ΤΟ ΣΚΑΜΝΙ ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΚΟΣΜΑ
«Καί τό σκαμνί, ὁπού ἔχω, δέν εἶναι ἐδικόν μου, διά λόγου σας τό ἔχω. Ἄλλοι τό λέγουν σκαμνί καί ἄλλοι θρόνον. Εἶναι ὁ τάφος μου καί ἐγώ εἶμαι μέσα νεκρός, ὁπού σᾶς ὁμιλῶ. Ἐτοῦτος ὁ τάφος ἔχει τήν ἐξουσίαν νά διδάσκῃ βασιλεῖς καί Πατριάρχας, ἀρχιερεῖς, ἱερεῖς, ἄνδρας καί γυναῖκας, παιδία καί κορίτσια, νέους καί γέροντας καί ὅλον τόν κόσμον».
α΄. Τό Σκαμνί Τάφος
Τό σκαμνί του ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς τό ὀνομάζει τάφο του. Καί μέσα ἀπό τόν τάφο του διδάσκει.
Τό σκαμνί του καί ὁ τάφος του εἶναι ὁ θρόνος του, ὁ ἄμβωνάς του.
Ὁ ἴδιος σέ ἄλλο σημεῖο εἶπε: «Καί ὄχι μόνον δέν εἶμαι ἄξιος νά σᾶς διδάξω, ἀλλά μήτε τά ποδάρια σας νά φιλήσω. Διότι ὁ καθένας ἀπό λόγου σας εἶναι τιμιώτερος ἀπό ὅλον τόν κόσμον».
Δέν θεωρεῖ τόν ἑαυτό του ἄξιο νά διδάξει. Δέν ἔρχεται νά διδάξει ὡς «ἐξουσίαν ἔχων». Σάν παντογνώστης καί σοφός. Ὄχι. Ὁ Ἅγιος δέν ἐπιδίδεται σέ ρητορίες καί μωροφιλοσοφίες.
Θέλει νά πεῖ «δέν σᾶς μιλάω ἐγώ, ἀλλά ὁ τάφος μου». «Καλύτερος διδάσκαλος δέν εἶναι ἀπό τόν θάνατον». Ὁ Ἅγιος ἔχει «νεκρώσει» τόν ἑαυτό του. Βαστάζει «τήν νέκρωσιν τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ ἐν τῷ σώματί του». Ὁ ἴδιος ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὀνομάζει τόν θάνατο μεγάλο ὕπνο, ὅπως ἀκριβῶς ὁ ὕπνος εἶναι ἕνας μικρός θάνατος.
Τό μήνυμα τοῦ τάφου εἶναι μήνυμα αἰωνιότητος καί ζωῆς .
Γι᾽ αὐτό καί ὁ λόγος ἀπό τό σκαμνί τοῦ Πατροκοσμᾶ εἶναι λόγος «ζωοποιός».
β΄. Τό Σκαμνί Θρόνος
Ὁ βιογράφος τοῦ Ἁγίου, ὁ Ὅσιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορεί της, ἀναφέρει: «ὅπου ἔμελλε νά σταθῇ νά διδάξῃ πρῶτον ἔλεγε, καί ἐκατασκεύαζαν ἕνα σταυρόν ξύλινον μεγάλον, καί τόν ἔστηναν ἐκεῖ. Ἔπειτα ἀκουμβίζοντας ἐπάνω εἰς τό ξύλον τοῦ σταυροῦ τό σκαμνί, τό ὁποῖον, ὡς λέγουσι, τοῦ τό ἐκατασκεύασεν ὡσάν θρονί ὁ Κούρτ Πασᾶς, εἰς τό ὁποῖον ἀναβαίνοντας ἐδίδασκε».
Τό σκαμνί ἐξυπηρετοῦσε πρακτικές ἀνάγκες τοῦ κηρύγματος. Ὅταν ὁ Ἅγιος ἦταν ἀναγκασμένος, λόγῳ τοῦ πλήθους τοῦ λαοῦ, νά κηρύττει στήν ὕπαιθρο, ἀνέβαινε στό σκαμνί, γιά νά εἶναι ὁρατός ἀπό ὅλους. Ἦταν κατά τό ἀνάστημα μικρόσωμος.
Τό σκαμνί ἦταν ὁ ὑπαίθριος ἄμβωνάς του.
Ὁ ἄμβωνας ἁπλός, ὁ διδάχος ἁπλός καί ἡ διδαχή ἁπλή.
