο πίσσαν καὶ θειάφι καὶ βράζει καλά. Βλέπουσα ἡ Ἁγία τὸ καζάνι ἐχαίρετο, ὅτι ἔμελλε ν᾿ ἀναχωρήσῃ ἀπὸ τοῦτον τὸν ψεύτικον κόσμον καὶ νὰ ὑπάγη εἰς ἐκεῖνον τὸν ἀληθινὸν καὶ αἰώνιον. Προστάζει ὁ βασιλεὺς νὰ βάλουν τὴν ἁγίαν εἰς τὸ καζάνι διὰ νὰ καῆ. Ἡ Ἁγία ἔκαμε τὸν σταυρόν της καὶ ἐμβαίνει μέσα. Περιμένει δυὸ - τρεῖς ὥρας ὁ βασιλεὺς καὶ βλέπων ὁποὺ δὲν καίεται ἡ Ἁγία της λέγει: Παρασκευὴ διατὶ δὲν καίεσαι; Λέγει του ἡ Ἁγία: Διότι ὁ Χριστὸς ἐδρόσισε τὸ νερὸ καὶ δὲν καίομαι. Λέγει της ὁ βασιλεύς: Ραντισόν με καὶ ἐμὲ διὰ νὰ ἴδω, καίει; Ἐπῆρεν ἡ Ἁγία μὲ τὰς δυό της χείρας καὶ τοῦ ρίπτει εἰς τὸ πρόσωπον καὶ εὐθύς, ὢ τοῦ θαύματος! ἐτυφλώθη καὶ ἐγδάρθη τὸ πρόσωπόν του. Φωνάζει ὁ βασιλεύς: Μέγας ὁ Θεὸς τῶν χριστιανῶν καὶ εἰς αὐτὸν πιστεύω καὶ ἐγώ· καὶ ἔβγα νὰ μὲ βαπτίσῃς. Ἐβγῆκεν ἡ Ἁγία καὶ τὸν ἐβάπτισε μὲ ὅλον του τὸ βασίλειον. Ἔπειτα τὴν ἀπεκεφάλισεν ἄλλος βασιλεὺς καὶ ὑπῆγεν εἰς τὸν παράδεισον νὰ χαίρεται πάντοτε."
"Ἡ ἁγία Παρασκευὴ ἦτο δώδεκα χρονῶν κόρη ἀπὸ γένος εὐγενικόν. Μείνασα ὀρφανὴ ἐμοίρασεν ὅλην της τὴν περιουσίαν εἰς τοὺς πτωχούς, καὶ μὲ αὐτὰ ἠγόρασεν τὸν παράδεισον. Καὶ μετεχειρίζετο ὡς φτιασίδια τὰ δάκρυα, ἐνθυμουμένη τὰς ἁμαρτίας της. Ὡς σκουλαρίκια εἶχε τὰ ὦτα της ἀνοικτὰ διὰ ν᾿ ἀκούη τὰς Ἁγίας Γραφάς. Ὡς κορδόνι εἶχε τὰς πολλὰς νηστείας, ὁποὺ ἔκαμνον τὸν λαιμόν της καὶ ἔλαμπεν ὡς ἥλιος. Ὡς δακτυλίδια τοὺς κόμβους τῶν δακτύλων της ἀπὸ τὰς πολλὰς μετανοίας ὁποὺ ἔκαμνεν. Ὡς χρυσοῦν ζωνάριον τὴν παρθενίαν ὁποὺ ἐφύλαξεν εἰς ὅλην της τὴν ζωήν. Ὡς φόρεμα τὴν ἐντροπὴν ὁποὺ εἶχε εἰς τὸν ἑαυτόν της καὶ ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ ὁποὺ τὴν ἐσκέπαζεν. Ἔτσι ἐστολίζετο ἡ Ἁγία. Ἀνίσως καὶ εἶνε κανένα κορίτσι καὶ θέλη νὰ στολίζεται, ἂς στοχασθῆ τί ἔκαμνεν ἡ Ἁγία, νὰ κάμνη καὶ ἐκείνη, ἂν θέλη νὰ σωθῆ. Ἔτσι, ἀδελφοί μου, ἡ ἁγία Παρασκευὴ ἔμαθε γράμματα καὶ ἔγινε σοφώτατη. Καὶ διὰ τὴν καθαρότητά της τὴν ἠξίωσεν ὁ Θεὸς καὶ ἔκαμνε καὶ θαύματα. Ἰατρευε τυφλούς, κωφούς· ἀνέστηνε νεκρούς. Δυὸ Ἑβραῖοι, τέκνα τοῦ διαβόλου, βλέποντες τὴν Ἁγίαν νὰ κάμνη θαύματα, τὴν ἐφθόνησαν καὶ τὴν διέβαλον εἰς τὸν βασιλέα Ἀντωνίνον ὡς χριστιανήν. Τὴν κράζει λοιπὸν ὁ βασιλεὺς καὶ τῆς λέγει ν᾿ ἀρνηθῆ τὸν Χριστὸν καὶ νὰ προσκυνήση τοὺς θεούς, νὰ τὴν κάμνη βασίλισσαν. Λέγει του ἡ Ἁγία: Ἐγὼ δὲν εἶμαι ἀνόητη ὡσὰν ἐσένα, νὰ ἀρνηθῶ τὸν Χριστόν μου καὶ νὰ ὑπάγω εἰς τὸν διάβολον· ν᾿ ἀφήσω τὴν ζωὴν καὶ νὰ ὑπάγω εἰς τὸν θάνατον. Ἄμποτε νὰ ἄφηνες καὶ σὺ τὸ σκότος καὶ νὰ ἤρχεσο εἰς τὸ φῶς. Ἀκούετε, ἀδελφοί μου, ἕνα κορίτσι νὰ ὁμιλῆ μὲ τοιαύτην παρρησίαν ἐμπρὸς εἰς ἕνα βασιλέα; Ὅστις ἔχει τὸν Χριστὸν μέσα εἰς τὴν καρδίαν του, δὲν φοβεῖται ὅλον τὸν κόσμον. Ἀνίσως θέλωμεν καὶ ἡμεῖς νὰ μὴ φοβούμεθα μήτε ἀνθρώπους μήτε δαίμονας, νὰ ἔχωμεν τὸν Θεὸν εἰς τὴν καρδίαν μας. Λέγει ὁ βασιλεὺς τῆς Ἁγίας: Σοῦ δίδω τρεῖς ἡμέρες διορίαν· ἂν δὲν μοῦ ὑπακούσῃς, θὰ σὲ θανατώσω. Λέγει του ἡ ἁγία: Βασιλεῦ, ἐκεῖνο ὁποὺ θέλεις νὰ κάμης εἰς τρεῖς ἡμέρας, κᾶμε τὸ τώρα, διότι ἐγὼ δὲν ἀρνοῦμαι τὸν Χριστόν μου. Τότε προστάζει ὁ βασιλεὺς καὶ ἄναψαν μίαν μεγάλην πυρκαϊὰν καὶ βάνουν ἕνα καζάνι γεμάτο πίσσαν καὶ θειάφι καὶ βράζει καλά. Βλέπουσα ἡ Ἁγία τὸ καζάνι ἐχαίρετο, ὅτι ἔμελλε ν᾿ ἀναχωρήσῃ ἀπὸ τοῦτον τὸν ψεύτικον κόσμον καὶ νὰ ὑπάγη εἰς ἐκεῖνον τὸν ἀληθινὸν καὶ αἰώνιον. Προστάζει ὁ βασιλεὺς νὰ βάλουν τὴν ἁγίαν εἰς τὸ καζάνι διὰ νὰ καῆ. Ἡ Ἁγία ἔκαμε τὸν σταυρόν της καὶ ἐμβαίνει μέσα. Περιμένει δυὸ - τρεῖς ὥρας ὁ βασιλεὺς καὶ βλέπων ὁποὺ δὲν καίεται ἡ Ἁγία της λέγει: Παρασκευὴ διατὶ δὲν καίεσαι; Λέγει του ἡ Ἁγία: Διότι ὁ Χριστὸς ἐδρόσισε τὸ νερὸ καὶ δὲν καίομαι. Λέγει της ὁ βασιλεύς: Ραντισόν με καὶ ἐμὲ διὰ νὰ ἴδω, καίει; Ἐπῆρεν ἡ Ἁγία μὲ τὰς δυό της χείρας καὶ τοῦ ρίπτει εἰς τὸ πρόσωπον καὶ εὐθύς, ὢ τοῦ θαύματος! ἐτυφλώθη καὶ ἐγδάρθη τὸ πρόσωπόν του. Φωνάζει ὁ βασιλεύς: Μέγας ὁ Θεὸς τῶν χριστιανῶν καὶ εἰς αὐτὸν πιστεύω καὶ ἐγώ· καὶ ἔβγα νὰ μὲ βαπτίσῃς. Ἐβγῆκεν ἡ Ἁγία καὶ τὸν ἐβάπτισε μὲ ὅλον του τὸ βασίλειον. Ἔπειτα τὴν ἀπεκεφάλισεν ἄλλος βασιλεὺς καὶ ὑπῆγεν εἰς τὸν παράδεισον νὰ χαίρεται πάντοτε."
† ΣΑΒΒΑΤΟ 25 Kοίμησις Ἁγίας Ἄννης, Ὀλυμπιάδος διακονίσσης Κωνσταντινούπολις 408
Ὄρθρος-Θεία Λειτουργία Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου
Μεγάλος Ἑσπερινός
Γαλ. δ΄ 22-27 • Λουκ. η΄ 16-21
Κατάλυσις εἰς πάντα
Ὄρθρος-Θεία Λειτουργία Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου
Μεγάλος Ἑσπερινός
Γαλ. δ΄ 22-27 • Λουκ. η΄ 16-21
Κατάλυσις εἰς πάντα
Ο ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ ΜΙΛΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΑΝΝΑ
Ὁ Ἅγιος μιλᾶ γιά τή ζωή τῆς Παναγίας ξεκινῶντας ἀπό τούς εὐλογημένους γονεῖς της, τόν Ἰωακείμ καί τήν Ἄννα.
«Καλός καί ὁ ἄνδρας, καλή καί ἡ γυναῖκα, καί ἀπό γένος βασιλικόν καί οἱ δύο, ἀλλά ἡ γυναῖκα ἦτο καλλιτέρα.
Ἦσαν δέ, ἀδελφοί μου, ὁ Ἰωακείμ καί ἡ Ἄννα ἄνθρωποι εὐ λαβεῖς, σώφρονες, ἐνάρετοι, ταπεινοί. Εἶχον τόν οἶκόν των ξε νοδοχεῖον, ἀλλά παιδιά δέν ἔκαμνον. Γνωρίζοντες πώς ὁ πανά γαθος Θεός δίδει ὅλα τά ἀγαθά, τόν παρεκάλουν νά τούς δώσῃ ἕνα τέκνον, ἀρσενικόν ἤ θηλυκόν, καί νά τό ἀφιε ρώσουν εἰς τόν Ναόν.
Βλέπων ὁ πανάγαθος τήν καλήν των γνώμην καί τῶν δύο, εὐθύς ἐγγαστρώθη ἡ γυναῖκα τοῦ Ἰωακείμ καί ἐγέννησε τήν Δέσποιναν Θεοτόκον, τήν Βασίλισσαν τοῦ οὐρανοῦ καί τῆς γῆς, καί τήν ὠνόμασεν Μαρίαν, καί θέλει νά εἰπῇ Κυρία-Βασίλισσα».
«Καλός καί ὁ ἄνδρας, καλή καί ἡ γυναῖκα, καί ἀπό γένος βασιλικόν καί οἱ δύο, ἀλλά ἡ γυναῖκα ἦτο καλλιτέρα.
Ἦσαν δέ, ἀδελφοί μου, ὁ Ἰωακείμ καί ἡ Ἄννα ἄνθρωποι εὐ λαβεῖς, σώφρονες, ἐνάρετοι, ταπεινοί. Εἶχον τόν οἶκόν των ξε νοδοχεῖον, ἀλλά παιδιά δέν ἔκαμνον. Γνωρίζοντες πώς ὁ πανά γαθος Θεός δίδει ὅλα τά ἀγαθά, τόν παρεκάλουν νά τούς δώσῃ ἕνα τέκνον, ἀρσενικόν ἤ θηλυκόν, καί νά τό ἀφιε ρώσουν εἰς τόν Ναόν.
Βλέπων ὁ πανάγαθος τήν καλήν των γνώμην καί τῶν δύο, εὐθύς ἐγγαστρώθη ἡ γυναῖκα τοῦ Ἰωακείμ καί ἐγέννησε τήν Δέσποιναν Θεοτόκον, τήν Βασίλισσαν τοῦ οὐρανοῦ καί τῆς γῆς, καί τήν ὠνόμασεν Μαρίαν, καί θέλει νά εἰπῇ Κυρία-Βασίλισσα».
Ἀρχιμ. Χρυσοστόμου Μαϊδώνη, Ὁ Γέροντας τοῦ Γένους,
Ἔκδοση Ἱ. Μ. Ἁγίου Κοσμᾶ Αἰτωλοῦ
Ἔκδοση Ἱ. Μ. Ἁγίου Κοσμᾶ Αἰτωλοῦ
ΑΓΙΑ ΟΛΥΜΠΙΑΔΑ Η ΔΙΑΚΟΝΙΣΣΑ
Ἡ Ὀλυμπιάδα ὑπῆρξε στὰ χρόνια τῶν Πατριαρχῶν Νεκταρίου καὶ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου (395 μ.Χ.). Ὁ πατέρας της Ἀκοῦνδος εἶχε τὸ ἀξίωμα τοῦ κόμητος. Κατ’ ἄλλους ὅμως ὀνομαζόταν Σέλευκος.
Ἡ Ὀλυμπιάδα εἶχε μεγάλη σωματικὴ ὡραιότητα, εὐφυΐα, παιδεία, καὶ πολλὰ πλούτη. Παντρεύτηκε τὸν ἔπαρχο Κωνσταντινούπολης Νευρίδιο, ἀλλὰ αὐτὸς μετὰ ἀπὸ λίγο χρόνο πέθανε καὶ ἔτσι ἡ Ὀλυμπιάδα ἔμεινε χήρα σὲ πολὺ μικρὴ ἡλικία. Ὁ αὐτοκράτωρ Θεοδόσιος προσπάθησε νὰ τὴν πείσει νὰ πάρει δεύτερο ἄνδρα, κάποιο ἀξιωματοῦχο Ἐλπίδιο. Αὐτὴ ὅμως, τιμώντας τὴν μνήμη τοῦ ἄντρα της καὶ φλεγόμενη ἀπὸ τὸν πόθο νὰ ὑπηρετήσει τὴν Ἐκκλησία μὲ τὰ πλούτη της, ἀπέρριψε τὸν δεύτερο γάμο.