«Ἦταν δέ ἡ διδαχή του, καθώς καί ἡμεῖς αὐτήκοοι αὐτῆς ἐγενόμε θα, ἁπλουστάτη, ὡσάν ἐκείνη τῶν ἁλιέων. Δηλαδή τῶν Ἀποστόλων».
Μιλοῦσε τή γλῶσσα τοῦ λαοῦ, τήν καθομιλουμένη. Αὐτό ἦταν τό μυστικό του. Ἀλλά καί τά νοήματά του ἁπλά. Τά κατανοοῦσαν ὅλοι. Ἀφοῦ οἱ περισσότεροι ἐστεροῦντο μορφώσεως σ᾽ ἐκεῖνα τά σκοτεινά χρόνια.
«Ἐγίνετο μεγάλη σύναξις τῶν χριστιανῶν καί ἤκουον μετά κατανύξεως καί εὐλαβείας τήν χάριν καί γλυκύτητα τῶν λόγων του, καί ἀκολούθως ἐγίνετο καί μεγάλη διόρθωσις, καί ὠφέλεια ψυχική».
Τό περιεχόμενο τῶν διδαχῶν του μποροῦμε νά τό χωρίσουμε σέ καθαρά θρησκευτικό καί κοινωνικό. Τό ὑλικό τῶν διδαχῶν τό ἔπαιρνε ἀπό τήν Παλαιά καί τήν Καινή Διαθήκη, τή Λειτουργική ζωή, τούς Βίους τῶν Ἁγίων, τήν Ἐκκλησιαστική Ἱστορία, τήν Ὀρθόδοξη Πνευματικότητα, τή Δογματική τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.
Τό περιεχόμενο τῶν διδαχῶν του πολλές φορές τό προσδιορίζει καί ἡ ἀνάγκη τοῦ λαοῦ. Ἔπρεπε νά κατηχήσει, ἀλλά καί νά διορθώσει κάποια σοβαρά προβλήματα στή ζωή τοῦ σκλάβου Γένους, πού «ἔπεσεν εἰς ἀμάθειαν καί ἀγρίεψεν».
Ὁ Ἅγιος ξεβοτάνιζε τό «χέρσο» Γένος καί τίς «χέρσες» καρδιές.
Φώτιζε τά σκοτάδια τῆς ἀμάθειας. «Ὁ λαός ὁ καθήμενος ἐν σκότει εἶδε φῶς μέγα».
Ἡμέρευσε τό ἀγριεμένο Γένος καί τίς ἀγριεμένες καρδιές.
Σοφός Γεωργός, Φωτιστής καί Δαμαστής.
γ΄. Ἀκροατές του καί μεῖς
Ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ξαναβγαίνει «στίς λευκές χῶρες» τῆς ἐποχῆς μας, γιά νά σπείρει καί νά θερίσει.
Ξαναστήνει τό σκαμνί του στόν τόπο μας.
Καί μεῖς συναγμένοι μπροστά στό σκαμνί του τόν ἀκοῦμε, γιά νά φωτισθοῦμε, νά ἡμερέψουμε καί νά «καρποφορήσωμεν τῷ Θεῷ».
α΄. Τό Σκαμνί Τάφος
Τό σκαμνί του ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς τό ὀνομάζει τάφο του. Καί μέσα ἀπό τόν τάφο του διδάσκει.
Τό σκαμνί του καί ὁ τάφος του εἶναι ὁ θρόνος του, ὁ ἄμβωνάς του.
Ὁ ἴδιος σέ ἄλλο σημεῖο εἶπε: «Καί ὄχι μόνον δέν εἶμαι ἄξιος νά σᾶς διδάξω, ἀλλά μήτε τά ποδάρια σας νά φιλήσω. Διότι ὁ καθένας ἀπό λόγου σας εἶναι τιμιώτερος ἀπό ὅλον τόν κόσμον».
Δέν θεωρεῖ τόν ἑαυτό του ἄξιο νά διδάξει. Δέν ἔρχεται νά διδάξει ὡς «ἐξουσίαν ἔχων». Σάν παντογνώστης καί σοφός. Ὄχι. Ὁ Ἅγιος δέν ἐπιδίδεται σέ ρητορίες καί μωροφιλοσοφίες.