Ἀφοσιώθηκε λοιπὸν στὸν μέγα ἀρχιεπίσκοπο Κωνσταντινούπολης Ἰωάννη τὸν Χρυσόστομο καὶ γεμάτη ἐνθουσιασμὸ ἔδωσε στὴν ἀρχιεπισκοπὴ του χιλιάδες χρυσὰ νομίσματα καὶ κτήματα. Μέσα στὴν Ἐκκλησία εἶχε τὸν τίτλο τῆς Διακόνισσας. Ἵδρυσε μάλιστα καὶ μοναστήρι, κοντὰ στὸ ναὸ τῆς Ἁγίας Εἰρήνης.
Ἀργότερα, ὅταν ὁ Χρυσόστομος ἐξορίστηκε, ἡ Ὀλυμπιάδα ἔπεσε σὲ βαθὺ πένθος. Γιὰ νὰ τὴν παρηγορήσει ὁ μέγας ἱεράρχης, τῆς ἔστειλε ἀρκετὲς ἐπιστολὲς (σώζονται 17).
Πέθανε ἐξορισμένη στὴ Νικομήδεια, μόλις 50 ἐτῶν, λίγο μετὰ ἀπὸ τὸ θάνατο τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου.
Ἡ Ὀλυμπιάδα εἶχε μεγάλη σωματικὴ ὡραιότητα, εὐφυΐα, παιδεία, καὶ πολλὰ πλούτη. Παντρεύτηκε τὸν ἔπαρχο Κωνσταντινούπολης Νευρίδιο, ἀλλὰ αὐτὸς μετὰ ἀπὸ λίγο χρόνο πέθανε καὶ ἔτσι ἡ Ὀλυμπιάδα ἔμεινε χήρα σὲ πολὺ μικρὴ ἡλικία. Ὁ αὐτοκράτωρ Θεοδόσιος προσπάθησε νὰ τὴν πείσει νὰ πάρει δεύτερο ἄνδρα, κάποιο ἀξιωματοῦχο Ἐλπίδιο. Αὐτὴ ὅμως, τιμώντας τὴν μνήμη τοῦ ἄντρα της καὶ φλεγόμενη ἀπὸ τὸν πόθο νὰ ὑπηρετήσει τὴν Ἐκκλησία μὲ τὰ πλούτη της, ἀπέρριψε τὸν δεύτερο γάμο.
Ἀφοσιώθηκε λοιπὸν στὸν μέγα ἀρχιεπίσκοπο Κωνσταντινούπολης Ἰωάννη τὸν Χρυσόστομο καὶ γεμάτη ἐνθουσιασμὸ ἔδωσε στὴν ἀρχιεπισκοπὴ του χιλιάδες χρυσὰ νομίσματα καὶ κτήματα. Μέσα στὴν Ἐκκλησία εἶχε τὸν τίτλο τῆς Διακόνισσας. Ἵδρυσε μάλιστα καὶ μοναστήρι, κοντὰ στὸ ναὸ τῆς Ἁγίας Εἰρήνης.
Ἀργότερα, ὅταν ὁ Χρυσόστομος ἐξορίστηκε, ἡ Ὀλυμπιάδα ἔπεσε σὲ βαθὺ πένθος. Γιὰ νὰ τὴν παρηγορήσει ὁ μέγας ἱεράρχης, τῆς ἔστειλε ἀρκετὲς ἐπιστολὲς (σώζονται 17).
Πέθανε ἐξορισμένη στὴ Νικομήδεια, μόλις 50 ἐτῶν, λίγο μετὰ ἀπὸ τὸ θάνατο τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου.
Πηγή: https://www.synaxarion.gr/gr/sid/212/sxsaintinfo.aspx
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 24 Χριστίνης Μάρτυρος Τύρος 300
Α΄ Κορ. ζ΄ 35-40, η΄ 1-8 • Ματθ. ιε΄ 29-31
Νηστεία ἄνευ οἴνου καί ἐλαίου
Α΄ Κορ. ζ΄ 35-40, η΄ 1-8 • Ματθ. ιε΄ 29-31
Νηστεία ἄνευ οἴνου καί ἐλαίου
ΠΕΜΠΤΗ 23 Φωκᾶ Ἱερομάρτυρος Σινώπη 404,
Ἐμφάνισις Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Kοσμᾶ εἰς Ἀρναία Xαλκιδικῆς 1943
Α΄ Κορ. ζ΄ 24-35 • Ματθ. ιε΄ 12-21
Κατάλυσις εἰς πάντα
Ἐμφάνισις Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Kοσμᾶ εἰς Ἀρναία Xαλκιδικῆς 1943
Α΄ Κορ. ζ΄ 24-35 • Ματθ. ιε΄ 12-21
Κατάλυσις εἰς πάντα
Η ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΚΟΣΜΑ ΣΤΗΝ ΑΡΝΑΙΑ
23 ΙΟΥΛΙΟΥ 1943
Ὁ Ἅγιος σέ μιά δύσκολη στιγμή ἔδειξε τήν προστασία του στήν Ἀρναία.
Στίς 23 Ἰουλίου 1943 οἱ Βούλγαροι μπῆκαν στήν Ἀρναία. Οἱ Γερμανοί παρέδωσαν τή Χαλκιδική στούς Βουλγάρους. Οἱ Χαλκι-δικιῶτες ἦταν ἀνάστατοι, διότι ἤδη οἱ Βούλγαροι εἶχαν κάνει τά ἐγκλήματα στή Δράμα καί στήν Καβάλα. Οἱ Βούλγαροι εἶχαν σκοπό νά μποῦν στό Ἅγιον Ὄρος καί θά γινόταν μεγάλος χαλασμός. Ἐκείνη λοιπόν τήν ἡμέρα πού ἔμπαιναν οἱ Βούλγαροι ἐμφα-νίσθηκε ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς στόν Γκόμπελο, σέ τοποθεσία κοντά στό Μοναστήρι.
Ἐμφανίσθηκε σέ μιά εὐλαβέστατη Χριστιανή, τή Σουσάνα Τρικαλιώτη, σύζυγο τοῦ Βασιλείου πού εἶχε τρία κορίτσια καί ἕνα ἀγόρι. Τόν ἄνδρα της τόν εἶχαν συλλάβει οἱ Βούλγαροι, ἐνῶ δούλευε στά ξύλα στή Βόρεια Μακεδονία καί τόν κρατοῦσαν ὅμηρο στό Μπέλλες.
Ἡ κυρά-Σουσάνα, εἶχε πάει στό κῆπο της, ὅπου εἶχε βγάλει πατάτες. Ἦταν νύχτα ἀκόμη, ὅταν πῆγε. Ἀφοῦ δούλεψε, ἐνῶ ἦταν ἕτοιμη νά φύγει, βλέπει ἕνα φῶς. Προχώρησε πρός τό μέρος τοῦ φωτός καί βλέπει ἕνα καλόγερο καθισμένο μέ ἄσπρα μαλλιά.
- Ἄχ, τί γέρος εἶναι αὐτός! Εἶπε καί ἔμασε ἡ ψυχή της.
-Ἔλα, μή φοβᾶσαι, τῆς λέει. Εἶμαι ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς. Σήμερα μπαίνουν οἱ Βούλγαροι στήν Ἀρναία. Μή φοβᾶσθε, θά σᾶς φυλάξω ἐγώ, δέν θά πάθετε τίποτα, θά περάσουν οἱ Βούλγαροι καί ἄλλα ἔθνη, δέν θά σᾶς βλάψουν.Ἦταν καθισμένος κάτω ἀπό μιά καστανιά καί εἶχε ἕνα ντορβά πού στίς τέσσερις μεριές εἶχε μπλέ ὕφασμα καί κόκκινα σταυρουδάκια.
Στή συνέχεια τῆς ἔδωσε ἕνα ἀντίδωρο. Ἡ κυρά-Σουσάνα τοῦ ζήτησε καί γιά τά παιδιά της καί ἐκεῖνος τῆς ἀπάντησε:
- Ἀντίδωρα γιά τά παιδιά σου θά βρεῖς πάνω ράφι στό τζάκι στό σπίτι σου.
Καί ἐξαφανίσθηκε. Πραγματικά κατεβαίνοντας ἡ κυρά-Σουσάνα ἀπό τόν Γκόμπελο, οἱ Βούλγαροι ἔμπαιναν ἀπό τό Στανό στήν Ἀρναία. Ὅταν πῆγε στό σπίτι της βρῆκε πάνω στό τζάκι τέσσερα ἀντίδωρα γιά τά παιδιά της.
Ὁ Ἅγιος ἐμφανίσθηκε ἐπανειλημμένα στήν κυρά-Σουσάνα. Μιά φορά τῆς ζήτησε νά κάνει λειτουργία.
Πῆρε τήν γειτόνισσά της, τήν κυρά-Τασά Ξύστρου καί ἔκαμαν “ἀκοίμητη λειτουργία” ὅπως λένε στήν Ἀρναία. Ζύμωσαν πρόσφορο ὅλη τή νύκτα καί τό πρωΐ πῆγαν στήν Ἐκκλησία καί ἔγινε Θεία Λειτουργία.
Σέ μιά ἐμφάνισή του ὁ Ἅγιος ζήτησε ἀπό τήν κυρά-Σουσάνα νά κάνει εἰκονοστάσι καί νά ἀνάβει κανδήλι στό μέρος πού τόν βρῆκε. Ἐκείνη πήγαινε κάθε μέρα χωρίς νά τήν παίρνουν εἴδηση οἱ φύλακες. Τότε ἡ Ἀρναία ἦταν περιτριγυρισμένη μέ συρματόπλεγμα καί γιά νά βγεῖ κανείς ἔπρεπε νά πάρει ἄδεια ἀπό τήν Ἀστυνομία καί στή συνέχεια νά περάσει ἀπό τούς φρουρούς πού φύλαγαν. Ἐκείνη ἔβγαινε, ἔμπαινε δέν τήν ἔβλεπαν. Οὔτε οἱ ἀντάρτες πού ἦταν πάνω στά βουνά τήν πείραξαν. Σέ ἄλλη ἐμφάνισή του προέβλεψε τήν ἀπελευθέρωση τοῦ ἄνδρα της.
- Σέ δυό μῆνες ὁ ἄνδρας σου θά γυρίσει.
Τό 1952 Ἅγιος ζήτησε νά κτισθεῖ στό χῶρο ἐμφανίσεώς του Παρεκκλήσι. Ἡ κυρά-Σουσάνα συνοδευόμενη ἀπό τή δασκάλα Χρυσή Καραμίχου πῆγε στόν Μητροπολίτη Κυπριανό καί τοῦ ἀνέφερε τήν ἐντολή τοῦ Ἁγίου. Ἐκεῖνος ὅμως δέν τίς πίστεψε. Τή νύκτα τοῦ ἐμφανίσθηκε ὁ Ἅγιος καί τόν φοβέρισε. Τό πρωί ἔδωσε ἐντολή νά κτυπήσουν οἱ καμπάνες. Συγκεντρώθηκε ὁ κόσμος στόν Ἅγιο Στέφανο καί τούς εἶπε ὅτι ἔπρεπε νά πᾶνε ἐπάνω στόν Γκόμπελο καί νά κτίσουν Παρεκκλήσι τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ στό χῶρο τῆς ἐμφανίσεώς του. Πῆγε ὁ Δεσπότης καί ὁ Κων/νος Νερατζιᾶς καί συνεννοήθηκαν, πῶς νά κτισθεῖ τό ἐκκλησάκι.
Ἐπί Ἀρχιερατείας Μητροπολίτου Κυπριανοῦ, καθιερώθηκε ἡ μνήμη του κάθε Λαμπροπαρασκευή, πού καταργήθηκε ὅμως τό 1960.
Μέ τήν εὐλογία τοῦ Μακαριστοῦ Μητρπολίτου μας κυροῦ Νικοδήμου τά τελευταῖα χρόνια γιορτάζεται στίς 23 Ἰουλίου στόν τόπο ἐμφανίσεως καί στίς 24 Αὐγούστου στή Μονή μέ περισσότερη μεγαλοπρέπεια.
Στήν προηγούμενη διήγηση προσθέτουμε καί τίς προσωπικές μαρτυρίες τῶν θυγατέρων τῆς κυρά-Σουσάνας, κ. Μαρίας, Κυριακῆς καί Μαγδαληνῆς, οἱ ὁποῖες προσέθεσαν καί τά ἑξῆς: «Ὅταν ἦρθε ἡ μητέρα μας στό σπίτι καί ἀντίκρυσε πάνω στό τζάκι τά ἀντίδωρα, ἄρχισε νά φωνάζει καί νά κάνει τόν σταυρό της. Ἡ θειά Παναγιώτα ἡ Ξύστρου, πού ἔμενε πάνω ἀπό μᾶς, κατέβηκε καί τή ρώτησε τί ἔχει. Τῆς εἶπε τί ἔγινε καί τῆς ἔδειξε τά ἀντίδωρα.
Ἐν τῷ μεταξύ ξύπνησε κι ἐμᾶς πού ἀκόμα κοιμόμασταν.
Κάθε Κυριακή πήγαινε νύχτα στό μπαχτσέ καί πότιζε, μετά ἐρχόταν μᾶς ξυπνοῦσε, μᾶς ἔντυνε καί πηγαίναμε στήν Ἐκκλησία.
Ἐκείνη τήν Κυριακή μᾶς ἔδωσε ἀπό τό ἀντίδωρο τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ καί δέν πήγαμε Ἐκκλησία. Ἦταν πολύ ἀναστατωμένη.
Ἐκεῖ πού εἶναι ἡ Ἐκκλησία στήν Παναγούδα, στέκονταν οἱ Γερμανοί καί ζητοῦσαν ταυτότητες. Ἐκείνη περνοῦσε καί δέν τῆς ζητοῦσαν ταυτότητα.
- Ἔλα, ἔλα πέρνα, κυρά μου, τῆς ἔλεγαν. Ἄλλες φορές δέν τήν ἔβλεπαν καθόλου σάν νά ἦταν ἀόρατη. Οὔτε οἱ ἀντάρτες πού κυκλοφοροῦσαν ἐδῶ τήν ἔβλεπαν. - Θά πᾶς ἐκεῖ σ’ ἐκεῖνο τό δέντρο καί θά βρεῖς μιά εἰκόνα μου. Θά τήν πάρεις, θά βάλεις καντηλάκι καί θά τό ἀνάβεις, τῆς εἶπε ὁ Ἅγιος.
- Πήγαινε στήν ἀγορά κάτω νά δεῖς τό πόδι τῆς συντρόφισσας πού πάτησε τήν εἰκόνα μου. Εἶναι καμμένο ἀπό κάτω.
Πραγματικά τό Ἐκκλησάκι κτίσθηκε. Παραγγέλθηκε ἡ εἰκόνα τοῦ Ἁγίου, τήν ὁποία πῆγαν μέ λιτανεία μέ τά πόδια στό Ἐξωκκλήσι.