Θέλει νά πεῖ «δέν σᾶς μιλάω ἐγώ, ἀλλά ὁ τάφος μου». «Καλύτερος διδάσκαλος δέν εἶναι ἀπό τόν θάνατον». Ὁ Ἅγιος ἔχει «νεκρώσει» τόν ἑαυτό του. Βαστάζει «τήν νέκρωσιν τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ ἐν τῷ σώματί του». Ὁ ἴδιος ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὀνομάζει τόν θάνατο μεγάλο ὕπνο, ὅπως ἀκριβῶς ὁ ὕπνος εἶναι ἕνας μικρός θάνατος.
Τό μήνυμα τοῦ τάφου εἶναι μήνυμα αἰωνιότητος καί ζωῆς .
Γι᾽ αὐτό καί ὁ λόγος ἀπό τό σκαμνί τοῦ Πατροκοσμᾶ εἶναι λόγος «ζωοποιός».
β΄. Τό Σκαμνί Θρόνος
Ὁ βιογράφος τοῦ Ἁγίου, ὁ Ὅσιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορεί της, ἀναφέρει: «ὅπου ἔμελλε νά σταθῇ νά διδάξῃ πρῶτον ἔλεγε, καί ἐκατασκεύαζαν ἕνα σταυρόν ξύλινον μεγάλον, καί τόν ἔστηναν ἐκεῖ. Ἔπειτα ἀκουμβίζοντας ἐπάνω εἰς τό ξύλον τοῦ σταυροῦ τό σκαμνί, τό ὁποῖον, ὡς λέγουσι, τοῦ τό ἐκατασκεύασεν ὡσάν θρονί ὁ Κούρτ Πασᾶς, εἰς τό ὁποῖον ἀναβαίνοντας ἐδίδασκε».
Τό σκαμνί ἐξυπηρετοῦσε πρακτικές ἀνάγκες τοῦ κηρύγματος. Ὅταν ὁ Ἅγιος ἦταν ἀναγκασμένος, λόγῳ τοῦ πλήθους τοῦ λαοῦ, νά κηρύττει στήν ὕπαιθρο, ἀνέβαινε στό σκαμνί, γιά νά εἶναι ὁρατός ἀπό ὅλους. Ἦταν κατά τό ἀνάστημα μικρόσωμος.
Τό σκαμνί ἦταν ὁ ὑπαίθριος ἄμβωνάς του.
Ὁ ἄμβωνας ἁπλός, ὁ διδάχος ἁπλός καί ἡ διδαχή ἁπλή.
«Ἦταν δέ ἡ διδαχή του, καθώς καί ἡμεῖς αὐτήκοοι αὐτῆς ἐγενόμε θα, ἁπλουστάτη, ὡσάν ἐκείνη τῶν ἁλιέων. Δηλαδή τῶν Ἀποστόλων».
Μιλοῦσε τή γλῶσσα τοῦ λαοῦ, τήν καθομιλουμένη. Αὐτό ἦταν τό μυστικό του. Ἀλλά καί τά νοήματά του ἁπλά. Τά κατανοοῦσαν ὅλοι. Ἀφοῦ οἱ περισσότεροι ἐστεροῦντο μορφώσεως σ᾽ ἐκεῖνα τά σκοτεινά χρόνια.
«Ἐγίνετο μεγάλη σύναξις τῶν χριστιανῶν καί ἤκουον μετά κατανύξεως καί εὐλαβείας τήν χάριν καί γλυκύτητα τῶν λόγων του, καί ἀκολούθως ἐγίνετο καί μεγάλη διόρθωσις, καί ὠφέλεια ψυχική».
Τό περιεχόμενο τῶν διδαχῶν του μποροῦμε νά τό χωρίσουμε σέ καθαρά θρησκευτικό καί κοινωνικό. Τό ὑλικό τῶν διδαχῶν τό ἔπαιρνε ἀπό τήν Παλαιά καί τήν Καινή Διαθήκη, τή Λειτουργική ζωή, τούς Βίους τῶν Ἁγίων, τήν Ἐκκλησιαστική Ἱστορία, τήν Ὀρθόδοξη Πνευματικότητα, τή Δογματική τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.
Τό περιεχόμενο τῶν διδαχῶν του πολλές φορές τό προσδιορίζει καί ἡ ἀνάγκη τοῦ λαοῦ. Ἔπρεπε νά κατηχήσει, ἀλλά καί νά διορθώσει κάποια σοβαρά προβλήματα στή ζωή τοῦ σκλάβου Γένους, πού «ἔπεσεν εἰς ἀμάθειαν καί ἀγρίεψεν».