Στίς 23 Ἰουλίου 1943 οἱ Βούλγαροι μπῆκαν στήν Ἀρναία. Οἱ Γερμανοί παρέδωσαν τή Χαλκιδική στούς Βουλγάρους. Οἱ Χαλκι-δικιῶτες ἦταν ἀνάστατοι, διότι ἤδη οἱ Βούλγαροι εἶχαν κάνει τά ἐγκλήματα στή Δράμα καί στήν Καβάλα. Οἱ Βούλγαροι εἶχαν σκοπό νά μποῦν στό Ἅγιον Ὄρος καί θά γινόταν μεγάλος χαλασμός. Ἐκείνη λοιπόν τήν ἡμέρα πού ἔμπαιναν οἱ Βούλγαροι ἐμφα-νίσθηκε ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς στόν Γκόμπελο, σέ τοποθεσία κοντά στό Μοναστήρι.
Ἐμφανίσθηκε σέ μιά εὐλαβέστατη Χριστιανή, τή Σουσάνα Τρικαλιώτη, σύζυγο τοῦ Βασιλείου πού εἶχε τρία κορίτσια καί ἕνα ἀγόρι. Τόν ἄνδρα της τόν εἶχαν συλλάβει οἱ Βούλγαροι, ἐνῶ δούλευε στά ξύλα στή Βόρεια Μακεδονία καί τόν κρατοῦσαν ὅμηρο στό Μπέλλες.
Ἡ κυρά-Σουσάνα, εἶχε πάει στό κῆπο της, ὅπου εἶχε βγάλει πατάτες. Ἦταν νύχτα ἀκόμη, ὅταν πῆγε. Ἀφοῦ δούλεψε, ἐνῶ ἦταν ἕτοιμη νά φύγει, βλέπει ἕνα φῶς. Προχώρησε πρός τό μέρος τοῦ φωτός καί βλέπει ἕνα καλόγερο καθισμένο μέ ἄσπρα μαλλιά.
- Ἄχ, τί γέρος εἶναι αὐτός! Εἶπε καί ἔμασε ἡ ψυχή της.
-Ἔλα, μή φοβᾶσαι, τῆς λέει. Εἶμαι ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς. Σήμερα μπαίνουν οἱ Βούλγαροι στήν Ἀρναία. Μή φοβᾶσθε, θά σᾶς φυλάξω ἐγώ, δέν θά πάθετε τίποτα, θά περάσουν οἱ Βούλγαροι καί ἄλλα ἔθνη, δέν θά σᾶς βλάψουν.Ἦταν καθισμένος κάτω ἀπό μιά καστανιά καί εἶχε ἕνα ντορβά πού στίς τέσσερις μεριές εἶχε μπλέ ὕφασμα καί κόκκινα σταυρουδάκια.
Στή συνέχεια τῆς ἔδωσε ἕνα ἀντίδωρο. Ἡ κυρά-Σουσάνα τοῦ ζήτησε καί γιά τά παιδιά της καί ἐκεῖνος τῆς ἀπάντησε:
- Ἀντίδωρα γιά τά παιδιά σου θά βρεῖς πάνω ράφι στό τζάκι στό σπίτι σου.
Καί ἐξαφανίσθηκε. Πραγματικά κατεβαίνοντας ἡ κυρά-Σουσάνα ἀπό τόν Γκόμπελο, οἱ Βούλγαροι ἔμπαιναν ἀπό τό Στανό στήν Ἀρναία. Ὅταν πῆγε στό σπίτι της βρῆκε πάνω στό τζάκι τέσσερα ἀντίδωρα γιά τά παιδιά της.
Ὁ Ἅγιος ἐμφανίσθηκε ἐπανειλημμένα στήν κυρά-Σουσάνα. Μιά φορά τῆς ζήτησε νά κάνει λειτουργία.
Πῆρε τήν γειτόνισσά της, τήν κυρά-Τασά Ξύστρου καί ἔκαμαν “ἀκοίμητη λειτουργία” ὅπως λένε στήν Ἀρναία. Ζύμωσαν πρόσφορο ὅλη τή νύκτα καί τό πρωΐ πῆγαν στήν Ἐκκλησία καί ἔγινε Θεία Λειτουργία.
Σέ μιά ἐμφάνισή του ὁ Ἅγιος ζήτησε ἀπό τήν κυρά-Σουσάνα νά κάνει εἰκονοστάσι καί νά ἀνάβει κανδήλι στό μέρος πού τόν βρῆκε. Ἐκείνη πήγαινε κάθε μέρα χωρίς νά τήν παίρνουν εἴδηση οἱ φύλακες. Τότε ἡ Ἀρναία ἦταν περιτριγυρισμένη μέ συρματόπλεγμα καί γιά νά βγεῖ κανείς ἔπρεπε νά πάρει ἄδεια ἀπό τήν Ἀστυνομία καί στή συνέχεια νά περάσει ἀπό τούς φρουρούς πού φύλαγαν. Ἐκείνη ἔβγαινε, ἔμπαινε δέν τήν ἔβλεπαν. Οὔτε οἱ ἀντάρτες πού ἦταν πάνω στά βουνά τήν πείραξαν. Σέ ἄλλη ἐμφάνισή του προέβλεψε τήν ἀπελευθέρωση τοῦ ἄνδρα της.
- Σέ δυό μῆνες ὁ ἄνδρας σου θά γυρίσει.
Τό 1952 Ἅγιος ζήτησε νά κτισθεῖ στό χῶρο ἐμφανίσεώς του Παρεκκλήσι. Ἡ κυρά-Σουσάνα συνοδευόμενη ἀπό τή δασκάλα Χρυσή Καραμίχου πῆγε στόν Μητροπολίτη Κυπριανό καί τοῦ ἀνέφερε τήν ἐντολή τοῦ Ἁγίου. Ἐκεῖνος ὅμως δέν τίς πίστεψε. Τή νύκτα τοῦ ἐμφανίσθηκε ὁ Ἅγιος καί τόν φοβέρισε. Τό πρωί ἔδωσε ἐντολή νά κτυπήσουν οἱ καμπάνες. Συγκεντρώθηκε ὁ κόσμος στόν Ἅγιο Στέφανο καί τούς εἶπε ὅτι ἔπρεπε νά πᾶνε ἐπάνω στόν Γκόμπελο καί νά κτίσουν Παρεκκλήσι τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ στό χῶρο τῆς ἐμφανίσεώς του. Πῆγε ὁ Δεσπότης καί ὁ Κων/νος Νερατζιᾶς καί συνεννοήθηκαν, πῶς νά κτισθεῖ τό ἐκκλησάκι.
Ἐπί Ἀρχιερατείας Μητροπολίτου Κυπριανοῦ, καθιερώθηκε ἡ μνήμη του κάθε Λαμπροπαρασκευή, πού καταργήθηκε ὅμως τό 1960.
Μέ τήν εὐλογία τοῦ Μακαριστοῦ Μητρπολίτου μας κυροῦ Νικοδήμου τά τελευταῖα χρόνια γιορτάζεται στίς 23 Ἰουλίου στόν τόπο ἐμφανίσεως καί στίς 24 Αὐγούστου στή Μονή μέ περισσότερη μεγαλοπρέπεια.