Ὁ Ἅγιος ξεβοτάνιζε τό «χέρσο» Γένος καί τίς «χέρσες» καρδιές.
Φώτιζε τά σκοτάδια τῆς ἀμάθειας. «Ὁ λαός ὁ καθήμενος ἐν σκότει εἶδε φῶς μέγα».
Ἡμέρευσε τό ἀγριεμένο Γένος καί τίς ἀγριεμένες καρδιές.
Σοφός Γεωργός, Φωτιστής καί Δαμαστής.
γ΄. Ἀκροατές του καί μεῖς
Ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ξαναβγαίνει «στίς λευκές χῶρες» τῆς ἐποχῆς μας, γιά νά σπείρει καί νά θερίσει.
Ξαναστήνει τό σκαμνί του στόν τόπο μας.
Καί μεῖς συναγμένοι μπροστά στό σκαμνί του τόν ἀκοῦμε, γιά νά φωτισθοῦμε, νά ἡμερέψουμε καί νά «καρποφορήσωμεν τῷ Θεῷ».
Α΄ΜΕΡΟΣ
Ο ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ, ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΣΗΤΑ ΚΑΙ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΜΟΣ
γ΄. Ἡ κλήση του στήν ἱεραποστολή
«Μελετῶντας τό ἅγιον καί ἱερόν Εὐαγγέλιον εὗρον μέσα πολλά καί διάφορα νοήματα, τά ὁποῖα εἶναι ὅλα μαργαριτάρια, διαμάντια, θησαυρός, πλοῦτος, χαρά, εὐφροσύνη, ζωή αἰώνιος.
Σιμά εἰς τά ἄλλα εὗρον καί τοῦτον τόν λόγον, ὁπού λέγει ὁ Χριστός μας, πώς δέν πρέπει κανένας χριστιανός, ἄνδρας ἤ γυναῖκα, νά φροντίζῃ διά τόν ἑαυτόν του μόνον, πῶς νά σωθῆ, ἀλλά νά φροντίζῃ καί διά τούς ἀδελφούς του νά μή κολασθοῦν. Ἀκούοντας καί ἐγώ ἀδελφοί μου, τοῦτον τόν γλυκύτατον λόγον, ὁπού λέγει ὁ Χριστός μας, νά φροντίζωμεν καί διά τούς ἀδελφούς μας, μέ ἔτρωγεν ἐκεῖνος ὁ λόγος μέσα εἰς τήν καρδίαν τόσους χρόνους, ὡσάν τό σκουλήκι, ὁπού τρώγει τό ξύλον, τί νά κάμω καί ἐγώ στοχαζόμενος εἰς τήν ἀμάθειάν μου.
Ἐσυμβουλεύθηκα τούς πνευματικούς μου πατέρας, ἀρχιερεῖς, πατριάρχας, τούς ἐφανέρωσα τόν λογισμόν μου, ἀνίσως καί εἶναι θεάρεστον τέτοιον ἔργον νά τό μεταχειρισθῶ, καί ὅλοι μέ παρεκίνησαν νά τό κάμω, καί μοῦ εἶπον πώς τέτοιον ἔργον, καλόν καί ἅγιον εἶναι. Μάλιστα παρακινούμενος ἀπό τόν Παναγιώτατον κύριον Σωφρόνιον, Πατριάρχην, νά ἔχωμεν τήν εὐχήν του, καί λαμβάνοντας τάς ἁγίας του εὐχάς, ἄφησα τήν ἰδικήν μου προκοπήν, τό ἰδικόν μου καλόν, καί ἐβγῆκα νά περιπατῶ ἀπό τόπον εἰς τόπον καί διδάσκω τούς ἀδελφούς μου».
Νά, πῶς ἔλαβε τήν κλήση του στό ἱεραποστολικό ἔργο. Μελετῶντας τό Εὐαγγέλιο! Πρίν προχωρήσει στό κήρυγμα, συμβουλεύθηκε τούς πνευματικούς του πατέρες τῆς Μονῆς. Φρόντισε καί πῆρε ἄδεια ἀπό τόν Πατριάρχη Σεραφείμ Β΄ (1757-1761) γιά τήν Α΄ περιοδεία (1759-1762). Κατά τή διάρκεια τῆς Β΄ περιοδείας του Πατριάρχες στήν Κωνσταντινούπολη ἦταν:
Ὁ Πατριάρχης Σωφρόνιος πατριάρχευσε ἀπό τό 1774 ἕως τό 1780. Ἑπομένως ἀναφέρεται ὁ Ἅγιος στήν εὐλογία πού ἔλαβε γιά τήν Γ' περιοδεία (1775-1777) καί τήν Δ' περιοδεία (1777- 1779).