Στήν προηγούμενη διήγηση προσθέτουμε καί τίς προσωπικές μαρτυρίες τῶν θυγατέρων τῆς κυρά-Σουσάνας, κ. Μαρίας, Κυριακῆς καί Μαγδαληνῆς, οἱ ὁποῖες προσέθεσαν καί τά ἑξῆς: «Ὅταν ἦρθε ἡ μητέρα μας στό σπίτι καί ἀντίκρυσε πάνω στό τζάκι τά ἀντίδωρα, ἄρχισε νά φωνάζει καί νά κάνει τόν σταυρό της. Ἡ θειά Παναγιώτα ἡ Ξύστρου, πού ἔμενε πάνω ἀπό μᾶς, κατέβηκε καί τή ρώτησε τί ἔχει. Τῆς εἶπε τί ἔγινε καί τῆς ἔδειξε τά ἀντίδωρα.
Ἐν τῷ μεταξύ ξύπνησε κι ἐμᾶς πού ἀκόμα κοιμόμασταν.
Κάθε Κυριακή πήγαινε νύχτα στό μπαχτσέ καί πότιζε, μετά ἐρχόταν μᾶς ξυπνοῦσε, μᾶς ἔντυνε καί πηγαίναμε στήν Ἐκκλησία.
Ἐκείνη τήν Κυριακή μᾶς ἔδωσε ἀπό τό ἀντίδωρο τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ καί δέν πήγαμε Ἐκκλησία. Ἦταν πολύ ἀναστατωμένη.
Ἐκεῖ πού εἶναι ἡ Ἐκκλησία στήν Παναγούδα, στέκονταν οἱ Γερμανοί καί ζητοῦσαν ταυτότητες. Ἐκείνη περνοῦσε καί δέν τῆς ζητοῦσαν ταυτότητα.
- Ἔλα, ἔλα πέρνα, κυρά μου, τῆς ἔλεγαν. Ἄλλες φορές δέν τήν ἔβλεπαν καθόλου σάν νά ἦταν ἀόρατη. Οὔτε οἱ ἀντάρτες πού κυκλοφοροῦσαν ἐδῶ τήν ἔβλεπαν. - Θά πᾶς ἐκεῖ σ’ ἐκεῖνο τό δέντρο καί θά βρεῖς μιά εἰκόνα μου. Θά τήν πάρεις, θά βάλεις καντηλάκι καί θά τό ἀνάβεις, τῆς εἶπε ὁ Ἅγιος.
- Πήγαινε στήν ἀγορά κάτω νά δεῖς τό πόδι τῆς συντρόφισσας πού πάτησε τήν εἰκόνα μου. Εἶναι καμμένο ἀπό κάτω.
Πραγματικά τό Ἐκκλησάκι κτίσθηκε. Παραγγέλθηκε ἡ εἰκόνα τοῦ Ἁγίου, τήν ὁποία πῆγαν μέ λιτανεία μέ τά πόδια στό Ἐξωκκλήσι.
†ΤΕΤΑΡΤΗ 22 Μαρίας Mαγδαληνῆς Ἰσαποστόλου καί Mυροφόρου Ἔφεσος 1ος
Α΄ Κορ. ζ΄ 12-24 • Λουκ. η΄ 1-3
Κατάλυσις οἴνου καί ἐλαίου
Α΄ Κορ. ζ΄ 12-24 • Λουκ. η΄ 1-3
Κατάλυσις οἴνου καί ἐλαίου
ΤΡΙΤΗ 21 Ἰωάννου Ὁσίου 590
Α΄ Κορ. στ΄ 20, ζ΄ 1-12 • Ματθ. ιδ΄ 1-13
Κατάλυσις εἰς πάντα
Α΄ Κορ. στ΄ 20, ζ΄ 1-12 • Ματθ. ιδ΄ 1-13
Κατάλυσις εἰς πάντα
† ΔΕΥΤΕΡΑ 20 Προφήτου Ἠλιοῦ Θεσβίτου 9ος π.Χ.,
Ἡλία Φονταμίνσκυ Μάρτυρος μεταστραφέντος ἐκ τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ 1942 Ἄουσβιτς,
Σαλώμης μοναχῆς καί μάρτυρος μεταστραφείσης ἐκ τοῦ Ἰσλάμ Ἱεροσόλυμα 13ος,
Μαρίας Σκόρπτσοβα Μάρτυρος σέ θάλαμο ἀερίων ἐκ μετανοίας Γερμαμία 1945
Ὄρθρος-Θεία Λειτουργία Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου
Ἰακ. ε΄ 10-20 • Λουκ. δ΄ 22-30
Κατάλυσις εἰς πάντα
Ἡλία Φονταμίνσκυ Μάρτυρος μεταστραφέντος ἐκ τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ 1942 Ἄουσβιτς,
Σαλώμης μοναχῆς καί μάρτυρος μεταστραφείσης ἐκ τοῦ Ἰσλάμ Ἱεροσόλυμα 13ος,
Μαρίας Σκόρπτσοβα Μάρτυρος σέ θάλαμο ἀερίων ἐκ μετανοίας Γερμαμία 1945
Ὄρθρος-Θεία Λειτουργία Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου
Ἰακ. ε΄ 10-20 • Λουκ. δ΄ 22-30
Κατάλυσις εἰς πάντα
ΣΥΝΑΞΙΣ ΤΩΝ ΡΩΣΩΝ ΑΓΙΩΝ
ΤΩΝ ΕΝ ΓΑΛΛΙΑ ΤΕΛΕΙΩΘΕΝΤΩΝ
20/7 Ὁ Ἅγιος Νεομάρτυς Ἠλίας Φονταμίνσκυ στρατεύθηκε σέ νεαρή ἡλικία στό κίνημα τῶν σοσιαλιστῶν-ἐπαναστατῶν. Κατά τήν Ἐπανάσταση τοῦ 1905 συνελήφθη καί δικάστηκε στήν Ἁγία Πετρούπολη, ὅπου παρά πᾶσα προσδοκία ἀθωώθηκε. Ἐγκαταλείπει τότε τή Ρωσία γιά νά ζήσει στό Παρίσι, ὅπου ὑπό τήν ἐπίδραση τοῦ συμβολιστῆ ποιητῆ Μερεζκόφσκυ ἀρχίζει μία ἀργή ἐξέλιξη πρός τόν Χριστιανισμό. Ἐπιστρέφοντας στή Ρωσία μετά τήν Ἐπανάσταση τοῦ Φεβρουάριου, δέχεται τήν θέση τοῦ προσωρινοῦ κομισσάριου τοῦ στόλου τῆς Μαύρης Θάλασσας στήν Συντακτική Συνέλευση πού θά συνεδριάσει μόνο μία μέρα καί διαφεύγει παρά τρίχα μία δολοφονική ἀπόπειρα ἐναντίον του ἀπό ἕναν μπολσεβίκο ναύτη. Παίρνοντας πάλι τόν δρόμο τῆς ἐξορίας μετά τήν Ὀκτωβριανή Ἐπανάσταση, θά γίνει, χάρις στήν περιουσία πού κληρονόμησε ἡ γυναίκα του, ἕνας ἀπό τούς πιό γενναιόδωρους εὐεργέτες τῆς ρωσικῆς διασπορᾶς στήν Δύση. Ἔχοντας ἐγκαταλείψει τά σοσιαλιστικά ἰδεώδη του καί πεπεισμένος ὅτι μόνο μία χριστιανική θεώρηση τῆς ζωῆς θά μποροῦσε νά συμβάλει στήν ἐπανακατάκτηση τῆς Ρωσίας μετά τόν κομμουνισμό, ἀνέπτυξε τεράστια δραστηριότητα προκειμένου νά δώσει πάλι θάρρος στούς νέους Ρώσους μετανάστες καί νά ὀργανώσει τήν διανόηση. Ἐκκλησιαζόταν ἀνελλιπῶς στόν Ναό τῆς ὁδοῦ Λουρμέλ, θεωροῦσε ὅμως τόν ἑαυτό τοῦ ἀκόμη ἀνάξιο νά λάβει τό Ἅγιο Βάπτισμα. Κατά τήν κατοχή τῆς Γαλλίας, ἀντί νά φύγει γιά τίς Ἡνωμένες Πολιτεῖες ἐπέστρεψε στό Παρίσι γνωρίζοντας πολύ καλά σέ ποιούς κινδύνους ἐκτίθετο. Στίς ἀρχές τοῦ πολέμου κατά τῆς Σοβιετικῆς Ἕνωσης, τόν Ἰούλιο 1941, συνελήφθη μαζί μέ πλῆθος Ρώσων μεταναστῶν. Ἐνῶ οἱ περισσότεροι ἀφέθησαν σύντομα ἐλεύθεροι, ἐκεῖνος κρατήθηκε στό στρατόπεδο τῆς Κομπιένης ὡς Ἑβραῖος. Ἐκεῖ ἔλαβε τό Βάπτισμα ἀρνούμενος νά ἀποδράσει, προτοῦ ἐκτοπισθεῖ στό Ἄουσβιτς, ὅπου ἔμελλε νά πεθάνει στίς 19 Νοεμβρίου 1942.