«Μελετῶντας τό ἅγιον καί ἱερόν Εὐαγγέλιον εὗρον μέσα πολλά καί διάφορα νοήματα, τά ὁποῖα εἶναι ὅλα μαργαριτάρια, διαμάντια, θησαυρός, πλοῦτος, χαρά, εὐφροσύνη, ζωή αἰώνιος.
Σιμά εἰς τά ἄλλα εὗρον καί τοῦτον τόν λόγον, ὁπού λέγει ὁ Χριστός μας, πώς δέν πρέπει κανένας χριστιανός, ἄνδρας ἤ γυναῖκα, νά φροντίζῃ διά τόν ἑαυτόν του μόνον, πῶς νά σωθῆ, ἀλλά νά φροντίζῃ καί διά τούς ἀδελφούς του νά μή κολασθοῦν. Ἀκούοντας καί ἐγώ ἀδελφοί μου, τοῦτον τόν γλυκύτατον λόγον, ὁπού λέγει ὁ Χριστός μας, νά φροντίζωμεν καί διά τούς ἀδελφούς μας, μέ ἔτρωγεν ἐκεῖνος ὁ λόγος μέσα εἰς τήν καρδίαν τόσους χρόνους, ὡσάν τό σκουλήκι, ὁπού τρώγει τό ξύλον, τί νά κάμω καί ἐγώ στοχαζόμενος εἰς τήν ἀμάθειάν μου.
Ἐσυμβουλεύθηκα τούς πνευματικούς μου πατέρας, ἀρχιερεῖς, πατριάρχας, τούς ἐφανέρωσα τόν λογισμόν μου, ἀνίσως καί εἶναι θεάρεστον τέτοιον ἔργον νά τό μεταχειρισθῶ, καί ὅλοι μέ παρεκίνησαν νά τό κάμω, καί μοῦ εἶπον πώς τέτοιον ἔργον, καλόν καί ἅγιον εἶναι. Μάλιστα παρακινούμενος ἀπό τόν Παναγιώτατον κύριον Σωφρόνιον, Πατριάρχην, νά ἔχωμεν τήν εὐχήν του, καί λαμβάνοντας τάς ἁγίας του εὐχάς, ἄφησα τήν ἰδικήν μου προκοπήν, τό ἰδικόν μου καλόν, καί ἐβγῆκα νά περιπατῶ ἀπό τόπον εἰς τόπον καί διδάσκω τούς ἀδελφούς μου».
Νά, πῶς ἔλαβε τήν κλήση του στό ἱεραποστολικό ἔργο. Μελετῶντας τό Εὐαγγέλιο! Πρίν προχωρήσει στό κήρυγμα, συμβουλεύθηκε τούς πνευματικούς του πατέρες τῆς Μονῆς. Φρόντισε καί πῆρε ἄδεια ἀπό τόν Πατριάρχη Σεραφείμ Β΄ (1757-1761) γιά τήν Α΄ περιοδεία (1759-1762). Κατά τή διάρκεια τῆς Β΄ περιοδείας του Πατριάρχες στήν Κωνσταντινούπολη ἦταν:
- Ἰωαννίκιος Γ’ 1761 - 1763
- Σαμουήλ Α’ 1763 – 1768 (α’)
- Μελέτιος Β’ 1768 -1769
- Θεοδόσιος Β’ 1769-1773
- Σαμουήλ Α’ 1773 - 1774 (β')
Ὁ Πατριάρχης Σωφρόνιος πατριάρχευσε ἀπό τό 1774 ἕως τό 1780. Ἑπομένως ἀναφέρεται ὁ Ἅγιος στήν εὐλογία πού ἔλαβε γιά τήν Γ' περιοδεία (1775-1777) καί τήν Δ' περιοδεία (1777- 1779).