20/7 Ἡ Ἁγία Νεομάρτυς Μαρία Σκόρπτσοβα ὅταν πέθανε ἡ κόρη της, ἡ δοκιμασία αὐτή στάθηκε γιά τήν Λίζα μία ἀποκάλυψη γιά τήν ματαιότητα τῆς ζωῆς, ἔτσι ὅπως τήν ἔβλεπε μέχρι τώρα, καί ἀποφάσισε νά γίνει «μητέρα γιά ὅλους», ἀκολουθώντας μέχρι τέλους τόν δρόμο τῆς ἀγάπης γιά τόν πλησίον, δίχως τόν ὁποῖο «ὅλα εἶναι φρίκη καί βάρος». Γινόμενη τά πάντα τοῖς πᾶσι, κατέστη ἡ ἔμπιστη, τό στήριγμα καί ἡ ἐλπίδα τῶν ἀπεγνωσμένων. Τοῦτος ὅμως ὁ πλάνης βίος δέν τήν ἱκανοποιεῖ καί διαπιστώνει ὅτι αὐτό πού προσφέρει στούς ἀπόκληρους μένει πάντα μερικό καί ἀτελές, λυπούμενη πού ἡ καρδιά της «δέν μπορεῖ νά στεγάσει τό σύμπαν». Νιώθοντας ὅτι καλεῖται σέ μία ὁλοκληρωτική θυσία τῆς ὕπαρξής της γιά τήν σωτηρία τῶν ἀνθρώπων, κάνει γνωστή τήν πρόθεσή της στόν πνευματικό πάτερά της, τόν π. Σέργιο Μπουλγκάκωφ (1871-1944), καί στόν Μητροπολιτη Εὐλόγιο Γκεοργκιέφσκυ (1868-1946), πού τήν ἐνθάρρυναν στήν ἐπιθυμία της νά ἀσπασθεῖ τόν μοναχικό βίο. Μετά ἀπό σύντομη παραμονή σέ δύο μοναστήρια τῆς Λετονίας καί Ἐσθονίας κατά τό θέρος, ἐπέστρεψε στό Παρίσι πεπεισμένη ὅτι εἶχε κληθεῖ πρός μία ἄλλη μορφή στράτευσης ὑπέρ τῶν δεινοπαθούντων: «ἕναν μοναχισμό μέσα στήν πόλη, στήν ἔρημο τῶν ἀνθρωπίνων καρδιῶν». Ἄνοιξε ἑστία γιά γυναῖκες δίχως οἰκογένεια στήν Villa de Saxe στό 7° διαμέρισμα. Τό σπίτι ὅμως ἦταν πολύ μικρό γιά τίς ὑπάρχουσες ἀνάγκες καί δύο χρόνια ἀργότερα ἡ Μητέρα Μαρία ἐγκατέστησε τήν ἑστία της σέ ἕνα μεγάλο σπίτι στήν ὁδό Λοῦρμελ στό 15° διαμέρισμα. Τό παράξενο αὐτό «μοναστήρι», ὅπου βασίλευε μία ἀτμόσφαιρα «εὐαγγελικοῦ μποέμικου βίου», δεχόταν ἀνθρώπους κάθε εἴδους: ἄνεργοι, ἀπροσάρμοστοι, ἀποκλεισμένοι, ἀλῆτες, μικροεγκληματίες, κορίτσια καί γυναῖκες πού ἡ δυστυχία εἶχε ὁδηγήσει στήν πορνεία, καλλιτέχνες πού εἶχαν μείνει στήν ψάθα ἔβρισκαν ἐκεῖ ὄχι μόνο τροφή καί στέγη, ἀλλά κυρίως κατανόηση, συμπόνια καί ἀγάπη δίχως ὅρια. Κάθε ἡμέρα τά χαράματα ἡ Μητέρα Μαρία φορώντας χοντροπάπουτσα πήγαινε στήν κεντρική ἀγορά καί ἔπαιρνε σέ χαμηλές τιμές τά λαχανικά πού χρειαζόταν γιά νά θρέψει τούς προστατευόμενούς της, ἐνῶ ὅταν βράδιαζε, τριγύριζε στά καφενεῖα συνοδευόμενη ἀπό τόν ἱερέα τῆς ἑστίας γιά νά φέρει ἐκεῖ μία ἀχτίδα ἐλπίδας σέ ἐκείνους πού προσπαθοῦσαν νά πνίξουν τήν μοναξιά καί τήν ἀπόγνωσή τους στό οἰνόπνευμα. Ἀγνοώντας τήν κούραση καί τό κρύο, ἦταν ἱκανή νά περνᾶ ὁλόκληρες μέρες δίχως νά τρώει οὔτε νά κοιμᾶται, ἔχοντας ὡς μοναδικό πρόγραμμα «νά νικηθεῖ ἡ ἀμετρία τοῦ κακοῦ ἀπό τήν ἀγάπη καί τό καλό δίχως μέτρο», καί μετέδιδε σέ ὅσους τήν πλησίαζαν τήν πίστη της, πού κινοῦσε βουνά. Ἀντιμαχόταν τήν «πνευματική βολή» καί τήν τυπολατρική εὐσέβεια καί δίδασκε μία «μυστική τῶν ἀνθρώπινων σχέσεων» λέγοντας: «Ἤ ὁ Χριστιανισμός εἶναι πῦρ ἤ δέν εἶναι τίποτα». Τό 1935, ἡ Μητέρα Μαρία ἵδρυσε τήν Ὀρδοδοξη Δράση καί ἕνα ὁμώνυμο περιοδικό, ἐνῶ ἄνοιξε ἄλλο ἕνα σπίτι στό Noisy-le-Grand γιά φυματικούς.
Στίς ἀρχές τοῦ πολέμου, ὀργάνωσε ἐργαστήριο ὅπου φτιάχνονταν κουβέρτες γιά τόν στρατό καί μετέτρεψε τήν τραπεζαρία τοῦ κέντρου τῆς Λοῦρμελ σέ συσσίτιο.
Τελικά συνελήφθη, ὁδηγήθηκε στό Νταχάου καί πέθανε τό 1945 στά κρεματόρια παίρνοντας οἰκειοθελῶς τή θέση μιᾶς ἄλλης γυναίκας.
Στίς ἀρχές τοῦ πολέμου, ὀργάνωσε ἐργαστήριο ὅπου φτιάχνονταν κουβέρτες γιά τόν στρατό καί μετέτρεψε τήν τραπεζαρία τοῦ κέντρου τῆς Λοῦρμελ σέ συσσίτιο.
Τελικά συνελήφθη, ὁδηγήθηκε στό Νταχάου καί πέθανε τό 1945 στά κρεματόρια παίρνοντας οἰκειοθελῶς τή θέση μιᾶς ἄλλης γυναίκας.
Ἀπό τό «εορτολόγιο 2020. «Ἀφιέρωμα στούς ἁγίους ἐκ Μετανοίας»,
Ἔκδοση Ι. Μ. Ἁγίου Κοσμᾶ Αἰτωλοῦ
Ἔκδοση Ι. Μ. Ἁγίου Κοσμᾶ Αἰτωλοῦ
ΑΓΙΑ ΜΑΡΤΥΣ ΣΑΛΩΜΗ
20/7 Ἡ Ἁγία Μάρτυς Σαλώμη ἦταν μοναχή στήν γεωργιανή Μονή τῶν Ἱεροσολύμων κατά τό δεύτερο ἥμισυ τοῦ 13ου αἰ. Γιά λόγους ἄγνωστους ἀσπάστηκε τόν μουσουλμανισμό, ἀλλά μετά ἀπό λίγο καιρό, συνειδητοποιώντας τό σφάλμα της, ἐπέστρεψε στήν ἀληθινή Πίστη. Οἱ μουσουλμάνοι τήν ἀνακάλυψαν καί, ἀφοῦ ὑποβλήθηκε σέ βασανιστήρια, ἀποκεφαλίσθηκε καί τό σῶμα της παραδόθηκε στό πῦρ.
Ἀπό τό «εορτολόγιο 2020. «Ἀφιέρωμα στούς ἁγίους ἐκ Μετανοίας»,
Ἔκδοση Ι. Μ. Ἁγίου Κοσμᾶ Αἰτωλοῦ
Ἔκδοση Ι. Μ. Ἁγίου Κοσμᾶ Αἰτωλοῦ
Ο ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ ΜΙΛΑ
ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΡΟΦΗΤΗ ΗΛΙΑ
Ὁ προφήτης Ἠλίας ἀναφέρεται ἀπό τόν Ἅγιό μας σέ σχέση μέ τά ἔσχατα. «Ὁ Θεός θά στείλῃ τόν προφήτην Ἠλίαν νά διδάξῃ τούς χριστιανούς νά φυλάγουν τήν πίστιν των» καί «τότε θέλει νά χαλάσῃ ὁ κόσμος».
Θά θανατωθεῖ ἀπό τόν Ἀντίχριστον.
Ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς λέει, ὅτι ἀπό τόν Προφήτη Ἠλία ἀντλεῖ τόν ζῆλο καί τή διδασκαλία του.
Θά θανατωθεῖ ἀπό τόν Ἀντίχριστον.
Ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς λέει, ὅτι ἀπό τόν Προφήτη Ἠλία ἀντλεῖ τόν ζῆλο καί τή διδασκαλία του.
Προφήτης Ἠλίας καί ἀντίχριστος
«Καί θά στείλῃ ὁ Θεός τόν προφήτην Ἠλίαν νά διδάξῃ τούς χριστιανούς νά φυλάγουν τήν πίστιν των. Ὁ ἀντίχριστος, ἀδελφοί μου, εἶναι ἄνθρωπος ὅπου ἔχει κακήν γνώμην, κακήν προαίρεσιν καί κατοικεῖ ὁ διάβολος εἰς τήν καρδίαν του, καί λέγει πώς εἶναι Θεός· καί ὁ ἀντίχριστος θά θανατώσῃ τόν προφήτην Ἠλίαν.
Ἐγώ, ἀδελφοί μου, ἐξετάζοντας ἔμαθα καί ἐκατάλαβα, πώς ὁ προφήτης Ἠλίας καί ὁ ἀντίχριστος ἦλθε· καί ἐθανάτωσε τόν προφήτην Ἠλίαν. Ὁ προφήτης Ἠλίας, χριστιανοί μου, εἶναι ζωντανός τόσους χρόνους καί ἠξεύρει ὁ Θεός ποῦ τόν ἔχει φυλαγμένον ἕως τήν σήμερον. Ἀνίσως καί θέλετε νά μάθετε ποῦ εὑρίσκεται, ἐδῶ κοντά εἶναι καί αὐτός· τά λόγια ὅπου σᾶς λέγω ἐκείνου εἶναι. Ὁ προφήτης Ἠλίας, ὅταν ἔλθῃ νά διδάξῃ, δέν θά φανερωθῇ εἰς τόν κόσμον, καθώς λέγει τό Ἅγιον Πνεῦμα, ἵνα μή ἐλθών πατάξῃ τήν γῆν ἄρδην, ἤτοι, λέγει τό Ἅγιον Πνεῦμα, διά νά μή φοβίσῃ καί ταράξῃ τόν κόσμον καί τήν γῆν, δέν θέλω τόν φανερώσει εἰς σᾶς τούς χριστιανούς. Ἀμή τί ἔχει, παιδιά μου, νά φανερωθῇ; Ὁ ζῆλός του καἱ ἡ διδασκαλία του. Αὐτά τά δύο μέ ἠξίωσε ὁ πανάγαθος Θεός διά τήν εὐσπλαγχνίαν του καί μοῦ ἐχάρισε, καί μή καρτερῆτε ἄλλον Ἠλίαν νά σᾶς διδάξῃ».
Τό ζήτημα τῆς Δευτ&
Ἐγώ, ἀδελφοί μου, ἐξετάζοντας ἔμαθα καί ἐκατάλαβα, πώς ὁ προφήτης Ἠλίας καί ὁ ἀντίχριστος ἦλθε· καί ἐθανάτωσε τόν προφήτην Ἠλίαν. Ὁ προφήτης Ἠλίας, χριστιανοί μου, εἶναι ζωντανός τόσους χρόνους καί ἠξεύρει ὁ Θεός ποῦ τόν ἔχει φυλαγμένον ἕως τήν σήμερον. Ἀνίσως καί θέλετε νά μάθετε ποῦ εὑρίσκεται, ἐδῶ κοντά εἶναι καί αὐτός· τά λόγια ὅπου σᾶς λέγω ἐκείνου εἶναι. Ὁ προφήτης Ἠλίας, ὅταν ἔλθῃ νά διδάξῃ, δέν θά φανερωθῇ εἰς τόν κόσμον, καθώς λέγει τό Ἅγιον Πνεῦμα, ἵνα μή ἐλθών πατάξῃ τήν γῆν ἄρδην, ἤτοι, λέγει τό Ἅγιον Πνεῦμα, διά νά μή φοβίσῃ καί ταράξῃ τόν κόσμον καί τήν γῆν, δέν θέλω τόν φανερώσει εἰς σᾶς τούς χριστιανούς. Ἀμή τί ἔχει, παιδιά μου, νά φανερωθῇ; Ὁ ζῆλός του καἱ ἡ διδασκαλία του. Αὐτά τά δύο μέ ἠξίωσε ὁ πανάγαθος Θεός διά τήν εὐσπλαγχνίαν του καί μοῦ ἐχάρισε, καί μή καρτερῆτε ἄλλον Ἠλίαν νά σᾶς διδάξῃ».
Τό ζήτημα τῆς Δευτ&