1. Ο ΑΓΙΟΣ ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΟΥΜΕΝΟΣ
Ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς πολλές φορές στίς διδαχές του ἀναφέρεται στόν ἑαυτό του. Ἔτσι μποροῦμε νά ποῦμε, ὅτι ὁ Ἅγιος αὐτοβιογραφεῖται. Ὁ ἴδιος λέει, ὅτι πρέπει «οἱ ἀκροαταί νά ἐξετάζουν», ποιός εἶναι ,«ὁ διδάσκαλος» πού τούς διδάσκει. Ὁ Ἅγιος μᾶς μιλάει γιά τήν καταγωγή του, γιά τίς δύο ἀγάπες του, τόν Χριστό καί τόν λαό, τήν κλήση του στήν ἱεραποστολή καί τόν βαθύ του πόθο νά ἀπολαύσει τόν Θεό! Ἄς δώσουμε ὅμως τόν λόγο στόν Ἅγιο, νά μᾶς παρουσιάσει τή ζωή του.
α΄. Ἡ καταγωγή του «Ἡ πατρίδα μου ἡ ψεύτικη, ἡ γήινος καί ματαία εἶναι, ἀπό τοῦ ἁγίου Ἄρτης καί ἀπό τήν ἐπαρχίαν Ἀπόκουρο. Ὁ πατήρ μου, ἡ μήτηρ μου, τό γένος μου, εὐσεβεῖς ὀρθόδοξοι χριστιανοί»
Πατρίδα του εἶναι τό Ἀπόκουρο στήν περιοχή τοῦ σημερινοῦ Θέρμου τῆς Αἰτωλοακαρνανίας, πού ἐκκλησιαστικά ὑπήγετο τότε στή Μητρόπολη Ἄρτας. Ἀπό τούς ἱστορικούς μαθαίνουμε, ὅτι γεννήθηκε στό μικρό χωριό Μέγα Δένδρο τό 1714. Στή συνέχεια μᾶς μιλάει γιά τίς σπουδές του καί τήν πορεία τῆς ζωῆς του. «Ἀναχωρῶν ἀπό τήν πατρίδα μου πρό πενῆντα ἐτῶν, ἐπεριπάτησα τόπους πολλούς, κάστρα, χώρας καί χωρία, καί μάλιστα εἰς τήν Κωσταντινούπολιν, καί περισσότερον ἐκάθησα εἰς τό Ἅγιον Ὄρος, δεκαεπτά χρόνους, καί ἔκλαιον διά τάς ἁμαρτίας μου.
Ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς πολλές φορές στίς διδαχές του ἀναφέρεται στόν ἑαυτό του. Ἔτσι μποροῦμε νά ποῦμε, ὅτι ὁ Ἅγιος αὐτοβιογραφεῖται. Ὁ ἴδιος λέει, ὅτι πρέπει «οἱ ἀκροαταί νά ἐξετάζουν», ποιός εἶναι ,«ὁ διδάσκαλος» πού τούς διδάσκει. Ὁ Ἅγιος μᾶς μιλάει γιά τήν καταγωγή του, γιά τίς δύο ἀγάπες του, τόν Χριστό καί τόν λαό, τήν κλήση του στήν ἱεραποστολή καί τόν βαθύ του πόθο νά ἀπολαύσει τόν Θεό! Ἄς δώσουμε ὅμως τόν λόγο στόν Ἅγιο, νά μᾶς παρουσιάσει τή ζωή του.
α΄. Ἡ καταγωγή του «Ἡ πατρίδα μου ἡ ψεύτικη, ἡ γήινος καί ματαία εἶναι, ἀπό τοῦ ἁγίου Ἄρτης καί ἀπό τήν ἐπαρχίαν Ἀπόκουρο. Ὁ πατήρ μου, ἡ μήτηρ μου, τό γένος μου, εὐσεβεῖς ὀρθόδοξοι χριστιανοί»
Πατρίδα του εἶναι τό Ἀπόκουρο στήν περιοχή τοῦ σημερινοῦ Θέρμου τῆς Αἰτωλοακαρνανίας, πού ἐκκλησιαστικά ὑπήγετο τότε στή Μητρόπολη Ἄρτας. Ἀπό τούς ἱστορικούς μαθαίνουμε, ὅτι γεννήθηκε στό μικρό χωριό Μέγα Δένδρο τό 1714. Στή συνέχεια μᾶς μιλάει γιά τίς σπουδές του καί τήν πορεία τῆς ζωῆς του. «Ἀναχωρῶν ἀπό τήν πατρίδα μου πρό πενῆντα ἐτῶν, ἐπεριπάτησα τόπους πολλούς, κάστρα, χώρας καί χωρία, καί μάλιστα εἰς τήν Κωσταντινούπολιν, καί περισσότερον ἐκάθησα εἰς τό Ἅγιον Ὄρος, δεκαεπτά χρόνους, καί ἔκλαιον διά τάς ἁμαρτίας μου.
Σιμά εἰς τά ἄπειρα χαρίσματα, ὁπού μοῦ ἐχάρισεν ὁ Κύριός μου, μέ ἠξίωσε καί ἔμαθα ὀλίγα γράμματα Ἑλληνικά, ἔγινα καί καλόγηρος»
Ὅταν λέει, ὅτι ξεκίνησε πρίν ἀπό 50 χρόνια, σημαίνει, ὅτι, ὅταν ἔλεγε αὐτά, βρισκόταν λίγο πρίν τό μαρτυρικό τέλος του, γύρω στό 1770.
Ἦταν 20 ἐτῶν, ὅταν πῆγε στή Σεγδίτσα τῆς Παρνασσίδος στό Μοναστήρι τοῦ Τιμίου Προδρόμου καί μαθήτευσε στόν Ἱεροδιάκονο Ἀνανία τόν Δερβισάνο. Μᾶς λέει ἐπίσης, ὅτι παρέμεινε 17 χρόνια στό Ἅγιον Ὄρος, ὅπου σπούδασε στήν Ἀθωνιάδα καί ἔγινε μοναχός στή Μονή Φιλοθέου.
β΄. Δυό οἱ ἀγάπες του: Ὁ Χριστός: «Στόν Χριστόν μας παρακαλῶ νά μέ ἀξιώσῃ νά χύσω καί ἐγώ τό αἷμα μου διά τήν ἀγάπην του, καθώς τό ἔχυσε καί Ἐκεῖνος διά τήν ἀγάπην μου»
Ὁ λαός: «Ἐπειδή τό γένος μας ἔπεσεν εἰς ἀμάθειαν, εἶπα: Ἄς χάσει ὁ Χριστός ἐμένα, ἕνα πρόβατον, καί ἄς κερδίση τά ἄλλα. Ἴσως ἡ εὐσπλαγχνία τοῦ Θεοῦ καί ἡ εὐχή σας σώσῃ καί ἐμένα»
«Ἄφησα τήν ἰδικήν μου προκοπήν, τό ἰδικόν μου καλόν καί ἐβγῆκα νά περιπατῶ ἀπό τόπον εἰς τόπον καί διδάσκω τούς ἀδελφούς μου» .
Ὅταν λέει, ὅτι ξεκίνησε πρίν ἀπό 50 χρόνια, σημαίνει, ὅτι, ὅταν ἔλεγε αὐτά, βρισκόταν λίγο πρίν τό μαρτυρικό τέλος του, γύρω στό 1770.
Ἦταν 20 ἐτῶν, ὅταν πῆγε στή Σεγδίτσα τῆς Παρνασσίδος στό Μοναστήρι τοῦ Τιμίου Προδρόμου καί μαθήτευσε στόν Ἱεροδιάκονο Ἀνανία τόν Δερβισάνο. Μᾶς λέει ἐπίσης, ὅτι παρέμεινε 17 χρόνια στό Ἅγιον Ὄρος, ὅπου σπούδασε στήν Ἀθωνιάδα καί ἔγινε μοναχός στή Μονή Φιλοθέου.
β΄. Δυό οἱ ἀγάπες του: Ὁ Χριστός: «Στόν Χριστόν μας παρακαλῶ νά μέ ἀξιώσῃ νά χύσω καί ἐγώ τό αἷμα μου διά τήν ἀγάπην του, καθώς τό ἔχυσε καί Ἐκεῖνος διά τήν ἀγάπην μου»
Ὁ λαός: «Ἐπειδή τό γένος μας ἔπεσεν εἰς ἀμάθειαν, εἶπα: Ἄς χάσει ὁ Χριστός ἐμένα, ἕνα πρόβατον, καί ἄς κερδίση τά ἄλλα. Ἴσως ἡ εὐσπλαγχνία τοῦ Θεοῦ καί ἡ εὐχή σας σώσῃ καί ἐμένα»
«Ἄφησα τήν ἰδικήν μου προκοπήν, τό ἰδικόν μου καλόν καί ἐβγῆκα νά περιπατῶ ἀπό τόπον εἰς τόπον καί διδάσκω τούς ἀδελφούς μου» .
